โอย ใครจุดธูป ร้อนก้นไปหมดเลยครับ ต้องมาลงบทที่ 14 introduction to sorrow
โทษทีนะครับ เพราะว่าสุดสัปดาห์ที่ผ่านมายุ่งสุดๆ มีงานเข้ามาหลายงานครับ
กลางเรื่องแล้วนะครับ รักใครชอบใครก็เชียร์กันนะครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์นะครับ
ส่วนที่่ใครที่เหน็บแนมว่าธงรบนั่นถอดแบบมาจากคฑาวุธ จะบอกเขาให้ครับ แต่เขาคงปฎิเสธว่าไม่จริง เพราะความจริงแล้วคฑาวุธเหมือนอีกคนในเรื่อง
แล้วก็คชานนท์กับตี๋รองตะวัน อย่าไปยุ่งกับเขาเลยครับ แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว
ส่วนสารวัตร อาวุธ นั่นเหรอ...อืม... พระรองหนังเกาหลีนี่เป็นไงอ่ะ
แห้วตลอดใจป่ะ
อาวุธเขาเพอร์เฟ็คไปนะ คนทั่วๆ ไปมักจะชอบ bad boy นี่นา
Tongrobบทที่ 14
เมื่อตรวจดูสตอรี่บอร์ดของงานโฆษณาชิ้นล่าสุดเสร็จอาทิตย์ก็ตัดสินใจว่าจะหยุดทำงานและกลับบ้านเสียที เขารับปากพี่ชายคนโตว่าจะไม่โหมทำงานหนักจนเกินไป แต่วันนี้เขาก็ยังทำงานจนถึงหนึ่งทุ่ม ความจริงคืนนี้ฤทธิไกรชวนเขาไปงานเปิดผับ 95 Degree ซึ่งเป็นผับของเพื่อนพี่ชายแต่เขาปฏิเสธ ฤทธิไกรแสดงออกชัดเจนมากขึ้นว่าต้องการมีความสัมพันธ์กับเขา ตอนแรกนั้นเขาตั้งใจแกล้งธงรบ แต่พอได้ใกล้ชิดกับฤทธิไกรเขากลับอยากปลีกตัวออกห่าง
...อยู่คนเดียวหรือพยายามหลบหน้าธงรบยังจะดีกว่าต้องไปแกล้งอยู่กับคนอื่น เพียงเพื่อต้องการให้ธงรบเลิกมายุ่งกับเขา...
...แต่ธงรบทำท่าหึงหวงเขามาก นี่หมายความว่ายังไง หมายความว่าธงรบรักเขาหรือ ธงรบบอกรักหลายครัั้งแล้วจนเขาไม่อยากจะฟัง แต่อย่างที่ธงรบทำ เรียกว่ารักจริงๆ หรือเปล่า...
...มารักอะไรเขา ก็รู้อยู่ว่าอะไรเป็นอะไร ทำไมธงรบไม่เลิกเสียที...
อาทิตย์เดินไปปิดไฟห้องทำงานแล้วเดินออกไปยังห้องโถงกลางของสำนักงาน สายตาเหลือบไปมองโต๊ะของณิชา เลขาสำนักงาน ว่าวันนี้มีกระเช้าดอกไม้วางอยู่หรือไม่ ณิชาได้รับกระเช้าดอกไม้ทุกเช้าติดต่อกันหลายวันแล้ว หลายคนล้อว่ากำลังมีคนมาจีบ หญิงสาวปฏิเสธและบอกว่าเป็นเพียงกระเช้าดอกไม้แสดงความขอบคุณแต่ไม่มีใครเชื่อ เขาเป็นคนเดียวในบริษัทที่เชื่อ เพราะณิชาบอกว่าคนมาส่งดอกไม้ขับรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวสีบรอนซ์
...จะให้บอกว่าชื่ออะไรก็ยังได้ ทำงานอาชีพอะไร บ้านอยู่ที่ไหน นิสัยใจคอ บุคลิกท่าทางเป็นยังไงเขาบอกได้หมด...
“ผู้กองธงรบ" อาทิตย์อุทานเมื่อเปิดประตูหน้าบริษัทออกมาแล้วเห็นว่ามีใครนั่งอยู่บนขั้นบันไดหน้าบริษัท
“ยุงกัด" ธงรบลุกขึ้น มือปัดแข็งปัดขาไล่ยุ่งให้อีกฝ่ายเห็นว่าโดนยุงกัดจริงๆ
“ทำไมไม่เข้าไปข้างในครับ" อาทิตย์ถาม
“ประตูมันล๊อค เข้าไปได้ยังไง"
“แล้วผู้ช่วยคนสนิทผู้กองล่ะ หายไปไหน" อาทิตย์ประชด เขารู้ว่าธงรบเข้านอกออกในบริษัทได้สบายมากเพราะติดสินบนยามรักษาความปลอดภัยมาเป็นเกินหนึ่งปีแล้ว
“แอบไปหลับยามที่ไหนก็ไม่รู้" ธงรบยักไหล่ "อาทิตย์ไล่ออกไปเลยนะ แล้วทำกุญแจประตูบริษัทให้พี่ซักดอก พี่จะมาเป็นยามเฝ้าให้แทน"
อาทิตย์ส่ายหน้าย้ิมๆ แล้วเดินลงบันได ตรงไปยังรถฮอนด้าแจ๊ซสีแดง โดยมีธงรบเดินผิวปากตามมาติดๆ ก่อนที่นายตำรวจอารมณ์ดีจะพูดขึ้นว่า "แบบนี้ค่อยเข้ากันได้หน่อย แจ๊ซกระปุ๊กลุ๊กสีแดง"
“หมายความว่ายังไงครับ" อาทิตย์หันไปหรี่ตาใส่คนที่แสดงความเห็น
“ก็หมายความว่าน่ารักไงล่ะ" ธงรบยักคิ้ว "สีแดงก็คือสีของอาทิตย์"
“ผมชอบสีดำ"
“รู้แล๊ว" ธงรบหัวเราะ "ไม่งั้นจะเรียกอาตี๋เบ็นซ์ดำหรือ แล้ววันนี้เอารถใครมาขับ รถหลานหรือไง รถพี่ชายรูปหล่อทั้งสองก็ขับแล้ว รถแม่ก็ขับแล้ว เอ๊ะ รถพ่อ อาทิตย์เคยขับหรือยัง พี่จะได้บันทึกเอาไว้ให้หมดว่าลูกชายคนสุดท้องบ้านนี้ชอบเอารถคนอื่นมาขับคันไหนบ้าง"
“รถที่บ้าน เอาไว้ไปตลาดหรือไปห้างที่หาที่จอดยากๆ" อาทิตย์ตอบ
“เออ บ้านนี้มีรถคนละคันสองคัน แล้วยังมีรถตามจุดประสงค์ด้วยแฮะ นี่ถ้าไปไหนกันทั้งครอบครัวและมีที่จอดกว่างๆ ต้องขับมินิบัสกันไหมเนี่ย" ธงรบทำหน้าสงสัย
“ที่บ้านมีรถตู้"
“แล้วไม่สนใจอยากขับบีเอ็มสปอร์ตบ้างหรือจ๊ะ" ธงรบยิ้มทะเล้น ตาแพรวพราว "หรือชอบให้เจ้าของบีเอ็ม Z6รูปหล่อขับให้นั่ง"
“ยังไม่ได้ทำประกันชีวิตครับ" อาทิตย์เปิดประตูรถ แล้วยืนมองคนที่เดินตามมาด้วยกำลังเปิดประตูอีกด้าน ตอนนี้เขาไม่ถอนหายใจอย่างอ่อนอกอ่อนใจแล้วที่โดน 'แขกที่ไม่ได้รับเชิญ' ถือวิสาสะขอติดรถไปด้วยโดยไม่รอให้เจ้าของรถอนุญาต
“หิวข้าวแล้วอาทิตย์ รีบไปเถอะ กินข้าวแล้ว ออกจากร้านอาหาร พี่จะเรียกแท็กซี่กลับบ้านเลยก็ได้ อาทิตย์ไม่ต้องไปส่งหรอก"
“ใครว่าผมจะไปส่ง"
“ไม่ส่งหรือ" ธงรบเลิกคิ้ว "งั้นก็ไปนอนที่บ้านด้วยกัน"
“ผู้กอง"
“จ๋า"
คราวนี้อาทิตย์ถอนหายใจ "นี่จะ...”
“ไม่เลิกตื๊อหรอก ถึงเราจะมีอะไรกันแบบชุดใหญ่แล้ว พี่ก็จะไม่เลิกตื๊อ จะเอาแบบชุดใหญ่พิเศษ" ธงรบจ้องตาอาทิตย์ "อย่าคิดหนี อย่าคิดทิ้งกัน เพราะพี่ไม่ยอม"
“ทำไมผมต้องหนี"
“ไม่หนีก็หลบหน้า หรือไม่ก็พยายามผลักไสไล่ส่งพี่ให้คนอื่น หรือไม่ก็คบคนอื่นจะให้พี่หึง" ธงรบเสียงเข้มขึ้น "หึงจนอยากจะเข้าไปต่อย"
“จะต่อยผมยังงั้นหรือ" อาทิตย์เอียงหน้าถาม
“ใครว่า จะไปทำยังงั้นได้ยังไง พี่ไม่ใช่คนชอบใช้ความรุนแรงนอกห้องนอน" ธงรบยิ้ม "จะไปต่อยกระจกรถให้แตกต่างหากล่ะ ให้มือพี่เจ็บ อาทิตย์จะได้เห็นว่าพี่...”
“พอเถอะผู้กอง ขึ้นรถ จะไปทานข้าวก็ไป เสร็จแล้วผมจะไปส่งที่บ้าน แต่ห้ามกวนเด็ดขาดนะ วันนี้ผมงานยุ่งมาก ปวดขมับจะตายอยู่แล้ว" อาทิตย์รีบตัดบท เสียงเข้ม หน้าตาเอาจริง ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าการยื่นคำขาดของเขาจะได้ผลหรือไม่
“เพื่ออาทิตย์ อะไรพี่ก็ทำได้" ธงรบยิ้มกว้างแล้วขึ้นนั่งบนรถ คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยโดยไม่ต้องรอให้คนขับบอก แล้วก็นั่งเอามือวางประสานไว้บนตัก เอียงหน้ามองอาทิตย์ยิ้มๆ จากนั้นจึงหันหน้าไปมองถนนเบื้องหน้า ทำท่าเรียบร้อยอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้
...นี่นะ ไม่กวน แค่นี้ก็รู้แล้วว่าถึงพูดไปก็เท่านั้น ไม่กวนด้วยเสียงแต่ก็กวนด้วยท่าทางขวางหูขวางตา นั่งเงียบเรียบร้อยเหมือนผ้ายับยู่ยี่พับไว้ คอยดูซิว่าจะอยู่ท่านี้ได้อีกนานเท่าไหร่...
อาทิตย์จอดรถหน้าร้านอาหารแล้วหันไปมองธงรบด้วยสายตาที่ยากจะบรรยาย ตอนนี้นายตำรวจหนุ่มหลับไปแล้ว หลังจากนั่งเงียบๆ อยู่ได้ไม่ถึงสิบนาทีธงรบก็เอนตัวนอนเล่นและในที่สุดก็หลับไปได้ง่ายๆ
...ท่าทางคงเหนื่อยและง่วงมาก...
...เหนื่อยเพราะทำงานหนักจนไม่มีเวลานอน หรือเพราะอะไร...
...เพราะ...
...อย่า อย่าไปคิด บอกแล้วไงว่าธงรบจะไปทำอะไรกับใครเขาไม่สน ตกลงกันแล้ว...
“สารวัตรธงรบครับ" อาทิตย์เรียกคนที่กำลังหลับสยาย "สารวัตร ตื่นเถอะ ถึงร้านอาหารแล้ว"
ธงรบยังเงียบ อาทิตย์จึงเอื้อมมือไปเขย่าตัวแต่อีกฝ่ายกลับครางอืออาแล้วขยับตัวจะหันหน้าไปด้านข้างเพื่อซุกตัวเข้ากับซอกประตูรถ อาทิตย์จึงกระชากตัวแรงขึ้นแล้วปลุกเสียดัง "ผู้กองธงรบ ตื่น ถ้าไม่หิวผมจะกลับบ้าน เดี๋ยวจะลงไปเรียกแท็กซี่ให้"
“ตื่นแล้ว" ธงรบลืมตาแล้วดันตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงอาทิตย์เปิดประตูทันทีที่ปลุกเขาแบบ 'ขู่'
“ไม่เห็นต้องขู่กันเลย"
“ขี้เซาจริงๆ"
“ทำงานหนัก"
“เร็วสิครับ" อาทิตย์เร่งแล้วลงจากรถ ปิดประตูเสียงดังแล้วเดินตรงไปยังทานเข้าร้านอาหารโดยไม่รออีกคนซึ่งลงจากรถด้วยท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง
“ดุจริงๆ นี่ขนาดยังไม่ยอมเป็นแฟนอย่างเป็นทางการนะ" ธงรบบ่นแล้วเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น "อาทิตย์ ไม่ล๊อครถหรือไง"
เสียงล๊อครถดังปิ๊ดทันทีที่อาทิตย์เปิดประตูห้องอาหารโดยไม่หันหลังมามองนายตำรวจในชุดเคร่ื่องแบบซึ่งยืนโงนเงนอยู่ข้างรถสีแดงคันเล็ก ธงรบทำหน้ามุ่ยแล้วสลัดศีรษะแรงๆ จากนั้นจึงเดินตามตี๋หนุ่มใจร้อนเข้าไปในร้านอาหาร
ธงรบแทบจะตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเดินเข้าไปในร้านแล้วพบคนรู้จักกัน ธันวา เด็กเก่าคนหนึ่งของเขานั่งอยู่กับทาเคชิ เพื่อนคู่หูซึ่งไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แม้กระทั่งตอนที่มีอะไรกับเขา ตอนนั้นเขาเพิ่งเลื่อนยศเป็นร้อยตำรวจเอกใหม่ๆ และพบสองหนุ่มในงานปาร์ตี้แห่งหนึ่ง อธิคมกับเขาต่างคนต่างโดนประกบสองต่อหนึ่งจึงปล่อยเลยตามเลย เดือนนั้นทั้งเดือนเขากับเพื่อนเหนื่อยแทบขาดใจเพราะทุกครั้งที่มีอะไรกัน สองหนุ่มมากันแบบแพ๊คคู่ เขากับธันวาและทาเคชิ อธิคมกับเมธีและเอกวุฒิ
“ผู้กองธงรบ" เสียงเรียกดังขึ้น ธงรบก้มหน้า ทำเป็นไม่ได้ยิน เดินตรงไปยังด้านที่เขาคิดว่าอาทิตย์คงจะนั่งค่อยอยู่
“หายไปไหนวะ" ธงรบเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็ไม่เห็นตี๋เข้มของเขา แต่เมื่อหันมองไปรอบๆ ในวงรัศมีกว้างขึ้นก็เห็นว่าอาทิตย์กำลังนั่งมองเขาอยู่จากด้านหลังไม่ไกลจากโต๊ะของสองหนุ่มเท่าใดนัก
“เฮ้อ เป็นไงเป็นกัน" ธงรบถอนหายใจแล้วหมุนตัวเดินกลับไปทางเดิม ฝืนยิ้มทักทาย 'คนเคยรู้จักกัน' ตามมารยาทแล้วทำทีว่าไม่ต้องการสนทนาด้วย
เมืิ่อนั่งลงตรงข้ามอาทิตย์ ธงรบก็เอาแต่ก้มหน้าอ่านรายการอาหาร ทำเป็นสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แต่กลับหูผึ่ง รอฟังว่า 'คนนี้' และ 'สองคนโน้น' จะพูดอะไร
“เปลี่ยนร้านไหมครับ" อาทิตย์ถามขึ้นมาเบาๆ
“หา อะไรนะ" ธงรบเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เชื่อหู
“ผมถามว่าจะเปลี่ยนร้านไหมครับ" อาทิตย์ย้ำ
“อาทิตย์นี่น่ารักจริงๆ" ธงรบส่งสายตาอ่อนโยนให้คนที่เข้าใจความรู้สึกของเขา แต่ประโยคต่อมาของตี๋หนุ่มทำเอาเขาสะอึก อยากเอื้อมมือไปบีบคออีกฝ่ายทันที
“เผื่อจะไปเจอร้านที่เดินเข้าไปแล้วทุกคนยกมือขึ้นทักผู้กองทั้งร้าน"
“ปากร้าย" ธงรบทำหน้ามุ่ย กะพริบตาค้อนอาทิตย์พอให้ดูน่าหมั่นใส้ "อดีตก็อดีตนะอาทิตย์ อย่าเอามาปนกับปัจจุบัน"
“หรือจะต่อโต๊ะ"
“หยุดพูดได้แล้ว" ธงรบทำหน้าฉุนๆ "อาทิตย์ก็รู้ว่าพี่ไม่ได้สนใจอะไรคนเก่าๆ แล้ว"
“สนใจแต่คนใหม่"
“หาเรื่อง" ธงรบขมวดคิ้ว
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมจำได้ว่าเราตกลงกันยังไง แต่กฏสองข้อนั่น...”
“ย้ำจริงเชียว" ธงรบรีบแทรก "พี่จำได้หรอก จะให้ท่องให้ฟังเดี๋ยวนี้ไหมล่ะ"
“ไม่ต้องครับ รู้กันสองคนก็พอแล้ว" อาทิตย์ยักไหล่ "เพราะมันเป็นเรื่องของเราสองคนเท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว ถ้าท่องแล้วเกิดคนอื่นได้ยิน เดี๋ยวผู้กองจะมีพยาน ถ้าถูกดำเนินคดีจะลำบากยิ่งกว่าเดิม"
“คดีอะไร" ธงรบถาม
อาทิตย์ไม่ตอบ หันหน้าไปมองสองหนุ่มซึ่งนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ ส่งสายตาขุ่นๆ แบบไม่พอใจที่สองคนนั้นเอาแต่มองคนที่นั่งอยู่กับเขา สองหนุ่มหน้าหวานหันกลับไปสนใจอาหารบนโต๊ะของตัวเองทันที แต่ไม่วายแอบช้อนตาขึ้นมามองนายตำรวจรูปหล่อเป็นครั้งคราว ธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคอ อดคิดไม่ได้ว่า บทอาทิตย์จะร้ายก็ไม่ใช่เล่น
...ดูสายตาพิฆาตคู่นั้นสิ แกล้งทำ หรือทำจริงๆ กันนะ ถ้ามีแสงพุ่งออกมาได้ด้วยก็จะดี ให้ไปจ้องเด็กเก่าๆ ของเขาให้หมดทุกคน จะได้ไม่ต้องเหนื่อยตามบอกเลิก...
อาทิตย์เดินตามธงรบที่เดินโซเซเข้าไปในอาคารชุดซึ่งเป็นที่พักของนายตำรวจหนุ่ม ธงรบดูหมดสภาพเพราะไข้ขึ้นสูง อาทิตย์นึกถึงตอนที่อยู่ในร้านอาหาร เขาแปลกใจที่พอทานอาหารเสร็จธงรบก็นั่งเงียบและหาวติดต่อกันหลายครั้ง ดังนั้นจึงตัดสินใจจะขับรถไปส่งธงรบที่บ้าน และเมื่อขึ้นรถธงรบก็เอาแต่นอน แต่เมื่อจอดรถหน้าคอนโด นายตำรวจก็ดึงมือเขาไปซุกใต้ซอกคอของตัวเองแล้วพูดเสียงนุ่มว่า
“พี่เป็นไข้"
“ทำไมไม่บอก รู้ตัวว่าเป็นไข้แล้วก็ดิื่มน้ำเย็นจัด" อาทิตย์ทำเสียงดุ
“พี่กลัวโดนอาทิตย์ดุว่าเรื่องมาก นี่สงสัยเพราะพี่นั่งคอยอาทิตย์หน้าบริษัทจนยุงรุมกัด ต้องเป็นไข้เลือดออกแน่ๆ"
“ยังกวนได้อีก" อาทิตย์ส่ายหน้าแล้วบอกให้ธงรบลงรถเพื่อขึ้นไปบนห้องพัก "รีบขึ้นไปนอนเถอะครับ"
“ยังไม่ได้อาบน้ำเลย" ธงรบอิดออด "ใครจะเช็ดตัวให้พี่"
“ผมนี่่ล่ะ" อาทิตย์กระแทกเสียง "ขึ้นไป"
“ครับๆ ชอบสั่งจริงแฮะ" ธงรบรีบพยักหน้าแล้วแอบอมยิ้ม ในใจก็ลุ้นว่าอาทิตย์พูดเล่นหรือพูดจริง
สองหนุ่มมาหยุดยืนหน้าลิฟท์และอ่านประกาศที่แปะอยู่ด้านหน้า ธงรบโวยวายขึ้นมาก่อนด้วยเสียงหงุดหงิด ทำท่าเหมือนอยากจะกระโดดถีบลิฟท์เสียเดี๋ยวนั้น
“ขึ้นบันไดสิครับ" อาทิตย์เสนอทางออก
“ลิฟท์นี่มันจะเสียอะไรนักหนา พี่จะเดินไม่ไหวอยู่แล้วนะอาทิตย์ หัวหมุนเป็นลูกข่างแล้ว มึนไปหมด เรี่ยวแรงก็ไม่เหลือ" ธงรบโอดครวญ
“เกินไปแล้วล่ะผู้กอง" อาทิตย์แตะแขนธงรบ แล้วบอกให้เดินขึ้นบันได "ถ้าไม่ไหวผมจะไปตามคนมาช่วย"
“พอถึงชั้นสาม อาทิตย์ช่วยพยุงพี่หน่อยนะ" ธงรบอ้อน
“เป็นไข้แล้วยังมีอารมณ์กวนอีก" อาทิตย์บ่นแล้วเดินนำหน้า ธงรบเดินตามช้าๆ ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง
ยังไม่ถึงชั้นสาม คนป่วยก็ทรุดตัวลงนั่งกับขั้นบันไดแล้วสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนักหน่วง อาทิตย์ชะงักแล้วหันมามอง ก่อนจะเดินลงบันใดย้อนกลับมายืนมองธงรบ
“นั่งพักก่อนนะอาทิตย์" ธงรบเสียงหอบ "พี่ไม่ไหวแล้ว"
“นี่ล่ะไม่รู้จักออกกำลังกาย" อาทิตย์ตำหนิ
“พี่ป่วยนะอาทิตย์ ปวดหัวเป็นไข้ เจ็บคอ จะให้ฟิตปั๋งได้ยังไง ถ้าไม่ป่วยพี่จะโชว์แมนให้ดู อาทิตย์จะได้รู้ว่าพี่แข็งและมีแรงขนาดไหน" ธงรบตอบ
“ยังอดทะลึ่งไม่ได้" อาทิตย์ถอนหายใจ ส่ายหน้า แล้วเดินไปพิงผนัง ทอดสายตามองธงรบที่นั่งเอนพิงผนังอีกด้าน
สายตาสองคู่ประสานกัน ต่างคนต่างมองกันเงียบๆ สายตาของธงรบบ่งบอกความรู้สึกลึกซึ้ง จนอาทิตย์จ้องเบือนหน้าออกไปมองด้านอื่น
“พี่รักอาทิตย์" ธงรบพูดขึ้นมาเบาๆ อาทิตย์เงียบ ใบหน้าเรียบเฉย ธงรบนั่งมองชายหนุ่มกว่าหนึ่งนาที ฝ่ายนั้นก็ยังยืนนิ่งเป็นรูปปั้น จึงพูดซ้ำขึ้นมาอีกว่า
“พี่รักอาทิตย์ รักจริงๆ”
อาทิตย์ยังคงนิ่งเงียบต่อไป แต่ธงรบสังเกตเห็นว่าคนที่ได้ยินแล้วเอาแน่เงียบนั้นเม้มปากแน่กว่าเดิม ตอนนี้เขาทนไม่ไหวต่อไปอีกแล้ว ในหัวใจรู้สึกทรมานเหลือเกิน ท่าทีเย็นชาของอาทิตย์ทำให้เขาน้อยใจ
"ถึงอาทิตย์ไม่รักพี่เท่าไหร่ พี่ก็จะรักอาทิตย์ ให้มันรู้ไปว่าพี่จะชนะใจอาทิตย์ไม่ได้ ให้มันรู้ไปว่าอาทิตย์จะไม่ใจอ่อนหันมามองพี่"
“เงียบเถอะผู้กอง เป็นไข้หายใจก็ไม่ค่อยสะดวกจะพูดทำไมให้เหนื่อย" อาทิตย์เสียงเรียบ ตามองขั้นบันไดด้านล่าง
“ทำไมต้องเลี่ยงทุกที" ธงรบเสียงเข้ม
“ผมไม่ได้เลี่ยง" อาทิตย์หันหน้ามาตอบแล้วหันหน้ากลับไปมองจุดเดิม "ผู้กองไม่ยอมรับความจริง"
“ความจริงอะไร"
“ผู้กองก็รู้่ว่าผม...”
“ยังรักคุณนุอยู่ ทำยังไงก็รักพี่ไม่ได้ เลิกหวังเสียเถอะ พี่จำที่อาทิตย์พูดได้ทุกคำ ใจคนมันบังคับกันไม่ได้ อันนี้พี่ก็รู้ แล้วอาทิตย์จะบังคับใจพี่ได้ยังไงล่ะ แต่ช่างเถอะ พี่ทนได้ จะให้เฝ้ารักอาทิตย์ข้างเดียวพี่ก็ยอม แม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม" ธงรบเสียงขื่น ขบกรามขึ้นเป็นสันนูน ใบหน้าทะเล้นที่เคยเห็นชินตาตอนนี้เคร่งเครียด "อาทิตย์ก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นยังไง ทรมานแค่ไหน ถ้าสงสารพี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยหันมามองพี่ก็แล้วกัน"
ต่างคนต่างเงียบ สายตาของอาทิตย์เหมือนจับนิ่งอยู่กับบันไดขั้นล่างสุด แต่ความจริงเลื่อนลอยไม่มีจุดหมาย ธงรบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ยืนเอียงตัวพิงไหล่กับผนังด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ตอนนี้ตระหนักได้ว่า บางที อาจถึงเวลาที่เขาควรจะตัดใจจากอาทิตย์
...ทั้งที่เขาเพิ่งพูดว่าจะรออาทิตย์ แต่เมื่อพูดเสร็จ ทำไมเขารู้สึกว่าเขาจะรอไม่ไหวแล้ว...
...ความรู้สึกนี้มันเจ็บเกินไป...
...รักคนที่เขาไม่รักเรานี่เจ็บจริงๆ แต่จะให้เปลี่ยนไปรักคนอื่นก็ทำไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ...
บันไดแคบๆ ของอาคารที่พักอาศัยสูงเจ็ดชั้นค่อนข้างอบอ้าวเพราะมีผนังปูนปิดทึบทั้งสองด้าน แต่ในหัวใจของธงรบกลับรู้สึกหนาวเย็น ไฟดวงกลมเหนือศีรษะสว่างจ้า ทว่าธงรบกลับเห็นแต่ความมืด มีเพียงเขากับอาทิตย์สองคนอยู่ในช่องแคบๆ ข้างลิฟท์ เงียบเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจประสานกัน หากธงรบกลับตระหนักว่าเป็นคนละทำนอง หัวใจอาทิตย์เต้นเป็นจังหวะ 'อนุภาพ' ส่วนหัวใจเขาเป็นจังหวะ 'อาทิตย์'
***14***
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 359339 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก