บทที่ 27
หลังจากจบการสนทนาทางโทรศัพท์กับลูกค้า อนุภาพยิ้มอย่างภูมิใจที่โฆษณาพาโนวิวได้รับคำชมและอนุมัติให้ออกอากาศทางโทรทัศน์ได้ทันทีไม่ต้องมีการแก้ไข บริษัททุ่มงบซื้อเวลาโฆษณาเต็มที่ งานเปิดตัวจัดขึ้นอย่างหรูหราบนห้องประชุมลอยฟ้า The Skybox ของโรงแรมเปิดใหม่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
อนุภาพและทีมงานได้รับเชิญให้ไปร่วมงาน พจนีย์ตื่นเต้นที่จะได้แต่งชุดราตรีสวยๆ อาทิตย์กับอธิปนัดกันว่าจะใส่ทักซิโด้ สมบัติถึงกับไปสปาเพื่อนวดหน้า อนุภาพบอกกับทั้งสามว่าอาจจะไปสายเพราะต้องทำธุระสำคัญ
ธุระสำคัญของชายหนุ่มคืออธิคม...
นายตำรวจหนุ่มจะมารับเขาที่บ้านเพราะต้องการความช่วยเหลือเรื่องงาน
"คุณนุต้องช่วยผมนะ พรุ่งนี้เช้าต้องไปประชุมกับพวกฝรั่ง ผมอ่านรายงานที่เขาส่งมาให้ไม่รู้เรื่อง ช่วยแปลให้ผมฟังด้วย จะให้ผมทำอะไรเป็นการตอบแทนผมก็ยอม" อธิคมออดอ้อน
"ผมจะต้องไปงานเปิดตัวพาโนวิวที่โรงแรม The Skyline"
"อ้าวที่เดียวกันครับ ผมก็ไปงานเลี้ยงแต่งงานเพื่อน เราก็ไปด้วยกัน และกลับด้วยกัน...บังเอิญจริง...คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน" อธิคมเสียงใสสดชื่น
อนุภาพนั่งรอชายหนุ่มที่ล๊อบบี้คอนโดพลางนึกว่า "บังเอิญจริง หรือบังเอิญหลอกๆ กันแน่...อธิคม...เข้ามาในชีวิตแล้วก็ไม่ยอมออกไป...คนตัวโตๆ ที่เริ่มเข้ามาเบียดบังพื้นที่ในใจเขาทีละนิดๆ"
อธิคมรูปหล่อในชุดสูทสีดำ แปลกตาไปจากที่เคยเห็น อนุภาพอยู่ในชุดสูทสีเทาอ่อนผูกเน็คไทสีน้ำตาลเข้ม นายตำรวจหนุ่มล้อว่าเขารักเดียวใจเดียวกับสีน้ำตาลเพราะชอบความหวานของน้ำตาลหรืออย่างไร
"คุณนุนี่ก็ดูไม่ค่อยหวาน แต่ทำให้มีผึ้งมาตอมกันเยอะนัก" อธิคมทำหน้ากรุ้มกริ่มเมื่อเดินออกจากคอนโดไปขึ้นรถ "มีของดีอะไรหรือครับ"
"อยากรู้ไปทำไมครับ"
อธิคมหันมายิ้ม เปิดประตูรถให้ชายหนุ่ม แล้วผายมือราวกับกำลังเชิญแขกคนสำคัญขึ้นรถ อนุภาพกรอกตาแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย
"อะไรเกี่ยวกับคุณนุ ผมอยากรู้ทั้งนั้น" อธิคมทำตาพราวระยับ ยังไม่ยอมปิดประตู หากยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "อยากรู้ว่าในใจคุณนุ ตอนนี้มีใครอยู่"
"จะไปกันหรือยังครับ หรือจะเล่นยี่สิบคำถามกันก่อน" อนุภาพทำเสียงเรียบ
อธิคมไม่ตอบ อมยิ้มชอบใจที่เห็นอนุภาพทำเฉไฉออกนอกเรื่อง พักหลังเขาเริ่มจะจับสังเกตชายหนุ่มได้ อนุภาพมักจะทำเสียงเรียบ หน้านิ่ง และเปลี่ยนเรื่องทันทีที่รู้สึกเขินอาย แทนที่จะ 'เข้าโหมดนิ่งเงียบ' หรือเดินหนีเขาเสียดื้อๆ อย่างที่ชอบทำ
...เล่นบทดุ...น่ากลัวตายล่ะคุณนุเอ๋ย...อธิคมคิดอย่างขันๆ แล้วเดินผิวปากไปยังด้านคนขับ เปิดประตูรถขึ้นมานั่ง หันมามองชายหนุ่มหน้าเรียบที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วเอี้ยวตัวไปด้านข้าง ดึงเข็ดขัดนิรภัยมารัดตัวอนุภาพไว้
"ขี้ลืมจริง" อธิคมพูดเสียงนุ่ม ใบหน้าห่างอนุภาพเพียงคืบเดียว กลิ่นกายของชายหนุ่มเย้ายวนเขาจนอยากจะยื่นปากไปจูบ
อนุภาพรู้ว่านายตำรวจหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดเสียงเข้มว่า "อย่านะสารวัตร"
"แทนที่จะขอบคุณ กลับมาดุเราเสียนี่" อธิคมแกล้งทำหน้ามุ่ย แล้วดึงตัวกลับมาพิงเบาะตัวเอง "เพราะห่วงหรอกถึงได้วุ่นวาย น้อยใจนะ"
อนุภาพไม่สนใจสารวัตรขี้น้อยใจ ยังคงนั่งนิ่งมองตรงไปข้างหน้า อธิคมเคลื่อนรถออกจากที่ แต่ไม่ว่ายบ่นว่า "ถ้าเขาไม่รักเขาก็ไม่ห่วงหรอก"
"ขอบคุณครับสารวัตร ทีนี้เลิกบ่นได้หรือยัง" อนุภาพกล่าวเสียงเย็น "แล้วรายงานที่จะให้ช่วยดูอยู่ไหนครับ"
อธิคมไม่ตอบ เอื้อมมือชี้ไปที่ช่องเก็บของหน้ารถ อนุภาพดึงเอกสารยับยู่ยี่ออกมาหนึ่งแผ่น อดตำหนิอธิคมไม่ได้ว่าเก็บของไม่เป็นระเบียบ เอกสารราชการแต่เอาไปซุกอยู่ในช่องเก็บของเล็กๆ
รายงานที่อธิคมขอให้เขาช่วยอ่านมีเพียงสองหน้ากระดาษ ชายหนุ่มแปลใด้เขาฟังขณะเดินทางไปที่โรงแรม อธิคมพยักหน้าหงึกหงัก ทำหน้าตาเหมือนสนใจฟังคำแปล หากนัยน์ตาระยิบระยับ
นักแปลจำเป็นอดนึกไม่ได้ว่า อธิคมจงใจมาขอความช่วยเหลือเพราะอยากไปโรงแรมพร้อมกัน
...สงสัยติดสินบนสายสืบในบริษัท...
..........
รถจอดหน้าโรงแรม The Skyline โรงแรมใหม่สูงกว่าร้อยชั้น รูปทรงทันสมัยแปลกตา ก่อสร้างด้วยโครงเหล็กและกระจก จนอนุภาพอดทึ่งไม่ได้กับความสามารถของสถาปนิกและวิศวกร ก่อนจะเปิดประตูรถและยื่นกุญแจให้พนักงานรับจอดรถของโรงแรม อธิคมยื่นหน้าเข้ามาพูดกับเขาว่างานเขาอยู่ที่ห้องประชุมใหญ่ชั้นสอง ถ้างานแต่งงานน่าเบื่อ เขาจะขึ้นไปหาอนุภาพข้างบน ชายหนุ่มบอกว่าไม่ต้องขึ้นไป เลิกงานแล้วต่างคนต่างกลับบ้าน แต่อธิคมประท้วงว่ามาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกัน การถกเถียงท่าทางจะยืดเยื้อ อนุภาพเลยตัดบทด้วยการยอมนายตำรวจหนุ่ม
"อย่าไปทำตัวเป็นน้ำตาลล่อมดที่ไหนให้มาตอมนะครับ...จะกลับเมื่อไหร่โทรเรียกผม" อธิคมยักคิ้วให้ก่อนเดินแยกออกไปที่ล๊อบบี้โรงแรม งานเลี้ยงของอธิคมอยู่ห้องประชุมใหญ่ชั้นสอง ส่วนอนุภาพต้องขึ้นลิฟท์ไปยังชั้น 89...สูงจนเขาไม่อยากขึ้น...อนุภาพไม่ค่อยชอบความสูงเท่าใดนัก...ธนาภพชอบแกล้งพาเขาขึ้นไปอยู่บนที่สูงๆ แล้วยืนชิดระเบียง โอบตัวเขาไว้จากเบื้องหลัง เอาใบหน้ามาซุกที่คอแล้วมองลงไปเบื้องล่าง
อนุภาพสลัดความคิดนั้นออกไป...ขึ้นลิฟท์ตรงขึ้นไปยังงานเปิดตัวห้องชุดหรูหราของพาโนวิว...ห้องชุดที่เริ่มต้นอย่างต่ำสิบล้านบาท...
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าคืนนี้...ภาพจางๆ ของอดีตที่เริ่มเด่นชัดกำลังจะกลายเป็นตัวตนจริงๆ
งานเปิดตัวคอนโดหรูหราพาโนวิวจัดขึ้นในห้องจัดเลี้ยงที่ประดับตกแต่งอย่างสวยหรู เพดานห้องสูงมาก โคมไฟคริสตัลเด่นอยู่กลางห้อง ผนังเป็นกระจกเกือบรอบ มองออกไปเห็นแสงไฟระยิบระยับยามราตรีของกรุงเทพฯ ห้องโทนสีน้ำตาลเข้มประดับด้วยลายไทยสีทองสลับดำ แขกเหรื่อในชุดราตรีหรูหรายืนสนทนากันอยู่เป็นกลุ่มๆ
อนุภาพเดินเข้ามาในงาน ตรงไปยังกลุ่มของสมบัติและเพื่อนร่วมงานของเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้าใกล้เวที ขณะนั้นพิธีกรบนเวทีกำลังกล่าวว่า "ขอขอบคุณโฆษณาสวยๆ ที่ใครๆ ต่างก็ชมกันไม่ขาดปาก ฝีมือของเอ๊คโค่แอดเวอร์ไทซิ่ง โดยทีมงานฝีมือดีที่สุดของบริษัทค่ะ...คุณอนุภาพ คุณบัดดี้ คุณพจนีย์ คุณอาทิตย์ และคุณอธิป" พิธีกรบนเวทีผายมือมาทางกลุ่มของสมบัติที่ยืนยิ้มกว้าง แขกปรบมือแสดงความชื่นชม อนุภาพเดินเข้าไปถึงพอดี ชายหนุ่มยกมือทักทายกลุ่มของเขาอย่างดีใจแล้วหันกลับไปสวัสดีขอบคุณผู้ร่วมงาน...
ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มที่ยืนอยู่บนเวทีก้าวออกมาข้างหน้าช้าๆ...นัยน์ตาเขาเบิกกว้าง...ตกตะลึง
อนุภาพก็เช่นกัน...ยิ้มค้าง...นัยน์ตาพร่า...ภาพที่เห็นเหมือนไม่ใช่ความจริง
ธนาภพ...สามคนที่ยืนอยู่บนเวทีใกล้กับพิธีกรต้องเป็นผู้บริหารบริษัท...หนึ่งในนั้นคงจะเป็นเจ้าของ...พาโนวิว...คอนโดหรู...โครงการใหม่ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำ...ความฝันของเขา...ความฝันที่ธนาภพเลือก...ความฝันที่เขาเลือก...
อนุภาพยืนนิ่ง ใบหน้าที่ระบายด้วยรอยยิ้มเมื่อเดินเข้ามาหายไป...อาทิตย์เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น...ทุกครั้งที่อยู่ใกล้อนุภาพเขาไม่เคยละสายตาจากชายหนุ่มเลย
'มีอะไรบางอย่างระหว่างสองคนนี้แน่ๆ อนุภาพและธนาภพเจ้าของบริษัท...สองคนตกใจที่เห็นกันและกัน...
ธนาภพหันหน้ามามองกลุ่มของพวกเขาอยู่บ่อยๆ เหมือนอยากจะเข้ามาคุยด้วย แต่ติดพันกับแขกผู้ใหญ่...อนุภาพเงียบมากกว่าเดิม ไม่ค่อยคุยสนุกสนานเช่นเคย'
"พี่นุครับ ไม่สบายหรือเปล่า ผมเห็นพี่ดูเงียบๆ" อาทิตย์ส่งสายตาห่วงใย
"เปล่า...เพียงแต่รู้สึกง่วงๆ นิดหน่อย"
"ยังหัวค่ำอยู่เลย" อาทิตย์หันไปมองเจ้าของโครงการพาโนวิว...เขาหันหน้ามาพอดี สองหนุ่มสบตากัน...อาทิตย์สายตาแข็งกร้าวไม่เป็นมิตร...ธนาภพมองเขานิ่งอย่างประเมินท่าที
"เมื่อคืนพี่นอนดึก มัวแต่ดูทีวี นี่ก็คงอยู่ได้ไม่นาน"
"งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ จะกลับเมื่อไหร่ก็บอก" อาทิตย์พูดเสียงนุ่ม "พี่นุอย่าปฏิเสธผมอีกนะ"
"ขอบใจนะอาทิตย์ พี่กลับเองได้ อาทิตย์รอกลับพร้อมพี่บั๊ดกับพจนีย์ดีกว่า"
อาทิตย์ทำหน้าผิดหวัง "แล้วก็ต้องไปส่งพี่พจน์ด้วยเพราะเดินเข้าซอยอันตราย" ชายหนุ่มกล่าวอย่างเซ็งๆ...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านี่เป็นเหตุผลที่ยกขึ้นมาอ้างกันเขาให้ห่างจากอนุภาพ
ชายหนุ่มยืนซึมเพราะอนุภาพปฏิเสธความหวังดี...อาทิตย์ตั้งใจว่าคืนนี้เขาจะคุยเปิดใจกับอนุภาพ เขารอไม่ได้แล้ว...อธิคมรุกอนุภาพหนักเหลือเกิน เขากลัวจะเสียโอกาสอันน้อยนิดที่เขามี แม้จะรู้สึกลึกๆ ในใจว่าความหวังของเขานั้นเป็นเพียงแสงเทียนริบหรี่
...แต่ตราบใดที่แสงเทียนยังไม่ดับ เขาก็ยังอยากจะลองแล้วลองอีก...ลองบอกความในใจชัดๆ...บอกว่าเขารักอนุภาพ...
"ผมคุยกับอธิปแล้ว เขาบอกว่าไปส่งพี่พจน์ให้ก็ได้" อาทิตย์พูดเบาๆ
"อ้าวอธิปไม่ไปท่องราตรีกับกิ๊กเขาหรือไง" อนุภาพสงสัย ปรกติอธิปจะแยกตัวออกไปเที่ยวกับสาวๆ แทบทุกครั้ง
"คืนนี้ไม่ครับ" อาทิตย์ขอร้องให้อธิปรับอาสาไปส่งสมบัติกับพจนีย์สักวัน...ชายหนุ่มบอกว่าคืนนี้เขาอยากขอใช้เวลากับอนุภาพ...วันสำคัญของเขา
"แล้วอาทิตย์ล่ะ ไม่อยากไปเที่ยวกลางคืนกับใครที่ไหนหรือ คืนนี้ใครเขาก็ไปต่อกัน"
"ไม่เคยอยากไปกับใครที่ไหนครับ...คืนนี้ผมอยากไปส่งพี่นุที่บ้าน"
อนุภาพรีบมองหาตัวช่วย...อาทิตย์ดื่มไปค่อนข้างเยอะ ใบหน้าขาวใสเริ่มแก้มแดงๆ...ตัวช่วยของอนุภาพกำลังคุยจ้ออย่างออกรสออกชาติกับดาราหนุ่มวัยรุ่น พจนีย์กับอธิปก็แยกย้ายไปคนละทาง
ชายหนุ่มไม่คาดฝัน ตัวช่วยของเขากลับเป็นใครคนหนึ่งที่เขา 'หนี' มาตลอดเกือบห้าปี...
"โฆษณาสวยมากครับ...ยอดเยี่ยมที่สุด" ธนาภพยืนอยู่ข้างหลัง เสียงนุ่มๆ ที่เขาคุ้นเคยดังอยู่ใกล้ๆ หู กลิ่นน้ำหอมจางๆ...อนุภาพยังไม่หันหน้ากลับไป เขาสังเกตเห็นอาทิตย์หน้าตึง
"ขอบคุณมากครับ" อาทิตย์พูดเสียงเรียบ สายตาจับอยู่ที่ธนาภพไม่วางตา
ธนาภพอ้อมมายืนข้างๆ อาทิตย์ มองอนุภาพด้วยสายตาบ่งบอกความรู้สึก ไม่สนใจอาทิตย์...ไม่สนใจว่าชายหนุ่มหน้าอ่อนยืนอยู่ตรงนั้น
"ไม่ได้เจอตั้งนาน...คืนนี้โชคดีจริงๆ นุสบายดีหรือ ภพคิดถึงมากเลยรู้ไม๊" ธนาภพกล้ามาก...เขาตรงไปตรงมาแตกต่างจากชายหนุ่มคนเดิมที่ขี้เล่น สนุกสนาน --ธนาภพในวัยสามสิบปีแต่เป็นถึงระดับผู้บริหารสูงสุดของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ย่อมมีความมั่นใจเต็มที่
"สบายดีครับ ขอแสดงความยินดีกับคุณธนาภพด้วยที่โครงการยิ่งใหญ่ประสบความสำเร็จ" อนุภาพเสียงเรียบ ใบหน้านิ่ง รู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ ขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ
"ต้องขอบคุณนุมากๆ ที่มาช่วยทำให้พาโนวิวประสบความสำเร็จ คนพูดถึงโครงการเราเยอะมาก ส่วนสำคัญก็มาจากโฆษณาชิ้นนี้"
อาทิตย์รู้สึกถูกกันออกไปจากการสนทนา...สองคนนี้กำลังอยู่ในห้วงแห่งความหลัง...ทั้งๆ ที่พูดถึงเรื่องปัจจุบัน...สายตาที่มองกันนั้นสนิทกันมากนัก...ลำคอเขาแห้งผาก...กรามขบกันแน่น...กล้ามเนื้อเกร็ง...หัวใจเต้นแรง
'ผู้กองอธิคมยังไม่ทำให้เขารู้สึกหึงหวงอนุภาพได้ปานนี้...ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เพียงแค่ไม่กี่นาที ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกถีบกระเด็นร่วงลงไปในเหวลึก'
อาทิตย์ทนไม่ได้...เขาต้องเดินออกไปจากตรงนี้...เขาอยากจะยืนขวางธนาภพไว้ คอยคุยแทรกเหมือนตอนที่เคยทำกับอธิคม แต่สมองของเขากลับสั่งการให้เขาเดินหนีไป...เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นอะไรบาดตาบาดใจเช่นนี้...สายตาของอนุภาพ...สายตาของธนาภพ...เหมือนสายตาของอดีตคนรัก
อนุภาพมองตามอาทิตย์อย่างสงสาร...ชายหนุ่มขอตัวแล้วรีบเดินก้มหน้าไป...ปากเม้มตรง...นัยน์ตาเจ็บปวด
"นุ..ภพคิดถึงนุมากรู้ไม๊ ตลอดเวลาที่ผ่านมาภพไม่เคยลืม..."
"นุก็ไม่เคยลืมเหมือนกัน...จำได้ทุกอย่าง...แต่นั่นมันเป็นอดีต...ที่จำไว้ก็เพราะแค่ต้องการเตือนใจตนเอง" อนุภาพไม่มั่นใจว่าตนเองพูดตรงกับใจหรือไม่...เขาจำไว้เพียงแค่ต้องการเตือนใจตนเองเท่านั้นหรือ...หรือเพราะยังเสียใจกับอดีตอยู่...หรือเพราะยังจมอยู่ในห้วงแห่งอดีตอันเปรียบเหมือนทะเลลึก...ตะเกียกตะกายว่ายน้ำเข้าหาฝั่ง...แต่ว่ายจนสุดแรงก็ยังไม่ถึงเสียที
"นุยังโกรธภพอยู่อีกหรือ นุก็รู้ว่าภพจำเป็นต้องกลับเมืองไทย"
"เปล่า นั่นไม่ใช่ประเด็น ภพต้องการทำในสิ่งที่ตนเองต้องการมากกว่า"
"แต่นุก็รู้ ภพไม่มีทางเลือก ตอนนั้นภพยังเด็กอยู่ เรายังเด็กอยู่ ไม่รู้ว่าอะไรเหมาะสมที่สุด"
"ภพ...นุไม่อยากจะเถียงเรื่องเดิมกับภพนะ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ช่างหัวมันเถอะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเอาขึ้นมาพูดอีก วันนี้กับวันนั้นมันไม่เหมือนเดิมแล้ว" อนุภาพเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้
"วันนี้ของภพก็ยังมีนุอยู่เหมือนเดิม" ธนาภพมองหน้าอนุภาพนิ่ง "วันนั้นภพขับรถทั้งคืนไปแวนด์คูเวอร์ ไปถึงก็ไม่เจอนุแล้ว...ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่านุไปไหน...ภพอยากบอกว่าเสียใจ อยากให้นุเข้าใจ ไม่อยากกลับเมืองไทยทั้งที่ยังทะเลาะกัน"
อนุภาพจำภาพทุกภาพได้ชัดเจน...ความเจ็บปวดนั้นลืมไม่ได้...กว่าสิบปีที่มีกันและกัน...ความทรงจำดีๆ ระหว่างเขาทั้งสองมีมากมายเหลือเกิน...ทุกอย่างพังครืนลงมาเพียงเพราะเขาต้องการเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ตามที่บิดาต้องการ
"จะมาพูดเรื่องนี้อีกทำไม มันผ่านมาแล้ว จบลงไปแล้ว เราต่างคนต่างก็ดำเนินชีวิตกันมานานแล้ว" อนุภาพเดินตรงไปยังประตู...เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว
"ยังสิ ยังไม่จบ ภพยังรักนุอยู่ รักไม่เคยหยุด"
"พอซะทีเถอะภพ"
ธนาภพไม่สนใจ ความรู้สึกยังพรั่งพรู "ถึงกลับมาเมืองไทย เคลียร์อะไรเสร็จ ตอนสปริงภพก็กลับไปอีก ไปตามหานุ ตะเวนไปทุกที่ที่เราเคยไป แต่ก็ไม่เจอนุแม้แต่เงา..."
อนุภาพเร่งผีเท้า ใกล้จะถึงประตูทางออก ธนาภพยังเดินตามมาไม่ยอมห่าง
ชายหนุ่มเคยคิดว่าเขาเอาชนะอดีตได้แล้ว คิดว่าเข้มแข็งมากพอที่จะไม่รู้สึกอะไรกับความเจ็บปวดจากความรักครั้งแรกและครั้งเดียวได้แล้ว...เคยคิดเล่นๆ ว่าหากเจอธนาภพอีกเขาจะยืนยิ้มทักทายเสมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น...
แต่เขาคิดผิด...
อารมณ์...ความรู้สึก...มันไม่เป็นไปตามที่เคยคาดคิด...เพียงเห็นหน้าธนาภพ...ภาพอดีตทุกภาพที่เคยเลือนลางก็ถูกฉายออกมาเหมือนภาพยนต์...หลั่งไหลออกมาด้วยความเร็วที่สองตาแทบจะมองไม่ทัน
"ภพไม่เคยลืมนุเลย...ตลอดหลายปีภพตามหานุจนอ่อนใจ ถามเพื่อนคนไหนก็ไม่มีใครยอมบอก...โกรธเกลียดภพนักหรือ...ภพผิดมากจนนุให้อภัยไม่ได้หรือยังไง...นุ...นุ..." ธนาภพเดินตามหลังมาติดๆ พร่ำรำพัน...ในแบบของเขา...เดินตามหลัง...เอียงหน้า...พยายามจะพูดใกล้ๆ หูซ้ายของอนุภาพ...หูซ้ายที่เขาชอบเอาฟันขบเล่นแล้วเฝ้าบอกว่า "นุ่มจังเลย"
อนุภาพตาเริ่มแดง เขาเดินถึงลิฟท์กระแทกนิ้วกดเปิดแรงๆ
ลิฟท์เปิดกว้างในทันที ชายหนุ่มก้าวเข้าไปยืน...หันหน้ามาเผชิญคนรักเก่า
"อย่าตามมานะ" อนุภาพพูดเสียงเข้ม...ธนาภพชะงัก หยุดยืนมองชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ
ประตูลิฟท์ปิด...อนุภาพเอนตัวพิงผนังกระจกเย็นเฉียบ แหงนหน้ามองแสงไฟสีทองดวงเล็กๆ พยายามกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ในลำคอ...เขาเกลียดตัวเอง...ไม่นึกว่าตัวเองจะอ่อนแอได้ขนาดนี้
'อย่างนี้หรือที่เขาเรียกว่าอาการช๊อค...อนุภาพ...ทำไมอ่อนแออย่างนี้'
ถึงชั้นล่าง ชายหนุ่มเดินตรงลิ่วไปยังประตูทางออกของโรงแรม ด้วยเกรงว่าธนาภพอาจเปลี่ยนใจตามเขาลงมา
'หากธนาภพยังเซ้าซี้ไม่หยุด...พร่ำบอกว่ารักเขา...ต้องการเขากลับไป...เขาจะตอบอย่างไร'
อนุภาพเห็นว่าทางที่ดีที่สุดตอนนี้คือถอยไปตั้งหลักก่อน...ขอเวลาสักนิด...แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไง
ชั่วอึดใจ...เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย...เสียงที่คลอเคลียอยู่ไม่ห่าง...นานมาแล้ว
"นุ...รอก่อน...นุ" ธนาภพเร่งเดินตามมา...เขาดูตัวหนาขึ้นกว่าเดิม...ร่างสูงนั้นดูแตกต่างไปจากชายหนุ่มในอดีต...หน้าขาวใส...ผมยาวระต้นคอ...ยิ้มกว้างเป็นนิจ...สดชื่นร่าเริง...ชอบล้อให้เขาหัวเราะ
อนุภาพเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น มุ่งตรงไปทางลาดหน้าโรงแรมที่ทอดยาวลงไปจนถึงลานกว้างริมถนน เขาเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่ไม่ห่าง...กำลังโทรศัพท์
ธนาภพใกล้เข้ามา ส่งเสียงเรียกไม่หยุด "นุ...คุยกับภพก่อนสิ...อย่าเพิ่งไป...นุครับ...นุ"
ชายหนุ่มคนนั้นหันขวับมายังต้นเสียง
"สารวัตร" อนุภาพอุทานเบาๆ
อธิคมมองไปยังธนาภพที่เดินมุ่งตรงเข้ามาไกล้กำลังยื่นมือจะคว้าแขนอนุภาพ...นายตำรวจหนุ่มก้าวเท้ายาวๆ สองสามก้าวก็ถึงตัวชายหนุ่ม...เอาตัวเข้าขวาง แววตาเอาเรื่อง...ธนาภพชะงัก
"คุณนุ...มีเรื่องอะไรครับ" อธิคมเสียงเข้ม หน้าตึง
"คุณถอยไป ผมมีเรื่องจะคุยกับนุ" ธนาภพก้าวเท้าเข้ามาใกล้ อธิคมยกแขนขึ้นจะผลักอก อนุภาพรีบคว้าแขนอีกข้างของสารวัตรหนุ่ม ดึงออกห่าง...เขาเกรงว่าอธิคมจะเกิดระห่ำขึ้นมาเหมือนตอนไล่จับผู้ร้าย...ธนาภพอาจจะเจ็บตัว
"ผู้กองครับ...ไม่เอานะ...กลับเถอะ" ชายหนุ่มจับแขนอธิคมแน่น...เขายอมเดินตามโดยดี แต่ตายังมองธนาภพเขม็ง...ความรู้สึกบางอย่างบอกว่าผู้ชายหน้าจืดคนนี้อาจจะเป็นตัวการที่ทำให้อนุภาพสร้างกำแพงกีดกั้นใครๆ...รวมทั้งเขาด้วย...ความสงสัยในใจทวีคูณขึ้น...เกิดอะไรขึ้น...ทำไมอนุภาพเดินลิ่วๆ หนีมาอย่างนั้น...
...'ภพ' คือใคร โผล่มาจากไหน ทำไมเขาไม่เคยระแคะระคายอะไรมาก่อน ท่าทางสนิทกันมากจนแทนตัวเองด้วยชื่อ--- 'นุ...คุยกับภพก่อนสิ'
......
อาทิตย์ยืนอยู่หน้าประตูล๊อบบี้โรงแรมจ้องมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกปวดใจ เขาตามหลังผู้ชายคนนั้นมาไม่ห่างเมื่อเห็นว่าเจ้าของพาโนวิวเปลี่ยนใจกดลิฟท์ลงตามอนุภาพ
ภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ไกล ผู้ชายคนนั้นกำลังจะเอื้อมมือไปคว้าแขนชายหนุ่มที่เขารัก สารวัตรอธิคมรีบก้าวเข้ามาขวาง แสดงท่าทางปกป้อง...แล้วอนุภาพก็ยึดแขนเขาไว้แน่น...
อาทิตย์เม้มปากเป็นเส้นตรงจนเจ็บ...อนุภาพกำลังจะหลุดลอยจากเขาไป ความหวังที่เริ่มริบหรี่ตั้งแต่อธิคมเดินเข้ามายุ่งเกี่ยวตอนนี้เริ่มจะมอดดับ...เขาอดคิดไม่ได้ว่าหากเป็นเขายืนอยู่ตรงนั้น แทนที่จะเป็นสารวัตรอธิคม...อนุภาพจะคว้าแขนเขาไว้หรือไม่
ก่อนหน้านั้นมีเพียงเขากับอนุภาพ พี่บั๊ด พจนีย์และอธิปเป็นกลุ่มสนิทกัน แม้อนุภาพจะไม่ได้แสดงออกว่าชอบเขาแต่เขาก็ได้ใกล้ชิด ได้คุย ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน...โลกของเขาสดใส...มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาพอใจ... จู่ๆ ผู้ชายสองคนนี้ก็โผล่เข้ามา...กำลังจะแย่งอนุภาพไปจากเขา...
.......
อนุภาพเดินตามอธิคมเงียบๆ ไปที่รถ...สารวัตรหนุ่มไม่ถามอะไรทั้งสิ้น เขาอยากให้เวลาอนุภาพอยู่เงียบๆ กับตัวเองสักครู่...จากนั้นเขาจะสอบถาม...ถ้าคืนนี้เขาไม่รู้คำตอบอะไรบ้าง...เขาก็คงกลับบ้านนอนไม่ได้
ชายหนุ่มนั่งเงียบตลอดทางจนในที่สุดอธิคมทนไม่ไหว
"คุณนุครับ...เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ผมฟังบ้าง อย่าเอาแต่นั่งเงียบสิครับ"
อนุภาพถอนหายใจ หันมามองอธิคมช้าๆ นัยน์ตาเศร้าคู่นั้นดูเงียบสงบ
"เอาไว้ให้พร้อมแล้วผมค่อยเล่าให้ฟังได้ไม๊ครับ" อนุภาพเสียงเบา ก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก "ตอนนี้...ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี..."
"ครับผม" อธิคมรับคำสั้นๆ ไม่อยากกวน...เขาเอื้อมมือไปจับมือของชายหนุ่มบีบเบาๆ
"คุณนุ...อย่าคิดว่าผมเป็นคนอื่นนะครับ"
อนุภาพเอนศรีษะลงพิงเบาะ...นัยย์ตาล่องลอยไปไกล...เริ่มดึงสติของตัวเองกลับมา
...ผู้ชายสองคน...อดีต...และปัจจุบัน...อนาคตล่ะ...ใครจะเป็นอนาคต...
*************
ขอบคุณทุกท่านที่ตอบคำถามและแนะนำนะครับ ช่วยดูตัวสะกดหน่อยก็ดี อิ อิ
ใครเห็นตัวสะกดผิดมีรางวัลให้เป็นบทพิเศษที่เขียนไว้แล้วตัดออกไปจากภาคที่สอง แบบว่า deleted scene เหมือนในดีวีดีอ่ะครับ
ส่วนใครที่ไม่ยอมบอกอายุขอให้นอนหนาวคนเดียว
สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์นะครับ สุดสัปดาห์นี้ผมเข้าป่าเหมือนเคยครับ จาไปกางเต้นท์ที่ จ. ตาก แก้ผ้าท้าอากาศหนาว
คิดถึงคนเขียนบ้างนะครับ ส่วนผมจะคิดถึงผู้อ่านที่น่ารักทุกคนเลย โดยเฉพาะ....
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843384 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก