ตอนที่ 58 ซ้อนเร้น
...บ่ายแก่ๆ ที่แสงแดดจ้า แผดเผาเข้ามาในตัวอาคารสำนักงาน ขนาดในห้องมีแอร์ก็ยังเอาไม่อยู่ ที่ผมรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุณหภูมิของโลกที่ร้อน หรือ เป็นเพราะงานกันแน่ ผมยังคงจมปลักกับแฟ้มที่ 2 มาวันกว่าๆ แล้ว แฟ้มแรกวันครึ่งเพราะต้องกรอกรายละเอียดทำตาราง แต่วันนี้ต้องขึ้นแฟ้มที่สามแล้วจะถูก แล้วพรุ่งนี้ก็วันตายผมแล้ว ผมนั่งปวดหัวกับแฟ้ม 2 มา 2 วันเต็มแล้ว สาเหตุที่ยังคงจมปลักกับแฟ้มดังกล่าวเพราะ งบมันไม่ดุลนะสิครับ เงินเกินจากยอดที่ควรจะเป็นมาเดือนละ 1,000 – 2,000 บาท รวมต่อปีก็แสน ถ้าคิดตามนั้น ค่าใช้จ่ายจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วนี้ 10 ปีย้อนหลัง ผมคำนวนแบบไม่ละเอียดเกินล้านครับ ถ้าข้ามไปก็ไม่ได้ รู้สึกมันโผล่มาเจอเรื่อยๆ จะว่าคอมคำนวนผิดก็ไม่น่าใช่ มันผ่านมาจากแผนกเลขามาได้มันก็ตรงถูกสิ
“ว่าไงจ๊ะน้องโอ๊ต”
“อ่าวพี่” ผมยิ้มรับ
“งานถึงไหนแล้วจ๊ะ”
“ติดอยู่ตรงงบอ่ะพี่ มันไม่ดุลอ่ะ”
“โอ้ยอย่าบอกพี่เลย ให้ฝ่ายการตลาดมานั่งคำนวณ พี่ขอบาย”
“ครับผม”
“พี่ก็ไม่เข้าใจพี่ธงแกจริงๆ มันคนละฝ่าย คนละแผนก แค่แผนกติดกันแล้วทำไมมาสั่งงานน้องโอ็ต แถมงบ 10 ปี ย้อนหลัง เอาไปทำไมย่ะ เนี้ยพี่เอาเรื่องนี้ไปบอกหัวหน้าฝ่ายแล้ว เขาก็เงียบๆ ไม่ตอบอะไร พี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ แทนที่โอ๊ตจะได้มาช่วยพี่ออกแบบ วางแผน ดูสิ กลายเป็นว่าพี่ต้องมาทำคนเดียว” พี่เลี้ยงผมรายสะยาวเยียด
“ไม่มีผมพี่ก็ทำได้ครับ พี่นะพนักงานตัวอย่าง”
“แห่มปากหวานนะค่ะ แบบนี้ไปทำงานต่อดีกว่าเดียวเสียประวัติพี่หมด” แล้วพี่เขาก็เดินจากไป พี่เลี้ยงผมแกชอบโอปอล์มากครับ แกเลยเป็นเหมือนโอปอล์ของที่นี้ 555
...วันนี้คงเป็นอีกวันที่ได้อยู่จนถึงเวลาสำนักงานปิด กับหน้ากระดาษแผนเดียวผมอยากจะเขวี่ยงมันทิ้งจริงๆ มันทำให้ผมไม่ได้ทานข้าวเย็น มา 3 วัน ส่วนนอกนั้นทานข้าวไม่ตรงเวลาสักวัน ไอ้งานบร้า >O<
...เรื่องนี้แซนเข้าใจดีครับ ผมกับแซนยังกันบ้าง ส่วนมากผมไม่ว่างคุยเสียมากกว่า สงสารอยู่นะแต่ทำไงได้อ่ะ ส่วนเอิร์ธหลังจากคืนที่เฮิร์ท (เรื่องอะไรไม่อาจทราบได้) เอิร์ธก็กลายเป็นเด็กเนิร์ดมากขึ้น ใส่แว่นอ่านหนังสือเตรียมสอบ กลางวันไปเรียน กลางคืนอ่านหนังสือ เห้อ...คิดถึงช่วงตัวเองเอนท์ บ้าบอเที่ยวเล่นไปวันๆ แล้วเอนท์ติดได้ไงหว่า 555
...สรุปเรื่องงานผมตัดสินใจดันทุรังทำไปแบบนั้นแหละ ไม่ดุลก็ชั่ง แต่ปวดหัวทุกทีที่มีค่าใช้จ่ายเกินมา เพราะต้องมานั่งหาว่ามาจากไหน ถ้าเจอผมเอาปากสีมาขีดเน้น เท่าที่ดูมาจากทุกทางเลยครับ แต่ละเดือนมาไม่เหมือนกันเลยต้องทำละเอียดนิดหนึ่ง อีกอย่างคือกันธง ธง เล่นงาน
...และแล้วก็ถึงวันตายของผม
“ว่าไงครับน้องอ็ต งานเสร็จหรือยัง”
“เออ...พี่ครับ นี้มัน 8 โมงเองนะครับ”
“ก็พี่บอกว่าจะมาเอางานวันศุกร์ นี้ก็วันศุกร์นะครับน้อง ว่าไงครับ หรืองานไม่เสร็จ”
“ครับ... งานไม่เสร็จ”
“อะไรครับ แค่กรอกข้อมูลลงคอม มันยากขนาดนั้นหรือไงครับ”
“มันไม่ดุลครับ”
“ก็แบบนี้แหละนิสิตฝึกงาน ทำรายงานให้พี่ เอามาให้ก่อนเที่ยงนี้แล้วกัน หวังว่าแค่รายงานคงไม่ยากนะ” เออ ไม่ยากกูเอาให้ตอนนี้เลยก็ได้ แล้วไปวิเคราะห์เอาเองนะ ชิส์
“ครับ” แล้วพี่แกก็เดินจากไป ถ้าผมไม่เข้าข้างตาผมเอง พี่เขาเชิดใส่ผมอ่ะ
…พอพี่ธงจากไปผมก็นั่งทำรายงานตามคำสั่ง เก็บรายละเอียดต่างๆ รวบรวมรวมทั้งวิเคราะห์ให้เสร็จศัพท์รวมทั้งเน้นส่วนที่มีปัญหา ผมดูนาฬิกา 10 โมงแล้วผมเลยเดินเล่นนั่งเล่น เพราะพี่ท่านเอาก่อนเทียงผมก็จะก่อนเที่ยงตามความต้องการแก เริ่มว่างมากๆผมจึงไปช่วยพี่เลี้ยงผม ว่าไปเรียกว่าไปคุยมากกว่าเพราะงานพี่เลี้ยงผมท่านเสร็จแล้วเหมือนกัน ผมรอจน 11.30 น. จึงเอางานไปส่ง แฟ้ม 3 แฟ้ม กับกระดาษประมาณ 5 – 6 หน้า เย็บมุม มันชั่งลำบากเหลือเกินในการขนย้าย ผมไปถึงแผนกที่พี่เขาอยู่ มองหาอยู่นานไม่เจอครับ ไปเจอพี่ท่านอยู่ห้องนายใหญ่ กำลังคุยสวนเสเฮฮากันเลย แห่มงานไม่ทำ เอาแต่นั่งคุยนั่งเล่น ดูคนที่นั้นเห็นภาพนี้เป็นปรกติแล้ว ผมเอาแฟ้มวางที่โต๊ะของพี่ธงที่สุดจะโล่ง สะอาด ไม่มีงานสักชิ้น
“อ่าวว่าไงน้องโอ๊ต” เสียงทักจากด้านหลัง
“สวัสดีครับ” ผมทัก หัวหน้าที่อยู่ในห้องเมื่อสักครู่ ท่าทางกำลังเตรียมตัวไปทางข้าว มีสุนักคอยรับใช้เกาะแข็งเกาะขาอยู่หนึ่งตัว มหาตัวนั้นมองผมด้วยสายตาที่ดูถูกสุดๆ
“มาทำอะไรแผนกนี้ ไม่ใช่แผนกฝึกงานเรานิ”
“ครับ พอดีเอางานมาส่งครับ”
“งานอะไร” แกย้อนถาม
“เออ คือแบบนี้ครับท่าน ผมเห็นน้องเขาค่อนข้างว่าง เลยเอางบไปให้น้องเขาลองตรวจทานดู อย่างน้อยเพื่อน้องเขามีไอเดีย แนะนำเราในเรื่องค่าใช้จ่ายที่เป็นอยู่ไงครับ” พี่ธงรีบเสริม
“อืมดี อย่างน้อยจะได้รู้งานหลายๆ แผนกเพื่อเราจะได้รู้ว่าอยากทำงานแผนกไหน”
“ครับ”
“ว่าแต่มีปัญหาอะไรไหมหล่ะ”
“เออ...ท่านครับ นี้ใกล้เที่ยงแล้วนะครับท่าน เดียวที่จะเต็มนะครับ” พี่ธงแทรก
“อะไรนายธง ไม่ต้องหรอก เต็มก็ทานข้างนอกได้ อีกอย่างทานข้าวช้านิดเดียวไม่เป็นไรหรอก อ่าวว่าไงหละน้องโอ๊ต”
“ผมปิดงบไม่ได้ครับ มันไม่ดุลนะครับ”
“ไหน ไหน เอามาดูสิ เดียวลุงดูให้” แกไม่พูดเปล่า แกหยิบรายงานบนแฟ้มไปดู สีหน้าค่อยๆผ่านไปที่ละหลน้า จนหน้าสุดท้าย “คุณธง คุณช่วยเอาแฟ้มทั้งหมดไปไว้ที่ห้องผมเดียวนี้” ลุงแกพูดเสียงเรียบ ธงรีบทำตามอย่างว่าง่าย “โอ๊ตไปทานข้าวก่อนเถอะลูก เดี๋ยวลงตามไปทีหลัง ขอดูรายะเอียดก่อนนะ” แล้วลุงก็เดินจากผมไป โดยมีคุณธงทำแฟ้มคอตกตามไป
...ผมลองมาทานข้าวซึ้งยังไม่มีเด็กฝึกงานมาสักคน ผมจองที่นั่งที่พวกผมชอบที่สุด (ความจริงพนักงานทุกคนก็ชอบ) เป็นที่ติดกระจก ฟั่งที่ร่ม เห้นวิวบรรยากาศกรุงเทพฯ แถมด้วยไม่มีแดด เย็นสบาย ผมนั่งรออยู่พักใหญ่
“อ่าวเห้ย มันถูกปล่อยตัวแล้ว” ไอ้น้ามตะโกนทัก
“ไม่ถูกจองจำแล้วเหรอมึง” เอ็มก็เล่นด้วย ก้อยยืนหัวเราะ ส่วนข้าวยืนยิ้มให้ผมห่างๆ
“อือ” ผมตอบก่อนที่เหลือจะวางของก่อนไปตักอาหารมาทาน
...ก่อนเข้างานผมโทรหาแซน แต่ก็ไม่รับสายครับ สงสัยไม่ออกไปซื้อข้าวก็นอนอยู่ ช่วงบ่ายว่างมากครับ เอาเวลาส่วนมากนั่งเล่นนั่งคุยจนราวๆ บ่ายสอง มีคนแปลกหน้าเดินเข้ามา
“สวัสดีครับ มาติดต่อใครครับ” ผมทักทาย
“ไม่ทราบว่าน้องโอ๊ตอยู่ไหมค่ะ”
“ครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยเหรอครับ”
“ค่ะ หัวหน้าแผนกต้องการพบตัวค่ะ”
“ครับ?”
“ออ เอาไฟล์ข้อมูลในคอมไปด้วยนะค่ะ ต้องการอย่างละเอียด” แล้วเธอก็เดินนำหน้าไป ดีที่ข้อมูลทั้งหมดอยู่ในแฮนดี้ไดร์ฟอยู่แล้ว ผมวิ่งไปหยิบแล้วเดินตามไป
...พอไปถึงมีพี่นั่งอยู่กับหัวหน้าของเขา
“อ่าวว่าไงน้องโอ๊ต นั่งสิ เอาข้อมูลมาหรือเปล่า”
“เอามาครับ” ผมตอบพลางโชว์แฮนดี้ ไดร์ฟ
“เอาข้อมูลลงเลย ลุงอยากดูว่าเราทำอย่างไง” ผมจัดการทำตามคำสั่ง นำข้อมูลลงคอม แล้วจัดการเปิดให้ดู เข้าให้ดูว่าแต่ละตารางลงสูตรอะไรบ้าง ผมพูดประกอบการนำเสนอจนมาถึงที่เป็นกรณีพิพาท หัวหน้าแผนกท่านนิ่งครับ นิ่งจนน่ากลัว
“เออ...ผมผิดตรงไหนหรือเปล่าครับ”
“...”
“...” มาคุ มาคุ
“ไม่ผิดหรอก ทำถูกแล้ว แล้วคาดการ์ณว่าปีที่สาม จะมีเงินเกินรวมเท่าไร”
“เออ ลองคิดเล่นๆ แล้วครับ สมมุติว่าเกินในปริมาณไล่เลี้ยกันแบบนี้ ก็ราวๆ 30,000 กว่าบาทนะครับ แต่ยอดมันเพิ่มเรื่อยๆ คิดว่ามากกว่านั้น”
“อืม แล้วถ้ามเป็น 10 ปีหล่ะ”
“ตกราวๆ 300,000 – 500,000 ถ้ายอดคงที่ แต่อย่างที่บอกว่าไม่คงที่ครับ ถึงตอนนี้ก็น่าจะเหยียบล้าน”
“อืม คุณธงไชย์ครับ คุณไม่เจอข้อมูลนี้เหรอครับ”
“เออ ผม...ผม...”
“ยอดเงินที่เกินมาจนถึงปัจจุบันมีเท่าไรครับ”
“9 แสนกว่าครับ”
“กว่าเท่าไรคุณธงไชย์”
“980,000 ครับ”
“คุณทำตรงนี้มากี่ปี คุณหาไม่ได้ว่ามาจากไหน แถมของเก่าคุณก็ปล่อยปะละเลยจนมันมาถึงปัจจุบัน แล้วนี้คุณโยนงานให้น้องทำ น้องกับเจอจุดที่น่าสงสัย แถมที่อยู่ของเงินก็ไม่คงที่ เหมือนมีการยักยอกทรัพย์ แบบนี้คุณร็เรื่องไหม คุณธงไชย์”
“เปล่าครับ เปล่า ผมอยู่ที่นี้ไม่กี่ปีเองนะครับ ยังไม่ถึง 10 ปีเลย”
“งั้นผมหมอบหมายให้คุณ หาให้ได้ว่ามันมาจากไหน ทำให้เร็วที่สุดเข้าใจไหม”
“ครับ”
“ลุงต้องขอบใจโอ๊ตนะ ต่อเป็นงานของพวกลุงแล้ว ทำงานได้คุ้มเงินเดือนมาก”
“เงินเดือน?”
“อ่าวไม่รู้เหรอว่าเราได้เงินเดือน”
“ไม่ครับ ตอนแรกนึกว่าให้เฉพาะเด็กทุน”
“อะไรเด็กฝึกงานได้ทุกคน คุณธงไชย์ เงินเดือนน้องเขาหล่ะ”
“กำลังทำเรื่องอยู่ครับ”
“กำลังทำเรื่องรึ เดือนกว่าแล้วนี้นะ ผมไม่เคยเห็นเรื่องเลยผมคนเซนชื่อยังไม่เห็น ผมนึกว่าคุณ แนบลายเซนผมตอนผมไม่อยุ่ไปแล้วนะ”
“เออ...ผมอยากแจ้งให้ทราบก่อนนะครับ”
“คุณแจ้งผมแล้ว เลขาผมก็มีลายเซนที่ผมสแกนอยู่ ผมอนุญาติแล้ว ทำไมเรื่องแค่นี้ตัดสินใจเองไม่ได้”
“ขอโทษครับ ผมจะรีบดำเนินการ”
“อืม น้องโอ๊ตรอสักครู่” ผ่านไปราว 5 นาที หัวหน้าแผนกไปยืนคุมคุณธงไชย์แล้วกลับมาพร้อมเอกสาร ผมจัดการเซนชื่อ และรับซองเลย
“ขอโทษด้วยคนของลุงเขาไม่ละเลยต่อหน้าที่ ความจริงโอ๊ตต้องได้นานแล้วนะ เรื่องแบบนี้ไม่สมควรเกิดขึ้นเลย”
“ครับ งั้นผมขอตัวลานะครับ”
...ผมจัดการร่ำลาก่อนเดินออกมา ผมเดินผ่านคุณธงไชย์เขามองผมด้วยสายตาที่แทบจะกลืนกินผมเลยก็ว่าได้ พอผมกลับมาที่โต๊ะ ก็ใกล้ได้เวลาเริ่มงานเต็มที ผมจัดการเก็บข้าวของแล้วนั่งเล่นนั่งคุยกับพี่เขา
“โอ๊ต แฟนแกมาแล้ว” พี่เลี้ยงแซว ผมหันไปมองข้าวมายืนรอด้านหน้าแผนกครับ ผมหันไปยิ้มแล้วลาพี่ๆ ผมแกล้งทำเป็นไม่แก้ เพราะรู้ว่ามีรุ่นพี่แอบปลื้มข้าวอยู่ไม่น้อย แกล้งให้ใจสลายเล่นว่างั้น ผมออกจากแผนกด้วยเสียงแซวต่างๆนาๆ พอมาถึงหน้าลิฟท์คนที่เหลือก็รออยู่แล้ว
“วันนี้รู้สึกแปลกนะว่าไหม” ก้อยแซว
“อืม เราอยู่ที่นี้ดึกกันทั้งสัปดาห์” น้ามเสริม
“พูดสะอย่างกับทำงานเนอะ มากวนเรามากกว่าอ่ะดิ” ผมแทรก ทั้งคู่ยิ้มแหย
“เห้ย ไหนๆงานเสร็จแล้วต้องฉลองดิ” เอ็มเสนอความคิดเห็น
“กินแฮมเบอร์เกอร์กัน” ข้าวเสนอ
“อ้วก...” แน่นอนเสียงผมเอง กินแฮมเบอร์เกอร์ตลอดสัปดาห์แล้ว ต่อให้ หมู ปลา ไก่ สลับกันไปก็ถอะ
“แสดงว่าทานทุกวันสินะคะ อิอิ” ก้อยพูดลอยๆ แต่ทำให้ข้าวหน้าแดงขึ้นมา จะหน้าแดงไปทำไม
“ไปกินหมูกระทะไหมพวกมึง ไม่ได้ยัดห่านานแล้ว” น้ามแทรกขึ้นมา
“อืมเห็นด้วยนะ แต่คนเขาพูดจาภาษาดอกไม้ มีมึงเสล่อขึ้นมาภาษาตัวเงินตัวทองเลยนะมึง” เอ็มสวนกลับ
“สรุปหมูกระทะ” ข้าวเสริม ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่...หมูกระทะตอน 17.00 น. นี้นะค่ะ” ก้อยแทรก
“งั้นไปเดินเซนทรัลปิ่นเกล้ากัน” เอ็มเสนอ และแน่นอนทุกคนสนอง (ณ จุดนี้ผู้แต่งเริ่มสงสัยว่าอะไรอะไรก็เซนทรัล เราเป็นอะไรกับเซนทรัลเนี้ย อย่าสนใจไปต่อเลยดีกว่า)
...หลังจากออกเดินทางที่กินเวลานานมากเนื่องด้วยการจราจรที่ติดขัด เราก็มาถึงร้านหมูกระทะ เพราะดูเวลาแล้วถ้าไปเดินเซนทรัลปิ่นเกล้า คงเปลี่ยนจากหมูกระทะเป็นข้าวต้มรอบดึก ก่อนทานผมโทรไปยั่วแซนสักหน่อยดีกว่าแต่เหมือนฟ้าฝนเป็นใจโทรไม่ติดครับ เลยปล่อยเลยตามเลย ย่างไปกินไปสุราเคล้านารี มันดีอย่างนี่นี้เอง ล้อเล่นครับแต่ก็มีเบียร์ดืมกันบ้าง เรื่อยๆ อร่อยดี ทานกันไประยะหนึ่งเกิดอยากเข้าห้องน้ำครับ
“เห้ย เดียวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ไปอ้วกเหรอ” น้ามแซว
“อืมจะได้กลับมาทานต่อ” ผมตอบกลับ ทั้งวงอึ้ง “บ้าเหรอตัวเธอ อิอิ”
...ผมเดินหาห้องน้ำอยู่นาน ไม่อยากถามครับ แอ๊บเนียนๆ ไปตามเรื่องตามราว กว่าจะเจอก็เอาเรื่องอยู่ พอเข้าห้องน้ำทำธุระเสร็จก็เดินกลับมา ผ่านที่ตักอ่ะ อ่ะ ไก่ทอด ไม่รอช้าคว้าจานมาใส่ หยิบนู้นหยิบนี้ เต็มจานเลย อิอิ เรื่อยๆ ไม่รีบครับ กลับมาอีกทีข้าวเดินมาจากข้างนอก
“อ่าวไปไหนมา” ผมทัก
“ไปโทรศัพท์ ของมาใหม่เหรอ”
“อือ”
“เห้ย มียำป่ะ อยากได้อะไรเปรี้ยวๆ”
“มียำหมูยออ่ะ”
“ตักให้หน่อยดิ”
“ง่ะ ถ้าไก่ทอดหมดเคืองนะ”
“อือ เดียวรักษาเท่าชีวิต”
“หา... เอาตัวเองรอดด้วยเหรอ” ผมสวนกลับก่อนเดินหนี
...ผมหายไปสักพักก่อนกลับมาพร้อมยำหมูยอใส่ไก่ทอด แล้วก็ทานกันต่อจนระยะเวลาล่วงเลย มาถึง 4 ทุ่ม งานนี้เป็นอีกหนึ่งงานการประชันมุกกัน ไม่ว่ามุกทานเนื้อช้าง (เพราะมันมีงา) มุกควายไม่ยก และอีกเยอะแยะที่สันหามาให้ส่อกันไป หลังจากเก็บเงินเป็นที่เรียบร้อยก็แยกย้านกันกลับ ตัวผมโดยสารรถประจำทางเหมือนเคย กลิ่นหมูกระทะฟุ้งไปหมด เหม็นหัวตัวเองมาก เหม็นจนทนไม่ไหว พอถึงคอนโดไม่รอช้าขออาบน้ำก สระผมก่อน พอเสร็จกิจผมถึงมาเห็นโน๊ตเสาร์ – อาทิตย์นี้เอิร์ธกลับบ้าน เย้ อิสระแล้ว เที่ยว เที่ยว เที่ยว
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 58
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553 (อ่าน 342779 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก