หัวข้อ: นิยาย-ชุด Love, Finally ตอน เจ้าชู้นัก หลอกให้รักซะเลย Epilogue

[Fujitaga]

ปวดหัวแล้วคร๊าบบบพี่นาย
คนที่เรารัก ดันไปรักคนอื่น ส่วนคนที่เราไม่ได้รัก
กลับมารักเราซะงั้น เหนื่อยแล้วเนี่ย
ดูท่าน่าจะวุ่นป่วยสุดเลยครับเนี่ย

[patz]

เหมือนเรื่องยุ่งๆกำลังจะเกิดขึ้นอีกสินะเนี่ย

คู่ที่เต้ยจัดไว้ ไม่เวิร์คอ่ะ ต้องจัดใหม่ เป็น ดนย์-วินท์ ภิรายุ-อายุธ ส่วนเต้ยก็เลือกเอา ว่าจะกลับไปคู่บารมีที่เป็นวัวเคยขาม้าเคยขี่กันมาก่อน หรือไปคู่กับสารวัตรนเรศว์ก็ได้ หุ หุ หุ

[nickudez]

สนุกดีอะเรื่องนี้

ตอนแรกนึกว่าจบแล้วซะอีก เลยลงทุนอ่านทั้งวันเลย ปราหฎยังไม่จบ

อยากอ่านต่อน้า

รีบมาต่ออีก สิบตอนเร็วๆน้า

[thaitanoi]

   เรื่องมันชักวุ่นวายไปกันใหญ่แล้วนะครับ ตกลงยังคาดเดาได้ยากสินะครับ แต่ภีรายุก็น่าสงสารจังนะ

[SweetSacrifice]

อดห่วงภิรายุไม่ได้
 

[● MaYa~Boy ●]

ดูวุ่นวายไปหมด แล้วใครจะมาคู่กับใครล่ะเนี่ย

[ppanudet]

มาต่อเร็วๆๆนะครับ
ผมชอบStory นี้มากเลย

[wan]

เล่นกับไฟกองใหญ่ ภิรายุ ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ

ไปเชื่อกับคำพูดของเต้ย ใจหนอใจ

ปล. พี่นายผมคงรับผิดชอบไม่ไหวมั่งครับ

     แล้วที่เพิ่มคุณสมบัติ อีกข้อนะ ชักสงสัยแล้วว่า

    จริง ๆ พี่นายอยากมีภรรเมียหรือเปล่าน้า......

[mini]

พี่นาย หายไปหลายวัน

ที่แท้กลับบ้านนี่เอง  วันนี้เข้ามาดู

พี่นายมาต่อให้แล้ว 3 ตอน  ดีใจมากมาย

แต่ยังไงเราก็ขอเชียร์ ดนย์+วินท์

เหมือนเดิมนะ  ไม่เปลี่ยนใจอ่ะ 

[tutu]

 

เต้ยจอมวางแผนจิ๊งๆๆๆ

[katawoot]

อรุณสวัสดิ์ good morning ครับ มาต่อบทที่ 26 แล้วนะครับ
ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะครับ

26

วิธวินท์ยิ้มให้เด็กชายอ้วนจ้ำม่ำสองคนที่เอาแต่ยืนมองเขาตาไม่กะพริบ วันนี้เขามารับเงินค่าจ้างติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์แต่ต้องนั่งรอเพราะเพื่อนมีประชุมครู เสร็จจากภิรายุแล้ววิธวินท์ตั้งใจว่าจะไปว่ายน้ำแล้ววก็จะไปเรียนฟันดาบที่ศูนย์ฝึกกีฬาที่สนามกีฬาแห่งชาติ
เด็กสองคนยังไม่ยอมไปไหน วิธวินท์จึงกวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ๆ 'หมูน้อยทั้งสอง'ตัดสินใจอยู่ชั่วครู่แล้วเดินเข้ามาหาช้าๆ แต่ก็ต้องตกใจวิ่งหนีไปทันทีเมื่อวิธวินท์ทำท่าปีศาจร้ายยกมือขึ้นกางแล้วทำตาเหลือกแยกเขี้ยวใส่
วิศวกรหนุ่มผู้ชอบหยอกล้อเด็กๆ หัวเราะชอบใจแล้วเอนตัวพิงพนักม้านั่งหินอ่อนก่อนจะหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินเสียงห้าวๆ ดังขึ้นข้างหลัง
"แม้แต่เด็กก็ไม่เว้น"
...เฮ้อ ทำไมจะต้องตามาหลอกมาหลอนกลางวันแสกๆ ด้วยนะ...
วิธวินท์ถอนหายใจเพราะจำเสียงได้ แต่ก็ยังไม่หันไปมองคนพูดซึ่งเดินเข้ามาใกล้มากแล้วยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างม้านั่ง
"ถนัดนักนะเรื่องแกล้งคนอื่น นี่ถ้ามีเด็กแบเบาะอยู่แถวนี้คงทำหน้าผีดิบหลอกเด็กจนร้องให้"
...เสียดายเขายืนอยู่ข้างหลัง ไม่ได้เห็นหน้าตาวิธวินท์ตอนหลอกเด็ก...
ธีรดนย์หายใจเข้าลึกๆ เมื่อวิธวินท์ลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วหันมาเผชิญเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย กลิ่นหอมและไออุ่นจากตัวชายหนุ่มทำให้เขาต้องเบือนหน้าออกไปด้านข้างเพราะกลัวว่าตัวเองจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มขาวสะอาดที่เขาชอบนึกว่าเป็น 'ลิงแก้มป่อง' มาตลอดหลายวันนี้
"คุณจะตามมาหาเรื่องผมทำไมก็ไม่รู้" วิธวินท์เสียงเย็น
"เปล๊า" ธีรดนย์ยักไหล่ "ผมมาหาคนอื่น"
"คุณธีดนย์ครับ"
วิธวินท์หันขวับเมื่อได้ยินเสียงภิรายุ แล้วหันมามองธีรดนย์อีกครั้ง ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาของคนเจ้าชู้ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาดเรียงรายเป็นระเบียบ ต่างจากเวลายิ้มให้เขาที่เป็นยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่วิธวินท์เห็นว่านัยน์ตาของธีรดนย์นั้นไม่ได้ส่องประกายระยิบระยับเหมือนที่ได้เห็นเวลาฝ่ายนั้นยิ้ม
"วินท์ ขอโทษนะที่ให้รอนาน" ภิรายุเดินยิ้มกว้างเข้ามาใกล้แล้วหยุดยืนอยู่ระหว่างสองหนุ่มร่างสูงที่ก้าวถอยห่างออกจากกันโดยทันใด
"โอ้โห รู้สึกเหมือนเป็นคนแคระ" ภิรายุหัวเราะเบาๆ แหงนหน้ามองชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนขนาบข้าง "คุณดนย์ครับ นี่ไงครับวิศวกรที่ติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์ให้กับโรงเรียนผมด้วยราคามิตรภาพ"
วิธวินท์หน้าตึง ภิรายุยังไม่ต้องแนะนำให้รู้จักกับธีรดนย์เขาก็พอจะเดาออกว่า ‘ผู้ชายคนนั้น’ ของภิรายุก็คงคือสุดยอดคนเจ้าชู้คนนี้ ส่วนธีรดนย์ทำหน้านิ่งเรียบ ทำเหมือนเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี
...หมั่นใส้นัก นี่ธีรดนย์จะรู้มาก่อนหรือเปล่าว่าเขากับภิรายุเป็นเพื่อนรักกัน...
ภิรายุแนะนำชายหนุ่มทั้งสองให้รู้จักกัน ธีรดนย์ยื่นมือออกไปเพื่อจับมือทักทายแต่วิธวินท์กลับยกมือไหว้ แล้วแบมือขอรับเงินจากภิรายุซึ่งยิ้มเจื่อนๆ พูดกับเพื่อนเสียงค่อยแล้วเหลือบไปมองธีรดนย์อย่างอายๆ "ตอนนี้เลยหรือวินท์"
"จะรีบไป"
"เดี๋ยวก่อนสิ ทานข้าวด้วยกันก่อน"
"ไม่อยากขัดคอ" วิธวินท์พูดเบาๆ แล้วหันหน้าไปยิ้มเย็นๆ ให้ธีรดนย์ "คุณธีรดนย์คงอยากทานข้าวกับคุณภิรายุสองต่อสอง"
"มีคนที่สามไปด้วยก็ไม่เป็นไรครับ เพื่อนคุณภิรายุก็เหมือนเพื่อนผม ผมจะให้ความสนิทสนมเช่นกัน" ธีรดนย์ตอบ
"สนิทกันไว้ก็ดีครับ" ภิรายุแทรก "วินท์เป็นวิศวกรที่เก่งมากเลยนะครับคุณดนย์ ติดตั้งระบบให้ผมแป๊บเดียวก็เสร็จ ถ้าบริษัทคุณดนย์ต้องการช่างคอมพิวเตอร์เก่งๆ ที่รับผิดชอบเรื่องงานยิ่งกว่าชีวิต ผมขอแนะนำบริษัทของวินท์ งานยากๆ ผานมาหมดแล้ว บริษัทนั้นที่ยากแสนยากวินท์ก็ผ่านมาหมดแล้วใช่ไหมวินท์ บริษัทอะไรนะที่วินท์บอกว่าต้องไปพบกับท่าน..."
"เรากลับก่อนนะ สวัสดีครับคุณธีรดนย์" วิธวินท์ตัดบทแล้วเดินแยกไป
"อ้าว ไม่เอาเงินหรือ" ภิรายุถาม ยื่นมือไปคว้าแขนเพื่อนไว้
"เอาไว้วันหลัง"
"งั้นมะรืนนี้มางานนะ เอาโบรชัวร์บริษัทมาแจกด้วย แล้วไม่ให้นามบัตรคุณดนย์หรือไง" ภิรายุเตือน
"วันนี้ไม่ได้เอามา" วิธวินท์ตอบสั้นๆ
"งั้นมาวันงานก็ได้ รู้ไหม คุณดนย์เป็นเจ้าของบริษัทที่บริจาคคอมพิวเตอร์ให้เราล่ะ โลกมันกลมจริงๆ เลยนะวินท์" เสียงภิรายุสดใส ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเช่นเคย
วิศวกรคอมพิวเตอร์หน้านิ่งยิ้มเรียบๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนแล้วเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์คู่ชีพที่จอดอยู่ไม่ห่าง อดบ่นในใจไม่ได้
...อยากให้โลกแบน จะได้ผลักธีรดนย์ให้ตกโลกไปเลย...

ธีรดนย์นอนลืมตาโพลงมองเพดานอยู่เงียบๆ แล้วหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เขายอมรับว่าภิรายุทำให้เขาสบายใจ ชายหนุ่มเป็นสดชื่นร่าเริง คุยสนุก ทำให้เขายิ้มได้เกือบตลอดเวลา รอยยิ้มสดใสบริสุทธ์ของภิรายุมองได้ไม่เบื่อ หากให้เขาเปรียบภิรายุกับดารา นักร้อง หรือนายแบบที่เขาเคยผ่านมา เขาก็จะเลือกอยู่กับภิรายุมากกว่า ดารานักร้องเหล่านั้นเหมือนเป็นหมากฝรั่ง อร่อยตอนเคี้ยว แต่ไม่นานก็หมดรสชาติ แต่ภิรายุดูแตกต่างไป เหมือนผลไม้รสดี
...แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกอิ่ม...
...เฮ้อ ภิรายุนี่ก็ถูกใจเขามากแล้ว ทำให้เขารู้สึกมีความสุขอย่างที่คุณมนฑาเลขาของเขาเปรียบเปรยว่า 'สุข' ไม่ใช่ 'สนุก'...
...แล้วมันมีความสุขอะไรมากกว่านี้อีกเล่า...
...นี่เขาคิดผิดหรือคิดถูกที่ใช้เวลาคืนนี้อยู่กับภิรายุเพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าเขาจะลืมภาพใบหน้าของใครบางคนได้หรือเปล่า...

ภิรายุพลิกตัวหันหน้าไปมองนอกประตูห้องนอนหรูหราของธีรดนย์ก็เห็นเจ้าของเพนท์เฮ้าส์ยืนถือแก้วเครื่องดื่มยืนอยู่ริมสระว่ายน้ำ แอร์ในห้องนอนเย็นจัดแต่ผ้าห่มผืนใหญ่ทำให้เขาอบอุ่น แม้จะอุ่นน้อยกว่าตอนที่อยู่ในอ้อมกอดของธีรดนย์ก็ตาม
...ใบหน้าของเขารู้สึกเย็น...
...และหัวใจของเขาก็รู้สึกเย็นยะเยียบด้วยเช่นกัน...
...ธีรดนย์ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ล่องลอยไปบนปุยเมฆนุ่มๆ อย่างที่เขาเคยพร่ำรำพันให้วิธวินท์ฟังก็จริงๆ แต่เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า ชายหนุ่มมีแต่ตัว...
...หัวใจอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้...
...หรือเขาจะไม่มีวันได้หัวใจของธีรดนย์จริงๆ อย่างที่เคยหวั่น...
...ผมไม่ชอบการผูกมัด...
คำพูดของธีรดนย์ตอนที่นอนกับเขาครั้งแรกยังดังก้อง

เต้ยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเคาะประตูห้องเจ้านายแล้วผลักประตูเดินเข้าไป ธีรดนย์นั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้หนังสีเบจตัวใหม่ ก้มลงมองเอกสารที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ส่วนอีกสองสามแผ่นวางอยู่บนพื้น
...สงสัยอาละวาดอยู่คนเดียว แต่ยังไงก็อย่าให้ถึงกับยกเก้าอี้ทุ่มหน้าต่างกระจกเลย...
"มีอะไรเต้ย"
"มีแขกสำคัญมาขอพบครับ ชื่อคุณ..." เต้ยตอบเสียงเรียบ
"บอกแล้วไงว่าไม่อยากเจอใคร" ธีรดนย์แทรกเสียงห้วน
เลขาไม่ตอบอะไร เอาแต่ยืนนิ่ง จนเจ้านายต้องเงยหน้าขึ้นมามองแล้วเลิกคิ้วถามคำถามจึงพูดออกมาเบาๆ ว่า "ถ้างั้น ผมจะไปบอกให้คุณวิธวินท์กลับไป"
"แล้วทำไมไม่บอกว่าใครมาพบ" ธีรดนย์เสียงห้วนมากกว่าเดิมเพราะเวลาอารมณ์ขุ่นมัวขนาดนี้เลขาก็ยังกวนได้หน้านิ่งๆ
"ก็คุณไม่ให้เต้ยพูดจบ" เต้ยบ่นพึมพำแล้วเดินออกจากห้อง
ธีรดนย์สูดลมหายใจ สีหน้าเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ รู้สึกโลกสดใสขึ้นมาอีกนิด แต่ทว่า ผู้บริหารหนุ่มนั่งรอจนเกินหนึ่งนาที 'แขกคนสำคัญ' ก็ยังไม่เปิดประตูเข้ามาเสียที จึงกดปุ่มอินเตอร์คอมอย่างกระแทกกระทั้น
"เต้ย"
"ครับๆ" เสียงเลขาตอบรับทันที
ธีรดนย์ไม่พูดอะไรต่อ ยุติการสื่อสารแต่เพียงเท่านั้น แล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ 'รอ' อย่างอึดอัดโดยมีสาเหตุอยู่สามประการคือ หนึ่ง แปลกใจที่จู่ๆ วิธวินท์ก็มาหาถึงที่ทำงาน และ สอง เขารู้ว่าเลขาจงใจเล่นสงครามประสาทให้เขารอ และสาม ตอนนี้วิธวินท์รู้แล้ว่าเขามีอะไรกับภิรายุเพื่อนของตัวเอง
...นี่คงบอกวิธวินท์ว่า 'ยืนรอซักครู่นะครับ แล้วค่อยเข้าไป ให้คุณดนย์คิดถึงจนคลั่งซักสองนาที'...
...มันน่าไล่ออกนัก...
เสียงประตูเปิดและถูกผลักเข้ามาช้าๆ ธีรดนย์โน้มตัวมาหยิบปากกาแล้ววางศอกลงบนโต๊ะทำงานก้มหน้าอ่านเอกสาร ในใจก็นับจำนวนก้าวที่แขกผู้มาเยือนกำลังเดินมาที่โต๊ะ ครั้นแน่ใจว่าวิธวินท์มาหยุดยืนหน้าโต๊ะจึงเงยหน้าขึ้น
...หน้าขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดง แก้มป่องอีกต่างหาก วันนี้วิธวินท์ดูเปลี่ยนไป แต่งตัวซะเรียบร้อย เหมือนเด็กจบใหม่กำลังมาสมัครทำงาน นี่หรือ คนอายุ 27 ปี วิศวกรใหญ่คนเก่งและหุ่นส่วนบริษัท...
"เชิญนั่งครับ" ธีรดนย์ผายมือเชิญ
"ไม่เป็นไรครับ ผมมาพูดธุระสั้นๆ เดี๋ยวก็ไปแล้ว" วิธวินท์ตอบเสียงเรียบเช่นเคย
"ผมอยากให้นั่ง"
"ผมอยากยืน"
"ตามใจ" ธีรดนย์ยักไหล่ โยนปากกาลงบนโต๊ะแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ มือประสานอยู่บนหน้าอก เอียงหน้ารอฟัง 'ธุระ' ของคนที่พักหลังมักจะเข้ามารบกวนจิตใจเขาหนักข้อขึ้นทุกวัน
"ผมอยากให้คุณเลิกยุ่งกับภิรายุ" วิธวินท์เริ่มพูดธุระ
"หึงหรือ" ธีรดนย์เลิกคิ้ว "หรือว่าหวง"
"ภิรายุเป็นคนดี จิตใจบริสุทธ์ ไม่ควรจะโดนทำร้ายแบบนี้ ผมรู้จักภิรายุมานาน เพื่อนผมคนนี้มีแต่รอยยิ้ม ผมไม่อยากเห็นเขาร้องให้"
"รักเพื่อนจริงนะ" ธีรดนย์พูดเบาๆ แล้วหันไปมองหน้าต่าง ทำท่าเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วกลับมามองวิธวินท์ที่ยังคงยืนนิ่ง "แต่ผมยังไม่เบื่อ"
"คุณธีรดนย์" วิธวินท์ประกายตาแข็งกร้าว เสียงเข้มขึ้น "คุณก็มีคนอื่นเยอะแยะ จะเอาใครที่ไหนก็ได้ ทำไมต้องเป็นภิรายุ"
"ใครที่ไหนก็ได้งั้นหรือ" ธีรดนย์ถาม
"หล่อและรวยอย่างคุณ เลือกได้ไม่ใช่หรือ เพราะฉะนั้น ยกเว้นภิรายุไว้ซักคนเถอะ คนที่พร้อมสนุกกับประธานบริษัทผลิตเหล้าและเจ้าของคลับหรูหราที่สุดนั้นมีเยอะแยะ" วิธวินท์พูดพร้อมยักไหล่ แต่ใบหน้าเบือนออกไปด้านข้าง
"คุณพูดเพราะห่วงเพื่อน"
"สงสาร" วิธวินท์ตอบทันที
"ถ้าผมมีคนใหม่ ผมก็จะพยักหน้าตกลง" ธีรดนย์ยิ้มมุมปาก "ก่อนที่ภิรายุและผมจะถลำตัวหลงไหลกันไปมากกว่านี้"
"คุณนั่นหรือจะหลงไหลไปกับภิรายุ คุณแค่อยากจะเคี้ยวเล่นแล้วคายทิ้งต่างหาก ตอนนี้คงเบื่อดาราล่ะสิ เลยคิดว่าครูโรงเรียนอนุบาลนั้นก็ทำให้เพลิดเพลินได้เหมือนกัน ถือว่าเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ" วิธวินท์พูดยาวขึ้นกว่าปกติ
...เปลี่ยนบรรยากาศหรือ มาว่าเขาได้ ทีตัวเองไปเปลี่ยนบรรยากาศริมทะเลกับบารมีล่ะ...
"อืม" ธีรดนย์พยักหน้าช้าๆ จงใจ 'กวน' อารมณ์วิธวินท์ "เอาเป็นว่า..."
ความอดทนของวิศวกรคอมพิวเตอร์ใกล้จะหมดลง ใบหน้ากรุ้มกริ่มของธีรดนย์นั้นขวางหูขวางตาเขาเป็นที่สุด ตอนนี้เขาอยากจะคว้าไขควงซักอันจิ้มเข้าไปในดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้น
...ธีรดนย์จงใจเว้นวรรคห่างให้เขากลั้นใจรอฟังคำตอบ...
"ผมไม่ตกลง" ธีดนย์พูดออกมาในที่สุด
วิธวินท์พ่นลมหายใจออกมาสั้นๆ แรงๆ แล้วหันหลังเดินกลับไปที่ประตูทันที ในใจรู้สึกเสียเวลาที่อุตส่าห์มาคุยกับคนเจ้าชู้อย่างธีรดนย์
"แต่ถ้าคุณมาเป็นแฟนผม" ธีรดนย์ส่งเสียงตามมา "ผมจะเลิกตอแยคุณภิรายุ"
"จะบ้าหรือ" วิทวินท์หันขวับ ตาลุกวาบ
"ตอนนี้เพิ่งคบกัน ถ้าแยกกัน เพื่อนคุณก็คงไม่ค่อยเฮิร์ทเท่าไหร่ ผมเองก็ยังไม่ได้บอกรักเขาหรือแสดงอะไรให้เห็นว่าหลงไหลมากมาย แต่ผมเชื่อว่าเพื่อนคุณจะตกหลุมรักผมอย่างไม่ต้องสงสัยและถอนตัวไม่ขึ้นหากผมจะ หวาน มากกว่านี้ซักสองสามเท่า ไม่เคยมีใครรอดผมไปได้หรอก ผมเป็นคนเสน่ห์แรง ร้อยทั้งร้อย หลงผมทั้งนั้น" ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ
"หลงตัวเอง"
"รวมทั้งคุณด้วย วิธิวินท์" ธีรดนย์จ้องหน้าวิธวินท์นิ่ง
...เอาวะ แบบนี้ต้องดับเครื่องชน ธีรดนย์จะแพ้ก็ให้มันรู้ไป...

วิธวินท์เร่งความเร็ว BMW คู่ใจกลับที่บริษัท รู้สึกฉุนเฉียวยิ่งนัก คำพูดสุดท้ายของธีรดนย์ยังดังก้องอยู่ในหู
...ร้อยทั้งร้อย หลงผมทั้งนั้น รวมทั้งคุณด้วย...
...ฝันไปเถอะ...
ทันทีที่ถึงบริษัท วิศวกรเน็ตเวิร์กคอมพิวเตอร์ก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาข้างโต๊ะทำงานที่ยึดมาเป็นของตัวโดยมีภมรคอยเหน็บแนมอยู่ทุกวัน
วันนี้ก็เช่นเคย เสียงภมรดังขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาเห็นคนที่นอนกอดอกหลับตาอยู่ในชุดเรียบร้อยแปลกตาไปจากปกติ
"ทำงานสบายจังเลยนะ ไม่ถึงเวลาเลิกงานก็นอนซะแล้ว เดี๋ยวจะไปฟ้องอายุธ"
"ไอ้คนช่างฟ้อง" วิธวินท์พูดเบาๆ ทั้งที่หลับตา
"ตกลงแพ้มาสิเนี่ย" ภมรหัวเราะในลำคอ "แล้วจะไปยุ่งกับเขาทำม๊าย ก็รู้อยู่ว่าเขาเจ้าชู้ ไม่เคยได้ยินหรือว่ารักคนเจ้าชู้ น้ำตาจะเช็ดส้นเท้า"
"หยุดพูดได้แล้วผึ้ง"
"ไปรับรักคนที่เขาแอบรักเราดีกว่า ได้บุญด้วย ช่วยดึงคนขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความทุกข์" ภมรยังไม่หยุด
วิธวินท์นิ่งเงียบ เลิกต่อปากต่อคำภมรเพราะรู้ว่าอีกไม่นานฝ่ายนั้นก็คงเหนื่อยหยุดพูดไปเอง
...แอบรักหรือ ไปรับรักคนที่แอบรักเขาหรือ เขาทำไม่ได้ เขาไม่ได้รัก มาบังคับใจกันง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง...
...ความรัก ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก...
****26****

[gboy]

อยากรู้ว่าวินจะตอบยังไง
พี่นาย
มาต่อเหอะ

[mecon]

กรี๊ดดดดดดดดดดด
อิคุณดนย์เล่นแบบนี้เลยรึ จะข่มคุณวินท์มากไปแล้วนะนั่น
อยากให้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด กันเพราะตัวเองเรอะ โหย หลงตัวมาว่ามีค่ามากกว่าความ
สัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของสองหนุ่มนั่น น่า เจ้าชู้ไม่เท่าไหร่อ่ะนะ
แต่ถ้าเห็นแก่ตัวแบบไม่แคร์ใครเนี่ย น่าจับเจี๋ยนนัก
คุณวินท์อย่ายอมนะ ถึงเราจะรักเพื่อนแต่การเอาตัวเองมาล่อแทนเพื่อนให้อิคุณดนย์มันสมใจเนี่ย
เป็นค.คิดที่มะแนวเลยอีกอย่างจะทำให้คนแบบนั้นลำพองตัวมากขึ้นสิไม่ว่า
งานนี้ต้องใช้แผนเด็ดขั้วหัวใจคนเจ้าชู้ เหอะๆ
ส่วนภิรายุเฮ้ออออออ ได้มาแต่ตัวแต่หัวใจไม่ได้มางั้นเหรอ เฮ้อๆ
ถ้ารุ้ว่าอิคุณดนย์ยื่นเงื่อนไขอะไรให้เพื่อนวินท์เนี่ย ยังจะรักคนแบบนี้อยูป่าวอ่ะคุณภิรายุ

+1 จัดให้คะ

[Chatcha]

ดนย์เจ้าเล่ห์จริงๆ

สงสารภิรายุอะ

[jokirito]

เครียดดีแท้
มั่นใจจนน่าหมันไส้จริง ๆ
แล้วจะเป็นยังไงต่อ

[astral]

ยื่นข้อเสนอใจร้ายจังเลย วินน่าจะตอกใส่หน้ากลับไปนิด ถ้ายอมเป็นแฟนด้วย ภิรายุก็เจ็บเพระาเพื่อนสนิทเหมือนกันอยู่ดี 

พี่นายใจร้ายยยยยย

[akaipee]

 

[Fujitaga]

โลกเราเล่นตลกได้เสมอเลยนะครับ
ถ้าความรักมันบังคับกันได้ ก็ดี
คงไม่ต้องมีใครต้องเสียใจ

แล้วทีนี้คุณวินท์จะทำไงดีหละเนี่ย
แต่ที่คุณดนย์พูดมากเนี่ย อย่าไปหลง
เค้าง่าย ๆ นะครับ มั่นใจตัวเองซะขนาดนั้น
น่าหมั่นไส้ที่สุดเลย เชียร์คุณวินท์อยู่นะครับ
ส่วนคุณภิรายุ น่าสงสารจังเลยนะครับ
ได้แต่ตัวเค้า แต่หัวใจไปอยู่ไหนไม่รู้
กอดกับน้ำแข็งยังจะเย็นน้อยกว่าไหมเนี่ย เหนื่อยจัง 

[oaw_eang]

เข้ามากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดเรื่องนี้ด้วยคน  หนึ่งบวกจัดไป อิอิ

เจ้สอง

[alterlyx]

เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้รวดเดียวยาวเลย ... ยังสนุกเสมอ เหมือนทุกๆเรื่อง

เท่าที่อ่านเรื่องของคุณคฑาวุธมาทั้งหมดแล้ว
รู้สึกว่า ผู้ชายนี่ มีความคิดน่ากลัวจังเลยน๊า ... แต่ก็ยังน่าสนใจ เอริ้กก ๆ  

พระเอกทุกเรื่องมีเสน่ห์ ร้าย เจ้าชู้ น่ามอง ... น่าหมันเขี้ยว ... แต่ก็มีเอกลักษณ์
แต่คุณดนย์เนี่ย น่าตีมากกๆ ... อยากตีให้หนักเลยเชียว ... อิอิ

[SweetSacrifice]

เสร็จตาธีรดนย์ชัวร์

[pongsj]

จะมากไปมั้ยเนี่ย ไม่ว่ายังไงแบบนี้ภิรายุก็เสียใจทั้งนั้นแหละ คิดแล้วน่าจับเจื่อนดองเหล้านัก

[bellebee]

กรี๊ดดดดดดด คุณดนย์ เล่นมุขงี้เลยน้องลิงแก้มป่องจะหนีไปไหนได้เสียยยยย
อยากอ่านตอนที่ทั้งสองคน ต้องเล่นบทแฟนกันจริงๆ  
ถ้าจะมันส์  ตีกันตลอดแน่ อิ อิ

[~l3aml3ery~]

เข้ามารอตอนต่อไป

 

[yaoifan]

๓๓ ตอนจบเนี่ย

จำนวนตอน คืออายุคนแต่งหรือเปล่าคะ

5555

[tutu]

     เริ่มมีอาการ...

[l_k]

วิธวินท์ตัดสินใจลำบากเลยนะเนี่ยข้อเสนอแบบนี้
ข้อเสนอของคนเจ้าชู้มักมีแต่ได้กับได้   (สำหรับคุณดนย์)
น่าสงสารภิรายุมากๆๆๆๆๆ

ขอบคุณครับคุณนายที่มาต่อ แต่อยากให้เยอะกว่านี้อะ

[faire]

ภิรายุก็รู้ว่าคุณดนย์ไม่จริงจังกับตัวเองแน่ๆ สงสารเหมือนกันนะเนี่ย

รอตอนต่อไปค้าบ

[amito]

ดนย์ใจร้ายกับภิรายุมาก ไม่มีใจให้กันไม่ว่าเพราะของแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้ แต่ใช้ภิรายุเป็นเครื่องต่อรองกับวินธ์ นี่เข้าขั้นเลวแล้วน้า

[K2KARN]

ชักจะยุ่งเหยิงไปกันใหญ่ล่ะ