ตอนที่ 13 กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
“เปิดประตูให้กรูหน่อย มือไม่ว่าง”ผมพูดแล้วหันไปทางไอ้ดินที่ยืนอยู่ใกล้ผมที่สุด เพราะตอนนี้มือทั้งสองข้างของผมมันไม่ว่างจริงๆ เพราะผมกำลังอุ้มไอ้เดย์ที่กำลังเมาหัวทิ่มอยู่แต่มันไม่ยังหลับเหมือนยังพอมีสติอยู่ ผมไม่รู้มาก่อนเลยเลยว่าเวลามันสินสติแบบนี้แล้วมันจะทำตัวน่าจับฟัดได้ขนาดนี้ ถ้ารู้แบบนี้ผมคงพามันไปฉลองก่อนหน้าสักสิบรอบ แม่งผู้ชายอะไรว่ะน่าจับกด!
“การ์ดมึงอยู่ไหน ?”
“กระเป๋ากางเกงด้านซ้าย”ผมเอียงตัวให้ไอ้ดินล้วงการ์ดเข้าห้อง แล้วมันก็จัดแจงเปิดประตูให้ผมเสร็จเรียบร้อยผมอุ้มไอ้เดย์ไปวางไว้ที่เตียง
“เสร็จแล้วก็ออกไปดิพวกมึงจะยืนเฝ้าทำห่าอะไรคนจะหลับจะนอน”
“กรูขอกินน้ำห้องมึงหน่อย”ผมไล่พวกมันออกไป เพราะอยู่ไปก็ขวางหูขวางตา แต่ไอ้กรณ์แม่งดันเสือกมาขอกินน้ำอะไรอีก
“ไปกินห้องมึงไป กรูไม่ต้อนรับพวกมึงแล้ว”
“กรูยังไม่ง่วงจะช่วยดูเดย์ให้ก็แล้วกัน”ไอ้วัชพูดมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด ผมไม่ชอบที่มันชอบทำตัวตีสนิทกับไอ้เดย์ แลไม่ชอบที่ไอ้เดย์ยิ้มให้มัน เอาเป็นว่าผมไม่อยากให้ไอ้วัชเข้าใกล้ไอ้เดย์นั่นแหละผมไม่ได้คิดเอาแต่ใจตัวเองเพราะนี่มันเหตุผลขอลผม ใครหน้าไหนมีปัญหา?
“ไม่ต้องกรูดูเองได้กรูมีตา พวกมึงกลับไปได้แล้วอยู่ไปก็เกะกะกรูเปล่าๆ”
“ใช้ประโยชน์พวกกรูเสร็จก็ถีบหัวส่งเลยนะมึง”ไอ้กรณ์ทำท่าไม่พอใจ แต่ผมสนที่ไหนกันล่ะ ช่วงหัวมันดิ!
“เออ! กลับไปได้แล้ว! ปึง”ผมดันพวกมันให้ออกไปจากห้อง ถึงพวกมันจะทำตัวอิดออดแต่ผมก็ไล่มันกับตรีนด้วยการถีบๆ มันออกไป คราวนี้ก็เหลือผมกับไอ้เดย์สองคนแล้ว หึๆๆ ผมจะทำอะไรเป็นอันดับแรกดี ท่าทงตอนมันเมาก็น่าแกล้งดีอยู่หรอกแค่คิดผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองหื่นๆ ขึ้นมาทันที แต่ทำไงได้เรื่องพวกนี้มันห้ามได้ซะที่ไหนกัน
“เฮ้ย! เชี่ยแล้วไงแม่งหายไปไหนวะ!”พอผมเข้ามาข้างในห้องที่เตียงที่ผมวางไอ้เดย์ไว้ปรากฏว่ามันหายไปไหนก็ไม่รู้
“ฮาๆ หึหึๆ”
“มึงอยู่นี่เองกรูหาแทบแย่!”ในที่สุดผมก็เจอมันจนได้ แม่งมายืนตกลมอยู่ที่ระเบียงแล้วยังหัวเราะอีก จะขำอะไรนักหนาวะ แต่ตอนมันหัวเราะผมก็ชอบอยู่ล่ะนะ ก็มัน....น่ารักดี เฮ้ยนี่กรูต้องประสาทกับไอ้ตัวดื้อด้านข้างหน้าแน่ๆ
“พี่ครับบบบบ....พวกพี่กรณ์กลับแล้วเหรอครับ”
“อือ....มายืนทำอะไรตรงนี้ทำไมไม่บอกกรู”
“ก็ผมรู้สึก...ฮึก...อึดอัดนี่ครับ....งืมๆ แถมยังรู้สึกร้อนด้วยข้างนอกมันสบายกว่าอีกพี่ทิวาว่ามั้ยครับ ^^”ผมยืนดูไอ้ตัวเล็กข้างหน้าที่มันยืนโยคตัวไปมาอยู่ตรงราวระเบียงห้องพักแล้วเสียวครับ เสียวที่ว่าผมหมายถึงกลัวมันจะตกลงไปซะมากกว่า
“เออ เข้าข้างในกรูเปิดแอร์ให้มึงแล้ว”ผมไม่รอให้มันพูดอะไรหรอก ถึงพูดผมก็ไม่อยากฟังแค่ลากมันให้เข้าห้องก็พอ พอผมกระชากมันแค่นั้นแม่งล้มทั้งยืน จนผมแทบเข้าไปรับไม่ทัน ถ้าช้ากว่านี้นิดเดียวหัวไอ้เดย์คงแบะเพราะประตูเลือนแน่ๆ
“ขอโทษครับ....โผมมมมม...กะจะเดินตามแต่ขามันช้าครับ...นะนั่นพี่จะอุ้มผมอีกแล้วเหรอครับ ไม่เหนื่อยรึงายยยยย...ฮึก”
“กรูไม่เหนื่อย จะเหนื่อยก็เหนือยใจกับมึงนี่แหละ”ผมอุ้มมันที่ชักสีหน้าอยากให้ผมจับกดมันซะเหลือเกิน ก่อนจะวางลงบนเตียงเบาๆ คนอะไรวะตัวแม่งไม่ต่างจากนุ่นทั้งเบาทั้งนุ่ม “กรูขอสั่งให้มึงนอนอยู่นิ่งๆ ห้ามลุกไปไหนเดี๋ยวกรูจะเช็ดตัวให้”
อึ๊ย......ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่เอาวะ ยังไงซะมันก็คงดิ้นไปไหนไม่ได้ในสภาพนี้
“ครับบบบบ...พี่ชอบดุผมอยู่เรื่อย....”
“มึงว่าอะไรนะ.....”
“เปล่านี่ครับบบบ...ผมก็พูดไปเรื่อย หึหึๆ”
ลองทำหน้ายิ้มใสซื่อให้กรูเห็นอีกครั้งเถอะ แม่งกรูจะไม่อดทนแล้วคอยดู....
ตอนนี้ผมเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำหมาดๆ แล้วเดินมาที่เตียงดูท่ามันคงจะไม่หลับง่ายๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว หึหึๆ
“พี่ทิวาครับ....”
“อะไร?”ผมนั่งลงตรงขอบเตียงข้างๆ ที่ไอ้เดย์นอนก่อนจะพับผ้าที่แม่งผืนเล็กแต่จะพับให้เป็นรูปเป็นร่างแม่งยากชิบ จนผมชักหงุดหงิดกับผ้าห่าเหวนี่
“ผมนอนไม่หลับครับ....ผมน่ะ....ผม....”
“ผมๆ อยู่ได้ แล้วกรูจะรู้มั้ยว่ามึงจะพูดอะไร”ผมไม่อยากจะดุมันหรอก แต่แค่ผ้าที่อยู่ในมือมันก็ทำให้ผมหงุดหงิดมากพอแล้ว
แม่งไม่พับมันแล้วผ้าเวรเอ้ย!
ผมไม่พงไม่พับมันเลยตัดสินใจขยำผ้าเป็นก้อนก่อนจะเอาไปกองไว้บนหัวไอ้เดย์ จุดประสงค์ของผมก็แค่อยากเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้มันหน่อยก็เท่านั้น แต่ไม่รู้มาก่อนว่าควรทำยังไง ยุ่งยากชิบรู้แบบนี้ไม่ทำให้ยุ่งยากลำบากหรอก!
“ผมน่ะ...ผมน่ะอยากได้น้องต่าย....T^T”พอมันพูดเสร็จมันก็ทำหน้าเศร้า ผมรับอารมณ์มันแทบไม่ทันแล้วไอ้น้องต่ายของมันเป็นใครวะ แม่งพร่ำพูดตั้งแต่อยู่ในงานแล้วจนมานอนมันยังไม่เลิกพูดถึง ผมชักไม่สบอารมณ์!
“มึงว่าไงนะ! น้องต่ายอะไรของมึงกรูอยู่ตรงนี้แต่เสือกพูดชื่องี่เง่าอะไรของมึงกันห๊า!”
“ผะผมแค่อยากได้น้องต่าย....ทำไมพี่ต้องดุผมด้วย”
ในอกผมเหมือนโดนจุดเปลวเพลิงขึ้นมาอย่างประหลาด อารมณ์ที่ฉุนเฉียวงุ่นง่านมันทำให้ผมหมดความอดทนอดกลั้นกับคนตรงหน้า ทั้งๆ ที่กะว่าจะอ่อนโยนด้วยแล้วแท้ๆ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็ไม่อยากมาห่วงว่าต้องออนโยนบ้าบออะไรหรอก สิ่งเหล่านั้นมันดูเหมือนจะไม่จำเป็นเอาซะเลยกับไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผม มันไม่รู้รึไงว่าควรจะอ้อนผมให้ตลอดถึงจะไม่เจ็บตัว!
“งั้นก็ได้กรูก่อนเป็นไง!”ผมหยิบผ้าที่แปะอยู่ที่หน้ามันเขวี้ยงออกไปด้วยความโกรธ ก่อนจะกระโดดขึ้นไปคร่อมร่างเล็กที่ยังทำสีหน้าเศร้าสร้อยกับน้องต่ายบ้าบออะไรของมันอยู่ ผมกระชากแขนมันสองข้างขึ้นเหนือหัวมันรวบแน่นด้วยมือเดียว ไอ้เดย์แสดงสีหน้าไม่พอใจและดิ้นลนลานที่ผมทำแบบนี้ แต่คิดเหรอว่าผมจะสงสารมันจับใจ
เหอะ! ที่กรูดีด้วยมึงไม่นึกถึงกรูบ้างเลย!
“พี่ครับ....พี่จะทำอะไรผมครับ....”
“กรูจะเอามึง ชัดเจนดีมั้ยวะ!”ผมกรอกเสียงดังใส่หน้ามัน จนไอ้เดย์ถึงกับตาโตมันคงไม่ได้มองว่าผมเท่ห์หรอก มันคงจะตกใจเสียมากกว่าท่าจะทำเอาหายสร่างเมาเลยล่ะสิ
“ไม่ได้นะครับ....พี่จะทำแบบนั้นไม่ได้...จะแกล้งผมยังไงผมก็ยอมแต่แกล้งกันแบบนี้ผม...ผม....”ไอ้เดย์พูดรัวเร็วด้วยสีหน้าหวาดกลัว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องหวาดกลัวผมถึงขนาดนั้น ทีกับคนอื่นทำไมมันไม่เป็นแบบนี้ เห็นสีหน้าของมันแบบนี้ทีไรหัวใจผมมันรู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที และยิ่งสีหน้าแบบนั้นชัดเจนมากขึ้นเท่าไหร่ผมแทบจะคลั่งเสียให้ได้!
และยิ่งมันพูดว่าผมแกล้งมันแบบนี้แล้วด้วย.....ตอนนี้ที่ผมทำแบบนี้ผมดูเหมือนแกล้งมันรึไง!
“ทำไม? ทำไมต้องคิดว่าการที่กรูทำแบบนี้กรูแกล้งมึง?”ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่อดกลั้นสุดทน ไอ้เดย์มันไม่ยอมมองหน้าผมแต่ทำท่าต่อต้านมองไปด้านอื่น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดเพิ่มขึ้น
“ก็เพราะผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบผม.....แต่ผม....ก็โง่เองที่ปล่อยให้พี่รังแกผมอยู่แบบนี้”
“บัดซบ! มึงคิดเองเออเองทั้งๆ ที่กรูไม่พูดเนี่ยนะ!”
“ฮึกๆ ฮือๆ......กะก็พี่ชอบตะคอกผม ขู่ผมแบบนี้.....ผมคิดว่าพี่ชอบผมมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอครับ ฮือๆ ทั้งๆ ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้พี่ไม่พอใจตั้งแต่เมื่อไหร่แท้....ฮือๆ แต่ผมมันก็บ้าจริงๆ ที่ยังชอบที่จะอยู่ใกล้พี่แบบนี้ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจแท้ๆ ว่าพี่ไม่ชอบผม....ผมน่ะ...ผมน่ะไม่รู้หรอกว่าควรจะทำยังไงให้พี่พอใจ ทั้งความรู้สึกและทั้งจิตใจของผมมันสับสนไปหมดทุกครั้งที่พี่ทำดีด้วย ฮือๆ....แม้แต่....แม้แต่คำพูดที่พี่บอกว่าพี่จะ‘ปกป้องผมไม่ให้เจ็บหรือเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อย’แค่นั้นมันก็ทำให้ผมดีใจจนบอกไม่ถูก....ฮือๆ ผมมันบ้าใช่มั้ยล่ะครับ และผมก็รู้สึกเจ็บมากๆ ด้วยทุกครั้งที่คิดแบบนั้นทั้งๆ ที่พี่ไม่ได้ชอบผมเลย ฮือๆ!”
“..........”
ผมได้ฟังที่ไอ้เดย์พูดถึงกับทำให้ผมอึ้งเลยครับ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันรู้สึกแบบนี้และคิดมากกับคำพูดของผมและการกระทำของผมทุกอย่าง ไม่รู้จริงๆ แม้กระทั้งประโยคที่ผมแค่พูดขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจจะมีอิทธิพลกับคนๆ นึงได้ขนาดนี้
“ผมน่ะ.....อยากจะนอนหลับโดยไม่กอดน้องต่าย....แต่พี่รู้มั้ยครับว่าผมพยายามแค่ไหนก็ทำไม่ได้!”
ไอ้เดย์มันกำลังระบายสิ่งอัดอั้นตันใจอยู่ พูดทั้งๆ ที่น้ำตาเปื้อนหน้ามันไปหมด แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้น้องต่ายบ้าบอของมันนี่เป็นอะไรกันแน่! แต่วกเข้าเรื่องนี่มั้นทำให้ผมเสียอารมณ์ เสียความรู้สึกซาบซึ้งไปกับคำพูดของมันเมื่อครูจริงๆ ถึงผมจะแอบรู้สึกดีใจก็เถอะ.....แต่ไอ้น้องต่ายนี่มันอะไรกันวะ!!!!!
“มึงพูดให้ชัดเจนดิ๊น้องต่ายของมึงนี่เป็นใคร!”ผมเตรียมง้างมือขึ้นกำหมัด กะว่ามันเอ่ยถึงไอ้เชี่ยนั้นเมื่อไหร่ผมสอยมันสร่างเมาแน่ๆ หรือไม่ก็ปากแตกอาบเลือดแม่งมันเลย! ไอ้เดย์มันไม่มองผมหรอกเพราะมันเอาแต่ทำหน้าแบะน้ำตาไหลพรากเป็นเด็กอนุบาลกอไก่
แต่แม่งขนาดร้องไห้ก็ยังน่าจับกดอยู่ดี....
“แม่กับพ่อซื้อให้ผม....น้องต่ายน่ะไม่ใช่แค่ตุ๊กตานะครับแต่เป็นเหมือนครอบครัวของผม....ฮึกๆ”
เชี่ยแล้วไง แม่งนี่กรูหงุดหงิดเพราะตุ๊กตาห่าเหานั่นเหรอวะ! รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น ถึงกับทำให้ไอ้ทิวาคนนี้ผมดแรง ผมลดหมัดลงมาเหมือนจะต่อยตัวเองสักเปรี้ยงด้วยความเจ็บใจก่อนจะปล่อยมือไอ้เดย์ที่ผมรวบไว้แน่นท่าทางมันจะเจ็บก่อนจะล้มทับร่างเล็กตรงหน้าแล้วสอบมือทั้งสองข้างใต้แผ่หลังไอ้เดย์แล้วกอดไว้แน่น
กรูคิดผิดไปนิดเพราะน้องต่ายมึง....กรูขอโทษว่ะไอ้เดย์ มึงบรรยายสรรพคุณของน้องต่ายมึงแม่งน้ำตากรูแทบไหลพรากเพราะรู้สึกผิด
“พี่ครับ...ผมหนักนะครับ...”เสียงบนงุบงิบดังมาจากไอ้เดย์ผมถึงรู้สึกตัวอีกที แต่ทับมันไว้แบบนี้ก็รู้สึกดีไปอีกแบบ ตัวมันนิ้มและอุ่นแบบนี้ทับแล้วสบายใจชอบกล
“เออ....กรูขอโทษแล้วกันที่กรูหงุดหงิดใส่มึง กรูมึนๆ”ไอ้เรื่องมึนก็มีส่วนจริงรู้ แต่ความรู้สึกเมื่อกี้ อารมณ์ล้วนๆ “ถอดเสื้อออก...”ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นจากการคร่อมทับไอ้เดย์แล้วไปหยิบผ้าที่ซัดไปไกลเมื่อครู่กลับมา และถ้าขืนทับมันนานเดี๋ยวมันจะขาดอากาศหายใจก่อนจะทำอะไรต่อมิอะไรไปเสียก่อนยิ่งโอกาสหายากๆ อยู่
“ถะถอดทำไมครับ...”
“กรูจะเช็ดตัวให้ มึงจะได้ไม่เหนียวตัวเพราะน้ำทะเล”
“ไม่เป็นไรครับ...ผมว่าผมไปล้างตัวก็ได้”
“งั้นกรูพามึงไปล้างตัวเอง เลือกเอาว่าจะให้กรูเช็ดให้หรือล้างให้”ผมยื่นคำขาด แต่ไอ้ล้างตัวให้ก็ไม่เลว หึหึๆ
“มะไม่ต้องดีกว่าครับ เช็ดก็ได้ครับ....”
“กรูถอดให้ดีกว่า กว่ามึงจะถอดได้สักเม็ดคงเช้า”ผมปัดมือที่สั่นๆ ของไอ้เดย์ที่กำลังพยายามแกะกระดุมเม็ดแรกออกก่อนจะลงมือแกะมันเอง ไม่ถึงหนึ่งนาทีเสร็จ ผมโยนเสื้อมันออกไปให้พ้นๆ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตรงคอให้มัน “มึงจะปิดตาทำไมวะ?”
“ผม...ผมเสียวครับ...เอ่อคือผ้ามันเย็น”
“งั้นเหรอ...”ผมว่าผมยิ่งดูมันทำหน้าแบบนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ แถมมันยังเปลือยท่อนบนต่อหน้าผมแบบนี้อีก ตอนเย็นก็พยายามเก็บอารมณ์ตัวเองไว้.........แต่ตอนนี้ไม่ทนแล้วโว้ย!
“พี่ทิวาครับ....พี่จับอะไรน่ะ!”แน่นอนว่าไอ้เดย์มันต้องท้วง เพราะมือผมตอนนี้ที่เช็ดตัวให้ไอ้เดย์สลัดผ้าที่แสนจะเกะกะนั่นออกไปให้พ้นมือตั้งานแล้วและตอนนี้ผมก็กำลังลูบอกขาวเนื้อเนียนเด้งตรงกหน้าอยู่นะสิ พอผมแตะมันนิดหน่อยมันก็ไวต่อความรู้สึกทันที ยอดอกไอ้เดย์ที่เป็นสีชมพูดเริ่มชูชั้นจนผมอดใจไม่ไหว
คนอะไรแม่งขาวแล้วยังน่าฟัดอีก แบบนี้จะให้อดใจไปถึงไหนวะ
“อยู่เฉยๆนาแล้วมันจะดีเอง”
“มันไม่ดีหรอกครับ ><”ไอ้เดย์พยายามปัดมือผมและดันตัวผมสะเปะสะปะ แต่พอผมเงยดูหน้ามันตอนนี้แก้มมันกลับแดงเรื่ออย่างกับลูกมะเขื่อเทศ น่ากินชิบ! และแน่นอนว่าผมไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่มันพูดหรอก หึหึๆ หยุดก็โง่เต็มทีแล้ว
“รู้ได้ไงว่าไม่ดี........ถ้าไม่ลอง”
“อ่ะ....ยะอย่าครับผะผม...ผม...”เสียงใสๆ มันยิ่งยั่วยวนอารมณ์ผมให้พลุกพล่านจนฉุดไม่อยู่ ร่างกายที่พอสัมผัสแล้วอ่อนไหวแบบนี้มันชวนให้อยากที่จะกลืนกินไปทั้งตัว หลังจากผมหยอกล้อกับการสัมผัสผิวเนียนของไอ้เดย์จนพอใจที่ได้เห็นปฎิกิริยาเย้ายวนอารมณ์มันแล้ว ผมก็เริ่มก้มลงจูบแก้มแดงที่เอนเอียงพยายามหลบหนี
“ทำตัวดีๆ หน่อยแล้วกรูจะอ่อนโยนให้......”ผมกระซิบตรงหูมันเบาๆ ก่อนที่ไอ้เดย์จะขยับตัวเหมือนจะหนีและดิ้นไม่ให้ผมกอดมัน แต่นี่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แท้ๆ มันเลยได้แค่จากดิ้นกลายเป็นกระดุกกระดิกไปซะงั้น แต่ถ้ามันไม่เมาล่ะก็ผมคงรับบทหนักฉากบู้ล้าผลาญจากมันแน่ๆ เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่แม่งฤทธิ์เยอะชะมัด
“พะพี่...ทิวา...ผมน่ะ..ผมอุ๊บ!”ไม่ทันที่มันจะพูดอะไรได้ผมเลยยัดเยียดจูบให้มันเข้าไปทำเอาไอ้เดย์ร้องครางในลำคอไม่เป็นคำ ตอนแรกที่ผมจูบมันรสชาติมันชวนดึงดูดมากๆ ถึงแม้จะเป็นแค่จูบผ่านๆ ไม่รู้ว่าผมติดใจอะไรนักหนาเพราะจูบไอ้เดย์มันเหมือนจูบเด็กอนุบาลที่ไม่ประสีประสา แต่แบบนี้แหละที่ผมชอบ
จูบที่ผมพยายามสอนมันไปด้วยแต่มันดันไม่รักดีพยายามผลักไสผมอยู่เรื่อย แต่ผมก็มีดีกรีและได้รับรางวัลความพยายามดีเด่นเป็นเลิศเรื่องแค่นี้จิ๊บๆ ผมเลยพยายามใช้ลิ้นดุลริมฝีปากที่ยังหวานจากรสไวท์ให้เปิดออกเพราะผมรู้ว่าเดี๋ยวมันก็ต้องเปิดปากเพื่อหายใจ ผมค่อยๆ ใช้ลิ้นดันริมฝีปากให้เปิดออกอีกครั้งและมันก็สำเร็จ ผมค่อยๆ ใช้ลิ้นอุ่นล่วงลำเข้าไปยังปากของไอ้เดย์ที่อุ่นและหวานฉ่ำเฉกเช่นน้ำผึ้งเดือนห้า ผมใช้ลิ้นสัมผัสกับลิ้นคนตรงหน้าแล้วพัวพันด้วยความกระหายแล้วจูบดูดดื่มจนพอใจก่อนถอนจูบหวานเลื่อนต่ำลงมาตรงซอกคอที่หอมเนื้อจนน่าฝังเขี้ยว
“อ้า....มะไม่นะครับ...ฮึก!”เสียงกระเส่าจากไอ้เดย์มันทำให้ผมกอดรัดคนตรงหน้าด้วยความเสน่ห์หากว่าเดิม ร่างบางสั่นสะท้านทันทีที่ผมเลือนจูบต่ำจนถึงยอดอกชมพูเต่ง ก่อนจะเม้มดูดเลียใช้ลิ้นอุ่นตวัดเร้าอารมณ์หยอกล้อร่างกายที่สั่นระริกจนพอใจ ผลัดไปเม้นเลียยอดอกซ้ายขวาไปมา ร่างกายตรงหน้าแอ่นอกรับจังหวะเร้าอารมณ์ทุกครั้งที่ผมตวัดลิ้นเลียยอดอกสีสมพูเต่งด้วยความหลงใหล
“ตรงนี้รู้สึกดีใช่มั้ย...”
“อ้า........ฮึก...อื้ออออ....พะพี่ครั......”เสียงหายใจหอบถี่ของร่างเล็กทำเอาคำพูดขาดห้วง นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกพอใจเขาไปอีก สีหน้าที่บอกไม่ได้ว่ารู้สึกพอใจหรือไม่มันกำลังแดงปลั่ง พร้อมกับริมฝีปากที่เผยอสูดเอากาศบริสุทธิ์เข้าสู้ร่างกายที่ขาวผ่องทำให้อกราบแอ่นขึ้นลงเพราะลมหายใจถี่รัว
“ไม่ตอบถือว่าใช่แล้วกัน หึๆ.........”ผมกระซิบเบาๆ ข้างกกหูก่อนจะไซร้ต้นคอขาวอย่างคลั่งไคล้ มือของผมที่รวบมือไอ้เดย์อีกเพราะมันพยายามผลักผม ก่อนที่ตอนนี้ผมจะปล่อยข้อมือเล็กออกเมื่อรู้สึกว่าร่างกายตรงหน้าเริ่มจะไม่ต่อต้าน แล้วผมก็เริ่มลูบไล้สัมผัสร่างกายตรงหน้าด้วยแรงปรารถนา ฝ่ามือของผมเลือนต่ำลงไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าท้องราบแล้วหยอกล้อเคล้าคลึงให้อีกฝ่ายเสียวซ่านจนครางเสียงกระเส่าออกมา
“ฮึก....อ้า....ยะอย่าพี่....ฮึก...”
ผมจูบไซร้ไม่ปล่อยให้ไอ้เดย์ได้หยุดพักเพราะเสียงเล็กๆ นั่นยิ่งทำให้ผมมีความสุข มือของผมมันหยุดไม่อยู่ลูบไล้คลอเคลียร่างบางจนสะท้านสั่นไม่รู้กี้ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมถอนจูบจากต้นคอเมื่อรู้สึกกระหายก่อนจะประกบริมฝีปากกับปากบางตรงหน้าแล้วเม้มเลียทดแทนความกระหายที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่มือยังคงไล้ต้ำลงไปเรื่อยๆ ร่างกายของผมกำลังตื่นจนน่าตกใจหัวใจกำลังเต้นรัวเร้าจังหวะอามรณ์ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่ของผมจะทำอย่างใจสั้งลูบไล้แล้วเลื่อนอ้อมไปตามขอบกางกางของไอ้เดย์ แล้วค่อยๆ ละเมียดละไมบรรจงปลดกางกางที่กำลังเกะกะออกลงอย่างช้าๆ ไม่ให้อีกฝ่ายตื่นกลัว ถึงแม้ผมจะใจร้อนจนแกนกายผมมันแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วก็เถอะ แต่เพราะคนตรงหน้าผมเลยไม่ผลีผลามรุกรวดให้เสียแผน
“ปังๆๆๆๆๆๆๆ ! เฮ้ยไอ้ทิวาเปิดประตูเว้ยกรูจะนอนด้วยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อึ๊ย!ไอ้เชี่ยกรณ์!!!!”
..........................................................................
แหะๆ สำหรับตอนที่สิบสามก็ผ่านพ้นไปได้
ขอโทษอย่างยิ่งฮับที่มาล่าช้า ลีเลย์ไปนิดนึง(ไม่นิดและ -*- )
แต่ยังไงก็ดีกว่าไม่มาแหละนะ ใช่ไหม อิอิ ^^
ซึ่งช่วงนี้ที่บ้านฝนตกเพราะข้าพเจ้าอยู่ภาคใต้ฮับเริ่มลำบากกับฝนฟ้าที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
(เหมือนอิพี่ทิวาเลยแฮะ มานึกถึงอีตาคนนี้จนได้สินา
)
แถมบ้านญาติพี่น้องยังน้ำท่วมอีก ทำเอาวุ่นไปกันหมดเลย แต่ก็ผ่านมาด้วยดีฮับ
โชคดีที่บ้านข้าพเจ้าไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลยพอเป็นที่พึ่งให้ญาติได้บ้าง
ปล. ยังไงก็ไม่ลืมขอบคุณทุกรีนะฮับที่มาเป็นกำลังใจให้ ทุกท่านตามอ่านทุกตอน
ข้าพเจ้าก็ตามอ่านทุกเม้นเช่นกันฮับ ^____^ เลยทำให้เกิดตอนที่สิบสามจนได้ด้วยกำลังใจ
(น้ำเน่าและ)
แล้วอย่าลืมมาติดตามตอนต่อไปนะฮับ
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 289256 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก