วันนี้จะมาต่อ detail NC ป่าวครับพี่นาย รออยู่นะคร้าบ
เอ่อ คือว่าเรื่องนี้เป็นนิยายเศร้าครับ ไม่มีฉากเอ็กซ์ๆ แล้วก็ผู้เขียนไม่ถนัดฉากแบบน้านนน
โทษทีนะที่ทำให้ผิดหวัง
เอาไว้ให้หาเมียได้ก่อนจะเอ็กซ์ให้ดู
ธงรบบทที่ 12
วันนี้ธงรบตื่นนอนเช้ากว่าปกติเพราะโดนปลุก ยังไม่ทันเจ็ดโมงเช้าอาทิตย์ก็ตื่นทั้งๆ ที่คืนที่ผ่านมาดื่มเหล้าเข้าไปจนเกือบเมาและนอนดึก ธงรบหันไปมองชายหนุ่มที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ มองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาอยากจะบอกตัวเองว่าอาทิตย์กำลังทอดสายมามองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก แต่เขากลับรู้สึกเหมือนมีเข็มเล่มเล็กๆ แทงเข้าไปที่ขั้วหัวใจ พอๆ กับความรู้สึกซ่าบซ่านในหัวใจที่รู้ว่าในที่สุดอาทิตย์ก็เป็นของเขาอย่างสมบูรณ์
...เฉพาะกาย แต่ใจล่ะ...
ธงรบยอมรับว่าแปลกใจเล็กน้อยที่อาทิตย์ยอมเขา พอๆ กับดีใจว่าในที่สุดวันที่เขารอคอยก็มาถึงเสียที อีกใจหนึ่งก็อดหนักหนักใจไม่ได้ว่า ต่อไปจะเป็นอย่างไร อะไรบางอย่างบอกเขาว่า ทางรักระหว่างเขากับอาทิตย์คงไม่ได้ราบเรียบแน่นอน
อาทิตย์ขยับตัวมานอนซบไหล่ธงรบแล้วยกมือเขี่ยหน้าอกของนายตำรวจหนุ่มเล่น คนที่โดน ‘ลวนลาม’ สะท้านเพราะความสยิวก่อนจะยิ้มกว้าง นัยน์ตาวาววับเพราะความถูกใจ
“อาทิตย์...” เสียงธงรบดังขึ้นเบาๆ
“หือ” อาทิตย์ตอบรับ มือยังเขี่ยติ่งเล็กๆ บนหน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามของนายตำรวจ
“เสียวจัง” ธงรบพูดยิ้มๆ
“งั้นผมเลิกก็ได้”
“พูดเล่นครับ ไม่ต้องเลิกนะ ทำแบบนี้ดีแล้ว” ธงรบเอื้อมมือมาจับมือของอาทิตย์ กดเอาไว้แนบกับอก
“อาทิตย์...”
“ผู้กองจะพูดอะไรก็พูดสิ เรียกชื่อผมอยู่ได้” อาทิตย์กล่าว แล้วไล้นิ้วบนหน้าอกแกร่งของธงรบเบาๆ
“ก็แค่อยากจะบอกว่า ตอนนี้อาทิตย์เป็นของพี่แล้ว อย่างเป็นทางการแล้วนะ อย่ามาหาว่าฉวยโอกาสตอนเมานะครับ”
“แล้วไง” อาทิตย์ถามเสียงเรียบ
“ก็หมายความว่าเราเป็นแฟนกัน”
“แค่นอนกันครั้งเดียว ต้องตกลงปลงใจเลยหรือ ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่พอเสียตัวให้ใครแล้วก็จะต้องจงรักภักดีกับผู้ชายคนนั้นไปตลอดชีวิต”
ธงรบหัวเราะเบาๆ กระชัดอ้อมแขนที่กอดอาทิตย์ “สองครับ อย่าลืมครั้งแรกที่เรามีอะไรกันสิ”
“ครั้งนั้นไม่นับ ผู้กองฉวยโอกาส และผมก็ไม่รู้สึกตัว”
“พี่ว่ารู้สึกนะ จะเตือนความจำให้ อาทิตย์เป็นคนกระชากเสื้อพี่จนขาด และพลิกตัวพี่ลงข้างล่างด้วย” ธงรบทักท้วงก่อนจะร้องเสียงดัง “โอ๊ย”
อาทิตย์ขย้ำหน้าอกผู้กองหนุ่มแน่นกว่าเดิม จนธงรบตัวงอ ใบหน้าเหยเก “อาทิตย์...เจ็บนะ”
ตี๋หนุ่มปล่อยมือแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมนายตำรวจหนุ่มเอาไว้ ร่างเปลือยทั้งสองต้องแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้อง ผิวขาวเนียนสะอาดของอาทิตย์ทำให้ธงรบอดยกมือขึ้นลูบไล้ไม่ได้
“งั้นเราต้องมาคุยกันซักหน่อย” อาทิตย์ยิ้มบางๆ “ผู้กองอย่าคิดนะว่าผมจะยอมเป็นของผู้กองคนเดียว”
“อ้าว...พูดงี้ได้ไงล่ะจ๊ะ” ธงรบทำหน้าไม่สบอารมณ์ “แล้วอาทิตย์จะไปเป็นของใครอีก อย่าบอกนะว่าจะเป็นของรชานนท์หรือคุณตฤณด้วย โอ๊ย”
“บ้าน่าผู้กอง” อาทิตย์ขย้ำหน้าอกนายตำรวจหนุ่ม “ผมไม่ได้เป็นคนสำส่อนขนาดนั้น”
“แล้วนี่ว่าพี่สำส่อนหรือไง” ธงรบยิ้มมุมปาก
“ผมไม่ได้พูด ผมหมายความว่า ที่ไม่ยอมเป็นของผู้กองคนเดียวนี่ หมายความว่า ผู้กองก็ต้องยอมเป็นของผมด้วย ถึงจะยุติธรรม”
“ตายห่...” ธงรบอ้าปากค้าง “อาทิตย์หมายความว่าไงจ๊ะ”
“อย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจ” อาทิตย์คลายมือบนหน้าอกของธงรบ เปลี่ยนเป็นลูบไล้เบาๆ “ผู้กองก็รู้ ผมยอมผู้กองนี่ ไม่ได้ยอมง่ายๆ นะ ผมคิดอยู่ตั้งนาน และที่สำคัญ ผู้กองเป็นคนแรกของผม และผมก็ต้องการเป็นคนแรกของผู้กองด้วย” อาทิตย์มองหน้าธงรบนิ่ง “หรือว่าไม่ใช่”
“โธ่อาทิตย์” ธงรบคราง “พี่รักษาตัวมาเป็นอย่างดีตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม แม้แต่มือใครก็ไม่เคยได้มาแตะก้นเลย จะให้...”
“ว่าไงครับ ถ้าไม่ตกลงก็ไม่เป็นไรนะ ถือว่าเมื่อคืนนี้ก็เป็นคืนของคนรักสนุกสองคนมาเจอกัน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป” อาทิตย์อมยิ้ม
“เอ่อ เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่ เรื่องคอขาดบาดตาย เรื่องสำคัญของชีวิต ขอผู้กองใตร่ตรองดีๆ ก่อนได้ไหมครับ” ธงรบหน้ามุ่ย ไม่นึกว่าอาทิตย์จะมาไม้นี้
“ครับ ตามใจ คิดนานเท่าไหร่ก็ได้ ผมไม่ว่า” อาทิตย์กล่าว แล้วเอนตัวลงนอนทาบทับนายตำรวจหนุ่ม ซุกหน้าลงบนซอกคอของร้อยตำรวจเอกธงรบ “ผู้กองจะทำใจนานแค่ไหนก็แล้วแต่ผู้กอง ระหว่างนี้ก็ถือว่าเราแค่เป็นคนรู้จักกัน ผู้กองจะไปทำอะไรกับใครก็ได้ ผมก็จะทำอะไรอย่างที่ผมต้องการ เรื่องเป็นฟงเป็นแฟนอะไรที่ผู้กองว่าเมื่อกี้นั่นน่ะ ผมก็ถือว่าผู้กองก็แค่พูดเล่นๆ คะนองปากแบบที่คนเจ้าชู้ชอบพูดกัน” อาทิตย์เผยอปากจูบใบหูของผู้กองหนุ่ม ก่อนพูดต่อว่า “ผู้กองครับ ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ ถ้าผู้กองยังไม่มั่นใจว่าอยากจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ก็ไม่ต้องมาขอเป็นแฟนกับผมนะ”
ธงรบไม่ตอบ ในใจเขากำลังครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อไปกับอาทิตย์ดี เขาอยากมีเวลาคิดสักหน่อย จริงอยู่ ตั้งแต่เริ่มจีบอาทิตย์เขาก็ยังสนุกกับคนอื่นๆ อยู่บ้าง แต่เขาก็ยอมรับว่าน้อยลงกว่าเดิมมาก อาทิตย์รุกล้ำเข้ามาในจิตคำนึงเขามากเหลือเกิน กลืนเข้ามาทีละน้อยๆ แทบจะไม่รู้สึกตัว และตอนนี้ก็ครอบครองพื้นที่ในหัวใจเขามากพอจนเขารู้สึกว่าไม่อยากสูญเสียหนุ่มน้อยคนนี้ไป
อาทิตย์แทบจะสะดุดขาตัวเองล้มขณะที่กำลังวิ่งอยู่บนเครื่องวิ่งสายพานเมื่อจู่ๆ ก็มีใบหน้าของใครบางคนโผล่เข้ามาข้างๆ แล้วเรียกชื่อของเขาเสียงดังและถือวิสาสะลดความเร็วของเครื่องวิ่งลง
“ผู้กอง ตกใจหมด"
“โอ๋ๆ ขวัญกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวนะขวัญนะ" ธงรบยิ้มกว้างแล้วเปลี่ยนเป็นทำตาค้อนอย่างน่าหมั่นใส้ "อาทิตย์ ทำไมหลบหน้าพี่"
“ผมกำลังออกกำลังกาย คุยไม่ได้" อาทิตย์ไม่ยอมตอบคำถาม
“บอกมาก่อนว่าทำไมหลบหน้ากัน" ธงรบยังถามเรื่องเดิมพร้อมกับกดปุ่มลดความเร็วของสายพานลงอีกเล็กน้อย
“ทำไมต้องหลบ"
“อาทิตย์ไม่ค่อยอยู่บริษัทเลย ทำงานทำการบ้างหรือเปล่า ทุกทีเห็นเลิกงานค่ำๆ" ธงรบทำหน้ามุ่ย เอนตัวพิงกับราวจับด้านข้างของเครื่องวิ่ง แหงนหน้ามองคนที่กำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ด้วยสายตาคาดคั้น
“ผมไปพบลูกค้า"
“โทรไปก็ไม่ติด เปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่หรือเปล่า หรือมีหลายเครื่อง"
“เปล่า" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วเอื้อมมือจะไปแตะปุ่มเพื่อเพิ่มความเร็วของเครื่องวิ่งสายพาน แต่ธงรบกางมือคลุมแผงควบคุมเครื่องเอาไว้
“คิดถึงอาทิตย์มากเลยรู้ไหม" ธงทำเสียงและทำหน้าตาออดอ้อน
“ผู้กอง ผมจะวิ่ง" อาทิตย์ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายทำท่าเหมือนอยากกระโดดเข้ามากอด
“ก็วิ่งไปสิ ใครไปผูกขาเอาไว้"
“ความเร็วแค่นี้จะให้วิ่งได้ยังไง"
“งั้นก็หยุดวิ่ง คุยกันก่อน" ธงรบเสนอทางออก
“ผมจะวิ่ง" อาทิตย์เสียงแข็ง
“งั้นหรือ" ธงรบเลิกคิ้วแล้วก้มหน้าลงมองแผงควบคุม มือกดปุ่มเร่งความเร็ว "ต้องการเร็วๆ ใช่ไหม จะซ้อมแข่งเอเขี่ยนเกมส์หรือไง"
“มีอะไรว่ามา" เมื่อธงรบแกล้งกดเพิ่มความเร็วของสายพานอาทิตย์กระโดดกางขาออก เท้าเหยียบขอบเครื่องวิ่ง จ้องหน้าธงรบอย่างเอาจริง
“อ้าว ไม่วิ่งแล้วหรือ" ธงรบทำหน้าสงสัย
“กวนอยู่อย่างนี้ จะวิ่งได้ยังไง ตกลงจะคุยหรือไม่คุย ถ้าไม่คุยผมจะไปอาบน้ำแต่งตัวกลับ"
“คุยสิ" ธงรบพยักหน้าแล้วทำหน้ามุ่ย "เมื่อวานตามหาก็ไม่เจอ"
“ขาดอุปกรณ์ไฮเทคก็เลยตามไม่เจอสิท่า" อาทิตย์ยิ้มเยาะ
“พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง" ธงรบยักไหล่ หันไปมองด้านข้าง
“เมื่อวานผมไปเอารถ"
“แล้วเมื่อวานซืนล่ะ หาก็ไม่เจอเหมือนกัน" ธงรบหันหน้ากลับมามองอาทิตย์ สายตาตัดพ้อ
“เมื่อวานซืนเอารถไปเข้าอู่"
“แล้ว...”
“ช่างที่อู่บอกว่าเจออะไรแปลกปลอมอยู่ในรถ ก็เลยให้ถอดทิ้งไปแล้ว" อาทิตย์รีบพูดแทรก หรี่ตามองนายตำรวจเจ้าเล่ห์ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรและกำลังตอบคำถามว่าทำไมธงรบจึงตามเขาไม่พบ
“มาบอกพี่ทำไมเล่า พี่ไม่มีความรู้เรื่องรถ"
“นึกว่าอยากจะรู้" อาทิตย์ยิ้มเยาะ "ตอนนี้ผมขับรถพี่สุริยะสลับกับรถคุณแม่ พี่ตะวันเอารถผมไปขับ พี่สุริยะขับรถพี่ตะวัน"
“ดวงอาทิตย์สามดวงก็เลยลอยไปลอยมาเหนือท้องฟ้ากรุงเทพฯ มิน่ารู้สึกทำไมโลกมันร้อนกว่าเดิม ตัวการทำให้โลกร้อนอยู่นี่เอง" ธงรบเบ้ปาก "ตกลงที่บ้านมีรถกันคนละสองคันใช่ไหมเนี่ยอาทิตย์"
“ถ้าต้องติดเครื่องสะกดรอยทุกคันก็คงใช้งบเยอะอยู่เหมือนกัน" อาทิตย์พูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง "พี่ตะวันบอกว่ามีคนตามเค้า สงสัยคงเป็นผู้กองใช่ไหมครับ"
“พี่ไม่ได้ตามตะวัน พี่ตามอาทิตย์" ธงรบเงยหน้าขึ้นมองตาชายหนุ่ม "เพราะอะไรรู้ไหม เพราะอาทิตย์หลบหน้าพี่"
“ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ ขับรถไปไหนมาไหนอย่างสบายใจ" อาทิตย์ยักไหล่
“ทำไมล่ะอาทิตย์ พอเราได้เสียกันแล้ว ทำไมอยู่ๆ อาทิตย์ก็หายหน้าจากพี่ไปเลย ทำไมต้องทิ้งกัน คิดจะแค่น้ำแตกแล้วแยกทางหรือไง"
“ผู้กอง" อาทิตย์เสียงขุ่น "อย่ามาพูดอะไรหยาบคายกับผมนะ"
“อ๋อ โทษที งั้นพูดใหม่ก็ได้" ธงรบไม่ได้มีสีหน้ารู้สึกผิดอย่างที่กล่าว "แค่จะร่วมเพศกันแล้วต่างคนต่างไปยังงั้นหรือ ไม่ง่ายไปหน่อยหรืออาทิตย์ พี่ไม่ได้คิดจะอึ๊บอาทิตย์แล้วทิ้งนะ"
“ใครว่า" อาทิตย์อมยิ้ม "ผู้กองลืมไปแล้วหรือว่าเราตกลงกันยังไง"
“ไม่ลืมหรอก" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนิ่งเงียบ ส่วนอาทิตย์ก็หมองไปยังจอโทรทัศน์ด้านหน้าเครื่องวิ่งเงียบๆ อยู่เกือบหนึ่งนาทีก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "นี่ไม่ใช่หรือคือสิ่งที่ผู้กองต้องการ ผู้กองได้ผมแล้ว พอใจแล้วไม่ใช่หรือ สมใจแล้วยังอยากจะได้อะไรอีก ผมยอมให้ทำชุดใหญ่ไปแล้ว"
“จะหลอกกันหรือไงอาทิตย์" ธงรบเค้นเสียง ขมวดคิ้วมองชายหนุ่ม
“หลอกอะไร อย่ามากล่าวหากันนะ" อาทิตย์โต้ "ตกลงผู้กองต้องการอะไรกันแน่"
“พี่ต้องการความรัก พี่รักอาทิตย์ พี่ไม่ได้กะจะฟันแล้วทิ้ง" ธงรบพูดเสียงเข้ม ใบหน้าจริงจัง
"งั้นก็แสดงว่าผู้กองก็รับกฏสองข้อนั้นได้"
"ก็ยอมรับแล้วไง" ธงรบเม้มปาก ทำตาค้อน "อย่าบอกนะว่าคืนนั้นเมาจนจำอะไรไม่ได้"
“จำได้ว่าผู้กองกัดฟันพูด"
“พี่พยักหน้าด้วย"
"ถ้ายังงั้นวันศุกร์เจอกัน ผมจะทวงสิทธิ์ของตัวเองบ้าง เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ" อาทิตย์ตาลุกวาบ ก้มหน้าลงมาจ้องตาธงรบชั่วไม่กี่วินาทีแล้วยืดตัวขึ้น
"ไม่ต้องรอถึงวันศุกร์หรอก วันนี้เลยยังได้" ธงรบถลึงตาใส่อีกฝ่าย
...ทำใจมาหลายวันแล้ว จะเอายังไงกับเขาก็ทำเข้าซักอย่าง รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ จนใกล้จะเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว...
"ไม่ได้" อาทิตย์ยักไหล่ “เพราะผมไม่ว่าง ผมมีนัด”
“นัด” ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “นัดอะไร กับใคร ทำไมต้องมานัดวันนี้”
"แล้ววันนี้วันอะไรครับ"
“วันพุธ" ธงรบตอบ "แล้วไง"
“เงื่อนไขเดิมเคยเป็นยังไงก็เป็นยังงั้นะ จันทร์ อังคาร พุธ จำไม่ได้หรือครับ"
“ด๊าย ทำไมจะจำไม่ได้ เงื่อนไข ข้อตกลง กฏ กติกา ระเบียบ ข้อบังคับต่างๆ นาๆ ที่อาทิตย์ตั้งขึ้นมาพี่จำได้หมดล่ะ จะท่องให้ฟัง อาทิตย์ให้เวลาพี่แค่ พฤหัสฯ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์"
“พฤหัสฯ เว้นพฤหัส" อาทิตย์ชี้เฉพาะเจาะจง "จันทร์ อังคาร พุธ ห้ามมายุ่งกับผม"
“ไม่ได้มีเลขาประจำตัวนะ จะได้จำได้ว่าพฤหัสฯ ไหนเว้นไม่เว้น" ธงรบส่ายหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แต่จันทร์ อังคาร พุธ ง่ายๆ ก็ทำเป็นลืม"
“อาทิตย์ พี่ไม่ได้เจออาทิตย์มาตั้งหลายวัน นี่จะเกือบเจ็ดวันเข้าไปแล้ว ต้ังแต่พี่กลับจากกระบี่ก็ไม่ได้เจอ เอาศุกร์เสาร์อาทิตย์ที่ไม่ได้เจอมาทดแทนวันนี้ไม่ได้หรือ หยวนๆ หน่อยน่า"
“ผมมีนัด"
“ก็พี่ถามแล้วไงว่านัดอะไร กับใคร ทำไมต้องนัด" ธงรบทำเป็นพูดไม่รู้เรื่อง ทุกทีที่เขาทำแบบนี้ อาทิตย์จะถอนหายใจแล้วยอมแพ้ แต่คราวนี้ท่าทางจะยาก
“นัดกับ...” อาทิตย์เปลี่ยนใจไม่พูดต่อหน้าตาเฉย "อย่ารู้เลย ระหว่างนี้ผู้กองก็รอผมไปก่อน"
“เล่นตัว" ธงรบเบ้ปาก "เห็นเขารักเขาหลงแล้วทำเป็นเล่นตัว"
อาทิตย์เลื่อนเท้าวางลงบนสายพานลู่วิ่งเตรียมตัววิ่งต่อ ยื่นมือไปปัดมือของธงรบให้ออกจากหน้าแผงควบคุมแล้วพูดเสียงเข้มว่า "กฏสองข้อนั่นน่ะ อย่าลืมนะครับผู้กอง" อาทิตย์ก้มหน้ามองแผงควบคุม มือกดเริ่มการทำงานของเครื่องวิ่ง "ผมรู้ว่าผู้กองชอบทำเป็นลืมข้อตกลงของเราอยู่เรื่อย แต่กฏสองข้ออันนั้นผมซีเรียส ส่วนเรื่องวันจันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสฯ ศุกร์นั่นน่ะ ถึงผมพูดไปผู้กองก็คงไม่ยอมทำตามอยู่แล้ว ผมจะทำเป็นไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ก็ได้ แต่กฏสองข้อนั้นผมเอาจริง"
“เอาเข้าไป" ธงรบทำหน้าซึม "ฆ่ากันให้ตายเลยก็ได้นะถ้าพี่ผิดกฏ แต่ว่าตัวเองก็อย่าลืมล่ะ อย่าผิดกฏซะเอง"
“ไม่มีวัน" อาทิตย์จ้องตาธงรบ พูดเสียงมั่นใจ หนักแน่น "คนอย่างผม ไม่เคยทำอะไรเล่นๆ"
“พี่ก็ไม่เล่น" ธงรบตอบกลับด้วยน้ำเสียงเดียวกัน "พี่เลิกเล่นแล้ว"
...ปีกว่าที่ผ่านมานี่เรียกว่า 'เล่น' หรือไง ทรมานจะตาย...
ธงรบเลิกกวนใจอาทิตย์ หันหลังเดินไปออกกำลังกายเงียบๆ อยู่อีกฟากหนึ่งของโรงยิม แต่ก็แอบเดินวนมามองอาทิตย์เป็นครั้งคราว จนกระทั่งไม่เจอชายหนุ่มแล้วจึงตัดใจพยายามไม่มองหาอีกต่อไป ขณะที่กำลังยกน้ำหนักมีคนแอบมองและส่งสายตาให้เขาเช่นเคย แต่ก่อนเขาจะไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปทักทาย พักหลังเขาแค่ทำเป็นยิ้มๆ ผงกศีรษะให้แล้วหันไปสนใจกับการออกกำลังกายต่อ แต่วันนี้ เขากลับรู้สักหงุดหงิด ไม่มีอารมณ์จะเล่นหูเล่นตากับใคร
...อาทิตย์ เพราะอาทิตย์คนเดียว ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในยิมแล้ว แต่ก็ยังแผ่รัศมีความร้อนทำให้เขาร้อนรุ่มเหมือนจะกำลังถูกเผาผลาญให้สิ้นใจ...
ธงรบออกกำลังกายเสร็จแล้วเดินออกมาจากยิมอย่างเซ็งๆ แต่ก็ต้องหยุดกึก มือกำแน่น กล้ามเนื้อกระตุก ขบกรามจนปวด หายใจฟึดฟัดด้วยความไม่พอใจเมื่อมองไปยังลานจอดรถแล้วเห็นอาทิตย์เดินนำหน้าชายหนุ่มคนหนึ่งไปยังรถออดี้ Q5 สีขาว ท่าทางสนิทสนมกันมาก และที่สำคัญ เขามองออกมาว่าชายหนุ่มหน้าขาวคนนั้นเป็น 'ฝ่ายตรงข้าม' กับอาทิตย์
...และเป็นคนละขั้วกับเขาด้วย...
...หน้าตาน่ารักไม่ใช่เล่น หากเขาไม่มีอาทิตย์ หากเขาไม่รู้จักอาทิตย์ หากเขาไม่ได้รักอาทิตย์ หนุ่มน้อยคนนั้นต้องโดนเขาตื๊อและเผด็จศึกอย่างไม่ต้องสงสัย...
ธงรบยิ่งขบกรามแน่นมากกว่าเดิมเมื่ออาทิตย์หันมามองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉียบ ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขึ้นนั่ง ตอนนี้เขาใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้ ธงรบจินตนการต่อว่า หากอาทิตย์แค่ยื่นมือไปถูกเนื้อต้องตัวหนุ่มคนนั้น เขาจะวิ่งไปกระชากแขนพ่อตะวันน้อยออกมาทันที แล้วลากไปขึ้นรถ พาไปกักตัวที่ไหนซักแห่ง แล้ว 'ลงโทษ' อาทิตย์ให้สาสม
...จงใจแสดงให้เขาเห็นละสิว่าตัวเองเป็นฝ่ายรุก ทั้งๆ ที่วันนั้นอยู่ดีๆ ก็ยอมเป็นของเขา...
...ทำไมอาทิตย์ยอมง่ายๆ จะว่าใจอ่อนแต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้ ความจริงแล้วตั้งแต่กลับจากกระบี่เพราะอธิคมมีปัญหากับอนุภาพ อาทิตย์ก็ทำท่าเหมือนกับโกรธอะไรเขาด้วยซ้ำ แต่ไม่กี่วันหลังจากนั้นก็ 'ยอม' เป็นของเขาแบบไม่คาดคิด หนำซ้ำยังเป็นฝ่ายเริ่มก่อนอีกต่างหาก แต่ครั้นเสียตัวให้เขาแล้ว อาทิตย์ก็หลบหน้า ทำเหมือนจะบอกเขาว่า มีอะไรกับครั้งเดียวแล้วต่างคนก็ต่างไป...
...กะจะให้เป็นแค่ความทรงจำยังงั้นหรือ ไม่มีทางหรอก...
ธงรบถอนหายใจแรงๆ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี วันนี้อาทิตย์ดูเย็นชากับเขามาก จะว่าโกรธเรื่องเจออุปกรณ์จีพีเอสที่เขาแอบติดตั้งในรถก็ไม่น่าจะใช่...
...ไม่เข้าใจอาทิตย์จริงๆ...
ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของธงรบก็ดังขึ้น เขาก้มลงมองหน้าจอแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่าอธิคมเพื่อนรักจะมีปัญญาลุกขึ้นมาโทรศัพท์หาเขาได้อย่างไร
“ว่าไงคม หิวข้าวแล้วสิท่า นึกว่าแกจะอิ่มเหล้าจนไม่คิดจะกินข้าว" ธงรบรับสายด้วยเสียงประชดประชัน "แกจะเอาอะไรอีกล่ะ จะเรียกข้าไปนั่งเฝ้าแกนอนคร่ำครวญถึงคุณนุหรือไง"
“พี่ธง ทานข้าวหรือยัง" เสียงร่าเริงแจ่มใสของใครคนหนึ่งดังขึ้น
“อ้าว นนท์ ไปถึงบ้านคุณพี่ชายแล้วหรือ" ธงรบอุทานแล้วตอบว่ายังไม่ได้ทานข้าวและตอนนี้กำลังหิวข้าวมากจนแทบจะเขมือบช้างได้เป็นตัว
“ตอนนี้ผมปลุกพี่คมขึ้นมาได้แล้ว กำลังไปร้านพลอยทะเล ซอยทองหล่อ 25 พี่คมอยากทานอะไรรสจัดๆ พี่ธงมาทานด้วยกันสิครับ" คชานนท์ น้องชายอธิคมชวนเพื่อนพี่ชาย
“รสจัดปนเจ็บปวดที่มันกำลังกินอยู่นี่ไม่พอหรือไง" ธงรบแดกดัน อาทิตย์ที่แล้วเขาไปเที่ยวกับอธิคมพร้อมกับสมบัติและตั้มแฟนของสมบัติ อธิคมเกิดเฟอะฟะเปิดประตูรับหนุ่มแปลกหน้าเข้ามาในห้องทั้งๆ ที่กำลังเมาเลยโดนอีกฝ่ายซึ่งกำลังเมาเหมือนกันปล้ำจนเปลือยกายล่อนจ้อนทั้งสองคน โชคร้ายอนุภาพมาเห็นเข้าเลยหนีไปไกลถึงเชียงใหม่ พอกลับมาก็ยื่นคำขาด 'แยกกันอยู่เพื่อทบทวนความสัมพันธ์' กันเป็นเวลาสามเดือน อธิคมหมดสภาพอยู่เกือบหนึ่งสัปดาห์จนเขาหมดปัญญาจะจัดการจึงต้อง 'เรียกใช้บริการ' นักแก้ปัญหาคนเก่งอย่างคชานนท์
“ทำได้ไงนนท์ เสกมนต์อะไรไอ้คมมันถึงยอมฟื้นคืนชีวิต"
“ผมทำได้ก็แล้วกัน" คชานนท์หัวเราะ "พี่รีบมาเถอะ ไปทานข้าวด้วยกัน จะได้ซักซ้อมแผนการ"
“แผนการอะไรอีกล่ะ" ธงรบถาม
“เดี๋ยวก็รู้ พี่อย่าถามเลย บอกให้มาก็มา"
“จ้า คุณพ่อ" ธงรบทำเสียงล้อเลียน เขากับอธิคมมักจะล้อน้องชายว่าเป็นคุณพ่อคนที่สอง ไม่ก็คุณชายคนเก่งเพราะคชานนท์จัดการแก้ไขปัญหาหรือความยุ่งยากต่างๆ ได้ทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องเล็กจนถึงเรื่องใหญ่
...ไม่แน่ ถ้าความรักของเขากับอาทิตย์ไปไม่ไหวจริงๆ เขาอาจต้องพึ่งคชานนท์ แต่ตอนนี้ยังก่อน นี่แค่เริ่มต้น เขายังไม่ยอมแพ้อาทิตย์ง่ายๆ หรอก จะมาหลอกมีอะไรกับเขาแค่ครั้งเดียวแล้วซิ่ง ธงรบไม่ยอม...
“ทำได้ทุกเรื่องเลยนะนนท์ คราวนี้ขอให้สำเร็จเถอะ นี่ไอ้คมมันด่าพี่อยู่ทุกวัน หาว่าพี่เป็นตัวซวยทำให้มันโดนลงโทษหนักหนาสาหัสขนาดนี้"
“จะมีคชานนท์ไว้ทำไมล่ะ ใช่ไหม พี่บอกให้ผมมาดูพี่ชาย ผมก็มาแล้ว" เสียงในสายหัวเราะอารมณ์ดี "แล้วผมก็เพิ่งคุยกับพี่วุธ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง"
“ดูพี่อีกคนด้วยนะนนท์ ตอนนี้พี่ก็มีแววว่าจะแย่" ธงรบพูดเผื่ออนาคต
“โดนใครหักอก จะให้ผมช่วยเชื่อมสัมพันธ์ให้หรือเปล่า แต่ถ้าไม่เร่งด่วน รอไว้ก่อนนะ ตอนนี้ต้องปลุกชีพพี่คมก่อน" น้ำเสียงคชานนท์ยังสดช่ื่น ท่าทางไม่ได้กังวลใจกับปัญหาของอธิคมเท่าใดนัก
“หาให้คุณนุให้เจอก่อนเถอะ" ธงรบถอนหายใจ
“พอจะรู้แล้วว่าอยู่ที่ไหน"
“ฮ้า อะไรนะ" ธงรบแทบจะตะโกน "รู้ได้ไง"
“ก็พี่เป็นคนบอกผมเอง"
“บอกตอนไหนวะ" ธงรบเกาหัว เวลาพูดกับคชานนท์เขาไม่ค่อยเข้าใจ แต่คชานนท์กลับเข้าใจสิ่งที่เขาพูดได้ง่ายๆ เหมือนกับเวลาเขาพูดกับอาวุธยังไงยังงั้น บางทีพูดไปไม่กี่ประโยค อาวุธก็ยกมือขึ้นทำท่า 'ปางห้ามญาติ' แล้วบอกเขาว่าเข้าใจแล้ว ให้เลิกพูดยืดยาว แต่เวลาอาวุธพูดเขานั่งคิดแล้วคิดอีกก็ไม่เข้าใจ มีแต่คชานนท์ที่พยักหน้าแล้วหัวเราะ เข้าใจอาวุธได้ทันที
...อย่างที่อธิคมเคยพูดว่าคชานนท์นั้นเหมาะจะเกิดมาเป็นน้องอาวุธมากกว่า ส่วนอาวุธกับคชานนท์มักจะพูดว่าเขากับอธิคมนั้นเหมือนเป็นฝาแฝด...
...แล้วมาเจอแฟนดุๆ เหมือนน้ำแข็งห่อไฟอย่างคุณนุกับอาทิตย์ ท่าจะจริงอย่างที่สองคนนั้นพูด...
“เรื่องที่พี่เล่าให้ผมฟังว่า พี่วุธบอกว่า หากจะหนีใครที่จำใจต้องหนีทั้งที่ไม่อยากหนี เราก็จะไปซ่อนอยู่ที่ไกลๆ แต่เหมือนใกล้ พอให้รู้สึกว่ายังมีเยื่อใยกันอยู่ อย่างน้อยอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้อยู่" คชานนท์ทบทวนความจำซึ่งธงรบบอกคชานนท์เมื่อไม่วานซืน
“เออๆ รู้ก็รู้ คงมีแต่นนท์กับไอ้วุธสองคนนั่นล่ะที่เข้าใจคำพูดกำกวมแบบนี้" ธงรบทำเสียงเนือยๆ แล้วบอกคชานนท์ว่ากำลังตามไปสมทบ ก่อนจะเดินไปที่รถอย่างเซ็งๆ ผ่านช่องจอดรถที่รถของอาทิตย์เพิ่งแล่นออกไปได้ไม่นาน
“อาตี๋นะอาตี๋ ทำพี่ได้ รู้อยู่ว่าเรารู้สึกยังไงยังมาแกล้งเราอีก" ธงรบบ่นพึมพำแล้วขมวดคิ้ว ทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก "เอ๊ะ หรือว่าอาทิตย์แกล้งทำ แกล้งทดสอบเราว่าต้องการแค่ฟันแล้วทิ้งหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นอาทิตย์จะโดนซะไม่น้อย อย่าให้รู้นะว่าแกล้งทำให้หึง ธงรบจะทำคืนบ้าง รอให้จัดการเรื่องไอ้เพื่อนเฟอะฟะให้เรียบร้อยซะก่อนเถอะ เดี๋ยวได้เจอกับธงรบซักหลายๆ ตั้ง สารวัตรธงรบชักธงรักคราวนี้ จะปักธงให้แน่นจนอาทิตย์ดิ้นไม่หลุด"
***12***
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 358278 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก