///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เหล้าเข้าปากอะไร ๆ ก็ง่ายขึ้น จากที่เคยนั่งเกร็งตอนนี้แทบจะอ่อนปวกเปียก เราใช้เวลาในการกินเกือบสามชั่วโมง ทุกอย่างตรงหน้าถูกจัดการจดหมดเกลี้ยง (ยังกะรถเก็บขยะมาเอง ) ระหว่างกินดูพี่เปาะแกมีพฤติกรรมและคำพูดแปลก ๆ ถึงเวลาต้องกลับแล้ว ผมกินเสร็จก็กะว่าจะชิ่งเลยแหละแต่ไปไม่ได้ไม่มีรถ ที่สำคัญกว่านั้นผมคงหลงทางแน่ ๆ ไม่อยากอยู่นาน เมาก็เมาแล้วผมจะไว้ใจพี่เปาะได้ไหมเนี้ยะ ขึ้นรถได้พี่แกก็ขับพาผมออกมา ขับเข้าไปในเขตเมือง ไม่แปลกหรอกที่ผมจะไม่ทักท้วง เพราะผมจำทางกลับไม่ได้อ่ะ เลยได้แต่นั่งเฉย ๆ จนแกวนรถอยู่หลายรอบ ( สงสัยพ่อขายน้ำมัน ) นั้นแหละครับ
“พี่เปาะ พาผมไปส่งห้องนะ” เกิดระแวงครับ ใจคอไม่ดีเลย
“ อืม เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ใช่แล้วครับพี่ ถูกต้องนะคร้าบ
“.....................” ยิ้ม
พี่เปาะหันมามองหน้าผม แล้วก็ยิ้มตอบ
“ แต่พี่ขอนอนพักก่อนนะ ตอนนี้ง่วง” ดีครับพี่ ถ้าง่วงก็นอนก่อน สนองนโยบายรัฐดีครับ ผมก็ง่วงเหมือนกัน พอคิดว่าง่วงนอนตาก็เริ่มปรือแล้ว...............หง่าวววว
“จะไปโรงแรมไหนดี” อืม ดีอีกแล้วครับพี่ นอนโรงแรมง่ะดีจะได้สบาย ๆ หน่อย......
นอนโรงแรม .............. (สดุ้ง)
นอนโรงแรมเหรอ………………….(ตาเบิกกว้าง )
นอน –โรง---แรม ...............อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก............
“พี่กลับไปนอนห้องดีกว่าครับ” อื๋อ..........
“ไม่ ๆ ๆ ๆ ไปส่งผมที่ห้องก่อนนะครับ” เอาแล้วไหมล่ะ เพิ่งกินเหล้ามาจะได้กินของหวานตบท้ายอีกเหรอ
“ทำไม...กลัวพี่เหรอ” แน่นอนที่สุด ยังไม่เมาดีเลยนิ ( เอะไง)
“แล้วพี่คิดว่าไงหล่ะครับ” อ้าว ............ซวยแน่ตู จะโดนคิดค่าข้าวกับค่าเหล้ามั้ยเนี้ยะ
“งั้น............ไป” เหงื่อแตกพลั่ก สะดีดสะดิ้งจนเกินงาม
“ปะ ปะ ไป ไหนครับพี่” แล้วกรูจะถามทำไมเนี้ยะจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ
“ไปไหนดีหล่ะ” อืม เริ่มจะเหลืออดครับ...กรอดดด....เอาว่ะทุบแม่งตอนขับรถดีไหมนี่
“พี่ไปส่งผมที่ห้องนะครับ” ทำเสียงอ้อน ๆ โปรดเห็นใจผมเถอะ (พลีส)
“..................” พี่เปาะไม่พูดครับ เลี้ยวรถเข้าข้างทางรถไฟไป เย้ย..........นี่มันไม่ใช่ทางกลับห้องผมนี่
“..............” เครียดนะโว้ย .....เอาละฟะ ถ้าไม่ไปส่ง กรูจะโวยวาย แล้วกระโดดรถแม่งเลย
“ พี่ชอบพงษ์นะ” อึกส์ จุกเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างอุดแน่นที่หน้าอก
พี่เปาะเลี้ยวรถจอดที่ข้างทางแล้ว หันมามองหน้าผม
“ พี่ชอบพงษ์จริง ๆ ตั้งแต่เจอที่บ้านพี่แล้ว” สงสัยจะรักแรกพบ...หรือไม่ไอพี่เปาะนี่ก็ตาถึง เอ้ยตาถั่ว
“ เอ่อ ครับ” ผมก้มหน้าลงเกาหัวแบบเขิน ๆ
“ พงษ์ พี่ขอได้ไหม” อ้ากกกกกกกกกก (รอบที่สอง) ทำไมครับ ในเรื่องนี้ ต้องมีแต่ขอ ขออะไรกันนี่
-ผมให้ไม่ได้หรอกครับพี่ นี่มันกลางถนนนะ เอ้ย ม่ายช่าย ยังไงซะผมก็จะไม่ยอมเปลืองตัวง่าย ๆ อีกแล้วอีกอย่างผมไม่ได้ชอบพี่เลย จะให้ทำอย่างนั้นกับพี่คงไม้ได้หรอกครับ แต่ถ้าพี่ยอมลงทุนมอมเหล้าผมอีกสักขวดอะไร ๆ อาจจะง่ายขึ้นนะครับ- แหะ ๆแค่พูดในใจนะครับห้ามได้ยินด้วยเดี๋ยวซวย
“พี่ไปส่งผมนะครับ” อ้อนอีกรอบครับ ไม่ยอมคราวนี้............มีอ้อนอีกแน่
ผมก็ใจดีสู้เสือแหละครับขอร้องแกดี ๆ พี่เปาะก็โอเคแต่มีข้อแม้ว่าผมต้องไปกินข้าวกับพี่แกอีก เหอ ๆ ผมคงไม่กล้าไปคนเดียวแล้วครับ ไม่อยากเอาตัวไปจ่ายค่าเหล้าให้แก..........พี่เปาะก็ขับรถมาส่งที่ห้องพัก ผมขอบคุณแล้วก็รีบชิ่งไปก่อนที่พี่เปาะจะพูดอะไร
หลายวันถัดมาและหลายคราว พี่เปาะก็จะมาชวนผม ไอทักษ์ไปเที่ยวกันบ่อย ๆ บางทีก็มีพี่สอไปด้วย ทุกครั้งที่แกขับรถกลับมาส่งก็จะชวนไปกินต่อที่ห้องแก หรือไม่ก็มาส่งผมเป็นคนสุดท้าย จนกลายเป็นว่าไอพวกเพื่อน ๆ จะแซวว่าผมเป็นเด็กแก เห้ย..... เรื่องราวของผมในโรงงานมันช่าง มั่วโลกีย์ไดขนาดนี้ ผมโดนกัดโดนแขวะอยู่ทุกวัน ก็ใครซะอีกละครับ ไอพี่ลมบ้านั้น ผมว่าบริษัทมันคงจะจ้างมาเสียเงิน (เข้าตัวเองหมด) งานการไม่ทำ คอยมายืนแขวะผมที่โต๊ะทำงานนั้นแหละ วันไหนเล่นกับมันหน่อยอารมณ์ดีมันก็จะมาช่วยผมทำงาน เรียกได้ว่าสนิทกันมากขึ้น แต่ผมก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวมันเลย.....................................สักอย่าง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
