สวัสดีตอนบ่ายครับ
สุดสันต์วันสุดสัปดาห์นะครับ เย็นนี้เลิกงานจะไปช๊อปงานคอมมาร์ทที่ศูนย์สิริกิตต์ เผื่อเงินจะหมดกระเป๋าบ้าง อีกนิดส์ก็จบแล้วนะครับ จะให้จบวันที่ครบสามเดือนของผม ฤกษ์ดี
ในนิยาย 3 เดือนของอธิคมกับอนุภาพ ตรงกับสามเดือนของคนแต่งกับเมียรักพอดี ซึี่งก็คือมะรืนนี้
นิยายเขียนยังไงก็ได้ แต่ชีวิตจริงลำบากกว่ายิ่งนัก ยังไงก็ขอให้ทุกคนทุกคู่มีความสุขสมหวังนะครับ แต่ถ้าไม่สมหวังก็ขอให้เจ็บนิดๆ ก็พอ อย่าให้ถึงกับสาหัส
บทที่ 37
อธิคมนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เขานอนรอโทรศัพท์ของธงรบตั้งแต่บ่ายวานนี้จนข้ามคืน ฝ่ายนั้นก็ไม่ติดต่อมา โทรศัพท์ไป ธงรบก็ไม่รับสาย ถามคชานนท์ น้องชายเขาก็บอกว่าไม่รู้เรื่องอะไร
"คงไม่เป็นอะไรมากหรอกพี่ ถ้าร้ายแรง พี่ธงคงรีบโทรมาแล้ว" คชานนท์พูดเสียงเย็นๆ แล้วเหน็บแนมอธิคมว่า "แล้วพี่จะอยากรู้ไปทำไม อุตส่าห์หนีเขามาแล้ว"
"อย่ามาพูดดีนะไอ้นนท์" อธิคมเสียงห้วน
"อ้าว พูดความจริง" คชานนท์ทำเสียงเอือมระอา ก่อนจะตัดบทขอตัวไปทำงานเพราะได้รับรายงานด่วนว่าหุ้นตัวสำคัญกำลังจะถูกเทขาย เขาต้องรีบซื้อ
"พี่นอนรอรับแขกก็แล้วกัน ได้ยินว่าตั้งแต่ย้ายมากรุงเทพฯ หัวกระไดโรงพยาบาบสมิติเวชไม่แห้งเลยนี่ เดี๋ยวการเงินเขาคงคิดค่าเสียหายกรณีรถไฟชนกันในโรงพยาบาล" คชานนท์รีบวางสายก่อนจะถูกพี่ชายด่า
อธิคมกระแทกโทรศัพท์อย่างแรงจนสะเทือนไปทั้งแขน ก่อนจะร้องโอดโอยเพราะเจ็บแผล รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก เขาขยับตัวไม่ค่อยได้ จะทำอะไรแต่ละอย่างก็ลำบาก ธงรบก็ไม่อยู่ คชานนท์ก็กลับไปทำงานแล้ว คนดูแลก็เป็นพยาบาลที่เขาบอกให้อยู่ห่างๆ ถ้าไม่เรียกก็ไม่ต้องมา แพรวพิศ พยาบาลพิเศษที่จ้างมาดูแลเขาโดยเฉพาะเลยนั่งดูทีวีในห้องโถงหน้าห้องคนป่วยสบายใจเฉิบ
พยาบาลคงได้ยินเสียงอธิคมร้องจึงฝ่าฝืนคำสั่ง เปิดประตูเข้ามาส่องดูนายตำรวจที่นอนหน้านิ่วอยู่บนเตียง
"คุณแพรว ผมไม่ได้เรียก" อธิคมหน้ามุ่ย
"ทราบค่ะ แต่ว่าได้ยินเสียงร้อง ก็เลยต้องเข้ามาดู สารวัตรต้องการอะไรไหมคะ" พยาบาลผู้ใจเย็นตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"สิ่งที่ผมต้องการ คุณให้ไม่ได้หรอก"
"แต่หมอให้ได้ค่ะ เรื่องรถเข็นไฟฟ้า อีกไม่กี่วันก็ได้แล้ว คุณหมอบอกว่าต้องรอให้สารวัตรอาการดีขึ้นกว่านี้อีกหน่อยถึงจะลงมานั่งรถเข็นได้"
"ผมอาการดีขึ้นแล้ว ไปบอกให้เขาเอารถเข็นมาให้ผมที"
"งั้นสารวัตรก็ลงจากเตียงสิคะ" พยาบาลท้าทายหน้ายิ้มๆ "แต่ดิฉันว่าอย่าเพิ่งเลยค่ะ แทนที่จะดีขึ้น จะกลับหนักขึ้นกว่าเดิม อดเปรี้ยวไว้กินหวานนะคะสารวัตร อีกไม่กี่วันเท่านั้น"
อธิคมถอนหายใจ เลิกคิดจะต่อล้อต่อเถียงกับพยาบาลต่อ แพรวพิศท่าทางใจเย็น ดูอ่อนโยนสมกับเป็นพยาบาล แต่ก็ดู "แข็ง" อยู่ในที เขารู้ว่าแพรพิศคงได้รับการคัดเลือกจากคชานนท์มาเป็นอย่างดี ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนไข้ที่ "ร้าย" พอสมควร คชานนท์กับธงรบรู้จักเขาดีทั้งสองคน พยาบาลที่มาดูแลก็คงต้องเลือกเอาคนที่สมน้ำสมเนื้อกัน ไม่เช่นนั้นก็คงเอาเขาไม่อยู่
...รอให้เดินได้ก่อนเถอะ พ่อจะหนีออกจากโรงพยาบาลเสียเลย เบื่อจะตายอยู่แล้ว...
"อ้อ มีคนมาเยี่ยมค่ะ สารวัตรให้เยี่ยมไหมคะ" พยาบาลสาวหันไปมองประตูห้องโถง แล้วหันมามองอธิคมเพื่อรอคำตอบ
"ใครครับ" อธิคมถามเบาๆ นัยน์ตาลุกวาบ ราวกับจะรอ "ใครบางคน"มาเยี่ยม ตั้งแต่มาถึงกรุงเทพฯ มีคนมาเยี่ยมเขาแล้วหลายคน เพื่อนตำรวจ เพื่อนที่รู้จักกัน และ "อดีต" ของเขาก็มาแล้วสามคน หนึ่งในจำนวนนั้นคืออัสนัยซึ่งมาก่อนใคร มาถึงก็พูดกระทบกระเทียบเขาจนตฤณที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องคอยปราม
"พี่คมน่าจะเป็นอัมพาตครึ่งตัว ดูซิว่า ถ้าส่วนล่างใช้การไม่ได้ ใครจะรักพี่" อัสนัยพูดยิ้มๆ ตอนนั้นตฤณไม่ได้ยินเพราะเดินไปใกล้ระเบียงเพื่อรับโทรศัพท์
"สมมุติว่าเป็นนัยล่ะ" อธิคมพูดเสียงเนือยๆ เพราะขณะนั้นกำลังเริ่มรู้สึกง่วงเพราะฤทธิ์ยา
"เป็นผมนะหรือ" อัสนัยเอียงหน้าทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า "ผมคงไม่ดูพี่หรอก ให้พี่ได้รู้รสการถูกทิ้งบ้าง"
...ตอนนี้เรียกได้ว่าเขาถูกทิ้งแล้วสิ อนุภาพทิ้งเขาไปแล้ว ที่ตัดสินใจย้ายมารักษาตัวที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ เพื่อจะทำให้ดูเหมือนว่าทิ้งอนุภาพมา แต่ท้ายที่สุดเขากลับรู้สึกว่าตัวเองโดนทิ้ง อนุภาพไม่ได้ตามเขามาอย่างที่พ่อเขาพูดเอาไว้ไม่ผิด...
""แกกลัวเขาไม่ตามไปดูแกหรือไงวะไอ้เสือ ถ้าเขารักแกจริงเขาก็ต้องตามไป ถ้าเขาไม่ตามไปก็แสดงว่าเขารักคนอื่นไปแล้ว"
...แต่อนุภาพประสบอุบัติเหตุ จะตามเขามาได้อย่างไร...
อธิคมเฝ้าบอกตัวเองว่า เหตุผลที่อนุภาพไม่ตามเขามาเพราะบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ
...คุณนุ เจ็บขนาดไหนกัน ผมเป็นห่วงคุณนุเหลือเกิน นี่ถ้าไม่เจ็บสาหัสแบบนี้ ผมก็คงไปนั่งเฝ้าคุณนุแล้ว...
--จริงหรือ ทั้งๆ ที่อนุภาพมีอาวุธคอยเฝ้าอยู่ทั้งคนนี่นะ
...คชานนท์บอกว่าอนุภาพคงไม่เป็นอะไรมาก เพราะไม่เช่นนั้น ธงรบก็คงรีบรายงานเขาแล้ว แต่นี่ธงรบก็หายไปเฉยๆ น่าเตะนัก รอให้พ่อตัวดีกลับมาก่อนเถอะ เขาจะเตะให้หายเจ็บใจ
--แต่หากอนุภาพสั่งห้ามให้ธงรบยุ่งเกี่ยวเล่า ธงรบจะทำอะไรได้ ท่าทางธงรบหงออนุภาพแบบนั้น คงไม่กล้าขัดคำสั่ง
"เชิญค่ะ" เสียงพยาบาลดังขึ้น ดึงให้อธิคมออกจากห้วงแห่งความคิด
"พี่คม" ชายหนุ่มหน้าตาดีเอ่ยเรียกชื่อนายตำรวจมือปราบเสียงเบา แล้วเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้ายิ้มๆ มองสารวัตรหนุ่มไม่วางตา
อธิคมขมวดคิ้วมองใบหน้าขาวสะอาดคมเข้ม พยายามนึกชื่อแต่กลับนึกไม่ออก ใบหน้าคุ้นมากแต่เขาจำไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร
...ที่แน่ๆ เป็นเด็กเก่าคนใดคนหนึ่งของเขาที่คงไม่ได้พบกันมานานแล้ว...
"จำผมไม่ได้สินะ แน่ละ พี่จะจำผมได้ยังไง ผ่านมาหลายปีแล้วนี่ อีกอย่าง เราคบกันไม่กี่เดือน พอพี่ได้ผมแล้วพี่ก็ทิ้ง จำได้ก็แปลกล่ะ"
"ใคร" อธิคมถามเสียงเบา
...นี่จะเข้ามากระชากสายน้ำเกลือออก หรือไม่ก็ทุบแผลให้เราเจ็บทรมานหรือยังไงกันนี่...
"พี่คม ผมมาเยี่ยมในฐานะคนที่เคยรู้จักกัน" ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใกล้ "และในฐานะคนที่เคยทำให้ผมเจ็บปวดมาก แต่ในขณะเดียวกัน ในฐานะคนที่ทำให้ผมได้คิด ได้ตระหนักว่าโลกนี้ยังมีรักแท้ พี่ทิ้งผม ผมก็ยังลุกขึ้นมาสู้ใหม่ได้ คราวนี้พี่พร้อมหรือยัง ที่จะเจอรักแท้ พี่กลัวไหม ที่มีความรู้สึกว่าใกล้จะเสียมันไป กลัวว่าจะมีคนมาพรากคนที่พี่รัก แต่พี่ก็ไม่อยากสูญเสียความรักไป อยากดิ้นรนเป็นเฮือกสุดท้ายเพื่อเก็บรักไว้กับตัว"
อธิคมนิ่งมองตาสวยคู่นั้น ภาพในอดีตเมื่อหลายปีเริ่มกลับมา คืนนั้น เขาก้มลงมองตาของชายหนุ่มคนนี้ ตอนนั้น ตาสวยคู่นี้ดูรวดร้าว แตกต่างจากสายตามุ่งมั่นแบบที่กำลังเห็น
ไม่น่าเชื่อ คนที่เคยอ่อนแอถึงขั้นทำร้ายตัวเองเพราะผิดหวังจากความรักจะกลับกลายมาเป็นคนที่มีแววตาเด็ดเดี่ยวได้ถึงเพียงนี้ และตอนนี้ คนที่เขาหักอกจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน และตะโกนด่าเขาว่าเป็นคนไม่มีหัวใจ กำลังมาพูดกับเขาเรื่องรักแท้
"จำผมได้แล้วสิ" ชายหนุ่มพูดยิ้ม
"จำได้แล้ว" อธิคมเสียงพร่า "ใครบอก"
"อย่ารู้เลย ผมมาเยี่ยมพี่แล้ว ก็แค่นั้น ได้พูดอะไรที่อยากพูด ได้เห็นอะไรที่อยากเห็น แค่นี้ก็พอใจแล้ว อ้อ จะพูดให้ตรงๆ ก็บอกว่าสะใจมากกว่า เสือร้ายอย่างหมวดอธิคม มานอนหมดสภาพเพราะผิดหวังจากความรัก โดนคนทิ้งอย่างไม่ใยดี รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น"
"ถ้าอยากกระชากสายน้ำเกลือออกก็เชิญตามสบายนะ" อธิคมยิ้มมุมปาก
"อย่าท้านะ" ชายหนุ่มหน้าขาวโน้มตัวลงมาใกล้ "ถ้าผมไม่ได้พบรักแท้ ไม่ได้พบคนที่ทำให้ลืมพี่ได้ ผมก็อาจจะอาฆาตพี่ได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้ผมขอรอฟังข่าววันที่พี่อกหักอย่างเป็นทางการดีกว่า"
"ไปบอกเขาเลยว่า ไม่มีทาง" อธิคมพูดเสียงหนักแน่น นัยน์ตาแข็งกร้าว "ยังไงๆ พี่ก็ไม่ยอมแพ้"
"แน่เร๊อ แล้วเขาหายไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาเฝ้า ไหนว่ารักกันมาก"
"นี่ตกลงมาเยี่ยมพี่ หรือมาทับถมซ้ำเติมกันแน่" อธิคมถาม
"มาให้กำลังใจ แต่แล้วแต่พี่จะคิด ให้ผมเดานะ คนที่มาเยี่ยมพี่คงมีสองกลุ่ม หนึ่ง เพื่อนหรือญาติที่เป็นห่วง สอง เด็กเก่าที่พี่เคยได้แล้วทิ้ง มาเยี่ยมเพราะคงอยากเห็นหน้านายตำรวจเจ้าชู้ที่โดนเด็ดปีกจนหมดสภาพ"
"คงมีแต่เรานี่ล่ะที่คิดแบบนี้" อธิคมเข้าข้างตัวเอง ทั้งที่ในใจอดนึกถึงอัสนัยเมื่อวานนี้ไม่ได้ รายนั้น หากตฤณไม่ยืมคุม คงกระโดดขึ้นบนเตียงมาบีบคอเขา โทษฐานที่ "ทำพัง" นิตินัยกับศรุตที่มาเยี่ยมเขาเมื่อวานก็ทำหน้าตาคล้ายๆ กัน
...ทำไม ใครๆ ซ้ำเติมเขากันนัก เขากำลังอกหัก ไม่มีใครสงสารบ้างเลยหรือ อนุภาพต่างหากที่ใจร้ายกับเขา จนป่านนี้ยังไม่ยอมมาง้อเขาเสียที...
"คนในอดีต" คนนั้นกลับไปแล้ว คราวนี้อธิคมกดปุ่มเรียกพยาบาลแพรวพิศมาสั่งการว่า ห้ามคนที่ไม่รู้จักเข้ามาเยี่ยมโดยเด็ดขาด
"ต้องถามชื่อก่อน และบอกด้วยว่ารู้จักกับผมยังไง เมื่อไหร่ แบบไหน" อธิคมสั่ง
"แล้วให้เข้ามาถามก่อนใช่ไหมคะ" พยาบาลถามอย่างใจเย็น
"ถ้าหน้าตาท่าทางเหมือนคุณคนเมื่อกี้ ให้บอกว่ามาวันหลังเพราะผมกำลังหลับพักผ่อนอยู่"
"อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ อายุสามสิบอัพหน้าตาขี้เหร่เยี่ยมได้ หากหน้าตาดีและมีท่าทางนิ่งๆ ห้ามเยี่ยม" พยาบาลสรุป จากการเฝ้าสังเกตตั้งแต่วานนี้ แพรวพิศเห็นอะไรบางอย่างที่เธอเริ่มจะเข้าใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนิตินัย นักร้องหนุ่มชื่อดังเข้ามาเยี่ยมคนไข้เจ้าอารมณ์
อธิคมพยักหน้าช้าๆ แล้วถอนหายใจเบาๆ ในใจนึกหมายหัวคชานนท์เอาไว้ว่าน้องชายเขาจงใจส่งพยาบาลคนนี้มาเป็นพยาบาลพิเศษเฝ้าไข้และท่าทางคง "คุย" กันมาเป็นอย่างดี แพรวพิศจึงทำเหมือนรู้ทันเขานัก และใจเย็นเสียจนน่าแปลกใจ
...เอาเถอะ ตอนนี้เขายังบาดเจ็บอยู่และยังไม่มีแรงทำอะไร แต่ขอให้อาการดีขึ้นเสียก่อนเถอะ แล้วจะได้รู้ว่า ดูแลอธิคมไม่ใช่งานง่ายๆ ที่ใครก็ทำได้...
อธิคมหลับตาลงเพราะรู้สึกง่วงนอน บ่ายแล้ว ถึงเวลานอน เขามักจะง่วงหลังจากทานยา แต่พอรู้สึกเคลิ้มๆ เขากับได้ยินเสียงที่อดีตคนหนึ่งของเขาเพิ่งพูดเมื่อไม่นานมานี้
"แน่รื๊อ แล้วเขาหายไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาเฝ้า ไหนว่ารักกันมาก"
คำพูดของชายหนุ่มหลายประโยคกระทบจิตใจของเขา ราวกับฝ่ายนั้นตั้งใจเรียงร้อยถ้อยคำมาเป็นอย่างดีเพื่อคุย หรือเพื่อเหน็บแนม หรือเพื่อพูดกับเขาให้ได้คิด
...หรือถูกใครบางคนส่งมาทำร้ายให้เขาเจ็บปวดกันแน่...
...คุณนุ...คุณนุอยู่ใหน...คนเดียวที่จะเยียวยาหัวใจของอธิคมได้ก็คืออนุภาพเท่านั้น ใครที่ไหนเขาก็ไม่ต้องการ...
>>possibly to be deleted?>>สมบัติเดินเข้าไปในร้านอาหารที่นัดพลพรรค "สมาคมคนช่วยเหลืออธิคม" ให้มารวมกัน ทันทีที่กลับมาถึงเมืองไทยและกำลังจะเดินทางไปแพร่เพื่อเยี่ยมสารวัตรอธิคมเขาก็ได้ข่าวว่าอธิคมย้ายมารักษาตัวที่กรุงเทพฯ แล้วโดยอนุภาพไม่เห็นชอบด้วย และที่สำคัญ อนุภาพ "ไม่ยอม" ไปเยี่ยมอธิคมอย่างที่ธงรบคาดหวัง
"ผมนึกว่าคุณนุจะฮึดสู้ ตามไปง้อไอ้คม ที่ไหนได้ คุณนุลั่นปากว่าไม่ยอมท่าเดียว พอกลับมากรุงเทพฯ ก็ไม่ทำอะไร เอาแต่ไปยิม เล่นกีฬา แล้วก็ขับรถตะเวนไปทั่วกรุงเทพฯ เป็นอะไรของเขาก็ไม่รู้" ธงรบรายงาน
"พี่คมก็เอาแต่นอน" คชานนท์ส่ายหน้า "นี่อาการก็ดีขึ้นมาก แต่ก็ยังไม่ยอมทำอะไร วันๆ เอาแต่นอนแล้วก็ทำลายทรัพย์สินโรงพยาบาล"
"พจน์จะไปคุยกับพี่นุ บอกให้ไปเยี่ยมสารวัตรภายในสิ้นเดือน ถ้าไม่เช่นนั้น เราจะย้ายสารวัตรไปในที่ที่พี่นุจะหาสารวัตรไม่เจอ" พจนีย์เสนอความเห็น
"ย่ะ คิดดีมาเลยยัยพจน์ แล้วนุก็จะร้องห่มร้องให้เสียใจ แล้วอ้อนวอนขอให้หล่อนคืนสารวัตรมายังงั้นละสิ" สมบัติหันไปชี้นิ้วใส่คนความเสนอความเห็น
"พจน์ ผมว่ารอฟังมติที่ประชุมดีกว่าแล้วค่อยทำตามเค้า" รชานนท์หันไปพูดกับภรรยา
"ทำไม ความคิดพจน์มันแย่นักหรือไง ก็แค่อยากให้คนสองคนนี้คุยกัน"
"ไอ้คมมันอยากให้คุณนุง้อ มันเลยงอนหนีมาอยู่กรุงเทพฯ ที่มานี่ก็เพราะคิดว่าคุณนุตัดสินใจเลือกไอ้วุธ ทั้งที่จริงไม่ใช่" ธงรบอธิบาย
"งั้นก็ให้สารวัตรอาวุธไปคุยกับสารวัตรอธิคม" สมบัติเสนอความเห็น
"คงยากครับ" คชานนท์ตอบ "พี่วุธคงไม่ยอม พี่คมก็คงไม่ฟัง แค่เห็นหน้าก็คงอยากจะลุกขึ้นมาไล่พี่วุธออกจากห้อง"
"แล้วจะทำยังไงกัน ปวดหัวจริงๆ" สมบัติคิดไม่ออก "เอ๊ะหรือจะให้อาทิตย์ช่วยทำเป็นจะคืนดีกับนุ สารวัตรอธิคมจะได้หึง"
"อ้าวๆ พูดยังงี้ก็สวยสิคุณพี่สมบัติ มายุ่งอะไรกับตี๋น้อยของผม" ธงรบโวยวาย "แต่ผมว่า ทำตามที่คุณพจนีย์แนะนำก็ดีนะครับ เพียงแต่ว่าให้คุณนุรู้ว่าไอ้คมไปไหน คือคนเราเนี่ย ถ้าไม่รู้สึกว่ากำลังจะเสียคนที่รักไป ก็ไม่รู้สึกหรอก ผมรู้ว่าคุณนุคงยอมคืนดีกับไอ้คมแล้วล่ะ ผมรู้สึกได้ตอนที่ไปพามาจากแพร่ คุณนุดูมุ่งมั่นและตัดสินใจแล้ว เพียงแต่ว่าอาจจะฉุนๆ ที่ไอ้คมหนีมากรุงเทพฯ โดยหวังว่าจะให้ตัวเองเป็นคนง้อ ทีนี้ก็เลยดัดหลังไอ้คม ไม่ยอมง้อ คนที่ทุรนทุรายกลับเป็นไอ้ตัวดีไปซะนี่"
"จับสองคนไปขังไว้ด้วยกันเลยซะดีไหม ไม่ให้ไปไหนซักคืนสองคืน ให้คุยกันเอง" คชานนท์เสนอ
"ไม่ก็เรียกกษิดิษฐ์มาเฝ้าไข้ไอ้คม แล้วให้คุณนุมาเจอ จะได้หึง" ธงรงยิ้มพราว
"ดาบสองคมครับพี่ธง ไม่พังก็เละ" คชานนท์ปราม
"ถ้านุหึง สารวัตรอาจจะเดี้ยงตลอดชีพ เวลาโกรธ นุร้ายไม่ใช่เล่นนะสารวัตร แต่ถ้าไม่หึง ดีไม่ดี นุอาจจะตัดฉับไม่เหลือเยื่อใยเลยก็ได้ คราวนี้ สารวัตรอธิคมได้ตรอมใจตาย" สมบัติอธิบาย
"อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ แล้วจะทำยังไงกันดีเล่า" ธงรบเกาหัว
สมบัติทำท่าครุ่นคิดก่อนจะพูดว่า "บั้ดว่าให้คุณตฤณช่วยคุย สามคน นั่งคุยกัน ให้คุณตฤณเป็นคนไกล่เกลี่ย หรือไม่ก็ให้คุยกับนุคนเดียวก่อน บั้ดว่านุเขาค่อนข้างฟังคุณตฤณมากกว่าใคร"
สรุปแล้ว ที่ประชุมตกลงให้สมบัติปรึกษากับตฤณเพื่อมอบหมายให้จัดการเรื่องอธิคมกับอนุภาพด้วยเห็นว่าตฤณเป็นคนเยือกเย็นและเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคน สมบัติจึงรีบโทรศัทพ์หาอดีตเจ้านายทันที<<<possibly to be deleted?<<
อนุภาพเดินเข้าไปโถงชั้นล่างของโรงพยาบาล ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เป็นวันที่เขาจะคุยกับอธิคมอย่างเป็นทางการ คืนที่ผ่านมาเขานอนเต็มที่ และตื่นค่อนข้างสาย แล้วทำอาหารใส่กล่องเพื่อนำมาให้อธิคมทานเป็นอาหารกลางวัน
ห้องพักคนป่วยกว้างมาก ห้องโถงด้านหน้าเหมือนห้องพักในโรงแรม มีทีวีพลาสมาจอใหญ่ติดผนัง โซฟาขนาดใหญ่สีเท่าเข้ม โต๊ะทานข้าวขนาดนั่งได้หกคน มีแพนทรี่อยู่ที่มุมห้องติดกับหน้าต่างกระจกบานใหญ่สูงกว่าสองเมตร ประตูห้องพักคนไข้เปิดแง้มทิ้งไว้ เสียงรายการโทรทัศน์ดังค่อยๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เหมือนคนดูกดเปลี่ยนรายการไปเรื่อยๆ ราวกับไม่รู้ว่าจะดูรายการไหนดี
อนุภาพจับลูกบิดประตูดึงเปิดกว้าง สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาอธิคมในห้อง
อธิคมชะงัก มือที่ถือรีโมททีวีค้างเติ่ง ก่อนจะวางลงช้าๆ สายตามองมาที่ร่างของอนุภาพที่เดินเข้าไปหา ปากเผยอราวจะเอื้อนเอ่ยอะไรบางอย่างออกมาแต่ก็เปลี่ยนใจมาเป็นเงียบนิ่ง
"สารวัตร เป็นยังไงบ้างครับ" อนุภาพถามเสียงเบา ตาจับอยู่ที่ใบหน้าเรียบนิ่งของอธิคม
"สบายดีครับ" เสียงอธิคมแผ่วเบา "ยังเดินไม่ได้ ถ้าคุณนุอยากทราบละเอียด คงต้องถามแพทย์"
"สารวัตรไม่ดีใจหรือที่ผมมาเยี่ยม" อนุภาพถามยิ้มๆ รู้สึกแปลกใจที่อธิคมไม่มีท่าทีตื่นเต้น อธิคมดูราบเรียบจนเขารู้สึกหวั่นใจ
"ดีใจครับ"
"ผมทำอาหารมาให้ ทานข้าวหรือยังครับ" อนุภาพวางกล่องอาหารบนโต๊ะข้างเตียง
"ผมยังไม่ค่อยหิว"
อนุภาพนิ่งไปชั่วครู่ มองอธิคมอย่างพิจารณา เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังงอน คงเพราะเขาหายตัวไปเช้าวันนั้นหลังจากที่คุยกันตอนใกล้รุ่ง และคงคิดว่าเขาตัดสินเลือกที่ไปตามทางของตัวเอง หรือกล่าวอีกนักหนึ่ง คงคิดว่าเขาตัดสินใจเลือกธนาภพ
"สารวัตรครับ โกรธผมหรือ" อานุภาพถามเสียงเรียบ จับจ้องใบหน้าคมเข้มของอธิคมไม่วางตา
"ผมจะไปโกรธอะไรคุณนุได้" อธิคมตอบเสียงพร่าเพราะความน้อยใจ
"แล้วทำไมทำเย็นชากับผม" อนุภาพถาม "ทำไมหนีผมมา"
"ผมไม่กล้าหนีคุณนุหรอก ที่มาก็เพราะ..."
"เพราะอะไรครับ เพราะโกรธที่ผม..."
"ผมบอกแล้วไงว่าจะไปโกรธอะไรคุณนุได้ ผมไม่มีสิทธิ์โกรธ ผมเป็นคนผิดเอง คุณนุถึงได้หนีผมไป ทิ้งให้ผมทรมานคนเดียวตั้งสามเดือน"
"แล้วผมไม่ทรมานหรือสารวัตร" อนุภาพเสียงเสียงเริ่มสั่น ทั้งที่เตรียมตัวมาแล้วเป็นอย่างดี แต่ครั้นเห็นท่าทีเย็นชาของอธิคมแล้วเขาก็เริ่มหวั่นไหว
"คงไม่เท่าผม อย่างน้อยคุณนุก็มีใครคอยเป็นเพื่อน ไม่ให้เหงา" อธิคมตัดพ้อ
"หมายถึงสารวัตรอาวุธใช่ไหมครับ ผมขอโทษที่ทำให้สารวัตรรู้สึกไม่ดี ให้อภัยผมเถอะ แต่ผมกับสารวัตรอาวุธไม่ได้มีอะไรกัน ตลอดเวลาที่อยู่โน่น ผมคิดถึงสารวัตร..."
"อย่าบอกนะว่าคิดถึงผมคนเดียว" อธิคมแทรก
"ผมคิดถึงธนาภพด้วย" อนุภาพยอมรับ "ผมคิดอยู่ตลอดเวลา ผมขอโทษที่เป็นคนคิดมาก ขอโทษที่อ่อนแอและไม่เข้มแข็งพอ แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจได้แล้ว"
"มันเกินเวลาสามเดือนมาแล้วครับ อะไรที่คุณนุจะให้คำตอบผม มันคงไม่..."
"โอ๊ะ ขอโทษครับ" เสียงห้าวดังขึ้นเบาๆ ที่ประตู ขัดจังหวะการพูดคุยกันระหว่างอนุภาพกับอธิคม ทั้งสองหันไป นายแพทย์อาติยะยืนยิ้มให้บางๆ ในมือถือช่อดอกไม้ "ผมเพิ่งรู้ว่าสารวัตรมารักษาตัวที่โรงพยาบาล ผมเลยขึ้นมาเยี่ยม"
"ขอบคุณครับ" อธิคมพูดเสียงเบา อาติยะก้มศรีษะให้ทั้งสอง ก่อนจะก้าวถอยหลังออกไป แต่กลับต้องเบี่ยงตัวขยับเปิดทางให้ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบสีกากีสองคนที่เดินเข้ามาในห้อง
"ไอ้เสือคม เป็นไงวะเพื่อน ได้ยินว่าแอ่นอกรับลูกกระสุนซะเกือบเละ" ตำรวจหนุ่มร่างสูงใหญ่พอๆ กับอธิคมทักทายเพื่อนเสียงดัง แล้วหันไปก้มศรีษะทักทายนายแพทย์อาติยะและอนุภาพ
"สวัสดีครับ ผมพันตำรวจตรีสรยุทธ แล้วพี่ลูกน้องผม พันตำรวจโทธนินทร์" ตำราจร่างเล็กอีกคนที่ตามมาติดๆ ทักทายอนุภาพกับนายแพทย์อาติยะ พอแนะนำตัวเสร็จจึงหันไปพูดกับอธิคม "มากันหลายคนว่ะคม ทั้งก๊วนเลยล่ะเพื่อน ไอ้นินทร์มันไม่ยอมรอ ลากข้าขึ้นมาก่อน ไอ้ชาติกะไอ้กร มันเสือกพาแฟนมาด้วย เลยช้า กำลังตามขึ้นมา"
"เอ่อ แล้วนี่มาขัดจังหวะตรวจคนไข้หรือเปล่าครับคุณหมอ" ธนินทร์หันไปพูดกับนายแพทย์อาติยะที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ ก่อนจะหันมามองอนุภาพที่ถอยหลบให้คนมาใหม่ได้เข้าไปยืนข้างเตียงคนไข้
"คม ไอ้สิทธิ์มันจะย้ายไปลำปางล่ะ ไปอยู่ใกล้ๆ เอ็ง คราวนี้เอ็งมีเพื่อนกินเหล้า หายเหงาแล้วโว้ย" สรยุทธรายงาน "ไอ้สิทธิ์มันเลิกเมียมันแล้ว ตอนนี้โสดสนิท เอ็งมีคู่หูภูธรคนใหม่แล้วล่ะ"
อธิคมอ้าปากจะพูด แต่เพื่อนทั้งสองเอาแต่ชวนคุย หันไปมองอนุภาพ อธิคมก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังก้าวถอยหลังขยับออกห่าง ครั้นเพื่อนตำรวจอีกสองคนพร้อมกับแฟนสาวเดินเข้ามาในห้อง เขาก็มองไม่เห็นอนุภาพเสียแล้ว ในห้องคนเต็มไปหมด เขาหมดโอกาสที่จะได้พูดกับอนุภาพ ในใจของอธิคมรู้สึกเบาหวิว อะไรบางอย่างบอกให้เขารู้ว่าอนุภาพกำลังจะน้อยใจ อย่างน้อยก็เพราะคำพูดของเขา คำพูดที่เขาพูดตัดพ้อเพราะความน้อยใจเช่นกัน
...เขาไม่ตั้งใจเช่นนั้น เขาพูดยังไม่จบ เขากะจะของอนซักนิดพอเป็นพิธี แล้วเขาเองนี่ล่ะจะเปลี่ยนเป็นคนง้อเอง...
อนุภาพเดินออกมาหยุดยืนอยู่หน้าโรงพยาบาล หันหลังไปมองอาคารสูงยี่สิบกว่าชั้นอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆ
เขาคุยกับอธิคมยังไม่จบเพราะถูกขัดจังหวะ แต่เขาก็ถามตัวเองว่า หากได้คุยต่อ ผลลัพท์จะออกมาเช่นไร อธิคมแสดงท่าทีชัดเจนแล้วว่าไม่ต้องการฟังคำตอบจากเขาแล้ว สิ่งที่จะพูด จะมีประโยชน์อันใดกันเล่า
... "มันเกินเวลาสามเดือนมาแล้วครับ อะไรที่คุณนุจะให้คำตอบผม มันคงไม่..."
คงไม่...อธิคมตั้งใจจะพูดอะไรต่อ?
คงไม่มีประโยชน์ต่อไปอีกแล้ว ไม่มีค่าต่อไปอีกแล้ว หรือไม่มีความหมายต่อไปอีกแล้ว
อธิคมตั้งใจจะพูดแบบนี้หรือ?
เขาควรจะบากหน้ากลับไปหาอธิคมอีกดีหรือไม่ พูดสิ่งเดิมอีกครั้ง แล้วรอฟังอธิคมตอบกลับอีกครั้งให้ชัดๆ
ธงรบมาเยี่ยมอธิคมในตอนค่ำ เห็นเพื่อนซึมหนักกว่าเดิมจึงเซ้าซี้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่ออธิคมเล่าให้ฟังจึงโวยวายเสียงลั่นห้อง
"เวร เวร เวร เอ็งไปพูดยังงั้นได้ไงวะ ไอ้งี่เง่า คุณนุมาง้อเอ็งแล้วยังทำเป็นอวดดี คราวนี้เป็นไง คุณนุคงหายไปอีก เอ็งมีความสุขละสิ" ธงรบออกท่าทางเหมือนจะบีบคอเพื่อน
"ข้าผิดหรือวะธง"
"เอ็งไม่ผิดหรอก ข้านี่ล่ะผิดที่ไปพาคุณนุกลับมา" ธงรบกระทบกระเทียบ "ข้าว่าพาคุณนุกลับไปส่งแพร่ดีกว่า ตกลงเอ็งไม่เอาคุณนุแล้วใช่ไหม ข้าจะได้ขี่มาห้าศอกไปบอกไอ้วุธ"
"ไอ้ธง" อธิคมเสียงห้วน
"ทำไม เอ็งจะทำไม เอ็งจะงอนไปหาพระแสงอะไรวะ ผู้หญิงเขาตามมาง้อแล้ว ยังทำเป็นงอนอยู่ได้ เดี๋ยวก็แห้วหรอก ตัวเองบาดเจ็บนอนแบะอยู่บนเตียง แทนที่จะพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ถือเอาตอนที่เขากำลังสงสาร ออเซาะซะหน่อยเอ็งก็ไม่ทำ เกิดคุณนุฮึดขึ้นมา ตัดหางเอ็งปล่อยวัด อย่าร้องให้ขี้มูกโป่งนะโว้ยคม" ธงรบยังโวยวายไม่หยุด เดินไปเดินมาอย่างขุ่นเคืองเพราะในใจนึกว่าจะจบเรื่องแล้ว แต่อธิคมกลับมาทำให้เสียเรื่อง
"ธงรบ หุบปากซะที ข้ารำคาญ"
"หุบก็ได้ แต่ก่อนหุบ ขอถามซักคำก่อนได้ไหม แล้วนี่เอ็งจะเอายังไง จะให้ข้าไปตามคุณนุมาง้อเอ็งอีกรอบไหมล่ะ คราวนี้ข้าจะหลอกล่อให้คุณนุมาโดยให้หลักประกันว่าเอ็งจะหายงอน รับรองกับคุณนุว่า ง้อคราวนี้ ไอ้คมโอเคแล้วคร้าบ" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้อธิคมจนแทบจมูกจะชนกัน
อธิคมเบือนหน้าหนี ถอนหายใจแรงๆ เอาแต่นิ่งเงียบ ปล่อยให้ธงรบพล่ามอยู่คนเดียว
"คนอื่นเขาลุ้นกันจะเป็นจะตาย แกมีโอกาสแล้วก็ยังไม่คว้าเอาไว้ อย่ามาเสียใจทีหลังนะเพื่อน" ธงรบหันหลังให้อธิคม เท้าสะเอว ถอนหายใจดังๆ แล้วหันกลับมามองอธิคมใบหน้าเรียบนิ่ง
"จริงๆ นะคม ข้าไม่ได้พูดเล่นนะ เอ็งเดินหมากผิดอีกทีคราวนี้ ไอ้วุธไม่ปราณีเอ็งแน่"
"ไม่ใช่อาวุธหรอกธงรบ ไม่ใช่อาวุธ" อธิคมพึมพำ
"ไม่ใช่ไอ้วุธแล้วใครวะ อย่าบอกนะว่าเป็นตี๋น้อยของข้า ตอนที่อาทิตย์มากล่อมเอ็งให้กินข้าวกินยา คุยอะไรกันหรือเปล่า ข้ายังสงสัยว่าทำไมอาทิตย์ทำให้เอ็งยอมกินได้ง่ายๆ" ธงรบทำเสียงฉุนเฉียว
"เปล่า"
"งั้นอะไร บอกข้าบ้างได้ไหมวะ กรุณาเถิดคุณอธิคม เอ็งทำให้ข้ารู้สึกเป็นไอ้ทึ่มแล้วนะโว้ย มีอะไรกันนักกันหนา บอกธงรบเพื่อนรักของเอ็งบ้างไม่ได้หรือไง" ธงรบทำเสียงอ้อนวอน "ถ้าเอ็งไม่อยากให้ข้ารู้ ข้าจะได้เลิกกังวลเรื่องของเอ็งเสียที"
อธิคมมองหน้าธงรบนิ่ง ถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะเริ่มพรั่งพรูความรู้สึกของตัวเองออกมา แต่หลังจากที่อธิคมพูดจบ คนที่นิ่งเงียบกลับเป็นธงรบ
"บอกมาสิ ว่าข้าควรจะทำยังไง" อธิคมถามเพื่อนเสียงเบา ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน
ธงรบถอนหายใจแรง ก่อนจะหาทางออกดื้อๆ ด้วยการพูดว่า "เออ เรื่องนี้เกินสมองของข้าว่ะ ให้ไอ้นนท์มาช่วยเอ็งดีกว่า"
"ธงรบ"
ธงรบถอนหายใจอีกครั้ง แล้วพูดกับอธิคมว่า "คม เอ็งให้โอกาสคุณนุบ้าง เขาอาจจะตัดใจจากแฟนเก่าได้แล้ว ข้าว่าที่คุณนุไปเชียงใหม่ก็คงเพราะไปเคลียร์เรื่องราวคาใจอะไรก่อนมาคุยตกลงอย่างเป็นทางการกับเอ็งมั๊ง"
"แต่เกิดมารถคว่ำเสียก่อน คุณนุก็เลย..."
"อธิคม พ่อคุณขี้งอน เอ็งลองคิดอีกด้านสิวะ หาก สมมุติ" ธงรบกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ "สมมุตินะสมมุติ ไม่ได้คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงหรืออะไร เพียงแค่สมมุติ หากคุณนุไม่ได้แค่รถคว่ำ ฟกช้ำดำเขียวธรรมดา เอ็งจะยังคิดยังงี้อยู่ไหมวะ เอ็งจะเสียดายหรือเปล่า"
"แล้วทำไมเขาต้องไปเชียงใหม่วะธง ทำยังไงๆ คุณนุก็ลืมธนาภพไม่ได้" อธิคมเสียงขื่น
"เขายอมรับตัวเองตรงๆ แบบนี้ไม่ดีหรือไงวะเพื่อน แฟร์จะตายไป ดีกว่าเขาอยู่กับแกแล้วมีเงาของคนอื่นอยู่ในใจเขาตลอดโดยที่แกอาจไม่รู้หรืออาจรู้ก็ได้แต่แกก็ทำอะไรไม่ได้เลย เขาตั้งใจจะเคลียร์ตัวเองให้ขาวสะอาดก่อนที่จะตกลงปลงใจอยู่กับเอ็งไปตลอดชีวิต เอ็งพร้อมสำหรับความคิดนี้หรือยังล่ะ พร้อมเคลียร์เรื่องของตัวเองให้หายไปจากความเป็นอธิคมคนเดิมได้หรือเปล่า นี่พูดจากปากของธงรบเพื่อนร่วมความเจ้าชู้ของเอ็งเลยนะโว้ย" ธงรบพูดจบก็ถอนหายใจเบาๆ เห็นภาพของอาทิตย์และอนุภาพซ้อนกันขึ้นมาในความคิด
"แล้วนี่มาอยู่สมิติเวชได้แค่หนึ่งคืนหนึ่งวัน เด็กเก่าแกมาแล้วสี่คน รอให้กษิดิษฐ์มาก่อนเถอะ ไม่ก็แฝดหลุดโลก น้องเดี่ยว น้องเต้ น้องต๋อง น้องโต๋ น้องแต๋ว น้องแต้ว น้องตุ๋ย น้องตุ้ย น้องตุ๊ น้องต๊ะ มาครบทุกหมวดตัวอักษรละคราวนี้" ธงรบพูดล้อเลียน แต่อธิคมไม่ตอบโต้ เหลือบตามองขวดน้ำเกลืออย่างครุ่นคิด
น้องอะไรที่ธงรบกล่าวชื่อมาทั้งที่มีตัวตนจริงและไม่มีตัวตนนั้นไม่สำคัญต่อเขาเลยแม้แต่นิด คนเดียวที่เขาอยากพบคืออนุภาพ...อนุภาพเท่านั้น
**********
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843351 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก