Our Love ep.20
รุ่งขึ้นผมยังตื่นขึ้นมาขันอยู่ตามเดิม หลังจากกินข้าว นั่งเล่นกันอีกนิดหน่อยผมก็งีบหลับไป ตื่นอีกทีสิบโมง ภคินชวนผมไปซื้อของเพราะห้างเปิดแล้ว ผมลุกขึ้นแต่งตัวทันที
ยังดีที่คอนโดมันอยู่ใกล้กับศูนย์การค้าหลักๆ อย่างบิ๊กซี โลตัสแล้วก็เซ็นทรัล เรียกได้ว่าเปิดแย่งลูกค้ากันระนาว แต่ผมว่าก็ไม่มากนะ เพราะส่วนใหญ่ฐานลูกค้าจะต่างกันอยู่แล้ว อยากได้ของถูกไปบิ๊กซีโลตัส อยากได้ของดีมีแบรนด์ก็เซ็นทรัล
ซึ่งสิ่งที่เราลิสต์ไว้ต้องเดินกันทั้งสองที่ ภคินจอดรถไว้บิ๊กซี เราซื้อของจำเป็นเข้าบ้านกันก่อน มันทำหน้าที่ลากรถเข็น ผมดูโพย แล้วหยิบของที่ต้องการลงรถเข็น คนพากันมองไอ้หล่อกันคอแทบเคล็ด
ผมชินแล้วเลยไม่ตื่นเต้นอะไร ยืนเลือกซอส ภคินเดินเข้ามาใกล้ จับเอวผมอย่างไม่แคร์สื่อแคร์สายตาใครๆ ผมเองก็ไม่คิดจะเล่นตัวสะบัดสะบิ้งเหมือนสาวน้อยเพิ่งหัดรัก ทั้งที่โยกกันเอวแทบหักเวลาอยู่บ้าน
สำหรับผม คนที่ต้องรักษาหน้าคือภคิน ถ้ามันไม่แคร์ ผมก็พร้อมจะไม่แคร์ด้วยเหมือนกัน
“เลือกอะไรอยู่”
“ซอส อยากได้โซเดียมน้อยๆ ไม่มีผงชูรส น้ำตาลน้อยๆ ได้ยิ่งดี”
ภคินมันมาช่วยเลือก ห้างใหญ่ๆ จะมีของหลายยี่ห้อกว่ามินิมาร์ตแถวหอผม ซื้อทั้งทีขอเลือกที่ดีที่สุดหน่อยละกัน เพราะผมกินอะไรเข้าไป ลูกก็ได้แบบนั้น อยากให้ภคินมันสุขภาพดีและอายุยืนด้วย
หลังจากได้ของถูก เราก็ไปเซ็นทรัลกันต่อเพื่อซื้อของแพง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของบำรุงครรภ์ ซีดีเพลง หนังสือนิทาน ทุกอย่างที่เสริมสร้างพัฒนาการของลูกน้อยตั้งแต่อยู่ในท้อง
ภคินเป็นหนุ่มหล่อเจ้าสำอาง แต่งตัวเก่ง พอเห็นว่าแบรนด์โปรดมีเสื้อผ้ามาใหม่ มันก็ลากผมเข้าไปทันที
ผมไม่ค้านเพราะเงินมัน ขอให้มีพอไว้ดูแลลูกบ้างก็โอเคแล้ว
ผมยืนดูเสื้อยืดเนื้อสบายรอไอ้หล่อเข้าไปลองเสื้อกับกางเกง
“น่าน บังเอิญจัง เจอกันอีกแล้ว”
ผมหันไปมองคนทัก
เดล
เดาเอาว่าร้านนี้น่าจะเป็นร้านโปรดของเดลด้วยเหมือนกัน เดลฉีกยิ้มกว้าง ไม่รู้ว่าเดลจะโกรธไหมที่ผมบล็อกไลน์ไปแบบนั้น ถึงคนบล็อกจะเป็นภคินก็เถอะ
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดตอบสักคำ ภคินก็เดินออกมาจากห้องลองเสื้อ พาดเสื้อกับกางเกงที่เพิ่งลองเสร็จไว้บนแขน มันเดินมาโอบเอวผมไว้อย่างสนิทสนม พนักงานเดินมารับ เธอดูอึ้งไปกับมือที่อยู่บนเอวผม
เดลมองตาม
“ปิ่นไม่ได้มาด้วยเหรอ”
“ไม่ได้มา และคงจะไม่มีโอกาสได้มาอีกแล้ว”
เดลมองหน้าภคิน
“เลิกกันแล้ว?”
“อืม”
“อ้อ” เดลมองมือภคินที่เอวผมอีกรอบ ยักไหล่ “ไว้เจอกันวันหลังนะน่าน” แล้วเขาก็เดินจากไป
“ระวังเอาไว้หน่อยละกัน”
“ตอนแรกคิดว่าจะบอกเดลว่าคบกันซะอีก”
“เขาฉลาดพอจะดูออก แต่จะเลิกราหรือว่าหน้าด้านไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมมันอีกเรื่อง เดลชื่อเสียเรื่องนี้ เห็นหน้าซื่อๆ ท่าทางสุภาพบุรุษแบบนั้นแต่ฟันเป้าหมายเรียบทุกราย อย่าให้เขาหลอกเอาได้ มึงมีลูกมีผัวแล้ว”
ผมเตะขามันเบาๆ
“กูไม่คิดจะไปหาใครเหมือนกัน”
มันยิ้ม เราพากันเดินชอปปิงต่อ พอได้ของครบก็พากันกลับ
ผมเคยมาบ้านภคินหลายรอบแล้วตั้งแต่คบกันมา คนในบ้านมันรู้จักผมดี และไม่คิดรังเกียจกับฐานะผมด้วย ทุกครั้งผมมาในฐานะเพื่อนสนิท แต่ครั้งนี้ต่างออกไป เพราะผมมาในฐานะ ‘กันและกัน’ ของภคินมัน
ผมพยายามแต่งตัวให้หล่อที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังให้ผู้ใหญ่เมตตาเอ็นดู แต่ทำได้ไม่มากหรอกครับ
…พุงยื่น = = ;
ภคินพารถวนเข้าไปจอดภายในรั้วบ้าน คุณแม่เป็นแม่บ้านอย่างเดียว หน้าที่หลักคือดูแลสามี (คุณพ่อ) เลี้ยงหลาน (น้องวิเวียน) เลี้ยงหมา (ไอ้เบอร์เกอร์สุดหล่อ) และดูแลคนใช้อีกหลายคน
ลูกสี่คน มีเพียงพี่หมอภาคคนเดียวเท่านั้นที่อยู่บ้านหลังนี้ นอกนั้นแยกตัวออกไปอยู่ต่างหากกันหมด แม้แต่ไอ้ภคินเองก็ยังไปอยู่คอนโดตั้งแต่ปีหนึ่ง แถมพอเรียนจบ มันก็วางแผนเอาไว้แล้วว่าจะไปอยู่โฮมออฟฟิศอีกต่างหาก
เหลือหลานไว้ให้คุณแม่ช่วยเลี้ยงอยู่คนเดียวคือน้องวิเวียน พี่หมอไม่มีภรรยานะครับ หย่ากันนานแล้ว ส่วนสาเหตุนั้นผมไม่รู้
แม่น้องวิเวียนเป็นคนฮ่องกงแท้ๆ ย้ายกลับไปอยู่ฮ่องกงนานแล้ว แต่งงานมีลูกใหม่แล้วด้วย แฟนใหม่แม่น้องวิเวียนไม่อยากได้ลูกเลี้ยง น้องวิเวียนจึงอยู่กับพ่อเป็นหลัก โดยมีคุณย่าช่วยดูแล
ผมว่าสังคมไทย ปู่ย่าเลี้ยงหลานน่ารักดีออก
พอรถจอดสนิท คน…
...ไม่ใช่สิ
สิ่งมีชีวิตที่วิ่งเข้ามาหาก่อนใครเพื่อนคือไอ้เบอร์เกอร์ หมาพันธุ์โกลเด้นรี- ทริฟเวอร์ที่หน้าตาโคตรหล่อ หล่อพอๆ กับพี่ชายมันนั่นแหละ (ไอ้เบอร์เกอร์มีศักดิ์เป็นน้องของภคินอีกที)
สาเหตุที่ชื่อเบอร์เกอร์ เพราะตอนเด็กมันชอบกินเบอร์เกอร์มาก มีอยู่ครั้งหนึ่งภคินซื้อเบอร์เกอร์มานั่งกินโดยไม่แบ่งน้อง ไอ้เบอร์เกอร์นั่งน้ำลายไหลยืดอยู่ข้างๆ รออยู่นานสองนานพี่มันก็ไม่ยอมแบ่งสักที จนจะหมดชิ้นอยู่รอมร่อ ด้วยความหิวโหย (ในที่นี้ผมขอเรียกว่าตะกละ) มันกระโดดเข้าไปงับแย่งเบอร์เกอร์จากมือภคินไปนั่งกินที่พื้นเองเลย ภคินถึงเรียกมันว่าไอ้ตัวแดกเบอร์เกอร์ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เรียกไปเรียกมาก็หดสั้นเหลือแค่เบอร์เกอร์เท่านั้น
จนตอนนี้ทุกคนจำกันไม่ได้แล้วว่าชื่อแรกของมันคืออะไร เพราะพากันเรียกแต่เบอร์เกอร์มาตลอด
ยังไม่ทันจะลงจากรถ ไอ้เบอร์เกอร์ก็กระโดดขึ้นมายืนเกาะขอบประตู โผล่หน้าหล่อๆ ของมันมองผ่านกระจกเข้ามา ทั้งเห่าเรียก ทั้งพยายามมุดหน้าตะกุยตะกายกระจกรถดังแกรกๆ
“รถกูเป็นรอยหมดแล้ว ไอ้เบอร์เกอร์!” ภคินรีบเปิดประตูออกไปก่อนไอ้เบอร์เกอร์จะพังประตูเข้ามาเอง เบอร์เกอร์รีบกระโดดกอดพี่มันอย่างแสนคิดถึงทันที ส่งเสียงครางงี๊ดง๊าด ส่ายหางจนน่าปวดหัว
ผมเปิดประตูเดินไปยืนข้างๆ ภคิน เบอร์เกอร์มันจำผมได้ หันมาใช้จมูกดมฟุดฟิด ทำท่าจะกระโดดใส่ แต่ภคินรั้งจับปลอกคอมันไว้ก่อน
“อย่ายุ่งกับเมียกูเบอร์เกอร์ น่านเขากำลังท้องอยู่ เดี๋ยวเมียกูแท้ง” ดูมันพูดกับหมา ผมมองมันตาค้อน แต่มันไม่เห็นหรอกครับ ปรามไม่ให้เบอร์เกอร์เข้ามายุ่งกับผมอยู่
แต่ถ้าผมโดนเบอร์เกอร์มันกระโดดใส่จริงๆ นี่มีสิทธิ์ล้มได้ง่ายๆ เหมือนกันนะครับ เพราะเบอร์เกอร์มันตัวใหญ่ เวลายืนทีตัวมันสูงเกือบเท่าผมแน่ะ
“คุณอาภคิน!!”
น้องวิเวียน สาวน้อยในชุดกระโปรงบานสีขาวประดับมุก สวมรองเท้าสีเดียวกัน เหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ วิ่งโร่ฉีกยิ้มกว้างเข้ามาหา
ภคินย่อตัวลงไปช้อนอุ้มสาวน้อยไว้ในอ้อมแขนทันที พลิกหันมาทางผม
“คนสวยต้องทำยังไงคะ”
“สวัสดีค่ะอาน่าน” เด็กน้อยยกมือพนมทักทาย
“หวัดดีครับน้องวิเวียน” ผมทักกลับบ้าง
“ใช่แล้ว น่ารักมาก” มันพูดพร้อมหอมแก้มวิเวียนเบาๆ เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก
วิเวียนดูประสีประสาขึ้นเยอะ เจอกันครั้งที่แล้วยังไม่รู้ความเลย ถ้าลูกผมน่ารักได้สักครึ่งหนึ่งของน้องวิเวียนนี่จะดีมาก เด็กอะไรก็ไม่รู้ น่ารักอย่างกับนางฟ้า
“มากันแล้วเหรอลูก” คนถัดไปที่เดินออกมาคือคุณแม่ ผมรีบยกมือไหว้ท่านทันที ภคินวางน้องวิเวียนลง เดินเข้าไปสวมกอดมารดาแน่น หอมแก้มซ้ายขวา
ผมว่าผู้ชายเวลาแสดงความรักกับแม่นี่น่ารักดีนะ ผมยังชอบหอมแก้มแม่บ่อยๆ เลย
คุณแม่ถอนกอดจากภคินเดินเข้ามาสวมกอดผมเบาๆ
“ไม่มาหาแม่ซะนานเลยนะน่าน”
ผมยิ้มอย่างรู้สึกผิด ยกมือกราบขอโทษ เป็นแม่เพื่อนสนิทแท้ๆ แต่ผมไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมท่านจริงๆ ภคินเองก็ไม่ค่อยกลับบ้าน ทั้งที่บ้านอยู่กรุงเทพแท้ๆ
“หายตกใจรึยัง แพ้อยู่ไหม”
“หายตกใจแล้วครับ แต่ยังรู้สึกเหมือนตัวเองฝันๆ อยู่ ส่วนอาการแพ้ยังมีอยู่ครับ”
“เดี๋ยวก็หาย ท้องแรกจะหนักหน่อย”
ผมยิ้มแหยง ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสท้องได้อีกเรื่อยๆ หรือว่าหมดแค่นี้แล้ว
“ป่ะ เข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่า แม่มีเรื่องจะถามเยอะแยะ”
ผมกับภคินนิสัยเหมือนกันอยู่อย่างคือเปิดเผยจริงใจ เมื่อผู้ใหญ่ถามมา เราก็ตอบตามตรง ไม่มีอะไรให้ปิดบัง
“ยังดีที่ปิ่นเขาท้อง การเลิกราของภคินกับปิ่นเลยทำให้เราเข้าหน้าพ่อแม่ฝั่งนู้นเขาติดบ้าง ไม่งั้นจะโทษคนของเราอยู่ฝ่ายเดียวว่าผิดคิดนอกใจ ทั้งที่จริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องของเด็กสองคน”
ภคินเคยพาปิ่นแก้วเข้าบ้านมาไหว้พ่อกับแม่แล้ว ผู้ใหญ่ก็รู้จักกันดี พูดคุยถึงขั้นจะหมั้นหมายตกแต่งกันทันทีที่เรียนจบด้วยซ้ำ
“พอปิ่นท้องและไม่ใช่ลูกของภคิน ทางนั้นถึงได้มาขอโทษขอโพยใหญ่”
“ผมขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องยุ่งยากนะครับ”
คุณแม่ยิ้มละมุน
“เรื่องบางเรื่องฟ้าก็ลิขิตมาแบบนี้ ไม่งั้นมันคงไม่บังเอิญขนาดนี้”
…ก็จริง
ภคินมันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณแม่ฟังหมดแล้วละครับ ตั้งแต่วันที่ปิ่นขอเลิกกับมันวันนั้น ความผิดพลาดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ กระทั่งปัจจุบัน
“ไหน ให้แม่ดูท้องหน่อย”
ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ ท่านเลิกเสื้อผมขึ้น วางมือลงบนนั้น ผมทำหน้าเคลิ้มทันที
“สงสัยหลานจะรู้ว่าคุณแม่เป็นคุณย่า ผมรู้สึกดีมากเลยครับ”
“เหรอ”
“ครับ เหมือนเวลาภคินจับ ผมจะรู้สึกผ่อนคลาย อบอุ่น แล้วก็มีความสุขสุดๆ ขนาดตอนเจ็บท้อง พอมันจับยังทุเลาเลย”
คุณแม่ยิ้ม ลูบเบาๆ
“แข็งแรงๆ นะหลานย่า อยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
คำถามสากลสำหรับคนท้องจริงๆ
“อะไรก็ได้ครับ ขอแค่เกิดมาสมบูรณ์แข็งแรงก็พอ”
เสียงรถแล่นเข้ามาภายในรั้วบ้าน พักหนึ่งคุณพ่อกับพี่หมอก็เดินเข้ามา บุคลิกท่าทางคล้ายกันมาก ผมยกมือไหว้คนทั้งคู่ น้องวิเวียนที่นั่งออดอ้อนคุณอาภคินอยู่กระโดดลงจากตักทันที วิ่งเข้าไปหาพี่หมอ ออดอ้อนให้คุณพ่ออุ้มแทน
ผมว่าน้องวิเวียนเหมือนแม่มากกว่าเหมือนพ่อนะ
ผมลูบท้องเบาๆ
สาธุ ถ้าลูกเป็นผู้หญิง ก็ขอให้สวยเหมือนคุณย่า แต่ถ้าเป็นผู้ชายก็ขอให้หล่อเหมือนคุณพ่อนะลูก
ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาอีกคัน พักหนึ่งพี่ภูก็เดินเข้ามาพร้อมลูกสาว น้องแอนนี่ ลูกชาย น้องกัปตัน กับภรรยาคนสวย พี่นิดา ตามมาติดๆ ด้วยพี่ภพ รายนี้ยังโสดครับ
ทุกคนรู้เรื่องกันหมดแล้ว คงจะบอกต่อๆ กันอีกที ผมยกมือไหว้พี่ชายทั้งสองกับพี่สะใภ้
หลังจากนั้นก็ทานมื้อเย็นร่วมกัน ผมต้องทำตัวให้ชินเข้าไว้ เพราะอีกไม่นาน ผมจะกลายมาเป็นสมาชิกของครอบครัวนี้เต็มๆ ตัวแล้ว
พี่ชายภคินทั้งสามคน พี่ภาค ชีวิตการงานเจริญก้าวหน้า แต่ชีวิตครอบครัวล้มเหลว
พี่ภูไปได้ดีทั้งหน้าที่การงานและชีวิตคู่ เมียเป็นเลขาพี่แกอีกที เรียกได้ว่า ‘ผัวหาบเมียหาม’ ได้ยินแว่วๆ มาว่าช่วงปิดเทอมก็พาเด็กๆ ไปนั่งทำงานด้วย
พี่ภพยังคงครองโสด (แต่ไม่สดนะครับ ได้ข่าวว่าฮอตมาก)
ผมนึกในใจ มิน่าล่ะ ภคินมันถึงอยากให้ลูกๆ มาวิ่งเล่นอยู่รอบๆ เวลาทำงาน เพราะมันเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้นี่เอง
หลังจากอิ่ม พวกเราทุกคนยกเว้นเด็กๆ ไปนั่งรวมตัวกันที่ห้องรับแขกเพื่อพูดคุยถามไถ่กันถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“ให้เรื่องนี้รู้กันเฉพาะคนในครอบครัวของเราเท่านั้น” คุณแม่สรุปให้
เราอยู่พูดคุยกันจนถึงสามทุ่มก็แยกย้ายกันกลับ
ผมเองก็กลับกับภคิน ก่อนกลับผมเข้าไปหอมแก้มน้องวิเวียนเบาๆ เด็กอะไรก็ไม่รู้ น่ารักน่าเอ็นดู
“ถ้าได้ลูกผู้หญิงน่ารักขนาดนี้กูหลงตายเลย”
“กูมั่นใจว่าลูกของเราต้องน่ารักแน่ๆ”
เราขับรถกลับบ้านด้วยความสบายใจ โล่งไปแล้วหนึ่งเปลาะ เหลือพ่อกับแม่ผมที่ไม่รู้ว่าจะรับกันได้มากน้อยสักแค่ไหน
อ้อ ผมมีข่าวดีจะบอก
พี่ภพรับขวัญหลานที่ยังไม่เกิดด้วยการยกที่ดินแปลงที่ผมชอบให้เราสองคน หนำซ้ำยังจะออกค่าก่อสร้างให้ทั้งหมดอีกต่างหาก
งานนี้ภคินไม่ต้องออกแม้แต่แดงเดียว
แหม ลูกใครวะ ยังไม่คลอดก็ค้ำคูณพ่อแม่ซะแล้ว
“ทำอะไรอยู่”
ภคินออกมาจากห้องน้ำ สวมกางเกงแล้วเดินโชว์ซิกซ์แพ็กเข้ามาหา
“เตรียมหลักฐานไว้ให้พ่อกับแม่ดู” ตรงหน้าผมมีภาพอัลตราซาวด์ ใบยืนยันการตั้งครรภ์ ภคินส่งคลิปเข้ามือถือให้ผมแล้ว
“พวกเขาต้องเข้าใจ”
เราจะอยู่น่านกันประมาณหนึ่งอาทิตย์ ก่อนกลับมาเตรียมตัวเพื่อเปิดเรียน
เราตื่นขึ้นมาเตรียมตัวกันตั้งแต่เช้า ภคินเอาเมอเซเดสเบนซ์มาแทนปอร์เซ่คันโปรดที่ขับกันประจำ เพราะคันนั้นมีแค่สองที่นั่งเท่านั้น พื้นที่เก็บของก็น้อย คันนี้เป็นรถครอบครัว มีหลายที่นั่ง เอาไว้เผื่อพาพ่อกับแม่เที่ยว มีพื้นที่เก็บของเยอะด้วย เพราะเราต้องขนเอาทั้งของใช้ส่วนตัวสำหรับอยู่น่านหนึ่งอาทิตย์ และของฝากไปให้พ่อกับแม่ รวมถึงบรรดาญาติๆ ของผมทุกคน
โดยเฉพาะของเด็กๆ ภคินมันจัดเต็มมากเป็นพิเศษ ทั้งขนม ทั้งของเล่นอีกสารพัด สำหรับทุกเพศทุกวัย จนรถคันใหญ่ๆ แน่นไปถนัดตา อภินันทนาการทั้งหมดนี้จากไอ้หล่อมันล้วนๆ เพราะถ้าผมกลับ ผมคงไม่มีปัญญาซื้อของไปฝากใคร ลำพังค่ารถจะกลับยังแทบจะไม่พอ
ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นทางด่วนมุ่งตรงสู่จังหวัดน่าน
“ตื่นเต้นว่ะ กูกลัวพวกท่านรับกันไม่ได้ กลัวตกใจจนเป็นลม ขนาดกูเองยังคิดว่ากำลังฝันอยู่ บางทีอาจตื่นขึ้นมาสักนาทีหลังจากนี้ ทั้งเรื่องที่เรามีอะไรกัน..คบกัน.. เรื่องที่ย้ายไปอยู่ด้วยกัน ไหนจะเรื่องที่มึงส่งสเปิร์มแปลกหน้ามาโจมตีรังไข่กูอีกต่างหาก”
ภคินหัวเราะร่วน โยกหัวผมเบาๆ
“มึงรู้อะไรไหมน่าน”
“ว่า…”
“ตั้งแต่กูคบมึงมา กูมีความสุขมาก ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนหรือมากกว่านั้น”
“ห้ามทิ้งกูไปอีกละกัน”
“จะไม่ทำอีกแล้ว บ้าบวมขนาดนี้หายาก”
“ไอ้ภคิน!! กูจะไล่มึงออกจากการเป็นพ่อของลูกกู”
มันหัวเราะเสียงดัง
“ถ้าเป็นไปได้ กูอยากได้ลูกสักสองคน สี่คนก็ดี เหมือนกูกับพวกพี่ๆ จะได้มีเพื่อนวิ่งเล่น”
“มึงเห็นใจคนอุ้มท้องบ้าง”
มันหัวเราะหึๆ
“ไม่เป็นไร แค่คนเดียว แต่ถ้าเขาเกิดจากพุงยื่นๆ ของมึง กูจะรักเขาให้เท่ากับชีวิตกูเลย”
ผมหัวเราะ ทำร้ายร่างกายมันไปเบาๆ ให้เจ็บมือเล่น
ภคินอาสาขับรถคนเดียว แวะเข้าห้องน้ำบ้างเพราะผมฉี่บ่อย ยกเว้นถ้าผมหลับมันจะยิงยาว จอดอีกทีเมื่อผมตื่น
มีรถคันหนึ่งขับปาดหน้าเราไปจนภคินมันต้องเหยียบเบรกเพื่อชะลอรถกะทันหัน แต่ไม่ได้รุนแรงอะไรหรอกครับ ได้ยินเสียงข้าวของจากเบาะหลังขยับเคลื่อนจากที่เดิม ผมหันไปมองเพื่อสำรวจความเรียบร้อย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง มีแค่กระเป๋าสีน้ำเงินใบเดียวเท่านั้นที่เคลื่อนจากเดิมมาชิดเบาะผม
กระเป๋าใบนี้เต็มไปด้วยอาหารเสริมและครีมบำรุงสำหรับคนท้องสารพัดอย่างที่ใบเฟิร์นหามาให้ บางส่วนก็ซื้อเอง สำคัญที่สุดก็พวกครีมบำรุงป้องกันผิวเนื้อแตกลาย
ผมเอี้ยวตัวไปเปิดซิป หยิบได้ครีมบำรุงผิวมาหนึ่งขวด เปิดดม กลิ่นหอมผ่อนคลายดี ผมเทใส่มือ ทาไปทั่วทั้งแขน ขาและหน้าท้อง ไม่ได้อยากจะสำอางนะ แต่ถ้าผิวแตกมารักษาไม่ได้แล้วมันไม่คุ้ม ผมยังอยากมีหน้าท้องสวยๆ เอาไว้เล่นกล้ามแบบภคินมัน ผมปิดฝา เก็บลงกระเป๋า ปิดซิป ยกแขนดม
“หอม”
“ไหนขอดมหน่อย”
ผมยื่นหลังมือไปให้มันดม ภคินจับมือผมไว้ แทนที่จะดม กลับก้มหอมมือผมแทนฟอดใหญ่
“อืม หอมจริงๆ ด้วย” ตอนพูดเหล่ตามองผมด้วย ผมหน้าร้อนผ่าว ภคินไม่ได้ขับรถเร็วมาก ช้ากว่ามันก็สลอธแล้วละครับ มันกลัวเกิดอะไรขึ้นแล้วผมแท้ง
“เหนื่อยไหม เปลี่ยนกูขับได้นะ”
“ไม่เลย นั่งเฉยๆ อุ้มลูกไป”
“กูยังไม่ได้คลอด”
“อยู่ในท้องก็เหมือนได้อุ้มแล้ว”
…โอเค อุ้มก็อุ้ม
ผมถอนหายใจแรง ยังเรียนไม่จบเลย ท้องก่อนแต่งซะแล้ว พ่อจะฟาดน่องผมด้วยก้านมะยมไหมเนี่ย
tbc.
โดนมดกัดกันไปคนละตัวสองตัว ช่วงนี้เป็นช่วงผ่อนคลาย หลังจากหน่วงกันมาหลายตอน 555
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 258899 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก