อรุณสวัสดิ์ครับ
โทษทีนะครับที่ทำให้ผิดหวังเรื่อง "การเช็ดตัวคนป่วย" ในตอนที่แล้ว
บอกแล้วไงว่าเรื่องนี้เรทวอล์ทดิสนีย์ เป็นเป็นนิยายเศร้านะ ไม่ใช่อีโรติก
ธงรบ บทที่ 15
ธงรบเดินลงจากสถานีตำรวจอย่างเบื่อๆ โดยปกติเขามักจะหาอะไรทำหลังจากออกเวร แต่วันนี้กลับนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรดี อธิคมย้ายไปประจำอยู่ที่จังหวัดแพร่ได้หลายวันแล้ว เขาจึงขาดเพื่อนคู่หูที่รู้ใจ ความจริงตั้งแต่อธิคมเป็นแฟนกับอนุภาพ เพื่อนก็ให้เวลาเขาน้อยลง ยิ่งอธิคมจากไปอยู่ต่างจังหวัดธงรบก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเหลือตัวคนเดียวอยู่ในกรุงเทพฯ ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือวันนี้เป็นวันอังคาร เขาไม่มีสิทธิ์ไปหาอาทิตย์
"เฮ้อ" ธงรบถอนหายใจแรงๆ แล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ก่อนจะละสายตาหันไปมองรอบๆ ตั้งแต่วันที่อาทิตย์ไปส่งเขาที่บ้านแล้วเดินขึ้นบันไดไปด้วยกันและ 'คุย' กันระหว่างนั่งพักอยู่ที่เชิงบันไดขึ้นชั้นสามของคอนโด ธงรบก็รู้ว่าระยะห่างระหว่างเขากับอาทิตย์ยิ่งห่างกันมากกว่าเดิม ตอนนี้เริ่มคิดว่าตัวเองคิดผิดที่ตัดสินใจพูดกับอาทิตย์แบบนั้น อาทิตย์ไม่แสดงท่าทางโกรธหรือไม่พอใจ แต่อาการนิ่งเงียบและเรียบเฉยทำให้เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าโดนดุ คืนนั้นอาทิตย์เช็ดตัวให้เขาอย่างที่พูดจริงๆ แม้จะเพียงแค่เช็ดหน้าและเช็ดตัวส่วนบนและไม่ยอมเช็ดต่ำกว่าเอว แต่ก็ยอม 'ดูแล' เขาตอนที่ป่วย
...
"ที่จริงผู้กองทำเองก็ได้ แต่เมื่อผมบอกว่าจะเช็ดตัวให้ผมก็จะรักษาสัญญา อย่างน้อยก็เรียกได้ว่าผมทำอะไรให้ผู้กองบ้าง"
"ในฐานะคนที่เป็นแฟนกัน" ธงรบเติม
...
ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง คำพูดในการสนทนาระหว่างเขากับอาทิตยเริ่มหวนกลับมาเหมือนการฉายภาพยนต์ซ้ำอีกครั้ง
...
"เราเป็นแฟนกันหรือครับ" อาทิตย์มองเขาด้วยใบหน้านิ่งเรียบแล้วเช็ดต้นแขนเขาแรงๆ "คนจะเป็นแฟนกันมันไม่ได้ง่ายๆ นะครับผู้กอง"
"พี่พร้อมแล้ว"
"ผมขอเวลาหนึ่งอาทิตย์ วันศุกร์หน้าผมจะให้คำตอบ" อาทิตย์ต่อรอง
...
พรุ่งนี้วันศุกร์ คำตอบของอาทิตย์จะเป็นอย่างไร ธงรบยอมรับว่ารู้สึกหวาดหวั่น ครั้งนี้เขาไม่ค่อยมั่นใจ อ่านอาทิตย์ไม่ออก ดาใจอาทิตย์ไม่ได้ เข้าไม่ถึงอาทิตย์
...อาทิตย์ คิดอะไรอยู่ จะรู้หรือเปล่าว่าธงรบทรมานเหลือเกิน พอตั้งใจว่าจะมีความรักจริงจัง มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทำไมรู้สึกกลัวแบบนี้...
...กลัวว่าอาทิตย์จะไม่รัก หรือแม้แต่จะยอมเป็นแฟนกับเขา...
...กลัวโดนทิ้ง...
...จะว่าไป รูปร่างหน้าตาและคารมอย่างเขาหาคนใหม่ได้สบายมาก แต่เขาก็กลัวโดนทิ้ง...
...กลัวโดนอาทิตย์ทิ้ง...
ในที่สุดธงรบก็พ่ายแพ้ต่อหัวใจตนเอง เขาตัดสินใจขับรถไปที่บริษัทของอาทิตย์ ตอนนี้เคอร์ฟิววันจันทร์ อังคาร พุธ ข้อห้ามที่ไม่ให้โผล่หน้าไปให้เห็นเขาไม่สนใจแล้ว รู้แต่ว่าต้องไปเห็นหน้าขาวๆ ตาตี่ๆ ปากแดงๆ ของอาทิตย์บ้าง เขานอนไม่ค่อยหลับมาหลายคืนแล้วเพราะมัวแต่คิดถึงคนคนเดียว
แต่เมื่อถึงบริษัท Ideal Advertising ธงรบก็แทบจะตะโกนอย่างบ้าคลั่งเมื่อรู้ว่าอาทิตย์ไปต่างประเทศกับครอบครัว เขาเจอกับณิชา เลขานุการประจำสำนักงานขณะที่หญิงสาวเดินออกมาซื้อขนมขบเคี้ยว ณิชาขอบคุณสำหรับกระเช้าดอกไม้แล้วบอกว่า
"คุณอาทิตย์ไปแคนาดาค่ะ ไปงานแต่งงานญาติสนิท กลับหลังปีใหม่"
"หลังปีใหม่โน่นนะ สิบกว่าวันเลยนะคุณณิชา แล้วเรื่องงานล่ะจะว่ายังไง อาทิตย์ทำงานเจ็ดวันไม่เคยหยุด แล้วนี่..."
"คุณรชานนท์กับคุณพจนีย์ก็อยู่ค่ะ ทำแทนได้สบายมาก" ณิชาตอบ ใบหน้าแสดงความเห็นใจนายตำรวจรูปหล่อ
...ทำไมตะวันไม่พูดอะไรกับเขาเลย วันนั้นไปจ๊ะเอ๋กับพี่ชายหน้าทะเล้นของอาทิตย์ที่หน้าผับ The Dreamer ตะวันยังถามเขาอยู่เลยว่าจะไปเคาท์ดาวน์ปีใหม่ที่ไหน เขาอุตส่าห์ฝันเอาไว้ว่าจะไปแม่ฮ่องสอน จะตื๊ออาทิตย์ให้ไปด้วยให้ได้ ส่วนตะวันเองก็พูดยิ้มๆ ว่าตัวเองจะไปเคาท์ดาวน์ที่หนาวๆ ถึงจะได้บรรยากาศ...
...'หนาว' ของพี่ชายตัวดีของอาทิตย์คือแคนาดานี่เอง เจ็บใจนัก...
...ที่สำคัญ อาทิตย์ไม่บอกเขาซักคำ ไม่ชวนไม่ว่า แต่ไม่บอกเขาเลย น้อยใจจริงๆ...
อธิคมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุด ปกติเขาจะปิดเสียงเรียกเข้าก่อนนอนแต่วันนี้ลืม นายตำรวจหนุ่มเหลือบตาไปมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาตีสองสิบนาทีแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง เมื่อเห็นว่าใครโทรมาจึงกดรับสายด้วยเสียงหงุดหงิดว่า
“ไอ้เสาธง เอ็งไม่มีอะไรทำหรือไงวะ”
“ทำไมรีบนอนวะคม” เสียงของธงรบบ่งบอกว่าเบื่อสุดขีด
“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เอ็งจะให้ข้านั่งถ่างตาทำอะไร” อธิคมทำเสียงดุ
“ข้าคิดถึงเอ็งว่ะเพื่อน” ธงรบเสียงหงอย
“ไอ้ห่_” อธิคมตะคอกหลังจากอึ้งไปชั้วขณะ “อย่านะโว๊ย ฟังแล้วข้าสยอง”
“ไม่ใช่แบบนั้น” ธงรบรีบพูด “ข้าคิดถึงเอ็งแบบเพื่อน ไอ้นี่ จะบ้าหรือไง”
“เอ็งสิบ้า” อธิคมตอบ “โทรมาปลุกข้าตอนตีสองเพื่อบอกว่าคิดถึงข้าแบบเพื่อนนี่นะ โชคดีนะที่ข้าอยู่แพร่ ถ้าอยู่กรุงเทพฯ จะขับรถออกไปเตะเอ็งให้ถึงบ้านเลยทีเดียว”
“คม” ธงรบเสียงเบาลง “ข้าเหงาว่ะ”
อธิคมอึ้งไปอีกครั้งเพราะคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินธงรบพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังจะฆ่าตัวตาย ในใจก็คิดว่า หากใครมาได้ยิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรดาเด็กๆ ของธงรบ คงพากันช๊อคตายกันหมด
“แล้วเอ็งคิดว่าข้าไม่เหงาหรือไงวะ” อธิคมถามเสียงเบา
“ทำไมเขาต้องทิ้งเราไปวะ” ธงรบพูดต่อ
“เขากำลังลงโทษเรามั๊ง” อธิคมถอนหายใจ ตามองออกไปยังหน้าต่าง เห็นพระจันทร์กำลงทอแสงนวล อากาศเมืองแพร่เย็นจัด แต่เขาชอบเปิดหน้าต่างนอนแทนที่จะเปิดแอร์ให้เย็นฉ่ำเหมือนครั้งที่อยู่กรุงเทพฯ เพียงแต่ทุกคืนที่นี่เขาไม่ได้นอนเปลือยกาย
“แล้วนี่เอ็งกินเหล้าเข้าไปหรือเปล่า” อธิคมถาม
“กินสิวะ เยอะเลยล่ะ แต่ไม่ยักกะเมาซักที ข้าอยากเมาให้ลืมโลกไปเลย จะได้ไม่ต้องคิดถึงเค้า”
“เอ็งนี่เป็นเอามาก ข้าคิดว่าข้าหนักแล้วเอ็งน่าจะหนักกว่าข้า” อธิคมพึมพำ “แล้ว เค้า ที่เอ็งกำลังคิดถึงนี่ อย่าบอกนะว่าเป็น...”
“จะใครซะอีกล่ะ” ธงรบถอนหายใจ “คม เอ็งนี่มันทำบาปจริงๆ”
“ไอ้ห่_ อะไรวะ เดี๋ยวได้โดนเตะ” อธิคมเสียงเข้ม “อยู่ดีๆ มาว่าข้าแบบนี้ ระวังเถอะ เจอหน้าเมื่อไหร่พ่อจะเตะก้านคอ”
“พอเถอะ เอ็งเลิกใช้กำลังได้แล้ว เอะอะก็จะเตะท่าเดียว” ธงรบยังคงเสียงเหงา “ที่ข้าบอกว่าเอ็งทำบาปก็เพราะเอ็งลากข้าโยนเข้าไปในถ้ำแห่งความทุกข์ ข้าอยู่ของข้าดีๆ หาความสนุกบนเรือนร่างขาวๆ เนียนๆ แน่นๆ ไปวันๆ แต่เอ็งบังคับให้ข้ามอมเหล้าเค้าแล้วเผด็จศึก กะจะกำจัดมารหัวใจให้พ้นทาง แล้วทีนี้เป็นไง กำจัดออกไปจากชีวิตแกได้ แต่กำจัดออกไปจากหัวใจตัวเองไม่ได้”
อธิคมส่ายหน้า รู้สึกทั้งอยากจะหัวเราะขำกับคำพูดของธงรบ ทั้งอยากจะเหยียดปากเย้ยหยันกับชะตากรรมที่เขาทั้งสองกำลังพานพบ เพราะไม่เคยนึกเลยว่า คู่หูจอมเจ้้าชู้แห่งเมืองกรุงจะต้องมานอนเหงาอยู่บนเตียงในห้องนอนมืดๆ อย่างเดียวดายและปรับทุกข์กันเองเพราะคนเรียบๆ นิ่งๆ สองคนที่ใจแข็งยิ่งกว่าหิน
“เอ็งบอกว่ากรรมตามสนอง” อธิคมพึมพำเสียงเบา
“ยัง” ธงรบตอบ “ยังไม่ถึงไคลแมกซ์ เค้าบอกว่าวันศุกร์จะให้คำตอบว่าจะเอายังไง”
“ของข้า อีกสองเดือนสิบเอ็ดวัน สี่ชั่วโมง”
“เอ็งนับขนาดนั้นเลยหรือวะคม” ธงรบถาม “อย่าบอกนะว่าเอ็งนับนาทีด้วย”
“ไอ้ซื่อบื๊อ ข้านับเฉพาะวันโว๊ย” อธิคมเสียงขุ่น “แค่นับวันก็ทรมานจะแย่ นับชั่วโมงด้วยข้าคงนอนไม่หลับซักคืน”
“แต่เมื่อกี้เอ็งบอกว่าสี่ชั่วโมง”
“ข้าประชดหรอก”
“แต่ข้านับชั่วโมง” ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ อีกสิบหกชั่วโมงเค้าจะให้คำตอบข้าว่าจะยอมเป็นแฟนอย่างเป็นทางการหรือไม่”
“ไหนเอ็งบอกว่าวันศุกร์”
“ก็วันศุกร์ไง” ธงรบทำเสียงย้ำ
“ธงรบ เอ็งคิดว่าหนึ่งวันมีกี่ชั่วโมง” อธิคมทำเสียงเอือมระอา “หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมงโว๊ย ไม่ใช่สิบสอง”
“เออ จริงด้วย” ธงรบเงียบไปชั่วอึดใจแล้วยอมรับเสียงเหงาๆ
“แล้วยังเสือกมาบอกว่านับชั่วโมงคอยพระอาทิตย์ขึ้น”
“ข้ามัวแต่นึกถึงสิบสองชั่วโมงนี่หว่า” ธงรบแก้ตัว “เอ็งรู้ไหมคม พักนี้ใจข้าไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดถึงแต่เค้าจนนั่นกับใครไม่ได้เลย”
“สำส่อน ขนาดนี้เอ็งยังหาเศษหาเลยอีก” อธิคมตำหนิ “เอ็งก็รู้ว่าเขาไม่ชอบพวกสำส่อน”
“แกใช้คำรุนแรงไปหรือเปล่าวะคม เอาแค่เจ้าชู้ก็พอ” ธงรบต่อรอง “ทำไงได้ ข้าเหงานี่หว่า เค้าไม่ยอมข้าเลย ตั้งแต่คืนนั้นแล้วก็พยายามหลบหน้า งงไปหมดแล้วนะโว๊ยเพื่อน ดูๆ ไปก็ทำเหมือนใจอ่อน เริ่มชอบข้าขึ้นมาบ้าง เหมือนจะมีใจให้ แต่อีกทีก็เย็นชา ทำเหมือนกล้าๆ กลัวๆ ยังไงก็ไม่รู้ ปากก็บอกว่าไม่สนว่าข้าจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน แต่ก็ทำเหมือนหึง ไม่เข้าใจจริงๆ กฏก็ตั้งขึ้นมาแล้ว ใช่ว่าข้าจะผิดกฏที่ไหน”
“กฏอะไร” อธิคมถาม
“อย่ารู้เลย” ธงรบอึกอัก
“ทำไมรู้ไม่ได้วะ”
“มันเป็นข้อตกลงระหว่างข้ากับเค้า” ธงรบตอบเบาๆ
“ทำเป็นมีความลับ”
“ความรักมันลึกลับนี่หว่า” ธงรบตอบแล้วถอนหายใจ “เข้าใจยากฉิบหาย ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเป็นแบบนี้ตอนอายุขนาดนี้”
อธิคมถอนหายใจเป็นเพื่อนธงรบเพราะเขาก็อยากจะพูดประโยคนี้เช่นกัน ความรักทำกับเขาหนักหนาสาหัสยิ่งนัก ตอนนี้รู้สึกเหมือนเรือน้อยกำลังลอยคว้างอยู่กลางทะเล คลื่นยักษ์ลูกแล้วลูกเล่ากำลังโหมซัดกระหน่ำ แต่เรือน้อยก็ไม่จมดิ่งลงสู่ใต้ท้องทะเลลึกเสียที ดั่งจะโดนแกล้งให้ลอยคว่ำลอยหงายเพื่อให้ทะเลคลั่งได้ขยี้ให้สาแก่ใจ
นายตำรวจทั้งสองนายคุยกับเหงาๆ อยู่เป็นเวลานานจนโทรศัพท์ไม่เหลือประจุไฟ ธงรบกับอธิคมต่างนอนมองเพดานในความมืดในห้องของตัวเอง มือกำโทรศัพท์เอาไว้หลวมๆ ก่อนจะแบมือออกแล้วปล่อยวางลงบนที่นอน ในใจนั้นต่างก็ปรารถนาที่จะได้พูดคุยกับคนที่ทั้งสองอยากคุยด้วยแต่ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้
อย่างน้อยก็ในเวลานี้...
คนหนึ่งอยู่ใกลแสนใกล อีกคนหนึ่งอยู่ใกล้ยิ่งนัก แต่สิ่งที่เหมือนกันคือกำแพงสูงซึ่งทั้งสองคนนั้นได้สร้างขึ้น กำแพงที่กำลังปิดกั้นคนที่อยากปีนข้ามไปหาใจแทบขาด คนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของกำแพงช่างใจแข็งเหลือเกิน ทิ้งให้คนที่นอนมองกำแพงคร่ำควญอยู่ในใจว่า 'จะทรมานกันไปถึงไหน รักก็รัก แต่ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ ขอโอกาสให้กันบ้างเถิด'
วันศุกร์ทั้งวัน ธงรบแทบไม่เป็นอันทำงาน เขารอเวลาที่อาทิตย์จะโทรศัพท์ติดต่อเขาแต่ก็ไร้วี่แวว เขาถามรชานนท์กับพจนีย์และณิชา แต่ไม่มีใครรู้จักหมายเลขที่จะติดต่ออาทิตย์ได้ รชานนท์บอกว่าอาทิตย์ไม่ติดต่อทางจดหมายอิเลกทรอนิกส์ด้วยซ้ำ
...
“อาทิตย์หยุดทำงานก็หยุดจริงๆ ครับ อาตี๋บอกว่าให้ผมรับผิดชอบแต่เพียงคนเดียวตอนที่เขาไม่อยู่ ผมก็เลยต้องรับผิดชอบร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างที่เห็นๆ นี่ล่ะ” รชานนท์สรุป
“จริงๆ นะรชานนท์” ธงรบย้ำ “ไม่ใช่โดนอาทิตย์บังคับให้พูดแบบนี้กับผมนะ”
“โธ่ สารวัตรครับ สารวัตรก็รู้ว่าผมกับพจน์เป็นฝ่ายสารวัตร ใครๆ ในบริษัทนี้ก็ถือหาง เอ๊ย เชียร์สารวัตรทั้งนั้น เราอยากเห็นพระอาทิตย์ยิ้มนะครับผม ท้องฟ้าแถวนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝนมานานแล้ว อยากเห็นพระอาทิตย์ทอแสงให้ท้องฟ้าสว่างไสวอยู่เหมือนกัน”
…
ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงคำพูดของรชานนท์ ตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว แสงสว่างที่กำลังส่องสว่างไสวอยู่กลางกรุงตอนนี้คือแสงไฟนีออนที่ไม่อาจให้ความอบอุ่นแก่หัวใจหนาวเย็นของเขาได้เลย
ราตรีเข้ามาเยือน เขาไม่อยากกลับบ้าน เขาเหงาเกินกว่าจะนอนอยู่คนเดียวบนเตียง เมื่อคืนคุยปรับทุกข์กับอธิคมจนโทรศัพท์ 'หมดลมหายใจ' และตอนนี้เขากำลังเดินเล่นอยู่ริมถนน สายตามองหา ' ที่พักพิงชั่วคราว' ซึ่งจะให้เขาเข้าไปนั่ง 'กำจัด' เวลาและความเหงาให้หมดไปจากชีวิต
...แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
ธงรบหย่อนตัวลงนั่งกับโซฟานุ่มสีดำพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มจากบริการที่รีบเดินเข้ามาต้อนรับ ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินคำสั่งของลูกค้ารูปหล่อ แต่เมื่อเห็นสายตาดุๆ จึงรีบผละจากไปโดยเร็วเพื่อไปนำเครื่องดื่มแรงๆ ชนิดนั้นมาให้จำนวนสามแก้วพร้อมๆ กัน
ไม่นาน ธงรบก็สังเกตเห็นดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองเขาอยู่ ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่มุมห้องส่งสายตาให้เขาอย่างเปิดเผย ใบหน้าขาวสะอาดคมเข้ม คิ้วดกดำ จมูกโด่ง ปากเรียว แต่งตัวเนี้ยบด้วยชุดสีดำ หน้าตาคุ้นมากแต่เขานึกไม่ออกว่าเคยพบที่ไหนมาก่อน
หากเป็นเมื่อก่อน เขาจะไม่รีรอเลยที่จะเข้าไป 'สานสัมพันธ์' แต่ทว่า ตอนนี้ เวลานี้ เขากำลัง 'รอ' อีกไม่กี่ชั่วโมง เวลาของวันศุกร์ก็จะหมดไป อาทิตย์สัญญากับเขาไว้ว่าจะให้คำตอบเขาในวันศุกร์ ตอนนี้ธงรบรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพธเป็นอย่างยิ่งที่มานั่ง 'รอ' เวลาอย่างหมดสภาพเช่นนี้
...ถ้าเพียงแต่เขาเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้นและแนะนำตัวเอง คืนนี้เขาก็จะไม่ต้องนอนเหงาคนเดียว...
...หรือแม้แต่คืนอื่นๆ เขาก็จะไม่ต้องนอนแผ่หราอยู่บนเตียง มองเพดานสีขาวที่มีภาพใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่นอยู่ เหมือนเป็นภาพของจอโทรทัศน์ขนาดมหึมาซึ่งติดเอาไว้บนเพดานห้อง...
...ถ้าเพียงแต่เขาลืมอาทิตย์ได้...
เสียงเพลงดังขึ้นมาแว่วๆ ธงรบจำเสียงนี้ได้ แบงค์ นิตินัยกำลังครวญเพลงใหม่ซึ่งเขาเคยล้อชายหนุ่มว่าอัลบั้มชุดใหม่นั้นตรงข้ามกับตัวจริงของนักร้องอย่างมาก
--ไม่เห็นใจกันบ้างหรือ
--นี่คือ หัวใจที่ร้าวราน
--ตัดสินใจแล้วใจไหม
--ที่จะไป ทิ้งใคร ให้ทรมาน
ธงรบแทบจะยกมือขึ้นปิดหู ไม่อยากจะได้เนื้อเพลงที่เขารู้สึกว่ากำลังเสียดแทงเข้าไปในจิตใจ แม้จะยังไม่ใช่เวลาที่เขาโดนทิ้ง แต่ตอนนี้ก็รู้สึกว่าคล้ายๆ กัน
--จะให้รอ นานแค่ไหน
--ถึงจะมอบหัวใจให้ฉัน
--ต้องให้ตายก่อนหรือไง
--ถึงจะได้หัวใจของเธอ
...โอย โอย โอย ใครก็ได้ ไปปิดเพลงที ไม่ก็ข้าเขาให้ตายไปเสียตอนนี้เลย...
ธงรบใช้เวลาไม่นานก็ดื่มเหล้าหมดทั้งสามแก้ว บริกรคนเดิมรีบเดินเข้ามาหาทันทีเพื่อถามว่าธงรบจะรับอะไรเพิ่มเติม คราวนี้ชายหนุ่มไม่เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจอีกแล้วเพราะรู้แน่ชัดว่าลูกค้าคนนี้ 'คอแข็ง' ยากที่จะหาใครเทียบ และท่าทางจะดื่มได้อีกหลายแก้ว
“อันนี้ไม่ได้สั่งนี่นา” ธงรบบอกบริกรหนุ่มเมื่อเห็นแก้วเครื่องดื่มเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแก้วจากจำนวนสามแก้วที่เขาสั่งไป
“พิเศษครับ” บริกรหนุ่มยิ้ม “มีคนสั่งให้สารวัตร”
“สารวัตร” ธงรบทวน หันหน้าไปมองชายหนุ่มชุดดำคนนั้นทันที คนที่สั่งเครื่องดื่มพิเศษให้เขาอมยิ้มแล้วเมินหน้าออกไปมองด้านข้าง ทำเป็นหลบตา
“จะรับอะไรเพิ่มเติมอีกไหมครับ” บริกรถาม
“เดี๋ยวก่อน ให้หมดสามแก้วนี้ก่อนสิ” ธงรบตอบแล้วยกแก้วเครื่องดื่มพิเศษเทพรวดเดียวลงไปในลำคอโดยมีบริกรหนุ่มยืนมองด้วยสายตาทึ่งและประหลาดใจอีกครั้ง
“อ่อนไปหน่อยนะน้อง บอกบาร์เทนเดอร์ด้วย” ธงรบหันไปพูดกับบริกรซึ่งรีบก้มศีรษะรับฟังความคิดเห็นแล้วรับแก้วเหล้าไปจากมือของธงรบ
...เอาวะ ไหนๆ คืนนี้ก็จะต้องอยู่คนเดียวแล้ว ขอเมาให้หนุ่มชุดดำคนนั้นลากเราไปปู้ยี่ปู้ยำซะเลย…
ธงรบยกแก้วเหล้าอีกแก้วขึ้นดื่ม คราวนี้ไม่ทำเหมือน 'เครื่องดื่มพิเศษแก้วนั้น' เขายกขึ้นดื่มทีละอึกเป็นจำนวนสามครั้ง ตั้งใจว่าจะพักซักครู่ก่อนจะที่ดื่มแก้วต่อไป แต่พอวางแก้วเปล่าลงก็ต้องหันไปมองด้านข้างเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า
“ใครเลี้ยงเหล้าสารวัตรต้องจนแน่ๆ เลย”
“คุณ...”
“พศวัตครับ” หนุ่มชุดนำยื่นมือออกมาเหมือนชาวตะวันตกทักทายกัน ธงรบเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายตามมารยาทแล้วถามว่ารู้จักเขาได้อย่างไร พศวัตบอกว่าเป็นเพื่อนของพันตำรวจตรีชาติชายเพื่อนร่วมรุ่นของธงรบ
“เราเคยเจอกันหรือเปล่าครับ” ธงรบถาม
“ที่สโมสรตำรวจหนึ่งครั้งครับ แล้วก็ที่สนามยิงปืนอีกหนึ่งครั้ง” พศวัตยิ้ม
“ผมนี่แย่จริง จำคุณพศวัตไม่ได้”
“ตอนนั้นยืนกันอยู่หลายคน สารวัตรจะจำได้ยังไง” พศวัตหัวเราะแล้วยกแก้วเหล้าขึ้น เชิญชวนให้ธงรบชนแก้ว
“ผมความจำไม่ค่อยดี” ธงรบยิ้มมุมปาก ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มช้าๆ หรี่ตามองพศวัตอย่างครุ่นคิด พูดกับชายหนุ่มหน้าขาวในใจว่า ไม่มีทางที่เขาจะจำพศวัตไม่ได้ หรือไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้พศวัตหลุดมือไป หรือไม่มีทางที่เห็นพศวัตแล้วเขาจะหันหน้าหนีและไม่ได้คุยอะไรกันเลย รูปร่างหน้าตาแบบนี้ธงรบไม่เคยพลาด
“ทำไมมาคนเดียวครับ” พศวัตถาม
“ผมมารอคน” ธงรบตอบ
“แฟนหรือครับ”
อะไรบางอย่างทำให้ธงรบพยักหน้า แล้วอดเหลือบตามองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ข้างผนังไม่ได้
...บ้าจริงๆ เขากำลังนับเวลา ตอนนี้นับชั่วโมง แต่ไม่แน่ พอเลยห้าทุ่มไปแล้วเขาอาจจะนับนาทีด้วย...
...อาทิตย์นะอาทิตย์...
...แล้วไอ้นาฬิกาบ้านี้ทำไมต้องเป็นเป็นรูปกลมๆ สีทองๆ ด้วยวะ เงาวาววับเหมือนจะส่องแสงออกมาเหมือนดวงอาทิตย์...
...แก้วก็กลม โต๊ะก็กลม เห็นอะไรกลมๆ แล้วนึกถึงแต่อาทิตย์...
“ถ้ายังงั้นผมไม่กวนสารวัตรดีกว่า เผื่อแฟนมาเห็นว่ากำลังนั่งอยู่กับผมจะเข้าใจผิด” พศวัตทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่ลุก
“ไม่เป็นไรครับ แฟนผมไม่ใช่คนขี้หึง” ธงรบตอบยิ้มๆ
...ถึงยังไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่พอจะเดาออกว่าอาทิตย์ท่าทางขี้หึงไม่ใช่เล่น และหึงร้ายด้วย...
...แล้วนี่จะยอมเป็นแฟนเขาอย่างเป็นทางการหรือเปล่า ใกล้จะหมดวันศุกร์แล้ว อาทิตย์บอกว่าจะให้คำตอบเขาวันศุกร์ จนป่านนี้ทำอะไรอยู่ โทรศัพท์ก็มี ทำไมไม่โทรมาเสียที...
...หรืออาทิตย์พูดไปยังงั้นเอง แกล้งให้ความหวังเขา จุดเทียนแล้วรีบเอาถังมาครอบไว้...
...แต่อาทิตย์เป็นคนจริงจัง พูดคำไหนคำนั้น อาทิตย์ไม่ชอบล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้...
“ถ้าแฟนไม่มา สารวัตรคงเซ็งน่าดู” พศวัตเอียงหน้า ทำท่าคาดเดา
“ทำไมคิดว่าแฟนผมจะไม่มา” ธงรบเลิกคิ้วถาม
“ท่าทางสารวัตรเบื่อๆ เหมือนจะรู้ว่าคงจะได้นั่งดื่มอยู่คนเดียว”
...กลัวอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่แค่นั่งดื่มคนเดียวนะ นอนคนเดียวด้วย และอยู่คนเดียวอีกต่างหาก...
...ถ้าเพียงแต่...
...ถ้าเพียงแต่อาทิตย์ให้คำตอบที่เขาอยากฟัง...
“คุณนี่ชอบเดาใจคน”
“ผมเป็นนักจิตวิทยาครับ ผมชอบมองคน” พศวัตยักไหล่เล็กน้อยแล้วยิ้มกว้าง นัยน์ตาเต้นระริก ท่าทางซุกซนไม่ใช่น้อย ตอนแรกธงรบคิดว่าชายหนุ่มเป็นแค่หนุ่มรักสนุกหรือเหยี่ยวราตรี แต่เมื่อมองใกล้ๆ พศวัตท่าทางเป็นคนฉลาด มีเสน่ห์ ดวงตาคู่นั้นขี้เล่นพอๆ กับยั่วยวน เป็นการผสมผสานระหว่างแววตาเด็กกับผู้ใหญ่
...หากไม่มีอาทิตย์ หากไม่รู้จักอาทิตย์ หากไม่ได้มาตกหลุมรักอาทิตย์ พศวัตก็คงเป็นคนที่่น่า 'ค้นหา' อีกคนหนึ่งซึ่งเขาคงจะ...
...อย่านะธงรบ อย่านะ อย่าเด็ดขาด...
...อาทิตย์บอกว่าเขาจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนก็ได้ อาทิตย์ไม่ใส่ใจ อาทิตย์ไม่แคร์ อาทิตย์ไม่สน...
...กฏข้อที่หนึ่ง ท่องเอาไว้ ภานุวัฒน์ก็ยังคาราคาซังอยู่ เด็กเก่าๆ อีกหลายคนก็ยังไม่เรียบร้อย ตอนนี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน อาทิตย์จะตอบตกลงกับเขายังไงก็ไม่รู้...
...ตอนนี้ต้องสะกดใจเอาไว้...
...รออาทิตย์...
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 359343 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก