หัวข้อ: My Gear รักร้ายๆ ของคุณชายเย็นชา ( Chapter - 54 / บทส่งท้าย )

[Pe_no]

รอๆๆติดตามค้าาาาา   

[หมีขาว]

Chapter 37

กิจ’s  Part




นี่มันวันอะไรกันวะเนี่ย....

ไม่รู้ว่าป่านนี้กันต์มันจะเข้าใจผิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ครับ  ตั้งแต่เมื่อตอนเที่ยง...จนมาถึงตอนนี้....

ผมไม่ได้ตั้งใจจะไปรับน้องฮานะเลยนะครับ  อันที่จริงผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องเขาไปที่นั่น...  ขาก็เจ็บอยู่แท้ๆ  ไม่รู้จะไปทำไม...

ส่วนที่ผมไปที่นั่นก็เพราะผมจะไปรับกันต์มันต่างหาก... 

แต่พอเห็นมันจับมือไอ้น้องธันนั่นเดินผ่านผมไปโดยไม่สนใจผมเลย  แล้วผมจะพูดอะไรได้ละครับ 

หงุดหงิดก็หงุดหงิดนะ...  แต่จะทำอะไรได้ล่ะ  เพราะมันก็ไม่ได้ผิดอะไร  หนำซ้ำ..  ผมยังรู้สึกว่าตัวผมเองมากกว่าที่ผิด....

เป็นอะไรวะเนี่ย!!!  ผม....

เมื่อคิดอะไรไม่ออก  สุดท้ายผมที่ได้แต่ยืนอยู่หน้าห้องมัน  หลังจากที่ไปส่งน้องฮานะและกลับเข้ามาถึงห้องแล้ว  เลยได้แต่หันหลังกลับเดินเข้าห้องตัวเองไปอย่างเซ็งๆ....



...............................



เช้าวันต่อมา

วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติครับ  ไม่ได้มาออกกำลังกายอะไรหรอกนะ  แต่เพราะจู่ๆ ก่อนนอนเมื่อคืนนี้  ผมก็คิดได้ว่า...  มันไม่โอเคเลยกับการที่กันต์มันทำตัวห่างเหินผมไปแบบนี้  ผมยังอยากจะมีมันอยู่ใกล้ๆ เหมือนเมื่อก่อนนะ

ใช่ครับ...  ผมยอมรับนะว่ารู้สึกดี  แต่ผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกนะครับ...  ก็แค่อยากมีมันอยู่ข้างๆ เหมือนเมื่อก่อนก็แค่นั้นเอง  มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก...  ใช่มั้ยครับ

ถ้าอย่างนั้น  สิ่งที่ผมควรจะทำในตอนนี้ก็คือ...  ทำไงก็ได้ให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม....


“ ก็อกๆๆ !! “


ผมรวบรวมความกล้าเพื่อเคาะประตูห้องมัน  รู้สึกแปลกๆ แฮะ  ทำตัวไม่ถูกยังไงก็ไม่รู้สิครับ  บอกตรงๆ เลยนะว่า  ผมไม่เคยไม่เป็นตัวของตัวเองขนาดนี้มาก่อนเลย

ผมเคาะย้ำไปอีกรอบ  และไม่นานมันก็เปิดประตูห้องออกมาด้วยใบหน้าที่งัวเงียและตาปรือๆ 


น่ารักดีแฮะ... 


มันมองหน้าผมเหมือนจะถามว่ามีอะไร...  ถึงได้ปลุกมาแต่เช้าแบบนี้  ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรหรอกครับ  เพราะนี่มันก็เช้ามากจริงๆ นั่นแหละ  ขนาดฟ้าข้างนอกมันยังมืดอยู่เลย


“ ... “


เหมือนมันทำท่าจะถามอะไรขึ้นมาสักสักอย่าง  แต่มันก็เลือกที่จะไม่ถามขึ้นมาเสียอย่างนั้น  เลยกลายเป็นผมเองที่ต้องมาตอบคำถามจากสายตาของมันในตอนนี้แทน

“ เอ่อ...  พอดีวันนี้พี่มีไปดูงานที่โรงงานน่ะ “

กันต์มันทำหน้าเป็นเชิงถามว่า...  แล้วไงต่อครับ

“ แล้ว... เอ่อ..  แถวนั้นมันไม่ค่อยมีอะไรกินน่ะ รอบที่แล้วที่ไป  อาจารย์ก็พาไปกินข้าวแถวนั้น  แล้ว... เอ่อ...  คือมันไม่ค่อยจะอร่อยน่ะ “

“ แล้ว... “

“ ทำข้าวกล่องให้พี่หน่อยนะ “

กันต์มันทำหน้างงๆ สงสัยถามมาครับ  คืออย่าว่าแต่มันเลย  ผมเองก็งงเหมือนกันที่มาขออะไรมันแบบนี้

“ น้า...  ทำให้พี่หน่อยนะ “

“ ...... “

“ นะคร้าบ “

สุดท้ายกันต์มันก็พยักหน้ารับเบาๆ  ก่อนจะขอเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อยก่อน


…..


ที่ห้องครัว

“ แล้วพี่อยากกินไรอะ “   

กันต์มันถามขึ้นมาทันทีที่เดินเข้าครัวมาครับ  ส่วนผมแทนที่จะไปออกกำลังกายเหมือนเช่นทุกที  กลับเปลี่ยนมานั่งจ้องมันอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในครัวนี้แทน

“ อะไรก็ได้  เราทำอะไรมาพี่กินได้หมดแหละ “

ผมยิ้มบอกไปครับ  สายตามันมองผมอย่างระแวงอยู่เล็กน้อย  แต่ก็ยอมหันหลังเปิดตู้เย็นและหยิบนู่นหยิบนี่ออกมาเรื่อยๆ

จริงๆแล้ว  วันนี้ผมไม่ได้มีไปทัศนะศึกษาดูงานอะไรที่ไหนหรอกครับ  ก็แค่อยากใช้เวลาร่วมกับมันเหมือนอย่างเมื่อก่อน  อยากจะพูดคุยด้วย  โดยที่มันไม่ต้องหลบหน้าผม  แล้วไปใช้เวลาร่วมกับคนอื่นอย่างนั้น  เผื่อว่าบางที...  อะไรๆ ระหว่างผมกับมัน  อาจจะดีขึ้นก็ได้ครับ

...........

“ เมื่อคืน... “

ผมเริ่มพูดขึ้น  ขณะที่มันกำลังหันหลังทำอาหารอยู่ในตอนนี้

“ มันไม่ได้มีอะไรนะ  พี่แค่ไปส่งน้องเขาเฉยๆ ส่งเสร็จก็กลับเข้าห้องมาเลย “

เหมือนกันต์มันจะหยุดมือลงฟังผมอยู่เล็กน้อย  ก่อนจะเริ่มทำอาหารต่อไป

“ จริงๆ แล้ว...  พี่ตั้งใจจะไปรับเราต่างหาก... “

ถึงจุดนี้...  มันก็หันหน้ากลับมามองผมด้วยสีหน้าแปลกๆ

“ แต่เห็นเราอยากจะกลับกับคนอื่น  แล้วจะให้พี่ทำไงอะ “

ผมทำหน้ามู่บอกไป  (ซึ่งมันไม่ใช่วิสัยของผมเลย )  คือมันอดน้อยใจขึ้นมาไม่ได้นี่ครับ  เวลาที่นึกถึงภาพนั้น

“ ก็เลยไปส่งสาว “

“ ก็น้องเขาขอมา...  แล้วพี่เห็นว่าน้องเขาขาเจ็บอยู่....  ก็เลยปฏิเสธไปไม่ได้ “

“ ขาเจ็บ... ? “

มันทำหน้าแปลกใจถามมาครับ  ผมเลยได้โอกาสอธิบายต่อเลย

“ ก็เมื่อวานตอนเที่ยงที่เราเห็นนั่นแหละ  น้องเขาล้มแล้วข้อเท้าพลิก  พี่ก็เลยต้องไปส่งเขาที่หอน่ะ “

“ แต่.... “

เหมือนมันจะพูดอะไรต่อ  แต่ก็กลืนคำพูดนั้นลงคอไป  แล้วเปลี่ยนมาเป็นตั้งคำถามที่ทำเอาผมสะอึกขึ้นมาแทบจะในทันที  ด้วยใบหน้านิ่งๆ

“ แล้ว...  พี่มาบอกผมทำไม “

“ ก็...  พี่ไม่อยากให้เราเข้าใจผิดไง “

“ มันก็เรื่องส่วนตัวของพี่..  ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว....  พี่ไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรให้ผมฟังก็ได้... “


ไปไม่ถูกเลยครับ....


แล้วเราก็เงียบกันอยู่พักหนึ่ง  ก่อนจะเป็นผม ( อีกเหมือนเดิม )  ที่เริ่มทำลายบรรยากาศอึมครึมในตอนนี้

“ เช้านี้ให้พี่ไปส่งนะ  ยังไงก็ออกห้องพร้อมกันอยู่แล้ว  จะได้ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่นเขาด้วย “

“ แต่... “

“ ไม่รู้ล่ะ  พี่บังคับ... “

ผมยิ้มหน้าตายบอกไป  โดยไม่สนใจท่าทีขัดขืนของคนตรงหน้านี้เลยแม้แต่น้อย



………………………….



ตอนเที่ยง  ที่โรงอาหารคณะ

จริงๆ แล้ว  ผมพยายามชวนพวกเพื่อนๆ  ให้ไปกินข้าวกันที่โรงอาหารกลางครับ  แต่มันไม่ยอมไปกัน  บอกแค่เพียงว่ามันไกลไป  ส่วนที่ผมอยากไปกินที่นั่นก็เพราะเรื่องเมื่อเช้าที่ผมโกหกกันต์มันไปนั่นแหละ...  คือถ้ามันมาเห็นผมกับพวกเพื่อนๆ อยู่ที่นี่ละก็...  มีหวังความแตกแน่  แล้วคราวนี้มันก็จะแย่ยิ่งไปกว่าเดิม

“ เป็นเชี่ยไรมึงเนี่ย  ทำหน้าเป็นตูดเลย “

ไอ้คิมมันว่ามาขณะที่เรากำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารคณะกัน

“ เปล่า.... “

“ ดูมัน...  ตกลงนี่มึงเบื่ออาหารคณะเรา  หรือมึงเบื่อสาวๆ คณะเรากันแน่วะ   ถึงได้อยากไปแดกที่โรงอาหารกลางน่ะ “

ไอ้พีแดกดันผมต่อ

“ อาหารเว้ย ! “

“ แหม...  ก็นึกว่านัดเด็กคณะบัญชีเอาไว้ “ 

ไอ้คิมมันว่ามาต่อครับ  แถมยังทำหน้าราวกับรู้ดีเสียอย่างนั้น

“ คณะบัญชีไรวะ... “

ผมทำหน้าไม่เข้าใจถามกลับไปครับ

“ ก็น้องฮานะไง   ตกลงนี่...  พวกมึงถึงขั้นไหนกันแล้ววะ “

“ ถึงไหนกันล่ะ  กูไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาสักหน่อย  เชี่ยคิมมึงก็เชียร์กูจัง  อย่าคิดว่ากูไม่รู้อะ “

พูดจบมันก็อมยิ้มกวนบาทาส่งมาให้ครับ  แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีอารมณ์จะไล่เตะมัน  เพราะกำลังลุ้นอยู่ว่าจะเจอกันต์มันที่นี่รึป่าว
ผมเลือกที่จะนั่งโต๊ะตรงมุมสุดของโรงอาหารเลยครับ  แอบๆ หน่อยน่าจะดีกว่า

“ เชี่ย...  ข้าวกล่อง  ใครทำมาให้วะ “

ไอ้คิมมันทักขึ้นเสียงดังอย่างแปลกใจ  เมื่อผมหยิบเอากล่องข้าวจากถุงกระดาษที่ผมหิ้วติดตัวไปมาตลอดเวลาตั้งแต่เช้าขึ้นมา

“ สาวแน่.. “

ไอ้บิวว่ามา  พร้อมทั้งหันหน้าไปขอเสียงสนับสนุนจากไอ้พีอีกคน
 
“ น้องฮานะชัวร์ “

“ มึงนี่ก็ไม่เลิกนะไอ้คิม...  กูขอย้ำอีกรั้งนะ...  ว่ากูไม่ได้ชอบน้องเค้า  แล้วอีกอย่าง...ข้าวกล่องนี่กันต์มันก็เป็นคนทำมาให้... “


“ หือ..!! “


นี่พวกมึง 3 ตัวจะหน้าตาตื่นกันทำไมวะ  แถมยังอุทานเสียงดังขึ้นมาซะพร้อมกัน  มันน่าแปลกตรงไหนกัน...

“ กูขอชิมหน่อยได้มั้ยวะ  ว่าแต่..  ทำไมอยู่ๆ น้องเขาถึงทำข้าวกล่องมาให้มึงได้อะ “

เร็วเลยนะมึงไอ้พี...  ผมเลยต้องหาเหตุผลจอมปลอมโกหกมันไป  ส่วนเรื่องขอชิมนั้น...  ฝันไปเถอะมึง....

“ ของเหลือน่ะ...  กูกินเมื่อคืนแล้วเห็นว่ามันอร่อยดี  ก็เลยเอาใส่กล่องมากินเนี่ย “

“ เหรอวะ..  แต่ดูจากสภาพและการจัดแต่งแล้ว..  เหมือนมันไม่ใช่ของเหลือเลยนะ  และอีกอย่าง..  คนอย่างมึงเนี่ยนะ  จะมาพิถีพิถันอะไรกับเรื่องพวกนี้ “

ไอ้บิวมึงก็ช่างจับผิดกูจังนะ

“ ก็.... “


“ ….. “


“ กูไปซื้อน้ำละ  เดี๋ยวมา “

ไม่แค่นโกหกต่อจะดีกว่าครับ  เพราะไอ้พวกนี้มันไม่ได้โง่เลย  เดี๋ยวมันจะยิ่งสงสัยไปมากกว่าเดิม  ทางที่ดี...  ควรปลีกตัวออกมาก่อนจะดีกว่า

“ ห้ามแอบกินด้วยนะเว้ยพวกมึง  ไม่งั้น... หึ! “

ผมหันหลังมากำชับไว้ก่อนครับ  เพราะไม่อย่างนั้นมีหวังเกลี้ยงแน่  ยิ่งเป็นฝีมือกันต์มันด้วยแล้ว  รับรองพวกนั้นมันต้องอยากกินแน่นอน


.........................


ผมเดินไปซื้อน้ำ  พลางเหลียวซ้ายแลขวามองหากันต์มันไปในตัว  ซึ่งก็ยังไม่เห็น...  บางทีถ้าผมรีบกินและรีบออกจากโรงอาหารให้ไว  ก็อาจจะไม่ต้องเจอมันก็ได้นะครับ 

พอผมเดินกลับโต๊ะมา  ก็พบว่าสมาชิกที่โต๊ะมันเพิ่มขึ้นมาอีก 3 คน  ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ 

น้องฮานะและเพื่อนๆ ของเธอนั่นเอง...

“ พี่กิจ ! “

น้องเขายิ้มทักขึ้นมาทันทีที่เห็นผมกำลังเดินมาถึงโต๊ะ  ผมเลยได้แต่ฝืนยิ้มเล็กๆ ทักตอบไปให้เท่านั้น

“ น้องลูกพีชมาหาไอ้คิมมันเหรอครับ “

ผมเลือกที่จะทักน้องลูกพีชแทนที่จะเป็นน้องฮานะ  เพื่อที่จะได้ไม่ต้องถูกใครมาโยงระหว่างผมกับน้องฮานะอีก

“ ป่าวค่ะ  คือฮานะมันซื้อของมาฝากพี่กิจน่ะ “

นั่น...  สุดท้ายก็โยงเข้ามาจนได้

“ คือ...  พวกเราไปกินข้าวร้านอร่อยมา  ฮานะก็เลยซื้อกลับมาฝากพี่กิจอะค่ะ “

น้องฮานะยิ้มว่ามาครับ  ก่อนจะยื่นของส่งมาให้ผม

ผมรับมาพร้อมกับยิ้มให้เล็กๆ พอเป็นพิธี  ก่อนจะเปิดออกดู  ซึ่งข้างในก็เป็นอาหารค่อนข้างมีราคา  ซึ่งถูกสั่งให้ห่อกลับ  และไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไรต่อ  ไอ้คิมมันก็ล้วงเอาออกมาทีละอย่างๆ

“ น่ากินทั้งนั้นเลยว่ะ  แหม... มีคนดูแลดีจังเลยนะมึง “

มันว่ามาครับ...  ซึ่งผมว่ามันชักจะยังไงๆ แล้วนะ  ไอ้คิมมันถึงได้เชียร์ผมกับน้องเขาซะขนาดนี้

“ เห็นละอยากกินเลย  แต่....  ไม่แย่งมึงดีกว่า..  เดี๋ยวน้องฮานะเขาจะเสียน้ำใจเอา “

มันยิ้มทะเล้นว่ามาครับ  ผมเลยได้แต่มองกลับไปตาขมึง

“ ถ้างั้น...  ข้าวกล่องมึง...  กูขอกินนะไอ้กิจ “

เชี่ย!!!  ไอ้นี่ก็อีกตัว...  หาโอกาสได้ตลอดเลยนะ  กูยังไม่ได้อนุญาตเลย  มึงหยิบเอาไปได้ไงวะไอ้พี!

ที่สำคัญ...  ผมหวง...  และจะไม่ให้ใครกินทั้งนั้น....

“ อ้าว...  พี่กิจมีข้าวกล่องมาด้วยเหรอคะ “

แล้วน้องฮานะก็พูดเสียงอ่อยถามมาครับ  โครตจะลำบากใจเลย

“ ไม่หรอกฮานะ  ไอ้กิจมันไม่กินข้าวกล่องหรอก  น้องอุตส่าห์ซื้อมาให้ขนาดนี้...  จริงมั้ยวะเพื่อน “

ไอ้คิม....  นี่มึงจะออกนอกหน้าเกินไปแล้วนะ  สงสัยผมคงต้องคุยกับมันจริงๆ จังๆ ซะแล้วละครับ  ว่าผมไม่ได้สนใจน้องเขาเลย  และผมก็เลิกไอ้นิสัยเจ้าชู้พวกนั้นไปแล้วด้วย

“ ถ้าพี่กิจลำบากใจ..  ก็ไม่เป็นไรนะคะ  ฮานะไม่รู้เองแหละ...  ว่าพี่กิจมีข้าวมากินแล้ว... “

พูดมาซะขนาดนี้  แล้วผมจะทำไงได้ละครับ  ลำบากใจสุดๆ เลย

“ เสียน้ำใจน้องเขานะเว้ยไอ้กิจ “

ไอ้พีนี่ก็...

แม่งเอ้ย....

“ ครับๆ..  นั้นเดี๋ยวพี่กินของฮานะแทนก็ได้ “

ผมตอบไป  ไอ้คิมมันก็ตีมือดังฉาดใหญ่อย่างถูกใจ  ในขณะที่น้องเขาก็ยิ้มกว้างออกมาแทบจะในทันที  ก็คงจะมีแค่ผมละมั้งครับที่รู้สึกอึดอัดและไม่สบอารมณ์อย่างถึงที่สุด


เซ็งครับ....




....

[หมีขาว]

“ พลาดละมึงไอ้กิจ !  อร่อยสัด “

“ ไหนวะ  กูชิมหน่อย “

ไอ้บิวว่าจบมันก็เอื้อมมือไปตักข้าวกล่องที่อยู่กับไอ้พีเข้าปากมันทันที

“ เชร็ดดด!!!  อย่างที่ไอ้พีว่า  มึงพลาดละ “

ก็แน่ล่ะ...  กันต์มันทำนี่  แล้วพวกมึงยังจะมาตอกย้ำให้กูต้องปวดใจอีกนะ  แม่งเอ้ย!!!

เห้อ...  เวรกรรมอะไรวะกู...



“ อ้าวพี่ๆ หวัดดีครับ “

เสียงไอ้เรย์ดังมาจากทางด้านหลังของผม  ซึ่งทำให้ผมถึงกับเสียวสันหลังวาบขึ้นมาแทบจะในทันที

“ อ้าวพี่พี  วันนี้พวกพี่ไม่ต้องไปดูงานที่โรงงานกันเหรอครับ “

นั่นไง...  เสียงกันต์มันถามขึ้นต่อทันที  ไอ้พีเองก็ทำหน้างงๆ  แต่ก่อนที่มันจะพูดอะไรให้ผมซวยไปมากกว่านี้  ผมเลยรีบชิงพูดสวนขึ้นมาก่อน

“ คือวันนี้อาจารย์เขางดกะทันหันน่ะ  พอดีที่โรงงานเขาไม่สะดวกให้นักศึกษาไปดูงานในวันนี้ “

ผมพูดจบกันต์มันก็พยักหน้าเล็กๆ  เหมือนจะเข้าใจ  ในขณะที่พวกเพื่อนๆ ผม  หันขวับมามองยังผมกันเป็นตาเดียวเลย ว่าผมกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่....

ผมเลยทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้ไปแค่นั้น  ขอแค่รอดจากกันต์มันได้ก็พอแล้วละครับ...  คนอื่นผมสนที่ไหนล่ะ.... 

แต่แล้ว... 

สิ่งที่แย่ที่สุด  มันก็กำลังจะเกิดขึ้นแล้วล่ะครับ  เมื่อสายตาของกันต์มันหันไปโฟกัสยังข้าวกล่องที่อยู่ตรงหน้าไอ้พีมันตอนนี้...

ซวยแล้วไงไอ้กิจเอ้ย!!!!

บอกไว้ก่อนเลยนะครับ  ว่าผมไม่เคยหัวปั่นขนาดนี้เพราะใครมาก่อนเลย  จะมีก็แต่กันต์มันเนี่ยแหละครับ  ที่ทำผมได้ถึงขนาดนี้
ในที่สุด...  มันก็เบนสายตาจากกล่องข้าวมามองยังผมแทน... 

สายตาเย็นชาสุดๆ เลยครับ...

และไม่ถึง 3 วินาที  มันก็เมินไปจากผม...  สกิลเดียวลาสช็อต...  ลาตายก่อนนะครับทุกคน.....

“ ข้าวกล่องกันต์อร่อยมากเลยนะ  พี่ขอไอ้กิจมา “

ไอ้พีว่ามาครับ  กันต์มันก็ยิ้มเล็กๆ ส่งให้ไป  ส่วนผมนี่....นั่งเงียบตัวลีบที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย

“ พอดีไอ้กิจมันมีสาวมาส่งข้าวให้ถึงที่  เลยโชคดีของพี่อะ...  นี่เรารู้มั้ยว่าเราทำอาหารอร่อยกว่าทุกเจ้าในโรงอาหารเลยนะ “

เอากันเข้าไป...  ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ เลยวะเนี่ย

“ อ่อครับ..  แต่ก็คงจะอร่อยสู้ของที่พี่กิจกินอยู่ไม่ได้หรอกครับ “

ฮือๆๆ  พี่ขอโทษกันต์...  พี่โดนมัดมือชกนะคร้าบ.....

“ กันต์!  พึ่งมาเหรอ “

แล้วไอ้หน้าหล่อเดือนคณะปีนี้ที่พึ่งจะมาถึง  ก็รีบเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหามันครับ  ผมเลยหันไปจ้องมันตาเขม็ง  ชักเริ่มไม่ถูกชะตากับมันซะแล้วสิ

“ อืม..  พึ่งมาอะ  กำลังหาโต๊ะนั่งกันอยู่เลย “

กันต์มันตอบไปครับ

“ พี่กิจนี่มีน้องชายด้วยเหรอคะ “

แล้วจู่ๆ น้องฮานะก็ถามขึ้นมาครับ  ในขณะที่ทุกคนต่างก็หันไปให้ความสนใจกับเธอต่อในทันที

“ เอ่อ..  ใช่...  ทำไมเหรอ “

“ แหม  ถึงว่า... หน้าตาดีเหมือนกันเลยนะคะ  พี่น้องคู่นี้...  แถมยังทำข้าวกล่องให้พี่ชายด้วย “

น้องฮานะพูดจบ  ไอ้คิมมันก็หลุดขำขึ้นมาแทบจะในทันทีเลย  ดูท่าแล้วน้องเขาคงจะเข้าใจอะไรผิดเป็นแน่

“ ฮานะเข้าใจผิดแล้วน้อง  ไอ้กิจกับน้องกันต์นี่ไม่ใช่พี่น้องกันหรอกนะ “

ไอ้คิมอธิบายแทนผมที่ขี้เกียจจะอธิบายอะไรมาก  ให้คนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผมฟังสักเท่าไหร่

“ อ้าวเหรอคะ...  ก็ฮานะเห็นมีทำข้าวกล่องให้กันด้วย  ก็เลย... น่าอายจังค่ะ “

“ คือน้องกันต์เขาพักอยู่กับไอ้กิจมันน่ะ “ 

ไอ้คิมเสริมต่อ  ไม่รู้ว่ามันจะต้องมาอธิบายอะไรละเอียดให้คนนอกฟังด้วยนะ

“ แล้วน้องเขากับพี่กิจ... “

ฮานะเหมือนจะยังคงสงสัยต่อ  ก่อนที่กันต์มันจะสวนตอบขึ้นมาแทนไอ้คิมมันครับ

“ เป็นแค่คนรู้จักกันอะครับ  พอดีผมมาขออาศัยพี่เขาอยู่... ก็เท่านั้นเองครับ “

อึ้งเลยครับกับคำตอบนี้...  คือถ้าเป็นเมื่อก่อนมันก็อาจจะใช่ที่ผมจะคิดแบบนั้น  แต่ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว  เพราะกันต์มันมีความหมายมากกว่านั้นนะครับ

“ จริงๆ แล้ว... “

จากที่ไม่คิดจะอธิบายอะไร  แต่พอได้ยินกันต์มันพูดประชดมาแบบนี้  ผมก็คงจะอยู่เฉยไม่ได้ซะแล้วล่ะ

“ นั้นพวกผมไปก่อนนะครับพี่ๆ  เดี๋ยวจะหาที่นั่งกันไม่ได้ “

อ้าวเวร....  ไม่ทันที่ผมจะได้อธิบายอะไร  เจ้าตัวดีก็เดินลิ่วๆ แยกออกไปแล้วละครับ  ไม่มีความหมายอะไรที่ผมจะต้องแก้ต่างต่อไปแล้วล่ะ


เบื่อ...


เซ็ง...


ซวยสุดๆ เลยโว้ย!!!!!!!!




......................................





กันต์’ s  Part




ที่ห้องของธัน

“ เสร็จยังวะมึงไอ้กันต์  กูหิวแล้วนะเว้ย! “

เสียงไอ้เรย์ดังมาจากทางห้องนั่งเล่นครับ  ท่ามกลางเสียงหยามหยันกันระหว่างไอ้เจมส์กับไอ้แน๊คที่กำลังเล่นเกมฟุตบอลแข่งกันอยู่ในตอนนี้

คือเย็นนี้เรามีติววิชา material ที่จะมีควิชในวันพรุ่งนี้กันครับ  ก็เลยของดซ้อมกีฬาที่ชมรมกัน  แล้วมาติวกันที่ห้องของไอ้ธันมันครับ 

ซึ่งตอนนี้ผม แพร และก็ไอ้ธัน  ต่างก็กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารค่ำ  คือไอ้พวกนี้มันเห็นข้าวกล่องที่ผมทำให้พี่กิจไปเมื่อตอนกลางวัน  มันก็เลยมาคะยั้นคะยออยากกินฝีมือผมบ้าง  ซึ่งผมเองยังไงก็ได้ครับ  เพราะผมก็ชอบทำอาหารเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  แถมยังมีแพรกับไอ้ธันมาช่วยกันทำอีก  มันก็เลยสนุกดีครับ  ที่สำคัญ...  มันทำให้ผมลืมเรื่องพี่กิจไปได้ระยะหนึ่งเลยทีเดียว

วันนี้เราทำสเต๊กกันครับ  มีแพรมาทำสลัดให้  ส่วนไอ้ธันมาช่วยเป็นลูกมือผม



…….



“ ถ้ามีกันต์อยู่ด้วยนี่...  เราคงจะไม่กินข้าวที่อื่นแล้วล่ะ “

ไอ้ธันมันว่ามาครับ  ในขณะที่เรากำลังนั่งทานมื้อค่ำกันอยู่  ผมเลยได้แต่ทำหน้างงๆ ถามมันกลับไปครับว่าทำไม…

“ ก็..  เราจะให้กันต์ทำให้กินทุกวันเลยไง “

“ อะนะ...  เดี๋ยวก็เบื่อ "

“ ไม่เบื่อหรอก...  ทุกมื้อเลยก็ได้ “

มันพูดจบ  พวกเพื่อนตัวดีของผมมันก็โห่แซวขึ้นมาเป็นขบวนเลยครับ 

นี่มึง...  ไม่อายชาวบ้านเขาบ้างเลยเหรอวะไอ้ธัน  ถึงพูดมาซะขนาดนี้เนี่ย.....

“ แล้วปกตินี่กันต์ต้องทำให้พี่กิจกินทุกวันเลยรึเปล่าอะ “

คราวนี้แพรถามมาบ้างครับ

“ เปล่าหรอก..  ก็แค่บางครั้งน่ะ  ส่วนมากถ้าไม่กินมาจากข้างนอก  ก็จะมีพวกอาหารสำเร็จรูปในตู้อยู่แล้วน่ะ  แต่ว่า...  ช่วงนี้ก็คงจะไม่ต้องทำอะไรให้พี่เขาแล้วล่ะ “

“ ทำไมอะ “

แพรถามต่อครับ

“ ก็..  ท่าทางพี่เขาจะมีคนคอยดูแลอยู่แล้วช่วงนี้ “

นั่นสิ...  อีกหน่อยผมก็คงจะไม่จำเป็นอะไรแล้ว...  ขนาดข้าวกล่องที่ผมตั้งใจทำให้  ยังโยนไปให้คนอื่นซะขนาดนั้นเลย....


แล้วจะเรียกให้ผมมาทำให้ทำไมวะ....  แม่ง...


“ นั้น..  มาทำให้เรากินบ่อยๆ นะ “

ไอ้ธันมันยิ้มหล่อว่ามาครับ  ผมเลยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ส่งให้ไปเท่านั้น

“ แล้วพี่ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนใหม่พี่กิจเหรอวะมึง “

ไอ้แน๊คมันถามมาบ้างครับ

“ไม่รู้ดิ...  ใช่มั้ง..  ก็ดูสนิทกันซะขนาดนั้น “

“ อ้าว..  แล้วมึงอยู่ห้องเดียวกับพี่เขา  นี่มึงไม่รู้อะไรเลยเหรอวะ “

มันถามต่อครับ

“ ไม่รู้เว้ย!  มันก็เรื่องของพี่เขา  กูไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นแหละ “

คือเมื่อไหร่พวกมึงจะเปลี่ยนเรื่องคุยกันสักทีวะ   ผมเบื่อและไม่ไหวกับเรื่องพวกนี้แล้วนะ...

“ พวกมึงก็ไปกวนใจมัน  รีบๆ แดกกันได้แล้ว  จะได้รีบติวรีบกลับกัน  เดี๋ยวดึก... “

กูรักมึงจริงๆ เลยว่ะ  ไอ้เรย์เพื่อนรัก...



...................................



เกือบจะ 5 ทุ่มแล้ว  ที่ผมเดินสะโหลสะเหลกลับขึ้นมาบนห้อง  เพราะเบลอกับความรู้มากมายที่ตอนนี้มันดูจะยัดลงไปในหัวอีกไม่ได้แล้ว...  ถ้าได้นอนเลยตอนนี้ก็คงจะดีไม่ใช่น้อย..

ผมเดินตาปรือๆ เปิดประตูห้องเข้ามา  ป่านนี้พี่กิจคงจะเข้าห้องนอนไปแล้วละมั้งครับ...


แต่ทว่า... 


มันไม่ใช่ครับ...

 
ที่สำคัญ...


จากที่ผมตาปรืออยู่  กลับต้องเบิกโพรงขึ้นมาพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ  ผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง  ความง่วงที่มีมามันได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง  เมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นคือ พี่กิจกำลังคร่อมอยู่บนร่างของพี่สาวคนนั้นที่โซฟายาว  แม้จะดูเหมือนยังไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปมาก  จากเสื้อผ้าของทั้งสองฝ่ายที่ยังคงสวมใส่กันอยู่...

แต่...

อีกไม่นาน... มันก็คงจะเกิดขึ้น  และผม...  ก็เป็นเพียงแค่ส่วนเกินที่เข้ามาผิดจังหวะพอดี...

ผม...


“ ขะ...  ขอโทษครับ “



ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไร  กำลังพูดอะไร...   มารู้ตัวอีกที...  ผมก็เข้ามายังประตูทางลงบันไดหนีไฟแล้ว  และก็หยุดยืนอยู่อย่างนั้น ไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวขาต่อ...

จากที่คิดว่าจะต้องทำใจได้...  และมันก็กำลังจะดีขึ้นอยู่แล้วแท้ๆ...

แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า  ที่ผ่านมา... มันแทบจะไม่ได้มีความหมายอะไรเลย

ผมก็แค่หลอกตัวเองไปวันๆ เท่านั้น   ว่ามันจะดีขึ้น...  และผมก็ไม่ได้เสียใจอะไรเลย... 


ผม....


ปวดที่หัวใจจังเลยครับ....


………


…..


ตอนนี้น้ำตามันกำลังเริ่มก่อตัวขึ้นและเอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตา  ผมเลยได้แต่เงยหน้าขึ้นมองเพดาน  เพื่อรั้งมันไว้ไม่ให้ไหลลงมา
จะร้องไห้ไม่ได้นะกันต์....  ก็สัญญากับพ่อไว้แล้วไม่ใช่เหรอ  ว่าจะต้องเข้มแข็งและไม่ร้องไห้....

ผมพยายามข่มนัยน์ตาที่กำลังสั่นระริก  พลางกำหมัดเอาไว้แน่น  เพื่อให้ความเจ็บที่มือมันมาแทนที่ความรู้สึกที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาจากตา....

จะร้องไห้ไม่ได้นะกันต์...  จะมาร้องไห้กับเรื่องแค่นี้ไม่ได้นะ....


จะร้อง...


ไม่ได้....


....................

....................

....................

....................

เมื่อพยายามข่มใจและเคลียร์ตัวเองได้แล้ว  สักพักผมก็เปิดประตูออกมาจากทางลงหนีไฟของอีกชั้น  ผมไม่กล้ากลับขึ้นไปบนห้องนั้นอีก 

บางที... ผมอาจจะต้องไปขอพักกับไอ้เรย์มันคืนนี้ก่อน...  เพื่อทำใจและไปให้ไกลจากที่นี่...


……….



“ กันต์.... “



ไอ้ธันที่กำลังยืนรอลิฟท์อยู่  หันหน้ามาเห็นผมพอดีที่ผมเปิดประตูออกมา...

สีหน้ามันดูตกใจมาก  ทว่าแววตากลับดูห่วงใยและสงสารผมเป็นที่สุด...

คงจะเพราะสภาพน่าสมเพสของผมตอนนี้ล่ะมั้งครับ....

แต่พอเห็นแบบนี้แล้ว  จู่ๆ น้ำตาที่ผมพยายามฝืนเก็บมันเอาไว้  ก็เหมือนจะเอ่อล้นกลับขึ้นมาอีกครั้ง...


จะพูดอะไรดี  จะอธิบายยังไงดี... 

ผม..

จะทำยังไงดี....


.....


แล้วจู่ๆ ร่างสูงตรงหน้าก็เข้ามาสวมกอดผมเอาไว้อย่างอ่อนโยน


“ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น....  เราอยู่ตรงนี้แล้วนะ... “





TBC.




-----------------------------------------------------------

ขอบคุณนะครับสำหรับทุกๆกำลังใจและการติดตาม....

ตอนนี้เหมือนยาจะเริ่มออกฤทธิ์กำลังมึนเลย   อีกแปบจะต้อง shut down ตัวเองแล้วละครับ

มันก็หน่วงๆ เนอะ...  แต่อยากบอกว่าตอนหน้า...  มันหน่วงกว่านี้อีกอะ...ทำไงดีอ้าาาาาา

คนจะรักธันและเกลียดอิพี่กิจแน่เลย T T  ใจเย็นๆกันนะครับ  ให้โอกาสอิพี่กิจเขาหน่อยนะ  อย่าพึ่งไปตัดสินพี่แกเขา ><

แต่ตอนหน้ามันมีเรื่องที่หน่วงจริงๆ ครับ  เพราะฮานะจะแปลงร่าง 2 แล้วด้วย  คราวนี้กันต์โดนหนักเลยครับบอกเลย

ปล. ส่วนเรื่อง NC  มีนะครับ  แต่ขอปิดไว้ก่อนนะครับ  แต่คร่าวๆน่าจะอยู่ช่วงตอนที่ 40กว่าๆเนี่ยแหละครับ (ซีซั่นแรกจะมีประมาณ 60ตอน บวกลบนิดหน่อยอย่างที่เคยบอกไว้นะครับ )

ยังไงก็ช่วยติดตามและเป็นกำลังใจให้ทั้งกันต์และคนเขียนด้วยนะคร้าบผม  ขอบคุณคร้าบบบบบ

เดี๋ยวจะรีบมาต่อตอนต่อไปให้ครา้บโผมมมม

^___________________________________________^

[DrSlump]

 

แล้วอีพี่กิจ  ไปคร่อมทำไม  ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยอ่ะ?

[B52]

ลาขาดจ้ะพี่กิจ เปลี่ยรพระเอกได้อิฉันจะยินดีมากๆ

[iceman555]

 

[Billie]

ปลง
นอกจากจะมองไม่ออกว่าฮานะสายสตอ ทำไมพี่กิจดูโง่
ยังไม่เห็นความสำคัญของน้องอีก
เฮ้อออออ เปลี่ยนพระเอกได้ไหม

[areenart1984]

เอ่า.............. โยกซ้าย  โยกขวา........  เตรียมร่างกายให้พร้อมออกศึก ทำหลานกันต์ฉันเมื่อไหร่ เตรียมกลับบ้านเก่าได้นังวอก 

[Jang Wachira]

ค้างไปอีกกกกกกกกกก รีบมาต่อน้าาาาาา

[Nus@nT@R@]

รออ่านพี่กิจแก้ตัวตอนหน้า

[Pe_no]

รอตอนต่อไปจ้า 

[Mura_saki]

เฮ่ออออ อะไรมันจะขนาดนี้นะ เตรียมคำอธิบายให้น้องมันด้วยค่ะพี่กิจ

[Leenboy]

อย่าบอกนะว่ายัยฮานะมอมพี่กิจ
ฉันจะดักตบแก~

[warin]

อะไรของพี่กิจเนี่ย  เฮ้อ

[gif11]

กำลังเกลียดพี่กิจได้ที่เลยค่ะ สงสารกันต์

[lizzii]

โอ้ยๆ แย่แน่

[konnarak]

โอ้ยยยย คือไรเนี้ยย

[joborcusier]

กิจเลิกหลอกตัวเองสักทีคุณพี่ 

[Leenboy]

อยากรู้ตอนต่อไปใจจะขาดแล้วว

[Kuayyai]

อยากรู้ตอนต่อไปอ่ะ 

[่jum]

OMG  ไอ้พี่กิจเอ็งทำอาร้ายยยยยยยย

  เปลี่ยนตัวพระเอกไปเลย เอานุ้งธัญดีกว่า

[aommaboo]

พี่กิจดูโง่ววว ฮือออ

[Helloworld1188]

มาต่อไวๆน้า

เป็นกำลังใจให้นะงับ

[หมีขาว]

Chapter 38

กันต์’s  Part




ที่ระเบียงของห้องธัน

“ แล้ว...  มึงไม่ลงไปซื้อน้ำกินแล้วเหรอ “

ผมถามขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกโอเคขึ้นมาบ้างแล้ว  หลังจากที่พวกเรานั่งเงียบกันอยู่อย่างนี้มาพักใหญ่

ตอนนี้เรากำลังนั่งกันอยู่บนพื้นระเบียงหลังห้อง  พิงราวระเบียงและกำลังมองเข้าไปยังภายในห้องที่มีเพียงแสงสลัวๆ จากดาวไลท์เพียงเท่านั้น

“ ไม่ไปแล้วล่ะ  ว่าแต่ตอนนี้...  กันต์โอเคขึ้นบ้างมั้ย “

“ อื้ม..  เราโอเค..  ไม่เป็นไรแล้วล่ะ “

ผมฝืนยิ้มบอกไป  หลังจากที่น้ำตาได้หยุดไหลลงไปพักหนึ่งแล้ว  จะหลงเหลือไว้ก็เพียงแค่รอยแดงๆ ที่ตาเพียงเท่านั้น

“ มีอะไรอยากจะเล่าให้เราฟังมั้ย... “

มันหันมาถามด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วง  แต่ผมก็ยังคงเงียบเพราะลังเลที่จะพูดเรื่องนั้นมันออกไป 

ใจหนึ่งก็ยังไม่อยากเล่าให้มันฟัง  เพราะเอาจริงๆ แล้ว  ผมก็ยังไม่ค่อยสนิทกับมันมากเหมือนอย่างกับไอ้เรย์  ดังนั้นการที่จะมาบอกเรื่องที่เรารู้สึกยังไงกับผู้ชายสักคน...  ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันจะรับได้แค่ไหน... 

แต่อีกใจก็อยากจะมีใครสักคนที่ให้ผมได้ระบาย  ไม่รู้สิครับ  ผมรู้สึกได้ว่าไอ้ธันมันมีอะไรที่ทำให้คนรอบข้างสบายใจขึ้นได้เสมอที่อยู่ใกล้  และที่สำคัญ... มันเป็นคนที่มีความจริงใจมากๆ คนหนึ่งเลยล่ะครับ


“ เรื่องพี่กิจใช่มั้ย... “


จู่ๆ มันก็ถามขึ้นมาราวกับอ่านใจผมออกเสียอย่างนั้น  ผมอ้าปากค้างอย่างแปลกใจ  ทำไมมันถึงรู้ได้ว่าเป็นเรื่องพี่กิจกันนะ...

“ เราขอถามตรงๆ นะกันต์.... “


มันสูดลมหายใจเล็กๆ เข้าปอด  ก่อนจะถามผมขึ้น

   
“ กันต์...  ชอบพี่กิจใช่มั้ย “



ผมเงียบอยู่ครู่หนึ่ง  แต่เมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว  ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปิดบังมันอีก  แต่ก่อนอื่นเลย...  ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน  ว่าทำไมมันถึงรู้เรื่องนี้ได้....

“ ทำไม...  มึงถึงคิดอย่างนั้นวะ “

“ จริงๆ...  เราก็พอดูออกแหละ...  “

แล้วผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ  ได้แต่พยักหน้าเล็กๆ  ตอบไปให้เท่านั้น

“ แล้ว...  นี่มีเรื่องอะไรกันเหรอ “

“ จริงๆ มันก็ไม่มีอะไรหรอก....  คือเมื่อกี้เราแค่ไปเห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็นก็แค่นั้นเอง “

พูดจบไอ้ธันมันก็ทำหน้าสงสัยถามมาต่อครับ

“ คือ..  พี่กิจพาสาวเข้าห้องน่ะ  แล้ว... “

ผมหยุดไว้แค่นี้  ซึ่งไอ้ธันมันก็ดูเหมือนว่าจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“ มันน่าตลกเนอะ  ทั้งๆ ที่ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพี่เขาเลยแท้ๆ  แต่กับทำตัวเหมือนว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพี่เขาซะอย่างนั้น  แฟนก็ไม่ใช่  ขนาดแค่บอกชอบไปก็ยังถูกปฏิเสธเลย  น่าสมเพชตัวเองสุดๆ  หึ.... “

แล้วธันมันก็เอามืออุ่นๆ มาลูบที่ต้นขาผมไปมาอย่างให้กำลังใจเบาๆ ครับ

“ ไม่เห็นน่าสมเพชเลย  คนที่ชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเอง.... มันไม่น่าสมเพชหรอก “

“ คิดงั้นเหรอ “

“ อื้ม... “

มันยิ้มให้เล็กๆ แต่อบอุ่นส่งมา  จากนั้นเราก็เงียบกันไปอีกพักหนึ่ง  ภายใต้ความเงียบและบรรยากาศเย็นๆ บนตึกสูง 

ถึงจะไม่มีคำปลอบโยนใดๆ  แต่ผมก็อุ่นใจที่มีมันอยู่เป็นเพื่อนในตอนนี้...

ขอบคุณจริงๆ นะ... 

ไอ้ธัน....



............................



กว่าพักใหญ่ที่เรานั่งซึมซับบรรยากาศเงียบปนเศร้ากันอยู่แบบนี้  แต่ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างนะครับ 

เพียงแต่... 

มันก็ยังคงรู้สึกเจ็บอยู่เหมือนเดิม  เมื่อนึกถึงว่าตอนนี้พี่กิจกับพี่คนนั้นเขา...

ผมพยายามที่จะไม่คิดต่อ  ไม่อย่างนั้นผมคงจะเจ็บมากไปกว่านี้...

ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้  ซึ่งก่อนหน้านี้ผมเลือกที่จะไม่รับสาย  ผมไม่รู้หรอกว่าใครโทรมา  เพราะตอนนั้นผมยังไม่พร้อมที่จะสนทนากับใครทั้งนั้น

ผมล้วงมือเข้าไปหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง  ก่อนจะเห็นว่าสายที่โทรเข้ามานั้นคือพี่กิจ  ผมลังเลใจที่จะกดรับ  ภายใต้สายตาของไอ้ธันที่กำลังมองมาข้างๆ ผม

สุดท้าย...  ผมก็ปล่อยให้มันตัดสายไป...  ก่อนจะกดปิดเครื่องต่อในทันที

ผม...  ยังไม่พร้อมที่จะพูดคุยอะไรทั้งนั้นกับพี่เขา

อันที่จริงแล้ว...  คงเพราะผมกลัวความจริงที่จะได้รับฟัง  เพราะลึกๆ ในใจแล้ว  ผมก็ยังคงแอบหวังว่าความจริงมันจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมเห็น 

“ มึง...  คืนนี้กูขอนอนที่นี่ด้วยได้มั้ย “

ผมหันมาถามเจ้าของห้องด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา  ซึ่งมันก็ยิ้มตอบกลับมาให้ด้วยเล็กๆ เช่นกัน

“ ได้อยู่แล้ว  จะเมื่อไหร่ก็ได้ที่กันต์ต้องการ  ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอ... “

“ ขอบใจนะ... “


……………………….



ค่ำคืนอันแสนยาวนานผ่านพ้นไปโดยที่ผมไม่สามารถข่มตาให้หลับลงไปได้เลย  สุดท้ายผมก็ลุกขึ้นจากเตียงเมื่อฟ้าเริ่มสาง

“ จะกลับแล้วเหรอ “

ไอ้ธันมันถามขึ้นเสียงใสครับ  ราวกับมันเองก็ยังไม่ได้นอนเหมือนกันกับผม

“ อื้ม  ได้เวลาแล้วล่ะ  ยังไงเราก็ต้องไปเผชิญหน้ากับความจริงอยู่ดี “

“ แล้ว...  กันต์โอเคมั้ย... “

“ แน่นอน..  เราโอเค “

ผมฝืนยิ้มบอกไปครับ  แต่สีหน้ามันยังดูเหมือนเป็นกังวลอยู่  ผมเลยได้แต่บอกไปว่าอย่าคิดมาก  ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้ว..  ผมเองก็ยังทำสิ่งนั้นไม่ได้เลยสักนิด

“ นั้น..  เดี๋ยวเราไปรับนะ “

“ อื้ม...  แล้วเจอกันนะ “

ผมแสร้งยิ้มบอกไป  แต่เมื่อประตูห้องถูกปิดลงเท่านั้นแหละ  รอยยิ้มที่มีบนใบหน้าก็ได้จางหายไปแทบจะในทันที 

เมื่อหนีความจริงไม่พ้น  การจะเผชิญหน้าตอนไหนมันก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ..  คิดได้อย่างนี้ผมก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ  ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อไปในทันที


......................


เมื่อมาถึงหน้าห้อง  ผมลังเลใจอยู่นานมากครับ  กว่าที่จะกล้าเปิดประตูห้องเข้าไป  ภายในห้องมันเงียบมาก  ราวกับว่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน 

บางที...  ถ้าผมยังไม่เจอพี่เขาและออกห้องไปก่อนที่จะเจอ  มันอาจจะดีกว่ารึเปล่านะ...

ไม่รู้ล่ะ...  เอาแบบนี้ดีกว่า...

ว่าแล้วผมก็รีบรุดเข้าห้องไปทำธุระส่วนตัว  อาบน้ำและแต่งตัวให้พร้อมสำหรับการเรียนในเช้าวันนี้ 

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยในเวลาเพียงไม่กี่นาที  ผมก็รีบเปิดประตูห้องของตัวเองออกมา  ซึ่งก็พอดีกับที่ประตูห้องของพี่กิจถูกเปิดออกมาด้วยเช่นกัน  ทว่าผู้ที่เปิดออกมานั้นกลับเป็นพี่สาวคนเมื่อคืนแทนที่จะเป็นพี่กิจ  ซึ่งภาพที่ผมเห็นนี้  มันทำให้ใจของผมเหมือนตกลงไปอยู่ในก้นเหวที่มืดมิดจนเกินกว่าแสงจะส่องไปถึง... 

เพราะเพียงแค่นี้...  แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ บอกมา  มันก็ชัดเจนอยู่ในตัวแล้ว  ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่กิจกับพี่สาวคนนี้ไปถึงขั้นไหน....

ทำไมมันถึงได้ปวดใจแบบนี้กันนะ...  การรักใครสักคน  มันทรมานได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ...

“ อ้าวเรา...  กลับมาแล้วเหรอ “

เธอทักมาครับ  ผมเลยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ตอบไปให้เท่านั้น  เพราะแค่นี้...  ผมก็ฝืนตัวเองอย่างถึงที่สุดแล้ว..   
 
ถ้าเลือกได้..  ผมก็อยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยละครับ

“ ไม่รู้ว่าพี่กิจออกไปไหนแต่เช้ากันนะ  นี่เรารู้รึเปล่า  ได้เจอกันบ้างมั้ย “

ผมจะไปรู้เหรอ  ผมไม่ได้อยู่กับพี่เขาทั้งคืนแบบ...  พี่นี่ครับ

“ ไม่รู้สิครับ “

“ สงสัยคงไปหาซื้ออะไรมาให้พี่กินตอนเช้าละมั้ง...  พี่กิจนี่น่ารักจริงๆ “

ยิ่งได้ยิน...  มันก็ยิ่งเจ็บปวดครับ  ทำไมผมต้องมารับรู้เรื่องอะไรพวกนี้ด้วยครับ

“ ว่าแต่...  เราชื่ออะไรนะ “

“ กันต์ครับ “

“ พี่ชื่อฮานะ นะ..  อีกหน่อยเราคงจะได้เจอกันบ่อยๆ “

เจอกันบ่อยๆ อย่างนั้นเหรอ....  ถ้างั้นก็หมายความว่า  พี่กิจคงจะคบกับพี่เขาจริงๆ จังๆ แล้วน่ะสิ....

“ นั้น..  ผมขอไปเรียนก่อนนะครับ “

“ อ้าว..  จะไปแล้วเหรอ  นี่ยังเช้าอยู่เลยนะ “

ผมไม่ได้ตอบอะไร  ได้แต่ฝืนยิ้มเจื่อนๆ ส่งไปให้เท่านั้น  มันรู้สึกไม่ไหวแล้วครับที่จะอยู่ตรงนี้...

ผมไม่รอและไม่ฟังที่พี่ฮานะจะพูดต่อ  ผมรีบเดินไปที่ประตูและเปิดมันออกในทันที


“ ปะ..  ไปเรียนกัน “


ไอ้ธันกำลังยืนยิ้มให้กำลังใจผมอยู่ที่หน้าห้องในตอนนี้  ราวกับมันจะรู้ว่าตอนนี้ผมต้องการกำลังใจอย่างถึงที่สุด  ภาพที่เห็นนี้มันเลยทำให้ผมถึงกับน้ำตาคลอขึ้นมาเล็กๆ 

ผมนี่มัน...  อ่อนแอจริงๆ เลยครับ

ไอ้ธันพยักหน้าเล็กๆ  เหมือนเป็นการบอกให้ผมเข้มแข็ง  ผมเลยหลับตาและสูดลมหายใจลึกๆ เข้าปอด  ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ตอบกลับไป

ผมจะต้องเข้มแข็ง....

ขอบคุณนะ... 

ไอ้ธัน...



...............................................................................

[หมีขาว]

กิจ’s  Part



ย้อนไปก่อนหน้านั้น....

เชื่อคิมเอ้ย!!!   นี่มันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ  ถึงหาโอกาสให้ผมกับฮานะได้ตลอดเลยแบบนี้  แต่ไม่ว่าจะเป็นแผนอะไร  สุดท้ายแม่งก็ทำผมลำบากไปซะทุกทีเลยสิน่า

แล้วนี่ก็อีกคน...  กินอะไรกันนักกันหนา  ถึงเมาได้ขนาดนี้....  เป็นผู้หญิงแท้ๆ...

อย่าหาว่าผมขี้บ่นเลยนะครับ  คือที่ไม่ชอบใจขนาดนี้  ก็เพราะจู่ๆ ไอ้คิมมันก็โทรเรียกผมให้ไปหาที่ร้านเหล้า  บอกว่ามีเรื่องด่วนมาก  ไอ้เราก็นึกว่าเรื่องอะไร  ที่แท้แม่งก็จะใช้ให้ผมไปส่งฮานะที่เมาไม่ได้สติอยู่ในตอนนี้  ที่สำคัญ  พอผมขับมาส่งถึงที่คอนโด  คุณเธอก็บอกว่าเข้าห้องไม่ได้  จำไม่ได้แล้วด้วยว่าเอากระเป๋าไปไว้ที่ไหน  พอผมโทรกลับไปถามไอ้คิม  แม่งก็อยู่กับน้องลูกพีทที่ห้องเรียบร้อยแล้ว  ส่วนเรื่องกระเป๋าของฮานะมันก็ไม่รู้ไม่เห็นอีก...  สุดท้ายผมก็เลยต้องแบกกลับมาที่ห้องของผมก่อนแบบนี้  ไว้ตอนเช้ารอให้น้องเขาสร่างเมาก่อน  แล้วจะจัดการยังไงค่อยว่ากันอีกที


ผมประคองน้องเขามาที่โซฟายาวของห้องนั่งเล่น  คืนนี้คงต้องให้นอนตรงนี้แหละครับ  เพราะไม่ว่าจะห้องผมหรือห้องของกันต์มัน  ก็คงจะดูไม่เหมาะสมทั้งนั้นแหละ 
 
ที่สำคัญ...  เจ้าตัวดีนี่ก็ยังไม่กลับห้องมาเลยครับ  ไม่รู้ไปติวกันถึงไหน  ครั้นจะลงไปตาม  ผมก็ไม่รู้ว่าห้องของไอ้น้องธันมันอยู่ห้องไหนอีก  แต่ไม่ว่าจะยังไง  กลับมาละน่าดู...

“ พี่กิจ....  จะไปไหนคะ... “

ผมที่กำลังทำท่าว่าจะลุกขึ้นยืน  กลับถูกน้องฮานะเอาแขนมาคล้องรอบคอรั้งเอาไว้เสียก่อน

“ อยู่กับฮานะก่อนนะค้า.... “

ผมพยายามจะขัดขืน  แต่ก็ไม่กล้าจะออกแรงมาก  เพราะน้องเขาเป็นผู้หญิง  ซึ่งนั่นก็ทำให้น้องเขาดึงตัวผมให้เข้าหาได้มากขึ้นเรื่อยๆ

ผู้หญิงอะไร..  ไม่รู้จักหวงตัวบ้างเลย  นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ...  ผมก็อาจจะเล่นด้วยก็ได้นะครับ  กับคนที่สวยขนาดนี้  แถมยัง...  ง่ายซะขนาดนี้...

เพียงแต่... ตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกอยากจะทำอะไรแบบนั้นเลย  ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็ตาม  เพราะตอนนี้เรื่องเดียวที่ผมคิดและเป็นกังวลใจอยู่ก็คือ  เรื่องไอ้เด็กดื้อที่ป่านนี้มันยังไม่กลับเข้าห้องมาเลยครับ  ส่วนคนตรงหน้านี้... สำหรับผมก็เป็นแค่...  ภาระเท่านั้นเอง...

“ เห้ย!!  “
 
จู่ๆ ไม่รู้ว่าคุณเธอไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน  ถึงได้ดึงผมที่กำลังเผลอคิดถึงเรื่องกันต์มันอยู่  ลงไปล้มทับบนตัวเธอทันที

ผมรีบออกแรงยันตัวขึ้นมา  แต่ทว่ามันก็สบายไปแล้ว  เมื่อจู่ๆ เสียงประตูห้องก็ถูกเปิดออก


“แกร๊ก!! “


ชิบหายละไงไอ้กิจ  คราวนี้มึงตายแน่ๆ !!!


ผมเงยหน้าขึ้นมองกันต์ที่กำลังมีสีหน้าตกใจอย่างสุดๆ  ก่อนจะกล่าวขอโทษแล้วรีบรุดออกไปจากห้อง

ผมพยายามแกะมือไม้ที่เกี่ยวไปมาอย่างไม่ยอมลดละของน้องฮานะอยู่ครู่หนึ่ง  ในที่สุดก็หลุดออกมาจนได้  ก่อนจะรีบวิ่งตามกันต์มันออกไปในทันที

ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันจะไปที่ไหน  ผมได้แต่กดลิฟท์ลงไปยังชั้นล่างสุดก็แค่นั้น 

เมื่อลงมาถึง  ผมก็วิ่งตามหามันจนทั่วทั้งล๊อบบี้  ก่อนจะออกมายังนอกตัวตึก  แต่ก็ยังไม่เจอ  ผมวิ่งวนไปมาอย่างนั้นอยู่พักใหญ่  เมื่อไม่เจอก็เลยคิดว่ามันคงจะออกไปจากที่นี่แล้วล่ะครับ  คิดได้อย่างนั้นผมจึงรีบกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง  เพื่อเอากุญแจรถและขับออกตามหามันในทันที

ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจผิดไปมากแค่ไหน  แต่ก็คงจะมากสุดๆ นั่นแหละครับ  เพราะที่เห็นจากสีหน้า  แววตาและน้ำเสียงของมันแล้ว......
 
บ้าที่สุดเลยโว้ย!!!

ผมไม่อยากให้มันเสียใจเลยครับ  ไม่รู้ล่ะครับ  ยังไงผมก็ต้องหามันให้เจอ  และอธิบายความจริงให้มันฟังให้ได้....

ผมค่อยๆ ตระเวนมองหาตามแถวข้างทาง  แต่ก็ยังไม่เจอ

สถานการณ์แบบนี้มันจะไปที่ไหนกันนะ...  ถ้าเป็นผม  ผมจะไปที่ไหนกัน...

ร้านเหล้า..... 

ใช่...  บางทีมันอาจจะไปร้านเหล้าที่ไหนสักแห่งก็ได้

คิดได้อย่างนั้น  ผมก็เริ่มตระเวนหาตามร้านเหล้ารอบๆ มหาลัยฯ เท่าที่คิดว่ามันจะไปได้  แต่ก็ยังไม่เจอครับ  และนั่นยิ่งทำให้ผมหัวปั่นมากขึ้นไปกว่าเดิม

ความสุขุมของผมที่มีมาโดยตลอด  มันได้หายไปจนหมดแล้วในตอนนี้  เมื่อปัญหาที่เกิดขึ้นนั้นมันเกี่ยวข้องกับกันต์

นี่มันมีอิทธิพลกับสภาพจิตใจผมขนาดนี้เชียวเหรอ...

บ้าน!!!  ใช่  บางทีมันอาจกลับไปที่บ้านผมก็ได้

ว่าแล้วผมก็รีบเหยียบคันเร่งมุ่งหน้ากลับบ้านไปในทันที... 



..............................



รุ่งเช้า...  ที่ลานจอดรถหน้าอาคารเรียนรวมของคณะ

ผมเปิดประตูกลับเข้ามานั่งในรถอย่างหมดแรง  พร้อมทั้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา  จนถึงตอนนี้ผมก็ยังหามันไม่เจอเลยครับ  ผมพยายามติดต่อมัน  แต่มันก็ไม่ยอมรับสาย  จนตอนนี้ก็ไม่สามารถติดต่อมันได้แล้ว  รวมทั้งเพื่อนสนิทของมันอย่างไอ้เรย์ก็ด้วยอีกคน  ที่เสือกมาปิดโทรศัพท์เอาอะไรเวลาสำคัญอย่างนี้

ตอนนี้ผมแทบจะคลั่งแล้วละครับ  ผมตระเวนหาไปทุกที่เท่าที่พอจะคิดได้  แต่ก็ยังไม่เจอ  ฟ้าเริ่มรางแล้วละครับ  ผมว่าจะลองวกกลับไปดูที่หอของไอ้เรย์มันอีกรอบดูดีกว่า

ผมที่ไม่รู้เลยครับว่าไอ้เรย์มันพักอยู่ที่ห้องไหน  ก็ได้แต่ถามคนแถวนั้นไปทั่ว  กว่าจะรู้ก็เกือบจะ 8 โมงแล้วล่ะครับ  แต่สุดท้าย  สิ่งที่ผมได้รู้ก็คือ...  กันต์มันไม่ได้มาที่นี่ครับ 

ในขณะที่ไอ้เรย์เองมันก็มีท่าทีตื่นตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย  และทำท่าว่าจะช่วยผมตามหา  ผมเลยขอเบอร์ห้องของไอ้น้องธันจากมัน  ก่อนจะบอกมันว่า  ถ้ามันเจอกันต์แล้ว...  ก็ให้รีบโทรหาผมด่วนเลย


ผมกลับเข้ามาที่คอนโดอีกครั้ง  แม้จะไม่คิดว่ากันต์มันจะเลือกมาที่นี่เมื่อเทียบกับเพื่อนสนิทอย่างไอ้เรย์ก็ตามที  แต่มันก็น่าที่จะลองดูนะครับ  แม้ที่นี่จะเป็นที่ที่ผมไม่อยากจะให้มันมามากที่สุดก็ตามที 

ผมเคาะประตูและร้องเรียกอยู่นาน  แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าบานประตูตรงหน้าจะถูกเปิดออกมาเลย  ผมก้มดูนาฬิกาซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาว่ากว่า 8 โมงครึ่งแล้ว  ผมเลยต้องตัดใจและเลือกที่จะกลับขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุด  เพื่อที่จะไปดักรอมันที่คณะ  เพราะผมคิดว่า  ยังไงกันต์มันก็ไม่เหลวไหลขนาดโดดเรียนด้วยเรื่องแบบนี้หรอกครับ

ผมเปิดประตูกลับเข้าห้องมาอีกครั้งหลังจากที่ออกไปตั้งแต่เมื่อคืน  จนลืมเรื่องฮานะไปเสียสนิท....

ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป  น้องฮานะที่นั่งอยู่ที่โซฟาในชุดล่อแหลมที่เธอใส่อยู่เมื่อคืนนี้  ก็หันหน้ามามองยังผมทันที

“ อ้าวพี่กิจ..  ไปไหนมาคะ “

เธอยิ้มถามด้วยท่าทีปกติ  ซึ่งผมก็ได้แต่มองตาเขม็งสวนกลับไปเท่านั้น  และก็ไม่ได้ตอบอะไรเธอทั้งสิ้น...

นี่น้องเขาจะไม่แปลกใจบ้างเลยเหรอ...  ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาที่ไหน ?

รู้ได้ยังไงว่านี่คือห้องผม ?

แถมยังรู้อีกว่าผมไม่ได้อยู่ห้อง ?

และเท่าที่ดูจากท่าทางแล้ว  น้องดูจะชิลเกินไปรึป่าวครับ  กับสถานการณ์แบบนี้....

ผมว่า... เธอคงไม่ได้อ่อนต่อโลกเหมือนอย่างท่าทีของเธอที่แสดงออกมาอยู่บ่อยๆ แล้วล่ะครับ

แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง...  มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับผมทั้งนั้นแหละ.... 

สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ...  ผมต้องหาตัวกันต์มันให้พบก่อนครับ  ว่าแล้วผมก็รีบรุดเดินเข้าห้องไปในทันที  โดยไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย 

ไม่ถึง 15 นาที  ผมก็ออกห้องมาในสภาพที่พร้อมจะเข้ามหาลัยฯ แล้ว  ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่าเนื่องจากไม่ได้นอนมาทั้งคืนเลยก็ตาม

“ พี่กิจ...  จะไปเรียนแล้วเหรอคะ “

เสียงน้องฮานะทักขึ้นมาครับ

“ ครับ...  เอ่อ..  ฮานะ..  ถ้ายังไม่กลับ  พี่ฝากล็อคห้องตอนออกไปให้ด้วยนะ  เช้านี้พี่รีบน่ะ “

“ นั้นฮานะขอออกไปพร้อมพี่กิจเลยละกันนะคะ  แค่นี้ก็รบกวนพี่มากแล้ว “

“ แล้ว... เรื่องกระเป๋าเราล่ะ “

ผมถามถึงเรื่องกระเป๋าที่หายเมื่อคืนนี้ครับ  เพราะถ้ามันหายจริงๆ น้องเขาคงต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยไปเสียก่อน

“ กระเป๋า....?  อ๋อ..  เอ่อ..  เดี๋ยวฮานะจัดการเองค่ะ  พี่กิจไม่ต้องเป็นห่วงหรอก...  ฮานะนี่แย่จริงๆ เลย  เมื่อคืนไม่น่าถูกมอมเหล้าซะขนาดนั้นเลย  ยัยลูกพีชนี่ไม่ไหวเลยจริงๆ “

ฟังเธอพูดจบ  พวกเราก็ออกจากห้องมาพร้อมกันครับ  ผมรีบเดินดุ่มๆไปที่ลิฟท์ทันที  อย่างน้อยก็จะได้ไปถึงมหาลัยฯ ก่อนที่จะเริ่มเรียนในคลาสเช้าของ Sec กันต์มันครับ


ภายในลิฟท์

“ พี่กิจกับน้องกันต์ออกห้องเช้าอย่างนี้ตลอดเลยเหรอคะ “

ฮานะถามขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบๆ ภายในลิฟท์ครับ  ซึ่งคำถามนี้มันก็สะกิดใจผมในทันทีที่ได้ยินชื่อของกันต์มัน

“ กันต์ ? “

“ ใช่ค่ะ  ก็น้องกันต์ไงคะ  เมื่อเช้าเห็นเข้าห้องมาแล้วก็รีบแต่งตัวออกไปเรียนเลย “

นั้นก็แปลว่ากันต์มันกลับเข้าห้องมาแล้ว... 

ค่อยยังชั่ว...  อย่างน้อยมันก็ปลอดภัย  และผมก็รู้แล้วละครับว่าจะเจอมันได้ที่ไหน

“ ว่าแต่...  น้องกันต์นี่..  ไม่ค่อยกลับมานอนที่ห้องเหรอคะ  ถึงได้กลับมาเอาเช้าเลยแบบนี้ “

ก็เพราะใครกันล่ะ...

“ เปล่าหรอก  พอดีกันต์มันเข้าใจผิดน่ะ “

“ เข้าใจผิด ? “

“ ก็มันคิดว่าพี่กับ... ฮานะน่ะ  มีอะไรกันเมื่อคืนนี้  มันก็เลยออกห้องไปนอนที่อื่นแทน “

“ ตายแล้ว...  แบบนี้ก็แย่เลยสิคะ...  นี่ฮานะไม่น่าทำให้ทุกคนต้องลำบากขนาดนี้เลย... “

น้องเขาว่ามาเสียงอ่อยครับ... 

เฮ้อ...  ก็ไม่ว่ากัน....  ทำไงได้ล่ะ  ก็คนมันเมานี่.... 

“ ไม่เป็นไรหรอก..  ไม่ต้องคิดมาก  เรื่องสุดวิสัยน่ะ “

“ นั้น... เอาอย่างนี้มั้ยคะพี่กิจ...  เที่ยงนี้ชวนน้องกันต์มากินข้าวด้วยกัน  เดี๋ยวฮานะจะอธิบายให้น้องเขาฟังเอง  จะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดกันแบบนี้  อีกอย่าง...  ฮานะจะได้ถือโอกาสเลี้ยงขอบคุณพี่กิจด้วย  เพราะที่ผ่านมาพี่กิจช่วยเหลือฮานะไว้ตั้งหลายอย่างเลย “

ผมนิ่งคิดอยู่นิดนึง  บางทีถ้ามีฮานะมาช่วยอธิบายด้วยอีกคน  มันก็น่าจะมีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้กันต์มันเข้าใจได้ง่ายขึ้นก็เป็นได้

คิดได้อย่างนี้  ผมก็เลยยิ้มตอบรับไปในทันที

“ ขอบใจนะฮานะ “

“ไม่เป็นไรค่ะพี่กิจ...  เดี๋ยวเรื่องนี้..  ฮานะ... จัดการเอง...? “




TBC.




--------------------------------------------------------------

ก่อนอื่นเลย....

ขอโทษคร้าบบบบบบ!!!!!

ตั้งใจจะลงมะวานครับ  แต่มีไข้  อากาศที่นี่แย่มากครับฝนตกทุกวันเลย(ยิ่งสุขภาพผมแย่อยู่ด้วย  แย่เลย)

ตอนนี้มันออกแนวเวิ่นเว้อหน่อยนะครับ  แต่อยากให้เห็นใน 2 มุมมองที่เข้าใจผิดกัน..

แต่ว่า...  ตอนหน้าฮานะร้ายมากครับ

ความจริงผมตัดออกไปนิดหน่อยนะครับ  แล้วเอาไปรวมกับตอนหน้า (ซึ่งผมยังเขียนมะจบเลย แต่จะจบตอนละครับ)

แต่ว่า..  ต่อๆไป  ธันจะเป็นตัวละครที่ทำให้พี่กิจชัดเจนและซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองมากขึ้นครับ  พูดง่ายๆเลย  กิจจะหึงมาก..

ในขณะที่ตอนหน้ามันจะเป็นจุดเปลี่ยนความรู้สึกกันต์ด้วย  เห้อ.....

ยังไงก็รอติดตามดูกันนะครับผม

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ  สำหรับทุกๆกำลังใจและการติดตาม

ปล. ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง  ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคร้าบผม

ปล.อีกที  อีก 2-3 วันจะมาต่อตอนต่อไปให้นะคร้าบ

^___________________________________________________^

[jpjiraporn]

งูพิษชัดๆ

[Billie]

 

ไม่ชอบเลย

[Leenboy]

นังอสรพิษ ฉันจะดักตบแก

[B52]

 

[numberll]

เริ่มไม่ชอบใจกิจและ ความชัดเจนคืออะไร อะไรคือให้ผู้หญิงพูดให้
ยังเป็นผู้ชายอยู่รึป่าว ก้อเห็นอยู่ว่าน้องเข้าใจผิด แทนที่จะอธิบายชัดๆ บอกผู้หญิงไปเลยตรงๆ
ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิดพระเอก ย๊ากกกกๆๆๆๆ อยากจะตบความแอ๊บของฮานะ #เกรียดดดด  #อินจัด
หวังว่าจะเครียตัวเองได้เร็วๆ นะกิจ