หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[kasarus]

เอาใจช่วยน้องทีม หนักแน่นและมั่นคงไว้นะ

[RemySexyCool]

We belong together 37

...จากตอนแรกที่ผมจะพาแม็คไปรู้จักกับเพื่อน ๆ คนอื่น...แต่ทบทวนอีกที...ไม่เอาดีกว่า...เพราะเวลาผมไม่พอใจอะไร ยังพอจะยั้งปากไว้ได้ แต่มิ้นท์มันเป็นคนที่เถื่อนมาก...ถ้าต่างคนต่างแรง เวลามีปากเสียงกันคงงานเข้าทั้งสองฝ่าย...ดังนั้นพอเลิกงานปุ๊บ ผมก็รีบโทรบอกพี่ยอดให้ไปเจอกันที่ห้อง ไม่ต้องขึ้นมารับผม...ใจนึงก็สงสารแม็คนะ แต่ถ้าคุยกันแล้วมันไม่สนิทใจเหมือนคบพวกมิ้นท์กับแก้ว ผมก็คบแม็คแบบเพื่อนร่วมงานธรรมดาทั่วไป...ไม่ต้องสนิทกันมากนักก็ได้...เว้นระยะความเป็นส่วนตัวไว้ดีกว่า...
*
*
…ห้าโมงนิด ๆ พวกเราทุกคนมารวมตัวกันที่ม้าหินริมทะเล...มิ้นท์ทำงานรอบบ่ายขอเพื่อนร่วมงานลงมากินข้าวตอนนี้เพื่อให้ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน โดยที่มันถือข้าวกล่องที่ตักมาจากแคนทีนมานั่งกินด้วย...อย่างที่รู้ ๆ กัน...งานโรงแรมจะนั่งกินข้าวไปด้วย เม้าท์ไปด้วยให้ครบหนึ่งชั่วโมงไม่ได้...เพราะยังมีอีกหลายคนที่รอกินข้าวต่อจากเราอยู่...ดังนั้นมิ้นท์จึงมีเวลากินข้าวแค่แป๊บเดียว...แต่เราก็เอ็นจอยเม้าท์กันสนุกสนาน...
“...อ้าว...นึกว่าไปกินข้าวข้างนอกซะอีก...”  แม็คเดินเข้ามาที่โต๊ะพวกเรา
“...เอ่อ...แม็ค...นี่แก้ว...มิ้นท์...”  ผมแนะนำทีละคน
“...ไฮ...”  แม็คทักแบบสั้น ๆ ทุกคนยิ้มให้
“...อ๋อ...น้องคุณกรณ์นี่เอง...”  มิ้นท์พูดทั้ง ๆ ที่ข้าวเต็มปาก แม็คมองด้วยหางตานิดนึง แต่ก็รีบปรับสีหน้าโดยเร็ว
“...พี่ยอดยังไม่เลิกงานเหรอ...”  แม็คมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดที่ผม
“...เลิกแล้ว...”  ผมตอบอย่างเสียไม่ได้
“...อ้าว...แล้วเค้าอยู่ไหนอ่ะ...”
“...เดี๋ยวก็มา...”  มิ้นท์ตอบ ผมแอบเอาเข่ากระแทกมันเบา ๆ ใต้โต๊ะ
*
*
...แม็คนั่งร่วมวงกับพวกผม...พูดคุยกับมิ้นท์และแก้วเหมือนรู้จักกันมานาน...แต่พอมิ้นท์กินข้าวเสร็จก็ต้องรีบไปทำงานต่อ...ซักพัก...พี่ยอดและไผ่ก็เดินมาในชุดเสื้อยืด กางเกงบอล เตรียมพร้อมเล่นบอลชาดหาดกับพนักงานคนอื่นที่เล่นอยู่ก่อนแล้ว...พี่ยอดมองอย่างสงสัยว่าทำไมแม็คถึงได้มานั่งร่วมวงกับพวกผมได้...
“...พี่ยอดจะเล่นบอลเหรอ...เดี๋ยวแม็คกับทีมไปเชียร์นะ...”  แม็คพูดยิ้ม ๆ
“...ทีมว่าเราไปเล่นวอลเล่ย์กันมั่งเหอะ...”  ผมชวน...เรื่องอะไรที่ผมจะปล่อยให้แม็คมันมองพี่ยอดอย่างมีความสุขล่ะ
“...เออดีเหมือนกัน...เล่นด้วยกันสิแม็ค...”  แก้วเห็นดีด้วย
“...ชุดนี้อ่ะนะ...”  แม็คมองเสื้อผ้าตัวเอง
“...โห...แม็ค...เราไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้ายังเล่นได้เลย...”  ผมพับแขนเสื้อ พับขากางเกงเตรียมพร้อม
“...ก็ได้...”  
*
*
...ผมพาแม็คกับแก้วไปสนามวอลเลย์บอลชาดหาดที่พนักงานทำกันเอง ขึงเน็ตเองง่าย ๆ ส่วนลูกบอลอยู่ในตะกร้าแถวนั้น...มีสามคนแล้วจะเล่นยังไง...ตอนแรกกะว่าจะให้แก้วรับศึกหนักคนเดียว ในฐานะที่มันเป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอลโรงเรียนมาก่อน..แต่ระหว่างที่เรากำลังจะเริ่มเล่น...เจ๊เอ๋ก็เดินเข้ามาขอแจมเล่นด้วย...ผมงงที่เจ๊เอ๋มาพูดดี ๆ ด้วย...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะแม็คก็อยากให้เจ๊เอ๋มาเล่นด้วยโดยดึงไปเล่นฝั่งตัวเองซะงั้น...คงเห็นหน่วยก้านล่ำสันกำยำถึกของอีเจ๊เอ๋มั้ง...
*
*
...หารู้ไม่...แก้วที่ดูตัวเล็ก ๆ บอบบาง กลับมือหนักอย่างไม่น่าเชื่อ...ตบเป็นตบ...ส่วนผมที่ลักษณะเหมือนคนไม่เคยออกกำลังกาย แต่คล่องแคล่ว อาศัยความสูงคอยเซตลูกหน้าเนตให้แก้วตบกระหน่ำ...อย่างนี้สิ ถึงเรียกว่าเพื่อนกันจริง ๆ แค่มองตาแก้วก็รู้ว่าผมพอใจแค่ไหนที่แก้วตบลูกบอลอัดทั้งคู่จนอ่วม ต้องเลิกเล่นทั้ง ๆ ที่เพิ่งเริ่มไปได้ไม่นาน...
“...ไม่ไหวแล้ว...ทีม...พอเหอะ...”  แม็คโอดครวญ
“...เออ...ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนอ่ะ...”  เจ๊เอ๋ก็บ่นพลางดูแขนที่เป็นปื้นแดงเต็มไปหมด
“...ยังไม่หายมันส์เลย...”  ผมพูดขำ ๆ
“...เรามาว่ายน้ำแข่งกันดีกว่าทีม...”  แม็คท้าผม
“...ขี้เกียจขึ้นไปเปลี่ยนชุด...”  ผมปฏิเสธ
“...ที่เรายังเล่นวอลเลย์ในชุดนี้ได้เลย...”  แม็คเถียง
“...มันไม่เหมือนกัน...ชุดนี้โดนน้ำมันหนักอ่ะ...”  ผมมองเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแลคสีดำซึ่งผมใส่ทำงานแบบเดียวกับแม็ค
“...ก็ถอดสิ...”  ว่าแล้วแม็คก็ถอดเสื้อออกเผยให้เห็นความขาวที่ผมสู้ไม่ได้เลย อีกทั้งกล้ามเนื้อดูเป็นสัดส่วนอย่างคนออกกำลังกายมาตลอด
“...ไม่เอาอ่ะ...ไม่อยากว่ายน้ำ...”
“...เออ...ไปกินข้าวกันเหอะทีม...เดี๋ยวแคนทีนปิด...”  แก้วช่วยผม
“...ไม่กล้าอ่ะดิ...”  แม็คมองผมด้วยสายตาท้าทาย ซึ่งผมเกลียดสายตาแบบนี้ที่สุด
“...ทำไมจะไม่กล้า...”  ผมถอดเสื้อตัวเองออกมาบ้าง
*
*
...ทั้ง ๆ ที่อาย แต่ตอนนี้มันโพล้เพล้ คงไม่มีใครมองเรา อีกอย่าง อยากให้แม็คเห็นด้วยว่า ถึงผมจะไม่มีกล้ามเป็นมัด แต่หน้าท้องผมก็แบนราบ ดูลีน ๆ เป็นธรรมชาติกว่ากล้ามที่บิ้วท์ขึ้นมา...แม้ว่าจะไม่ได้จับแล้วแน่นปั๋ง แต่ก็กระชับ..ตรงไหนที่กูไม่เฟิร์มหา...อยากจะถามแม็คที่มองผมอึ้ง ๆ เมื่อห็นผมกล้าถอดเสื้อ และกำลังถอดกางเกงให้เหลือแต่บ๊อกเซอร์ เตรียมพร้อมลงทะเล...
*
*
...กติกาของการแข่งขันอยู่ที่ เราต้องว่ายน้ำฝ่าคลื่นไปให้ถึงเรือที่จอดลอยลำอยู่ไม่ไกลจากฝั่งมากนัก...ใครไปแตะเรือและว่ายกลับฝั่งก่อนเป็นฝ่ายชนะ...ซึ่งแม็คดูจะมั่นใจมากว่าจะชนะผม แต่เค้าไม่รู้หรอกว่าตอนอยู่กรุงเทพฯ ผมก็ว่ายน้ำบ่อย และว่ายด้วยความเร็วด้วย เพราะไม่ชอบอยู่ในชุดว่ายน้ำนาน ๆ ทุกครั้งที่ผมว่ายน้ำ ผมต้องจับเวลาไว้...เพราะความฝันของผมคือการเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ซึ่งต้องมีการทดสอบว่ายน้ำด้วย...งานนี้ถ้าแม็คประเมินความสามารถผมต่ำเกินไป ก็คงคล้าย ๆ นิทานเรื่องกระต่ายกับเต่า...และผมก็ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน เมื่อผมแกล้งทำท่าไม่มั่นใจ และพูดเปรย ๆ กับแก้วว่าว่ายน้ำไม่แข็ง...แม็คถึงกับแอบยิ้ม...
*
*
...ผมประหม่านิดนึง เมื่ออีเจ๊เอ๋ไปตามพวกพี่ยอดมาดูการแข่งขันของผมกับแม็ค...ทำไงดีวะ ขนาดนอนห้องเดียวกัน พี่ยอดยังไม่เคยเห็นผมโป๊ขนาดนี้...ผมไม่ลืมบอกแก้วให้เตรียมเสื้อไว้ให้ผมใส่ทันทีที่ขึ้นจากน้ำ...และผมก็รีบวิ่งลงน้ำไปก่อนที่พวกพี่ยอดจะเดินมาถึง...แต่แม็คกลับยืนรอ และคุยกระหนุงกระหนิงกับพี่ยอดให้ผมเห็น ก่อนจะเดินนวยนาดลงน้ำอย่างมั่นใจว่าจะชนะแน่นอน...
*
*
...ผมทิ้งระยะให้แม็คนำในตอนขาไป เค้าแตะเรือได้ก่อนผม...มันเป็นการอ่อยที่ได้ผล เพราะแม็คย่ามใจแล้วว่าผมสู้ไม่ได้...แต่พอขากลับ ผมเร่งความเร็วจนทัน และว่ายแซงแม็คได้ในที่สุด...แต่...พอผมถึงที่ตื้นระดับเอว มองกลับไปเห็นแม็คกำลังจะจม โบกมือร้องให้ช่วย...พี่ยอด และคนอื่นว่ายไปช่วย ผมเห็นเช่นนั้นจึงว่ายกลับไปเช่นกัน...
*
*
...พี่ยอดพาแม็คกลับมาได้ด้วยท่าทางเหมือนคนที่ถูกฝึกมาให้ช่วยคนจมน้ำ...คนอื่น ๆ ก็ว่ายนำหน้าเข้าฝั่งไป เหลือแต่ผมที่ว่ายตามหลังพี่ยอดช้า ๆ...แม็คคงไม่รู้ว่าผมว่ายตามมา เค้าอมยิ้มนิด ๆ มองแขนพี่ยอดที่โอบรอบตัวเค้า แต่ก็ต้องทำเป็นหมดสติอีกครั้งเมื่อเห็นผมจ้องอยู่...มารยาได้โล่จริง ๆ...ผมคิดในใจ...
“...น้องใหม่จะตายมั้ยเนี่ย...ทำไมไม่ช่วยกันห้าม...ว่ายไปไกลขนาดนั้นได้ยังไงหาทีม...”  ทันทีที่ถึงฝั่ง อีเจ๊เอ๋ก็ปากดีทันที
“...แม็คเป็นคนท้าทีมให้แข่งเองนะ...เจ๊เอ๋ก็อยู่ในเหตุการณ์ไม่ใช่เหรอ...”  แก้วขัดขึ้นมา
“...ก็นั่นแหละ...อันตราย จะแข่งกันทำไม...”
“...แม็คไม่เป็นไรหรอก...”  ผมพูดขึ้น
“...ไม่เป็นไรได้ยังไง...นอนนิ่งอยู่อย่างนี้...ใครปฐมพยาบาลเป็นมั่งเนี่ย...” เจ๊เอ๋กระวีกระวาด
“...ผมเอง...”  พี่ยอดอาสา  ผมอึ้ง จะห้ามก็ไม่ได้ เดี๋ยวคนอื่นมองว่าผมใจร้าย
“...แก้ว...ทีมเจ็บขาอ่ะ...สงสัยจะเป็นตะคริว...”  ผมร้องออกมา
“...เจ็บตรงไหนทีม...”  พี่ยอดผละจากแม็คมาหาผม
“...ไม่เป็นไรพี่ยอดดูแม็คก่อนเหอะ เดี่ยวเค้าตาย...”  ผมพูดพลางนวดบริเวณน่อง ทำหน้าเจ็บปวด ดราม่าสุดริด
“...เฮ้ย...มึงอ่ะ...เป่าปาก ปั๊มหัวใจน้องเค้าหน่อย...ถ้าไม่ดี พาไปโรงพยาบาลเลย...”  พี่ยอดหันไปสั่งเพื่อน
“...พี่ยอดดูแม็คเหอะ...”
“...พวกเราทุกคนปฐมพยาบาลเป็นหมดแหละทีม...ที่นี่เค้าจะมีอบรมกันเรื่อย ๆ...อีกอย่างแม็คยังไม่ได้สำลักน้ำ...แค่อาจจะตกใจเฉย ๆ...”  พี่ยอดบอกพลางนวดเท้าบริเวณที่ผมเจ็บ
“...อ้าว...ฟื้นแล้ว...เป็นไงมั่งแม็ค ไปโรงพยาบาลเช็คร่างกายหน่อยมั้ย...”  ผมร้องถาม เมื่อเห็นแม็คลุกขึ้นนั่ง เสียดาย อดเห็นพี่หมียักษ์เม้าท์ทูเม้าท์กับแม็คเลย
“...ไม่เป็นไร...เราแค่วูบไปเฉย ๆ...ขอบคุณนะครับพี่ที่ช่วยแม็ค...”  แม็คพูดกับผม ก่อนจะหันไปขอบคุณคนที่กำลังจะเป่าปาก
“...เฮ้ย...มึงไปส่งน้องเค้าหน่อยดิ...” พี่ยอดสั่งเพื่อน
“...แม็คไปเองได้พี่...”  แม็คปฏิเสธ แล้วใส่เสื้อผ้าเดินกลับขึ้นตึกโดยมีอีเจ๊เอ๋เดินตามไป
“...ทีมเป็นไงมั่งอ่ะ...”  แก้วถาม
“...เอ่อ...ค่อยยังชั่วแล้วแหละ...”
“...แปลกจัง...ตะคริวมันต้องเกร็งเป็นก้อนแข็ง ๆ...แต่ทำไม...”
“...ทีมบีบมันก่อนจะเป็นเยอะ...พอพี่ยอดมานวดให้ มันก็ดีขึ้นเร็วกว่าปกติไง...”  ผมแก้ตัว
“...เหรอ...แต่งตัวเถอะ จะได้ไปอาบน้ำกินข้าวกัน...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ เหมือนไม่เชื่อ
*
*
...แก้ว...ไผ่...พี่ยอด และผม...กลับลงมากินข้าวเย็นอีกครั้งก่อนแคนทีนปิดไม่กี่นาที...ถึงผมจะอาบน้ำใหม่แล้ว แต่พี่ยอดเร่งให้ผมแต่ตัวเร็ว ๆ เพราแก้วกับไผ่รอกินข้าวอยู่...ผมจึงออกมากินข้าวในสภาพที่แม่ครัวถึงกับมองอย่างแปลกใจที่ผมไม่แต่งตัวเป๊ะเหมือนทุกวัน...
“...ทำไมโพกผ้ามาอย่างนั้นล่ะลูก...”  
“...ผมยังไม่แห้งจ้ะป้า...พี่ยอดเร่งอยู่นั่นแหละ เค้ากลัวแคนทีนปิดอ่ะ...”  ผมหันไปค้อนพี่ยอด
“...วันหลังไม่ต้องกลัวลูก...ปิดแล้วก็ยังกินได้ ป้ายังไม่กลับหรอก ต้องเก็บข้าวของอีก...ไม่ต้องกลัว...ถ้ากับข้าวหมด ป้าทำให้กินใหม่ได้...เอาไข่ดาวเพิ่มมั้ย เดี๋ยวป้าทอดให้คนละฟองเลย...”
“...ไม่เป็นไรครับ...เอาครับ...”  ผมกับพี่ยอดพูดพร้อมกัน
“...ไปนั่งรอที่โต๊ะสิ...เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่ยกไปให้...”  พี่ยอดบอกกับพวกผม
*
*
“...ป้าในแคนทีนเนี่ย...ถ้าเค้าจะทำอะไรให้กิน เราต้องรับทุกครั้งนะ...เค้าชอบคนกินเก่ง ๆ...”  พี่ยอดสอนขณะที่เรากำลังกินข้าวกัน
“...ทีมเกรงใจเค้าอ่ะ...”
“...บางอย่างคนให้เค้าก็อยากให้...ถ้าเราไม่รับเหมือนเราปฏิเสธน้ำใจเค้า...”
“...จ้า...แต่ทีมกลัวกินเยอะแล้วไม่เฟิร์มอ่ะ...”  ผมพูดประชด พี่ยอดถึงกับสำลักน้ำแกงเลย
“...ตกลงเมื่อกี้แข่งว่ายน้ำกันไผ่ว่าใครชนะ...”  แก้วถาม
“...พี่ทีมไง...ว่ายนำมาขนาดนั้น...”  ไผ่ตอบ
“...ถ้าแม็คไม่จมน้ำก่อน เค้าอาจจะเร่งแซงพี่จนชนะก็ได้นะ...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...แม็คไม่ได้จมน้ำหรอก...คนจมน้ำไม่ได้เป็นอย่างนั้น...คนเป็นตะคริวก็เหมือนกัน...”  พี่ยอดพูดแหย่ ผมหุบยิ้มทันที
“...รีบ ๆ กินเหอะ...แคนทีนปิดแล้ว...ป้าเค้าจะได้รีบเก็บของกลับบ้าน...”  ผมตัดบท
*
*
...เมื่อถึงห้อง...ผมรีบจัดการเป่าผมให้แห้ง...ทาโลชั่นจนทั่วตัว แล้วออกมายืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนอกระเบียง...ผมต้องกอดอก เมื่อลมทะเลพัดมาปะทะตัว อากาศเย็นกว่าทุกวัน...ฟังเสียงคลื่นซะเพลินจนไม่ได้ยินพี่ยอดเดินมาข้างหลัง...ผมสะดุ้งเมื่อพี่ยอดกอดผมหลวม ๆ และเอาคางมาเกยไว้ที่บ่า...
“...เดี๋ยวไม่สบายหรอก...”
“...กำลังจะเข้าไปพอดีเลย...ที่นี่อากาศเปลี่ยนตลอดเลยนะ...เมื่อตอนบ่ายเห็นฝนตกนิด ๆ ด้วย...”
“...อืม...ที่นี่อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย...แต่คนที่นี่ไม่เปลี่ยนใจง่าย ๆ นะ...”
“...ใครจะไปรู้...อะไรก็เกิดขึ้นได้...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...ไม่มีทาง...”
“...ถ้าแม็คชอบพี่ยอด...พี่ยอดจะว่าไงอ่ะ...”  ผมหันไปถามพี่ยอด
“...ก็ไม่เห็นต้องว่ายังไงเลย...เพราะพี่ไมได้ชอบเค้า...ทีมนั่นแหละจะว่ายังไงถ้าเค้าชอบพี่...”
“...ก็ไม่เห็นต้องว่ายังไงเลย...ก็พี่ไม่ได้ชอบเค้านี่...”  ผมย้อนคำพูดพี่ยอด พลางมองหน้าเค้ากวน ๆ
“...หมั่นเขี้ยวว่ะ...มีแฟนน่ารักอย่างนี้แล้วจะนอกใจได้ยังไง...”  พี่ยอดเริ่มจู่โจมผมอีกแล้ว
“...เฮ้ย...ใครเป็นแฟนพี่...ปล่อย...”  ผมพูดเสียงสั่น ไม่รู้ว่าเพราะอากาศหนาว หรือเพราะเคราพี่ยอด
“...ปล่อยก็ได้...พี่ไม่อยากใช้กำลังข่มขืน...รอให้ทีมพร้อมก่อนดีกว่า...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...จะทันมั้ยเนี่ย...กว่าทีมจะพร้อม...มีเวลาอีกแค่ไม่กี่เดือนเองนะ...”  ผมแหย่
“...รู้แล้ว...อย่าย้ำสิ...”  พี่ยอดกอดผมอีกครั้ง ผมไม่รู้จะทำยังไง จึงค่อย ๆ กอดเค้าตอบ...พี่ยอดกอดแน่นขึ้น...ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ผมให้ผมน้ำตาคลอขึ้นมาเฉย ๆ

****************************************************************************

…ขอบคุณทุกกำลังใจ...ทุกความเห็น...ทุกรีพลายนะครับ...มาต่อให้สั้น ๆ แต่ถี่ ๆ อีกครั้ง...ยิ่งพิมพ์ยิ่งมันส์...เห็นรีพลายเห็นจำนวนคนคลิกเข้ามาอ่านแล้วชื่นใจ...มีกำลังใจมาต่อให้ถี่ ๆ...
...อย่างที่บอกอ่ะครับ...เรื่องนี้พิมพ์สด ๆ สามารถหักมุมจบได้ภายในตอนหน้าด้วยซ้ำ...แต่เพราะคนอ่านทุกคนทำให้ผมอยากเล่าต่อไปเรื่อย ๆ...แล้วเจอกันอีกครั้งเร็ว ๆ นี้นะครับ...
...เป้...

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

(ชัก)เกลียดแม็คแล้วว่ะ  ยิ่งอ่านตอนล่าสุดยิ่งรู้ว่ามัน ตอแหล๊ ตอแหล   

ไปๆมาๆไม่ชอบทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ แต่ตัวพี่ยังไม่เท่าไหร่ เพราะยังดูเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้ตอแหลแย่งไปซึ่งๆหน้านัก แต่คนน้องนี่มัน..... 


ปล.ยังแอบคิดไม่ได้ว่าต้าจะโผล่มา   




ขอบคุณพี่เป้ที่มาต่อโดยเร็วไวนะจ๊ะ    

[Little Devil]

น้องทีมใจเย็นจัง
อย่ามัวแต่ตั้งรับดิ
ขอ    พวกมารนิดดดนะ
หมั่นไส้นานแล้ว

[┗◎┗◎]

แม็คน่าตบเนอะ มารยาา

[tutu]

  ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร

[jeaby@_@]

ไม่ชอบน้องเเม็ค ชอบเเย่งเเล้วยังเเกล้งจมน้ำอีก

เศร้าเเล้วงะ ถ้าทีมฝึกงานเสร็จจะเป็นไงเนี่ย เฮ้อ
ขอบคุณค่ะ ชอบมาก

[Cha Ris Ma]

น้องทีมเอาให้หงายไปเลย
 :beat:ยายแม็ค

+1 ตามเคย

[gypsy]

นังแม็ค มันน่านัก

น้องทีมสู้ๆนะจ๊ะ 

[viky_mama]

มารยามากเลยเธอนังแม็ก แต่หารู้ไม่ น้องทีมเราชนะเลิศ (ตลอด)

ตลกพี่ยอดที่แอบแซวทีมเรื่องเป็นตะคริว

เรื่องนี้ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ อยากอ่านไปอีกนานๆ (จะเป็นการทรมาณคนแต่งมั้ยเนี่ย)

[Ak@tsuKII]

หมั่นไส้นังแม็กซ์  ทีมสู้ ๆ ตีให้แตกกระเจิงไปเลย

[IIMisssoMII]

   ให้แม๊คเลย มารยาดีนักกก

อย่างน้อยพี่ยอดก้อดูออก    ว่าแม๊กมันแอ๊บ   ฮึ่มๆๆๆ

เมื่อไหร่ต้าจะมา พี่ยอดพิชิตกายพิชิตใจ ทีมให้ได้นะ

ขอให้แม๊กอีกที  

สั้นๆแต่ ถี่ก้อดีนะ

แต่อยากได้ยาว ๆ แล้วถี่ด้วยอ่ะ

[ronlbb]

นังแม๊คนี่มันเป็นใคร
บังอาจมาก

ขาวๆก็ชอบ

แต่ชอบแบบสลิมๆไม่ต้องขาวมากอย่างพี่ทีม

5555555+

[13th Devil]

โห ตอนนี้นี่ มารยากันสุดฤทธิ์.... แต่ขำอ่ะ พี่ยอดก็ไม่ได้โง่นะครับ...555 

[OhJa]

โฮ้ยๆ  ค่อดจะหมั่นหน้าคุณแม็กซะเหลือเกิน
เป็นไรไม่รู้ไม่ถูกชะตากับคนชื่อแม็กเล้ย 555 (เอาชีวิตตัวเองมาเีกี่ยวซะงั้น)
ตอนแรกคิดว่าอิตาพี่ยอดจะหลงกลซะแล้ว
ก็ยังดีที่พอจะรู้ทันมั่งน่ะ
ทีมก็นะ ยอมปล่อยให้แม็กมาข้ามหน้าข้ามตาได้ไงเนี่ย
อย่ามั่นใจเกินไปนักนะ  คนอ่านหวาดเสียว 

[DexTunG]

อย่างนี้เค้าเรียก "หนามยอก ต้อง เอาหนามบ่ง"  ใช่ป่าว


คู่แข่งที่ น้องทีม จะสู้ด้วยร้ายกาจจริง ๆ มารยาก็เยอะ


แต่ยังแพ้น้องทีมเลย    :ped149:น้องทีม









 

[thaitanoi]

แม๊คร้ายไม่ใช่เล่นนะ เอาใจช่วยทีมกับพี่ยอดแล้วกัน ขอบคุณครับ

[jokirito]

   พี่ยอด กะ นุ้งทีม ชนะเลิศ  ได้ใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ

[SoYiLovE]

ทำไมรีบจบล่ะคะ เขียนไปเรื่อยๆไม่ได้เหรอ

คนอ่านยังอ่านได้เรื่อยๆน้าาาาา นานๆมาทีก็ได้ (โน้มน้าวสุดฤทธิ์)

  

[WEERACHOT]

  หายไปนาน...กลับมาอ่านอีกครั้ง...สนุกเหมือนเดิม...ชอบที่ทีมกัดกับแม็ค...อิอิ

[mecon]

นายอิจฉาหนังโบราณ รึจะสู้นายเอกรางวัลออสการ์  อิหนูลูกป้าเริ่ดมากคะ
ตะคริวฉับพลันเป็นให้เห็นๆเลย ถ้าพี่ยอดไม่โผล่มาดูมาแลอ่ะนะแนะนำให้จับกดทะเลไปเลย
ชิส์ คนของเราต้องว่าง่ายเสมอ
ทำมาเป็นปากหวาน ต้องทำตัวให้ชัดเจนนะอิพี่ยอด พวกที่รักเดียวใจเดียวไม่หวั่นไหวอะไรง่ายๆอ่ะ
ตกม้าตายเพราะจริตนายมารร้ายมาเยอะแล้ว ที่สำคัญยังไม่ฟูลออฟชั่นกับน้องทีมก็ทำตัวให้น้อง
มันมั่นใจหน่อย นะคะคุณพี่ขราาาาา

+1 คะ  o13เลิศ!!!!!!!!

[k[1mE]:D]

อยากบอกว่ามารยาทั้งคู่เลย 55+

พี่ยอดนี้ก็รู้ดีอีกกกก 

จ๊ะเอ๋นี้คิดจะร่วมมือวางแผนกับแม็กป่าวเนี้ย แปลกๆๆ

ทีมไม่พร้อม  เมื่อไรจะพร้อมล่ะ พี่ยอดรออยู่นะ 555+

 

[silverspoon]

อ่านมาตั้งนานแล้ว ขอเมนท์เลยนะค้า

สนุกมากมาย เฉือนเหลี่ยมเฉือนคมกันเลือดสาด

ชอบที่นายเอกฉลาดทันคนอย่างนี้ และไม่ใช่คนดีแบบเพอร์เฟคจนคาแรคเตอร์แบนราบ

เป็นกำลังใจให้นะคะ จะติดตามต่อไป~

[railay]

 

[n_sugar_t]

  ให้พี่ยอดที่มั่นคงกับหนูทีม
เมื่อไหร่หนูทีมจะใจอ่อนซะทีน้า

ส่วนนังแม็ค มารยานักต้องเจอ       

[Nichdia]

ทีมเยี่ยมมาก

อิอิ

[OitJi]

ไม่มีวันได้กินพี่ยอดหรอก นังแม็ค หึๆ 

[IZE]

นังแม๊ค มารยาสาไถ่จริงๆๆเลย  แหลๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆ

แต่ก็ยังไม่ทันทีมอยู่ดี

อิอิ

[Natavishi]

 

ตบ  ตบ   ตบ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มารยาสุด ๆๆๆๆๆๆๆๆ

นังแมค

 

[zeazaiz]

ต๊ายยยย
นังแม๊ค มารยาขึ้นทุกวันนะยะ
หนูทีมจัดการมันเลยค่ะ
แถวนี้มีคนเอาใจช่วยเยอะ
ขอบคุณนะคะที่มาต่อบ่อยๆ