กันต์’s Partกว่า 4 โมงเย็น ที่ร้านกาแฟข้างมหาลัยฯ
“ กันต์... “
…
“ กันต์ ! “
“ หะ..ห๊ะ !... “
ผมสะดุ้งตัวขึ้นมาจากภวังค์ที่ผมเผลอหลุดเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จนกระทั่งได้ยินเสียงของไอ้ธันมันเรียกขึ้นมาเนี่ยแหละครับ
“ ว่าไง มีไรเหรอ “
“ เปล่า... เราเห็นกันต์เหม่อๆ อะ เนี่ยดูดิ... กาแฟจืดหมดแล้ว “
มันว่าจบ ผมก็ก้มลงดูแก้วกาแฟตรงหน้า ที่ตอนนี้น้ำแข็งมันละลายกลบรสกาแฟไปจนหมดแล้ว จากการเอาหลอดคนแก้วกาแฟไปมาของผมก่อนหน้านี้อย่างไม่ทันจะรู้ตัว
“ โทษที มัวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ... แล้วนี่ไอ้เรย์กับแพรยังไม่มาเหรอ “
ผมถามขึ้น เพราะตอนนี้ผมกับไอ้ธันกำลังรอแพรที่ไปคืนหนังสือห้องสมุดกับไอ้เรย์อยู่ และนี่ก็ใกล้จะถึงเวลาซ้อมแบดที่ชมรมแล้วด้วย..
สงสัยไอ้เรย์พาไปเถรไถลตามนิสัยมันแน่เลย...
“ ยังเลย แต่เมื่อกี้แพรไลน์บอกนะว่า กำลังจะออกจากห้องสมุดละ อีกเดี๋ยวก็คงถึง “
ไอ้ธันบอกมา ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับเล็กๆ
ว่าแต่.. พี่กิจกับพี่ผู้หญิงคนนั้น.. เป็นอะไรกันนะ..
....
เห้ย!! ไม่ได้ๆ เผลอคิดเรื่องนี้อีกแล้ว...
มัน... ไม่ใช่เรื่องของผม อย่าคิดๆ...
เรา.. ต้องลืมและกลับไปเป็นคนเดิมให้ได้...
.....
“ แหม.... พวกแก.. ดูคนป่วยสิ เดินปร๋อมาเชียวนะ... “
เสียงพี่ผู้หญิงโต๊ะใกล้ๆ ดังขึ้นมาครับ จนผมอดที่จะเหลือบไปมองตามด้วยไม่ได้ ก่อนจะต้องชะงักไปเล็กน้อย เมื่อสาวสวยที่เดินเข้ามาใหม่ในร้าน เป็นคนเดียวกันกับที่ผมเจอเมื่อตอนเที่ยงที่ผ่านมา.... และยังเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกห่อเหี่ยวหัวใจขึ้นมาทุกทีที่นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่กิจ
“ ไหนยะหล่อน... เจ็บเท้าไม่ใช่เหรอ... “
พี่อีกคนทักขึ้น เมื่อเพื่อนของเธอเดินเข้ามาถึงโต๊ะแล้ว
“ อุ๊ย!... เจ็บจังเลยอะ อิอิ “
พี่เขาทำท่าเหมือนเจ็บที่เท้า ก่อนที่จะพากันหัวเราะไปทั้งโต๊ะ
ผมไม่รู้ว่าผมให้ความสนใจที่จะอยากรู้ไปทำไม ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ใช่วิสัยของผมเลยสักนิดกับการยุ่งเรื่องของชาวบ้าน แต่คงเป็นเพราะพี่สาวคนนี้ละมั้งครับ ที่ทำให้ผมอยากรู้ไปโดยไม่รู้ตัว
พอตั้งสติได้ ผมก็สะบัดหน้าเล็กๆ ก่อนจะหันกลับมามองยังคนตรงหน้าที่กำลังพิมพ์ไลน์ในมือถืออยู่
“ กันต์... แพรบอกว่าไปเจอกันที่คอร์ดเลยนะ เรย์มันไปส่งแพรที่นั่นแล้วอะ “
ผมพยักหน้ารับรู้เล็กๆ จากนั้นพวกเราก็ลุกออกจากโต๊ะไป ซึ่งผมก็อดที่จะเหลือบไปมองยังกลุ่มพี่ๆ เขาเล็กๆ ไม่ได้ ก่อนที่จะออกจากประตูร้านไป
...................................
ที่คอร์ดแบด
“ เฮ้ยพวกมึง วันนี้ไปกินเหล้ากับพวกกูข้างมอกันมั้ย เดี๋ยววันนี้กูกับเพื่อนเลี้ยงเอง “
ไอ้เคที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ เดินโชว์หุ่นล่ำๆ มาเปิดล๊อคเกอร์ข้างๆ ผม ทักขึ้นครับ
ผมหันไปมองไอ้ธันเพื่อขอความเห็น มันก็ได้แต่ทำหน้างงๆ ก่อนจะยิ้มเล็กๆ ส่งมาให้ เป็นการบอกว่ายังไงก็ได้
“ ไปด้วยกันนะ.. กูยังไม่ได้เลี้ยงขอบคุณมึงเลยกันต์ “
“ ขอบคุณ... เรื่อง...? “
“ ก็เรื่องไอ้เสือไง “
มันหมายถึงไอ้ไทเกอร์ครับ ซึ่งเป็นชื่อเก่าที่มันตั้งให้ไว้ก่อนที่มันจะหายไป
“ เห้ย... ไม่เป็นไร... “
“ เอาน่า ให้กูได้ตอบแทนมึงบ้างเหอะ ตกลงนะ “
ผมหันไปขอความเห็นไอ้ธันอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้ากลับมาตอบตกลงมันไปครับ
.....................................
ที่คอนโด
ผมพ่นลมหายใจออกมาเพื่อเตรียมใจก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป คือยังไม่ค่อยกล้าเจอหน้าพี่กิจเลยครับ แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเจอนะ... แค่มันยังไม่พร้อมก็เท่านั้นเอง...
สักวันผมต้องทำใจได้ และกลับมาเป็นไอ้กันต์คนเดิมให้ได้....
ผมเปิดประตูเข้ามา พี่กิจที่นั่งอยู่ที่โซฟาหันหน้ามามองผมแทบจะในทันที ผมเลยได้แต่ฝืนยิ้มเล็กๆ ส่งไปให้เท่านั้น
ถึงผมจะฝืนแสดงไปเหมือนว่าไม่ได้เป็นอะไรก็ตาม แต่ลึกๆ ในใจแล้ว มันก็ยังคงรู้สึก... ยิ่งเวลาเจอหน้ากันด้วยแล้ว....
มัน... เจ็บครับ.....
“ เดี๋ยวคืนนี้ผมออกไปกินเหล้ากับเพื่อนนะครับพี่ “
พูดจบพี่กิจก็ถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาทันที รู้สึกบรรยากาศมันเหมือนช่วงแรกๆ ตอนที่ผมเข้ามาอยู่ที่นี่เลยครับ
“ ไปกับใคร “
“ ก็กลุ่มผม แล้วก็กลุ่มไอ้เคมันอะครับ พอดีมันจะเลี้ยงขอบคุณเรื่องไอ้ไทเกอร์ “
และก่อนที่ผมจะทำตัวไม่ถูกไปมากกว่านี้ ผมเลยรีบชิงหนีเข้าห้องไปเสียก่อน เพื่ออาบน้ำ แต่งตัว และออกไปร้านพร้อมกับไอ้ธันมัน
...........................
กว่าที่ผมจะออกจากห้องมาได้ ก็โดนถามแล้วถามอีก ว่าจะกลับกี่โมง กินร้านไหน และอื่นๆ อีกมากมาย
เห้อ.....
ว่าแล้วก็รีบลงไปหาไอ้ธันมันดีกว่า ป่านนี้มันคงจะรอผมนานแล้ว
........................
ที่ร้านเหล้าข้างมหาลัยฯ
“ เอ้า! ชน..... “
คืนนี้ไอ้เคมันมากับเพื่อนมันอีก 2 คนครับ ส่วนพวกผมนี่มากันครบเลย... แต่พวกนั้นมันก็ช่วยพวกไอ้เคหารนะครับ ไม่อย่างนั้นไอ้เคมันคงกระเป๋าฉีกแน่ๆ
“ ตัวเองอย่ากินเยอะนะ “
ไอ้เรย์บอกแพรครับ
“ รู้แล้วน่า เห็นแพรเป็นคนยังไงเนี่ย เรย์ก็เหมือนกัน ห้ามกินเยอะเด็ดขาด “
“ รับทราบครับผม “
ถึงจุดนี้.. ทั้งผม ไอ้แน๊ค และไอ้เจมส์ต่างก็มองหน้ากันโดยไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจว่า.... แม่ง... น่าหมันไส้สุดๆ เลย ไอ้เรย์
หลังจากนั้นไม่นาน ราวกับว่าโลกมันกลมหรือเพราะความบังเอิญกันแน่ ที่ผมได้เจอกับพวกพี่ผู้หญิงกลุ่มนั้นอีกแล้ว ซึ่งพวกพี่เขาพากันมานั่งยังโต๊ะใกล้ๆ กับโต๊ะของกลุ่มพวกผม
“ มองไรวะ “
ไอ้แน๊คถามขึ้นมาครับ ก่อนจะมองตามสายตาผมไป
“ เช็ด!!! พึ่งเคยเห็นมึงสนใจสาวๆ นะเนี่ย ปกติแม่งเห็นมีแต่ผู้ชายมารุม “
มันพูดจบผมก็ตบหัวมันไปทีนึงครับ เริ่มจะปากหมาเหมือนไอ้เรย์เข้าไปทุกทีแล้วเนี่ย สงสัยมันจะเป็นโรคติดต่อกันได้แน่ๆ
“ ไม่ได้สนใจเว้ย ! กูก็แค่รู้สึกคุ้นหน้าพี่เขาเฉยๆ “
“ ไหนวะ... “
ไอ้เรย์อดที่จะอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาบ้างไม่ได้ ก่อนจะมองตามมือที่ไอ้แน๊คมันชี้นำไป
“ ดื่มเว้ยๆ !!! วันนี้มาดื่ม... ก็ดื่มกัน! “
ไอ้เรย์รีบพูดขึ้นมาทันที ก่อนจะโน้มน้าวให้เพื่อนทุกคนกลับมาสนใจยังโต๊ะของตัวเองต่อ
จากนั้นไอ้เรย์มันก็ชายตามามองยังผมอยู่เล็กน้อย มันคงจะจำพี่ผู้หญิงคนนั้นได้ ไม่อย่างนั้น... ตอนนั้นมันคงไม่เข้ามากอดคอผม แล้วพาเดินออกไปจากหน้าโรงอาหารแบบนั้นหรอก
……………………
เกือบจะเที่ยงคืน ก็ถึงเวลาอันสมควรที่พวกเราจะกลับกันได้แล้วละครับ เพราะนี่ยังไม่ใช่สุดสัปดาห์ พรุ่งนี้ยังต้องมีเรียนแต่เช้าด้วย คงอยู่ดึกไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“ กลับดีๆ นะเว้ย “
ผมเอ่ยลาพร้อมกับโบกมือเล็กๆ บอกพวกไอ้เคมันครับ ก่อนจะมองเลยออกมายังหน้าร้าน และพบกับพี่กิจที่กำลังยืนพิงรถหันหน้ามามองทางผมตาเขม็งเลย
ว่าแต่... พี่เขามาทำอะไรเนี่ย...
และไม่ต้องให้คิดมากไปมากกว่านี้ พี่เขาก็เดินดุ่มๆ ตรงเข้ามาหาพวกผมทันทีเลยครับ
“ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับดึก “
พี่เขาพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พร้อมกับสีหน้าดุๆ ว่ามาครับ
“ ก็.. กำลังจะกลับกันแล้วอะครับ ว่าแต่.. นี่พี่กิจมาทำอะไรอะ “
“ ก็.. “
“ พี่กิจ ! “
แล้วเสียงผู้หญิงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังผมครับ พอผมหันไปมอง ก็เห็นกลุ่มพี่ผู้หญิงกลุ่มนั้นกำลังพากันเดินออกมาพอดี
ผมหันหน้ามามองพี่กิจอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้ถึงพี่เขาจะไม่ตอบอะไร ผมก็พอจะเข้าใจแล้วละครับ ว่าพี่เขามาทำอะไรที่นี่... เวลานี้....
“ ปะไอ้ธัน กลับกัน “
พูดจบผมก็จับมือไอ้ธันเดินเลยพี่เขาไปแทบจะในทันที โดยไม่หันหน้าไปมองพี่เขาเลยแม้แต่น้อย...
ที่สำคัญ... ผมไม่อยากอยู่ที่นี่นานไปมากกว่านี้...
บอกตรงๆ ผมยังทำใจไม่ได้หรอกครับ หากต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจไปมากกว่านี้
ขอเวลาผมอีกสักหน่อยเถอะนะ... แล้วผมจะกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง
......
ผมนี่มัน.... งี่เง่าจริงๆ...
ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพี่เขาเลยแท้ๆ..
…..
ที่คอนโด
ผมเดิมซึมๆ เข้ามาภายในห้อง หลังจากที่แยกกันกับไอ้ธันไปเมื่อสักครู่
คืนนี้... พี่กิจจะกลับห้องมามั้ยนะ...
พี่เขากับพี่ผู้หญิงคนนั้น... คืนนี้...
......
......
......
.....
ไม่สิ... มันก็เป็นสิทธิ์ของพี่เขานี่นะ ฮะๆๆ
ผมไม่ได้เสียใจอะไรเลยจริงๆ....
ฮะๆๆ.....
.....
ผม...
.....
....
...
...
...
ไม่ได้เสียใจเลย...
TBC.-------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจและการติดตามที่ล้นหลามขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ ครับ
มันก็จะอึนๆ อะครับ แต่... มันยังจะจมดิ่งไปมากกว่านี้อีกอะ
เป็นกำลังใจให้กันต์กันด้วยนะครับ มันคือการหลอกตัวเองไปวันๆ ที่เจ็บปวด...
สำหรับบอสท้ายภาคแรกนี้ก็อย่างที่หลายคนคิดไว้อะครับ ใช่แล้ว ฮานะนั่นเอง...
แต่นี่บอสยังร่างแรกนะครับ... ไม่ได้ร้ายกาจอะไรเลย
บอกได้เลยว่า... ต่อไปกันต์น่าสงสารมาก...
แต่..ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีครับ แฮ่
แล้วอีก 2 - 3 จะมาต่อตอนต่อไปให้นะครับ
ปล. ตอนหน้าอิพี่กิจก็มีความพยายามจัดการกับสถานการณ์ตอนนี้อยู่นะครับ แต่ว่า... ( สปอยไม่ได้ ><
) ต้องรอติดตามกันนะครับ
^_______________________________________________^
หัวข้อ: My Gear รักร้ายๆ ของคุณชายเย็นชา ( Chapter - 54 / บทส่งท้าย ) (อ่าน 147685 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก