We belong together 19
...ผมเพิ่งรู้ว่างานโรงแรมในส่วนบริการไม่มีพักกลางวัน เมื่อกินข้าวเสร็จก็ต้องรีบกลับไปทำงานต่อให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นไปกินบ้าง...แต่ในวันนี้ ผมเป็นคนสุดท้ายของแผนกที่ลงมาแคนทีน เพราะพี่ ๆ คนอื่นไม่ลงมากินแล้ว...ดังนั้นผมจึงอยากขึ้นห้องไปล้างหน้าแปรงฟัน เพื่อความมั่นใจหลังกินสารพัดน้ำพริก และอยากจะล้างมือที่เต็มไปด้วยกลิ่นปลาทู ขนาดว่าล้างที่แคนทีนไปสองรอบยังมีกลิ่นติดอยู่เลย...
“...ทีม...ทำอะไรอยู่...” พี่ยอดเคาะประตูห้องผม
“...ทาแป้ง...” ผมตะโกนบอก
“...เร็วหน่อย...เราพักนานไม่ได้นะ...” พี่ยอดเร่ง
“...เสร็จแล้ว...” ผมเปิดประตูออกมา พร้อมก้มหน้าก้มตาสำรวจเสื้อผ้าตัวเอง
“...หอมจัง...”
“...แป้งเด็กธรรมดาเนี่ยนะ...” ผมหันไปถาม
“...อืม...”
“...หอมตรงไหนวะ...” ผมพูดเบา ๆ ก่อนดมมือตัวเองที่ยังมีแป้งฝุ่นติดอยู่นิดหน่อย
“...หอมตรงนี้ไง...” พี่ยอดพูดจบก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่
“...เฮ้ย...พี่ยอด...อีกแล้วนะ...” ผมลืมตัวตวาดเสียงดัง พี่ยอดยิ้มค้าง แล้วค่อย ๆ สลดลง
“...ทีมโกรธพี่เหรอ...” ผมเริ่มรู้สึกตัว เมื่อเห็นสีหน้าพี่ยอด
“...เปล่า...แค่ตกใจเฉย ๆ...”
“...ไม่จริงอ่ะ...ทีมยังหน้าบึ้งอยู่เลย...” พี่ยอดดูกังวลจนผมอยากหาเรื่องแกล้งคืน
“...อยากให้ยิ้มป่ะ...” ผมถามเสียงเรียบ พี่ยอดพยักหน้า
“...ถ้าทีมไม่ยิ้ม ก็แสดงว่ายังโกรธพี่อยู่...”
“...งั้นหลับตาสิ...” พี่ยอดลังเล แต่ก็หลับตาแต่โดยดี
“...เบา ๆ นะ...” พี่ยอดพูดเหมือนกลัวผมจะทำอะไรรุนแรง
“...เบา ๆ เหรอ...ได้...” ผมหอมแก้มพี่ยอดเบา ๆ ตั้งใจจะแกล้งเค้า แต่ทำไมเราเขินซะเองวะ
“...ถ้าทำโทษแบบนี้แรง ๆ ก็ได้นะ...” พี่ยอดยิ้มกริ่ม ทำท่าจะเข้ามาสอนว่าควรจะให้แรงแค่ไหน
“...รีบไปทำงานเลย...ไหนบอกว่าพักนานไม่ได้ไง...” ผมยันตัวพี่ยอดออก แล้วเดินนำไปที่ประตู ไม่อยากให้เค้าเห็นผมแอบอมยิ้มอยู่...ผิวหน้าพี่ยอดไม่ได้ใสจนแทบเห็นเส้นเลือดเพราะผ่านสารเคมีแบบต้า...แต่ผมกลับรู้สึกร้อนวูบวาบ แค่จมูกได้สัมผัสกับแก้มเนียนแต่ไม่นุ่ม และหอมกลิ่นเนื้อจริง ๆ กลิ่นที่กระตุ้นอารมณ์ได้ดีกว่าน้ำหอมยี่ห้อดัง ๆ ซะอีก...
*
*
...ระหว่างทางเดินไปที่ตัวโรงแรม...ผมเห็นเจ๊เอ๋เดินร่อนมาแต่ไกลด้วยหน้าที่บึ้งตึง พอเข้ามาใกล้ก็ฉีกยิ้มให้พี่ยอดแบบหวานหยด...
“...ยอด...กินข้าวหรือยัง...วันนี้น้ำพริกป้าอร่อยนะ...” เจ๊เอ๋พูดพลางคล้องแขนพี่ยอด แสดงความสนิทสนม
“...กินแล้ว...” พี่ยอดตอบ และค่อย ๆ เบี่ยงตัวออกมาจากเจ๊เอ๋
“...แล้วนี่พาพี่เค้าไปเถลไถลที่ไหนมา ...” ชีหันมาพูดกับผมเสียงแข็ง
“...ไปกินข้าว...ต้มกลางวันมั้ง...” ผมกวน เจ๊เอ๋ถลึงตาใส่ แต่ด่าอะไรผมไม่ได้เพราะติดพี่ยอด
“...นี่เธอ...ฟร้อนท์น่ะ เค้าไม่ได้ให้พักเป็นชั่วโมงเหมือนออฟฟิศนะยะ...ออกไป”รับแขก” ช้าเนี่ย...ถ้าเป็นงานอื่นคงขายไม่ออก...” ชีหลุดสาวใส่
“...ได้ข่าวว่าเค้าเตอร์ทัวร์อ่ะ เงียบเป็นป่าช้าเลย...สงสัยพนักงานเค้าไม่อยากขายทัวร์ แต่อยากขายอย่างอื่นซะละมั้ง...ถ้าบริษัทเจ๊งขึ้นมา คงได้ขายแน่นอน...” ผมย้อน แถมยังจ้องตาเจ๊เอ๋ที่มองจ้องมาเหมือนจะฉีกผมเป็นชิ้น ๆ
“...ทีม...รีบไปทำงานเหอะ...” พี่ยอดพยักหน้าเพื่อให้ผมเดินต่อ แต่ผมยังยืนอยู่กับที่ ทำให้เค้าต้องจับมือผมจูงเบา ๆ ให้เดินหนีจากเจ๊เอ๋ที่ยืนกัดฟันกรอด ๆ
“...พี่ยอดไม่ต้องไปส่งทีมที่ฟร้อนท์นะ...แค่มารับไปกินข้าวกลางวันเนี่ย...ทีมก็เขินพี่ ๆ เค้าจะแย่อยู่แล้ว...” ผมยั่วเจ๊เอ๋ต่อด้วยคำพูดก่อนหันไปยิ้มมุมปากให้หนึ่งที...ชีโกรธจนตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด
*
*
...ตลอดทางไปฟร้อนท์ พี่ยอดมองผมยิ้ม ๆ แต่ไม่พูดอะไร...และผมก็ขอแยกทางกับเค้าก่อนที่จะถึงแผนก เพราะไม่อยากให้คนเห็นแล้วแซวบ่อย ๆ การเก็บอาการเขินนี่มันไม่ใช่ง่าย ๆ นะ...
“...น้ำพริกอ่องหวานมั้ยน้องทีม...” ผมก้าวออกไปหน้าฟร้อนท์ ทุกสายตาก็หันมามอง และมีพี่คนหนึ่งถาม
“...ก็ปกตินะพี่...อร่อยดี...”
“...แล้วทำไมต้องให้พี่ยอดช่วยชิมด้วยล่ะจ๊ะ...”
“...โห...ข่าวไวจริง ๆ...”
“...คุณน้องไม่สังเกตเหรอจ๊ะว่าโรงแรมนี้มีกล้องวงจรปิด และโทรศัพท์ภายในเยอะแค่ไหน...”
“...โห...” ผมแกล้งเอามือทาบอก
“...น้องทีม...ไปทำอะไรนังเอ๋มันอ่ะ...เห็นมันยืนตาขวางอยู่ที่ทางเดิน...เห็นคนเค้าบอกว่านังเอ๋โดนเด็กฝึกงานฟร้อนท์แหกอก...” พี่ที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ถาม ผมก็พูดตามความจริง
“...ปากนรกมากเลย...อุ๊ย...พี่ไม่ได้ว่าทีมนะ...” พี่เค้ารีบแก้ตัว เมื่อเห็นผมยิ้มแหย ๆ
“...น้องทีมอ่ะกล้ามากเลยรู้ป่าว...นังเจ๊เอ๋มันชอบทำกร่าง ไม่กลัวกฎโรงแรม เพราะมันไม่ได้เป็นพนักงาน...มีเรื่องกับคนเค้าไปทั่ว...แต่มันไม่กล้ากับฟร้อนท์หรอก...มันแทบไม่เคยเฉียดมาแถวนี้เลย...มาทีไร มันก็โดนตอกหน้ากลับไปทุกที...นี่มันคงคิดจะข่มเด็กฝึกงานอย่างทีมน่ะสิ...นึกว่าเด็กมันจะกลัว ที่ไหนได้โดนของแข็งไปซะงั้น...”
“...คราวนี้ไอ้ยอดคงมีแฟนกับเค้าซะทีเนอะ...ใครเข้าใกล้มัน ถ้าไม่โดนคุณกรณ์คาบตัดหน้าไป ก็โดนนังเอ๋กันซีน...แหม...ขอเม้าท์หน่อยเหอะ...พอไอ้ยอดมันยิ้มบ่อย ๆ นี่ก็น่ารักดีนะ...เมื่อก่อนมันเก๊กขรึมตลอด ในฟร้อนท์ไม่มีใครกล้าแซวมันเลยนะ...”
*
*
...เข้าใจแล้ว ว่าทำไมฟร้อนท์ถึงไม่มีพักกลางวันหนึ่งชั่วโมงเต็มเหมือนในออฟฟิศ...เพราะตอนบ่าย แขกทยอยเข้ามาเช็คอินทีละคู่ ทีละกรุ๊ป...เรามีเวลาว่างมากพอที่จะจับกลุ่มเม้าท์ ยิ่งบ่ายวันนี้เจ๊รุจิราขึ้นไปประชุมกับผู้บริหาร พวกเราจะรู้เลยว่า เป็นช่วงปลอดผู้ใหญ่ เพราะอยู่ในห้องประชุมกันหมด...ตอนนี้ฟร้อนท์บางคนก็เข้าไปนั่งกินขนม นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ นั่งเล่นเน็ตข้างหลัง...พี่ ๆ เห็นว่าผมคล่องเรื่องคุยกับแขก แต่ยังไม่คล่องเรื่องเอกสาร จึงได้แต่ยืนประกบให้ผมดีลกับแขกเอง โดยที่พี่เค้าคอยให้ข้อมูลบางอย่างที่ผมไม่รู้...ถือว่าเป็นการสอนงานที่ได้ผลทีเดียว เพราะผมได้เรียนรู้จากการทำงานจริง ๆ...
“...เป็นไงมั่งทีม...” พี่รุจเดินหอบเอกสารการประชุมลงมาจากลิฟท์
“...ก็ดีจ้ะ...พี่ ๆ ใจดีทุกคนเลย...”
“...น้องมันสอนง่ายกว่าทุกรุ่นเลยนะเจ้...ไม่กลัวแขกเลย...ขอเม้าท์หน่อยเหอะ...มันฉีกยิ้มทีเดียว แขกให้ทิปมากกว่าที่ให้หนูซะอีกอุตส่าห์เดินขึ้นไปส่งถึงบนห้อง...”
“...แกก็หัดยิ้มให้หวานเท่าน้องมันสิ...” พี่รุจกัด
“...เจ้อ่ะ...นี่หนูว่าจะสอนให้ลงงานแคชเชียร์เลยนะ...ไหวป่าวน้อง...” พี่เค้าแกล้งทำหน้างอ ก่อนหันมาถาม ผมพยักหน้ารับ
“...เจ้ว่าให้รอบบ่ายสอนดีกว่า...สามโมงแล้ว เดี๋ยวแกก็ต้องกลับบ้าน...สอนค้าง ๆ คา ๆ เด็กมันจะงงน่ะสิ...”
“...โอเค...งั้นให้รอบบ่ายสอนก็ได้...แหม...หนูช้อบชอบ เวลามีเด็กสอนง่าย ๆ อย่างนี้...”
*
*
...รอบเช้ารูดบัตรออกเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง แต่รอบบ่ายต้องมารูดบัตรเข้าตอนบ่ายสามโมงตรง...มีเวลาเหลื่อมที่เจอกันสองรอบครึ่งชั่วโมง ให้ได้ฝากงาน...แต่...ไม่มีอะไรให้ฝากนัก ส่วนมากจะเน้นเม้าท์...และจับจองแขกหล่อ ๆ เกทับกันว่าแขกห้องที่ตัวเองรับเช็คอินหล่อกว่าของอีกรอบ...กว่ารอบบ่ายจะออกมาออนฟลอร์ ก็เกือบบ่ายสามครึ่ง...ผมไหว้พวกพี่ ๆ รอบบ่าย...เด็กฝึกงานอย่างผมเข้าแปดโมงเช้า เลิกห้าโมงเย็น...สบาย ได้เรียนรู้กับพี่ทั้งรอบเฃ้าและบ่าย...
“...มา...เดี๋ยวพี่สอนทำแคชเชียร์ให้...” พี่รอบบ่ายที่หน้าตาใจดีชวนผมไปที่คอมพิวเตอร์
“...ทีม...พี่กำลังจะพาแขกไป inspect ห้อง...ไปด้วยกันสิ...” คุณกรณ์เดินมาจากด้านนอกโรงแรม พร้อมกับแขกต่างชาติคู่หนึ่งที่ตอนนี้กำลังสนใจกับ Welcome drink และการตกแต่งล็อบบี้
“...ทีมต้องไปด้วยเหรอ...” ผมหันไปพูดเบา ๆ กับพี่รอบบ่าย
“...ถ้าเซลล์ไม่อยู่ เราสามารถพาแขกขึ้นไปดูห้องได้จ้ะ...” พี่เค้าตอบยิ้ม ๆ
“...งั้นทีมไปนะจ๊ะ..” ผมพูดพลางเดินออกไปที่ยืนรอคุณกรณ์ที่เค้าท์เตอร์ GRO ที่มีเด็กฝึกงานด้วยกัน หวังว่าจะชวนไปเป็นเพื่อน แต่ชีไปเข้าห้องน้ำพอดี
“...ไป...” คุณกรณ์พยักหน้าให้ผมเดินตามขึ้นลิฟท์
*
*
...หล่อ...รวย...เก่ง...สมบูรณ์แบบ...แต่...ทำไมเราถึงอึดอัดทุกครั้งที่อยู่ใกล้คุณกรณ์นะ...ด้วยคำพูดเพราะรื่นหู แต่ทุกคำถามเป็นคำถามปิด...จิตวิทยาสูง...ต้อนให้ผมต้องทำตามที่เค้าพูด...ผมอึดอัดจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง...สงสัยเราต้องงัดวิชาการตลาด กับจิตวิทยามาสู้ซะแล้ว....
“...แก้ว...เป็นไงมั่ง...เหนื่อยป่าว...ไหวมั้ย...” ผมถามเมื่อเห็นสภาพเพื่อนสาวกระเซอะกระเซิง อยู่บนฟลอร์ หลังจากขอตัวแยกกับคุณกรณ์ที่จะพาแขกดูสระว่ายน้ำ และยิมเป็นรายการต่อไป
“...ทีมขึ้นมาทำไม...” แก้วยิ้มเนือย ๆ เป็นคำตอบ ก่อนจะถามผมกลับ
“...พาแขกขึ้นมาดูห้องอ่ะ...แก้วได้ขึ้นมา Executive Floor แล้วเหรอ...เก่งจัง...”
“...เค้าให้เราขึ้นมาช่วยทำห้องอ่ะ...”
“...ดีจังจะได้เก่งเร็ว ๆ...นี่เราก็จะได้ลงแคชเชียร์แล้วเหมือนกันนะ...”
“...แก้ว...ขึ้นมาอยู่ฟลอร์นี้ได้ยังไงลูก...” ป้าน้อยส่งเสียงทัก ผมหันไปสวัสดีป้าน้อย ก่อนทำหน้าสงสัย
“...ที่ออฟฟิศให้ขึ้นมาจ้ะ...”
“...ใครลูก...หนูยังใหม่อยู่ ถ้าคุณแม่บ้านมาเห็นเดี๋ยวก็โดนดุหรอก...”
“...เอ่อ...ซอนย่าอ่ะจ้ะ...” แก้วตอบเสียงเบา
“...ไม่มั้งหนู...เค้าก็รู้อยู่ว่าเด็กใหม่ขึ้นมาฟลอร์นี้ไม่ได้...ตั้งแต่เช้าหนูทำไปกี่ห้องแล้วล่ะ...ดูหนูเหนื่อยมากเลยนะเนี่ย...”
“...30 ห้องจ้ะ...”
“...จะบ้าเหรอ...หนูทำได้ยังไงเนี่ย...ไม่ได้พักเลยสิ...กินข้าวหรือยัง...” แก้วส่ายหน้าเบา ๆ และมีน้ำตาคลอ
“...มันแกล้งเพื่อนทีม...” ผมสรุป
“...ถ้าไม่ไหว หนูต้องบอกเค้านะลูก...พนักงานเรามีตั้งเยอะแยะ...ทำไมต้องให้หนูทำขนาดนี้...ทีหลังหนูโทรหาป้าเลยนะ ถ้ารู้สึกว่าถูกรังแก...ป้าว่าแล้ว...นังซอนย่ามันเป็นเด็กคุณแม่บ้าน...ทำอะไรไม่เกรงใจใครเลย...”
“...เดี๋ยวทีมลงไปจัดการให้...” ผมเดินไปที่ลิฟท์
“...ทีม...อย่าเลย...ไม่เป็นไรหรอก...เราผิดเอง ที่ไม่กล้าปฏิเสธเค้า...”
“...เห็นมั้ยแก้ว...การที่แกยอมคนมันทำให้ตัวเองเดือดร้อนนะเว้ย...”
“...เค้ามีเรื่องกับทีมมาก่อนหรือเปล่า ถึงได้เจาะจงแกล้งแก้วมันน่ะ...” ป้าน้อยเตือนผม
“.....................” ผมพูดไม่ออก
“...ไม่หรอกจ้ะป้า...คนอื่น ๆ ก็โดนให้ทำห้องเยอะเหมือนกัน...วันนี้ห้องเต็มมั้ง...”
“...ยังไงก็ไม่ควร...พนักงานป้าจัดให้กระจายทำห้องกันได้กำลังดี...แล้วทำไมต้องให้เด็กฝึกงานเหนื่อยขนาดนี้...ตัวเองนั่งรับโทรศัพท์จะเหนื่อยอะไร...ไม่ได้เห็นใจคนอื่นเลย...พรุ่งนี้ป้าจะจัดแม่บ้านตามฟลอร์ใหม่...รับรองไม่เหนื่อยแล้วลูก...ป้าว่าแก้วไปพักเถอะ...กลับไปห้องเลยก็ได้ หาอะไรกินซะเดี๋ยวป้าเซ็นในสมุดฝึกงานให้...”
“...ไ...”
“...ไม่ต้องเลยแก้ว...ขอบคุณป้าเค้าซะสิ...ขอบคุณนะจ๊ะป้าน้อย...” ผมรีบขัด และยกมือไหว้ป้าน้อย เมื่อเห็นแก้วจะปฏิเสธความหวังดีอีกแล้ว
“...คุณแม่บ้านไม่ว่าอะไรเหรอจ๊ะ...” แก้วยังเกรง ๆ
“...ไม่หรอกลูก...เค้าไม่ได้ดูแลหนูนี่นา...ป้าเป็นคนเซ็น...เค้ายุ่ง ๆ กับเรื่องหวย เรื่องแชร์นั่นแหละ...” ป้าน้อยพูดยิ้ม ๆ
*
*
...ผมพาแก้วที่สภาพเหนื่อยล้าไปที่ห้องแม่บ้าน เพื่อเอาของส่วนตัวที่ล็อกเกอร์...มองเข้าไปที่โต๊ะเสมียนแม่บ้าน ไม่เห็นนังซอนย่านั่งอยู่...ผมบอกให้แก้วนั่งรอ เพราะผมจะให้คนไปเปิดห้องผมเพื่อเอาของกินในตู้เย็นมาให้แก้วกิน เนื่องจากตอนนี้แคนทีนยังไม่เปิด และแก้วก็อิดโรยเพราะไม่ได้กินข้าวกลางวัน...
“...พี่ยอด...เด็กมาหา...” เสียงช่างในห้องแซวเมื่อเห็นผมเปิดประตูเข้าไป
“...ทีม...มีอะไรเหรอ...” พี่ยอดขยับตัวออกจากซอนย่าที่นั่งประกบ อีกด้านนึงเป็นอีผอมเด็กเสิร์ฟที่ผมเคยกัดกับมัน ส่วนอีอ้วนนั่งประกบน้องไผ่ที่โซฟาข้าง ๆ
“...ทีมจะขอให้ไผ่ไปส่งแก้วที่ห้องหน่อย..แก้วมันโดนแกล้งให้ทำงานหนัก...เนี่ย...มันยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย...ถ้ามีคนแกล้งมันแบบนี้อีก...มันเจอกับทีมแน่...” ผมเน้นประโยคหลัง ปรายหางตามองซอนย่าที่ลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“...อืม...ไปสิ...” พี่ยอดอนุญาต
“...เดี๋ยวไผ่...เอาการ์ดไปเปิดห้องพี่ด้วย...ดูในตู้เย็นว่ามีอะไรให้แก้วกินได้บ้าง...แล้วช่วยเอาลงไปให้แก้วกินหน่อยนะ...อ้อ...แล้วรบกวนฝากการ์ดไว้ก่อน เดี๋ยวพี่ลงมาเอา...Thank you...” ผมยื่นคีย์การ์ดให้ไผ่ แล้วหันหลังเดินนำน้องมันออกจากห้อง
“...ทีม...รอด้วย...เดี๋ยวพี่ไปส่ง...” พี่ยอดร้องเรียก
“...ไม่ต้องหรอกพี่ยอด...คุยกับน้อง ๆ ต่อเถอะ...เรา “สองคน” มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะ...เย็นนี้เจอกันนะจ๊ะ...” ผมยิ้มหวานให้พี่ยอด แถมส่งสายตาที่เพื่อนผมบอกว่าเหมือนเชิญชวนให้ไปมีอะไรกันให้พี่ยอดอีกด้วย...ได้ผล พี่ยอดอึ้ง และพยักหน้ารับ แต่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ...ผมต้องเป็นฝ่ายเขินสิ...
***************************************************************************
...ขอบคุณทุกความเห็น ทุกคำติชม ทุกรีพลาย และทุกกำลังใจนะครับ...อากาศในกรุงเทพฯ เริ่มจะเย็นอีกแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะครับ...หยุดยาวนี้ โปรแกรมเยอะมาก แต่จะพยายามเข้ามาลงตอนใหม่เร็ว ๆ นี้...สำหรับ Surprise ไม่รู้จะ Surprise หรือเปล่า...แต่ไม่เคยลงที่ไหนนอกจากในเอ็ม...ถ้าตามมาอ่านในนี้คงรู้...ดูเป็น Surprise เฉพาะกลุ่มไปหน่อยนะเนี่ย 555++
...เป้...
หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว) (อ่าน 1950072 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก