กันต์’s Part“ นี่มึง... โอเคจริงๆ เหรอวะ “
ไอ้เรย์ที่นั่งรอผมจัดกระเป๋าอยู่บนเตียงถามขึ้นมาครับ ส่วนไอ้แน๊คกับไอ้เจมส์มันออกไปจองที่บนรถบัสเรียบร้อยแล้วตอนนี้
“ เออดิ แค่กูได้บอกพี่เขาไป กูก็พอใจแล้ว... ที่เหลือก็... คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย เดี๋ยวกูก็คงเลิกชอบพี่เขาไปได้เองนั่นแหละ... มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอก “
ผมบอกไป ซึ่งมันออกจะดูเครียดอยู่ตลอดเวลาหลังจากที่ผมเล่าเรื่องนั้นให้มันฟัง... ซึ่งมันก็ได้แต่บ่นโทษตัวเองที่แนะนำผมไปอย่างนั้น
แต่ผมไม่เป็นอะไรจริงๆนะ
ผม...
ไม่ได้เสียใจเลย....
เพียงแต่... ผมอาจจะต้องขอระยะห่างระหว่างผมกับพี่เขาให้มากขึ้นกว่านี้ และเวลาอีกสักหน่อย... ก็.. เท่านั้นเอง
...................
ผมขึ้นรถบัสคันที่มีไอ้เจมส์กับไอ้แน๊คนั่งโบกมือไหวๆ เรียกอยู่ที่หน้าต่าง ซึ่งพอขึ้นมาบนรถ สายตาผมก็ไปหยุดอยู่ที่เบาะยาวหลังสุด ซึ่งมีแก๊งค์ของพวกพี่กิจกำลังนั่งกันอยู่พอดี
พูดตรงๆ.... ตอนนี้ผมก็ยังคงไม่ค่อยกล้าสู้หน้าพี่เขาเท่าไหร่ แต่จะให้ลงรถไปขึ้นคันอื่นมันก็คงจะดูไม่ดี เพราะไอ้แน๊คกับไอ้เจมส์มันก็จองที่เอาไว้ให้แล้ว
ที่สำคัญ...
สายตาที่พี่กิจมองผมมาตอนนี้ มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะทำอะไรแบบนั้น ผมเลยได้แต่ตีหน้าซื่อยิ้มตอบกลับไปให้ก่อนจะละสายตาไปแทบจะในทันที แล้วรีบเดินเข้าไปนั่งบริเวณกลางรถ ยังที่ที่พวกมันจองเอาไว้ให้ผมกับไอ้เรย์
“ มึงโอเคเปล่าวะ ย้ายไปคันก็ได้นะเว้ย... เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน “
ไอ้เรย์มันถามมาหน้าเจื่อนๆ ครับ
“ บ้าเหรอมึง... กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย มึงเห็นหน้ากูเศร้าปะล่ะ “
ผมแสร้งยิ้มตอบกลับมันไป แต่เหมือนสายตามันจะไม่เชื่อครับ ผมเลยตีหัวมันไปเบาๆ ทีนึง
“ อย่าเยอะ... กูบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรดิวะ “
พูดจบผมก็หันหน้าออกไปมองยังภายนอกหน้าต่าง ก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับเมื่อรถกำลังเริ่มเคลื่อนตัวออกไปจากรีสอร์ท ทว่าพยายามยังไงมันก็ไม่ยอมหลับเสียที เพราะหูมันคอยแต่จะฟังเสียงที่ดังมาจากกลุ่มพี่กิจอยู่ตลอดเวลา....
มันคงต้องใช้เวลาสักหน่อยใช่มั้ยครับ กับการรักษาโรคทางใจแบบนี้...
ผมไม่เป็นไรจริงๆ...
ก็แค่... เจ็บแปลบๆ นิดหน่อย ก็เท่านั้น...
............................
ที่มหาลัยฯ
เย็นแล้วกว่าที่รถจะเข้ามาถึง
ผมกำลังเอากระเป๋าขึ้นมาสะพายหลังเพื่อเตรียมตัวลงจากรถ แต่ก็ยังไม่วายอดที่จะมองไปยังบริเวณหลังรถไม่ได้อยู่ดี ก่อนจะต้องชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเจอสายตาคมๆ ของพี่กิจที่มองกลับมา ผมเลยได้แต่ฝืนยิ้มเล็กๆ ส่งให้ไป จากนั้นก็รีบลงมาจากรถทันที
พอลงมาถึง ไอ้เรย์ที่ตามหลังผมมาติดๆ ก็เข้ามากอดไหล่ผมไว้อย่างให้กำลังใจ จากนั้นไม่นานเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา พร้อมกับคนที่ผมคาดไม่ถึงว่าจะเจอที่นี่ในเวลานี้...
ไอ้ธันครับ...
มันกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ทำเอาหลายๆ คนบริเวณนี้มองมันอย่างแปลกใจทันที เพราะว่ามันไม่ได้อยู่ในภาควิชานี้ แล้วมันมาทำอะไรที่นี่เวลานี้ละเนี่ย
“ มาได้ไงวะ “
ผมทักขึ้นครับ
“ ก็... เห็นแพรบอกว่าพวกกันต์กลับมากันวันนี้อะ เราก็เลยมารอรับ “
รอรับอะนะ เพื่อ... ไม่เข้าใจมันจริงๆ เลยครับ สงสัยจะว่างมาก
“ พอดีกูคุยกับแพรน่ะ ว่าเราจะกลับถึงมอกันเย็นนี้ “
ไอ้เรย์อ้อมแอ้มบอกมาครับ ผมเลยพยักหน้าเล็กๆ เข้าใจไป
“ แล้วนี่มารอรับ... “
ผมไม่พูดต่อ แต่เลือกที่จะชี้นิ้วมาที่ตัวเองแทนเป็นเชิงถาม ซึ่งมันก็พยักหน้ารับตอบมา ผมเลยได้แต่ยิ้มแฮ่ๆ ส่งให้มันไปแค่เท่านั้น
แปลกๆ นะมึง....
หรือว่า... ที่ไอ้เรย์มันเล่ามาจะเป็นความจริง...?
“ ไปกันเลยมั้ย “
มันถามต่อครับ ผมเลยหันไปมองยังไอ้เรย์ ซึ่งมันก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ก่อนจะพูดขึ้น
“ กู... มีนัดกับแพรว่ะ พวกมึงสองคนกลับกันเลยนะ “
อ้าว... นัดหญิงแล้วทิ้งเพื่อนนะมึง
ว่าแล้วผมก็หันไปมองหาไอ้แน๊คกับไอ้เจมส์ที่ลงมากันก่อนแล้วครับ ซึ่งตอนนี้มันกำลังหม้อสาวอยู่ไกลๆ โน่นเลย
ไอ้สองตัวนี้ก็ทิ้งเพื่อนอีกเหมือนกัน.... แม่ง…
คือไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมแค่รู้สึกแปลกๆ ที่จู่ๆ ไอ้ธันมันก็มาเทคแคร์ผมซะขนาดนี้ คือผมคงจะไม่คิดอะไรมากหรอก ถ้าไม่รู้เรื่องที่ไอ้เรย์มันบอกว่าไอ้ธันมันชอบผม....
ผมที่กำลังลังเลใจอยู่ในตอนนี้ แต่แล้วคนที่พึ่งจะลงรถมาก็ทำให้ผมตัดสินใจได้...
“ กันต์... จะกลับกันเลยมั้ย “
เสียงพี่กิจถามมาเรียบๆ ครับ พอผมหันไปมอง ก็เห็นพี่เขาที่ยืนข้างๆ พี่คิมมองผมมาเรียบๆ ซึ่งผมก็ยังคงสู้หน้าพี่เขาไม่ติดอยู่ดี
“ พี่กิจกลับก่อนเลยครับ... เดี๋ยวผมกลับกับไอ้ธันมัน “
พี่เขาร่นคิ้วหันไปมองยังไอ้ธันอย่างแปลกใจ ซึ่งไอ้ธันก็ทำท่าอึกอักเล็กน้อยและกำลังจะตอบมา แต่ผมก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ พอดี... เราจะไปธุระกันต่ออะครับ “
ว่าจบผมก็ยิ้มให้อย่างเห็นเป็นเรื่องปกติ... ทั้งๆ ที่ผมเองก็รู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ปกติ
ผมก็แค่อยากขอเวลาและระยะห่างระหว่างผมกับพี่เขาให้มากกว่านี้อีกหน่อย... ก็เท่านั้นเอง
จากนั้นผมก็จับมือไอ้ธันลากมันออกไปจากตรงนี้แทบจะในทันทีเลยครับ
.......................
“ วันนี้รถเรารกหน่อยนะ พอดีกำลังย้ายหอใหม่อยู่น่ะ “
มันว่ามาก่อนที่ผมจะเปิดประตูรถเข้าไปครับ พอหันไปมองยังเบาะหลัง ก็เห็นกล่องใส่ของเต็มไปหมดเลยครับ
“ อ้าวเหรอ.. ย้ายไปไหนวะ เดี๋ยวเราช่วยขน “
มันที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัยคนขับหันมายิ้มแห้งๆ ให้ก่อนจะตอบมาครับ
“ ก็คอนโดเดียวกันกับกันต์นั่นแหละ “
ผมชะงักไปเล็กน้อย คืออดแปลกใจขึ้นมาไม่ได้อะครับ แต่จะว่าไป... มันก็ดีนะครับ ผมจะได้มีเพื่อนอยู่ที่นั่นด้วย
“ เหรอ... ก็.. ดีเลย เราจะได้มีเพื่อนด้วย นั้นเดี๋ยวเราช่วยขนของเข้าห้องละกันนะ “
“ เห้ย... ไม่เป็นไรกันต์ กันต์พึ่งกลับมาอะ น่าจะเหนื่อย... กลับไปพักเหอะ เราขนคนเดียวได้ “
มันว่ามาอย่างเกรงใจครับ แต่ผมก็เต็มที่จะช่วยมันจริงๆ นะ
อีกอย่าง... ผมเองก็ยังไม่อยากรีบกลับเข้าห้องไปเจอพี่กิจด้วย ก็เลยเป็นว่า... เย็นนี้ผมเลยถือโอกาสช่วยไอ้ธันมันย้ายหอใหม่ฆ่าเวลาไปละกันครับ
.....................................
ที่คอนโด
ไอ้ธันมันย้ายมาอยู่ห้องที่อยู่ชั้นล่างห้องพี่กิจไปแค่ชั้นเดียวเองครับ แต่ไม่ใด้เป็นห้องใหญ่สุดแบบห้องพี่กิจนะครับ มีห้องนอน 1 ห้อง ครัว และก็ห้องนั่งเล่นขนาดกำลังพอดี
“ อันนี้เอาไว้ไหนอะ “
ผมถามขึ้นขณะกำลังถือกล่องใส่หนังสือเดินเข้ามาในห้อง
“ แถวชั้นตรงนั้นก็ได้ เดี๋ยวเราจัดเอง “
ไอ้ธันมันชี้ไปยังชั้นหนังสือใกล้ๆ โต๊ะทำงานในห้องนอนครับ ขณะที่ตัวมันเองกำลังง่วนอยู่กับการลำเรียงกล่องอีกหลายใบเข้ามาในห้อง
“ มาเดี๋ยวกูช่วย “
ผมบอกไปก่อนจะเข้าไปช่วยมันประคองกล่องหลายใบที่ถูกวางซ้อนกันจนสูงเลยหัวมันเข้าไปในห้อง มันไม่ค่อยหนักเท่าไหร่หรอกครับ แต่เพราะมันถูกซ้อนกันจนสูง เลยทำให้ไม่ค่อยจะมั่นคงสักเท่าไหร่
“ เห้ย!! “
โครม !
นั่นไง....
โชคดีนะครับที่ของข้างในมันไม่ได้หนักอะไร และผมเองก็ล้มลงไปนอนหงายอยู่บนเตียง เลยไม่เจ็บอะไร
แต่ที่มันแย่ก็ตรงที่ไอ้ธันซึ่งประคองอยู่อีกฝั่ง มันดันล้มตามผมลงมาด้วยน่ะสิครับ กลายเป็นว่าตอนนี้มันกำลังคร่อมร่างผมไว้อยู่บนเตียง ซึ่งหน้ามันกับหน้าผมก็อยู่ใกล้กันมาก เห็นสายตาที่มันมองมาแล้ว... ผมนี่ไม่กล้าสบตามันต่อเลยครับ
คือเขินอะ...
แต่มันไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวเหมือนที่เกิดขึ้นกับพี่กิจนะครับ แค่ไม่ชินกับการถูกจ้องตาจากผู้ชายด้วยกันในระยะประชิดแบบนี้ก็เท่านั้นเอง
“ เอ่อ... มึงขยับออกไปหน่อยดิ “
ผมอ้อมแอ้มบอกไป เมื่อเห็นมันนิ่งค้างไว้แบบนี้อยู่นานแล้ว
“ โทษทีๆ กันต์เจ็บตรงไหนมั้ยอะ “
มันยิ้มแหยๆ ว่ามา ก่อนจะผละตัวขึ้นมาจากร่างผม
“ ไม่อะ... “
แล้วก็เกิดมีเดธแอร์ขึ้นมาเล็กน้อยระหว่างผมกับมัน ผมเลยรีบชิงพูดต่อทันที เพื่อทำลายบรรยากาศที่เกิดขึ้นนี้
“ นั้นเดี๋ยวกูช่วยเรียงหนังสือเข้าชั้นให้ละกันนะ “
ว่าจบผมก็รีบเดินไปยังชั้นหนังสือ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ กล่องใส่หนังสือ ซึ่งผมพึ่งจะยกเข้ามาเมื่อกี้นี้เอง
เท่าที่ดูจากหนังสือแล้ว ไอ้ธํนมันน่าจะเป็นคนชอบแต่งบ้านหรืออะไรทำนองนี้มากนะครับ เห็นมีหนังสือเกี่ยวกับบ้านตั้งหลายเล่ม ไม่เหมือนผมเลย ที่ส่วนมากนอกจากหนังสือเรียนก็จะเป็นหนังสือการ์ตูนเสียมากกว่า
ผมหยิบหนังสือเรียนมันขึ้นมาพลางเปิดดูผ่านๆ โห... มันเขียนตัวหนังสือสวยมากครับ แถมยังจดงานเป็นระเบียบดีด้วย ไม่แปลกใจเลยที่มันจะเป็นคนที่เรียนเก่งที่สุดในกลุ่ม...
เปิดดูไปได้ไม่นานผมก็มาสะดุดที่ชื่อมันครับ... ก่อนจะเหวอไปนิดๆ เพราะแปลกใจกับสิ่งที่พึ่งรู้เกี่ยวกับตัวมันขึ้นมา
“ เห้ยธัน... ทำไมคำนำหน้าชื่อมึงถึง... “
ผมหยุดถามต่อเพื่อรอคำตอบจากมันครับ มันยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะตอบกลับมาให้
“ ก็ตามนั้นแหละ.... “
ตามนั้นอะไรกันครับ... ก็คำนำหน้าชื่อมันไม่ได้เป็น นาย ธันวา... แต่เป็น มล. ธันวา นะครับ
“ จริงๆ ก็มีแต่แพรเท่านั้นแหละที่รู้ ก็ทำไงได้ละ คนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่.... “
จากนั้นมันก็เล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่า พ่อมันมาแต่งงานกับแม่มันซึ่งเป็นแค่คนธรรมดา แถมยังเป็นภรรยาคนที่สอง หลังจากที่ภรรยาคนแรกซึ่งมีฐานอันดรสูงเสียไป มันเลยไม่ได้เป็นหลานรักที่ถูกใจหม่อมย่ามันเหมือนอย่างกับพี่ชายและพี่สาว ซึ่งเป็นลูกของภรรยาคนแรกสักเท่าไหร่... และด้วยเหตุนี้ ตัวมันและแม่ก็เลยขอแยกตัวออกมาอยู่กันตามลำพัง นานๆ ทีพ่อมันถึงจะมาหา... แต่มันก็บอกนะว่าพ่อมันก็รักมันมากนะ มันถึงได้พอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่ และไม่เคยสนใจยศถาบรรดาศักดิที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดเลยสักนิด
กว่าที่จะจัดของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฟ้าข้างนอกก็มืดลงไปแล้วละครับ
พี่กิจโทรเข้ามาหาผมเมื่อตอนเย็นรอบหนึ่ง ซึ่งผมก็บอกไปแค่ว่ากำลังช่วยไอ้ธันมันย้ายหออยู่ก็เท่านั้น เหมือนว่าพี่เขาจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ เมื่อฟังจากน้ำเสียง แต่ก็คงเพราะผมเป็นคนในปกครองของพี่เขาละมั้งครับ....
มันคงจะแค่นั้นจริงๆ...
“ กันต์หิวยัง.. ไปหาอะไรกินกัน เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง “
“ เห้ย.. ไม่ต้องเลี้ยงหรอก “
“ ได้ไง ก็กันต์อุตส่าห์ช่วยเราขนของและจัดห้องจนเสร็จแบบนี้... ยังไงเราก็ให้เราเลี้ยงนะ “
มันยิ้มหล่อว่ามาครับ ผมก็เลยเออออตามไป ก่อนจะพามันไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านอร่อยแถวหน้าคอนโด เพื่อแนะนำให้มันรู้ว่าแถวนี้มีร้านไหนบ้างที่อร่อย สำหรับผู้ที่มาอยู่ใหม่อย่างมันครับ
............................
กว่าจะกลับเข้าห้องตัวเองมาก็เกือบจะ 4 ทุ่มแล้ว
พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นพี่กิจที่นั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก มองดุมายังผมทันที ผมเลยได้แต่ฝืนยิ้มเล็กๆ ส่งให้ไป เพื่อสร้างบรรยากาศไม่ให้ดูตรึงเครียดมากเกินไป
ผมบอกไม่ถูกเลยครับว่าตอนนี้รู้สึกยังไงมากกว่ากัน ระหว่างกลับดึก (ซึ่งเอาจริงๆ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะผมบอกพี่เขาไปแล้ว ) หรือ... ทำตัวไม่ถูกเวลาที่ต้องเจอหน้ากับพี่เขาแบบนี้
“ ทำไมถึงดึกขนาดนี้ “
“ ก็ผมบอกพี่ไปแล้วไง ว่าช่วยไอ้ธันมันย้ายหออะ “
“ ที่ไหน... “
ทำไมรู้สึกเหมือนเรากำลังคุยกันในช่วงแรกๆ ที่เจอกันเลยครับ ไม่เหมือนช่วงที่ผ่านมาก่อนหน้านี้เลย อาจจะเพราะความรู้สึกมันได้เปลี่ยนไปแล้วละมั้งครับ เพราะการกระทำไม่คิดให้ดีของผม ที่บอกพี่เขาไปอย่างนั้น
“ ที่นี่ครับ ไอ้ธันมันย้ายมาอยู่ที่นี่... ชั้นล่างเรานี่เอง “
ผมบอกไปตามตรง แล้วจู่ๆ พี่กิจก็ร่นคิ้วเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ซึ่งผมเดาใจพี่เขาไม่ถูกเลยครับตอนนี้
“ แล้วทำไม มันถึง.. “
“ ถ้าพี่กิจไม่มีอะไรแล้ว ผมขอเข้าไปพักก่อนนะครับ วันนี้ผมเหนื่อยมามากแล้ว “
ไม่ทันที่พี่เขาจะพูดจบ ผมก็รีบพูดออกมาก่อนทันที
คือมัน... อึดอัดกับบรรยากาศในตอนนี้มากอะครับ
ขอเวลาและระยะห่างสักหน่อยนะครับพี่ เพื่อที่ผมจะได้ทำใจได้
แล้วจากนั้น... ผมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง...
พี่กิจเหมือนจะดูเหวอๆ ไปเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อ รีบเดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องของตัวเองทันที ก่อนจะโยนเป้สะพายไปบนเตียง และทิ้งตัวตามลงไป
ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ...
ผมไม่ชอบเลยกับความรู้สึกและบรรยากาศแบบนี้
ไม่ชอบเลยจริงๆ.....
TBC.-------------------------------------------
ขอโทษทีนะครับที่ลงช้า พอดีมีช่วงที่ผ่านมาเคลียร์ปัญหารอบๆตัวเยอะหน่อย แทบไม่ว่างเลยอะครับ
พึ่งเขียนจบตอนที่ 38 เอง จี้มาติดๆแว้ว
อย่าเกลียดอิพี่กิจเลยนะครับ เพราะ....ยังมีให้เกลียดอีกเยอะเลย แต่สุดท้ายจะเข้าใจและไม่เกลียดครับ
ส่วนธัน.. อย่าเทใจให้นะครับ แม้ต่อไปจะน่ารักมากๆก็ตาม กันต์เอ้ย...(ส่วนตัวผมกะชอบตัวละครนี้ แต่ใน SS2จะมีบทบาทเยอะมากๆ)
ถ้าจำไม่ผิด ตอนหน้าบอสใหญ่ภาคแรกจะเกิดแล้วล่ะครับ...
ส่วนตอนที่ผมเขียนอยู่ก็น่ารักอึนๆนะครับ พ่อแง่แม่งอนหน่อยๆ
มาลุ้นและช่วยกันปราบบอสด้วยกันนะครับ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและการติดตามเสมอมานะครับผม แฮ่ๆ
ปล. อีก 2 - 3 วันจะลงตอนต่อไปให้นะครับผม
^______________________________________________^
หัวข้อ: My Gear รักร้ายๆ ของคุณชายเย็นชา ( Chapter - 54 / บทส่งท้าย ) (อ่าน 148572 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก