หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[SANDSEAME]

+1 ให้เป้ค่ะ
 

วันหยุด ยังมาอัพเรื่องให้
ไม่อยากคิดถึงวันจันทร์เลย เบื่อทำงาน เบื่อรถติดเหมือนกันค่ะ

สงสัยกองถ่ายนี่ จะมีต้ามาทดสอบความรักของนู๋ทีมแน่ๆเลย

[wan]

รักนวลสงวนตัวจริง ๆ  สงสารแต่พี่ยอดอ่ะ ต้องเข้าห้องน้ำ 

สิ่งที่จะมากับกองถ่าย คือความวุ่นวายแต่ไม่ใช่วุ่นวายแต่งาน คงวุ่นวายใจนี่แหละ

เป็นกำลังใจให้ เป้ น่ะครับ สวรรค์จริง ๆ กรุงเทพ ฯ ตอนนี้ แต่นรกแน่วันจันทร์ 

+ 1 แล้วรอตอนที่ 35

[masanobu]

~ชอบพลอตและวิธีการเล่าเรื่องของเพ่เป้มากๆคร้าบบ

อัพได้ไวด้วยยย ขอบคุงงับ~

[mma419109]

       ใช่เลย..คิดอยู่ว่าฝึกงานครบแล้วจะเป็นยังไง จะแค่ความสัมพันธ์ชั่วคราวงั้นเหรอ
 พี่ยอดคงต้องคิดให้หนักถ้าคิดจะจริงจังจริงใจ อนาคตจะดำเนินไปอย่างไรหนอ แต่คง
 งานหนักแน่ ส่งกำลังใจให้น้องทีมล่วงหน้าเลย


          น้องเป้ เป็นกำลังใจให้น้องเป้เช่นกัน

[Ploy-Tawan]

ท่าทางจะงานเข้า
ศึกของหัวใจ รักเก่า VS รักครั้งใหม่

อ่านตอนนี้แล้วชอบที่แทรกความรู้ปัญหาของคนทำงานโรงแรมกับกองถ่ายต่าง ๆ เพิ่งรู้ว่าไม่ง่ายเลยกับการรับมือกับปัญหาสารพัดแบบนี้

[IIMisssoMII]

ถ่างตาอ่านจบภายในหนึ่งวันเลย

สนุก มาก ๆ เลยค่ะ ติดงอมแงมเลย

รอตอนต่อไปค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าดี ๆ ค่ะ

ต้ามันจะมาแล้วใช่ไหมค่ะ ไม่อยากให้มาเลย

[DexTunG]

+1 ให้กับเรื่องราวที่น่าติดตาม


มีให้รอลุ้นทุกตอนเลย  ว่า เรื่องราวจะไปในทิศทางใด


ลุ้นแล้วลุ้นอีก น่าติดตามมาก ๆ







 

[WEERACHOT]

ขำๆเศร้าๆ ปนๆกันไป

สู้ๆๆๆ รักษาสุขภาพด้วย

[seaz]

มาปีใหม่ ทำไมต้องเศร้าด้วยอ่ะ T^T

[k[1mE]:D]

พลาดไปตอนนึง   แต่ก็มาเก็บอ่านจบครบแล้ว

ยังสนุกเหมือนเดิมเลยยย

พี่ยอด หล่ออ่า  เคลิ้มไปเลยยยย

ตอนต่อไปท่าจะยุ่งๆนะเนี้ยยยย

^^

 

[JJHJJH]

กองถ่ายจะมาแล้ว พี่ยอดกับทีมยังไม่ลงเอยด้วยดีเลย ป่วนแน่ๆ

+ พี่เป้ค่า มาต่อไวๆ น๊าค๊า ขอบคุณค๊า ^^

[｡◕rainfall◕｡]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

อ๊ายยกำลังมันเลย

สงสัยต้าต้องมาด้วยแหงมๆ

[thomaskung]

เป็นบททดสอบของเบื้องบน ให้ค้นหาหัวใจ ส่งมาให้ข้ามไป อยากจะลองใจฉันรึเปล่า จะได้รู้ว่ารักหรือแค่เหงา ให้เห็นเงาสะท้อนหัวใจ

 

[railay]

Happy new year 2010 

[RomeO_C_Leng]

มารอร๊ออรออออิอิ

ฝันดีครับผม

[CocO naTtH mIlK]

คิดแบบนี้ไปก่อนก็ดีนะครับ อย่าให้อารมณ์เข้ามาตัดสินการกระทำ เอาเหตุผลไว้ก่อน "รัก" แน่ๆแล้วค่อยยอมนะ....อิอิ

[a_tapha]

สงสัยจะมีต้ามากับกองถ่ายแน่ๆ เลย


งานนี้มีลุ้น     

[หนุ่มร้ายนายหรู]

ลุ้นสุดๆ ลุ้นจนตัวโก้งแล้วนะเนี่ยะ

[cavalli]

 

[OitJi]

 

[ifwedo]

แอบเศร้านิดดไงม่ายรู้นะพี่เป้

[RomeO_C_Leng]

 

[mate_utt]

เสียดายอย่างแรงงงงงงงงงงง


ไม่แตกอ่ะ


เซ็งงงงงงงงงงงง

มารอตอนต่อไป


สวัสดีปีใหม่ทุกคนครับ

[gypsy]

อ่านตอนแรกก็มีความสุขดีอยู่หรอก

แต่ตอนจบนี่สิ

เฮ่อ !! น้องทีมสู้ๆ

[kaewpoo]

เหมือนน้องทีมจะมีงานเข้านะค่ะเนี้ย แต่สู้ๆๆ ค่ะ

[IIMisssoMII]

มารอค่าาา

มาเถอะ ๆๆ 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ทีมโดนรุกหนัก   



ไอว่านะ กองถ่ายที่กำลังจะมานี่ต้องมีต้าแหงๆเลยอ่ะ      ว่ามะ?




Miz U   

[mamasung]

โอ๊วว ผมเพิ่งมาใหม่ครับ อ่านตั้งต้น จนถึงปัจจุบัน ตั้งหลายวันกว่าจะหมด เพลินเลย

ยังไงก็จะขอติดตามด้วยคนนะครับ

รักพี่ยอดด

[NUTSANAN]

อ่านเรื่องนี้แล้วติดลมมาก

เลยนั่งอ่านแบบรวดเดียวเลย

ชอบนายเอกกะพระเอกมากอ่ะ

ทีมแบบแรงได้ใจดี

พี่ยอดก็น่ารัก

เห้อ  แต่รุ้สึกมีรางสังหรณ์กับ กองถ่ายละครที่จะมานี่อ่ะดิ

จะใช่อิต้ารึเปล่าล่ะเนี่ย
 
-   -

[RemySexyCool]

We belong together 35
…ทุกวันก่อนสิ้นเดือน...ผมให้เวลากับเพื่อนสาวมากกว่าพี่ยอดนิดนึง...เรากินข้าวด้วยกันทุกมื้อ ออกไปเที่ยวข้างนอกโรงแรมหลังเลิกงานโดยที่ไม่รอพี่ยอด เพราะเค้าทำงานหนักตลอด...รู้จากไผ่ว่า พี่ยอดกำลังจะได้เป็นผู้จัดการแผนกช่าง แทนผู้จัดการคนเก่าเร็ว ๆ นี้ จากการโหวตให้ออกของเพื่อนร่วมงาน...มีอย่างนี้ด้วย...มิน่าล่ะ พนักงานแต่ละแผนกถึงได้รักกันจัง...ถ้าอยู่ร่วมกันไม่ได้จะมีการรวบรวมรายชื่อโหวตออก...และเรียกร้องอะไรไม่ได้ด้วย เพราะในสัญญาว่าจ้างระบุไว้...
...ถึงจะไม่ค่อยได้กินข้าว หรือออกไปข้างนอกด้วยกัน แต่ผมก็ได้นอนภายใต้ผ้าห่มอุ่น และอ้อมแขนแข็งแรงของพี่ยอดทุกคืนโดยที่ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าการกอดแน่น ๆ และจูบแก้มเบา ๆ แทนคำราตรีสวัสดิ์...แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว...
*
*
“...ทีม...ออกมาดูน้องคุณกรณ์สิ...คุณพี่อยากจะกรี๊ด...”  พี่รีเซฟชั่นวิ่งเข้ามาเรียกผมที่หลังฟร้อนท์
“...ทำไมอ่ะ...”  ผมถามทั้งที่ขนมยังเต็มปาก
“...แกออกมาดูเองเหอะ...”  พี่เค้าเร่ง
“...จ้า...”  ผมแวะกินน้ำ และสำรวจความเรียบร้อย ก่อนออกไปหน้าฟร้อนท์
“...ทีม...นี่แม็ค...น้องผม...ฝากดูแลด้วยนะครับ...”  คุณกรณ์แนะนำผู้ชายข้าง ๆ
“...ได้ครับ...ยินดีที่ได้รู้จักนะแม็ค...”  ผมยิ้มให้
“...เช่นกันครับทีม...พี่กรณ์เล่าเรื่องทีมให้แม็คฟังตลอดทางมาโรงแรมเลย...”  แม็คพูดยิ้ม ๆ ดูมีมนุษยสัมพันธ์ดีจัง
“...เล่าเรื่องอะไรเหรอ...”  ผมทำหน้างง ๆ สองพี่น้องไม่ตอบ แต่มองหน้ากันแล้วยิ้ม
“...เดี๋ยวผมขอพาน้องไปดูที่พัก และจัดการเรื่องเครื่องแบบก่อนนะ...”  คุณกรณ์ให้แม็คลาพี่ ๆ ที่ฟร้อนท์ และเค้าก็หันมาพยักหน้าให้ผม
*
*
...ตลอดบ่ายนั้น...เรื่องของแม็คตกเป็นหัวข้อในการสนทนาของฟร้อนท์รอบเช้าไปจนถึงรอบบ่าย...ทุกคนพูดกันถึงเรื่องความหล่อ และน่ารักของแม็ค...เสื้อผ้าหน้าผมที่แป๊ะเกินผู้ชายปกติ...ผิวที่ขาวละเอียดของคนที่อยู่เมืองหนาวมาตั้งแต่เด็ก...คิ้วเข้ม...ตาโต...ปากอิ่มแดงจัดเหมือนคนทาลิปสติก...รูปร่างสูงโปร่งใกล้เคียงกับผม...กระเป๋า นาฬิกา เครื่องประดับ และเสื้อผ้า ถ้าโดนรูดทรัพย์โจรคงได้ไปหลักแสน...แม็คเข้ามาทำงานแบบสิทธิพิเศษ ไม่ต้องมีการเทรนรวม...แต่ให้บัดดี้ในฟร้อนท์จัดการพาไปแนะนำตัวกับทุกแผนก หน้าที่บัดดี้ตกเป็นของผมฃะงั้น เพราะผมน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแม็ค และผมเพิ่งผ่านการอบรมมา ต้องจำอะไรได้มากพอที่จะเอามาถ่ายทอดต่อ และให้ผู้จัดการแผนกต้องดูความพร้อมก่อนจะปล่อยให้ออกมาทำงานหน้าฟร้อนท์ได้...
*
*
...ผมเล่าเรื่องแม็คให้พี่ยอดฟังในคืนนั้น...พี่ยอดก็อือ ๆ ออ ๆ ไปตามเรื่องตามราว แต่กลับไม่มีความเห็นเมื่อผมพูดถึงคุณกรณ์...พี่ยอดเตือนผมด้วยสีหน้าจริงจังว่าไม่ให้หลงเสน่ห์เด็กนักเรียนนอกอย่างแม็ค...ผมบอกว่าไม่มีทาง เพราะแม็คไม่ใช่ลักษณะคนแบบที่ผมชอบ...พี่ยอดยิ้มออกเมื่อผมพูดอย่างหนักแน่นเช่นนั้น...
*
*
...เช้าวันรุ่งขึ้น...ผมเจอแม็คที่ฟร้อนท์แต่เช้า...เราได้แต่ยิ้มให้กัน เพราะพี่รุจกำลังนั่งสัมภาษณ์อย่างไม่เป็นทางการ ซึ่งดูจากอาการแล้ว คงจะอีกนาน...และอาจจะรวมถึงสอนงานเอกสารกันอยู่...ผมเองก็ยุ่ง ๆ ที่หน้าฟร้อนท์กับแขกเช็คเอาท์ตอนเช้า...
“...ทีม...ฝากน้องของผมด้วยนะครับ...”  คุณกรณ์เดินมาทักผมตอนที่แขกเริ่มซาลง
“...ครับ...”  ผมรับคำ
“...อืม...กลางเดือนจะมีกองถ่ายละครมาพักหลายห้อง แล้วก็อยู่นานด้วย...เหนื่อยหน่อยนะ...”  คุณกรณ์พูดพลางยื่นเอกสารปึกหนึ่งให้ผม
“...ไม่เป็นไรครับ...จัดมาเถอะ...ทีมอยากเจอแขกหลายประเภทจะได้เก่ง ๆ...” 
“...แล้วผมจะรอดูว่าทีมจะรับมือได้แค่ไหน...เดี๋ยวผมขอตัวไปประชุมก่อน...เอกสารนี่ให้ฟร้อนท์เก็บไว้นะ...เป็นเนมลิสท์ของทีมงานที่จะมาพักช่วงแรกแปดห้อง...ขอห้องอัพเกรดสี่ห้องให้พระเอก นางเอก ผู้กำกับ แล้วก็ผู้จัด..ตอนปลายเดือนจะขอเพิ่มอีกห้าห้องให้พวกนักข่าวมาทำข่าวละคร..”  คุณกรณ์สั่งงานคร่าว ๆ
“...ตอนแรกทีมคิดว่าจองเยอะกว่านี้...” 
“...พี่ขอกันห้องเผื่อไว้อีกสองห้อง...เผื่อเค้าต้องการเพิ่ม...ส่วนพวกทีมงานช่างกล้องช่างไฟ เค้าพักกันที่รีสอร์ทใกล้ ๆ นี่แหละ...ไม่สู้ราคาโรงแรมเราไง...แต่ไม่เป็นไรหรอก...เราได้ค่าเช่าสถานที่ถ่ายทำอีกหลายบาท...” คุณกรณ์พูดยิ้ม ๆ แล้วเดินขึ้นลิฟท์
*
*
…ผมเอาเอกสารไปให้พี่รุจ...รอให้ชีอ่านเสร็จจึงไปมุงดูเอกสารชุดนั้นกับพี่ ๆ คนอื่น...แอบลุ้นว่าดาราคนไหนจะมาพักบ้าง...หลายคนก็กรี๊ดกร๊าดที่เห็นรายชื่อดาราที่จะมา...แต่ผมกลับรู้สึกเฉย ๆ เพราะไม่ใช่ดาราคนที่ผมสนใจ...ถึงเค้าจะดัง แต่ผมก็ไม่ได้ติดตามดูผลงาน...ยอมรับว่าหล่อ สวย แต่สำหรับผมที่ไม่ค่อยได้ติดตามดาราไทยจะได้ยินชื่อพวกเค้าจากข่าวคาวซะมากกว่าเรื่องของงาน...และผมต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่เห็นชื่อที่ผมกลัวที่สุด...ไม่มีชื่อของต้าในเอกสารยืนยันการเข้าพัก...
*
*
...ผมกับพี่ ๆ กำลังเม้าท์เรื่องดารากันอย่างสนุกสนาน...ไม่นานนักพี่รุจก็พาแม็คมาหาผม เพื่อให้ผมพาน้องใหม่ไปเดินแนะนำตัวกับทุกแผนก...ผมก็เต็มใจพาไปเพราะมันคือการอู้งานแบบไม่น่าเกลียด...
“...คนรู้จักทีมเยอะจังเลยนะ...ถ้าไม่บอกแม็คคงคิดว่าทีมทำงานที่นี่เป็นปีแล้ว...”  แม็คพูดหลังจากที่ผมพาทัวร์เกือบจะทั่วโรงแรม
“...ที่นี่พนักงานเยอะ แต่เค้าก็ต้องรู้จักกันเกือบทุกคนแหละ..งานโรงแรม...ทุกแผนกต้องติดต่อกันตลอด...”  ผมไม่กล้าบอกว่าที่ผมมีคนรู้จักเยอะ เพราะก่อวีรกรรมไว้หลายครั้ง
“...อืม...ทีมนี่น่ารักดีนะ...มีแฟนหรือยังอ่ะ...”  อยู่ดี ๆ แม็คก็ถามขึ้นมา
“...ก็ดู ๆ กันอยู่...แล้วแม็คล่ะ...”  ผมอ้อมแอ้มตอบ...ไม่อยากเปิดเผยเรื่องของตัวเองมากนัก จึงเบี่ยงไปถามเค้ากลับ...ยังไงเค้าก็เป็นน้องคุณกรณ์ แอบคิดว่าเป็นสปายให้พี่ชาย คงดูหนังมากไปนิดนึง
“...แม็คไม่มีแฟนหรอก...ไม่เคยมีด้วยซ้ำ...”
“...ไม่จริงหรอก...แม็คหน้าตาดีจะตาย...ที่อเมริกาเค้าก็มีแฟนกันตั้งแต่เด็ก ๆ นี่นา...”  ผมทำหน้าไม่เชื่อ
“...จริง...ที่ผ่านมาก็แค่คบกันเล่น ๆ ยังไม่มีใครที่แม็คจริงจังด้วย...ก็เลยเรียกว่าแฟนไม่ได้...เมืองที่แม็คอยู่ค่อนข้างแอนตี้เกย์อ่ะ...”  แม็คอธิบาย ผมเหวอ เค้ากำลังบอกว่าเป็นเกย์เหรอ แอบดีใจได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคน
“...เอ่อ...ประเทศไทยก็ยังไม่ค่อยยอมรับนะ...”
“...แต่ก็อยู่ได้อย่างปลอดภัยกว่าที่โน่นนะ...”  แม็คพูดยิ้ม ๆ
*
*
...ผมพาแม็คเดินลงชั้นใต้ดิน เพื่อไปแผนกแม่บ้าน และแผนกช่าง...ซึ่งเป็นสองแผนกสุดท้ายแล้ว...ในแผนกแม่บ้านซอนย่ามอง และพูดกับแม็คแบบจิก ๆ ตามสไตล์...เมื่อผมออกจากห้องแม่บ้าน ผมก็แก้ต่างให้ซอนย่าว่า หน้าตาชีไม่ค่อยเป็นมิตร แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่มีอะไร...
“...อ้าว...มีธุระอะไรน้อง...คิดถึงพี่ยอดเหรอ...”  พี่ในห้องช่างแซวทันทีที่เห็นหน้าผม
“...โห...เจอกันทุกวัน ไม่คิดถึงแล้ว...ทีมพาฟร้อนท์ใหม่มาแนะนำตัว...ไผ่...เรียกพี่ยอดแล้วก็ช่างคนอื่นให้พี่หน่อย...”  ผมแก้ตัว และหันไปพูดกับไผ่ต่อ
“...ว่าไงทีม...”  ไม่นานนัก พี่ยอดโผล่ออกมาจากด้านนอกห้องในสภาพที่ผมถึงกับต้องกลืนน้ำลาย
“...พี่ยอดทำอะไรอยู่อ่ะ...”  ผมถามเบา ๆ เพราะพี่ยอดถอดเสื้อ เหลือแต่กางเกงช่าง เหงื่อท่วมตัว ช่างอีกสองคนก็อยู่ในสภาพเดียวกัน แต่พี่ยอดของผมน่ามองที่สุด
“...เช็คระบบน้ำอุ่น...ข้างในร้อนมาก...ถ้าไม่เกรงใจคนอื่นพี่แก้ผ้าทำงานแล้ว...”  พี่ยอดพูดขำ ๆ
“...พี่ยอดนี่ฟร้อนท์คนใหม่...ชื่อแม็ค...”  ผมแนะนำแม็คกับพวกช่าง และปล่อยให้พี่ยอดแนะนำช่างคนอื่นให้แม็ครู้จักบ้าง
“...ขอโทษด้วยนะครับ...พอดีน้องมันบอกพี่ว่าทีมมาหา...พี่ก็เลยรีบวิ่งมาแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย...”  พี่ยอดแก้ตัวเมื่อเห็นแม็คมองอย่างสงสัยไม่เลิก
*
*
...ผมได้รับมอบหมายให้ดูแลแม็คทั้งจากพี่รุจ และคุณกรณ์...พวกเค้าเห็นว่าผมกับแม็ครุ่นราวคราวเดียวกัน...และน่าจะเข้ากันได้เพราะเห็นจากการพูดคุยสื่อสารที่ไปกันได้เกือบทุกเรื่อง...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสื้อผ้า เครื่องประดับ อาหาร ดารา นักร้อง เพลง หนัง และซีรีย์ต่าง ๆ...จะว่าไป...ผมคุยกับแม็คได้หลากหลายเรื่องกว่าคุยกับมิ้นท์และแก้วซะอีก...

...ถึงผมจะไม่ได้เป็นไฮโซ ไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด...แต่ในสังคมกรุงเทพฯ ผมได้รู้ และได้เห็นเกือบทุกอย่างที่มีในอเมริกาจากการดูเคเบิ้ลทีวี หรือสถานบันเทิง และห้างดัง ๆ ใจกลางเมืองทั้งหลาย...เราคุยกันอย่างถูกคอ แต่ผมรู้สึกไม่สนิทใจเหมือนคุยกับเพื่อนสาวทั้งสองคน ไม่รู้ทำไม...
“...ทีม...พี่ยอดมารอไปกินข้าว...พาแม็คไปด้วยนะ...”  พี่รีเซฟชั่นเดินมาบอกผมที่หน้าฟร้อนท์
“...จ้ะ...”  ผมรับคำพี่เค้า และพยักหน้าให้แม็คเดินตาม
“...ทำไมพี่ยอดต้องมาตามทีมไปกินข้าวด้วยล่ะ...”  แม็คถาม
“...เอ่อ...พี่เค้าเป็นรูมเมทเราอ่ะ...”  ผมตอบไม่เต็มปากนัก
“...อืม...พี่เค้าหล่อดีเนอะ...”
“...โห...คุณกรณ์หล่อกว่าตั้งเยอะ...”  ผมเบี่ยงประเด็น
“...เรารู้สึกว่าทีมกับพี่ยอดเป็นมากกว่ารูมเมทกันนะ...”  ผมมองหน้าแม็คอึ้ง ๆ พูดตรงดีเหลือเกินแม่นักเรียนนอก
“...ไม่หรอก...พี่เค้าต้องคอยดูแลเด็กฝึกงานอย่างเราเฉย ๆ...”
*
*
...พักกลางวันเราสามคนกินข้าวไปด้วย คุยไปด้วย...เพิ่งรู้ว่าแม็คคุยเก่งมาก...คุยจนผมกับพี่ยอดแทบไม่ได้อ้าปากพูดบ้างเลย...แต่เราก็เฮฮาไปกับเรื่องเมืองนอกที่แม็คเล่าให้ฟัง คิดซะว่าได้รับรู้ประสบการณ์ต่างแดนโดยไม่ต้องเดินทาง...
*
*
...ตลอดช่วงบ่าย ผมกับแม็คทำงานตัวติดกันตลอด...มันก็ดีไปอย่าง...เวลาพี่ ๆ สอนแม็ค ผมก็เหมือนได้ทบทวนสิ่งที่พี่เคยสอนไปในตัว...จนเลิกงาน...พี่ยอดก็เดินขึ้นมารับผมอีกแล้ว...ช่วงหลังพี่ ๆ ที่ฟร้อนท์เลิกแซวกันแล้ว เพราะพี่ยอดจะขึ้นมาหาผมเพื่อชวนไปกินข้าวกลางวัน หรือรับกลับห้องทุกครั้งที่เค้าว่าง...
“...แม็คพักที่ไหนเหรอครับ...”  พี่ยอดถาม
“...พักที่ห้องพักพนักงานในสิทธิ์ของพี่กรณ์ครับ...”  แม็คตอบยิ้ม ๆ
“...อืม ทางเดียวกัน...งั้นไปด้วยกันนะ...แล้วเย็นนี้กินข้าวที่ไหนอ่ะ...”  ผมถามแม็คบ้าง
“...ไม่รู้สิ...ทีมกินที่ไหนล่ะ...”
“...พี่ยอดกินที่ไหนดี...พาน้องใหม่ไปทัวร์หน่อยดิ...”  ผมหันไปขอความเห็นพี่ยอด
“...ทีมอยากกินอะไรอ่ะ...”  พี่ยอดถามกลับ ผมเห็นแม็คอมยิ้มนิด ๆ
“...โอเค...เดี๋ยวทีมจัดให้ละกัน...”
*
*
...พวกเราไปกินข้าวกันที่ตลาดโต้รุ่งเหมือนเคยโดยพี่ยอดขอยืมมอเตอร์ไซค์เพื่อนไปอีกคัน...ผมขี่มอเตอร์ไซค์ของพี่ยอด และให้แม็คซ้อน...ส่วนพี่ยอดขี่รถของเพื่อนขนาบอยู่ด้านข้าง...

...อาหารเย็นมื้อนี้ค่อนข้างจะดูดีกว่าปกติ เพราะเรามีเพื่อนใหม่มากินด้วย...แม็คทำท่ากระอักกระอ่วนเมื่อผมเลือกร้านอาหารข้างทางร้านนี้ เพราะเป็นร้านประจำ อาหารอร่อย และราคาไม่แพงจนเกินไปนัก อีกอย่างผมมากินบ่อยจนเจ้าของร้านคุ้นเคยถึงขนาดสอนให้ผมทำอาหารหลายเมนู สอนถึงขนาดการเลือกซื้อของสด...ถ้าอีมิ้นท์มาร้านนี้ มันจะชอบเข้าไปดูแม่ครัวปรุงอาหาร และจำสูตรของร้านเค้ามา เมื่อกลับถึงห้อง มันก็จดเก็บไว้ทุกครั้ง...

...เมื่อแม็คได้ลองกินอาหารที่ผมเลือกให้...เค้าถึงกับชมไม่ขาดปาก...ผมต้องบอกว่าบางร้าน อย่ามองแต่ภายนอก เพราะเค้าขายอาหารปาก ไม่ได้ขายอาหารตา...แต่วันไหนได้ทิปเยอะ ๆ จะพาไปกินร้านที่อาหารอร่อย วิวสวย บรรยากาศหรู ๆ บ้าง...
*
*
...พี่ยอดเร่งให้ผมกลับครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะเค้าไม่อยากให้ผมขี่มอเตอร์ไซค์ดึก ๆ แต่ผมก็ยังรั้นที่จะพาแม็คเดินเที่ยวตลาดโต้รุ่งจนทั่ว...พี่ยอดทำท่าจะบ่น แต่ผมไม่สนใจ กำลังเพลินกับการเดินซื้อของ...รู้สึกยืด ๆ นิดนึงที่บรรดาพ่อค้าแม่ค้า หรือคนในพื้นที่มองดูผมกับแม็คเดินเคียงคู่กันด้วยสายตาชื่นชม...เพราะเสื้อผ้า หน้าผม บุคลิกของเราสองคนมันโดดเด่นซะจน ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง...ส่วนพี่ยอดเดินตามหลังต้อย ๆ ในชุดเสื้อยืด กางเกงบอลตามเคย...ถ้าคนไม่รู้ ก็คงคิดว่าเราไม่ได้มาด้วยกันแน่ ๆ...
*
*
...ในที่สุดผมก็กลับถึงห้องโดยสวัสดิภาพยิ้มระรื่น...แต่พี่ยอดหน้าเรียบเฉย ถือถุงขนมที่ผมซื้อพะรุงพะรัง...
“...ทีม...”  พี่ยอดทำเสียงแบบนี้ ผมรู้เลยว่าต้องบ่นอีกแน่ ๆ
“...เดี๋ยว...อย่าเพิ่งบ่น...ทีมเอาขนมไปให้มิ้นท์กับแก้วก่อน...”  ผมยกมือห้าม พลางเดินไปหยิบถุงขนมที่ผมซื้อมาฝากเพื่อนสาว
“...เฮ้อ...กลับมาเร็ว ๆ นะ...”  พี่ยอดถอนหายใจ แล้วถอดเสื้อ เตรียมจะอาบน้ำนอน
“...จ้าที่รัก...”  ผมรับคำเสียงหวานด้วยความอารมณ์ดี
“...หา...”  พี่ยอดชะงัก หันมามองผมแบบไม่เชื่อหูที่ผมขานรับไปอย่างนั้น
“...เดี๋ยวมานะ...อาบน้ำรอได้เลย...เดี๋ยวนวดให้...พาคนแก่ไปเดินช็อปปิ้งซะทั่วตลาด...สงสาร...คงเมื่อยน่าดู...”  ผมพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะวิ่งจู๊ดออกจากห้องเมื่อพี่ยอดทำท่าจะเข้ามาฟัดด้วยความมันเขี้ยว

****************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความเห็นนะครับ..ขอโทษที่หายไปนานกว่าปกติ ช่วงต้นเดือนงานยุ่งนิดนึง...หยุดหลายวัน งานก็สะสมเยอะด้วย...เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยใจมากกว่า...
..อีกไม่กี่ตอนเรื่องนี้ก็จะจบแล้วนะครับ...ความรู้สึกเหมือนเมื่อก่อนตอนที่ต้องบอกลาผู้อ่าน...แต่ว่าทุกสิ่งบนโลกอยู่ในกฎความจริงที่ว่า “เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป”...ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นเพียงนิยายก็ตาม แต่ก็เรียบเรียงมาจากเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นกับคนรอบข้างที่ผมรู้จักหลายคน...เรื่องนี้คิดสด ๆ ไม่มีเตรียมมาก่อน...นึกได้พิมพ์เลย...อะไรก็เกิดขึ้นได้ครับ...
...เป้...