หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณครัทุกคน สำหรับทุกกำลังใจ ผมว่าชีวิตคนเราเหมือนละครเลยนะ
เมื่อเราเดินผ่านช่วงเวลาหนึ่ง ก็จะพบกับผู้คนและเรื่องราวต่างๆผ่านเข้ามาในชีวิตเรา
แต่ในเวลาถัดไป เมื่อเราผ่านสิ่งๆต่างๆไปสู่ฉากใหม่ของชีวิต ผู้คนและเรื่องราวเก่าๆก็ผ่านเลยไป
ในฉากใหม่นี้ก็ย่อมจะมีผู้คนและเรื่องราวใหม่ๆ ให้เราได้เรียนรู้ต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด

จะต่างก็ตรงทีว่า ละครยังรู้ตอนจบและมีทิศทางที่ถูกกำหนดไว้ทั้งสำหรับเราและคนอื่นๆ
แต่ว่าชีวิตเรายากกว่าละครทุกเรื่องมารวมกัน เพราะฉากที่กำลังจะเริ่มขึ้นนี้เราไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
ถึงอย่างนั้น เราก็ต้องก้าวเข้าสู่ฉากใหม่ ผู้คน และสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ที่เราต้องผ่านไปให้ได้อยู่ดี
และตอนนี้ฉากใหม่ในชีวิตผมได้เริ่มต้นขึ้น ...อีกครั้ง... แล้วครับ

[Goodfellas]

ต่อไปก็สู้ๆแหละเนอะ

ก็ยังต้องเดินกันต่อนี่นะ 

ขอแค่ทำให้มันดีที่สุดก็แล้วกัน

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณครับน๊อต ถึงชีวิตจะเปลี่ยนฉาก แต่ถ้าหากเราคือตัวละคร ก็ยังต้องเดินต่อไป

[mma419109]

       :man1:น้องนิว ไม่แปลกหรอกที่จะใจหายความรู้สึกว่าคนที่เคยสนิทสนมกันจากไป บางทีพี่เดอาจจะได้
 เข้าใจตัวเองมากขึ้นก็ได้ ต่อไปเป็นเรื่องของอนาคตแล้ว
        เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อนระวังรักษาสุขภาพกันด้วยนะทุกคน

[thomaskung]

ไม่รีบไม่ร้อน เวลายังมีอีกเยอะ เคลียร์หัวใจตัวเองก่อนสินะ

[kamigasez]

มันคือ บทละคร ที่มีเราเป็นผู้แต่ง

และไม่มีเทคใหม่ต่างหาก ;-)

(แระเราก็เลือกได้ด้วยว่าจะเป็นพระเอก หรือ นางเอก หรือ นายเอก!)

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

...ชีวิตละคร...

ตัวของเราเป็นใครกันแน่ เฝ้าเปลี่ยนแปรชีวิตทุกวันไป

ตามแต่เขาปั้นให้ บทบาทวาดไว้สวมใส่ให้เดิน

วันนี้จนมืดมนเหลือที่ แต่พรุ่งนี้มั่งมีแสนเพลิดเพลิน

ความผิดหวังบังเอิญ ที่ต้องเผชิญ เขาวางให้เต้นไป

พอปิดม่านเวที โอ้นี่เราหรือนี่ ผิดแผกแหวกแนวไฉน

หลงเพลินบทบาทลีลาเรื่อยไป ลืมว่าโลกนี้ไซร้ใครรู้บทตอน

พลันหวนคืน ยืนยังที่เก่า ดั่งคืนเหย้าอบอุ่นเหมือนคราก่อน

ยินแต่เสียงวิเวกวอน กู่เรียกสะท้อนละครเล่นจนสิ้นใจ

http://www.4shared.com/audio/WMu04QLP/_-__.htm

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

...ละครชีวิต...

ถึงยามสำราญขอท่านฟังฉันหน่อยก่อน
แม้นดูละครแล้วกลับมาย้อนดูตัว

พระ นาง ตัวโกงถึงคราวออกโรงพันพัว
ชวนหัวเมามัวเต้นยั่วดังฝัน

ละครระกำช้ำจิตใจ ละครดีใจเราหัวร่อ
นั่นแหละภาพล้อเราทุกวัน

บทตัวละครมีแต่ยอกย้อนชวนให้
ระเริงจิตใจให้เคลิ้มไปพลัน

ละครมีสอนใจกัน ละครเลิกแล้วลืมพลัน
เหมือนนอนหลับฝันเพียงคืน

http://www.4shared.com/audio/XB1YWRS4/____-_.htm

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

โลกนี้คือละคร

..โลกนี้นี่ดูยิ่งดูยอกย้อน เปรียบเหมือนละคร
ถึงบทเมื่อตอน เร้า ใจ
...บทบาทลีลาแตกต่างกันไป
ถึงสูงเพียงใด ต่างจบลงไป เหมือน กัน

...เกิดมาต้องตาย ร่างกายผุพัง
ผู้คนเขาชัง คิดยิ่งระวัง ไหว หวั่น
...ต่างเกิดกันมาร่วมโลกเดียวกัน
ถือผิวชังพรรณ บ้างเหยียดหยันกัน เหลือเกิน

...โลก นี้ คือละคร บทบาทบางตอน
ชีวิตยอกย้อน ยับเยิน
...ชีวิตบางคนรุ่งเรืองจำเริญ แสน เพลิน
เหมือนเดินอยู่บนหนทางวิมาน

...โลกนี้นี่ดู ยิ่งดูเศร้าใจ
ชั่วชีวิตวัย หมุนเปลี่ยนผันไป เหมือน ม่าน
...เปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ
ครั้นแล้วไม่นาน ปิดม่านเป็น ความเศร้าใจ

...โลกนี้นี่ดู ยิ่งดูเศร้าใจ
ชั่วชีวิตวัย หมุนเปลี่ยนผันไป เหมือน ม่าน

...ปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ
ครั้นแล้วไม่นาน เปิดม่านเป็น ความเศร้าใจ

http://www.4shared.com/audio/vcIhftYV/-_online.htm

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

มาส่งเพลงให้ฟังรอไปพลางๆ พรุ่งนี้ก่อนไปทำงาน จะหาเวลามาเล่านะครับ
บอกได้แค่ว่า ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเนื้อหอมมากกว่าตอนเป็นกุ๊กเยอะเลย อิอิ

[@PurPle SuN@]

เหอะ เหอะ ก็จากกุ๊กหน้ามัน  มาเป็นหนุ่มหน้าใส นั่งยิ้มแย้มรับแขกแบบนี้

ไม่เสน่ห์แรงตอนนี้  ก็ไม่รู้จะแรงตอนไหนแล้วล่ะ  ว่ามั้ยจ๊ะ ^_^

[Goodfellas]

แวะมากอดทุกคนซะหน่อยครับ

แต่สำหรับผมนะ   ผมชอบคำคมที่มีคนบอกไว้ว่า 


"บางครั้งชีวิตคนก็เปรียบเสมือนละครที่มีการซักซ้อมบทอย่างดีมาเป็นแรมปี    แต่ก็ไม่เคยได้ออกแสดงจริงเลยสักครั้ง"


ตอนนี้ก็รู้สึกว่าชีวิตตัวเองเป็นอย่างนั้นอยู่ละมั๊ง

เพราะงั้นตอนนี้ถ้าใครมีโอกาสทำอะไรก็รีบทำกันเหอะนะครับ   ก่อนที่มันจะผ่านเลยไปนะ

[beemanufan]

กอดหนุ่มเสน่ห์แรง สู้ๆครับ พี่นิว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณครับทุกคน

[@PurPle SuN@]

สวัสดีวันลอยกระทงจ้า

ไปละ ฟิ้ววววววววววว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

มาไวไปไวจังเลยอัง

นี่ๆ วันนี้ได้อ่านดวงจาก คู่สร้างคู่สม แหล่ะ


ปกติทำนายดวงจากคู่สร้างคู่สม ถือว่าแม่นมากกกก


โชคดีคราวนี้เค้าทำนายมาแต่ เรื่องดีๆ อยากรู้ไปหาอ่านเอานะจ๊ะเพื่อน

[@PurPle SuN@]

ก็รีบมาทักก่อนออกจากบ้านไง  ไปดูแฮร์รี่ พอตเตอร์มาอ่ะ (ฟรี อิอิ) ไว้ค่อยเม้าท์กัน

เอ! คราวที่แล้วจาก พลอยแกมเพชร ใช่ป่ะ

คราวนี้ คู่สร้างคู่สม เหรอ เดี๋ยวไปหาอ่านก่อน แล้วไอ้ที่ว่าเรื่องดีๆเนี่ยเค้าทำนายป่ะว่า...

"เนื้อคู่คุณปรากฏตัวแล้ว เป็นชาวต่างชาติ หน้าตี๋ สูง ขาว พูดเพราะ ยิ้มหวาน สุภาพ นิสัยดี"...

5555555  ไปดีกว่า มาไวไปไวเหมือนเดิม ฟิ้ววววววววววววว

ปล.เค้าแซวเล่นอย่างอนเค้าน๊า ^_^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

กลับมาเล่าต่อ หลังจากทิ้งค้างไว้ซะนาน.....

ผมเคยพูดถึง กัปตันนินแล้วในคราวก่อน ก็จะขอพูดถึงเรื่องที่มีเค้ามาเกี่ยวข้องด้วยอีกเรื่อง(ไม่เรียงตามลำดับเวลา)
ก่อนที่จะข้ามไปเล่าเรื่องของคนอื่นๆที่เริ่มก้าวเข้ามาสู่ฉากชีวิตใหม่ๆของผม มีครั้งหนึ่งทางโรงแรมรับจัดงานเลี้ยงให้กับ
กลุ่มนักศึกษาปริญญาโท (ซึ่งเป็นภาคการศึกษาสำหรับผู้ใหญ่วัยเกิน40กันแล้วทั้งนั้น) คืนนั้นงานเลี้ยงจัดที่ห้องอาหาร

ซึ่งมีบริเวณเชื่อมต่อกับลอบบี้หน้าฟร้อนท์ของโรงแรม งานในคืนนั้นจัดเป็นแนวย้อนยุคตามแบบละครเรื่อง วนิดา
พนักงานอย่างพวกเราเลยได้เห็นแขกกว่า40คน ที่มาร่วมงานด้วยสไตล์พันตรีประจักษ์ วนิดา และ พิสมัยกันเต็มงาน
ส่วนตัวผมชอบเพลงสุนทราภรณ์ และเพลงลูกกรุงเก่าๆนั้นมีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คืนนี้ผมจึงรื่นรมย์เป็นพิเศษ

เมื่องานเลี้ยงใกล้จบ ประมาณ4ทุ่ม แขกส่วนนึงเริ่มเมาจนไม่สามารถขับรถกลับบ้านได้ จึงต้องเปิดห้องพัก
แขกท่าทางเมามากมาแจ้งเปิดห้อง แต่เพื่อนเค้าเห็นว่าพูดกันไม่รู้เรื่อง(คนที่มาติดต่อเมาจนอาจจะพูดไม่รู้เรื่อง)
เพื่อนเค้าเลยมาลงทะเบียนห้องพักและชำระค่าห้องแทนให้ หลังจากนั้นผมก็ทำงานของผมไปเรือยๆ จนรู้สึกว่า
มีคนจ้องผมอยู่ จนผมรู้สึกอึดอัด จะว่าเขินก็ไม่ใช่ อายก็ยิ่งไม่ใช่ ออกแนวระแวงและรำคาญมากกว่า

ผมเงยหน้าขึ้นแกล้งมองไปทางอื่นแต่ก็เหลือบดูคนๆนั้น จึงรู้ว่าเป็นคนที่มาเปิดห้องพักแทนเพื่อนของเค้าเมื่อครู่นี้
ยิ่งรู้ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก การเป็นฝ่ายถูกจ้องมองอย่างตั้งใจจากใครสักคนมันน่าอึดอัดมาก ไม่รู้มองเพราะอะไร
กลัวว่าผมไปทำอะไรให้แขกไม่พอใจรึเปล่า เกรงว่าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์เค้าอาจโวยวายหาเรื่องผม
ผมแกล้งลุกเดินไปทางนั้นบ้าง ทางนี้บ้าง ทำงานเรื่อยไปไม่หยุดมือ เพื่อจะไม่เปิดช่องให้ผู้ชายคนนั้น
ล้ำเส้นเข้ามาวุ่นวายกับผมได้ แต่จนแล้วจนรอดเค้าก็ เป็นฝ่ายพูดทำลายความน่าอึดอัดที่มีอยู่

"ทำที่นี่มากี่ปีแล้วน้อง" ผู้ถามคือชายร่างสูงท้วมตามวัยน่าจะเกิน40 แม้มองผ่านๆจะดูดีกว่าอายุจริง
"ก็เพิ่งทำได้สิบกว่าวันครับ" ผมตอบอย่างสุภาพ
"เหรอ ไม่กี่วันเอง แต่ทำงานดีนะ พูดจาก็สุภาพ เรียบร้อยน่ารัก" ขายคนเดิมชื่นชมด้วยน้ำเสียงกึ่มๆ
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้และกล่าวขอบคุณ จากนั้น เค้าก็เดินไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนเค้า

ผมหันไปทางเพื่อนๆที่นั่งมองอยู่ด้วยความสงสัย แล้วพวกเราก็เรื่มประเด็นเม้าท์แขกคนเมื่อครู่ด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
ผ่านไปสักพัก คนที่เข้ามาคุยกับผมก็ขอรับกุญแจและให้พนักงาน พาเพื่อนเค้าไปพักบนห้อง ผมนึกว่าคงไม่มีอะไรแล้ว
คาดว่าเมื่อเพื่อนเค้าเข้าพักเรียบร้อย เค้าก็คงจะกลับบ้านเลย แต่พอเดินลงมาด้านล่างก็ยังมานั่งฟังเพลงอีกสักพัก
แล้วก็เดินมาจ้องผมทำงาน โดยการเดินไปมุมนั้นทีมุมนี้ที  จนเพื่อนๆเริ่มสะกิดให้ผมสลับที่นั่งกับเพื่อน

"เขียนหนังสือสวยดี พี่ขอชมเลย ไม่น่าเชื่อว่าเพิ่งมาทำงาน" แขกคนเดิมเริ่มชวนคุย แม้ผมจะไปนั่งฟาก
"ครับ" ผมรับคำยิ้มๆ แล้วก็ไม่ได้แสดงความใส่ใจอะไรอีก แต่เค้าก็ยังตอแยไม่เลิก
"แล้วทำไมเขียนหนังสือสวยจังล่ะ" ยังมีคำถามต่อมาอีก ผมแทบถอนใจแต่ก็รักษากิริยาไว้ให้มากที่สุด
"ก็ผมเขียนหนังสือมาตั้งแต่เป็นนักเรียนแล้วน่ะครับ ไม่ได้มาหัดเรียนเขียนอ่านตอนทำงานที่นี่" ผมตอบ

นึกว่าคำตอบนี้อาจทำให้แขกรู้สึกว่าถูกยอกย้อน คงไม่พอใจและล่าถอยไปเอง กลายเป็นว่าเค้าหัวเราะชอบใจซะงั้น
แล้วยังชวนคุยไปเรื่องนั้นเรื่องนี้ ผมก็ตอบเท่าที่จำเป็นโดยยังแกล้งทำงานให้ยุ่งๆเข้าไว้ จนกระทั่ง
"แล้วน้องพักที่ไหนล่ะ" เมื่อเค้าถาม ผมก็ตอบไปกว้างๆ เค้าจึงถามต่อว่า "เอารถมาเองเหรอ"
ผมยังไม่ทันตอบ เพราะแกล้งทำเป็นว่าต้องหันไปหยิบเอกสารที่ด้านหลังเคาท์เตอร์ พร้อมแอบทำหน้าเซ็งเล็กน้อย
"เอางี้สิ เลิกกี่ทุ่ม เดี๋ยวพี่นั่งฟังเพลงรอ แล้วพี่ไปส่งน้องที่บ้านก็ได้" เค้าแสดงความมีนำใจที่ผมไม่อยากได้

"คงไม่ต้องหรอกครับ เพราะเราสองคนมาทำงานด้วยกัน ก็กลับพร้อมกันทุกวันอยู่แล้ว" กัปตันนินแทรกเข้ามา
"อ้าว มีคนรับส่งแล้วเหรอ" แขกคนเดิมสีหนาเจื่อนลง
"เราอยู่ด้วยกัน เป็นคู่เมทกัน เลิกงานพร้อมกัน ขอบคุณที่เป็นห่วงคนของผมนะครับ" กัปต้นนินออกตัว
"อืม งั้นพี่ขอตัวก่อนนะน้อง" ในที่สุดแขกคนนี้ก็ถอดใจและยอมเดินกลับออกไปเมื่อนินมาแสดงตัว

ผมหันไปขอบคุณกัปตันนิน ซึ่งนินเองก็บอกว่าเห็นอยู่นานแล้ว แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงดี พอดีเห็นเค้าเริ่มวุ่นวายมากขึ้น
จริงๆแล้วคืนนั้น ผมให้น้าชายมารับตามปกติ แต่กัปตันนินเสนอว่า ไหนๆบ้านผมก็อู่หน้าอพาร์ทเมนท์เค้าอยู่แล้ว
และวันรุ่งขึ้นผมมาเข้างานแต่เช้าอีก ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกับนิน นินก็เลยขอแลกเบอร์กับผม และบอกว่าให้ผรอที่บ้าน
คืนนั้นนินกลับไปก่อน ผมกลับตามเวลาคือหลังเที่ยงคืน เกือบๆตี1 นินก็โทร.มานัดหมายเวลาที่เราจะเจอกัน
รุ่งขึ้น ถึงเวลาที่นัดกันไว้ นินก็ขี่มอไซค์มาจอดรอรับผมอยู่ที่หน้าบ้าน เช้านั้นเราจึงเดินทางไปทำงานด้วยกันจริงๆ

[ThyRist]

ว้าว ^^"

เจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วย อิอิ

..

[Goodfellas]

"คนของผม"

อิอิ  แล้วจะเอาไงดีครับ  คราวนี้ 

แต่คิดว่าเค้าก็คงไม่ได้คิดอะไรกับเราจริงๆหรอกเนอะ

ยังไงก็คุึยให้เค้าเข้าใจด้วยนะครับ นิว

[Shin_i_chi]

เอาแล้วสิคับ

"คนของผม" มาแล้วไง
ต่อไปจะเป็นอะไรหล่ะคับเนี่ย

[@PurPle SuN@]

ในที่สุดก็มาต่อซะทีนะจ๊ะ 555

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

มาเล่าถึงผู้ชายอีกคนที่ผ่านเข้ามาในฉากใหม่ของชีวิต จะว่าไปแล้วเค้าเองเป็นคนแรกในที่ทำงานใหม่ที่ทักเรื่องแหวน
เพราะมีวันนึงเค้าถามเพื่อนผมว่า ผมมีแฟนแล้วเหรอ เพื่อนผมถามว่าทำไมอ่ะ เค้าบอกว่าก็เห็นผมใส่แหวนที่นิ้วนางซ้าย
ในขณะที่คนอื่นๆรอบตัวผมกลับไม่เคยสังเกตเห็นด้วยซ้ำว่า ผมใส่แหวน(ของพี่เด)ไปทำงานทุกวัน นอกจากนายนะ

นายคนนี้มีหน้าที่เป็นพนักงานเปิดห้องพักส่วนหลัง เรียกกันง่ายๆก็คือ รูมบอย แรกๆผมก็ไม่ได้สนใจเค้าเท่าไหร่
จนถึงตอนนี้ความสนใจที่มีก็เป็นเพียงแต่รุ่นน้องคนนึงในที่ทำงานเท่านั้น และเราต้องทำหน้าที่เกี่ยวข้องกันอยู่เรื่อยๆ
แต่ในช่วงแรกๆ ไม่ว่าจะเป็นรูมบอยคนไหนผมก็จำแทบไม่ได้ ไม่ใช่เพราะตำแหน่งงานของเค้าที่เหมือนจะด้อยกว่า
หรือ ผมแบ่งแยกระดับคนทำงานนะครับ สำหรับผม ทุกหน้าที่ ทุกตำแหน่งล้วนมีเกียรติ มีศักดิ์ศรี และสำคัญ

คนอื่นๆ(ส่วนใหญ่ในหลายๆโรงแรมที่ผมทำงานมารวมถึงที่นี่ด้วย) มักยกย่องให้แผนกฟร้อท์(แผนกปัจจุบันที่ผมทำอยู่)
เป็นแผนกที่ได้อภิสิทธิ์ทำนั่นทำนี่ รวมทั้งเป็นแผนกที่ถูกมองในภาพรวมว่าต้องเก่ง ฉลาด มีความรู้ และคุณสมบัติดีมาก
แต่ผมเองเป็นคนที่เคยอยู่ในแผนกที่ถูกกดขี่ ถูกมองเป็นคนระดับใช้แรงงานมาก่อน (ตอนเป็นกุ๊ก) และโดยส่วนตัวผม
ก็ไม่เคยมองว่าแผนกไหนวิเศษจนอยู่เหนือแผนกอื่น และไม่เคยมองว่าแผนกไหนด้อยเสียจนเรามีสิทธิ์ดูหมิ่นเค้าได้

ฉะนั้นผมจึงให้ความเคารพเพื่อนร่วมงานที่เป้นรุ่นพี่ ไม่ว่าเค้าจะอยู่แผนกไหน ผมถือว่าทุกคนทำงานก็เหนื่อยทั้งนั้น
ทุกคนมีผลต่อความสำเร็จของงาน และมีผลต่อรายได้ที่โรงแรมจะได้(แน่นอนว่านั่นคือเงินเดือนที่เราทุกคนจะได้รับ)
สำหรับรุ่นน้องในที่ทำงาน ผมก็จะเรียกขานด้วยความเมตตา เอาใจเขาใส่ใจเรา แสดงความสุภาพตามความเหมาะสม

ซึ่งนายนะเองก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่ผมแสดงท่าทีสุภาพและเหมาะสม ด้วยการอ่อนโยน และไว้ตัวพอควร
(การแสดงตัวเช่นนี้ทำให้ทุกคนให้ความสนิทสนมกับผมถ้าเป็นเด็กกว่าก็ไม่ลามปามถ้าเป็นรุ่นพี่ก็ไม่อวดเบ่งใส่ผม)
ทุกครั้งที่แขกมาเปิดห้องพักในส่วนที่แยกจากตึกหน้าของโรงแรม โดยมาเปิดห้องพักที่เคาท์เตอร์ของฟร้อนท์บนตึก
ผมต้องเขียนใบเปิดห้องและโทร.บอกให้รูมบอยฝั่งนั้นๆรอรับลูกค้า จากนั้นรูมบอยจะต้องมาเอาใบเปิดห้องที่ฟร้อนท์

แต่ถ้าแขกที่เคยมาพักแล้วขับรถไปที่หน้าห้องพักฝั่งใดฝั่งหนึ่งก็ตาม รูมบอยจะเป็นคนถือบัตรและเงินขึ้นมาเปิดห้องให้
ผมก็จะกรอกข้อมูลผู้เข้าพัก และสิ่งต่างๆที่ต้องให้แขก เช่นคูปองอาหารเช้า กุญแจห้อง และใบเปิดห้องให้รูมบอย
เมื่อจบขั้นตอน ผมก็มักจะพูดติดปากเสมอว่า "เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณนะครับ"

นายนะก็เป็นอีกคนที่มักได้รับคำพูดเช่นนี้จากผมเสมอ หากว่าเค้าเป็นคนขึ้นมาลงทะเบียนเปิดห้องพักให้กับแขก
นายนะเป็นพนักงานรูมบอยฝั่ง5ของโรงแรม มีอยู่ครั้งนึงผมก็ทำตามขั้นตอนจนเสร็จสิ้น และพูดประโยคเดียวกันนี้
นายนะกลับตอบผมเป็นประโยคคำถามว่า "ไม่เอาคำขอบคุณ ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย" ผมก็ไม่ได้สนใจ
เห็นว่านะไม่ยอมไปไหนซะที ก็เลยถามว่าเอกสารอะไรไม่เรียบร้อยเหรอ นะก็ว่าเปล่า ไม่มีอะไร ผมก็ถามว่างั้นรออะไร

"รอคำตอบจากพี่ ว่าจะให้อะไรแทนคำขอบคุณ" แล้วก็จ้องผมจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบตาซะเอง
"นี่แก อย่ายุ่งกะนินิวเพื่อนฉันนะยะ" ปุ้ยเพื่อนสนิทอีกคนที่เป็นแคชเชียร์ ส่งเสียงมาช่วยไว้
"แหม......ผมก็แค่ถามดู" นายนะยังแถไปอีกหน่อย

"รีบไปเถอะ แขกรอแย่แล้ว" ผมยังคงตอบกลับไปเสียงเบาๆ เพราะลำพังเสียงของปุ้ยก็ดังพอแล้ว
"ก็ผมยังไม่ได้คำตอบนี่ครับ" นายนะเล่นไม่เลิก
"งั้นก็เอาตัวและหัวใจดีมะ แต่ว่ามาเอาที่ฉันก่อนนะยะ อย่ามาวุ่นวายกะเพื่อนฉัน" พูดจบปุ้ยก็หัวเราะลั่น
ผมเกิดนึกสนุกตามเลยถามออกไปอย่างล้อๆว่า "นั่นสิ พี่ก็ไม่รู้จะให้อะไร นะบอกมาสิจ๊ะว่าอยากได้อะไร"
ได้ผลยิ่งกว่าการโดนปุ้ยขู่ซะอีกครับ เพราะแค่ผมแกล้งทำเสียงอ้อนๆหวานๆ นายนะก็เขินซะจนวิ่งเผ่นไปอย่างไว 555

[Shin_i_chi]

เหอะๆ
มีตัวละครใหม่เพิ่มมาอีกละเหรอคับเนี่ย
ดูท่า นะ จะน่ารักนะคับ พี่นิวก็ดันแซวซะเค้าเขินเลย หุหุ

[Goodfellas]

อิอิ แอบอิจฉา

อยากได้มั่งจัง

[ThyRist]

ผู้ ช คนนี้น่ารักแฮะ ><"

แอร้ย เขินนนนนน ><"

..

[Azygos]

พี่ชายผมเสน่ห์แรงเสียไม่มี  ขอให้พบกับดอกบานไม่รู้โรยอย่างที่ตั้งใจเอาไว้นะครับพี่นิว
^____^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่จากนั้นมา ก็ไม่เห็นว่านายนะ จะมีท่าทีอะไรจริงจังต่อเนื่องไปมากว่านี้ อีกทั้งยังมีการเล่าลือว่า ท่าทางนายนะ
จะติดใจพนักงานฟร้อนท์เข้าให้แล้ว มันคงง่ายกว่านี้ที่ผมจะตัดสินใจตอบรับหรือปฏิเสธ ถ้าคนที่ถูกลือนั้นเป็นผม
แต่กลายเป็นว่า คนที่ถูกจับคู่กับนายนะ กลายเป็นโอเล่เพื่อนที่เข้างานรอบบ่ายด้วยกันกับผม ผมจึงได้แต่นิ่งไว้
มิหนำซ้ำเมื่อนายนะถูกแซวต่อหน้าว่ามาตามจีบโอเล่รึเปล่า นายนะก็เอออวยไปด้วย ไม่ได้ปฏิเสธคำแซวนั้น

จากเสียงลือจนกลายเป็นการแซวกันเป็นจริงเป็นจัง โอเล่ก็ทำทีเล่นทีจริงกับนายนะ และผสมโรงกับเพื่อนๆที่แซว
นั่นทำให้ผมไม่แน่ใจว่า ตอนแรกนั้นผมคิดเข้าข้างตัวเองรึเปล่า จากนั้นมา แม้ผมต้องเข้ารอบบ่ายคนเดียว
(เพราะโอเล่ต้องไปเข้ารอบดึกแทนน้องที่ลางานไปรับปริญญา) ซึ่งต้องเจอกับนายนะเสมอๆ แต่ก็เป็นไปอย่างนิ่งเฉย
หลายครั้งผมรู้สึกว่านายนะมีท่าทีบางอย่าง แต่ผมก็ต้องหยุดความคิดไว้ก่อน มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคิดหาคำตอบ
เนื่องจากตอนนั้น นิ้วนางซ้ายของผมยังคงสวมแหวนของพี่เดไว้อยู่ ก็คงจะไม่สมควรเผื่อใจไปรับรู้ความรู้สึกของใคร

แต่ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ ก็มีพี่อีกคนที่ทำงานแบบเดียวกับนายนะ ชื่อพี่เชษ ซึ่งโดยบุคลิกเค้าเองก็สุภาพเรียบร้อย
พวกเรายังแอบนินทากันว่า พี่เชษเคยโกรธใครบ้างมั้ย แล้วพอลองถามพี่เค้า ก็ได้เห็นแต่รอยยิ้มหวานๆตามเดิม
ด้วยความที่พี่เชษเป้นคนสุภาพ ใจเย็น พูดจาดี ทำให้หลายครั้งที่มีแขกมาเปิดห้องพักในส่วนหลังของตึกหน้า
ผมจึงมักเลือกห้องพักฝั่งที่พี่เชษให้แขก เพราะเวลาโทร.ไปบอกให้รอรับแขกที่เข้าพักพี่เชษจะอยู่ประจำจุดตลอด
ไม่เคยหายตัวไปไหน และเมื่อจะขึ้นมาเอาใบเปิดห้อง ก็ไม่วุ่นวายด้วย ซ้ำยังมีน้ำใจเอาของฝั่งอื่นๆที่ยังค้างอยู่ไปแทน

แล้ววันนึง ปุ้ยก็ถามพี่เชษว่า พี่เชษมีลูกมีเมียรึยัง ซึ่งเป็นคำถามที่ต่อมาจากคำถามเรื่องอายุของพี่เค้า
พอเรารู้ว่าพี่เชษอายุ33 ก็พากันแซวว่าต้องมีลูกเมียแล้วแน่ๆ พี่เชษก็ส่ายหน้า ปฏิเสธยิ้มๆ
น้องที่ชื่อนุ่นเป็นแคชเชียร์ที่สนิทกับผมเช่นกัน จึงบอกว่าไม่เชื่อหรอก อายุตั้ง33แล้วต้องมีแน่ๆเลย
พี่เชษกลับหันมาทางผมยิ้มเขินๆ แล้วส่ายหน้าเป็นระวิง พร้อมบอกว่า ผมไม่มีจริงๆครับ
ผมก็เลยแซวพี่เชษว่า "แหม...ไม่ต้องมองหน้านิวก่อนตอบหรอก กลัวนิวรู้แล้วจะหึงรึไง"
งานนี้ทำให้พี่เชษอายมากกว่าเก่า แต่ก็ยังคงยิ้มอยู่เช่นเดิม ก่อนจะขอตัวกลับลงไป
"พี่เชษต้องคิดอะไรกะแกแน่ๆเลยนินิว ถึงได้มองหน้าแกก่อนตอบคำถาม" ปุ้ยเปิดประเด็นเป็นการปิดท้าย

ปล.วันนี้วันหยุด แต่ออกไปดูหนังมาอ่ะครับ กลับมาถึงก็อัพเรื่องที่ค้างไว้ทันที
แต่ขอพักการเล่าไว้ก่อนนะครับ แบบว่ารู้สึกง่วงมากเลยอ่ะ ไว้ตื่นแล้วจะมาเล่าใหม่ครับ

 

[Goodfellas]

เ็ฮ้อ  นึกถึงตัวเองตอนอยู่โรงแรมเหมือนกัน อิอิ   แปลกดีที่พวกผู้ชายที่ทำงานพวกนี้มักจะเป็นแบบนี้นะ  ถ้าไม่เจ้าชู้ก็จะทำตัวแมนๆอย่างนี้ซะทั้งนั้น   จนบางทีเราเองสิที่อดใจไว้ไม่อยู่  อิอิ

แต่ผมเองไม่โชคดีพอจะมีใครมาชอบก็เท่านั้น  ก็ได้แต่อิจฉาชาวบ้านเค้าไปอ่้ะนะ

[greenoak]

หวัดดีทุกคนครับ

น๊อตคิดมากระวังผมร่วงนะ