+1 จัดให้เด็กแว๊นคะ หาสกอยได้ยังอ่ะคะ เหอะๆๆๆ
ยังเลยอ่ะ แต่เมื่อคืนแถวบ้านมีปิดถนนแข่งรถด้วย เด็กแว๊นเป็นร้อยๆ เต็มไปหมด อยากไปร่วมชมแต่ง่วงน่าดูเลยกลับบ้านนอน นึกว่าจะตีหัวเด็กแว๊นมาเปลี่ยนเป็นสก๊อยซ้อนท้ายเราซักคน
เลยโสดต่อ
บทที่ 28 ใกล้ถึงปลายทางของเรื่องแล้วนะครับ งานนี้มีเสียน้ำตากันหลายคน ตอบจบยิ้มกันไม่ออกแล่ะ
28
ธีรดนย์จอดรถหน้าบ้านไม้สีขาวหลังเล็กของภิรายุ ชายหนุ่มเคยชวนเขามาบ้านหลายครั้งแล้วแต่เขาก็ผัดผ่อนทุกครั้ง วันนี้เขาต้องคุยกับภิรายุให้รู้เรื่องอย่างเป็นทางการ จากนี้ต่อไป เขาต้องการมุ่งความสนใจไปที่เรื่องเดียว ไปที่คนเดียว นั่นก็คือวิธวินท์
บ้านหลังเล็กของภิรายุรายล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ทันทีที่เขายืนอยู่หน้าบ้านยังไม่ทันได้กดกริ่งด้วยซ้ำ ภิรายุซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ก็หันมาเห็นแล้วเดินมาเปิดประตูให้พร้อมส่งยิ้มบางๆ
ทุกครั้ง รอยยิ้มของภิรายุสดใส ตาเป็นประกาย แต่บ่ายนี้กลับเป็นรอยยิ้มเยือกเย็นปนเศร้า ชายหนุ่มเปิดประตู้รั้วให้ธีรดนย์แล้วเชิญไปนั่งที่เก้าอี้สนามใต้ต้นไม้ร่มรื่น เมื่อธีรดนย์เกริ่นว่ามาคุยเรื่องระหว่างเขากับภิรายุและวิธวินท์ ชายหนุ่มผู้ยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เป็นนิจก็รีบแทรก ไม่รอให้ธีรดนย์พูดจบ ภิรายุต่อว่าธีรดนย์ว่าโลเล จับปลาสองมือ
“ถ้าคุณจะเลือกผมก็ต้องหยุดตื๊อหยุดจีบวินท์ แต่หากคุณเลือกวินท์ก็ต้องอย่ามายุ่งกับผม” ภิรายุพยายามทำเสียงหนักแน่น
“แสดงว่าคุณไม่อยากเห็นหน้าผมอีกแล้วหรือ” ธีรดนย์ถาม
“คุณจะรักคนกี่คนกับคุณดนย์ เมื่อไหร่คุณจะพอ หัวใจคุณมีกี่ห้อง หรือคุณไม่เคยมีหัวใจเลย” ภิรายุเสียงขื่น พยายามฝืนทำเป็นเข้มแข็ง แต่รู้ดีว่าตัวเองเป็นคนอ่อนแอ ที่เคยคิดว่าพร้อมที่จะเผชิญความเจ็บปวด แต่ครั้นพอเจอกับความเจ็บปวดเพียงแรกเริ่มเขาก็แทบจะทนไม่ได้ ไม่กล้าที่จะสู้ต่อ
“เรื่องนี้มันค่อนข้างซับซ้อน ผมอยากขอให้คุณเข้าใจผมบ้าง ผมเป็นอย่างนี้มาตลอดชีวิต คุณก็น่าจะพอมองออก พอตอนนี้มาเจอคุณกับวิธวินท์ ผมก็ต้องปรับตัว ต้อง...”
“หัวใจผมมีดวงเดียว ห้องห้อง รักเดียว และให้คุณไปแล้ว จะเอาโยนทิ้งที่ไหนก็ได้ ตามใจ แต่หัวใจของวินท์ คุณอย่าทำแบบนั้น” ภิรายุแทรก ตั้งใจที่จะเป็นผู้พูดให้มากที่สุด เพราะเกรงว่าหากให้ธีรดนย์อธิบาย เขาอาจจะใจอ่อน เวลานี้ เขาไม่มั่นใจตัวเองเลย เวลานี้ เขาตระหนักว่าตัวเองอ่อนไหวมาก และเวลานี้ เขาพอจะมองออกว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร
“ผมจะได้หัวใจของเขาหรือ”
“ถ้าคุณให้วินท์ หากใจตรงกัน วินท์ก็ต้องให้คุณ ผมรู้จักเพื่อนผมดี” ภิรายุตอบ น้ำตาใกล้จะไหลลเต็มที
“แสดงว่าคุณจะเสียสละให้เพื่อน” ธีรดนย์พูดเสียงเบา
“ผมทำเพื่อนวินท์ได้ทุกอย่าง” ภิรายุพูดหนักแน่น “และวินท์ก็ทำทุกอย่างเพื่อผมได้เหมือนกัน คุณคือคนกลาง แต่ถ้าคุณเลือกวินท์แล้ววินท์ไม่ตกลงกับคุณ ก็อย่ากลับมายุ่งกับผมเด็ดขาด ผมไม่รับเดนใคร”
ธีรดนย์เดินออกจากรั้วบ้านสีขาวหลังเล็กไปที่รถด้วยความรู้สึกด้านชาและเหมือนโดนทิ้ง แทบไม่เชื่อว่าจะได้ยินภิรายุซึ่งท่าทางเป็นคนหัวอ่อนพูดอะไรเช่นนั้น
...ผมไม่รับเดนใคร...
...นี่เขาเป็นเศษเดนหรือ ใครๆ ก็อยากได้เขาทั้งนั้น ดารา นักร้อง นายแบบ ไฮโซ ใครต่อใครก็อยากได้เขา แต่ทำไมภิรายุถึงได้ตัดใจจากเขาได้ง่ายๆ แบบนี้ หนำซ้ำ ยังว่าเขาเจ็บแสบ...
...แล้ววิธวินท์ล่ะ พ่อลิงน้อย พ่อโลมาน้อย พ่อลิงแก้มป่อง พ่อนักซิ่ง จะผลักไสไล่ส่งเขาแบบนี้หรือเปล่า...
...เขามั่นใจว่าวิธวินท์เองก็มีใจให้เขาแล้ว มองตาก็รู้ แต่ระหว่างวิธวินท์กับภิรายุนั้นเป็นอะไรที่พิเศษ เขาอยากจะเชื่อว่าสองคนนั้นต้องคิดจะเสียสละให้เพื่อน และหากต่างคนต่างคิดเหมือนกัน เขาก็แย่สิ ภิรายุตัดเขาออกจากชีวิต สละเขาให้วิธวินท์เพราะคงจะคิดว่าเหมาะสมกันมากกว่า ส่วนวิธวินท์ก็อยากให้เพื่อนสมหวัง พูดนักพูดหนาว่าคนดีๆ อย่างภิรายุจะทำให้เขารักได้ไม่ยาก วิธวินท์ไม่ต้องการให้เพื่อนเสียใจ สละเขาให้ภิรายุ ต่างคนต่างทำแบบนี้ เขาก็ยืนอยู่ตรงกลาง ไม่ได้ใครแม้แต่คนเดียว...
...แต่คนอื่นๆ ก็มีเยอะแยะ คนที่พร้อมและคนที่อยากจะเป็นแฟนเขามีเยอแยะ...
...ไม่ เขาไม่ต้องการใคร ตอนนี้เขาต้องการเพียงคนเดียว...
เต้ยนั่งนิ่งอยู่ข้างทินพงษ์ อดีตเจ้านาย น้องชายผู้ต่างจากธีรดนย์ราวฟ้ากับดิน วันนี้งานคริสต์มาสของโรงเรียนอนุบาลปุ้มปุ้ยของภิรายุจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสนุกสนานพร้อมกับพิธีรับมอบการบริจาคคอมพิวเตอร์ การแสดงน่ารักหลายชุดของเด็กตัวเล็กๆ จบลงพร้อมกับเสียงปรบมือดังกึกก้อง จากนั้นทินพงษ์ขึ้นไปกล่าวมอบคอมพิวเตอร์เพื่อการศึกษาให้กับโรงเรียน โดยมีภิรายุยืนอยู่ข้างๆ เพื่อรับมอบการบริจาค ศรายุธมาร่วมงานด้วย นั่งคู่กับวิธวินท์และบารมีซึ่งค่อนข้างเงียบขรึมจนแปลกใป ภมรเป็นพิธีกรบนเวที คุยจ้อจนคนฟังเพลิน
...ภิรายุดูยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย ท่าทางไม่มีความทุกข์ใดๆ แม้แต่น้อยทั้งที่เขารู้ว่าธีรดนย์กับภิรายุคงจบกันแล้ว เจ้านายเขาจมอยู่ในกองไฟที่กำลังลุกไหม้ตนเอง ใครก็เข้าหน้าไม่ติด วันนี้ทินพงษ์เลยโดนเขาลากมาเป็นตัวแทน...
...ภิรายุอ่อนโยน แต่ก็ดูเข้มแข็ง บุคลิกอบอุ่น ใจเย็น ดูแลเด็กๆ และทุกคนในงานได้เป็นอย่างดี เขายอมรับว่าการได้อยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มคนนี้ทำให้รู้สึกสบายใจ แม้จะพยายามบอกตัวเองว่านี่คือคู่แข่งของเขา คนที่อาจจะมาคว้าศรายุธไป และบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า คนที่เหมาะสมกับศรายุธนั้นคือภิรายุนั่นเอง...
เมื่อพิธีรับมอบการบริจาคคอมพิวเตอร์เสร็จสิ้นก็เป็นการเล่นเกมส์สนุกสนานของเด็กๆ ส่วนผู้ใหญ่ก็ยืนสนทนากันอยู่เป็นกลุ่มๆ ศรายุธยืนอยู่กับกลุ่มพนักงานบริษัทของตัวเอง แต่ไม่นานก็ปลีกตัวมาหาเต้ยที่ยืนอยู่เงียบๆ คนเดียว
“คุณเต้ยเบื่อหรือครับ” ศรายุธถาม รอยยิ้มอ่อนโยนทำให้เต้ยรู้สึกหวั่นไหวในใจอย่างช่วยไม่ได้
“เต้ยน้อยใจต่างหาก” เลขาหนุ่มทำหน้าน้อยใจอย่างที่พูด
“น้อยใจเรื่องอะไรหรือครับ”
“ไม่ได้น้อยใจเรื่องอะไร” คนขี้น้อยใจตอบ “แต่น้อยใจคน”
“แล้วน้อยใจใคร” ศรายุธเลิกคิ้วถามด้วยความอยากรู้
“น้อยใจคุณวินท์” เต้นทำเสียงน้อยใจมากกว่าเดิม ทั้งที่จริงอยากพูดว่า ‘ก็น้อยใจคุณนั่นล่ะ ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีก’
“วินท์ทำอะไรให้คุณเต้ยไม่สบายใจหรือครับ เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้”
...จัดการตัวเองเถอะ ศรายุธนะศรายุธ เมื่อไหร่จะรู้สึกเสียทีว่าเขาคิดยังไง...
...แบบนี้นะหรือที่ว่าศรายุธเหมาะกับภิรายุเพราะเป็นคนเรียบๆ นิ่งๆ อ่อนโยน อบอุ่น ทำอะไรก็เนิบนาบเหมือนกัน...
...แล้วร้ายๆ อย่างเขานี่ล่ะ เหมาะกับใคร เคยมีคนพูดว่าคนที่ร้ายๆ ต้องเหมาะกับคนที่ทันกัน...
...วิธวินท์เหมาะกับบารมี ดูยังไงก็เหมาะกับบารมี ไม่เหมาะกับธีรดนย์แม้แต่นิด...
...ส่วนธีรดนย์เหมาะกับภิรายุ...
...อ้าว ก็ภิรายุเหมาะกับศรายุธแล้วนี่นา โอ๊ย จะบ้าตาย ทำไมมันยุ่งแบบนี้ แล้วในหัวเขาจะต้องมาถกเถียงกันเองทำไมละนี่...
“โกรธผมหรือครับ” ศรายุธถามเสียงเบา เริ่มจะรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเพราะเห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้ว เม้มปาก ทำหน้าง้ำ
“เปล่า ผมโกรธตัวเอง” เต้ยส่ายหน้า “โกรธและเกลียดตัวเองที่มารักคุณ แต่คุณยุธไม่ได้รักผมเลย”
“โถ อย่าพูดแบบนี้สิครับ” ศรายุธทำหน้ากังวล
“ถ้ายังงั้น จะให้พูดยังไงล่ะครับ” เต้ยเอียงหน้าถาม “งั้นผมถามคำถามดีกว่า บอกมาสิว่าคุณยุธรักใคร หรือว่ารักคุณภิรายุ”
“เปล่า...”
“แสดงว่าคุณรักผม” เต้ยสรุป จ้องหน้าศรายุธนิ่ง
“คุณเต้ยอย่าเพิ่งเร่งรัดผมเลย เราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน”
“เต้ยกลัวมีคนจะมาแย่งคุณไป ผู้ชายดีๆ อย่างคุณหาไม่ได้ง่ายๆ เต้ยปิ๊งคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว เต้ยเป็นคนปากตรงกับใจ คิดยังไงก็พูดยังงั้น ทำยังงั้น ไม่เคยหลอกตัวเอง และไม่คิดจะหลอกตัวเองด้วย” เต้ยแสดงทีท่าหนักแน่นก่อนจะถามต่อว่า “คุณยุธล่ะครับ”
“ผมขอเวลา” ศรายุธพูดเสียงค่อย ในใจพูดต่อว่า เขาขอเวลาจริงๆ ขอเวลาอีกซักหน่อย ขอเวลาคิด ตอนนี้ในใจเขาสับสบไปหมด
เลขาหนุ่มกำลังจะอ้าปากพูดต่อแต่ก็ถูกแทรกด้วยวิธวินท์ที่วิ่งเข้ามาดึงแขนศรายุธแล้วบอกว่าให้ไปถ่ายรูปกับภิรายุเพราะทุกคนได้ถ่ายรูปหมดแล้ว
“คุณวินท์ครับ อยู่คุยกับผมก่อนสิครับ” เต้ยพูดกับวิธวินท์ ส่งสายตาให้ศรายุธเป็นเชิงขอร้อง
ศรายุธแยกตัวออกไป ปล่อยให้วิธวินท์ยืนอยู่กับเต้ย ซึ่งเมื่ออยู่กันตามลำพังแล้ว เลขาหนุ่มก็เปิดประเด็นการสนทนาขึ้นมาทันทีว่าเขารักศรายุธ ซึ่งฝ่ายนั้นก็มีใจให้เขาและไม่มีทีท่าว่าจะชอบภิรายุซึ่งรักธีรดนย์อย่างเห็นได้ชัด
“คุณรักคุณดนย์หรือเปล่า ตัดสินใจให้แน่ จะเอายังไงก็เอา ในเมื่อผมกับคุณภิรายุเปิดเผยและเชื่อฟังหัวใจของตัวเอง ก็ปล่อยให้สองคนนี้ได้สมหวัง” เต้ยพูดชัดถ้อยชัดคำ “คุณกำลังขวางทางความสุขของเพื่อน และขวางทางความสุขของผมด้วย ถ้าคุณยังไม่ชัดเจน ยังไม่แน่ใจ ยังตัดสินใจไม่ได้ ก็ถอยไป และวางมือซะ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ คุณภิรายุก็จะเสียสละคุณดนย์ให้คุณ แต่ผมไม่ยอกเสียสละคุณยุธให้ใครหรอกนะ”
...แฟนข้าใครอย่าแตะ ผู้ชายของเต้ย ใครอย่าแย่ง...
“อายุธรักคุณเต้ยหรือครับ” ในเมื่อเต้ยตรงไปตรงมา วิธวินท์ก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน
“แล้วคุณยุธรักคุณภิรายุหรือเปล่า” เต้ยตอบโต้ “คุณภิรายุล่ะ รักคุณยุธไหม”
วิธวินท์อึ้งไปชั่วครู่ เลขาหนุ่มที่เตรียมตัวมาเป็นอย่างดีจึงรีบพูดต่อว่า “คิดให้ดีๆ นะคุณวินท์ เรื่องผมกับคุณยุธ สมมุติว่าคุณยุธยังไม่ได้รักผม แต่ผมก็เชื่อแน่ว่ามีใจให้ผมอยู่บ้างแล้วเพียงแต่ยังไม่ตัดสินใจแน่ชัด คุณก็คงรู้ว่าคุณอาของตัวเองเป็นคนเนิบนาบ ค่อยคิดค่อยทำ ผมรักคุณยุธ ผมแสดงออกให้เห็นชัดเจน หากคุณยุธมีผมคนเดียวในชีวิต ผมเชื่อว่าทุกอย่างก็คงไปได้ด้วยดี อย่างน้อยก็ฝ่ายหนึ่งรักฝ่ายหนึ่งล่ะ แต่คุณยุธกับคุณภิรายุ สองคนนั้นไม่ได้รักกันเลย รักกันข้างเดียวก็ไม่ได้รัก”
“ผมไม่ได้บังคับอายุธ” วิธวินท์ปฏิเสธ
“คุณพยายามจับคู่สองคนนั่น”
“ผมเห็นว่าเขาเหมาะสมกัน”
“ส่วนผมก็เห็นว่าคุณเหมาะสมกับบารมี” เต้ยปล่อยหมัดเด็ด
“ผมไม่ได้รักบารมี”
“แต่บารมีรักคุณ แม้รักข้างเดียวแต่ก็รักคุณ เห็นไหมล่ะ ความเป็นไปได้ที่ความสัมพันธ์จะพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นไปในอนาคตก็ยังมีมากกว่าคุณยุธกับคุณภิรายุซึ่งก็ไม่ได้มีใจให้กันเลย” เต้ยให้เหตุผล “ต่างคนต่างคิดว่าคนนั้นเหมาะสมกับคนโน้นคนนี้ งั้นลองบอกมาซิว่าผมเหมาะสมกับใครถ้าไม่ใช่คุณยุธ”
วิธวินท์นิ่ง มองตาเลขาหนุ่มผู้มีท่าทีไม่ยอมแพ้ด้วยความครุ่นคิด ทันใด อะไรบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
“คุณเหมาะกับคุณดนย์”
“จะบ้าหรือ” เต้ยโวยวายเสียงลั่นจนคนที่ยืนอยู่รอบๆ หันมามอง “ใครจะไปอยากได้คุณดนย์ คนแบบนั้นน่ะ”
“งั้นภิรายุก็ไม่เหมาะกับเจ้านายคุณ” วิธวินท์พูดเสียงเย็น ถือโอกาสที่เต้ยลืมตัวปล่อยหมัดเด็ดของตัวเองบ้าง “คุณก็รู้ ยังไงๆ ภิรายุก็เอาคุณดนย์ไม่อยู่ คุณพยายามยัดเยียดภิรายุให้คุณดนย์ก็เหมือนส่งเพื่อนผมลงนรก”
“พูดแรงไปหรือเปล่า คุณดนย์มาได้ยินเข้าคงไฟแลบออกจากหู” เต้ยเสียงแข็ง เจ็บใจตัวเองที่พลาดให้วิธวินท์ย้อน ก่อนที่สมองอันว่องไวจะสั่งการให้พูดต่อว่า “แต่ผมรู้ว่าอย่างคุณดนย์ใครจะเอาอยู่ คุณก็รู้เหมือนกันใช่ไหมคุณวิธวินท์”
วิธวินท์ไม่ตอบ หันหน้าออกไปมองกลุ่มเพื่อนๆ ในบริษัทที่กำลังถ่ายรูปกับเด็กนักเรียนร่างอวบที่อยู่ในชุดกวางเรนเดียร์น่ารัก
“คุณวินท์ครับ ลองฟังหัวใจตัวเองซักนิด” เต้ยเสียงอ่อนลง “หัวใจของผมร่ำร้องเรียกชื่อคุณยุธ คุณก็ไม่ได้จงเกลียดจงชังผม จะให้ผมสมหวังไม่ได้หรืออย่างไร สมมุติว่าคุณภิรายุไม่สมหวังกับคุณดนย์ แต่คนดีๆ อย่างนั้นก็ต้องพบใครซักคนที่เหมาะสมกับเขา ไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นคุณยุธซึ่งกำลังใกล้จะลงเอยกับผมแล้ว”
วิธวินท์ถอนหายใจ ยิ่งคุยกับเต้ยยิ่งมองไม่เห็นทางออก และที่สำคัญ เลขาคนเก่งของธีรดนย์นั้นดูมุ่งมั่นมากและท่าทางไม่ยอมแพ้
“คุณวินท์ครับ อะไรที่มันยังไม่ลงตัวก็รอมันซักระยะหนึ่งค่อยจัดการก็ได้ แต่อะไรที่กำลังจะลงตัวก็ให้อันนี้จบๆ ไปก่อน เหมือนแก้ปัญหาที่ละเปราะไง ผมกับคุณยุธพร้อมแล้วและมีศักยภาพที่สุด พอคู่นี้จบ ตัวแปรก็จะหายไปสอง คู่อื่นก็ค่อยดึงเข้ามาผูกกัน ท้ายที่สุด ทุกคนก็จะมีความสุข” เต้ยใช้วิชาที่เรียนมาและประสบการณ์ที่เคยโน้มน้าวเจ้านายเวลาทำตัวดื้อดึงมาใช้กับวิธวินท์
...เขาไม่ได้เห็นแก่ตัว ไม่ได้เข้าข้างตัวเองจนเกินเหตุ เขาเพียงแต่พูดไปตามที่เห็น...
วิธวินท์นั่งเงียบอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน ความคิดจมอยู่กับสิ่งที่เต้ยพูด เขายอมรับว่าบางอย่างเขาก็เห็นด้วย โดยเฉพาะเรื่องจับคู่ศรายุธกับภิรายุ สองคนนั้น ต่างคนต่างไม่รักกัน ความเป็นไปได้ที่จะลงเอยกันมีน้อยมาก คู่ที่รักกันข้างเดียวยังดีเสียกว่า ยกตัวอย่างบารมีเป็นต้น หากบารมีดีกับเขาจนถึงที่สุด ก็อาจเป็นไปได้ว่าเขาจะใจอ่อนบ้าง
...ถ้าเพียงแต่ใจเขายังว่างอยู่ ไม่ได้เป็นของใคร...
“ว่าไงคุณวิธวินท์ นั่งนิ่งเป็นหุ่นอยู่ได้ คืนนี้จะกลับไปนอนบ้านหรือเปล่า นอนนี่ไม่ได้นะ อายุธกำลังขึ้นมา โดนดุแน่” ภมรยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้หู จึงโดนวิธวินท์ผลักหน้าออกให้พ้นๆ
“ทำไมอายุธกลับมานี่อีกล่ะ” วิธวินท์เบ้ปาก
“ก็กลับมาดูหลานรักไง ว่าโดนมากี่แผล เถียงกับใครไม่เถียงไปเถียงกับคุณเต้ย รายนั้นเอกอัครราชทูตไทยประจำสหประชาชาติก็ยังต่อรองได้ไม่เก่งเท่า” ภมรยักไหล่ วิธวินท์หันไปมองเพื่อนตาขวางแล้วไล่ภมรออกนอกห้อง ฝ่ายนั้นโวยวายว่าตัวเองก็เป็นหุ้นส่วนเจ้าของบริษัทเหมือนกัน มีสิทธิ์ที่จะนั่งอยู่ในห้องทำงานแห่งนี้เช่นกัน
ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสองจะทะเลาะกันเสียงดังมากกว่าเดิม กรรมการผู้มีศักดิ์เป็นอาของวิธวินท์ก็เดินเข้ามา ภมรหันไปฟ้องศรายุธทันทีว่าวิธวินท์จะนอนที่บริษัท
“ปากไม่ดี เดี๋ยวได้โดนต่อยหรอก” วิธวินท์ชี้หน้าภมร
“เห็นไหมอายุธ เอะอะไอ้วินท์ก็จะต่อยผม นักเลงแบบนี้ไงถึงไม่มีใครมารักมาชอบ” ภมรโวยวาย แต่นัยน์ตาวิบวับ “เป็นอายุธล่ะ จะรักมันลงไหม”
“พูดอะไรไร้สาระ” ศรายุธส่ายหน้าให้ภมร แล้วหันไปพูดกับวิธวินท์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “วินท์กลับไปนอนบ้านนะ”
“วินท์ นี่ที่ทำงานนะไม่ใช่ที่นอน” ภมรแทรก แล้วรีบหลบหลังศรายุธเมื่อคนที่โดนว่าเอื้อมมือไปหยิบที่ทับกระดาษบนโต๊ะ “อายุธจ๋า ช่วยภมรด้วย หลานอามันจะฆ่าผม”
“ภมร หยุดแหย่เพื่อนซะที” ศรายุธทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจหันไปพูดกับวิธวินท์อีกว่า “วินท์ คืนนี้คืนคริสต์มาส อยากไปฉลองไหม”
“ไม่ครับ ผมจะกลับบ้านนอนพัก วันนี้เหนื่อย” วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้น หยิบเป้มาถือ เตรียมตัวจะกลับ
“แต่ผมอยากฉลอง” ภมรยื่นหน้าเข้ามาหาศรายุธ “อายุธเลี้ยงข้าวเย็นผมหน่อยสิ ไปเดี๋ยวนี้เลย หิวข้าวแล้ว”
ศรายุธทำท่าอึกอัก แต่ภมรไม่ยอมท่าเดียว ทำเสียงและหน้าตาออดอ้อนจนศรายุธปฏิเสธไม่ได้ โดนภมรลากแขนไปประตู ก่อนออกจากห้อง ภมรขยิบตาให้วิธวินท์พร้อมพูดว่า “นอนหลับฝันดีนะจ๊ะวินท์ บรรยากาศเงียบ ที่นอนนุ่ม แอร์เย็น น้ำไฟสะดวก วินท์ต้องฝันดีแน่ เมอรี่ คริสต์มาส ขอให้ได้ของขวัญถูกใจจากซานตาคลอส”
วิธวินท์ส่ายหน้า แล้วเดินตามไปที่ประตู รอจนภมรกับศรายุธลงบันไดชั้นสองไปแล้วจึงหันกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะโยนกระเป๋าไปกองอยู่บนพื้นใกล้โซฟาสีดำตัวใหญ่ที่เขายึดเป็นของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร
...บรรยากาศเงียบ ที่นอนนุ่ม แอร์เย็น น้ำไฟสะดวก อย่างที่ภมรพูดก็คือห้องนี้ล่ะ นี่เป็นรหัสลับระหว่างเขากับภมรที่บอกว่า...คืนนี้นอนที่ออฟฟิสนะ...เพราะห้องพักเขาแอร์เย็นๆ ร้อนๆ มาอาทิตย์กว่าแล้ว บ่นให้ภมรฟังจนรายนั้นต้องยกมืออุดหูทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องนอนไม่ค่อยหลับ...
…‘เราว่าไม่ใช่เรื่องที่นอนแข็ง แอร์ไม่เย็น ข้างห้องเสียงดังหรอกวินท์ ที่แกนอนไม่หลับเพราะฟุ้งซ่านมากกว่า’…
วิธวินท์อมยิ้มเมื่อนึกถึงคำพูดของภมร ในใจอดขอบคุณเพื่อนไม่ได้ที่รีบลากศรายุธออกไป
...เขาโชคดีที่มีเพื่อนดีๆ หลายคน โชคดีที่แต่ละคนรักและช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาตั้งแต่สมัยเรียนและไม่เคยทิ้งกัน โชคดีที่ในชีวิตมีแต่คนรักและห่วงใย...
...แต่ว่า เขากำลังจะทำร้ายภิรายุหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขาจะทำอย่างไรดี ภิรายุรักธีรดนย์ ส่วนธีรดนย์ก็ไม่ยอมเลิกลาจากเขาเสียที ภิรายุจะเสียใจเพียงใดหากรู้ว่าธีรดนย์ต้องการอะไรจากเขา ครั้นเขาจะเสียสละธีรดนย์ให้ภิรายุล่ะ จะเป็นอย่างไร ภิรายุจะมีความสุขหรือเปล่า...
...แต่ภิรายุเองก็คงอาจกำลังคิดอะไรแบบที่เขากำลังคิดอยู่ก็ได้ คุณเต้ยพูดถูก ถ้าอะไรระหว่างเขากับธีรดนย์ยังไม่ชัดเจน ภิรายุคงต้องเลือกที่จะถอย เพื่อลดตัวแปรที่จะทำให้สถานการณ์ยุ่งยาก...
...ไม่ ภิรายุเสียใจที่ไม่ได้สมหวังกับธีรดนย์นั่นก็แย่พอแล้ว แต่หากต้องเห็นคนที่ตัวเองรักมาเป็นของเพื่อนรัก เพื่อนของเขาคงเสียใจหนักกว่าเดิม...
...เขาไม่เคยทำให้เพื่อนเสียใจ และเขาไม่อยากทำด้วย เขาทำไม่ได้...
*28***
หัวข้อ: นิยาย-ชุด Love, Finally ตอน เจ้าชู้นัก หลอกให้รักซะเลย Epilogue (อ่าน 397366 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก