ใครที่ลุ้นให้พระเอกกับนางเอกได้กันก็อดใจรอนะครับ อีกไม่นานหรอก
บทที่ 26 อ่านกันก่อนกลับบ้านครับ
เช้าวันอาทิตย์ อนุภาพตื่นแต่เช้าตรู่เช่นเคย ชายหนุ่มค้นตู้รองเท้าพบรองเท้าคู่ที่พอใส่ได้จึงสวมออกไปวิ่งออกกำลังกาย
อากาศยามเช้าริมทะเลอันสดชื่น แสงแดดอ่อนๆ ลมทะเลพัดเอื่อยๆ ทำให้การวิ่งออกกำลังยามเช้าช่างมีความสุขยิ่งนัก ชายหนุ่มอดนึกขอบคุณอธิคมไม่ได้ที่พาเขามาพักผ่อนที่บ้านริมทะเล
อนุภาพวิ่งไปพลางชื่นชมธรรมชาติสองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน การวิ่งบนเครื่องวิ่งสายพานในยิมที่กรุงเทพฯ เทียบไม่ได้กับการวิ่งบนถนนสายเล็กๆ ริมทะเล เขาวิ่งไปได้ประมาณห้ากิโลเมตรจนถึงประภาคารสีขาวท้ายหมู่บ้านชาวประมง
อนุภาพยืนมองคลื่นที่สาดซัดโขดหิน น้ำทะเลสีครามแตกกระเซ็นเป็นฟองสีขาว ใจพลันนึกถึงชายฝั่งเมืองเบนด์ รัฐโอเรกอนที่เขากับธนาภพชอบขับรถไปเที่ยวเวลาต้นฤดูใบไม้ผลิ...นั่งเฝ้ารอดูพระอาทิตย์ขึ้น...เขานั่งกอดเข่าส่วนธนาภพเอาแต่นอนซุกอยู่ข้างๆ เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นเขาปลุกชายหนุ่มแล้วธนาภพก็จะคว้ากล้องรีบวิ่งออกที่ปลายสะพานเพื่อถ่ายรูปอนุภาพนั่งกอดเข่าเหม่อมองทะเล มีประภาคารสีขาวหม่นเป็นฉากหลัง
ธนาภพ...ภาพใบหน้าชายหนุ่มที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขาเป็นนิจเริ่มปรากฎเด่นชัดขึ้น ธนาภพจืดจางไปจากชีวิตเขานานหลายปี แต่ธนาภพในวันนี้เริ่มชัดเจนขึ้นเหมือนภาพที่ฉายทาบลงบนผืนฟ้าเวิ้งว้างยามเช้า ยามที่เขามีชายหนุ่มอีกคนหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต...อธิคม...อนุภาพครุ่นคิดถึงอนาคต...เมื่อใดหนอที่ภาพนั้นจะมีเพียงภาพเดียว...
อธิคมบอกว่าเขาคือปัจจุบันและอนาคต...แต่อนุภาพรู้ดีว่าตัวเองยังสลัดอดีตไม่พ้น
ยิ่งอธิคมพยายามใกล้ชิดเขา...ภาพของอดีตยิ่งเด่นชัดขึ้น
อนุภาพพยายามถามตัวเองว่าเขาลบธนาภพออกจากหัวใจได้หมดหรือยัง
...แล้วอธิคมล่ะ...อนาคตของเขากับอธิคมจะดำเนินไปได้นานสักเท่าใด...หนึ่งเดือน...หนึ่งปี...หรือเกือบสิบปีเหมือนอดีตที่เขาเคยมีร่วมกับธนาภพ...
แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มแรงกล้าขึ้น...ถึงเวลาที่ต้องผละจากห้วงเวลาของการคิดคำนึงเพื่อวิ่งกลับบ้านริมทะเล...ขากลับอาจเหนื่อยกว่าขามาเพราะแดดเริ่มร้อนและท้องเริ่มหิว
อนุภาพเดินเลาะมาตามถนนแคบๆ ตัดผ่านทุ่งหญ้าโล่ง ทัศนียภาพสวยเหลือเกินจนเขาไม่อยากกลับกรุงเทพฯ ชายหนุ่มเลี้ยวขวาเข้าถนนใหญ่ ตั้งใจว่าผ่านเนินสูงข้างหน้าแล้วก็จะเริ่มต้นการวิ่งขากลับอีกห้ากิโลเมตร รวมเช้าวันนี้เขาวิ่งได้ 10 กิโลเมตรพอดี...น้อยกว่าที่เบนด์ โอเรกอน...ทุกเช้า...เขาวิ่งจากกระท่อมริมทะเลไปที่ประภาคาร ไปกลับเกือบ 20 กิโลเมตร...ธนาภพปั่นจักรยานตามหลังบ่นว่าเหนื่อย...
ชายหนุ่มวิ่งมาได้ครึ่งทางก็ได้ยินเสียงรถแล่นตามหลังโดยที่ยังไม่เร่งความเร็วแซงไปเสียทีจึงอดหันกลับไปมองไม่ได้...กระบะโฟร์วีลด์สีเงินชะลอความเร็วลงข้างๆ...อนุภาพแปลกใจที่เห็นคนขับข้างในรถ
"สวัสดีครับคุณอนุภาพ...วิ่งมาไกลเลยนะครับ"
"คุณเอ่อ..." อนุภาพไม่แน่ใจว่าควรเรียกยศเขาอย่างไรดี
"ธนาวุฒิครับ พันตำรวจโทธนาวุฒิ เพื่อนอธิคมที่เราเจอกันเมื่อวานที่ร้านอาหาร" ชายหนุ่มหน้าขรึมยิ้มบางๆ
อนุภาพหยุดวิ่ง ธนาวุฒิจอดรถ
"จำได้ครับ เพียงแต่ผมไม่แน่ใจว่าควรเรียกยศว่า..."
"เรียกสารวัตรก็ได้ครับ...บางทีคนเขาเรียกสารวัตรใหญ่ ไม่ก็รองผู้กำกับ แต่ถ้าสะดวกก็เรียกธนาวุฒิเฉยๆ ก็ได้ครับ"
อนุภาพเริ่มเข้าใจ จำได้ว่าร้อยตำรวจตรีและโท ต้องเรียกหมวด ส่วนร้อยตำรวจเอกต้องเรียกผู้กอง...เหมือนผู้กองอธิคม...หลังจากเลื่อนยศเป็นพันตำรวจตรี...เขาเรียกผิดๆ ถูกๆ จนอธิคมชอบแก้ว่าเขาเป็นสารวัตรแล้ว...
พันตำรวจโทธนาวุฒิ...เพื่อนของอธิคม...สามทหารเสืออย่างที่อธิคมเล่าให้ฟังเมื่อวานนี้...อธิคม...ธงรบ...ธนาวุฒิ...คนหลังนี่ต่างจากสองคนแรกเหลือเกิน...ดูสุภาพ เคร่งขรึม เยือกเย็น
"ผมไปส่งไหมครับ คุณอนุภาพคงพักที่บ้านริมทะเลของอธิคมใช่ไหมครับ...หรือว่าอยากจะวิ่งกลับ" ธนาวุฒิอดใจแปลบไม่ได้...ครั้งแรกที่เขาเห็นอนุภาพก็รู้สึกถูกใจ ยิ่งหน้าตาคุ้นมากยิ่งทำให้เขารู้สึกมั่นใจว่าเห็นชายหนุ่มที่ไหนสักแห่งแต่นึกไม่ออก แต่การที่อนุภาพอยู่กับอธิคมก็หมายความว่าเป็นคู่ควงคนใหม่ของอธิคม
เขาได้แต่นึกว่าอีกไม่นาน อธิคมก็คงเลิกรากับชายหนุ่มแล้ว...รายนั้นคบใครได้ไม่ถึงเดือน...เปลี่ยนใหม่ไปเรื่อยๆ เมื่อนั้นเขาก็มีสิทธิ์...หากคิดจะจีบ
"ขอวิ่งกลับดีกว่าครับ ไหนๆ ก็มาวิ่งออกกำลังกายทั้งที...ว่าแต่ว่า เช้าๆ แบบนี้สารวัตรไม่อยากวิ่งออกกำลังกายบ้างหรือครับ?" อนุภาพยิ้มสดใส...ไม่รู้ตัวว่าทำให้ธนาวุฒิรู้สึกวูบวาบ...'ชายหนุ่มคนนี้ยิ้มสดใสเหมือนตะวันทอแสงยามเช้า...ยิ้มที่ทำให้โลกสว่างไสว'
"ผมก็วิ่งทุกเช้าครับ ตั้งแต่เช้ามืด ดูพระอาทิตย์ขึ้น แล้วก็วิ่งกลับ...ถ้าคุณอนุภาพอยู่นานผมจะชวนไปวิ่งด้วยกัน ผมรู้เส้นทางสวยๆ ครับ ที่หาดคุ้งวงเดือน เส้นทางสวยมาก วิ่งเลียบหาดตลอดเกือบห้ากิโลเมตร ด้านซ้ายมือเป็นทิศตะวันออก วิ่งไปดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า เพลินไปเลย แต่วันนี้ผมมาหาคนรู้จักแถวนี้...เรื่องงานครับ เลยอดวิ่ง"
"ผมต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ วันนี้เที่ยงครับ ไม่รู้จะได้มาพักผ่อนแบบนี้อีกเมื่อไหร่" อนุภาพยิ้ม
"ผมมาที่นี่บ่อยๆ ครับ ถ้าคุณอนุภาพอยากมาพักผ่อนอีกผมก็ยินดีเป็นไกด์ให้" ธนาวุฒิยื่นนามบัตรให้ "เดือนหน้ามีงานเทศกาลผลไม้ด้วยครับ ถ้าว่างก็น่ามาเที่ยว"
ธนาวุฒิขับรถจากไปแล้ว...อนุภาพเก็บนามบัตรแล้วเริ่มต้นวิ่งขากลับ...เขาคิดว่าเห็นบางอย่างในแววตาคมเข้มคู่นั้น...ธนาวุฒิเป็นคนสุภาพ เป็นผู้ใหญ่ ดูเข้มแข็ง จริงจัง และมั่นคง...อนุภาพนึกเปรียบเทียบกับอธิคมและธงรบ...เพื่อนรักสามคน...เข้ากันได้ยังไง...
ขณะที่วิ่งกลับบ้าน ชายหนุ่มอดนึกถึงธนาวุฒิไม่ได้
'ผู้ชายคนนี้ดูเข้มแข็ง จริงจัง ไม่มีแววว่าเป็นคนเจ้าชู้...หากเขาจะจีบเรา...เราจะรักเขาได้ไหม'
........
พันตำรวจตรีอธิคมยังไม่ตื่น บ้านเงียบสนิท
อนุภาพเดินขึ้นมาบนบ้านริมทะเลแล้วตรงเข้าห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าง่ายๆ เขาหิวมากแล้ว...ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าขอทานข้าวเสียก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำ และทำงานสักหน่อยก่อนกลับกรุงเทพฯ เขาไม่ได้ติดต่อใครตั้งแต่คืนวันศุกร์แล้ว ป่านนี้สมบัติและคนอื่นๆ คงบ่นถึงเขากันน่าดู
อนุภาพเตรียมอาหารเช้าให้อธิคมมากเป็นพิเศษเพราะกลัวจะถูกหาว่าใจร้าย...เขาทานเยอะมาก ตัวโตและทานเยอะแต่ก็ไม่อ้วนเพราะคงออกกำลังกายหนัก...แต่ตื่นสาย...
ชายหนุ่มเดินไปเคาะประตูห้องเพื่อปลุกให้นายตำรวจขี้เซาลุกขึ้นมาทานข้าว และเขาจะได้ขอคอมพิวเตอร์ที่ถูกยึดไปคืนมา
"สารวัตรอธิคม ตื่นได้แล้วครับ...สารวัตร...ผู้กอง...ตื่นเถอะ...ถึงเวลาใช้ชีวิตแล้ว" อนุภาพเคาะประตูจนเริ่มเจ็บมือ...อธิคมนอนขี้เซาจริงๆ จนอดนึกไม่ได้ว่าที่อธิคมตื่นแต่เช้าไปรับเขาที่คอนโดช่วงที่รถเข้าอู่...เขาทำได้อย่างไร...'สงสัยใช้นาฬิกาปลุกหลายเรือน'
"คร้าบบ...ลุกแล้วครับ" อธิคมขานรับเสียงงัวเงีย
สักครู่เขาได้ยินเสียงกุกกัก แล้วประตูก็ถูกกระชากเปิดออก
อนุภาพเบิกตาด้วยความตกใจ อธิคมยืนอยู่ตรงหน้า หัวยุ่ง ตาปรือ มือเกาต้นคอขยุกขยิก แผ่นอกเปลือยเปล่า หน้าท้องแน่นเกร็งเห็นกล้ามเนื้อเป็นลอน และสวมกางเกงชั้นในสีขาว เช้าตรู่ตื่นนอนใหม่ๆ องคาพยพส่วนล่างของเขานูนเด่นชัดใต้กางเกงผ้าฝ้ายบางๆ
"คุณนุมีอะไร" อธิคมงัวเงีย
อนุภาพเมินหน้าหันไปมองผนังข้างๆ หน้าร้อนผ่าวเพราะไม่นึกว่าจะเห็นอธิคมเกือบเปลือยเช่นนี้
"ทานข้าวครับ" ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ แล้วรีบหันหลังเดินกลับไปที่ห้องครัว "คนอะไร...ไม่รู้จักสวมอะไรให้เรียบร้อยก่อนเปิดประตู"
"อะไรนะครับ" อธิคมถามลอยมาตามหลัง
อนุภาพไม่รู้ว่านายตำรวจดาวยั่วยืนอมยิ้มอยู่อย่างเจ้าเล่ห์ที่เห็นอนุภาพทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ...เขารู้ว่าชายหนุ่มเขินที่เห็นเขาในสภาพนี้
'นี่กรุณามากแล้วนะ อุตส่าห์คว้ากางเกงในมาสวมก่อนเปิดประตู' อธิคมหัวเราะกับตัวเองก่อนปิดประตู รีบถอดปราการด่านสุดท้ายเดินเข้าห้องน้ำ
....
อนุภาพนั่งทานข้าวเงียบๆ อธิคมอาบน้ำเร็วมาก และเดินตามเข้ามา กลิ่นสบู่หอมกรุ่น
สารวัตรหนุ่มยิ้มบางๆ อย่างชอบใจที่เห็นอนุภาพเอาแต่ก้มหน้าทานข้าวต้มหมูสับที่ส่งกลิ่นหอมฉุย
"อืมมม...หอมน่ากิน..." อธิคมนั่งลงข้างๆ "คุณนุนี่ทำกับข้าวอร่อยที่สุดในโลกเลย ถ้าทำให้ผมกินทุกวันสงสัยผมต้องอ้วนเป็นหมู"
"กลัวว่าจะเป็นช้าง" อนุภาพอดประชดไม่ได้...ก็ตัวเขาใหญ่ยังกับช้างสารนี่นา
"เป็นช้างก็ยอมครับ"
"ผู้กองครับผมขอคอมพิวเตอร์ด้วยนะ อยากจะขอทำงานซักหน่อย หวังว่าคงอนุญาต"
"ครับผม ได้สิ..." อธิคมเสียงหวาน แล้วทานข้าวเงียบๆ ก่อนโพล่งขึ้นมาว่า "ผมรู้แล้ว...ตั้งแต่ผมเลื่อนยศนี่คุณนุเรียกผมทั้งผู้กองทั้งสารวัตรเพราะอะไร"
อนุภาพเงยหน้าขึ้น สบตานายตำรวจหนุ่ม
"เวลาคุณนุฉุนผม จะเรียกผมว่าผู้กอง เวลาธรรมดาสติครบถ้วนจะเรียกผมว่าสารวัตร"
"นี่กำลังว่าผมไม่มีสติเวลาอารมณ์เสียใช่ไหม" อนุภาพเริ่มเสียงเข้ม
"เปล่าๆ ครับ...แค่บอกว่าฉุน"
"เมื่อกี้ผมก็เรียกว่าผู้กอง ผมไปฉุนอะไรสารวัตร" อนุภาพยกน้ำส้มคั้นขึ้นมาดื่ม
"ก็เอ่อ...คุณนุฉุนที่เห็นผมแก้ผ้าโชว์" อธิคมแกล้งทำหน้าอายๆ "อาจจะคิดว่าผมจงใจแกล้งให้คุณนุตาเป็นกุ้งยิง"
"ผู้กอง..." อนุภาพเผลอตัว
"ฮั่นแน่...นั่นไงล่ะ" อธิคมยกนิ้วขึ้นมาชี้ ยิ้มกว้าง
อนุภาพถอนหายใจ 'งั้นก็คงจะจริงตามข้อสันนิษฐานแล้วกระมัง'
"งั้นต่อจากนี้ไปจะเรียกว่าผู้กองทุกครั้ง" อนุภาพลุกขึ้น เดินไปล้างแก้วน้ำส้มคั้น
"เรียกอย่างอื่นไม่ได้หรือครับ ผู้กองไม่อยากให้เรียก สารวัตรก็ไม่อยากให้เรียก...แต่อยากให้เรียกว่า..."
อนุภาพหันขวับมามองคนช่างยั่ว หรี่ตา นิ่งเงียบรอว่าอธิคมจะพูดอะไรต่อ แต่นายตำรวจหนุ่มกลับอมยิ้มแล้วก้มหน้าลงทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยทำเป็นไม่สนใจ
"ผมรู้แล้วว่าจะเรียกยังไงดี" อนุภาพเปรยแล้วเดินออกไปจากห้องครัว
........
ชายหนุ่มทั้งสองเดินทางกลับกรุงเทพฯ เมื่อใกล้เที่ยง อนุภาพบอกว่าตอนเย็นต้องรีบทำงานให้เสร็จเพื่อให้ทันส่งงานลูกค้าพรุ่งนี้เช้า
อธิคมอิ่มเอมใจกับการผลของการลักพาตัวอนุภาพไปยังบ้านริมทะเล...ชายหนุ่มทำตัวใกล้ชิดกับเขามากขึ้นแม้จะแง่งอนกับเขาบ้างแต่ก็เป็นเวลาแค่ช่วงสั้นๆ ...ทำเหมือนหยอกล้อกัน
ระหว่างทางอนุภาพชวนเขาคุย ขอความเห็นเขาเรื่องงานโฆษณาในฐานะที่เป็นผู้ชมโทรทัศน์ ชายหนุ่มกำลังเตรียมงานชิ้นสำคัญของโฆษณาน้ำอัดลมที่มีนักร้องชื่อดังเป็นตัวแสดง
"เรื่องอื่นๆ ไม่ยากเลยครับ เรื่องคิวนี่ยากที่สุด ได้ครั้งละวันสองวัน นี่ต้องล่องใต้ถ่ายทำตามชายหาดสวยๆ ตั้งหลายที่ แบ๊งค์ต้องบินไปบินกลับ กว่าจะถ่ายเสร็จคงหลายอาทิตย์ ถ้าเราได้คิวเขาเต็มๆ ติดต่อกันซักอาทิตย์กว่าๆ ทุกอย่างคงจบ"
"แสดงว่าคุณนุจะไปใต้ตั้งอาทิตย์เลยหรือครับ" อธิคมไม่อยากให้ชายหนุ่มไปไกลขนาดนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ใกล้ชิดกันอย่างนี้แล้ว เขายิ่งไม่อยากห่างอนุภาพ
"ไม่ใช่แค่อาทิตย์เดียว ที่แน่ๆ เกินอาทิตย์อยู่แล้ว" อนุภาพทำหน้าเซ็งๆ
"ถ้าผมช่วยได้คุณนุจะให้อะไรผม" อธิคมเปรยๆ
อนุภาพหันมามองอย่างงงๆ "สารวัตรจะช่วย...ช่วยได้ยังไง"
"ไม่รู้สิ...ผมก็อยากช่วยคุณนุบ้าง จะได้เสร็จงานเร็วๆ ถ้าไปอยู่ไกลขนาดนั้นผมคงทนไม่ไหว..."
"ผู้กอง...มาทำเป็นล้อเล่นอีกแล้วนะ คนกำลังหนักใจอยู่"
"นั่นไง...คุณนุเรียกผมว่าผู้กองอีกแล้วเวลาฉุน เมื่อกี้ยังเรียกสารวัตรอยู่ดีๆ"
"งั้นจะไม่เรียกว่าผู้กองอีกแล้ว" อนุภาพนึกว่าเขาจะลืมเรื่องเมื่อเช้า กลับเอามายั่วเล่นอีกจนได้
เสียงเพลงจากสถานีวิทยุดังขึ้น อนุภาพชะงัก...เพลงที่กินใจเขาดังขึ้นอีกแล้ว...เพลงที่เขาได้ยินครั้งที่กลับจากถ่ายโฆษณาของอธิคมที่กาญจนบุรี
อนุภาพนิ่งเงียบฟังเพลง...
I have never felt like this
For once I'm lost for words
Your smile has really thrown me
อธิคมหันมามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่จู่ๆ ก็นั่งนิ่ง... 'โกรธอะไรเขาหรือเปล่า'
This is not like me at all
I never thought I know
The kind of love you've shown me
"คุณนุ?" อธิคมอดถามไม่ได้
อนุภาพหันมายิ้มให้บางๆ "กำลังฟังเพลงอยู่ครับ เพลงโปรด"
Now no matter where I am
No matter what I do
I see your face appearing
Like an unexpected song
An unexpected song...
That only we are hearing
อธิคมโล่งใจ...อนุภาพไม่ได้โกรธเขา เพียงแต่ล่องลอยอยู่ในอารมณ์ของเพลง...เขาสงสัยว่าเพลงนี้มีความหมายว่าอย่างไร ภาษาอังกฤษเขาก็กระท่อนกระแท่น ที่ไปเรียนภาษาอังกฤษมาก็ได้แค่งูๆ ปลาๆ
I don't know what's going on
Can't work it out at all
Whatever made you chose me
I just can't believe my eyes
You look at me as though
You couldn't bear to lose me
'อนุภาพนึกถึงใครอยู่...เขาหรือใคร..." อธิคมร้อนใจอยากถามให้รู้เรื่องแต่ไม่อยากรบกวนชายหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์
Now no matter where I am
No matter what I do
I see your face appearing
Like an unexpected song
An unexpected song
That only we are…hearing…
เสียงร้องก้องกังวานของนักร้องจบลง อนุภาพกลับคืนมาอยู่ในโลกใบเดิม อธิคมทนไม่ไหว...เขารู้ว่าเพลงต้องมีความหมายเกี่ยวกับความรัก...เขาได้ยินคำว่า Love หนึ่งครั้ง 'ฟังออกอยู่คำเดียวนี่หล่ะ'
"เพลงเพราะนะครับ" อธิคมชิมลาง
"ความหมายดีครับ ทำให้นึกถึงอะไรๆ หลายอย่าง" อนุภาพยิ้ม...เขานึกถึงรอยยิ้มของอธิคมแต่กลับถูกซ้อนทับด้วยภาพรอยยิ้มของธนาภพ...รอยยิ้มทั้งสองที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกโยนขึ้นไปในอากาศ...ล่องลอยไปไกลแสนไกล...รอยยิ้มที่ทำให้ใจเขาเต้นระส่ำ...ไม่เป็นตัวของตัวเอง...เพียงแต่ต่างกาล...ต่างเวลา
"คุณนุอธิบายให้ผมฟังบ้างสิ"
"อ้าวก็ไหนคุณบอกว่าไปเรียนภาษาอังกฤษมาแล้วไง...เห็นบอกว่าจะต้องทำงานร่วมกับหน่วยสืบสวนจากอเมริกาไม่ใช่เหรอ" อนุภาพแกล้งทำหน้าเหรอหรา
"อ่า นั่นก็ใช่ครับ แต่เขาไม่ได้ร้องเพลงเสียงสูงปรี๊ดยังงี้นี่นา ผมฟังออกแต่คำว่า love คำเดียว"
"ซีดีเขาก็มีขายเยอะแยะ มีเนื้อเพลง คุณก็ไปถามคนอื่นให้เขาแปลให้ฟังสิ"
"เอ๊ะคุณนุ ทำไมเรียกผมว่าคุณตลอด" อธิคมท้วง...เปลี่ยนเรื่อง
"บอกแล้วจะไม่เรียกผู้กองอีกแล้ว จะเรียกว่าคุณ...คำเดียวสั้นๆ นี่ล่ะ...ประหยัดคำพูด" อนุภาพทำเสียงเย็น
"ว้า...นึกว่าจะเรียกอย่างอื่น...เช่น..." อธิคมละคำพูดเอาไว้ให้อนุภาพเดาใจเขา...เรื่องคำเรียกขานนี่ยังไม่หยุดตั้งแง่ตั้งงอนกันอีก...
"เรียกว่าพันตำรวจตรีอธิคมเลยซะดีไม๊" อนุภาพแกล้งทำหน้าจริงจัง
"ถ้าไม่เหนื่อยก็เชิญ" นายตำรวจหนุ่มยักคิ้ว
"น่านะคุณนุ ผมอยากรู้ว่ามันความหมายต่อคุณนุมากแค่ไหน" อธิคมอ้อน...กลับมาเรื่องเดิม
"ก็แค่เพลงรักธรรมดาๆ"
"เพลงรักธรรมดาที่คุณนุนั่งนิ่งฟังเหมือนตกอยู่ในภวังค์ คิดถึงใครอยู่ล่ะสิ" อธิคมพูดเสียงน้อยใจ
"นึกถึงพี่บั๊ด" อนุภาพอมยิ้ม "ผู้กองอยากรู้ไปทำไม"
"อยากรู้สิครับ...อยากรู้ว่าในใจคุณนุจะมีผมยืนอยู่บ้างหรือเปล่า" อธิคมเริ่มเผยความในใจโจ่งแจ้งมากขึ้น
"สารวัตรตัวใหญ่ใป เข้าไปยืนอยู่คงแน่นคับที่ไปหมด"
"ผมจะบีบตัวให้เหลือตัวเล็กๆ เท่าพี่บั๊ด" อธิคมทำเสียงนุ่ม
"บ้าเหรอ ถ้าเท่าพี่บั๊ดก็ใจแตกตายพอดี" อนุภาพหัวเราะขัน อธิคมจงใจล้อเลียนสมบัติ "ผมจะไปฟ้องพี่บั๊ด"
"อย่านะ...เดี๋ยวพี่บั๊ดเขาไม่เอ็นดูผม"
อธิคมหมายถึง 'เดี๋ยวพี่บั๊ดจะไม่คอยเชียร์ผมกับคุณนุ'
"..."
"คุณนุครับ...ผมอยากให้คุณนุรู้ว่าผมรู้ไว้ว่าผมอยากอยู่ในใจคุณนุคนเดียว ไม่อยากให้ใครมาแย่งที่ คุณก็รู้ว่าผมตัวใหญ่ ต้องการพื้นที่เยอะๆ" อธิคมละมือซ้ายจากพวงมาลัยมาจับมือของอนุภาพ บีบเบาๆ ส่งถ่ายความรู้สึก อยากจะดึงตัวคนหน้าแดงมามาโอบเอาไว้แต่ก็กลัวจะถูกดุ
'รอก่อนเถอะ...ไม่นานหรอกจะทำมากกว่ากอด' อธิคมนึกในใจ อมยิ้มอย่างมีความสุข
การลักพาตัวอนุภาพมาบ้านริมทะเลครั้งนี้ไม่เสียเที่ยวจริงๆ...เขาซึมซับความสุขช่วงสั้นๆ...
นายตำรวจหนุ่มยังไม่ได้ตระหนักว่า ชีวิตรักของคนเรามีห้วงแห่งสุขและทุกข์ปะปนกันไป หลากหลายความรู้สึก มีทั้งเสียงหัวเราะ มีทั้งเสียงร้องให้...บางครั้งสดใสราวกับทะเลที่ผิวน้ำต้องแสงตะวันยามเช้าส่องประกายระยิบระยับสวยงาม ก่อนที่แสงแดดยามบ่ายจะแผดเผาเร่าร้อนและคลื่นจะสาดซัดถาโถม หากบางครั้งเหมือนพายุมืดครึ้ม โหมพัดกระหน่ำจนซวนเซแทบตั้งตัวไม่ติด...
*********
อยากทราบหน่อยครับว่าคนที่อ่านนิยายผมนี่อายุเท่าไหร่กันบ้างอ่ะ แล้วมีความคิดเห็นอย่างไรกับลักษณะภาษาที่ใช้ คือว่าแอบไปอ่านนิยายของเพื่อนๆ ในบอร์ดแล้วเห็นว่ามีแต่วัยรุ่น ก็เลยไม่แน่ใจว่าตัวเองมาลงผิดที่หรือเปล่าว๊า
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 845344 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก