หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553

[Gu_Ton_Za]

สงสัยต้องส่งส่วยนะแซน 

[morrian]

 

[lomekung]

เครียดจัง 

[Nanzari]

  เครียดดดดดด
  สงสารแซน

[XTeND]

ตอนที่ 60 ห่างกันสักพัก

...และแล้วคืนนี้ผมต้องนั่งทำงานโดยมีพี่ธงธงคุม พวกข้าวมารู้เรื่องหลังพักกลางวัน เพื่อนๆที่ฝึกงานนั่งรอที่ห้องอาหารตลอดพักกลางวัน แต่ก็ไม่เห็น นึกว่ารุ่นพี่พาไปเลี้ยงข้าวกลางวัน มาทราบอีกทีก็ตอนเย็น เอ็ม น้าม และ ก้อย เลยตามมาหาแต่สุดท้ายก็เจอพี่ธงธงไล่กลับทั้งหมด (ข้าวจะมาสมทบที่หลังแต่โดนไล่ก่อน) ขนมที่เพื่อนๆ ซื้อมาฝากผมพี่ธงธงแกกินจนหมดเกลี้ยง ผมยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยงสุดทรมานในใจผมได้แต่คิดว่าอีกอาทิตย์เดียว อีกอาทิตย์เดียว ผมนั่งทำงานจน 21.00 น. เป็นเวลาที่อาคารปิด พี่แกถึงยอมให้ผมกลับ ไม่งั้นผมคงได้อย่ต่อถึงเที่ยงคืนไม่ก็นอนที่นี้แน่ พอผมลงมาด้านล่าง พี่แกก็เข้าไปคุยอะไรสักอย่างกับยามก่อนปล่อยผมเดินกลับคนเดียว

...ผมเดินทางถึงหอราวๆ 5 ทุ่ม เอิร์ธกลับมาที่คอนโดฯแล้ว ทั้งๆทีที่สอบเสร็จเอิร์ธขอมาอยู่ด้วยสักพักอ้างว่าเครียดจากการสอบ ผมได้ยินเด็กบ่อยอยู่บ่ายครั้งกับปัญหาการสอบครั้งนี้ ยิ่งเอิร์ธบอกตัวอย่างข้อสอบผมเข้าใจเลย ผมมาถึงก็อาบน้ำเข้านอน ไม่ได้คุยอะไรกับเอิร์ธ ไม่อยากให้เอิร์ธคิดอาไรไปมากกว่านี้ อีกอย่างผมอยากคบคนคนเดียว คือ แซน ผมอาบน้ำเสร็จเลยจัดการโทรหาแซน อย่างน้อยขอระบายเหอะ แต่โทรไปไม่รับสาย ผมโทรค่อนข้างย้ำเพราะไม่ได้คุยนานมาก ยิ่งถ้ารวมสัปดาห์โหดเมื่อสัปดาห์ที่แล้วด้วย น้อยมากที่ไม่ได้คุยกันเลย ผมโทรไป 4 ครั้งได้ พอครั้งที่ 5 เครื่องปิดไปเลย เป็นอะไรหว่า ผมพยายามคิดในแง่บวก สงสัยออกไปหาอะไรกิน แล้วแบตหมดมั้ง เดี๋ยวเห็นแล้วคงโทรกลับมาเอง แต่โทรไปแล้วหาอะไรกินบ่อยๆแบบนี้ท่ากลับไปคงกลิ้งแซนได้แน่เลย อิอิ

...ผมนอนรออยู่สักพักก่อนเผลอหลับไป ผมตื่นมาอีกทีก็ได้เวลาที่ต้องไปฝึกงานแล้ว อีก 4 วัน ผมอาบน้ำอาบท่าทำธุระ ก่อนมาดูโทรศัพท์หวังว่าจะมีสายไม่ได้รับให้ชื่นใจ แต่เปล่าเลยว่างเปล่า นั่งคิดไปคิดมาช่วงนี้ก็ได้เวลาสอบ คงเครียดอยู่กับการเรียนมั้ง และเวลานี้คงเช้าไปกับการโทรไปรบกวนเวลานอน เดี๋ยวค่อยหนีมาโทรตอนเข้าห้องน้ำดีกว่า ผมออกจากห้องเร็วเวลาปรกติเดินทางไปที่ฝึกงาน ผมไม่รอช้าจัดการเปิดแล๊ปท๊อป เอาไฟล์งานอันเก่าที่ผมจัดเก็บใส่แฮนด์ดี้ไดร์ฟกันพลาด โหลดเข้าคอม ก่อนเปลี่ยนหัวข้อบางตัว แล้วกรอกข้อมูลที่เหลือ งานผมเดินไปได้เร็วมาก เพราะแค่กรอกข้อมูลแล้วระบบมันสรุปเสร็จ ไม่ดุลกันก็แสดงว่าฝ่ายบัญชีผิดพลาด ซึ่งเท่าที่ทำมาดุลหมด ผมเริ่มสงสัยว่าทำไมงานเก่าที่ไม่ดุล มันเป็นของฝ่ายการเงินฝ่ายเดียว ผมนั่งทำของผมไปเรื่อยๆ แต่คนที่มีท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดไม่ใช่ใครครับ พี่ธงธง แกเห็นงานผมเดินไว แกเลยหงุดหงิด เรื่องของเขาชั่งประไร

...ผมทำงานจนเกือบเที่ยงครับ ข้าวก็มาหาผมที่โต๊ะฉุดแขนผม

“เห้ยๆ ยังทำงานไม่เสร็จ”

“มันได้เวลาเด็กฝึกงานกินข้าวแล้ว” มันเป็นวันแดงเดือดหรือไง กินผึ้งมาจากไหนว่ะ

“แป๊บ” ผมรีบเซฟลงแฮนด์ดี้ไดร์ฟ ก่อนกระฉากมันออกหลังจากตัดระบบการติดต่อเสร็จ

“เห้ยทำอะไรนะ” พี่ธงธงตะโกนขึ้น ข้าวหันไปมองตาเขียวใส่ เล่นพี่ธงธงหยุดชะงัก

“ผมพาเพื่อนไปกินข้าว พี่มีปัญหาอะไรไหมครับ”

“เออ ไม่มีครับ” อ่าวเห้ยไอ้ข้าวมีอำนาจสั่งพี่ธงธงตอนไหนว่า

“ครับดี อย่าให้มีเรื่องกันเลย” แล้วมันก็ลากผมออกไป

“เห้ย เป็นอะไรเนี้ย” ผมถามขึ้นหลังจากเก็บความสงสัยไม่อยู่

“เปล่า” มันตอบ

“แล้วทำไมมึงกล้าขึ้นเสียงกับพี่เขา เดี๋ยวกูก็โดนอีกอ่ะ”

“มันไม่กล้าหรอก”

“มั่นใจนะมึง มึงไม่ใช่กูนิ”

“เออเอาน่ารีบๆลงไปเหอะ เพื่อนๆรอแดร๊กข้าว” การสนทนาของผมก็จบลง เป็นบทสนทาที่สถุนที่สุดที่ผมคุยกับมันตลอดฝึกงาน

...พอมาถึงทุกคนนั่งรอผมอยู่หมดแล้ว

“เก่งจังเลยค่ะ” ก้อยแซว

“ไอ้... เม้นท์มึงมาไง เห็นจะอาเรื่องตั้งแต่เมื่อวาน” เอ็มพูดขึ้น

“เห้ยคนที่มีเม้นท์ต้องโอ๊ตดิ มันเป็นเคะนิ” ไอ้น้ำแซว

“อ่าว เห้ยกูอยู่เฉยๆนะ กัดกูสะงั้น” ผมสวน

“อ่าวเห้ยขึ้นกูด้วยว่ะ เม้นท์มาคู่” ไอ้น้ามไม่เลิก

“แล้วทำไมพี่เขายอมให้ลงมาละคะ” ก้อยถามขึ้น

“นั้นสิ” เอ็ม น้าม และผม ประสานเสียง

“อย่ารู้เลยรีบๆ แดร๊กเถอะ” หลังจากนั้นพวกผมก็เติมพลังงาน ก่อนฝ่าฟันกับงานในช่วงบ่าย

...ก่อนเข้างานผมโทรหาแซนแต่ก็ไม่ติดครับ เออเป็นอะไรหว่า พอกลับมาแล๊ปท๊อปปิดเครื่องครับ งานที่ทำมาหายหมดแนะ มือของผมเย็นเฉียบดีนะที่เซฟลงแฮนด์ดี้ไดร์ฟ ผมจัดการเปิดเครื่องอย่างใจเย็น

“ว่าไงครับน้องโอ๊ต พี่ลืมบอกไปถ้าไม่ใช่คอมกรุณาปิดเครื่องและถอดปลั๊กด้วยเพื่อช่วยองค์กรลดค่าใช้จ่าย”

“แล้วถ้าข้อมูลที่ผมทำมาหายหล่ะครับ”

“นั้นคือความสัพเพราของน้องเองนะครับ” แล้วพี่แกก็เดินจากไป ผมรู้แล้ว่าใครปิดเครื่อง พอคอมผมเปิดเสร็จ ผมจัดการดึงข้อมูลจากแฮนด์ดี้ไดร์ฟลงคอม

“อุ้ย!!! โชคดีจังเลย คอมเซฟงานที่ทำค้างไว้ให้ด้วย ทำต่อดีกว่า” ผมแกล้งพูดเสียงดัง (ใช้คำว่าตะโกนเหมาะกว่า) ก่อนจะพิมพ์งานแบบลั่นล้า แกล้งยั่วคนที่หน้าแดงก่ำอยู่ด้านใน ผมเห็นพี่ๆ คนอื่นหัวเราะคิกคักอยู่บางคนยกนิ้วให้ผม ท่าทางพี่ธงธงเป็นที่รักของที่นี้มาก อิอิ

...ตลอดช่วงบ่ายไร้ซึ้งสัญญาณโทรศัพท์ครับ เงียบกริ๊บผมก็ทำงานเรื่อยๆ กันพี่ธงธงแก่เล่นเหมือนกัน พอเลิกงาน (แน่นอนผมไม่ได้เลิก) เพื่อนๆ ผมก็ยกทัพมาอยู่เป็นเพื่อโดยมีข้าวเป็นแม่ทัพ งานนี้พี่ธงธงแกดูหดไปถนัดตา แกปล่อยให้พวกข้าวมาอยู่ด้วย ซื้อข้าว ซื้อน้ำมานั่งกินกัน ไม่มีบ่นสักคำ จนเกือบทุ่มนั้นแหละครับ

“เห้ยกูเบื่อว่ะ” ข้าวพูดขึ้น ไม่ว่าเปล่าจัดการเซฟงานลงล๊อปท๊อปและแฮนด์ดี้ไดร์ฟด้วยท่าทางที่คล้ายกับโอบผมอยู่ หน้าแนบหน้า ผมหน้าแดงไม่ได้อายเพราะมีใจหรือแอบชอบนะ แต่มันเล่นแบบไม่แคร์สื่อต่อหน้าประชาชีและพี่ธงธงนี้แหละที่ผมอาย ผมชำเรืองไปที่พี่ธงธง ดูท่าทางแกหงุดหงิดมากเหมือนพี่แกอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ พอเสร็จก็ปิดเครื่องถอดปลั๊กยัดใส่กระเป๋า ทั้งหมดข้าวจัดการหมด “พวกผมกลับก่อนนะพี่” มันหันไปบอกก็ลากพวกผมออกมา นาทีนี้พี่ธงธงหน้าแกแดงกร่ำ พรุ่งนี้ซวย ซวยแน่ๆ

...พอมาถึงด้านล่างก็ต่างแยกย้ายกันกลับ ข้าวไปส่งผมที่ท่ารถเมล์ก่อนแยกจากกัน ผมถึงคอนโดฯเอิร์ธนั่งเล่นเกมส์ตามอัธยาศัย ไม่ทำงานหรือไงว่ะ

“ทำงานดึกเหรอพี่” เอิร์ธทัก

“อือ โดนย้ายไปอยู่แผนกการเงินนะ”

“แผนกที่พี่โดนแกล้งหือเปล่า”

“อืม ใช่”

“งี้ก็ซวยนะสิ”

“แห๋งหล่ะ โคตะระซวยเลย”

“อืม”

“เอิร์ธติดต่อแซนได้ไหม” คำถามสุดท้ายหนึ่งล้านบาท

“...” เอิร์ธนิ่งไปชั่วขณะ

“เอิร์ธ”

“ครับพี่เล่นเกมส์อยู่ไม่ทันฟัง” โกหกชัดๆ

“ติดต่อแซนได้ไหม”

“ถ้าพี่เป็นแฟน ติดต่อกันยังไม่ได้ แล้วผมจะติดต่อได้เหรอ” มันสวนกลับ เอามีดปาดคอกูเลยไหมตอบแบบนี้

“เออ ก็พี่ติดต่อไม่ได้ เลยถามดู” แล้วผมก็ชิ่งไปอาบน้ำ ผมโทรหาแซนอีกครั้งก่อนนอน แซนปิดเครื่องครับ ผมเลยนั่งดูทีวี เห้อ...ไม่ได้นานกี่วันแล้วว่ะ

กรี๊ง... กรี๊ง... กรี๊ง... แซนโทรมาครับ

“ว่าไง หายไปนานเลยนะ” ผมทัก “สอบอยู่หรือเปล่าช่วงนี้”

“อือ”

“อืม...เนี้ยฝึกงานเหนื่อยม๊ากกกก” ลากเสียงแบบเหมยลี่ รถไฟฟ้าฯ “แถมสัปดาห์ที่แล้วโดนแกล้งอีก มาสัปดาห์นี้โดยย้ายไปอยู่แผนกเดียวกับไอ้คนที่แกล้งอ่ะ”

“เหรอ”

“อืมอ่ะดิ แล้วนี้กินข้าวยัง เออพูดเรื่องข้าว เมื่อวานอ่ะไม่ได้กินข้าวเลย ไม่ใช่แต่ข้าวเที่ยงหรือข้าวเย็นนะทั้งวันเลยอ่ะ พวกเอ็มซื้อมาให้ก็โดนพี่เขาแย่งกินหมด พอข้าวรู้เรื่องวันนี้มันเลยเป็นบ้าอะไรไม่รู้ อยู่ดีดีก็มาลากพี่ไปกินข้าวอ่ะ พี่ที่เขาแกล้งพี่เขายังกลัวไอ้ข้าวเลย ตอนเย็นไอ้ข้าวมันก็เป็นคนมาลากพี่กลับคอนโดเนี้ย เออแล้ววันก่อนไปกินหมูกระทะมากับพวกข้าวอ่ะ อร่อยมาก เออว่างๆ เดียวพาไป เห้ยแล้วหนังเรื่อง...ดูยัง อย่าไปดูนะ เสียดายตังค์วันก่อนไปดูหนังกับเพื่อนๆ ไม่สนุกเลย น่าเบื่อมาก เสียดายตังค์สุดๆ และก็...”

“พอเหอะ”

“อะไรพอเหอะ”

“รู้ตัวไหมว่าพูดถึงข้าวมากี่ครั้งแล้ว”

“อ่าวทำไมพี่ก็แค่เล่าให้ฟังนิ”

“9 ครั้งแล้วนะ”

“แล้วไงอ่ะ”

“ผมไม่ไหวแล้วพี่...” ผมได้ยินเสียงสะอื้นตามสาย

“เห้ยเป็นอะไรแซน”

“ผมไม่ไหวแล้ว... ห่างกันสักพักได้ไหม?”

...ห่างกันสักพัก ห่างกันสักพัก
สักพักนี่มันต้องนานแค่ไหน
...ตลอดชีวิต หรือจนฉันตาย
ห่างกันทำไม ทำไมไม่เลิกกัน 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 60

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[kitty]

 :monkeysad:ม่ายจิงงงงงงงง  เกียจไอข้าวววววววววววววววว  เครียดดดดดดดดดดดดดดดดด

ห่างกันทำไม ทำไมไม่เลิกกัน  อย่านะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

[lizzii]

สงสารแซนอ่ะ เห้อออออ

เอาข้าวไปเก็บเลย ข้าวทำแบบนี้ไม่แมนเลยอ่ะ ๆๆๆๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

หลายคนเคยเล่าให้ฟังว่าข้าวเป็นของมีประโยชน์ แต่เห็นจะมีโทษก็วันนี้แหละ
ขอเกลียดข้าวไปหลายๆวันเลย ชิชิ
คนเราอะถ้ามัีนคิดจะเชื่อใจกันนะบางทีมันก็ต้องอย่าีระแวง

[lomekung]

 

[Cha Ris Ma]

 
ค้างงงงงงงงงงงงง
ตอนต่อไปมาเร็วๆ

[ARMTORY]

สงสารแซนอ่า 

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

ในที่สุดมันก้อระเบิดจนดั้ย...

เข้าใจความรู้สึกเเซนน่ะ...บางทีเราก้อแบกรับไม่ไหว...ทั้งที่อยากจะพยายามเชื่อใจ..
สุดท้ายก้อคงเป็นเหมือน....ชื่อตอน....

[andyus1]

แหงะ ช่างไม่รุ้อะไรบ้างเลย

อะไรก็ข้าวๆๆ เหอะ ไม่ผิดที่ไม่รุ้แต่ก็เอะจัยมั่งดิพี่

เด๋วมันจะสายเกินแก้นะคับ

แต่นี่ผมอ่านบ้านทรายทองอยู่ป่าว ชักแหม่งๆและ ฮาาาาาาาาา

[cmos]

ฮึ่ย ไมมันคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยหล่ะแซน

แต่ถ้าแซนพูดไป โอ๊ตก็จะหาว่าแซนอคติอีกอ่ะ

ยุ่งจิงเฟ้ย

[morrian]

อารมณ์นี้เป็นใครก็ทนไม่ได้ทั้งนั้นล่ะ แซน น่าเห็นใจสุดๆ 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

กูเหนื่อย
 
ที่ทำงานแมร่งก้อ...
ฟังแล้วเริ่มขึ้น
ส่วนเรื่องความรักก็ทำให้ประสาทมากกว่าเดิม
อะไรกันนักหนาเนี่ย??

[Nabee]

เย้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

ตามอ่านจนทันแล้วอ่ะ..ดีใจมาก ๆ เลย...ใช้เวลาอ่านหนึ่งวันเต็ม  ๆ T^T
หลงรักแซนแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยนะเนี่ย แม้ว่าแซนอาจจะทำตัวงี่เง่าไปบ้าง
หรือทำตัวเป็นเล็กไม่รู้จักโต...แต่ที่ทำทั้งหมดก็เพราะรักโอ๊ต
ส่วนโอ๊ตกว่าจะรู้ใจตัวเองว่ารักแซนเนี่ย ก็ทำเอาคนอ่านลุ้นซะตัวโก่งเลยนะ

เข้าใจที่ว่าระยะทางมักทำให้ความรู้สึกสั่นคลอนนะ...ไม่แปลกเลยที่แซนจะไม่มั่นใจในตัวโอ๊ต
แล้วยิ่งมีข้าวเข้ามาเป็นตัวแปรแบบนี้อีกด้วยเนี่ย...เฮ้ออออออออออออออออออออออออ
ทำไมแซนไม่ถามโอ๊ตตรง ๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นบ้างนะ...คิดเองเออเองไม่ดีเลย
คำว่า "ห่างกันสักพัก" ของแซนเนี่ย...ทำเอาคนอ่านใจหวิว ๆ เหมือนกันนะ

ชักเริ่มจะไม่ชอบข้าวซะแล้วสิ..ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกคิดว่า ข้าวไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไรแล้ว
แต่สุดท้ายก็กลายเป็นข้าวบูดไปซะได้...ข้าวจะไร้ประโยชน์ก็วันนี้แหล่ะ...ชิส์~*


พีเอส ,, แอบค้างนะฮะไรท์เตอร์...รีบมาต่อไว ๆ นะฮะ...เค้าอยากรู้แล้วว่า โอ๊ตจะตัดสินใจยังไงอ่ะ??

[naiin]

เล่นงอนกันเราค้างเลย

[XTeND]

ตอนที่ 61 ธาตุแท้

“...”

“...”

...นาทีนี้ต่างคนต่างเงียบ ที่ผมเงียบเพราะผมอึ้งกับคำพูดนั้น ผมทำอะไรผิดเหรอ การที่ผมต้องรับผิดชอบในหน้าที่ไม่มีเวลาให้มันผิดมากใช่ไหม แล้วเมื่อต้นเดือนหล่ะมันคืออะไร ผมถามในใจตน

“...”

“...”

...ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ...

..สายถูกตัดไปแล้วโดยปราศจากคำอำลา ไม่สิ “ห่างกันสักพัก” นั้นแหละคำลา ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน ผมนั่งอยู่อย่างนั้นจนเช้า แปลกที่ไม่มีน้ำตาสักหยด แต่ในใจมันเอ่อล้นหมดแล้ว กับการฝึกงานอีกแค่ 3 วัน ผมก็จะกลับบ้านแล้ว อีกแค่ 3วันที่คำว่านิสิตปริญญาตรีเป็นครั้งสุดท้าย อีกแค่ 3 วันผมที่จะได้เจอแซน อีกแค่ 3 วันที่ผมจะปลดแอ๊ก และอีกแค่ 3 วันที่ผมจะเรียนแซนว่าแฟนได้เต็มปาก

…ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

“พี่โอ๊ตไม่ทำงานเหรอ” เอิร์ธเข้ามาถามครับ

“...”

“พี่โอ๊ต”

“...” ผมขังตัวเองอยู่ในห้องมืดสนิท

...เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้ ผมมีคำถามที่พุดขึ้นในใจทุกวินาที  เสียงเคาะประตูของเอิร์ธเป็นเหมือนนาฬิกาบอกเวลาแต่มันก็เท่านั้น...สำหรับผมมันไม่มีค่าอะไร

...ห้องนอนผมสีเริ่มเปลี่ยนอีกครั้ง เริ่มกลับมามืดเหมือนคืนก่อน ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม ชุดเดิม

...อ๊อด ...อ๊อด มีคนมาหาผมที่คอนโดฯ ผมปล่อยผมไม่มีอารมณ์จะพบกับใคร

...ปัง ปัง ปัง เสียงอ๊อดเมื่อสักครู่ กลายเป็นเสียงทุบประตูและเสียงโหวกเหวกโวยวายแทน เสียงนั้นผมคุ้นเคยดี ข้าวมาหาผมที่คอนโดฯ ไม่นานนักเอิร์ธก็เปิดประตูต้อนรับ และเริ่มมีเสียงโว้ยวายอีกครั้ง

“พี่มาหาใครครับ” เอิร์ธถาม

“เจ้าของห้องน้องหล่ะมายุ่งอะไรห้องนี้”

“เจ้าของห้องให้อยู่พี่เสือกอะไรหล่ะ”

“เห้ย ปากดีนะน้อง”

“แล้วไง พี่มีอะไรกับพี่โอ๊ต”

“เรื่องพี่กับโอ๊ตน้องก็อย่าเสือก”

“พี่ชื่อข้าวสินะ”

“แล้วไงครับ”

“เลิกยุ่งกะพี่โอ๊ตสักที เขามีแฟนแล้ว”

“มีแฟนแล้วไงครับน้อง พี่เอาโอ๊ตไม่ได้เอาแฟนเขานิ”

“โห้ พูดงี้หน้าด้านมากนะพี่”

“ก็ไม่ด้านเท่ากับมาอยู่คอนโดฯ บ้านทั้งๆที่ไม่มีธุระหรอกครับ”

“ผมมีเหตุแน่ที่มาอยู่ที่นี่นะ ไม่เหมือนพี่หน้าด้านจะเอาแฟนชาวบ้านเป็นของตัวเองให้ได้”

“พูดหมาๆ ระวังหน้าหล่อจจะมีสีนะครับ”

“มีแล้วไง คิดว่ากุสู้ไม่ได้เหรอ กูมีมือมีตีนเหมือนกัน”

“ลองไหมหล่ะครับ”

“ทำไมเหรอ พูดความจริงแล้วรับไม่ได้ไงครับ”

“เออกูใช่กูบอกให้รู้เลย กูนี้แหละที่ยุยง ใส่ไฟให้แม่งเลิกกัน มึงจะทำไมกู อย่าคิดว่ากูไม่รู้  มึวก็รอพี่มึงกับโอ๊ตแล้วเตรียมเสียบแทนเหมือนกันแหละ”

“ปากดีว่ะสัตว์” เอิร์ธชกเข้าที่หน้าข้าวอย่างแรง มีเลือดไหลออกมาจากปาก ข้าวมองตาเขียวใส่ “เอาเลือดชั่วๆออกจากตัวบ้างก็ดี” สิ้นคำพูดนั้น ข้าวเดินย่างสามขุมตรงมาที่เอิร์ธ เอิร์ธสวนหมัดเข้าที่หน้าอีกครั้งแต่ข้าวจับได้ ก่อนที่จะจับมืออีกข้าง แล้วขยับตัวเข้าไกลเพื่อไม่ให้เตะโดนก่อนเหวี่ยงตัวเอิร์ธไปกระแทกกับประตู

“คิดว่าแรงอย่างมึง กูจะคะนามือเหรอ เลือดชั่วๆ ใช่ไหม กูจะให้มึงรู้ว่าเลือดชั่วๆ เป็นอย่างไง” ข้าวหน้าข้าวเข้าหาเอิร์ธแล้วจูบปากทันที เท่าที่ดูข้าวทั้งดูดปาก และพยายามแทรกลิ้น ส่วนเอิร์ธพยายามดิ้นหนี้ครั้งจะตะโกนด่าก็จะเสียท่าข้าวโดยสิ้นเชิง ข้าวเห็นท่าเอิร์ธไม่อ้าปากแน่จึงจับขึงด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือพยายามปลดกระดุมเพื่อจับหน้าอก เมื่อพันธนาการหมดสิ้น ข้าวเริ่มไซร้ที่คอเอิร์ธ นิ้วลูปไล้บริเวณยอดอก เอิร์ธพยายามดิ้นล้นและด่ากราด แต่พอเปิดปากได้ข้าวก็เข้าจูบปากทันที จนเอิร์ธดูอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด

...มันอะไรกันหนักหนาว่ะ ผมอยากอยู่เงียบๆ ผมเปิดประตูช้าๆ เห็นภาพดังกล่าว ผมอึ้งไปชั่วขณะ พอที่เสียงด่าเริ่มเป็นเสียงคราง

“ทำอะไรนะ!!!” ผมตะโกน ข้าวผละออกจากเอิร์ธทันที เอิร์ธทรุดลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาอาบสองแก้มผมรีบเข้าไปกอดเอิร์ธ “ทำอะไรข้าว”

“เราแค่มาเยี่ยมเห็นก้อยเล่าให้ฟังว่าขอให้ลา เราลาให้แล้ว เลยทำเรื่องขอใบสำเร็จการฝึกงานให้เลย จะมาบอกว่าได้ศุกร์นี้จะให้เอามาให้ไหม”

“แล้วที่ทำเมื่อกี้หล่ะ”

“กูแค่สั่งสอน”

“สั่งสอน ถ้าเรามาตะโกน มันจะจบตรงไหน”

“เออ...คือ ก็แค่ให้เลือดที่น้องว่าชั่วอยู่ในตัวมันก็เท่านั้น”

“เหรอ แล้วอีกเรื่องหล่ะ นายยุยง ใส่ไฟเรากับแซนให้เลิกกัน หมายความว่าไง”

“ก็เราจะเอาของ ของเราคืน เราผิดเหรอ เราทำตามสัญญาแล้ว โอ๊ตก็ควรทำตามสัญญาเหมือนกัน คิดว่าเราโง่เหรอไม่ร็ว่าพ่อนายทำงานอะไร การที่เราได้ฝึกงานที่เดียวกันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เรารู้ว่านายอยากกลับมาอยู่ที่กรุงเทพฯ มากแค่ไหน โอ๊ตคงไม่พลาดโอกาสนี้แน่” ข้าวพูดรัว “อีกอย่างนะเราต้องการอะไร เราก็ต้องได้โอ๊ตก็รู้นิ”

“แล้วไม่คิดถึงหัวอกเราบ้างหรือไง ข้าวก็รู้การที่เราจะรักใครสักคนมันยากแค่ไหน หลังที่ข้าวทิ้งเราไป เราไม่เคยอยากมีแฟนอีกเลย รู้ตัวไหม รู้ไหมว่าเจ็บแค่ไหนกับการถูกบอกเลิก แล้วข้าวทำเพื่อให้เรากับมาคบกับข้าวเนี้ยเหรอ...” ผมร้องไห้ออกมา กลั้นอารมณ์ไม่อยู่จริงๆ ปรอทผมสู้งขึ้นเรื่อยๆ “ขอบใจสำหรับธุระ ออกไปได้แล้ว”

“แต่...”

“ออกไป... บอกให้ออกไปรำคาญจริงโว้ย นาทีนี้กูตัดสินใจแล้วกูไม่เอาใครทั้งนั้น!!!” ผมตะโกนลั่นห้อง เอิร์ธมองหน้าผม เหมือนมีคำถามว่ารวมถึงเอิร์ธด้วยไหม ผมไม่ตอบอะไรได้แต่นิ่งเป็นนัยๆ ว่าร่วมด้วย

...ข้าวเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ผมเดินกลับเข้าห้อง

“พี่โอ๊ต”

“พี่ไม่อยากคบใครอีกแล้ว” ผมตอบเพราะรู้ว่าเอิร์ธจะพูดอะไร

... 2 วันที่เหลือผมเลยเดินเรื่องธุระที่เคยทำต่อให้เสร็จ ตอนนี้ก็เหลือเอกสารจากทางมหาวิทยาลัย ผมทำเรื่องขอให้ส่งใบสำเร็จการฝึกงาน ไปที่มหาวิทยาลัยที่ผมสังกัดอยู่ ผมเลี่ยงทุกวิถีทางที่จะเจอข้าว ก่อนจะไปลาพี่ๆ ที่แผนกเก่า พี่เขาเลยเม้าส์ว่าวันก่อนข้าวไประเบิดลงที่ฝ่ายการเงิน แถมประจานพี่ธงธงที่ไปลวนลามข้าวในห้องน้ำ รวมทั้งตามตื้อข้าวต่างต่าง นานา ผมจึงกลายเป็นแพะ เพราะข้าวประกาศให้พี่ธงธงรู้ว่าข้าวกับผมเป็นแฟนกัน พี่แกเลยหาเรื่องบีบผมให้ออกไปฝึกงานที่อื่น เพื่อที่พี่แกจะได้เข้าปาดหน้าเค้กสะเอง

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 61

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ทำไมข้าวมันต้องทำแบบนี้วะ
แต่ช่างเหอะ
ที่สนใจคือ แซนด์กะเอิร์ทมากกว่า
โอ๊ตดูแลดีๆ นะ
จำไว้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่โอ๊ตทำอ่ะ มีผลกับทั้งสองคนมากกว่าที่โอ๊ตคิดแน่ๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

มันคงกลายเป็นสันดานไปแล้วสินะ ที่ว่า เราอยากได้อะไรก็ต้องได้
หวังว่าคนๆนี้จะไปลงเอยกับผีก่าซาตานสักตัว...

[lizzii]

ข้าวแค่อยากจะเอาชนะมากกว่ามั้งงง

เห้ออ

[Cha Ris Ma]

 :z6:ข้าว

 :กอด1:น้องเอิร์ทของพี่ ขวัญเอ๋ย ขวัญมา

 :angry2:พี่โอ๊ตกลับไปดูแลแซนซะ

[lomekung]

ทำำไมมันเศร้าจัง

 

[naiin]

ทำไมร้ายขนาดนี้ รู้ตัวการแล้วตามง้อแฟนด่วนนะท่าน มัวงุ่นง่านอยู่ไม่ทันการนา

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

อิพี่ข้าว....แกมันน่านัก.....

ว่าแต่ว่า...จับคู่กับพี่เอิร์ท...ดีรึเปล่าน๊า....อิอิ...

แล้วพี่แซน  จะทำไงต่อ....โปรดติดตามตอนต่อไป

[kitty]

 :monkeysad:สงสารแซนและโอ๊ตสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เกียจข้าวววววววววว

[cmos]

โหย ไมข้าวร้ายงี้อ่ะ

แต่โอ๊ตน่าจะคุยกะแซนหน่อยนะ

สงสารทั้ง แซน ,โอ๊ต,เอิรธ์

[morrian]

คิดถึงใจแซนบ้างสิโอ๊ต 

[Nabee]

เค้ารู้สึกเหมือนกับว่าจะเริ่มเห็นอะไรลาง ๆ แล้วแหล่ะ...หึหึหึ - -+

อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึกว่า...ข้าวนี้มีพิษอย่างร้ายแรง
แต่็ก็นะ...ชอบที่ข้าวกล้าที่จะยอมรับความจริงออกมา ว่าตัวเองเป็นตัวยุยงให้แซนกะโอ๊ตผิดใจกัน
แล้วที่บอกว่าจะมาของของตัวเองคืนเนี่ย...มันซีเมนท์ไปหน่อยมั้ยอ่ะข้าว
ไหนตอนแรกบอกว่าทำใจได้ไงอ่ะ...ทำแบบนี้โอ๊ตก็เสียความรู้สึกแย่หน่ะสิ

ส่วนความจริงที่ปรากฏต่อมาเกี่ยวกับเรื่องของข้าวกะพี่ธงธงเนี่ย
ทำให้อึ้งไปชั่วขณะอยู่เหมือนกันนะ...แบบว่า...เอิ่มมมมมม...ก็ทำไปได้นะพี่ธงธง - -"
ข้าวไม่ต่อยสวนกลับไปให้ก็ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ย...มิน่าล่ะ...หลัง ๆ มาพี่ธงธงถึงได้ดูเหมือนจะยอมข้าวยังไงก็ไม่รู้
ที่แท้ข้าวก็ถือไพ่เหนือกว่าอยู่นี่เอง

แล้วที่โอ๊ตบอกว่าจะไม่เอาใครเลยเนี่ย...หมายความว่ายังไงอ่ะโอ๊ต???
นี่อย่าบอกนะว่าจะถอดใจจากแซนหน่ะ...เฮ้ย..ไม่ยอมนะ...โอ๊ตต้องรีบกลับไปเคลียร์กับแซนสิ
เพราะที่แซนขอห่างสักพักก็เพราะความเข้าใจผิดที่เกิดจากข้าวต่างหาก...ชิม่ะ???
เอาเป็นว่ารอลุ้นต่อไปก็แล้วกัน...ว่าแซนกะโอ๊ตจะคืนดีกันได้หรือเปล่า...ยังไงก็ไม่อยากให้เลิกกันนะ T^T


พีเอส 1,, ถึงว่า...ว่าทำไมโอ๊ตไม่ยอมบอกใครว่าเป็นแฟนกะแซน...เพราะต้องการรอให้เรียนจบก่อนนี่เองอ่ะนะ
พีเอส 2,, ที่เค้าบอกว่าเค้าเริ่มเห็นอะไรลาง ๆ แล้วเนี่ย...เค้าหมายถึงคู่ของข้าวกะเอิร์ธหน่ะ...อยากให้สองคนนี้ได้คู่กันนะ
แบบว่าจูบซะเคลิ้มไปขนาดนั้นแล้วเนี่ย...ไม่เอิร์ธก็ข้าว...น่าจะสปาร์คกันบ้างอะไรบ้างนะ...อิอิ~*