หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[thaitanoi]

ไม่เบื่อเลยครับยังไงก็ติดตามทุกวันอยู่แล้ว เป็นกำลังใจให้ครับ

[kasarus]

สรุปว่าจูบสุดท้ายนี้ใครได้ใครเสียเหรอครับ อิอิ

[mecon]

แหม.....คุณน้องทีมขรามีปิดไฟตีแมว เอ้ยจะตีพี่ยอดด้วยรึคะเนี่ย ไวไฟเป็นที่สุดนังหนู
แต่่ว่ากว่าจะไปอาบน้ำได้เนี่ย ต่างคนเหมือนอยากโดนลงโทษนะคะ แต่จะเป็นไรไปก็มานอนกลางห้องเลย
เป็นไงคะ อิอิมืดๆ วิวสวยๆ เหนแต่แสงดาวแสงไฟ อั๊ยยยยยยน่า...ได้...เสียมากๆคะ 
เจ้านุ้งทีมหอมพี่ยอดฟอดใหญ่แบบนี้ คิดจะยั่วสวาทกันชิมิคะ ดีนะเนี่ย พี่ยอดเค้าทองแท้ แมนและสุภาพบุรุษได้อีก
ถ้าน้องมะยอมพี่ยอดเค้าก็ไม่กล้าเกินเลยหรอกคะ แต่ยั่วบ่อยๆแบบนี้อ่ะเป็นอันตรายต่อหัวใจดวงน้อยๆของคนแก่นะคะ
น่าจับปล้ำเป็นที่ซู้ดดดดดดด 

+1 คะ ไม่ต้องกลัวว่าจะเบื่อนะคะ..เพราะอ่านเท่าไหร่ก็ไม่พอคะ  :กอด1:รักนุ้งทีมพี่ยอด

[Cha Ris Ma]

  เยี่ยมมากน้องทีม
ยิงปืนนัดเดียวนกตายไปหลายตัว
ได้แก้เผ็ด
แล้วยังได้พี่ยอดด้วย

+1

[หนุ่มร้ายนายหรู]

น่าอิจฮาจริงๆ
ปิดไฟทำไรกันก็ไม่รู้
อิอิ 

[nana]

อ๊ายยยยยยยยยย 

[a_tapha]

ขอบคุณค่ะ


ไม่เบื่อเลย  มาลงบ่อยๆ  ชอบบบบบบ

[LEO]

...ทีมเก่งเน๊าะ...ทำให้เราเห็นความน่ารักของพี่ยอดได้
...แต่ที่เก่งที่สุด...คงเป็นคุณ"เป้"...ที่เขียนเรื่องนี้
...ไม่บ่อยไปหรอกครับ...กำลังดี

[Vesi]

ฮุๆ ๆ ๆ
ต่างฝ่ายต่างขยันหยอดกันจัง หวานมากๆ
ปล. อ่านแล้วไม่เบื่อเลยครับ มาบ่อยกว่านี้ก็ได้นะ ไม่ว่ากัน

[ohm]

สนุกดีครับ ชอบเรื่องนี้มากเลย ^^


ขอบคุณคุณเป้ที่มาต่อบ่อยๆคร้าบ

[RomeO_C_Leng]

เหมือนกันเลยครับ

ไม่มีเบื่อ เมื่อได้อ่านก็ต้องยิ้มคนเดียวอยู่หน้าคอม 55++

ขอบคุณมากนะครับ

มาติดตามอยู่ทุกวันเลยยยย

[crazykung]

 

ปิดไฟตีหัว.............ใจ อ๊ายยยยยยยยยย

เขาจาลงเรือลำเดวกันแล้วกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

เดวให้พี่ยอดช่วยทีมแจวเรือ 55+

แต่รอเมื่อไหร่พี่ทีมจาให้พี่ยอมแจวให้สักที

[railay]

 

[Fern_YJ]

อ๊ายยยย
ถี่เถ่ออะไรกันคะ? ถ้ามาช้ากว่านี้สิ เราคงขาดใจแน่ๆเลย >___< กำลังหวานได้ที่ ถ้าจะหายไปนานๆนี่ฆ่าตัดตอนกันเลยนะคะ >_<
เปิดเน็ตมาก็ต้องมานั่งรีเฟรชรอแล้วค่ะว่าเมื่อไหร่คุณเป้จะมาต่อ
ตอนนี้ก็หวานอีกแล้วนะคะ น่ารักน่าใคร่ หนูทีมน่ารักจริงแรงจริงอะไรจริง ฮ่าๆ
ขอบพระคุณที่มาต่อค่ะ ^^

[RemySexyCool]

We belong together 22
...เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น...ได้นอนเต็มตาไปพร้อมกับรอยยิ้ม...นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกดีอย่างนี้...เมื่อก่อนมีต้าเป็นแฟนยังเฉย ๆ อาจจะมีแค่ตื่นเต้นบ้างที่ได้มีแฟนหน้าตาดี...แต่ไม่นานนัก ผมก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ เมื่อตระหนักว่า คนเป็นแฟนกัน เค้าต้องดูแลเอาใจใส่ แบ่งปัน หรือมอบความสุขให้กัน...แต่กับต้าไม่ใช่เลย...คิดไปคิดมา เราคงเป็นเพิ่อนที่สนิทกันมากกว่า...และคงจะสนิทเกินเพื่อนคนอื่นของต้า เราสองคนเลยทึกทักไปเองว่า เราเป็นแฟนกัน...
...แต่กับพี่ยอด...แค่มองตา ผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด...อยากคุย อยากแกล้ง อยากแหย่ให้เค้ายิ้ม...และพี่ยอดก็ทำให้ผมยิ้มได้ตลอดเวลาที่คิดถึงเค้า...เพียงแต่ว่า...เราไม่ได้เป็นแฟนกัน...
“...หน้าตามีความสุขจังเลยนะเพื่อน...”  มิ้นท์ทักทันทีที่เห็นผมเดินถือถาดอาหารมากับพี่ยอด
“...อากาศดีมั้ง...วันหลังต้องตื่นเช้า ๆ แล้วไปเดินเล่นริมทะเลดีกว่า...” แก้วพูดยิ้ม ๆ
“...ก็คนมันมีความสุขอ่ะ...” ผมแกล้งพูดเสียงดัง จงใจให้อีสามตัวนั้นที่นั่งจ้องผมตั้งแต่เดินเข้าแคนทีนแล้ว
“...ไปทำอะไรมาถึงมีความสุขยะ...”  มิ้นท์รับมุข
“...ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย...เนอะ...พี่ยอด...”  ผมแกล้งถามพี่ยอดที่กินข้าวไปด้วยดูทีวีไปด้วย
“...อืม...ไม่มีอะไรนี่...”  พี่ยอดปฏิเสธแต่หน้าแดง
“...พี่ยอดทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ...อีทีม...มึงด้วย...”  มิ้นท์ถาม ผมก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองก็หน้าแดงเหมือนกัน
“...ไม่มีอะไรจริง ๆ...กินข้าวเถอะ...วันนี้มีอะไรต้องทำหลายอย่าง...”  ผมทิ้งคำพูดสุดท้าย พร้อมหันไปมองอีสามคนนั้นอย่างยั่วโมโห
*
*
...ระเบิดลูกแรกโดนโยนไว้ที่แคนทีนตอนเช้า...ผมเข้าไปทำงานในฟร้อนท์ และพยายามเรียนรู้ให้เร็วที่สุด เพราะถ้าเราคล่องเรื่องงานแล้ว ผมอาจจะหาช่องทางเล่นงานอีพวกนั้นได้ง่ายขึ้น...
“...ทีม...ผมจะไปกรุงเทพฯ อยากได้อะไรมั้ย...”  คุณกรณ์เดินเข้ามาทักผมที่ช่วยแคชเชียร์ทำเช็คเอ้าท์อยู่
“...ไม่ครับ...ขอบคุณ...เดินทางปลอดภัยนะครับ...” ผมตอบกลับ พลางง่วนกับแขกที่รอแม่บ้านเช็คค่าใช้จ่ายอยู่
“...โอเค...งั้นเดี๋ยวผมซื้อขนมมาฝากละกัน...”  คุณกรณ์เห็นผมยุ่ง ๆ ก็เลยไม่เซ้าซี้อะไรมาก
*
*
...ช่วงสาย...แขกเริ่มซา...พี่ ๆ เห็นว่าผมคล่องแล้วจึงปล่อยให้รับแขกคนเดียวได้...และก็มีแขกมาเซ็คเอ้าท์เดินตรงมาที่ผม...
“...สวัสดีตอนเช้า...มีอะไรให้ช่วยครับ...”  ผมทักแขกวัยรุ่นชาวยุโรปสองคน
“...เราต้องการเช็คเอ้าท์...ช่วยดูให้หน่อยว่ามีอะไรต้องจ่ายเพิ่มบ้าง...”
“...ได้ครับ...ได้โปรดรอสักครู่...” ผมพูดกับแขก พลางมองนาฬิกา
“...แขกห้อง 2601 เช็คเอ้าท์...”  ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษกับออฟฟิศแม่บ้าน ซึ่งนังซอนย่าเป็นคนรับสายตามหน้าที่
“...รอเดี๋ยว...” ปลายสายตวัดเสียงตอบเป็นภาษาไทย
“...รอสักครู่นะครับ...ทางแม่บ้านขอเข้าไปตรวจเช็คดูว่าพวกคุณลืมอะไรไว้ที่ห้องหรือเปล่า...แล้วนี่พวกคุณกำลังจะไปเที่ยวต่อ หรือบินตรงกลับบ้านเลยครับ...”  ผมหาเรื่องคุยกับแขกเพื่อถ่วงเวลาให้ครบสิบนาที
“...ไอมีความรู้สึกว่านานไปแล้วนะ...”  แขกทัก ผมจึงมองนาฬิกาอีกที...
“...เช็คห้อง 2601 เรียบร้อยหรือยัง...”  ผมโทรไปถามซอนย่า พลางกดปุ่มบันทึกเสียงไว้
“...แม่บ้านบนฟลอร์ยังไม่โทรมาบอกเลย...” นังซอนย่าตอบเสียงเรียบ ไม่มีกระตือรือร้นอะไร
“...เกินสิบนาทีแล้วนะ...แขกมีไฟล์ท...เราจะปล่อยแขกไปแล้วด้วย...”
“...รอเดี๋ยวสิ...” มันทำเสียงรำคาญแล้ววางหูดังโครม  ผมโทรหาแก้วที่ฟลอร์ เพื่อเช็คดูว่าแก้วรับผิดชอบชั้นยี่สิบหกหรือไม่ เมื่อรู้ว่าเพื่อนผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับที่นั่น ผมจึงถามแขก
“...ยูคิดว่ามีอะไรต้องจ่ายเพิ่มหรือเปล่า...ได้ทานอะไรในมินิบาร์มั้ย...” แขกสองคนมองหน้ากัน แล้วส่ายหัว
“...ไม่นะ...ถ้ามีพวกยูก็ต้องเช็คเจอแล้วสิ...”
“...รออีกนิดนึงนะครับ...ไอจะเช็คด้วยตัวเองให้...”  ผมโทรหาฟลอร์ 26 คำตอบของพี่แม่บ้าน ทำให้ผมต้องยิ้มมุมปาก
*
*
“...ไอไปได้หรือยัง...”  แขกอีกคนเร่ง...ผมหันไปมองพี่รอบเช้าที่อยู่ข้าง ๆ เห็นเค้าพยักหน้า...ผมก็เลยปล่อยแขกไป
“...โอเค...ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ...ขอบคุณที่มาพักที่นี่ครับ...”  ผมยกมือไหว้ แขกสองคนก็รีบเดินไปขึ้นรถที่จอดรอหน้าโรงแรม
“...จดนะ...ห้อง 2601...แขกมีเหล้า 1 ...มีเบียร์ 4 มีช็อคโกแล็ต 4 มีถั่ว 4 จริง ๆ แล้วมันกินหมดตู้แหละ...”  นังซอนย่าโทรมาหลังจากที่แขกขึ้นรถไปได้แป๊บเดียว
“...เหรอ...เท่าไหร่ล่ะ...” 
“...ทั้งหมดหกพันห้าร้อยห้าสิบ...” นังซอนย่าพูดขำ ๆ
“...ไม่ทันแล้วแหละซอนย่า...แขกไปแล้ว...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...จะบ้าเหรอ...เธอปล่อยแขกไปได้ยังไง...เรายังไม่ได้บอกให้ปล่อยเลยนะ...”  นังซอนย่าตะคอก
“...มันเกินไปสิบห้านาที และเราก็ถามย้ำกับแขกแล้ว...แขกก็บอกว่าไม่ได้กินอะไร...”
“..แล้วเธอก็ปล่อยไปง่าย ๆ อย่างนั้นน่ะเหรอ...หกพันกว่าบาทใครจะจ่าย...”  มันตะคอกผมอีก
“...นี่...แขกขึ้นเครื่องบินนะไม่ใช่รถเมล์...ถ้าแขกตกไฟล์ทมาใครจะจ่าย...หา...”  ผมตะคอกกลับไปบ้าง
“...แล้วจะทำยังไง...”  เสียงซอนย่าสลดลง
“...ก็จ่ายเองสิ...แค่นี้นะ...”  ผมตอบพลางจะวางหู
“...เดี๋ยว...ทีมช่วยบอกแคชเชียร์ให้คิดราคาจริงได้มั้ยว่าเท่าไหร่ เดี๋ยวเราจ่ายเอง...”  ซอนย่าถาม ราคาหกพันกว่าบาท เป็นราคาชาร์จของโรงแรม ถ้าพนักงานทำผิด สามารถจ่ายได้ในราคาทุน ซึ่งอาจจะถูกกว่าครึ่ง
“...ก่อนปิดรอบจะถามให้ละกัน...” แล้วผมก็วางหูไป ยิ้มสะใจ
“...ทีมนี่ร้ายนะ...แกล้งซอนย่ามัน...”  พี่ที่อยู่ในเหตุการณ์พูดขำ ๆ
“...มันแกล้งทีมก่อน...ทีมโทรขึ้นฟลอร์ เค้าบอกว่า แจ้งซอนย่าแล้วว่าแขกมีค่าใช้จ่ายเยอะ...แต่นังซอนย่าจะให้ทีมโดนแขกวีนที่ให้รอนานน่ะสิ ถึงไม่โทรมาบอกเราซะที...กรรมตามสนอง...”  ผมเล่าให้พี่เค้าฟัง
“...ดีมาก...เรามีกล้องวงจรปิด มีโทรศัพท์อัดเสียงได้...ทำอะไร ต้องมีหลักฐาน...อย่าให้ใครแกล้งเราได้...ทีมนี่เก่งนะ แก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าได้ดีเชียว...อย่างนี้พี่คงปล่อยให้อยู่คนเดียวได้แล้ว...” พี่เค้าชมผมตรง ๆ
“...ทีมอยู่คนเดียวได้...สบายมากพี่...”
“...จำไว้นะทีม...อย่าไว้ใจใคร...ไม่งั้นมีปัญหาขึ้นมาเราต้องจ่ายเอง...ถ้าไม่มีเอกสาร หรือหลักฐาน ห้ามเชื่อแขก...คนชั่วก็มี คนดีก็เยอะ...แขกบางคนหน้าตาดี แต่นิสัยเลว...พี่บอกไว้เลยนะ ว่าชาติไหนที่มันโกงเก่งบ้าง ห้ามเชื่อพวกนี้เด็ดขาด...”  แล้วพี่เค้าก็บอกมา 5 ประเทศอันดับต้น ๆ ที่เชื่อถือไม่ได้จากประสบการณ์ที่ได้พบเจอในการทำงานโรงแรม
*
*
...กลางวันนี้ผมได้ไปกินข้าวกับเพื่อนสาว...เพราะโทรนัดขอไปกินเป็นคนสุดท้ายในแผนกของตัวเอง เพื่อจะได้เจอกันสะดวกขึ้น...พี่ยอดติดงานลงมากินข้าวไม่ได้...ดีเหมือนกัน...ตั้งแต่ได้ทำงานจริง ๆ เราแทบไม่ได้คุยกันเป็นส่วนตัวเลย...
“...นี่...วันนี้กูกัดกับอีสองตัวนั่นเฟ้ย...สะใจ...โดนกูไปหลายดอก...”
“...เออ...กูรู้ว่ามึงเก่ง...แต่ทางที่ดีมึงต้องเข้าทางเชฟให้ได้นะ...หาคนที่คุ้มครองเราได้ก่อน...ถ้าพลาดมามึงจะได้ไม่แย่...” ผมเตือน
“...แน่นอนย่ะ...มึงก็รู้ว่าความตั้งใจของกูคืออะไร...”
“...หาผัวฝรั่ง...”  ผมกับแก้วตอบพร้อมกัน
“...ทำไมต้องให้มิ้นท์มันเข้าทางเชฟล่ะ...”  แก้วถาม
“...เราว่าเชฟมีองค์...เกย์ด้าเรากระดิกดิ๊ก ๆ เลยแหละ...อีกอย่าง...ขนาดเอฟบี* ยังต้องเกรงใจเชฟเลย...”
“...เออสิ...พอกูตั้งท่าจะกัดกับอีพวกนั้น เชฟก็เข้ามาช่วยกูเลย...สงสัยจะเห็นความสวยของกูแล้ว...” อีมิ้นท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“...แกต้องมองนาน ๆ ถึงจะเห็นความสวยเนอะ...”  แก้วกัดขำ ๆ
“...ย่ะ...อย่างชั้นน่ะสวยพิศ ไม่เหมือนอีทีมหรอกสวยผาด...สวยพิศน่ะ ต้องมองนาน ๆ ถึงจะเห็นว่าสวย แต่ก็สวยทนสวยทานนะ...สวยผาดแบบมึงอ่ะ...มองผ่าน ๆ ก็ดูดี...แต่มองนาน ๆ แล้วน่าเบื่อ...”  อีมิ้นท์กัดผม
“...อีเวร...สวยพิศเหรอ...อย่างมึงคงสวยพิสดารมากกว่า...”  ผมกัดคืนแล้วหัวเราะก๊าก แก้วก็ขำด้วย อีมิ้นท์ได้แต่ค้อนปะหลักปะเหลือก
“...คอยดูเหอะว่าสวยพิสดารอย่างกูจะหาแฟนได้เร็วกว่ามึงหรือเปล่า...” 
“...พวกแกคงหาได้ง่ายอยู่แล้วแหละ...”
“..ชั้นกลัวว่า.เงียบ ๆ หงิม ๆ อย่างแกน่ะ จะคว้าชิ้นปลามันก่อนชาวบ้านเลยน่ะสิ...”
“...ไม่หรอก...”  แก้วทำท่าเขิน
“...แก...ชั้นเป็นห่วงแกจริง ๆ จะสู้อีซอนย่าได้มั้ยเนี่ย...”
“...ได้สิ...วันนี้เราก็ย้อนเค้าไปนะ...โชคดีที่ป้าน้อยคอยช่วยอ่ะ...”
 “...ถ้ามันทำอะไรแก โทรบอกเราเลยนะ...”
“...เออ...ให้ทีมมันจัดการแหละดี...ชั้นอยู่ในครัว คงออกมาช่วยลำบาก แถมยังต้องสู้กับอีสองตัวนั่นอีก...”
“...แต่ช่วงสาย เห็นซอนย่าหงอยไปเหมือนกันนะ...ไม่รู้เป็นอะไร...”  แก้วบอก
“...อยากรู้มั้ยล่ะ...”  ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์
*
*
...ผมเล่าให้เพื่อนสาวฟังว่าตอนสาย ๆ ผมมอบโชคให้ซอนย่ามันยังไง...พวกมันได้แต่หัวเราะด้วยความสะใจ...แต่ก็มีแอบสงสารบ้าง...ผมต้องบอกว่า ผมไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น...อันนี้แค่เบาะ ๆ...
...แล้วผมเม้าท์ให้เพื่อนสาวฟังว่าได้ทิปเยอะตอนทำแคชเชียร์...แก้วเองก็ได้เยอะ...ส่วนมิ้นท์อยู่ในครัวได้ไม่มากเท่าพวกผม เพราะเป็นทิปรวม และพนักงานหลายคน ทำให้มีตัวหารมากไปด้วย...คุยไปคุยมา เราก็เลยคิดจะหาเรื่องจัดปาร์ตี้วันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันเสาร์ โดยชวนเพื่อนฝึกงาน หรือพี่พนักงานในแต่ละแผนกที่สนิทกันมาแจมด้วย...
...เราจะจัดกันที่ชายหาดด้านล่างของตึกที่เราพัก...แอบเห็นเตาบาร์บีคิว และอุปกรณ์จัดปาร์ตี้หลายอย่าง...เรื่องล้างจานชามช้อน ก็จ้างแม่บ้านเอา...ตอนเช้าอาจจะฝากไผ่ซื้ออาหารทะเล เพราะไผ่เป็นคนในพื้นที่ น่าจะรู้แหล่ง และได้ราคาถูกกว่าพวกผมไปซื้อกันเอง...ท่าทางจะสนุก แต่ติดที่ว่างานนี้ไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์...แต่ผมมั่นใจว่าต้องมีอะไรสนุก ๆ คืนพรุ่งนี้แน่นอน...

**************************************************************

...เอามาต่อให้สั้น ๆ ก่อนนะครับ...วันนี้เวลาน้อย...ขอบคุณสำหรับทุกรีพลาย...ทุกคำติชม...และทุกกำลังใจนะครับ...รู้สึกจะชอบซอยถี่ ๆ เอ๊ย ชอบให้ลงถี่ ๆ ทุกคนเลยนะครับ...แล้วผมจะพยายามครับ...
...เป้...

[Soulmate]

 

[narajasing]

ติิดตามสนุกอย่างแรง

[cavalli]

 



แรง ได้ ใจ จริงงๆๆ

นานๆๆ


จะได้อ่านนิยายที่

นายเอก ไม่โง่


สะใจ ดีโว้ยยย


สุดโค่ย เรยย

[jokirito]

   ทีมเจ๋งจริงๆ อิอิอิอิ  สะจายยย 

[nidnoi]

รอความสนุกในคืนปาร์ตี้ของสามเพื่อนสาว
หุหุหุ

 

[EoBen]

หึหึ ฮ่าๆๆๆ

ซะใจโว้ยยย

นังสัญญา หมดตัวแน่ 

[mecon]

สะจวยยย...นางซอนย่าไหปลาร้าแตก เล่นงานคนไม่รู้จักเวล่ำเวลา
โดนสอยไปซะ ครึ่งหมื่นนังนี่ ตบแก้โง่หน่อยมะ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว
ไม่นึกถึงว่านี่คืองาน หล่อนมาฝึกงานนะย่ะไม่ใช่มาแก้แค้นเป็นผีแม่ม่ายใคร
นุ้งทีมเริ่ดได้อีกคะลูกขา อิอิ

ปล.จะซอยถี่เอ้ย หรือลงถี่ก็จัดมาเด้อ หนับหนุนพี่ยอดปล้ำน้องทีมอยู่เต็มกำลัง+1 คะ

[Little Devil]

น้องทีมแรงได้ใจ
สะใจ ชอบมากกกก
นายเอกแห่งปี อิอิ 
เช่นเดียวกะรีฯ ข้างบนโน้น
รออ่าน เช็คตลอด
ขอแบบครั้งละสองตอนได้ป่าว

[wan]

แรงนะทีน แต่ก็อย่างว่าละ โบราณว่า " ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว "

มารอปาร์ตี้ริมหาด ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

+1 ให้เป้ นะครับ รอตอนต่อไปอยู่นะครับ

[Cha Ris Ma]

 
มารออะไรสนุกๆครับ

[┗◎┗◎]

สะใจ

ร้ายอย่างเยือกเย็น 

[หนุ่มร้ายนายหรู]

รอไปปาร์ตี้

สมน้ำหน้านังซอนย่า 

[namtaan]

ทีมแรงดีไม่มีตก

แต่แอบสงสารซอนย่า โดนไปหนักเหมือนกัน หึหึ

บวก 1 แต้มจ้า รอลุ้นว่าปาร์ตี้นี้จะมีอะไร

[kasarus]

ทำไมตอนนี้พี่ยอดสุดหล่อถึงไม่มีบทบาทเลยอ่า
สงสัยคนเขียนอยากให้คนอ่านคิดถึงจนตรอมใจ

[SANDSEAME]

+1 ให้ความขยันของคุณเป้ค่ะ