หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[Papoonn]

เป็นพนักงานโรงแรมก็ต้องอดทนน่ะนี้   !!!
อืมมมมม  .  เหมือนอีกมุมหนึ่งที่เราไม่เคยรู้   
สนุกมากกกกก    : )))))

มาต่อด่วน ๆ

[ArgèntaR๛]

แอบย่องเข้ามา..
อาการอยากเจือกเรื่องชาวบ้านเริ่มกำเริบครับ
นั่งรออ่นตอนหน้าอย่างกระดี๊กระด๊า 

แต่เหมือนคุณกรณ์จะไม่ชอบขี้หน้าพี่ยอดนะนี่

[ltahset]

เจ้ามารอฟังเจ๊เม้าธ์ตอนหน้า
555+

^^
ขอบคุณค่ะ
ปล. พายว่าพายน่าจะเดาถูกนะว่าพี่เคยเขียนเรื่องอะไร ><

[jaejoong22]

รอด้วยค่ะ 


ยอดชาย สู้ๆ

[ชินจัง]

เรื่องของพี่กรณ์กะพี่ยอดต้องมันยกร่องแน่ๆเรยย

มิน่าดูเขม่นๆกันอยู่ตลอดเวลา คู่ปรับเก่านี่เอง ฮ่าๆๆ 

[Natavishi]

เมือไร

พี่ยอดจะบอกรักทีม


น่ะ


คุคุคุ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อยากรู้จังน๊าาาาาาาาา   


ว่าแต่... ตกลงว่าเรื่องไรอ่ะ ที่เคยเขียนอ่ะ ??   

[Vesi]

ขำ เผาพริกเผาเกลือแช่งแขกหลังฟรอนท์  เพราะเราก็เคยทำอะไรคล้ายๆแบบนี้
ยอดชายกับคุณกรณ์ต้องเคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อนแน่ๆ เลย
ว่าไป ยอดชายก็เป็นคนนิสัยดีคนนึง แต่ออกแนวมีอดีต เลยพยายามสร้างเกราะป้องกันตัวเองขึ้นมา ตามที่เห็นๆกันในช่วงแรกที่ปากร้าย จิกกัดทีมสาระพัดอย่าง

[Ak@tsuKII]

ขนากเจ้ไม่อยากจะเม้าท์นะเนี่ย  แต่บอกเหยี่ยมให้มิด   

รอฟังเรื่องที่เจ้ ไม่อย๊ากกกกกกก ไม่อยากเม้าท์

ว่าแต่โืทรมาให้ไปซ่อมอะไรดึกดื่น  พี่ยอดแอบมีพิรุธนะ

[thaitanoi]

เข้ามาติดตามและให้กำลังใจครับ

[ronlbb]

ชอบจริงๆนะนี่

พี่ยอดนี่ตอนแรกกับช่วงหลังๆมันคนละคนเลย
ชอบทีม ก็บอกๆกันไป

555555+

อ่านและเขิน

มาปู่เสื่อรอต่อ

[uknowvry]

แล้วจะรอนะค้าบ

[giant]

น้องทีม..  พี่ยอด...
คิดถึงใจจะขาดแล้ว..
มาต่อไวไว  นะ นะ

[Cha Ris Ma]

  พี่ยอดน่ารัก


รอตอนหน้า

[Tifa]

อ่านรวดเดียวจนตามทัน

ทุกตัวละครน่ารักมากๆเลยนะคะ

พี่ยอดได้ใจเต็มๆ.....น้องๆ สาว สาว สาว อีก


แอร๊ยยยย.....เตรียมตัวเก็บของไปโรงแรม

[wan]

ความจริงของพี่ยอด คงไม่แคล้วเกี่ยวกับคุณกรณ์แน่ ๆ

เป็นกำลังใจให้นะครับ รอตอนต่อไปอยู่ด้วย +1 ให้อีกต่างหาก

[RemySexyCool]

We belong together 15

...ยอด กับ กรณ์น่ะ เค้าเรียนห้องเดียวกันตอน ม. ต้น....โรงเรียนที่เจ้เรียนเนี่ยนะ ก็เป็นโรงเรียนชายล้วน...คนหล่อ ๆ เยอะมาก...เห็นอย่างนี้ตอนสาว ๆ อ่ะ เจ้ก็สวยอยู่นะ...อู๊ยยยยย...ตอนนั้นผู้ชงผู้ฃายรุมจีบกันเต็มไปหมด...เจ้ก็ไม่รู้จะเลือกใครดี...รักพี่ เสียดายน้อง...คนนี้ก็รัก...คนนั้นก็ชอบ...แต่เจ้ไม่ได้จริงจังกับใครหรอก...เจ้มันประเภทสวยเลือกได้ไง...”  เจ้แกเริ่มเม้าท์
“...เจ้จ๋า...เวลามีน้อยเนอะ...”  ผมพูดขำ ๆ พลางมองไปที่นาฬิกาแขวนผนังในห้อง
“...เออ...เดี๋ยวเจ้เล่าต่อก็ได้...”  พี่รุจค้อนผมทีนึง
“...โห...เจ้ ทีมล้อเล่นอ่ะ...ทีมต้องอยู่กับเจ้อีกตั้งหลายเดือน ค่อย ๆ เล่าก็ได้...”
“...เอางี้...มีเรื่องอะไรที่ทีมอยากรู้เกี่ยวกับยอด ถามมาเลยละกัน...” พี่รุจมองนาฬิกา แล้วรีบสรุป เพราะมันใกล้หมดเวลาเต็มทีสำหรับแผนกฟร้อนท์ในรอบเช้า
“...โอเค...ที่ทีมสงสัยมากที่สุดก็เรื่อง พี่ยอดทำไมต้องเปิดไฟ เปิดแอร์ทิ้งไว้ตลอดเลยอ่ะ...”  ผมยิงคาถามที่คาใจตั้งแต่วันแรก
“...อ๋อ...อันนี้เค้ารู้กันทั้งโรงแรมแหละ...ยอดมันมีภาพติดตา...ถ้ามันออกไปข้างนอก มันจะเปิดไฟ เปิดแอร์ทิ้งไว้...ถ้ามันปิด แสดงว่ามันเข้านอน...”  เจ้อธิบายเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“...ภาพอะไรติดตาอ่ะเจ้...”
“...ตอนที่มันทำงานโรงแรมใหม่ ๆ โรงแรมแรกที่กรุงเทพฯ อ่ะ...มันต้องขึ้นไปทำลายประตู เพราะมันล็อคจากข้างใน แขกห้องนี้ถึง Due Out*  แล้ว แต่ติดต่อไม่ได้ ผู้บริหารเห็นว่าแขกอาจมีเรื่องไม่ดีให้ห้องหรือเปล่า ก็เลยเรียกช่างไปทำลายประตู เพื่อเช็คแขก...แจ็คพ็อตค่ะคุณน้อง...แขกนอนตายอืดอยู่ในห้อง...ไอ้ยอดพังประตูเข้าไป เปิดไฟปุ๊บ ยืนช็อคอยู่ตรงนั้นแหละ...ตอนนั้นมันยังเด็กด้วยไง...หลังจากนั้นเป็นต้นมา เจ้ได้ยินว่า ถ้ามันออกไปนอกห้อง มันจะต้องเปิดไฟทิ้งไว้ทุกครั้ง...เพราะมันกลัวเข้าห้องแล้วเห็นภาพอย่างนั้นอีก...”  พี่รุจเล่าด้วยเสียงตื่นเต้น
“...แล้วแอร์ล่ะ...”
“...โอ๊ย...เจ้ก็เป็น...ถ้าไปไหนแป๊บเดียว เจ้ไม่ปิดหรอก จะว่านิสัยไม่ดีก็ยอม แต่เจ้รู้ว่าไปแป๊บเดียว เปิด ๆ ปิด ๆ แอร์พังพอดี...ไอ้ยอดอ่ะ...มันโดนเรียกบ่อยจะตาย...มันคงไปไม่นาน ก็เลยเปิดทิ้งไว้...อยู่ ๆ ไปลองสังเกตสิ ถ้ามันไปนาน มันก็ปิดเองแหละ...แต่ไฟนี่ อย่าไปปิดของมันเชียวนะ...รูมเมทคนเก่า ๆ ของมันโดนด่ากระเจิง...”
“...อืม...อย่างนี้นี่เอง...”  ผมพยักหน้าหงึก ๆ
“...นี่...ไม่คิดจะถามอะไรแบบ...ประมาณว่า...พี่ยอดมีแฟนหรือยัง...อะไรอย่างนี้เหรอ...”  พี่รุจถามเหมือนตัวเองอยากเล่าซะเอง
“...รูปร่าง หน้าตาอย่างพี่ยอด ไม่มีก็แปลกแล้วเจ้...ต้องถามว่า มีแฟนกี่คนมากกว่า...”
“...นี่แหละ...ที่จะเม้าท์...ไอ้ยอดมันไม่มีแฟน...ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เจ้ยังไม่เคยเห็นมันมีแฟนเลยนะ...เพราะอะไรรู้มั้ย...เพราะคุณกรณ์เอาไปกินหมด...จริง ๆ แล้ว ตั้งแต่เรียนเลยแหละ...”  เจ้แกถามเองตอบเองซะงั้น
“...คุณกรณ์เค้า...เอ่อ...ดูเหมือนไม่ค่อยชอบผู้หญิง่อ่ะพี่...”  ผมอ้อมแอ้ม ไม่กล้าพูดตรง ๆ ว่า คุณกรณ์ดูเหมือนเกย์
“...ก็อย่างที่ทีมเห็นนั่นแหละ...”
“...หมายความว่าพี่ยอดก็...........”
“...สำหรับยอด พี่ไม่รู้...รู้แต่ว่า ตอนเรียนมันมีแฟนเป็นผู้ชาย...”
“...หา...”
“...เจ้ไม่รู้...” พี่รุจพูดเสียงสูง “...เราอยู่โรงเรียนชายล้วน...คนหน้าตาดี ๆ มันก็มีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งนั้นแหละ...หันฃ้ายก็ผู้ชาย หันขวาก็ผู้ชาย...ก็เลยเป็นแฟนกันเองซะงั้น...เหมือนโรงเรียนหญิงล้วนแหละ ตอนเรียนก็เป็นทอมเป็นดี้ พอเรียนจบก็เป็นผู้หญิงเหมือนเดิม...สมัยตอนเจ้เรียนอ่ะ คนหน้าตาดี ๆ ก็มีแฟนหน้าตาดี ๆ ทุกคน...มีต่อยกันแย่งกะเทยเหมือนผู้ชายแย่งผู้หญิงในโรงเรียนสหด้วยนะ...”  เสียงเคาะประตูขัดจังหวะเม้าท์
“...เจ้...น้อง ๆ ต้องไปแผนกอื่นแล้ว...ออกมาให้โอวาทหน่อย...”  พี่ผู้ช่วยโผล่หัวเข้ามาบอก
“...เออ...รอแป๊บ...”  พี่รุจรับคำ แล้วหันมาพูดกับผมต่อ “...เอาไว้พรุ่งนี้มาเม้าท์กันใหม่ละกัน...อ้อ...ถึงพี่จะไม่แน่ใจว่ายอดมันเป็นอะไรกันแน่...แต่...พี่ว่าสายตาเวลามันมองทีมดูแปลก ๆ นะ...ไม่ได้เห็นมันมองใครอย่างนี้มานานแล้ว...”  พี่รุจพูดไป ยิ้มไป พร้อมเปิดประตูพาผมออกไปข้างนอกห้อง
*
*
...เช้านั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ผมก็ยังคงมึนไปกับพฤติกรรมของพี่ยอด และคำพูดของเจ๊รุจ...เข้าไปฝ่ายบัญชี พี่ ๆ ก็สอนงานเอกสาร...ซึ่งก็มีบางส่วนที่ผมต้องข้องเกี่ยวด้วย อย่างเช่นใบเสร็จ ใบกำกับภาษี ใบเบิก ใบสลิปบัตรเครดิต หรือแม้แต่อุปกรณ์ที่เกี่ยวกับเรื่องเงิน ไม่เว้นแม้กระทั่งเครื่องคิดเลขอันใหญ่ ๆ โชคดี ที่ผมมีพื้นฐานบัญชีมาบ้างแล้ว ก็เลยไม่หนักใจเท่าไหร่...
“...เจ้ายอด...วันสองวันนี้เป็นอะไรเนี่ย...มากินข้าวตรงเวลาจริง ๆ ทุกทีต้องมาตอนแคนทีนปิด...” ป้าแม่ครัวแคนทีนส่งเสียงแซวดังลั่น จนพวกผมต้องหันไปมอง
“...ก็ผมหิวอ่ะป้า...กินข้าวไม่ตรงเวลา...ไม่ดีต่อสุขภาพ...”  พี่ยอดตอบยิ้ม ๆ พลางมองมาทางโต๊ะผม
“...แก...ลุ้นสิ ว่าพี่ยอดจะนั่งโต๊ะไหน...”  มิ้นท์กระซิบ
“...โต๊ะเราแน่นอน...”  แก้วพูด
“...เราว่าเค้านั่งโต๊ะไผ่ว่ะ...” ผมเดาบ้าง เพราะน้องเค้านั่งกินคนเดียว ไม่รู้จะเขินอะไร
“...มาแล้ว...มอมแมมไปนิด แต่เร้าใจจริง ๆ...” นังมิ้นท์ซี๊ดปาก
“...อีหื่น...” ผมพูดเบา ๆ และพี่ยอดก็ไปนั่งที่โต๊ะน้องไผ่ดังที่ผมเดาไว้
“...อดลวนลามพี่ยอดเลย...” อีหื่นทำหน้าเซ็ง
“...มิ้นท์...แกมีอีกคนให้ลวนลามแล้วแหละ...” แก้วพยักพเยิด ให้ดูที่ประตูทางเข้าแคนทีน
“...โอ้โห...สามคนพอดีเลย...แกเอาน้องไผ่ไป...ของกรูต้องพี่ยอด...ส่วนอีทีม...คุณกรณ์โน่น...”  มิ้นท์เก๊กหน้าสวยทันที
“...ขอนั่งด้วยคนนะครับ...”  คุณกรณ์พูดจบก็นั่งลงข้างแก้ว ฝั่งตรงข้ามผมพอดี
“...พี่กรณ์...นึกยังไงมาทานข้าวที่แคนทีนคะ...”  เสียงพนักงานในชุดออฟฟิศพูดเสียงดัง ทุกสายตาในห้องก็มองมาทางโต๊ะผม
“...เบื่อค็อฟฟี่ช็อปแล้ว...เปลี่ยนบรรยากาศมาทานที่นี่บ้าง...”  คุณกรณ์ตอบยิ้ม ๆ แก้วที่ว่าเรียบร้อย ยังแอบมองตาเยิ้ม
“...พี่ยอดอิ่มแล้วเหรอ...” มิ้นท์ถามข้ามโต๊ะ เมื่อเห็นพี่ยอดลุกขึ้นจากเก้าอื้พร้อมยกถาดอาหาร
“...เปล่า...จะชวนไผ่มันย้ายมากินที่โต๊ะมิ้นท์อ่ะ...คนเยอะดี...รังเกียจมั้ย...”  พี่ยอดพูดพร้อมพยักหน้าให้น้องไผ่เดินตามมา โดยไม่รอคำตอบ
“...มาเลยพี่...ยินดี และเป็นเกียรติอย่างสูง...” อีมิ้นท์ยิ้มระรื่น ผมมองหน้าพี่ยอดสลับกับคุณกรณ์
“...นั่งด้วยคนนะ...” พี่ยอดก้มหน้ามาพูดข้างหูผม ก่อนหย่อนตัวลงนั่งแบบจงใจให้ชิดจนผมต้องขยับตัวหนี แต่ก็ติดอีมิ้นท์อีกด้าน
“...พี่ยอดหนาวเหรอ...นั่งซะติดทีมเชียว...”  แก้วแซวเสียงเรียบ ผมฝืนยิ้มแหย ๆ พี่ยอดยิ้มกว้าง ส่วนคุณกรณ์หน้าบึ้ง
“...อ่ะ...ป้าเค้าตักให้พี่หลายตัว...”  พี่ยอดตักกุ้งในจานเค้าให้ผม ตอนนี้ไม่ใช่แค่เพื่อนผมที่มองแล้วอึ้ง กลายเป็นทุกคนที่กำลังสนใจโต๊ะเรามองแล้วอึ้ง แคนทีนที่ทุกวันจะมีเสียงจอแจ ตอนนี้เงียบกริบ
“...ขอบคุณ...”  ผมตอบสั้น ๆ เพราะต้องรับไว้ตามมารยาท อึดอัดแบบบอกไม่ถูก
“...คุณกรณ์ทำไมอิ่มเร็วจังครับ...”  แก้วถามเมื่อเห็นคุณกรณ์รวบช้อนส้อม
“...ผมนึกได้ว่ามีงานค้างอยู่...ขอตัวก่อนนะครับ..”  เขาพูดขรึม ๆ พวกเราพยักหน้ารับ
“...ทีม...เย็นนี้พี่คงไม่มีงานด่วน...พาเพื่อน ๆ ไปหาอะไรกินกันนะ...” พี่ยอดพูดทันทีที่คุณกรณ์ลุกจากโต๊ะ และเขาชะงักนิดนึงเมื่อได้ยินพี่ยอดชวนพวกผม
“...ไปไหนดี...ชวนไผ่ไปด้วยได้ป่าวพี่ยอด...”  แก้วพูดพลางยิ้มให้น้องไผ่ซึ่งตอนนี้ขยับเข้ามานั่งติดกับมันแล้ว
“...เอาสิ...ไปกันหลาย ๆ คน...สนุกดี...ใช่มั้ยทีม...”  พี่ยอดเอาศอกสะกิดผมที่มองส่งคุณกรณ์อยู่
“...อืม..เอาไงก็เอา...”  ผมตอบเสียงเรียบ ไม่เหมือนทุกคนบนโต๊ะที่ช่วยกันคิดว่าเย็นนี้จะไปไหนกันดี
*
*
...ถ้าผมไม่รู้ความจริงมาก่อนว่าทั้งสองคนเคยเรียนห้องเดียวกันสมัยมัธยม ผมคงไม่รู้สีกถึงบรรยากาศอึมครึมขนาดนี้...ไม่มีใครสังเกตเลยว่า ทั้งสองคน ไม่มองหน้ากันเลย...ผมแน่ใจแล้วว่าทั้งสองคนต้องมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน...และผมก็เริ่มรู้สึกแย่ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่า ที่พวกเค้าเข้ามาทำดีกับผม เพราะต้องการจะเอาผมมาเป็นเครื่องมือเพื่อทำการอะไรบางอย่างหรือไม่...
...ช่วงบ่าย ผมไปที่แผนกสโตร์... ผมมีความรู้สีกว่า ทุกสายตามองผมแปลก ๆ...แต่หลังจากพี่ ๆ สอนงานเสร็จ...เข้าโหมดเม้าท์กระจาย...จากสายตาแปลก ๆ ที่มองในตอนแรก กลายเป็นมองแบบมีมิตรภาพมากขึ้น...
“...ตอนแรกพี่คิดว่าทีมจะเป็นคุณหนูหยิ่งเชิด...ที่ไหนได้...แอบรั่วนะยะ...”  พี่ทรายกะเทยก้ามปูแห่งแผนกสโตร์เม้าท์กับผมสองต่อสอง ขณะที่เพื่อนในกลุ่มแยกย้ายไปเม้าท์กับคนอื่น
“...อืม...ทีมโดนด่าเรื่องนี้บ่อยจะตาย...โดนจนชินแล้ว...แต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรนะ เค้ายังไม่รู้จักทีมจริง ๆ เลยนี่นา...”
“...ดีแล้วคุณน้อง...เราสนใจเฉพาะคนที่รักเราก็พอ...ให้ใส่ใจกับทุกคนก็ไม่ไหวนะ...”
“...จ้ะ...”
“...อืม...พี่ถามจริง ๆ เหอะ...เป็นอะไรกับยอดป่าว...”  พี่แกยิงคำถามตรง ๆ ผมเหวอไปเลย
“...ไม่มีอะไรพี่...ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย...”  ผมตอบเสียงดัง
“...เค้าลือกันให้แซ่ด...”
“...ใครพูด...”  ผมเผลอพูดเสียงต่ำเจือแววอาฆาตอีกแล้ว
“...คุณน้องค่ะ...เค้าคงพูดเล่นแหละ...อย่าไปถือสาเลย...”  พี่ทรายพูดเสียงอ่อย ๆ
“...ไม่ได้...พูดอย่างนี้ทีมเสียหายนะ...”  ผมรู้สึกตัว แต่ก็อดเก๊กขรึมไม่ได้
“...เสียหายตรงไหน...ยอดอ่ะเป็นที่ใฝ่ฝันของหญิงเทียมหญิงแท้ทั้งโรงแรม...ถ้าทีมได้ไป พี่ก็ยินดีด้วย...เหมาะสมกันจะตาย...”
“...ทีมเป็นแค่รูมเมทพี่ยอดแค่นั้นเอง...ไม่ได้มีอะไรกัน...พี่ยอดเค้าเป็นผู้ชายนะ...”  ผมหน้าร้อนวาบ ๆ แต่ยังแก้ตัวได้
“...ขอให้เป็นผู้ชายแท้ ๆ เถอะ...กลัวจะเป็นพวกชายรักชายอ่ะดิ...พี่ยังไม่เคยเห็นพี่ยอดมีแฟนซักคน...อ้อ...ทีมอยู่ห้องเดียวกับพี่ยอดได้ข้ามคืนนี่ พี่ก็ถือว่าทีมเจ๋งแล้วว่ะ...นับถือ...”
*
*
...ตามตาราง วันนี้ต้องจบลงที่แผนกอาหารและเครื่องดื่ม เรียกสั้น ๆ ว่า F/B ย่อมาจาก Food and Beverage ดูแลครอบคลุมค็อฟฟี่ช็อป บุฟเฟ่อาหารเช้า กลางวัน เย็น...ดูแลเรื่อง Room Service...ดูแลครัวร้อน ครัวเย็น ครัวเบเกอร์รี่ รวมทั้งพนักงานเสิร์ฟ และพนักงานล้างจานที่เรียกว่า สจ๊วต เรียกแบบเดียวกับพนักงานที่ทำงานบนเครื่องบินนั่นแหละ...
...ด้วยความที่เป็นแผนกใหญ่ มีพนักงานเยอะ ผมจึงต้องเดินสายแนะนำตัวนานเป็นพิเศษ...จนมาที่ส่วนสุดท้ายที่หลังครัว ในนั้นมี Chef และ Waiter หลายคน พ่อครัวอาหารฝรั่งชื่อฟิลิป เป็นชาวยุโรปที่พอพูดไทยได้นิดหน่อย ผมก็เลยต้องเป็นล่ามไปในตัว...ก่อนที่เพื่อนในกลุ่มจะเฟดตัวไปคุยกับคนอื่น ทิ้งไว้กับฝรั่งคนนี้เหมือนเดิม...
“...นี่เหรอ...คนที่ชื่อทีม...”  เสียงสูงผิดผู้ชายลอยมาจากข้างหลัง ผมหันไปมองทันที
“...พวกนี้เป็นพนักงานเสิร์ฟของคอฟฟี่ช็อป...ที่จริงพวกเขาทำงานรอบเช้า แต่เค้ารอเจอพวกยูอยู่...รู้มั้ย...”  เชฟพูดกับผมเบา ๆ
“...ทำไมต้องรอเจอล่ะ...ไอไม่ได้ฝึกงานแผนกนี้นะ...”  ผมถามกลับ
“...ไอก็ไม่รู้เหมือนกัน...แต่บ่ายนี้ไอได้ยินชื่อยูบ่อยมากเลยนะ...”
“...พวกเค้านินทาไอเหรอ...” ผมถามพลางปรายตามองเพื่อนสาวอ้วน ผอมที่แสดงจุดยืนทางเพศที่ชัดเจนด้วยอายไลน์เนอร์ และคิ้วเรียวโก่งสองคนนั้น ดูท่าทางจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม
“...ไม่รู้สิ...ไอฟังภาษาไทยไม่ค่อยเข้าใจ...เขาอาจจะพูดถึงยูในแง่ดีก็ได้นะ...”
“...ไอจะพยายามคิดบวกละกันฟิลิป...ถึงแม้ว่าจะต้องพยายามอย่างหนัก แต่ไอจะพยายาม...” ผมหัวเราะเบา ๆ เชฟก็หัวเราะตาม
“...โอ้โห...มาอยู่ได้ไม่นาน...จะคั่วทั้งหัวดำหัวทองเลยเว้ย...แรงดีจริง ๆ...”  เสียงเพื่อนสาวคนเดิมดังลอยมากอีก
“...แหม...คุณพี่นี่แสนรู้จริง ๆ เลย...ทีมเพิ่งมาก็แรงได้ขนาดนี้...รอดูต่อไปละกันว่าจะแรงได้อีกแค่ไหน...ใครแรงมา...ทีมก็แรงไป...” ผมเน้นประโยคหลัง เกย์สาวสองคนนั้นมองผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ คงนึกไม่ถึงว่าผมตัวคนเดียวจะกล้าเถียง
“...แหม...ปากดีจริง ๆ เห็นพ่นภาษาอังกฤษเป็นชุด...หวังว่าคงไม่ใช่ภาษาอังกฤษแบบเมียเช่านะ...เป็นแค่เด็กฝึกงาน อย่าแรงให้มันมากนัก...รู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร...”  นังอ้วนพูดด้วยสีหน้าดูถูก และยิ้มเหยียด ๆ มีเหรอที่ผมจะยอม
“...เป็นแค่เด็กเสิร์ฟ...อย่าคิดว่าสูงส่งนักเลย...ท่อง A-Z ให้ได้ครบก่อน แล้วค่อยมาหาเรื่องฟร้อนท์...” ผมตอกย้ำตำแหน่งที่ถึงจะเป็นแค่เด็กฝึกงาน แต่ตำแหน่งผมสูงกว่า
“...อีนี่...”  สองคนนั้นถลาเข้ามา แต่เชฟฝรั่งตัวสูงใหญ่กันไว้
“...หยุด...ไม่งั้นผมจะรายงานผู้จัดการนะ...”  ได้ผล หยุดกึกเลย
“...ฝากไว้ก่อนเถอะ...” อีผอมกัดฟันพูด
“...ไม่รับฝากเว้ย..เอาจบวันนี้เลยดีกว่า...”  ผมท้า และหันไปพูดกับเชฟต่อ “...เฮ้...ฟิลิป...พวกนั้นอยากจะไปพบผู้จัดการน่ะ...พาเค้าไปหน่อยสิ...” ผมพูดยิ้ม ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นต่อ
“...โน...ไอจะโกโฮมแล้ว...หิว...ฮังกี้...”  อีอ้วนพูดปากคอสั่น
“...ฟิลิป...ไอจะไปพบผู้จัดการด้วย...I don’t care who’s hungry coz now I’m happy...” ผมพูดเชิด ๆ เชฟก็คงรู้ว่าผมจะแกล้ง ก็เลยทำท่าจะลากสองคนนั้นไปห้องผู้จัดการ
“...โน โน โน พีดดดดดดดดด...”  อีผอมถอยกรูด
“...อืม...ฟิลิปให้เค้ากลับบ้านเถอะ...พวกเค้าคงหิวจริง ๆ...”  ผมหัวเราะเบา ๆ คนในครัวก็ยิ้มที่ผมปราบตุ๊ดอ้วนผอมคู่นี้ได้
“...ได้...แต่บอกเค้าหน่อยว่า อย่าทำมารยาทไม่ดีอย่างนี้อีก ไม่งั้นผมจะพาเค้าไปพบผู้จัดการ...”  ฟิลิปพูดเบา ๆ พลางมองไปที่สองคนนั้น
“...คุณฟิลิปเค้าบอกว่า อย่าทำมารยาทราม ๆ อย่างนี้อีก ไม่งั้นเค้าจะพาไปพบผู้จัดการ...แล้วก็...อายไลน์เนอร์อ่ะ...ไม่ต้องกรีดให้หางมันยาวอย่างนั้นหรอก อีกนิดนึงก็ทัดหูได้แล้ว...ตลกชะมัด...”  ผมพูดดัง ๆ ให้คนอื่นได้ยินด้วย เท่านั้นแหละ เสียงหัวเราะดังลั่นครัวเลย
“...อีบ้า...เค้าไม่พูดอย่างนั้นหรอก...”
“...เค้าบอกว่ายูไมได้พูดอย่างนั้น...”  ผมหันไปฟ้องฟิลิป
“...โผม จา พา ปาย โพบ ผู้ จั๊ด กาน...”  เชฟพูดภาษาไทยช้า ๆ สองคนนั้นหน้าเสีย
“...เห็นปะ...เค้าพูดอย่างนั้นจริง ๆ...เฉพาะเรื่องมารยาททราม ๆ นะ...ส่วนเรื่องแต่งหน้าอ่ะ...ทีมแนะนำให้ด้วยความหวังดี...”  ผมยืนกอดอกหัวเราะก๊าก ตามด้วยเสียงหัวเราะของคนอื่น อีสองคนนั่นชี้หน้าผม แต่ทำอะไรไม่ได้จึงสะบัดหัวโปกเดินกลับทันที
*
*
...เรื่องผมเฉ่งกับตุ๊ดเจ้าถิ่นไปถึงหูเพื่อนในกลุ่มแนะนำตัวในไม่กี่อึดใจ...แต่ก็ไม่มีอะไร เพราะมันก็หมดเวลาสำหรับแผนกนี้พอดี...เพื่อนใหม่บอกว่าเห็นไกล ๆ เหมือนจะมีเรื่องกัน แต่ไม่ได้ยินว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร...แต่บุคลิก ท่าทางผมอลังการอย่างแรง สายตาที่มองสองคนนั้นเหมือน กำลังมองลงมาจากหลังม้า...ขนาดพวกเค้าไม่ได้มีเรื่องด้วย แต่เห็นแล้วยังกลัวผมเลย...ตกลงเราน่ากลัวเหรอ...ไม่นะ...น่ารัก อ่อนหวานจะตาย...ผมคิดในใจ...***************************************************************************

* Due Out = กำหนดที่ต้องเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรม

...ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ และทุกความเห็นนะครับ...มาต่อให้เร็วกว่าเรื่องเก่า เพราะอันนี้เป็นผลงานของผมคนเดียว...ส่วนเรื่องเก่า ผมมีหน้าที่เรียบเรียงและพิมพ์เฉย ๆ ตอนนั้นเจ้าของเรื่องเค้าไม่ค่อยมีเวลาอ่ะครับ...เขาจะเล่าให้ฟัง แล้วผมก็เรียบเรียง พิมพ์ แล้วส่งให้เค้าแก้ไขอีกนิดหน่อย จากนั้นจึงโพสในบอร์ดปาล์ม...
...ตอนนี้เจ้าของเรื่องเล่าไปหาช่องทางทำกินอยู่ต่างประเทศแล้ว...ถ้าอยากทักทายก็โพสในนี้ได้เลยนะครับ เพราะเค้ามีโอกาสเข้ามาอ่านบ้าง แต่ไม่ได้เป็นสมาชิก ก็เลยโพสไม่ได้...
...อีกไม่นานเจอกันกับตอนใหม่...
...เป้...

[mecon]

^
^
  เด๋วมาดิทคะ
*************
แหม..แม่คุณคะอ่อนหวานมากกกกกก........ประหนึ่งซังกุงสูงสุดมองเหล่านางกำนันเด็กก็ไม่ปานอั๊ยยยยยยยแรงเป็นทีุ่สุด จิกสุภาพแบบไฟแล็บเลยนะคะ เลิศ

ส่วนสองหนุ่มสิงห์เหนือเสือใต้นั่น แหม..มีคดีกันมาแต่ชาติปางไหนคะถึงได้
มาเขม่นโชว์คนทั้งแคนทีนอ่ะคะ....เรื่องจะดังได้เยี่ยงไรอีกคนก็นะร้อยวันพันปีไม่เคยมากินข้าวที่นี่แต่มาร่วมโต๊ะอาหารกับเด็กใหม่ ส่วนอีกคนเคยกินข้าวไม่เป็นเวล่ำเวลา..แต่ไหงหมั่นเพียร
มาได้ไม่ขาดตอนเที่ยงปุ๊บเนี่ย มีการตั้งกงตั้งกุ้งให้น้องรูมเมทกินด้วยนะ เดะๆนั่งกันเต็มโต๊ะอ่ะ ไม่เห็นเผื่อใคร 5555555555 สมภารจะรับประทานไก่งวงคะงานนี้

+1 จัดให้คะ

[sweetener]

น้องทีมชนะเลิศ
ไม่กลัวใครซะด้วย
ไม่งอมืองอเท้าให้ใครโขกสับ
ใครแรงมาแรงตอบ
ได้ใจอิชั้นไปเต็มๆ
 

[Natavishi]

นู๋  ทีม   แรงได้อีกน่ะ


คุคุคุ

[ltahset]

ธีมได้ใจมาก
555+

^^
ขอบคุณค่ะ

[jokirito]

   Sheแรงจริงๆ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน 

เอิ่ม...ยังไม่ทันเริ่มฝึกงานจริงๆเลยนะนี่

คาดกาลว่าจะเกิดเหตุศึกชิงนายขึ้นเป็นแน่

พี่ยอดก็สู้ๆเค้านะ คราวนี้อย่าให้โดนโฉบไปรับประทานอีกล่ะ

[viky_mama]

เริ่ดค่ะคุณน้อง เริ่ดมาก สวยแบบมีสมอง (และฝีปาก)นะคะ แบบนี้พี่ยอดปลื้มใจแย่

ปล คุณเอ้กับคุณวุธสบายดีนะคะ?

[Cha Ris Ma]

ทีมแรงดี

งานด้านโรงแรมเก่งภาษาก็มีชัยไปกว่าครึ่ง
 

[a_tapha]

น้องทีมขาแร๊งมากกกกกกกก

 

[mist]

พ่อเจ้าประคุณเอ้ย เพิ่งมาได้ไม่กี่วัน ก็มีทั้งคนมะรุมมะตุ้มรุมรัก กะ มะรุมมะตุ้มรุมตบซะแระ ไม่รู้อย่างไหนจะเยอะกว่ากันนะนี่

[thaitanoi]

ทีมนี่ไม่ยอมใครง่ายๆเลยนะ  แล้วเรื่องของยอดกับกรณ์คงยุ่งเหมือนกัน ติดตามต่อไปครับ

[ohm]

เชียร์น้องทีม

เผ็ดน่ารักดีครับ

ขอบคุณนะครับที่มาต่อเรื่อยๆ

[DexTunG]

 

[august_may]

เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่สนุกมากๆๆเลยคะ แบบว่าทีมแรงได้อีก แต่ชอบมากกกกกกกก

ส่วนคุณพี่ยอดกับคุณกรณ์นี่ดูท่าจะเกิดศึกชิงนายแน่ๆเลยอ่ะคิดว่านะเนี่ย  รอตอนต่อไปค่ะ