พูดเรื่องฟีโรโมนกันต่อนะครับ ภายในวันเดียวกันนั้นเองนอกจากแขกแต่ละรายที่เข้ามาสร้างเรตติ้งให้ผมตั้งแต่เช้า
หลังจากนั้น ลูกชายเจ้าของโรงแรม ก็เดินมาทานอาหารบุฟเฟ่ท์ในห้องอาหาร ก็เดินมาสั่งออมเลทกับผม
แล้วก็ไปเดินตักอาหารอย่างอื่นก่อน จูนก็บอกว่า เดี๋ยวจะเอาไปเสิร์ฟให้เหมือนทุกครั้ง แต่คุณเสี่ยเค้าเดินมารอรับเอง
ซึ่งระหว่างยืนรออยู่เค้าก็ถามชื่อ ถามที่มาที่ไป ถามเกี่ยวกับประสบการณ์ทำงาน คือเรื่องทั่วไปน่ะแหล่ะครับ ไม่มีไรพิเศษ
ผมสังเกตว่าพนักงานคนอื่นๆมองกันใหญ่เลย ทีแรกผมคิดเองว่าคงมองเพราะเห็นลูกเจ้าของมายืนคุยด้วยก็แค่นั้นมั้ง
แต่หลังจากคุณเสี่ยเดินออกจากห้องอาหารแล้ว กัปตันห้องอาหารก็เดินมาบอกผมว่า
"เฮ้ย นิวระวังๆไว้นะ เห็นเค้าว่ากันว่าคุณเสี่ยแกเป็นพวกตุ๊ดพวกแต๋วไรเงี้ย ยิ่งมาชวนคุยเนี่ยยิ่งน่ากลัวว่ะ"
และกรณีฟีโรโมนกรณีสุดท้าย ไปเกิดกับเด็กๆครับ เด็กอายุสัก2-3ขวบได้ล่ะ พ่อแม่เค้าอุ้มมากินบุฟเฟ่ท์เช้า
แล้วแม่เด็กก็อุ้มน้องเค้ามาเพื่อสั่งออมเลทแบบชิ้นเล็กๆ ไม่ใส่ผักให้ลูกเค้ากิน ซึ่งกรณีนี้ผมชื่นชมพ่อแม่เด็กนะ
เพราะเค้าสอนลูกดีอ่ะ มาถึงก็บอกลุกชายเค้าว่า "สวัสดีพี่เค้าก่อนสิครับลูก"
เด็กคนนี้ก็ยกมือไหว้ ซึ่งผมก็รับไหว้นะและทักทายกลับไปพอเป็นพิธี แล้วก็ทำออมเลทต่อไปไม่ได้สนใจอะไรอีก
แต่ก็เห็นว่าแม่เค้าปล่อยให้ลูกลงเดินไปเลือกของกินเอง ชี้ๆแล้วแม่เค้าก็ตักให้ไรงี้อ่ะครับ ผมก็ชำเลืองดูบ้าง
เพราะได้ยินเสียงแม่เค้าคอยปรามว่า อย่าทำอย่างนั้น อย่าไปตรงนู้น พอทำเสร็จแมลูกก็มารับออมเลทไปเอง
"ขอบคุณพี่กุ๊กเค้าก่อน" เด็กก็ยกมือไหว้ แต่ยังพูดไม่ชัดเลย
"นี่ครับ ถือไหวมั้ยเนี่ย" ผมยิ้ม แล้วผมก็ยื่นจานให้เด็ก แต่แม่เค้ารับไปถือเอง
"พี่ถือเองค่ะ เดี๋ยวตัวแสบทำหล่น ขอบคุณนะคะ" แม่เด็กก้พูดดี๊ดี
แต่แทนที่จะพากันกลับไปที่โต๊ะ เจ้าเด็กนี่ก็มาดึงเสื้อผม เรียกพี่กุ๊กๆ ผมก็หันไปถามว่า "ว่าไงครับ"
"ดูๆ" น้องเค้าพูดแค่นี้ แต่แม่เค้าบอกว่าสงสัยอยากเห็นตอนผมทำออมเลท ก็เลยบอกว่าต้องรอให้ลูกค้าสั่งก่อน
แม่เค้าก็บอกให้พ่อเด็กมาช่วยอุ้มลูกเค้ากลับ พอถูกอุ้มปั๊บเด็กร้องลั่นเลย เรียกแต่ "ดูๆๆ พี่กุ๊ก ดูพี่กุ๊ก"
พ่อแม่เค้าก็ดุเบาๆว่าไมได้หรอก ตอนนี้พี่กุ๊กยังไม่ทำ หนูจะอยู่ดูอะไร ประมาณนี้ เด็กก็ร้องๆๆๆจนพ่อแม่ต้องพาไปที่โต๊ะ
ได้เรื่องเลยกลับไปที่โต๊ะ แหกปากหนักกว่าเดิมอีก "หาพี่กุ๊ก หาพี่กุ๊ก" จนผู้จัดการบอกผมว่าไปดูเด็กหน่อยไป
ผมก็จำใจเดินไปหา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเสมือนว่าเด็กที่กะลังแหกปากอยู่นี้ ช่างน่ารักเสียล้นเหลือ พอถึงโต๊ะเด็กก็ทำท่าว่า
จะให้ผมอุ้มอ่ะ แม่เค้าบอกว่า "อยากให้พี่กุ๊กเค้าอุ้มเหรอ" ผมก็พูดยิ้มๆว่า "อย่าเลยครับพี่ตัวเปื้อนอยู่"
เด็กก็ไม่ยอมอีก พ่อแม่ก็คงอยากกินอาหารแล้วล่ะ เลยบอกว่าลองอุ้มหน่อยเผื่อเค้าหยุด ผมก็เลยต้องข่มใจรับเด็กมาอุ้ม
แต่ในใจคิดว่า 'บ้าจริง ยิ่งเกลียดๆเด็กอยู่ด้วย มาร้องหาอยุ่ได้ เด็กนี่ก็ไม่รุ้จักกลัวตายซะมั่ง ยังมาอ้อนให้อุ้ม'
ก็เป็นอันว่าภายในวันอาทิตย์วันเดียวผมต้องเจอใครต่อใครเรียกร้องต้องการตัวตั้งแต่เช้าไปจนตลอดทั้งวันทีเดียว
ไอ่รายอื่นๆน่ะยังพอพุดกันรุ้เรื่อง แต่กะรายที่เป็นเด้กนี่สิ โอ๊ย....เห็นว่าเป็นลูกแขกหรอกนะถึงได้ยิ้มแย้มออกสื่อ
นี่ถ้าเป้นเด็กอื่นๆที่ไม่มีผลต่อการงานของผมล่ะก็ คงได้เจอสายตาเย็นชา รอยยิ้มอาบยาพิษไปตั้งแต่เริ่มแหกปากแล้ว
แต่พูดก็พูดเหอะ ผมยอมรับนะว่าเป็นคนไม่ชอบเด็ก(จะว่าเกลียดก็ไม่เชิง) แต่ทำไม๊...ทำไมเด็กถึงชอบผมนักว๊า.....
หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย... (อ่าน 319995 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก