นิยายเรื่องอื่นๆของ JUPJIB
♥ จอมไตรซีรี่ส (ไม้) คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (จบ) ♥ คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ จอมไตรซีรีส์ (ดิน) ความรักไม่ใช่แค่คนสองคน (จบ) ♥ ♥ จอมไตร ซีรีส์ (ปฐพี) เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (จบ) ♥ ♥ จอมไตร ซีรีส์ (ตาหวาน) ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก (จบ) ♥ ♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.1 by JUPJIB ♥ คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.2 by JUPJIB ♥ ♥ man and child ซีรี่ส์ Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) (จบ) ♥ ♥ man and child ซีรี่ส์ Hard For Heart(แนวM-Preg) (จบ) ♥Title : โอ้ใจเอย
Chapter : ตอนเดียวจบ
แนะนำให้ฟังเพลงประกอบการอ่านเพื่ออรรถรสค่ะ
กดไปฟังค่ะ (ที่จริงเนื้อเรื่องไม่ได้เข้ากับเนื้อเพลงเลย อิอิ)
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ความรักจากผม เคยส่งไปถึงคุณบ้างหรือเปล่า
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ที่ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะได้ไปถึงที่ทำงานเป็นคนแรก วิ่งเอาขนมปังและเครื่องดื่มที่แวะซื้อไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์แปะกระดาษไว้เพื่อบอกว่าฝากให้เขา ก่อนจะกลับออกไปนั่งอยู่ในร้านกาแฟเจ้าประจำเพียงเพื่อจะได้มองเห็นการมาของเขาคนนั้น
สองขารีบก้าวออกจากร้านเมื่อมองเห็นรถคันงามแล่นผ่านหน้าร้านไป กะเวลาที่จะได้ขึ้นไปยังที่ทำงานพร้อมๆกัน
ผมส่งเสียงทักทายเขาออกไปอย่างทุกวัน และเขาก็ยิ้มรับพร้อมพยักหน้าทักผมกลับ
ยามเรารอลิฟท์โดยสารเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนพร้อมๆกัน ผมอดไม่ได้ที่จะมองถุงขนมปังและเครื่องดื่มที่เขาถือเอาไว้ ของที่ผมฝากไว้ให้
ในห้องของลิฟท์โดยสารวันนี้มีเพียงเราเท่านั้น ความเงียบที่โรยตัวนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเลยสักนิด ... แต่หัวใจของผมมันกำลังเต้นแรง เป็นอย่างนี้ทุกวัน เมื่อผมได้อยู่กับเขาเพียงแค่สองคน
กลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆยิ่งทำเอาใจผมเต้นระส่ำ
ติ๊ง!!!
เสียงลิฟท์ที่จอดยังชั้นอันเป็นที่ทำงานของผมเรียกสติของผมกลับมา เขากดเปิดค้างไว้เพื่อให้ผมได้ออกมาจากลิฟท์โดยสาร ผมก้มหัวเป็นการขอบคุณ ก่อนจะก้าวเดินออกมา ยืนหันหลังจนแน่ใจว่าลิฟท์ปิดสนิทจึงหันกลับมาอีกครั้ง
สายตาจ้องไปยังตัวเลขสีแดงที่บอกเลขที่ที่ชั้นของลิฟท์ไปถึง และมันก็หยุดยังชั้นเดิม ชั้นที่เหนือผมไปเพียงสี่ชั้น
ผมยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปยังที่ทำงานเพื่อเริ่มการทำงานของวันนี้สักที
.......................................
ผมรีบเก็บของเมื่อได้เวลาพักเที่ยง สาวเท้าลงมาตามบันไดเมื่อรู้แน่ว่าลิฟท์โดยสารคงเต็มไปด้วยผู้คนที่ลงไปทานอาหารกลางวันเช่นเดียวกันกับผม
ผมตรงไปยังร้านขนมปังเจ้าประจำ เลือกขนมปังสองชิ้นและนมอีกหนึ่งกล่องสำหรับเป็นอาหารกลางวันของวันนี้ ก่อนจะเดินไปนั่งหลบมุมกินมันเงียบๆ
ผมลงมือทานอาหารกลางวันอย่างรีบร้อน สายตาสอดส่องไปยังทางเดิน เขาเดินลงมาข้างล่างพร้อมๆกับเพื่อนอย่างทุกวัน ดูเหมือนวันนี้จะมีเรื่องให้เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ยิ้มเล่นหัวกับเพื่อนอย่างทุกที ผมมองจนเขาเดินไปจนลับสายตา จึงรีบกินขนมปังของตัวเองต่อจนหมด
หยิบโทรศัพท์โทรหาร้านดอกไม้เพื่อสั่งดอกไม้ ...จะให้เป็นช่อคงไม่เหมาะแน่นอน ผมเลือกที่จะสั่งมาเป็นต้นไม้เล็กๆ หวังว่ายามที่เห็นมันคงจะทำให้เขารู้สึกสดชื่น ผ่อนคลาย และหายเครียดได้บ้าง
..................................
ผมเดินออกจากที่ทำงานในตอนเย็น รู้ว่าเขาคงยังไม่กลับเพราะไม่เคยเห็นเลิกงานตามเวลาอย่างผมสักที
สายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาหยุดขาที่กำลังจะก้าวเดินออกนอกตัวตึกของผมไว้
หิวชะมัด
ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ตัดใจที่จะเดินออกไปเพราะไม่ได้หยิบร่มมาจากห้อง เดินย้อนกลับเข้าไปยังร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ในอาคารแทน
คนในร้านเยอะจนผมกลัวว่าจะไม่มีที่นั่ง แต่เป็นโชคดีเสียจริงที่ยังเหลือโต๊ะว่างอีกหนึ่งโต๊ะ
ผมนั่งลงและตัดใจเรื่องค่าอาหาร ยอมสั่งอาหารราคาแพงอย่างที่นานๆจะได้กินมาหนึ่งจาน
แล้วผมก็เห็นเขา
สายตาที่สอดส่ายหาโต๊ะนั่งทำเอาผมอยากลุกออกไปแล้วทิ้งโต๊ะนี้ให้เขาเสียจริง แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้น มันก็ช้ากว่าบริกรที่เดินเข้ามาหาผม
คำถามว่าจะสะดวกไหมหากเขาจะมาร่วมโต๊ะด้วยนั้นทำเอาหัวใจผมเต้นแรง
ช่างดีจริง ดีกว่าการเสียสละโต๊ะนี้ให้เขาอย่างที่คิดไว้เมื่อครู่เสียอีก
ผมพยักหน้าตอบรับ
ผมก้มหน้าทานอาหารโดยพยายามทำเป็นไม่สนใจว่าหัวใจกำลังเต้นแรงเหมือนจะเด้งออกมาจากอก
ส่วนเขาไม่ต้องพยายามก็ไม่สนใจผมอยู่แล้วใช่ไหม เพราะสายตาเขายังเอาแต่จับจ้องไปยังเอกสารที่ถือติดมือมาด้วย
ผมไม่ได้รู้สึกน้อยใจ แต่เป็นห่วงมากกว่า ... ทั้งๆที่ควรได้ทานอาหารอร่อยๆ แต่ยังต้องมานั่งคิดเรื่องงานอยู่อีก
ผมนั่งทานช้าๆเพราะต้องรอจนกว่าฝนจะหยุดถึงจะกลับได้ แต่เขาทานด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ คิดว่าคงเพราะยังมีงานเหลือต้องทำอยู่อีกใช่ไหม
ไม่นานเขาก็ทานอาหารจนหมด
เขาดื่มกาแฟอีกหนึ่งแก้ว ก่อนจะลุกเดินออกไป ไม่มองหน้าผมสักนิด อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมที่นั่งทานข้าวเย็นด้วยกันเย็นนี้ เป็นคนที่ขึ้นลิฟท์โดยสารพร้อมๆกับเขาในทุกๆเช้า
แต่เอาเถอะ งานเขาเยอะ ผมเข้าใจ
ผมทานจนหมด และลุกขึ้นเพื่อจะไปจ่ายเงิน แต่...บิลจ่ายเงินของผมมันหายไป
สอบถามจนได้ความว่า เขาจ่ายให้ผมเสียแล้ว
................................
ผมดำเนินชีวิตเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้ ยามที่ผมส่งเสียทักทายเขาในตอนเช้า ผมยื่นเงินจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นค่าอาหารของผมเมื่อวานให้กับเขาด้วย
เขาเลิกคิ้วขึ้นมาราวกับไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร แต่ผมไม่สนใจจะอธิบาย
ผมมุ่ยหน้า ถึงเขาจะเมินผมขนาดไหน แต่ผมไม่ชอบใจเลยที่ต้องให้เขามาจ่ายอะไรให้
ผมยัดเงินใส่มือเขาก่อนจะเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้สำหรับนั่งพักด้านนอกตัวตึก รอให้เขาขึ้นไปเสียก่อนเถอะ ผมถึงจะขึ้นไปบ้าง
วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีจริงๆ
ผมนั่งรอเวลาผ่านไปจนสิบนาทีจึงเดินไปยังทางเดิมเพื่อขึ้นลิฟท์ไปทำงาน แต่เขายังยืนอยู่ตรงนั้น ข้างลิฟท์ที่เดิม ผมมองดูลิฟท์เปิดคนอื่นๆก้าวเดินเข้าไป แต่เขาไม่ เขายืนและนิ่งส่ายหัวให้คนในลิฟท์พร้อมด้วยรอยยิ้ม เหมือนกำลังรอใคร
คนๆนั้นใช่ผมหรือเปล่า
ผมเดินไปหยุดข้างหลังเขา แต่ไม่ทักทายอีก
เขามองมา และเมื่อลิฟท์เปิดเขาก็รอจนผมเดินเข้าไป ก่อนที่จะเดินตามเข้ามาบ้าง
ในลิฟท์ที่มีเพียงเราสองคนมีแต่ความเงียบ จนกระทั่งมันมาหยุดยังชั้นที่ทำงานของผม ... ก่อนผมจะก้าวออกจากลิฟท์ เขารั้งผมเอาไว้ และวางอะไรบางอย่างลงบนฝามือผม
ก่อนจะดันผมเบาๆให้ออกจากลิฟท์ ผมเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ และก็ได้เห็นรอยยิ้มบางๆที่ทำเอาความขุ่นมัวในใจผมหายใจจนหมด
ผมเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยใจเลื่อนลอย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในมือมีอะไรบางอย่างที่เขาให้มา
ในมือผมมีลูกอมรสคาราเมล...พร้อมกระดาษเล็กๆหนึ่งแผ่น ตัวหนังสือที่เขียนไว้ ทำเอาผมแทบหยุดหายใจ
“ลูกอมทำให้อารมณ์ดี ต้นไม้เมื่อวาน ผมชอบมาก”
.................................
มีต่อด้านล่างค่ะ