หัวข้อ: ¤ø,¸¸,ø¤จดหมายจากเพื่อนรัก¤ø,¸¸,ø¤ by M@nfaNG **กลับบ้านเรา**25/01/12

[namtaan]

คุณแม่ของฝันน่ารักมากๆ

บวก 1 แต้มนี้ ขอให้คุณแม่ของฝันนะจ๊ะ

[mecon]

“แม่ชอบที่จะเห็นฝันอ่อนโยน มากกว่าใจดำนะ”
>>แม่ฝันน่ารักมากๆ คงรู้ว่าเวลาลูกตัวเองโมโหหรืองี่เง่าอ่ะ ร้ายแค่ไหน 
ทำหึงเป็นสาวไปได้  แต่ก็นะสถานการณ์ไม่แน่นอนแบบนี้ก็ต้องระวังเป็นธรรมดา
ครุน้ำน่าสงสานนะ แต่ก็ต้องปล่อยไป เค้าควรจะจัดการกับความรู้สึกของเค้าเอง...

ไปเที่ยวด้วยกันนิดหน่อยเด๋ซน้องออมก็ละลายพฤติกรรมเองแหละเนอะลุงฝันแกก็อ่อนโยนหน่อยสิ
ตุ๊กตาอ่ะซื้อเป็นมะ...ให้ของให้ขนมล่อเด็กอ่ะ จัดไปให้ไว
+1 คะ

[dahlia]

คู่นี้วิบากกรรมเยอะจริงๆๆ จะมีโอกาสได้หวานกันบ้างมั้ย 

[Ak@tsuKII]

ยังไงก็ยังวางใจครูน้ำไม่ได้ ไม่รู้ว่าหมดหวังหรือยังหวังลึก ๆ อยู่
เพียงแต่ยังรอโอกาส หรือว่ากำลังตัดใจ

ภายใต้หน้ากากใบหน้าอ่อนโยน ซื่อ ๆ

เบื้องหลังอาจจะไม่เป็นอย่างที่เห็นก็ได้

จะเป็นการหว่านพืช เพื่อหวังผล หรือไม่

ฝันเมตตาได้ แต่ยังวางใจไม่ได้นะ 

เมื่อไหร่ฝันจะได้จัดการเรื่องราวซะที คือไปพิสูจน์รักให้พ่อใหญ่เห็นว่าเรารักลูกชายเค้าจริง ๆ
และพร้อมจะดูแลใหญ่ตลอดไป  แสดงถึงความมั่นคงในรักให้พ่อใหญ่เห็น

จะให้ดีก็กันครูน้ำออกไปเลย หอกข้างแคร่จะได้หมดไป ไม่ต้องมาระแวงอีก ยังไงเค้าก็คนนอกจะมาให้ดูแลน้องออมตลอดไม่ได้หรอก เค้าก็ต้องมีชีวิตของเค้า (นางร้ายสุด ๆเลยตรู )   ฝันก็ควรจะหาช่องทางว่าจะจัดการกับชีวิตคู่ยังไง  เพราะการที่ยังอยู่ที่เดิมแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ซื้อเวลาไปเรื่อย ๆ คงไม่ดีแน่ ๆ

แต่มาติดตรงที่สุขภาพคุณแม่ฝันอีก เฮ้ออออออ  คงเดินทางไปไหนไกล ๆไม่ได้สินะ เพราะต้องดูแลคุณแม่  อุปสรรคเยอะจริง

[zeazaiz]

นี่ ฝัน นายชักจะเหมือนนางร้ายในละครเข้าไปทุกทีแล้วนะเนี่ย
 

[nOn†ღ]

เวลากลางวันอันยุ่งเหยิงผ่านไปแล้ว  หึหึ

รอกลางคืนอันแสนหวานอยู่ค่า   

มาต่อไวๆ น้า

[morrian]

  แวะมารอฝัน ใหญ่

[b_hihi]

ยังไม่มาต่อเหรอ รอ ก่อนละกันเน้อ

[OhJa]

คุณแม่ฝันอบอุ่นแล้วก็ใจดีมากๆ
เตือนฝันเรื่องความอ่อนโยนกับผู้หญิง
แต่ว่า..คุณแม่คะ  ไม่อยากให้ฝันใจร้ายหรอก
แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย ไม่ยิ่งทำร้ายผู้หญิงคนนั้นไปมากกว่านี้เหรอ
เฮ้อๆ หวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นนะ

[สาวบ้านนอก]

  ไม่รู้ว่าคำขอโทษจะพอรึเปล่า ที่หายไปนานขนาดนี้ อันนี้เป็นสารจากพี่ฟางค่ะ

ต้องขอโทษด้วยค่ะที่หายไปนาน เพราะมีงานหลายอย่างที่เพิ่งผ่านพ้นไปหมาดๆ ทำให้ไม่มีเวลามาเขียนเลย แต่ต่อไปนี้จะพยายามมาให้ต่อเนื่องมากขึ้น เดี๋ยวคนอ่านหายหมด  แต่ก็คงอีกไม่นานก็คงจะจบแล้วค่ะ เพราะงานใหม่กำลังจะเข้ามาอีกรอบ  ก็ต้องเอาเวลาไปทำงานทำการบ้าง มิเช่นนั้นใกล้deadline คงได้deadไปจริงๆ
***********************
(ตอนที่๔๕)
“ทำอะไรอยู่ ใหญ่” ผมเดินเข้าไปหามันที่โต๊ะแล้วจับไหล่มันไว้ ใหญ่แนบแก้มลงกับหลังมือผมแล้วหลับตา พูดค่อยๆว่า “ดีจังที่มีมึงอยู่ตรงนี้”
ผมลูบหัวใหญ่เงียบๆอยู่แบบนั้นอยู่นาน เป็นความเงียบที่อบอุ่นใจอย่างประหลาด เหมือนเวลานี้เป็นเวลาของเราสองคนอย่างแท้จริง ไม่มีใครที่จะมาแทรกกลางระหว่างเราได้ ใหญ่คงเอียงคอจนเมื่อยเลยลุกขึ้นแล้วหันหน้ามามองกันตรงๆก่อนบอกว่า “อึดอัดใจรึเปล่า ถ้ารำคาญน้องออมหรือครู บอกกูตรงๆ นะ”

ผมส่ายหน้า “ไม่อึดอัด แต่...ทำตัวไม่ถูกเท่านั้นเอง กูไม่เคยเลี้ยงเด็ก ไม่รู้วิธีเอาใจเด็ก น้องออมดูไม่ค่อยชอบกูเลย”  ใหญ่ทำสีหน้าไม่สบายใจ ก่อนบอกผมว่า
“กูเชื่อว่ามึงทำให้น้องออมรักมึงได้แน่นอน” ใหญ่แตะเอวผมไว้จะกอดก็ไม่กอดเหมือนยังเขินๆ ผมเลยจับมือใหญ่มาแปะไว้ที่เอวผมทั้งสองข้าง
“กูสนแค่มึงเท่านั้น น้องออมจะรักกูมากน้อยแค่ไหนกูก็ไม่ว่า”
ผมรั้งตัวมันมากอดไว้แน่นๆ อุ่นในหัวใจจนต้องพูดออกมา “ทำยังไงนะเราจะได้กอดกันแบบนี้ทุกๆวัน”
ใหญ่พยักหน้าอยู่ที่อกผม “อืม บางครั้งกูคิดถึงมึงจนแทบทนไม่ไหว มันก็สุขนะที่ได้รักมึง แต่มันก็ทรมานที่เราต้องห่างกันไกล” ใหญ่เงยหน้าขึ้นมาถามผมว่า
“มึงอย่าเบื่อกูไปก่อนนะฝัน” ผมยิ้มขำที่ใหญ่พูดเหมือนไม่มั่นใจในตัวผม ทั้งที่มันน่าจะรู้ใจผมมากที่สุด

“กูจะเบื่อได้ยังไง  อยู่ห่างกันก็ดีนะ ยิ่งไกลกันก็ยิ่งคิดถึง ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งรัก แล้วมึงจะกลัวกูเบื่อไปทำไม”อ้อมกอดของใหญ่รัดผมแน่นขึ้น เสียงของมันที่พูดอยู่ในลำคอเหมือนบ่นแต่ผมก็ยังได้ยิน “รักมากก็กลัวมากสิ”
คงจะจริงที่ว่าความระแวงมาพร้อมๆกันกับความรัก ผมบอกกับตัวเองว่าถ้าใหญ่จะระแวงผมเรื่องนี้ผมก็ดีใจ แล้วผมล่ะระแวงบ้างรึเปล่า
“กูกลัวแต่ใจมึงมากกว่า มีคนมานัวเนียพัวพันใกล้ชิดแบบนี้ กูกลัวมึงใจอ่อน” ครูน้ำไม่ใช่คนไม่สวยนะครับ ไม่ใช่คนไม่ดีด้วย ผมเจอไม่กี่ครั้งทั้งๆที่ตั้งป้อมไม่วางใจไว้แล้ว แต่ก็ยังอดเห็นความดี ความสวยของเธอไม่ได้

พอผมพูดจบใหญ่มันคลายอ้อมกอดลงทันทีแล้วถอนหายใจ เดินหันหลังให้ผมไม่รู้ว่างอนรึเปล่า ผมต้องตะโกนเรียกมันดังๆ
“ใหญ่ ไปไหน” มันไม่ตอบแต่เดินจากผมไป จนผมต้องวิ่งไปดักหน้ามันดึงแขนมันไว่ไม่ให้เดินหนีผมไป  “ไปไหน ทำไมไม่พูด โกรธกูเหรอ”
ใหญ่ส่ายหน้า “กูจะไปอาบน้ำ เผื่อจะคิดอะไรได้”
“คิดอะไรได้ หมายความว่าไง”
ใหญ่มันนิ่งจนผมกลัว  แต่เมื่อมองตากันผมเห็นความไม่สบายใจอยู่ในดวงตาคู่นั้น ใหญ่มันพูดแค่ว่า “คิดว่า...กูใจอ่อนไปรึยัง” ก่อนที่มันจะเดินเข้าห้องน้ำไป แล้วทิ้งไว้เพียงระบิดเวลาในใจผม

มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว แต่ผมยังยืนบ่นอยู่กับตัวเอง “ชิ...หายแล้ว หรือว่าใจอ่อนไปแล้ววะ” ผมเดินวนเวียนเหมือนหนูติดจั่น “ไม่น่าไปแกว่งปากหาเสี้ยนเลยจริงๆ ปากหนอปากนะกู”
“แล้วนี่เคลิ้มตามครูน้ำไปแล้วบ้างรึเปล่าวะ...โอ๊ย กลุ้มใจโว้ย”
“อาบอะไรนานนักหนาวะ ป่านนี้ยังไม่ออกมาอีก”
ผมเดินรอจนเมื่อยใหญ่ก็ยังไม่ออกมา จนต้องไปทุบประตูเรียกมัน “ใหญ่ๆ ทำไมอาบน้ำนานจังวะ เป็นไรป่าว” ใหญ่มันเงียบไปไม่ตอบ ผมต้องเคาะเรียกอีกครั้ง
“ใหญ่ ใหญ่เว้ย ใหญ่” คราวนี้มันตอบกลับมาบ้าง
“ไม่ได้เป็นอะไร แค่กำลังสบาย มึงนอนไปก่อนนะ”

“กูอยากรอมึงนี่” คุยกันได้นิดเดียวเอง มันจะมาไล่ให้ผมไปนอนได้ยังไงกัน
“บอกว่าไม่ต้องรอ ไปนอนก่อน เดี๋ยวคุยกันก็ได้”
“อะไรว้า มึง...” ผมกำลังจะบ่นต่อแต่ใหญ่ตะโกนออกมาอีกว่า
“นี่เมื่อไหร่มึงจะไปสักที  กูจะอาบน้ำคิดอะไรเงียบๆ ไปซะทีสิวะ” ผมได้แต่อ้าปากค้างเก็บคำบ่นไว้กับตัวเองอยู่ตามลำพัง แล้วเดินกลับไปที่เตียงนอนรอมันอย่างที่มันสั่ง
“คนบ้าไรวะดุชิบ...แค่นี้ก็ต้องมาดุกันด้วย”

ผมนอนรอจนเคลิ้มหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย พอพลิกตัวขยับอีกทีในกลางดึกถึงสัมผัสได้ถึงอ้อมแขนของใหญ่ที่คล้องเอวผมจากด้านหลัง ผมลูบมือมันแล้วดึงขึ้นมากอดไว้ที่อก ใหญ่ขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ตื่น ผมค่อยๆพลิกตัวหันมามองหน้ามันในความมืด
ผมไม่รู้ว่าแสงจันทร์หรือแสงไฟจากภายนอกที่ส่องสว่างเข้ามาภายในห้อง เปิดโอกาสให้ผมได้มองมันได้เต็มตา ใบหน้าของใหญ่ที่ผมเห็นช่างลางเลือนในสายตา แต่กลับชัดเจนในความคิดผม แค่ผมหลับตาภาพของใหญ่ก็แจ่มชัดโดยที่ไม่ต้องมีความสว่างจากที่ใดๆมาช่วย ผมหลับตาแล้วลืมตามองหน้าใหญ่อีกครั้งและอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน คนที่หลับตาพริ้มขนตาหนาเป็นแพที่อยู่ตรงหน้าผมนี่ คือใหญ่คนเดียวกันที่ผมคิดถึงเสมอ

ผมมองหน้าใหญ่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะสัมผัสริมฝีปากคู่นั้น ครั้งแรกผมกลัวมันตื่นได้แต่ใช้ริมฝีปากแตะเบาๆ แล้วรีบผละออกมา ใหญ่แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเหมือนรำคาญที่โดนก่อกวน แต่นั่นกลับเป็นการยั่วใจผมอย่างที่สุด ผมเริ่มทำตัวเป็นขโมยมากขึ้น เริ่มจากการหอมแก้มใหญ่สูดดมความหอมจากพวงแก้มขาวนวล ที่ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่า ใหญ่อาบน้ำนานขนาดนี้ก็เพื่อผม เมื่อเวลาที่ผมกอดหรือหอมมันไปตรงไหน ผมก็จะพบแต่กลิ่นกายที่หอมกรุ่นจากมัน ใหญ่เริ่มส่ายหน้าหนีจากจมูกของผมที่ระรานไปทั่วทั้งใบหน้า

 ผมอยากลงโทษคนที่ดุผมก่อนที่ผมจะนอนเลยตัดสินใจที่จะจูบปากมันอีกครั้ง คราวนี้ผมประคองใบหน้ามันไว้ให้อยู่นิ่งแล้วสัมผัสริมฝีปากแดงจัด เริ่มจากเบาๆแล้วเน้นแรงขึ้นไปเรื่อยๆ น่าแปลกที่คนที่ดูเหมือนหลับกลับมีปฏิกิริยาโต้ตอบจากจูบของผม เมื่อเราจูบกันมันเหมือนเราหิวกระหายกันและกันมานานจนไม่อยากจะพลาดวินาทีใดๆไป เมื่อผมผละออกด้วยเริ่มเหนื่อยใหญ่กลับประคองใบหน้าผมไว้ไม่ให้หนี แล้วลืมตาขึ้นมาสบตาผมก่อนเอ่ยด้วยเสียงกระซิบว่า
“จะไปไหน แค่นี้กูยังไม่หายคิดถึงมึงเลย”

ผมยิ้มที่มุมปาก เรายิ้มให้แก่กันแล้วก้มหน้าลงจูบกันต่อ จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่ต้องอาศัยคำพูดอีกต่อไป  ในสมองผมตอนนี้ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้นนอกจากเราเพียงสองคน ใครจะอยู่ที่ไหนในโลกก็ไม่ใช่ปัญหาของผมอีก เพราะนาทีนี้มีใหญ่อยู่กับผมเท่านั้นเพียงคนเดียวจริงๆ เมื่อร่างกายเราสอดประสานกัน เราก็ลืมทุกๆเรื่องที่ค้างคาใจไปทั้งหมด เราสบตากันตลอดเวลาที่เรารักกัน ผมมองไม่เห็นแววตาไม่สบายใจอีกต่อไป ในดวงตาของใหญ่มันบอกผมอย่างเดียวโดยที่ไม่ต้องพูดคือมันรักผม

เมื่อทุกอย่างจบลงเรานอนตะแคงมองหน้ากันเงียบๆ  เรานอนหอบหายใจแรง ผมเอื้อมมือไปลูบแก้มเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าให้ใหญ่ มันเลยยึดมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย  “อยากยื้อมึงไว้กับกูแบบนี้ตลอดไป กูจะไม่ปล่อยมือจากมึงเลย”  ผมแกล้งหัวเราะกับคำพูดของมันกลบเกลื่อนอาการเขิน แค่คำพูดง่ายๆแบบนี้มันทำเอาผมหัวใจพองโต ผมเองก็ไม่อยากจะให้มันปล่อยมือผมไปเหมือนกัน
“ใครจะโง่ให้มึงปล่อยกู ถึงมึงปล่อยกูก็จะวิ่งตามมึงเอง รักขนาดนี้อย่ามาปล่อยกันไปง่ายๆ กูชกมึงแน่”

ใหญ่หัวเราะ “นี่มึงเป็นพิศาลรึไงวะ ไอ้บ้าฝัน” ใหญ่ทุบกำปั้นลงบนตัวผมเบาๆ ผมไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ร่างกายเราสัมผัสกันไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ตาม “แรงเยอะจริง ไม่เหนื่อยบ้างนะมึง จะนอนมั้ย ไม่นอนเดี๋ยวกูจัดให้ หึหึ”
คราวนี้ใหญ่มันทุบแรงเลยครับทำเอาผมจุกจนร้อง “โอ๊กกก...” จะบอกว่าไม่เจ็บก็คงโกหกมากไป “เล่นแรงไปมั้ยมึง กูเจ็บนะ”
“สมน้ำหน้ามึง อารมณ์พิศาลแล้วยังปากเสียอีก” ใหญ่มันทำสีหน้ายิ้มเยาะผม
 แต่ผมบอกมันว่า “กูปากเสียตรงไหน กูแค่พูดอย่างที่กูคิด”

ใหญ่หันหลังให้ผมแล้วลุกขึ้นนั่ง “มึงจะไปไหนอีก ไม่หลับไม่นอน”
“จะแต่งตัว กูจะนอนแล้ว ไม่อยากคุยกับมึง ชอบกวนกู”  ผมเอามือไปคล้องเอวมันไว้ไม่ให้มันลุกขึ้นแล้วแนบหน้าพิงกับหลังมัน “กวนที่ไหน ออกจะรักมึง” ใหญ่มันเงียบไม่พูด ผมเลยพล่ามต่อ
“คนรักกันก็แบบนี้แหละ” ผมลูบไปที่แขนมันเพลินๆ
“มึงไม่ชอบเหรอ?”

ใหญ่มันยังเงียบอยู่อีก ปล่อยให้ผมพูดอยู่คนเดียว จนผมสงสัยว่ามันคิดอะไรผมเลยชะโงกหน้าไปมองหน้ามัน
แสงสว่างที่มีน้อยทำให้ผมเห็นหน้าใหญ่ไม่ชัด แต่ผมก็รู้ว่ามันหน้าแดงแถมยิ้มอยู่คนเดียว ผมเห็นแล้วก็ต้องยิ้มตาม แต่ไม่อยากล้อให้ใหญ่อาย ผมเลยรั้งเอวมันลงนอนตามเดิม
“ไม่ตอบกู งั้นก็นอนแล้วกัน เสื้อผ้าอะไรไม่ต้องใส่แล้ว นอนกอดกันแบบนี้ดีกว่าเยอะ”
ใหญ่มันก็ว่าง่ายครับไม่เห็นโวยอะไรทำตามผมอย่างว่าง่าย ล้มตัวลงนอนตามผมแล้วก็หลับอยู่ในอ้อมกอดผมไปจนเช้า

เราคงจะนอนกันนานไปจนหลับยาว มารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งก็เมื่อมีเสียงเคาะประตูของน้องออมเรียก “คุณพ่อขา คุณพ่อ คุณตาโทรมาค่ะ คุณพ่อตื่นรึยังค่ะ”
ผมกับใหญ่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อน้องออมพูดจบ “ชิ...หายแล้ว พ่อกูโทรมา”

ใหญ่ลุกจะไปเปิดประตูแต่ผมก็นึกได้ว่าใหญ่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรเลย ผมตะโกนไปว่า “เฮ้ย...มึงโป๊อยู่”
ใหญ่มันสะดุ้งหันหน้ามองผมหน้าแดงก่ำ แกล้งกลบเกลื่อนดุผม “มึงโยนเสื้อมาให้กูสิ มองบ้าอะไรวะ เลิกมองได้แล้ว มึงก็โป๊เหมือนกัน ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยหน่อยเว้ย”
ผมหัวเราะขำมันแต่ก็รีบแต่งตัวบ้าง ให้เด็กๆมาเห็นภาพแบบนี้ไม่ดีต่อเยาวชนหรอกครับ เสียงน้องออมยังเคาะเรียกอีกครั้ง “คุณพ่อขา ได้ยินมั้ยคะ”

“ได้ยินค่า พ่อมาแล้ว”ใหญ่เปิดประตูออก ครูน้ำยืนจับมือกับน้องออมอยู่หน้าประตู น้องออมโผเข้าหาใหญ่ทันที ครูน้ำทำหน้าแปลกๆที่ผมเดาใจแกไม่ถูก แต่เหมือนจะหน้าแดงหน่อยๆผมไม่กล้ามองตาครูเหมือนคนที่แอบทำผิด ผมพยายามลูบตามตัวจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเอื้อมมือไปลูบผมใหญ่ ดึงชายเสื้อมันที่เลิกขึ้นมาให้ดูดี บอกครูอุบๆอิบๆว่า “ผมขอโทษนะครับแต่งตัวไม่เรียบร้อย” 

ครูน้ำยิ้มฝืนๆแล้วส่งโทรศัพท์ให้ใหญ่ “คุณพ่อรอสายนานแล้วค่ะ” ใหญ่หันมามองผมก่อนรับสาย
“สวัสดีครับพ่อ...”
“ครับ...”ใหญ่มองหน้าผมอีกครั้งกะพริบตาถี่ๆ  ก่อนพูดต่อไปโดยไม่ละสายตาไปจากผมว่า “ใช่ครับ...ผมอยู่บ้านฝัน”
ผมรู้สึกไปเองว่าใหญ่เสียงแหบไปในทันที  ผมปลอบมันโดยการเอามือบีบไหล่มันเบาๆเท่านั้นเอง  ส่งยิ้มเป็นกำลังใจไปให้มันด้วย ใหญ่เม้มปากแน่นเมื่อฟังสายจากพ่อ ผมได้ยินเสียงพ่อลอดออกมาจากโทรศัพท์
“...เสียใจ...นะ ...กลับบ้าน...”
“ขอโทษครับพ่อ...ผมยังไม่กลับ” ใหญ่วางสายไปเมื่อพูดจบ ทั้งที่ผมยังได้ยินเสียงพ่อแว่วๆ “เดี๋ยว...อะไรนะ...กลับบ้า...”

“จะดีหรือมึง...ใหญ่”
คำถามของผมไม่ได้ช่วยอะไรมันได้เลย ใหญ่ตอบผมว่า “ชนเหอะฝัน กูเหนื่อยละ เราอย่าเลี่ยงอีกเลย” ผมเดินไปข้างหลังใหญ่แล้วโอบบ่ามันไว้แล้วกระซิบ “ชนก็ชน อย่างมากก็ตายหมู่ ดีกว่าคาราคาซังแบบนี้”
เราสบตากันนิ่งเหมือนเพิ่มพลังให้กันและกัน

“น้ำเอาใจช่วยค่ะ” เสียงครูน้ำแทรกขึ้นมาเบาๆ ผมหันไปมองหน้าครู เห็นรอยยิ้มอ่อนๆแต่ก็จริงใจ
“ขอบคุณครับ” เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมอยากขอบคุณครูจากใจจริง

[patee]

เอาใจช่วยนะฝันกับใหญ่

ขอให่ผ่านอุปสรรคอันใหญ่หลวงนี้ไปให้ได้

[morrian]

  จะศึกชนช้างแล้วหรอคับเนี่ย

ยังไงก็เอาใจช่วยทั้งใหญ่และฝัน

ให้ผ่านศึกอันใหญ่หลวงครั้งนี้ให้ได้นะคับ

ถ้ามีทัพหลังดีดี อย่างครูน้ำ แล้วก็แม่ของฝัน

ไปร่วมด้วยช่วยกันอีกแรงสองแรงนะค้าบ
 

[namtaan]

ดับเครื่องชนกันเลยทีเดียว
แม่ฝันคงเป็นกองทัพเสริมหรือฝ่ายเสบียงหัวใจให้ลูกได้แน่ๆ
แต่ฝันน่าจะเข้ากับน้องออมให้ได้จะดีมากๆ

บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจให้คนแต่งกับคนโพสต์นะคะ ขอบคุณมากค่ะ

[OhJa]

ใหญ่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
จะหลายเป็นเรื่องขึ้นมารึเปล่าเนี่ย  โอ้ย เครียดดดด

[Ak@tsuKII]

เย้ ๆๆๆๆ ได้เวลาเลิกหนีความจริงซะที

ดับเครื่องชนไปเลย สู้ ๆ ฝันใหญ่ จุ๊บ ๆ

[McDeliVery]

ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย


เอาใจช่วยฝันกับหญ่ายยยยยยยยย




 

[dahlia]

มันต้องแบบนี้สิ ใหญ่ จะได้เลิกอึดอัดอึมครึมกันสักที อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด 

[Ploy-Tawan]

วิธีลงโทษคนดุของฝันนี่น่ารักจริง ๆ
 “นี่มึงเป็นพิศาลรึไงวะ ไอ้บ้าฝัน” อันนี้แค่เหลนพิศาลเองจ้ะฝัน ถ้าฉบับพิศาลต้องมีตบจูบอีกหลายยก อันนี้ออกจะซอฟท์
ทางแยกมาถึงแล้ว พ่อกับคนรัก จะทำยังไงให้พ่อยอมรับได้สักที สู้ตายจ้ะ 

ใกล้จบแล้วจริง ๆ หรือคะ เสียดายจัง อ่านเรื่องนี้ทีไรก็อบอุ่นหัวใจทุกที
งานคุณฟางเยอะจริง ๆ เอาใจช่วยให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ
อย่าเพิ่ง dead น้า ยังอยากอ่านนิยายดี ๆ แบบนี้อีก
 

[zeazaiz]

 
ขอบคุณทั้งคนโพสและคนเขียนนะจ๊ะ
ที่ให้เราได้อ่านนิยายดีๆอย่างนี้

[nOn†ღ]

ขอให้คุณพ่อใจอ่อนทีเถ้ออ 

[mecon]

หวีดกัน เอิ๊กนานๆเจอกันทีนี่นา
....ถ้าใหญ่ตัดสินใจที่จะชนกับพ่อแล้วล่ะก็คงทำพยายามให้ท่านเห็นจนถึงที่สุดสินะ...

+1 คะ  เจ้าฝันซะมีน้องใหญ่ที่ สุดๆเจง

[RN]

กี๊ซซซซซซซซซซซซ ฝันกับใหญ่ น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[สาวบ้านนอก]

(ตอนที่ ๔๖)

  วันนี้เราพากันไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าเพราะน้องออมอยากได้ของเล่น เราพยายามลืมข้อกังวลเรื่องพ่อใหญ่ไป  ผมลองชี้ชวนให้น้องออมเล่นของเล่นหลายๆอย่าง ท่าทางของน้องออมที่มีต่อผมดูเหมือนจะดีขึ้นมาหน่อย “อันนี้ไงคะน้องออมเป็นเครื่องคิดเงิน เวลาน้องออมเล่นขายของกับเพื่อนที่บ้านมีคนมาซื้อของน้องออมก็เป็นคนเก็บเงิน เหมือนพี่สาวที่เคาท์เตอร์แบบนั้นไง น่าสนุกออก” ผมชี้ให้น้องออมดูแคชเชียร์กดแป้นเครื่องบันทึกเงินสดคิดเงินทอนเงิน น้องออมมองตาแป๋วอย่างสนใจ
เด็กๆเวลาเห็นของเล่นตาจะเป็นประกายครับ น้องออมก็เก็บสีหน้าอยากได้ไว้ไม่มิด “แต่มันแพง คุณพ่อคงไม่ซื้อให้ เดือนนี้หนูใช้สิทธิซื้อของเล่นไปแล้ว1 ชิ้น ต้องรอเดือนหน้าค่ะ” น้องออมบอกขึ้นมาผมถึงรู้ว่าใหญ่มันกำหนดกับลูกไว้แบบนี้กันไม่ให้ลูกซื้อของฟุ่มเฟือย ก็ไม่เลวนะครับ
“ถ้าคุณพ่อไม่ซื้อให้ งั้นลุงซื้อให้เองดีมั้ยคะ” ของเล่นเด็กราคาไม่ถูกนะครับ เดือนนี้ผมคงต้องอดเหล้าอีกตามเคย เพราะซื้อของให้เด็ก
น้องออมส่ายหน้า “หนูต้องไปขออนุญาตคุณพ่อก่อนค่ะ คุณพ่อไม่ให้รับของคนอื่นโดยที่คุณพ่อไม่รู้” ผมเผลอถอนหายใจออกมา เลี้ยงเด็กนี่มันยุ่งยากละเอียดอ่อนไปเสียทุกเรื่องแบบนี้เลยเหรอ ใหญ่มันคิดมากไปรึเปล่านี่

“งั้นน้องออมไปบอกคุณพ่อเลยค่ะ” เป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้ใหญ่มันผละจากครูน้ำออกมา ผมเห็นสองคนยืนคุยกันเครียดมาตั้งนานแล้ว  น้องออมวิ่งไปเกาะแขนใหญ่ ใหญ่มันย่อตัวลงฟังหลานพูด ผมดูแล้วยังรู้สึกเอ็นดูกิริยาท่าทางที่มันทำต่อหลาน ถ้าใครไม่รู้ก็คงนึกว่ามันเป็นพ่อของน้องออมจริงๆ สักพักน้องออมเดินหน้างอจูงมือใหญ่มาหาผม
“คุณพ่อไม่ให้รับ” น้องออมทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้
ผมเท้าสะเอวถามใหญ่ “ทำไม เงินกะ..เอ๊ย เงินผมนะไม่ใช่เงินคุณ จะซื้อของรับขวัญหลานแค่นี่ทำไมไม่ให้ซื้อ”
“ผมไม่อยากให้ลูกเสียคน เล่นของเล่นแพงๆ”
“แพงตรงไหนแค่พันกว่าบาทเอง” ผมเถียงใหญ่ขึ้นมาทันที ใหญ่มันถลึงตาใส่ผม “ตั้งพัน แล้วหลานผมตัวแค่นี้ เงินก็ยังไม่รู้จักหา ของเล่นพวกนี้ไม่กี่ครั้งก็เล่นเบื่อ ฝันจะทำให้ลูกผมเคยตัว”
“ก็มันนานๆที จะซื้อก็....”
ใหญ่ยกมือห้ามผมพูด “พอแล้ว เลิกพูดดีกว่า ไปหาอะไรกินดีกว่า”
ใหญ่ก้มหน้าลงพูดกับหลาน “เดี๋ยวคุณพ่อให้ลุงฝันเลี้ยงไอติมชดเชยแทนแล้วกันนะคะ หนูต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณพ่อนะคะ”  น้องออมพยักหน้าทำตาปรอยๆแต่ไม่วายเหลือบดูของเล่นที่ผมจะซื้อให้อย่างเสียดาย  ผมก็สงสารนะครับแต่ไม่อยากขัดใจใหญ่มัน ได้แต่เดินตามสองพ่อลูกไปอย่างขัดใจ

ขณะที่เราทานไอศกรีมกันอยู่นั้นไอ้หนุ่ยมันโทรเข้าสายมาหาผมพอดี “โหลฝันมึงอยู่ไหน อยู่กับใครวะ”
“ไมวะ กูก็อยู่กับ...” ผมหันไปดูซ้ายขวา หน้าหลัง น้องออมกับครูน้ำและใหญ่กำลังคุยกันอยู่ไม่มีใครสนใจผม
“อ้าวเงียบไปอีก...ถามว่าอยู่ไหน อยู่กับใครก็บอกมา ทำมาลึกๆลับๆนะมึง”
ผมต้องพูดกระซิบกระซาบกลัวคนอื่นได้ยิน แต่ก็มีความสุขจนอยากบอกให้หนุ่ยมันรู้
 “เออๆ ใจเย็นดิ กูอยู่กับแฟนกู ใหญ่มันลงมาหากูเว้ยเฮ้ย หึหึ” ใหญ่หันหน้ามาพอดีเมื่อผมพูดจบ ทำสีหน้าเหมือนถามว่าผมคุยกับใคร ผมเลยต้องบอกเสียงเงียบๆไปว่า “หนุ่ย” ใหญ่พยักหน้าเข้าใจแล้วกลับไปคุยกับหลานต่อ
“หมั่นไส้โว้ย เอาแฟนมึงมาคุยกับกูหน่อยซิ ไม่งั้นกูไม่เชื่อ อย่ามาโม้ลอยๆนะมึง เดี๋ยวนี้คนยิ่งชอบพูดจามั่วๆนึกว่าคนอื่นเค้าโง่กันหมด พูดอะไรคนก็เชื่อ”
“ไอ้บ้า กูไม่ได้นาธานเว้ย เดี๋ยวกูให้ที่รักกูคุยกับมึงเอง”
“ใหญ่ หนุ่ยขอคุยด้วย” ผมส่งโทรศัพท์ให้ใหญ่มารับไป

“สวัสดีครับพี่หนุ่ย ...ครับ”ใหญ่ยิ้มสนุกและหัวเราะเวลาคุยกับไอ้หนุ่ยอยู่นานจนผมชักหวง สักพักใหญ่ทำหน้าแดงเงยหน้าขึ้นมามองผมทำตาเขียวใส่  ผมได้แต่สงสัยว่ามาทำตาดุใส่ผมทำไม
“เอ้า พี่หนุ่ยจะคุยด้วย” ใหญ่ยื่นโทรศัพท์ให้ผม แต่อีกมือกลับมาหยิกขาผมอย่างแรงจนผมเผลอร้องออกมา
 “โอ๊ย...เจ็บ”
ใหญ่ขึงตาใส่ผมอีกครั้งไม่ให้ร้อง ครูน้ำทำหน้าสงสัยว่าผมร้องทำไม แต่น้องออมก็คงสงสัยด้วย “คุณลุงเป็นอะไรคะ”
“คุณลุงเจ็บ...”ผมมองหน้าใหญ่ยิ้มยั่วก่อนพูดต่อ “เจ็บที่หัวใจ”
“คุณลุงไม่สบายเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ ลุงเป็นโรคหัวใจ” ผมยิ้มทั้งปากและตา ไม่อยากละสายตาไปจากใหญ่  ใหญ่หยิกผมแรงๆอีกครั้งแต่ผมไม่กล้าร้องขึ้นมาอีก ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วไปคุยกับหนุ่ยต่อ
“หึหึ...ไงหนุ่ย มึงพูดไรกับใหญ่วะ ทำกูเจ็บตัวเลยนะมึง”
ไอ้หนุ่ยหัวเราะดังลั่นพูดไปก็หัวเราะไปด้วย “กูบอกแค่ว่า มึงบอกกูว่าอยู่กับเมีย หึหึ”
ไอ้หนุ่ยมันปากหาเรื่องจริงๆ ครับ “เจี้ยแล้วไอ้หนุ่ย มิน่าเค้าหน้าแดงเป็นลูกตำลึง  มึงมาแปลงคำพูดกูได้ไงวะ เกิดเค้าโกรธกูขึ้นมากูจะทำไง”

“โกรธอะไร เค้าไม่เห็นว่าอะไร พูดงุบๆงิบๆ มึงออกมาเจอกันหน่อยสิ พาแฟนมึงมาด้วย คิดถึง…อยากเห็นหน้า”
“อ้าวไอ้นี่ อย่ามายุ่งกะของๆ กู” ผมหันไปมองใหญ่อีกครั้งยิ้มอยู่ที่มุมปาก “ของๆ กู กูหวงเว้ย”
 “เออๆ กูรู้แล้วว่าหวง แต่อยากเจอ ไปกินเหล้ากัน เปรี้ยวปาก ช่วงนี้กูโสดเซ็งๆว่ะ”
ผมก็อยากคุยกับมันเหมือนกัน คุยเรื่องเครียดๆกับมันผมหายเครียดทุกที กลับบ้านมาก็สบายใจขึ้นมาได้ บางทีมันอาจจะช่วยผมคิดอะไรได้บ้าง แต่ผมจะเอาน้องออมกับครูไปทิ้งไว้ที่ไหนดีระหว่างที่เราไปสำมะเลเทเมากัน
ผมวางสายจากไอ้หนุ่ยแล้วหันไปบอกใหญ่ “ใหญ่ ไอ้หนุ่ยชวนไปกินข้าวกัน”
ใหญ่พยักหน้าทำสีหน้าดีใจ “ดีสิ พี่หนุ่ยบอกกูแล้วจะได้คุยกันยาวๆ  พี่หนุ่ยคุยสนุก”
ผมบุ้ยหน้าไปทางครูน้ำกับน้องออมว่าจะเอาไปไว้ไหน  ครูน้ำหันมาพอดีเหมือนจะรู้ “น้ำดูหลานให้เองค่ะ พวกพี่ๆไปเที่ยวกันเถอะ” ผมเลยบอกไปว่า
“ไม่เป็นไรครับเราไปกันค่ำๆ ครูอยากไปไหนอีกมั้ยครับ เดี๋ยวผมพาไป” เอาใจหน่อยครับ วันนี้ผมเป็นพระเอกขอทำตัวดีกับเด็กและสตรีสักหน่อย
“ไปไหนก็ได้ค่ะ ไม่มีแพลนอะไรเลย” ครูน้ำยิ้มตอบกลับมา ท่าทางแกคงทำใจเรื่องผมกับใหญ่ได้แล้วหรือไม่ก็ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วมั้ง

ผมเองก็คิดอะไรไม่ออก เลยตัดสินใจพาทุกคนไปพิพิธภัณฑ์สยาม อยู่ไม่ไกลครับตรงข้ามวัดโพธิ์ไม่ต้องเสียค่าเข้าชมด้วย ภายในจัดแสดงวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของคนกรุงเทพตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน การนำเสนอก็น่าสนใจเป็นแบบสมัยใหม่มีทั้งภาพและเสียงดึงดูดความสนใจได้ดีทีเดียว มีทั้งพ่อแม่พาเด็กเล็กและวัยรุ่นสนใจเข้าชมกันมากมาย ทั้งผมและใหญ่กับครูน้ำช่วยกันตอบคำถามน้องออมกันอย่างสนุกสนาน ที่นี่จัดเป็นอุทยานการเรียนรู้ที่น่าไปมากกว่าพาเด็กๆไปเล่นตามห้างอีกครับ น้องออมเล่นจนเหนื่อยหลับไป พวกผมถึงพากันกลับบ้าน

ช่วงหลังๆ ถ้ามีเวลาผมจะเป็นคนดูแลอาหารการกินของแม่โดยผมจะเป็นคนทำให้แม่กินเอง นอกจากว่าผมกลับมาไม่ทันพี่ฝ้ายที่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ก็จะเตรียมไว้ให้ หรือไม่ผมก็ซื้อมาจากข้างนอก ที่จริงแม่บอกว่าทำกินเองได้แล้ว แต่ผมก็ยังไม่ยอม  ผมอยากมั่นใจก่อนว่าแม่มีสุขภาพที่แข็งแรงพอที่จะทำอะไรด้วยตัวเองได้ ผมจึงจะตามใจแม่
 ผมเข้าไปทำกับข้าวโดยให้ใหญ่พาน้องออมไปอาบน้ำก่อน ส่วนครูน้ำนั่งคุยกับแม่ผม สักพักครูน้ำก็ตามเข้ามาในห้องครัว “ให้น้ำช่วยทำอะไรบ้างคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ไปอาบน้ำได้เลย ลงมาจะได้กินข้าวพอดี” ผมบอกโดยไม่หันไปมองแล้วทำกับข้าวต่อไป
ครูน้ำเข้าไปหยิบจับผักที่ผมกองๆไว้ แล้วส่งยิ้มมาให้ผม “พี่ฝันเก่งนะคะ ท่าทางทำกับข้าวเก่ง” ผมส่ายหัวแล้วหัวเราะ
“อย่าเชื่ออะไรที่เห็นครับ ของอย่างนี้มันต้องลองก่อน บางทีแค่มองอย่างเดียวภาพมันลวงตานะครับ”

ครูน้ำหยิบผักไปที่อ่างซิงค์แล้วช่วยผมล้างผัก “อืม จริงค่ะ ตอนแรกน้ำดูไม่ออกจริงๆว่าพี่ฝันกับพี่ใหญ่รักกันเกินเพื่อน” ครูน้ำพูดจบแล้วนิ่งเงียบไป ผมต้องหันมามองหน้าครูอย่างตกใจเห็นเพียงแววตาจริงใจที่มองกลับมา
“น้ำขอโทษนะคะ ที่ทำให้พวกพี่ลำบากใจ”
“ผม...ผม” ผมกลายเป็นคนติดอ่างไปเลยครับ พูดไปต่อไม่ถูกเลย
“น้ำไม่ได้ตั้งใจจะมาเป็นมือที่สามระหว่างพวกพี่เลยนะคะ” ครูน้ำพูดต่อไปอีก เค้าเป็นครูนี่ครับก็ต้องพูดเก่งกว่าผมอยู่แล้ว ผมเริ่มกังวลว่าผมควรพูดอะไรบ้าง แต่จะพูดอะไรดีล่ะ
“เอ่อ...ผม”
“ที่น้ำยอมมาที่นี่ก็เพราะอยากมาเจอพี่ฝัน มาพูดกันตรงๆนี่ล่ะค่ะ” ครูน้ำนี่ตรงกว่าที่ผมคิดนะครับ ผมเสียอีกที่ยังไม่กล้าพูดอะไรออกมาเท่านี้ ผมรู้สึกอายผู้หญิงขึ้นมาทันที

“ผมขอบคุณนะครับที่เข้าใจเรา” ในที่สุดผมก็เอ่ยออกมาได้หนึ่งคำ ผมกำลังจะพูดต่อแต่ตอนนี้กับข้าวที่ทำค้างๆอยู่มันเริ่มส่งกลิ่นไหม้ทำให้ผมต้องทำไปพูดไปด้วย
“ผมรู้ว่ารักของเรามันอาจไม่ปกติสำหรับใครหลายๆคน แต่ความรักมันห้ามกันยากครับ” ผมหันไปสบตาครูอีกครั้งเพื่อยืนยันทุกคำที่ผมพูด
“น้ำทราบค่ะ ความรัก...นอกจากห้ามกันยากแล้ว มันก็บังคับให้รักก็ไม่ได้ด้วย” ผมเหลือบตามองครูน้ำเห็นรอยยิ้มเศร้าๆ แต่นั่นก็คือยิ้ม ก็ยังดีที่ยังยิ้มได้

“คุยอะไรกัน กูช่วยมั้ย” เสียงใหญ่ที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้เราต้องหยุดการสนทนาปัญหารักๆ กันไว้แค่นั้น 
“มาสิ ครูไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ ผมได้ผู้ช่วยแล้ว ครูเป็นแขก ผมไม่อยากให้ต้องมาตัวเหม็นไปด้วย”
“โอเคค่ะ น้องออมไปไหนแล้วคะพี่ใหญ่” ครูน้ำล้างมือแล้วเตรียมผละออกไปจากเราสองคน ผมคิดเล่นๆ ในใจว่าขอให้ล้างมือจากเรื่องผมกับใหญ่ด้วยจริงๆก็ดี
 “เล่นอยู่กับแม่ฝัน ไม่ต้องห่วง แม่บอกว่าจะดูให้” ใหญ่บอกครูเสร็จก็เข้ามาชะโงกดูว่าผมทำอะไรบ้างไม่ได้สนใจครูน้ำอีกต่อไป
“ทำอะไรกินมั่ง ฝัน”
“งั้นเดี๋ยวเจอกันที่โต๊ะอาหารนะคะ” ครูน้ำพูดขึ้นมาลอยๆ แต่ใหญ่ไม่ได้ตอบอะไร ผมหันไปดูเห็นหลังครูเดินออกไปไวๆ อดสงสารครูขึ้นมานิดหน่อย

“ครูน้ำนี่ก็นิสัยดีนะ ถ้ามึงเป็นเพื่อน…” ผมยังพูดไม่จบใหญ่หันมามองหน้าผมเหมือนจะเอาเรื่อง ผมต้องกลืนน้ำลายหลบตามันไม่กล้าพูดต่อ แกล้งหันไปทำกับข้าวต่อ
“พูดต่อสิ ถ้ากูเป็นเพื่อนแล้วไง” ใหญ่ดึงแขนเสื้อผมแรงๆ
“ไม่มีอะไร...เลิกคุยดีกว่า กูจะทำกับข้าวแล้ว” ผมไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวเสียเรื่อง เผลอๆจะเป็นเรื่องแทนซะด้วย
“มึงไม่พูดกูก็รู้  มึงจะยกกูให้เค้างั้นสิ” ใหญ่มันรู้ใจผมอีกแล้วว่าผมคิดอะไร ใหญ่พูดจบทำท่าจะหันหลังหนีผมไป ผมต้องรีบคว้าตัวมันไว้
“มึงอย่างอนสิ กูรักมึงนะ ถ้ามึงเป็นเพื่อนกูก็อยากให้ได้รักกับคนดีๆ”
“ถึงแม้กูจะไม่รักเค้า มึงก็จะยกให้เหรอ” ใหญ่มันย้อนถามผมกลับ

“ถ้ามึงรักคนอื่นกูก็ไม่ว่า” ผมดึงตัวมันมาใกล้กว่าเดิม รวบเอวมันไว้ในอ้อมแขนรัดแน่น “แต่ถ้ามึงรักกู กูก็ไม่ยอมยกให้ใคร”
“เฮ้ย อย่าดิ เดี๋ยวใครเห็น” ใหญ่มันรีบผลักผมออกหลังจากที่ผมขโมยหอมแก้มมันไปแล้ว อยากขี้งอนดีนักต้องเล่นซะให้เข็ด
“เค้ารู้กันทั้งบ้านแล้วกลัวอะไรอีก” ใหญ่มันค้อนให้ผมแล้วถองศอกใส่
“พูดอะไร หลานกูยังเด็ก เค้าไม่เข้าใจหรอก”
 ผมปลดแขนลงแล้วถอนหายใจ  “เฮ้อ...เซ็ง” อุปสรรคของผมนี่มีทั้งเด็กสตรีและคนชราเลยครับ เป็นกลุ่มคนที่แตะไม่ได้เสียด้วย
“ฝัน กับข้าวเสร็จรึยังลูก หลานหิวแล้ว” แม่เดินเข้ามาดูพอดี ผมกับใหญ่รีบปรับสีหน้ากันแทบไม่ทัน ใหญ่บอกแม่ไปแทนผมว่า “ใกล้เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวผมยกออกไป”

แม่ลับสายตาไปเท่านั้นใหญ่เดินเข้ามาหาผมที่กำลังทอดไข่เจียวให้น้องออม พูดเสียงอ่อยๆว่า “กูขอโทษนะ ที่คนรอบตัวกูทำให้มึงเซ็ง” ใหญ่มันคงนึกว่าผมอารมณ์ไม่ดี แต่ที่จริงแล้วผมก็บ่นไปยังงั้นเองครับไม่ได้คิดอะไรจริงจัง
“กูพูดเล่น บ่นไปงั้น อย่ามาขอโทษสิ กูใจไม่ดี”  ใหญ่มันยังเงียบอยู่ยืนจัดอาหารหันหลังให้ผม ผมดึงแขนให้มันหันหน้ามามองผม ดวงตาของมันแดงๆ
 ผมต้องดึงตัวมันมากอดไว้หลวมๆ แล้วตบไหล่เบาๆพูดกับมันด้วยเสียงอ่อนโยน “กูขอโทษ กูไม่ได้ว่าคนรอบตัวมึง กูมันก็ปากหมาแบบนี้ ชอบพูดอะไรพล่อยๆ อย่าเสียใจนะ ยังไงกูก็สู้อยู่แล้ว สู้เพื่อมึงไง”
ใหญ่ส่ายหน้าแล้วเบี่ยงตัวออกมา  “ไม่ได้เสียใจ แต่ใจเสีย กลัวมึงรำคาญไปซะก่อน”

“หึหึ ระดับมึงแล้วยังมีใจเสียอีกเหรอ กูรักมึงจนขนาดนี่ไม่ต้องกลัว” ผมลูบหัวมันอย่างเอ็นดูแล้วล้อมันว่า “ไป กินข้าวฝีมือกูกัน เดี๋ยวลูกรอนะคะคุณพ่อขา”
ใหญ่หัวเราะดังๆ ขึ้นมา “ไอ้บ้า ชอบมาล้อกู  ไป...คุณลุงขา ไปกินข้าว”
 เราประสานเสียงหัวเราะกันอีกครั้ง ยังไงเราก็ต้องรักกันเข้าใจกันไว้ครับ เตรียมพร้อมร่างกายและจิตใจให้พร้อมกับอุปสรรคที่เราต้องเผชิญเร็วๆนี้
++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

[McDeliVery]

บอกได้คำเดียวว่า  เขินมากกก


อ่านไปก็เขินไป  ทำไมสวืทกันเช่่นนี้


อิจฉาอ่ะ 


ปล. ถ้าให้หนุ่ยกะครูน้ำมาจ๊ะเอ๋กันก็คงดี จะได้มีรักคู่ใหม่ เเถมขจัดมารหัวใจ(ที่น่าสงสาร)ออกไปด้วย 

[OhJa]

ตอนนี้หวานๆ 

[namtaan]

"...ยังไงเราก็ต้องรักกันเข้าใจกันไว้ครับ เตรียมพร้อมร่างกายและจิตใจให้พร้อมกับอุปสรรคที่เราต้องเผชิญเร็วๆนี้..."
ฝันพูดได้ถูกต้องที่สุดแล้ว เตรียมให้พร้อม อุปสรรคและปัญหากำลังรออยู่

ขอบคุณมากนะคะ บวก 1 แต้มค่ะ

[nOn†ღ]

มานั่งบี้มดเล่นกันเลย หวานซ้าาาา

[Ak@tsuKII]

เมียฝันน่ารัก จริง ๆ

เตรียมตัว เตรียมใจให้พร้อม ศึกใหญ่รออยู่ 

คิดถึงน้องเกี๊ยง ให้บทน้องเกี๊ยงหน่อยสิคะ   

[RN]

 
ขอให้ผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะ ลุงฝัน กับพ่อใหญ่

[morrian]

อุปสรรคของผมนี่มีทั้งเด็กสตรีและคนชราเลยครับ เป็นกลุ่มคนที่แตะไม่ได้เสียด้วย


^^ 

ใหญ่กะฝัน น่าร๊ากกกก