ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0สวัสดีค่ะ...มีนิยายใหม่มาลงอีกแล้วค่ะ เขียนโดยน้องมีร์ เหมือนเดิม
เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ...ความรัก...ความแค้น ฝากด้วยนะค่ะ
นิยายเรื่องนี้ได้รับอนุญาตจาก น้องมีร์ เป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ
ไม่มีปัญหาใดๆในการโพส เพียงแต่ต้องทำการเปลี่ยนชื่อตัวละครเพื่อความเหมาะสม
บทนำ ..
การพบกันของใครบางคนเกิดขึ้นเพราะโชคชะตา พรหมลิขิต ความบังเอิญ ความจงใจ หรือจะเป็นเพียงเกมของใครบางคน ..ร่างสูงที่หนั่นหนาด้วยมัดกล้ามถูกผลักลงบนเตียงนอนหลังกว้างด้วยความรุนแรง กล้ามเนื้อที่แน่นตึงปรากฏร่องรอยแดงเถือกไปแทบทุกอณูส่วน รอยเลือดที่เคยซิบๆกลับแห้งกรังตามกาลเวลา ..สามวันแล้วสินะที่เขาต้องรับกรรมในสิ่งที่ก่อไว้ ความเจ็บปวดทางร่างกายมันสาสมกับความเจ็บปวดทางหัวใจที่เกิดกับใครอีกคนแล้วหรือยังนะ..
น้ำเย็นถังใหม่ถูกนำเข้ามาแล้วสาดลงบนร่างที่หลับใหลไม่ได้สติ เพียงครู่คนบอบช้ำก็สะดุ้งขึ้นมาตามสัญชาตญาณ ...ดวงตาคู่กลมเปิดออกแล้วพบกับภาพเดิมๆ..คนหน้าหวานที่แสนใจแข็ง มันเป็นความผิดของเขาเองแหละที่คิดอะไรร้ายๆ คิดจนทำให้เขาต้องเจ็บปวดเช่นนี้..
“ตื่นแล้วเหรอ...” รอยยิ้มยกที่ปรากฏทำให้วิชญ์ภาสอดจะกระตุกในหัวใจไม่ได้...
“ จะทำอะไรอีก..” เสียงแผ่วที่ติดเศร้าดังขึ้น สามวันก่อนตอนเข้าก้าวมาในคฤหาสน์หลังใหญ่ริมฝั่งทะเลใต้เขาก็พบก็บางสิ่งที่ไม่เคยคาดคิด ...ความสนุกเพียงชั่วอารมณ์ของเขาทำให้ใครบางคนแทบเป็นบ้า ..และเวลานี้กรรมกำลังสนองเขา..
‘ กาณฑ์ ’ เจ้ารุ่นน้องจอมฮา ที่มีนิ้วถูคิ้วเป็นเอกลักษณ์ คงไม่มีใครในคณะไม่รู้จัก ด้วยความคะนอง และผองเพื่อนที่ยุยง ทำให้วิชญ์เผลอเดินติดกับของโชคชะตา
‘ แต่เห็นบอกว่าบ้านไอ้กาณฑ์มันรวยว่ะมึง กูว่าใครจีบมันสบายไปทั้งชาติ..แต่หน้าตาเขาแค่ควงเล่นๆก็พอว่ะ เอาไหมวะวิชญ์แข่งกับกูดีกว่าใครฟันมันได้ก่อน อีกฝ่ายต้องเลี้ยงมื้อใหญ่ ’ เสียงห้าวของรุ่นพี่จอมกร่างเอ่ยขึ้นกลางวง มันไม่ใช่เรื่องแปลกของแก๊งค์เสือหล่อ ..รู้กันทั้งบางว่าทั้งชายทั้งหญิงล้วนจีบดะ ไม่ได้สนใจในสายตาของคนอื่นที่มองมา ..แต่นั่นถือเป็นการก้าวพลาดที่สุดในชีวิตของคนคิ้วเข้ม ..
‘มึงแน่ใจ ..เอาควงแค่วันสองวันพอนะมึง กูไม่อยากให้มันติดสอยไปตลอด’ ยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าขาวใส คิ้วที่ยกขึ้นอดจะทำให้โต้งแอบกระหยิ่มยิ้มภายในไม่ได้ วิชญ์นี่นะไม่เคยยอมโต้งเลยสักครั้งเดียว แข่งกันมาตลอดแต่ก็ออกแนวเพื่อนๆ เฮๆมากกว่าจริงจัง..
เพียงสามวันหลังจากนั้น...สิ่งที่พนันก็เป็นผล เมื่อวิชญ์สามารถลุล่วงปฏิบัติการฟันดะ ... การเริ่มต้นของแค้นครั้งใหม่จึงเกิดขึ้น เมื่อกาณฑ์ หอบร่างอันมีใจช้ำๆกลับคืนสู่คฤหาสน์สายลมที่แสนโอ่อ่า ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้พี่ชายต่างมารดาอย่างกรณ์อดรนทนไม่ได้... น้องชายผู้อ่อนแอเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก กรณ์จึงไม่ต่างอะไรจากผู้ปกครอง เป็นทั้งพี่ เป็นทั้งพ่อสามพี่น้องแห่งสายลม...
ลมเกิดจากความกดอากาศและความร้อนที่แตกต่าง...อากาศเบาบาง อ่อนระโหย อาจโรยแรง แต่เมื่อใดที่ความร้อนเข้าใกล้ เมื่อนั้นก็อาจแปรเปลี่ยนเป็นพายุร้าย...ในเมื่อการณฑ์คืออากาศ กรณ์จึงเลือกจะเป็นความร้อนที่โอบอุ้ม และทวีความร้ายกาจของอากาศให้ยิ่งยวด..เวลานี้วิชญ์กำลังตกอยู่ในพายุร้ายที่ไร้ทางใดจะดับ ..
ร่างสูงถูกโถมเข้าใส่พร้อมกายที่สอดรับ..ความแข็งขันที่วิชญ์ไม่อยากให้เกิดขึ้น แต่ก็สู้แรงปากซึ่งบรรจงปลุกเร้าไม่ได้อยู่ดี...ร่างขาวเนียนที่เกิดรอยช้ำเพราะเพลิงอารมณ์ที่ก่อเกิดในตลอดสามวันที่ผ่านมาเริ่มทำงาน..ค่อยๆลดลงเพื่อรับเอาเจ้าความตึงเข้มแทรกผ่านเข้าไปในร่างกาย กรณ์ยัดเยียดในสิ่งที่วิชญ์เห็นว่าเป็นเรื่องตลก...
ไม่ว่าจะครั้งไหนๆ วิชญ์ก็ยังรู้สึกถึงความคับแน่นที่ปรากฏขึ้น...
มันลำบากเกินจะต้านทาน ..กรณ์ยอมเจ็บ แต่เพื่อทำให้อีกคนได้เจ็บ...เจ็บครั้งนี้ วิชญ์ต้องชดใช้ให้สาสม หากกาณฑ์ยังไม่ฟื้นจากการหลับใหลวิชญ์ต้องรับกรรมไปตลอดชีวิต...และหนึ่งเหตุผลสำคัญที่ทำให้วิชญ์ต้องยอมอยู่ภายใต้รั้วเงาของสายลม..คือ ‘คุณวรางคณา’ มารดาที่ถูกกรณ์คุมตัวไว้ ตั้งแต่เมื่อสามวันก่อนตัวประกันชั้นดีที่ทำให้วิชญ์ไม่กล้าหนีไปไหน...
สองกายเริ่มต้นการทำงานอย่างสุดห้าม ..
แต่วิชญ์ก็ทำอะไรได้ไม่มาก เมื่อมือทั้งสองของเขายังถูกล่ามโซ่ติดไว้กับเสาหัวเตียง ..มีเพียงแรงส่งที่พรึงเพริด แม้จะอยากห้ามตัวเองให้หยุด แต่ก็ไม่อาจทำได้เขาไปไกลเกินจะเดินกลับ ..กรณ์นั่นร้ายเกินใครจะต้าน คนน่ารักที่ต่างจากกาณฑ์อย่างสิ้นเชิง...
กรณ์ที่แสร้งดูประสา แต่แท้จริงยังห่างไกลจากคำว่าชำนาญ ..
แต่ก็นั่นแหละ..ความไม่ประสีที่ออกมากลับทำให้วิชญ์เกิดอารมณ์ร่วมกับเกมกามไปทุกครั้ง...
หลังทุกสิ่งจบลง..กรณ์ก็เดินออกจากห้องไปเช่นทุกวัน...ทิ้งให้วิชญ์นอนว่างเปล่าภายในห้องห้องเดิม..ร่างเปลือยที่ไร้อาภรณ์ใดๆปกปิด..ท่ามกลางแอร์เร่งอุณหภูมิจนหนาวเหน็บ
..ทั้งเหงื่อ ทั้งน้ำที่กรณ์สาดเข้ามาในทีแรกทำให้พ่อคนเจ้าชู้ตาพราวอดจะสะท้านสั่นไหวไปไม่ได้..ความเหนื่อยล้า ความปวดร้าวเข้าแทรกซึมจนกายแทบหลอมหลวมเป็นหนึ่งเดียวกับความตาย..สติถูกพราก...พร้อมร่างที่หลับลง..
อ่านแล้วชอบไม่ชอบบอกกันบ้างนะค่ะ*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
