9
(End)Ping’s Part
ผมเดินกลับมาในห้องอย่างโคตรเหนื่อยยยยย!!! วันนี้ไอ้ไม้ชวนผมไปเล่นเทนนิสเราก็เลยตีกันแม่งทั้งวัน=___= ปวดแขนเป็นบ้า!
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ลงมานั่งดูทีวีข้างล่าง ตอนนี้มันก็เริ่มบ่ายๆค่อนไปทางเย็นแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าบวกหายไปไหนแต่ผมก็คิดง่ายๆว่าคงออกไปหาครีม ตอนนี้ที่เชียงใหม่อากาศกำลังดีและผมก็คงอยู่ที่นี่อีกแค่ไม่นานเพราะใกล้ถึงเวลากลับแล้ว ผมตั้งใจจะเดินเข้าไปหยิบเบียร์ในครัวก่อนจะสังเกตว่ามีบางอย่างหายไป....
....ขนมของบวก.....หายไปไหนหมด?
ถ้าจะบอกว่ากินหมดก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆจึงขึ้นไปดูที่ห้องบวกก็พบว่าทุกอย่าง.....หายไปหมด....
บวกหายไปไหน?!!
หัวใจผมเต้นแรงอย่างหวาดกลัวเป็นครั้งในชีวิต ผมกลัวว่าบวกจะไม่กลับมาหาผมอีก ผมกลัวว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก ผมกลัวว่าลอยกระทงปีหน้าเราจะไม่ได้ลอยด้วยกัน...
กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นทำให้ผมต้องไปรับทั้งๆที่ยังวุ่นวายกับเรื่องของบวก ให้ตาย!!มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?!!!
“บวกไปแล้วนะผิง....”
“ครีม มันหมายความว่าไง? บวกกลับกรุงเทพฯไปได้ไง?”
ผมแทบจะเขย่าตัวครีมเมื่อเจอกัน ครีมทำหน้าลำบากใจก่อนจะพูดออกมา
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายมีปัญหาอะไรกับบวกรู้แต่ว่าบวก...ไม่อยากเจอนายแล้ว”
ไม่อยากเจอผมแล้ว.....?
เจ็บแปล๊บในอกจนเหมือนจะทรุดลงไปตรงนั้น มันน่าลำบากใจสำหรับครีมก็จริงแต่มันเหมือนจะขาดใจสำหรับผม ทำไม?...ผมไม่เข้าใจ?
“ครีม.....”
“บวกคงแค่โกรธน่ะผิง....”
“ขอเบอร์บวกได้มั้ย? อะไรก็ได้ที่จะทำให้ติดต่อบวกได้...”
“ขอโทษนะผิง....แต่บวกสั่งห้ามทุกอย่างเลย”
ไอ้ไม้ตบไหล่ผมเบาๆอย่างปลอบใจ ผมเม้มริมฝีปากอย่างสมเพชตัวเอง อยู่กันมาตั้งนานแต่ผมกลับไปไม่มีแม้แต่เบอร์ของบวก....ผมเป็นแฟนภาษาอะไร.....? ผมแย่มากใช่มั้ยบวกถึงได้ทิ้งผมไป แล้วทำไมบวกถึงต้องทิ้งไปผมไป.....ในเมื่อผมรักมาก...รักจริงๆ...
“แต่ฉันคิดว่าฉันรู้นะว่าทำไมบวกถึงไป......”
ผมเดินเข้าไปในร้านกาแฟก็พบว่าพลอยนั่งรอผมอยู่แล้ว ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มก่อนจะเอ่ยทัก...
“ผิง.....”
“ไม่ขำนะพลอย!! พลอยไปพูดกับบวกว่าอะไร?!!!”
ผมอยากจะเอาน้ำราดหน้าอีกฝ่ายแต่เพราะว่าพลอยเป็นผู้หญิงผมถึงได้หักห้ามใจ(มือ)ตัวเองไว้ ผมรู้ทุกอย่างหมดแล้วจากพี่ครีม ก่อนจะกลับกรุงเทพฯบวกออกมาคุยกับพลอยที่นี่ แล้วก็จองไฟล์ทบินเลย ผมโมโห....โมโหมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมพลอยต้องทำอย่างนี้.....เราจบกันไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ?....
“พูดอะไรของผิง?”
พลอยตีหน้าใสซื่อได้น่าตบมาก ให้ตาย!!สาบานเลยว่าผมไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้หญิงมาก่อนจนวันนี้น่ะแหละ!
“เรารู้นะว่าพลอยคุยกับบวก แล้วยังเอาแปลนบ้าๆนั่นมาให้บวกดูด้วย! ทำไมพลอยต้องทำแบบนี้?! บ้าไปแล้วเหรอไง?!!”
“ผิงน่ะแหละบ้าไปแล้วเหรอไง?”พลอยตะโกนกลับ คิ้วเรียวเลิกขึ้นขณะที่ผมชะงัก เสียงหวานพูดต่ออย่างเหยียดๆ
“รักผู้ชายด้วยกันเนี่ยนะ? ไม่รู้คิดได้ไง?”
เนี่ยนะคำพูดของผู้หญิงที่ผมเคยคิดจะแต่งงานด้วย...?
ผมมองพลอยอย่างเจ็บปวดใจ เกินจะพูดต่อ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพลอยจะเป็นคนแบบนี้....เป็นคนที่แย่ได้ขนาดนี้....
“ขอโทษนะพลอย แต่เราคงคุยกันต่อไม่ได้แล้วล่ะ”
ผมเบือนหน้าหนีจะเดินออกมาแต่มือนุ่มกลับรั้งผมไว้
“ทำไมล่ะผิง? เราเคยรักกันไม่ใช่เหรอ? หมอนั่นดีตรงไหน? เขาเป็นผู้ชายนะผิง!!”
“เป็นผู้ชายแล้วไงล่ะพลอย!! อย่างน้อยบวกก็ไม่เคยยุให้คนรักเลิกกัน เราไม่อยากจะพูดอย่างนี้นะแต่เราอย่าเจอกันอีกเลยดีกว่า!”
ผมสะบัดมือออกมาก่อนจะเดินออกมาจากร้านทิ้งให้พลอยยืนกรีดร้องต่อไปคนเดียว พอกันทีกับคนแบบนั้น อายุตั้งเท่าไหร่แล้วทำไมคิดไม่ได้ บวกอายุน้อยกว่ายังคิดดีกว่าตั้งเยอะ.....
......แค่ตอนนี้ผมไม่มีบวกเดินร่วมทางแล้ว....แค่นั้นเอง...
ผมเหม่อมองทัศนียภาพด้านล่างผ่านชั้นเมฆที่ลอยล่อง คิดไปว่าถ้าตอนนี้มีบวกอยู่ข้างๆเราคงได้ดูวิวนี้ด้วยแล้วทายสถานที่กัน...เถียงกัน...และหัวเราะ...
.....เฮียคิดถึงบวก....
“มาทำอะไรที่เชียงใหม่เหรอครับ?”
เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อผมหันไปก็พบผู้ชายที่นั่งข้างๆส่งยิ้มมาให้ ท่าทางจะเป็นคนต่างชาติแต่กลับพูดไทยชัดมาก มากจนผมแปลกใจอ่ะ=_=
“ผมหนีน้ำมาครับ แล้วคุณ?”
“ผมมาหาคนรักครับ”หมอนั่นพูดยิ้มๆแต่ผมก็รู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่เศร้ามาก
“แต่เขาไล่ผมกลับกรุงเทพฯ”
“อย่างคุณเนี่ยนะจะมีคนไล่?”
ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ถ้าพูดกันตรงๆคนข้างๆผมจัดว่าหล่อมากถึงมากที่สุด ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลต ผิวขาวยากจะเห็นกระ จมูกโด่งเป็นสันตามแบบคนตะวันตก ตอนที่ไล่ผมอยากรู้จริงๆเลยว่าแฟนหมอนี่คิดอะไรอยู่-_-
....แต่จะว่าก็ว่าเถอะ....ตอนที่บวกหนีผมกลับกรุงเทพฯ...ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าบวกคิดอะไรอยู่
“เขาใจแข็งมาก=__= แล้วคุณล่ะครับ ทำไมถึงจะกลับกรุงเทพฯ? กลับบ้านเหรอ?”
“ครับ...กลับบ้าน...”ผมยิ้มบางๆเมื่อนึกถึงคนที่ผมอยู่ด้วยตลอดเดือนกว่าๆที่ผ่านมา “แล้วก็ไปตามหาแมวเปอร์เซียด้วย....เขาหนีผมไปที่นั่น”
“ฮะ? แมว?”
หมอนั่นทำหน้างงผมจึงหัวเราะแล้วชวนคุยเรื่องอื่นแทน กรุงเทพมันใหญ่ก็จริงครับ....แต่ผมมั่นใจว่ามันไม่ใหญ่เกินที่ผมจะตามหาคนที่ผมรักได้....
รอเฮียก่อนนะบวก....แล้วเราจะได้เจอกัน
(End)
จบแล้ววววววววว(คนอ่าน:
)
จบแล้วจริงๆค่ะ โปรดสังเกตว่าตอนนี้รวบรัดเว่อร์ อย่าแปลกใจค่ะ มันเพราะเราเร่งมากนั่นเอง แงงง
ยังไม่ได้เช็คคำผิดเลยค่ะ น่าตบมากคนเขียนคนนี้
เราอยากจะให้มันจบก่อนปีใหม่แถมยังมีอิน้องปุยอยู่อีก รีบสุดชีวิตอ่ะงานนี้ ปั่นมากี่ชม.แล้วก็ไม่รู้ มึนนน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมานะคะ เจอกันในน้องปุยยยยย
ป.ล.จบแบบเฮียผิงอกหัก โฮะๆๆ