ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น
...4 เดือนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก ผมได้เพื่อนใหม่หลายคน มีประสบการ์ณที่น่าจำและไม่น่าจำมากมาย และแล้วก็ถึงวันที่ผมได้กลับบ้าน ก้าวแรกที่ผมถึงสุวรรณภูมิ มีข้าวและเอิร์ธมาตอนรับผม ตอนนี้ข้าวเป็นนักธุรกิจไฟแรง ส่วนเอิร์ธเป็นดาราดังจากการเล่นหนังที่ได้รายได้หลายร้อยล้าน ทำให้เอิร์ธเป็นรู้จัก และเมื่อเป็นที่รู้จักมากเรื่องของเอิร์ธก็ถูกตีแพร่มาก โดยเฉพาะเรื่องมีความสนิทกับข้าวจนเรียกได้ว่าคู่เกย์ แต่ด้วยอายุ และหน้าที่มีเคล้าโครงเหมือนกัน จึงถูกเบี่ยงเบนประเด่นว่าเป็นญาติกันและยังโล้ดแล่นได้อยู่ เรื่องเพื่อนคนอื่น ก้อยกับเอ็มเป็นแฟนกัน และเรียนต่อที่อังกฤษ เอ็มบ้านรวยนิ ไม่แปลก ส่วนน้ามตอนนี้เป็นอาจารย์และเรียนโทไปด้วย เดอะแก๊งค์ของผมแยกกันทำงานตามแต่ที่ถนัด คนคนเดียวที่ผมไม่ได้ข่าวคือแซน
...ผมอยู่ที่สนามบินคุยเรื่องราวต่างๆกับ ข้าวและเอิร์ธเพื่อรอขึ้นเครื่องกลับบ้าน ตอนนี้ยอมรับว่าผมคิดถึงบ้านมาก ผมนั่งรอประ 3 ชั่วโมงก็ได้เวลาขึ้นเครื่องกลับบ้าน นั่งอีก 45 นาทีก็ถึงที่หมาย หลังจากไหว้คุณพ่อ – คุณแม่ ผมก็ขอตัวหลับทันที เพราะเหนื่อยจากการเดินทางมาก ผมวางแผนว่าจะอยู่นี้สักพักก่อนหางาน
...เช้าวันรุ่งขึ้น ผมอยู่บ้านมาได้ 2 – 3 วัน วันนี้เป็นวันปรกติที่บุคคลที่เขามีงานทำ ก็ออกไปทำหน้าที่ของตน แล้วผมหล่ะ ด้วยความเบื่อสุดขีดผมเลยไปเที่ยวที่มหาวิทยาลัยดีกว่า ผมขับรถโฟล์คเต่าคู่ใจ ที่ไม่ได้ขับมากว่าครึ่งปี ผมขับรถวนรอบมหาวิทยาลัยดูการเปลี่ยนแปลงที่เปลี่ยนไปเยอะในสายตาผม ผมรู้สึกถึงบรรยากาศเก่าๆ คิดถึงวัยเรียนที่ต้องรีบมาเพื่อเรียน คิดถึงเพื่อนๆที่ต่างแยกย้ายไปทำงาน ผมเริ่มคิดถึงอาจารย์ผู้เคยประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ว่าแล้วก็แวะเข้าไปอาจารย์หน่อยดีกว่า
...ผมเข้าพบอาจารย์ส่วนมากก็พูดคุยตามเรื่องตามราว ก็ได้รู้ว่ามีอะไรที่เปลี่ยนไปบ้าง และแน่นอน เรื่องรุ่นน้องปี 1 ที่พึ่งเข้ามา สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์แรกของเทอม 2 โอ้เวลาชั่งผ่านไปเร็วเหลือเกิน หลังจากคุยได้พักใหญ่ๆ อาจารย์ท่านกรุณาพาผมไปทานข้าว ผมปฏิเสธไปหลายครั้งแต่ท่านบอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องคุยที่นู้นไม่สะดวกจะคุยที่นี้ ว่าแล้วไปก็ไป เมื่อถึงร้านอาหารอาจารย์ท่านก็คุยต่างต่าง นานา ส่วนมากก็คุยเรื่องอาจารย์ด้วยกันเอง ผมเป็นเด็กสอดรู้เลยจะรู้เรื่องไม่งามของอาจารย์เยอะไปหน่อยก็เท่านั้น อาจาย์ท่านเลยอยากสัมภาษณ์ ผมกับท่านนั่งคุยไปจนทานอาหารเสร็จ
“โอ๊ต”
“ครับอาจารย์”
“ตอนนี้ทำงานอะไร”
“ไม่ได้ทำครับ”
“ตอนเธอเรียนวิชาขนส่ง เธอได้เกรดอะไร”
“เอ ครับอาจารย์”
“สนใจเป็นอาจารย์ไหม”
“โอ้ย ต้องสอบอีกอะไรอีก ไม่ได้ม่าง”
“ไม่เป็นไร เดียวอาจารย์ทำเรื่องให้เธอเป็น ทีเอ แล้วสอบอีกที”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“แต่เธออยากเป็นอาจารย์นิ”
“แต่ผมรู้สึกว่ายังไม่พร้อม”
“รู้สึกว่าที่มหาวิทยาลัยต้องการอาจารย์สายนี้อยู่ วันนี้เธอก็ลองสอน สนใจก็มาเป็นทีเอก่อนหนึ่งเดือน ถ้าชอบก็สมัครเป็นอาจารย์เลย เพราะเดือนหน้าเห็นว่าประกาศรับนะ”
“ครับ จะพยายามครับ”
“งั้นก็พยายามวันนี้เลย” แล้วอาจารย์ก็ยื่นเอกสารให้ “วันนี้บ่ายโมง ห้องตามนั้นนะ สอนแค่ขนส่งเรื่องเดียวโอเคนะค่ะ”
“อาจารย์...”
“น่าถือว่าช่วยอาจารย์ถ้าไม่ไหว เดี๋ยวสัปดาห์หน้าอาจารย์สอนเอง ดีกว่าให้เด็กกลับไปนอนตีพุ่งที่บ้าน เดียวอาจารย์บอกเขาให้ วันนี้ลองงาน ถ้าสนใจเป็นทีเอ บอกได้เลย” แล้วอาจารย์ก็ลุกจากไป
...ผมนั่งดูตางรางก็พอรู้นะครับห้องไหน แต่นิสิตสาขาไหน คณะอะไรดูตรงไหน เอาว่ะไหนๆ แค่วันนี้วันเดียวตัดสินทั้งชีวิต คุ้ม
...ผมเดินทางไปห้องที่ต้องสอน ผมต้องสอนอะไรบ้างเนี้ย เอาเป็นว่าสัปดาห์แรกไม่มีการเรียนอยู่แล้วผมสรุปโดยรวมแล้วกัน แล้วไปลงรายละเอียดกับอาจารย์ต่อสัปดาห์หน้าแล้วกัน ผมเอาเอกสารของอาจารย์มานั่งอ่าน นิสิตถยอยเข้าห้องมาเรื่อยๆ ส่วนผมก้มหน้าก้มตาอ่านเนื้อหาและทำใจ
“เห้อ อาจารย์มาแล้วเร็วๆ” นิสิตคนหนึ่งพูด ได้เวลาสอนแล้วสินะ ผมดูนาฬิกา เลยมา 15 นาทีแล้ว
“เอาหล่ะครับ พี่เป็นผู้ช่วยอาจาย์มาแทน หนึ่งวันนะครับ” ผมยังคงก้มหน้าก้มตาหารายชื่อนิสิต ขอเช็คชื่อทำใจก่อนนะ “อืม... เดี๋ยวขอพี่หาใบรายชื่อก่อนนะครับ”
“...”
“...”
“ไม่แน่นำตัวเองก่อนเหรอค่ะอาจารย์” นิสิตหญิงส่งเสียงแซว
“อืมก็ได้ไหนๆก็หารายชื่อไม่เจอแล้ว” ผมลุกขึ้นทั้งๆที่ยังคงก้มหน้ารวบรวมเอกสาร “พี่ชื่อ”
“พี่โอ็ต” เสียงหนึ่งแทรกขึ้น ผมหันไปมองต้นตอเสียงนั้น แซนครับ แซนเป็นคนพูด “เห้ยพี่โอ๊ต” เสียงเริ่มอื้อ อึงเป็นเสียงเดียว
“อ่าวนี้พี่มาสอนรุ่นน้องพี่เหรอ”
“ใช่” ทุกคนตอบ
“งั้นไม่ต้องรายงานตัวแล้วสินะ” ผมยิ้มเป็นมิตรกับทุกคน แซนเองก็ยิ้มให้ผม “งั้นในเมื่อเป็นรุ่นน้องวันนี้สัปดาห์แรก”
“ปล่อยเลยใช่ไหมครับ”
“เปล่า...เรียนเต็มคาบเรียนเลยแล้วกันนะ”
“โห่”
... 3 ชั่วโมงผ่านไป ผมสอนโดยสรุปเนื้อหาที่เรียนว่าเทอมนี้จะเจออะไรบ้าง แต่ด้วยบรรยากาศเหมือนพี่ติวน้องมันเลยดูสบายๆ ง่ายๆ เวลาจึงผ่านไปรวจเร็ว จนหมดคาบเรียน นิสิตเริ่มถยอยกลับ
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไรครับ” แซนพูดขึ้นอยู่ข้างๆผม
“กลับมาได้ 3 วันแล้ว”
“ไหนว่าไป 3 เดือน”
“พอดีนายเขาอยากให้อยู่ต่ออีกเดือนนะ”
“แล้วถ้าผมจะจีบอาจารย์ได้ไหม”
“แล้วหมดรักรุ่นพี่แล้วเหรอ”
“ไม่หมดหรอก แต่รุ่นพี่มาเป็นอาจารย์แล้ว คงไม่มีกฎห้ามอาจารย์กับลูกศิษย์รักกันใช่ไหม”
“ไม่มีนะ”
“งั้น”
“แต่ เป็นแฟนอาจารย์ระวังจะโดนหักจิตพิสัยถ้าทำตัวไม่ดีนะ”
“อย่างไงผมก็ยอม” แซนเข้ามากอดผม ผมเองก็กอดกับแซน ในห้องเรียนที่มีเราเพียงสองคน
...ต่อจากนี้ไปจะเป็นอย่างไร มันแค่เป็นการเริ่มต้นเท่านั้น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบสักที
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จากใจผู้แต่ง...
...ขอบคุณครับที่ติดตามกันมา อิอิ นี้ต้องเป็นคำพูดแรกสินะ เขียนเรื่องนี้เกือบๆ ปี จำได้ที่เอาลงครั้งแรกช่วงรับน้อง แล้วต่อมาเรื่อยๆ อย่างที่บอกเรื่องนี้คิดแค่ตอนเริ่มและตอนจบ อ่านกันมาบางคนก็งงว่ามาตอนนี้มาอย่างไง นั้นเพราะอารมณ์ของผู้แต่งนะช่วงนั้นๆ
...ความจริงแล้วตอนที่ 64 กับ 65 แต่งเสร็จพร้อมกัน แต่รอหน้า 55 ลงตอนจบ เลยทิ้งระยะไว้ อิอิ คนแต่งเลวไหม ไหนไหนก็จบแล้ว มาอธิบายความเป็นมาตัวละครดีกว่า เริ่มจากคนที่รักมากมากที่สุด เป็นอันดับหนึ่งได้แก่
...แซน: ตัวละครตัวนี้สร้างออกมาให้ดูกวนๆ ที่เล่นที่จริง ให้เชื่อใจอะไรไม่ได้ แต่รักใครรักจริงให้มาจับคู่กับพี่โอ๊ต นายเอกของเรื่อง ถ้าถามว่าทำไมรักตัวนายเอก ผู้แต่งก็ยังไม่รู้ รู้แต่ว่าผู้แต่งอยากได้แฟนแบบนี้ (แฟนในจินตนาการของผู้แต่งว่างั้น) ส่วนเรื่องการกระทำบางอย่างที่แซนทำกับโอ๊ต เช่นนอนหนุนตักงานคืนเฟรชชี่ เป็นเรื่องที่เพื่อนผู้แต่งมันทำจริงในคืนเฟรชชี่ แต่เพื่อนผู้แต่งได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยด้วย และความจริงมันเป็นผู้ชายแท้
...โอ๊ต: อันนี้ตัวผู้แต่งล้วนๆ (ยกเว้นหน้าตา รูปร่างที่ไม่ดีเท่านายเอก) เอาอารมณ์มา เอาประสบการณ์ที่มักเจอผู้ชายแท้ๆ มาเล่นด้วยให้มีใจแล้วก็จากไปมีภริยานั้นแหละ มาเป็นตัวโอ๊ต โอ๊ตเลยเป็นอะไรที่กลับความรัก และยังคงติดสัญญาใจกับรักแรกอยู่ ผู้เขียนก็มีเหมือนกัน ให้รอ 4 ปี ครบ 4 มีมันก็ยังไม่กลับมา เห้อ... โอ๊ตจะมี 2 บุคลิกในคนเดียว นั้นไม่เด็กสุดขั่ว ก็ผู้ใหญ่สุดตรีน เห็นว่าการกระทำบางอย่างก็ไร้สาระ ทำให้มีเรื่องราววุ่นๆ บ่อยครั้ง (ก็คนแก่แล้วนิ)
...เอิร์ธ: คนนี้มาตอนไหนไม่รู้พิมพ์ไปเรื่อยๆ อยู่ดีดีก็มาเอง ถ้าสังเกตุสถานะเอิร์ธจะคงที่ไม่มีอะไรเท่าไร
...ข้าว: เป็นอีกตัวละครที่ร้ายลึก ถนัดทั้งบู๊และบุ๋น ตัวนี้ถูกสร้างในจิตนาการระหว่างกลางๆ เรื่อง กะให้ออกตอนจบ และมีเรื่องกับแซน แต่เปลี่ยนเพราะมีเอิร์ธมาเลยเอามาหักล้างกันได้พอดี
...หมอบีม: เป็นอีกหนึ่งตัวละครที่สร้างขึ้นแบบไม่มีที่มา แค่ต้องการให้มีคนแอบชอบบ้าง คนเราก็ต้องมีคนนั้นคนนี้มาแอบชอบบ้าง (คนแต่งก็มีคนแอบชอบนะ แต่สานสัมพันธ์ไม่เป็น สรุปก็แห้วไป)
...พลอย: ตัวละครตัวนี้คิดไว้ตั้งแต่เริ่ม จะเป็นอุปสรรคใหญ่ๆ เป็นตัวละครที่ผมกระทบค่อนข้างสูง แต่ปัญญหาคือชื่อ ไม่อยากให้ชื่อไปซ้ำกับคนอื่นแต่ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ และพลอยก็โดยหมอบีมหักล้างไป (หมายถึงหมอบีมเอาออกจากวงโคจร ให้ตนเองคงอยู่)
...เดอะ แก๊งค์, น้าม, โก้ และพี่กันต์: บุคคลเหล่านี้มีตัวตนจริงที่อยู่รอบตัวผู้แต่ง สรุปผู้แต่งเอาเพื่อนมาเผานั้นเอง หลายๆคน บอกโก้แรง ตัวจริงก็ยังคงแรงอยู่เช่นนั้น หุหุ
...ทั้งหมดนี้ก็เป็นที่มาโดยสังเขป
...ขอบคุณ เพื่อนทุกท่านที่ให้เราเผาผ่านนิยายเรื่องนี้ และแน่นอนผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านกันมา รอกันมา ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ อาจจะเคืองผู้แต่งบ้าง แต่ก็ขอบคุณครับ
ผู้แต่ง
รถโฟล์คเต่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
