……..35……………….
“คุณเมฆ คุณเมฆของป้า” ป้าแต้วยิ้มทั้งน้ำตาก่อนที่จะวิ่งเข้ามาจับมือผม ผมยิ้มตอบพลางมองรอบบ้านที่ผมไม่ได้กลับมานานหลายเดือน ก่อนจะลอบถอนหายใจ ทำไมผมถึงต้อง คิดถึงบ้านหลังนั้น ทั้งๆที่ควรจะดีใจ ที่หลุดพ้นมาได้ แต่เสี้ยวหนึ่งของความคิดผมกลับ คิดถึง มันเหลือเกิน
“เมฆเป็นอะไรหรือเปล่า ปวดหัวเหรอ” พี่ชินถาม คงเห็นว่าผมเงียบไปนาน
“เปล่าครับ ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะครับ” ผมเลี่ยงที่ตอบ ผมรู้ว่าพี่ชายคงไม่พอใจนัก ถ้ารู้ว่าผมยังคิดถึง ใคร บางคนอยู่
“เข้าบ้านเถอะ” พ่อบอกก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไป พี่ชินประคองผมที่ต้องใส่เผือกอยู่ก่อนจะพาผมเข้าบ้าน ผมไม่ค่อยอากจะใช้ไม้เท้าหรือรถเข็นสักเท่าไหร่ เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนผมกลายเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
“ผมขออนุญาต พาน้องเข้าไปพักผ่อนที่ห้องเลยนะครับ” พี่ชินขออนุญาตพ่อ ก่อนที่จะได้รับคำอนุญาตด้วยการพักหน้าเบาๆ
“ถ้าอยากได้อะไรบอกพี่นะ แล้วก็อย่าพยายามฝืนตัวเองด้วย” พี่ชินบอกพลางนั่งลงข้างๆผม
“โถ่ พี่ เลิกทำเหมือนผมช่วยตัวเองไม่ได้สักทีสิ แค่ขาหักเอง ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”
“ร่างกายไม่เป็นอะไรมากพี่รู้ แต่จิตใจเราล่ะ ไหวหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ไหวสิพี่ ถามมากี่รอบแล้วเนี่ย ผมตัดสินใจดีแล้วครับ ผมจะไม่มีเปลี่ยนใจ ไหนๆ อีกไม่กี่วันพี่ใหญ่ก็จะแต่งงานแล้ว เรื่องราว
ทั้งหมดมันควรจะจบลงได้แล้ว”
“พี่รักเมฆนะ พี่ขอโทษที่ทำให้เมฆต้องเลือกแบบนี้ แต่พี่ก็ไม่อยากให้น้องของพี่ต้องทุกข์ไปตลอดชีวิต พี่ทนเห็นมันทำร้ายเมฆไม่ได้อีกแล้ว” พี่ชินยังคงเป็นพี่ชายที่อ่อนโยนเสมอ ผมรู้ว่าทุกอย่างที่พี่ชินทำ เพราะเป็นห่วงผม และผมเองก็กำลังทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนสบายใจ
“อย่าโทษตัวเองสิครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมเลือกมันเอง”
“เอาล่ะ ถึงเวลาที่คนป่วยต้องพักผ่อนแล้วนะ” พี่ชายบอกก่อนจะลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา ผ้าห่มผืนหนาถูกห่มจนถึงหน้าอก ผม
ยิ้มให้พี่ชายอีกครั้ง ก่อนที่พี่ชินจะดินออกจากห้องไป ผมไม่รู้ว่าที่ทำอยู่มันดีหรือเปล่า แต่มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วในตอนนี้
ก๊อกๆ
“ใครครับ”
“ป้าเองค่ะ คุณเมฆคะ คุณหญิงทิพย์ มาเยี่ยมค่ะ” คนที่อยู่นอกห้องบอก ก่อนที่ผมจะพยุงตัวเองไปที่ไม้เท้าที่วางอยู่ข้างเตียง
“เดี๋ยวป้าช่วยค่ะ” ป้าแต้วบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะประคองผมลงมาจากห้องนอน
“แล้วพี่ชินกับพ่อล่ะครับ”
“คุณท่านมีงานด่วนค่ะ ส่วนคุณชินเห็นว่าจะเข้าไปบริษัทเพลงหน่อยน่ะค่ะ”
“อ้าวตาเมฆมาแล้วเหรอลูก” ป้าทิพย์เอ่ยทัก ผมยกมือไหว้แม่เพื่อนก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างๆ
“อาการเป็นยังไงบ้าง ลูก”
“ดีขึ้นมากแล้วครับ เหลือแค่ขาซ้ายเท่านั้นที่ต้องเข้าเฝือกแต่ก็อีกอาทิตย์นึงก็เอาออกได้แล้วครับ”
“ป้าขอโทษด้วยนะ ที่ไปเยี่ยมเมฆแค่ครั้งเดียวเอง แต่ก็ถือโอกาสวันนี้ที่เมฆออกจากโรงพยาบาลมาเยี่ยมซะเลย คงไม่ว่าคนแก่
นะลูก” ป้าทิพย์เอ่ยถาม
“ผมไม่กล้า ว่าหรอกครับ แค่ป้าทิพย์มาเยี่ยมก็ดีใจมากแล้ว”
“แม่ครับ ของเยี่ยมที่แม่ฝากซื้อได้แล้วนะครับ” เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นทำให้ผมชะงัก เสียงที่ผมไม่จำเป็นต้องเงยหน้ามองก็รู้ว่าเป็นใคร
“วางไว้นี่เลยจ๊ะ แม่ขอบใจใหญ่มากนะ ที่แวะไปซื้อของให้แม่ คนแก่ก็ขี้หลงขี้ลืมแบบนี้แหล่ะ” ป้าทิพย์บอกติดตลก แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ตลกสัดนิด
“เมฆเป็นอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมเงียบไปล่ะ” ป้าทิพย์เอ่ยถาม
“เปล่าครับ” ผมเลี่ยงที่จะตอบความจริง เพราะป้าทิพย์ไม่รู้เรื่องระหว่างผมกับพี่ใหญ่
“ดีแล้วจ๊ะ ป้าไม่อยากเห็นเมฆไม่สบายใจ ถึงจะไม่ใช่ลูก แต่ป้าก็รักเมฆเหมือนลูกแท้ๆนะ ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ตายจริง ป้านี่ขี้ลืม จริงๆเลย” ป้าทิพย์เอ่ยขึ้นพลางมองนาฬิกาไปด้วย
“มีอะไรเหรอครับ”
“ป้านัดกับทางบ้านของหนูแพรไว้นะสิ นี่ลืมไปเลย เอาอย่างนี้นะ ใหญ่อยู่เป็นเพื่อนน้องก่อนนะลูกเดี๋ยวแม่ไปทำธุระก่อน ส่วนเมฆหายไวๆ นะคะ” ป้าทิพย์บอกก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่เปิดโอกาสให้ผมตอบรับเลยสักนิด
แล้วผมควรจะทำยังไงต่อไปดี ความเงียบที่แสนอึดอัด กำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า ผมสับสน ผมไม่มีความกล้าพอที่จะเดินหนี แต่ในขณะเดียวกันผมก็ไม่อยากจะเจอกับเขาเลบในตอนนี้
“น้องเมฆ” เสียงทุ้มที่ผมคุ้นเคยดีเอ่ยทำลายความเงียบ
“เมฆครับ ใจคอจะไม่คุยกับพี่หน่อยเหรอ” น้ำเสียงที่มีแววน้อยใจ อยู่ในทีทำให้ผมใจหาย คนๆนี้มีอิทธิพลกับผมมากเกินไป มากเกินไปจริงๆ
“ผมขอโทษนะครับ ที่ต้องเสียมารยาทแต่ผมต้องการพักผ่อน ขอตัวนะครับ” ผมบอกก่อนจะใช้ไม้ค้ำเพื่อพยุงตัว ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากเห็นแววตาที่อ่อนโยนนั่น ผมกลัว กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน
“พี่ช่วยนะ” พี่ใหญ่กุลีกุจอเข้ามาช่วยประคอง แต่ผมก็พยายามที่จะสะบัดตัวให้หลุดจากสัมผัสนั้น
“ไม่ต้องมายุ่งกับผม!!” ผมแหวลั่น
“แต่เมฆกำลังเจ็บอยู่ ให้พี่ช่วยเถอะนะ” เขาบอกอย่างเว้าวอน
“ไม่จำเป็น ผมไม่ได้เป็นง่อย เก็บความหวังดีของคุณกลับไปซะ ผมไม่ต้องการ!!!!” ผมตะคอกก่อนจะสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งได้สำเร็จ แม้ว่ามันจะทุลักทุเลไปบ้างเพราะขาที่ยังไม่สมประกอบ
“เมฆ”
“มึงออกห่างจากเมฆเดี๋ยวนี้นะไอ้ใหญ่!!” :angry2:เสียงหนึ่งตะคอกก่อนที่พี่ชินจะผลักพี่ใหญ่ออกห่างจากผม
“มันทำอะไรเมฆหรือเปล่า”
“เปล่าครับ พี่ชินช่วยไล่เขาไปที ผมไม่อยากเห็นหน้าเขา”
“มึงได้ยินแล้วใช่ไหม ไอ้ใหญ่ เมฆเขาไม่อยากเจอหน้ามึง เพราะงั้นออกไปจากบ้านนี้ซะ คนบ้านนี้ไม่ต้องการจะหายใจร่วมกับมึง!!” พี่ชินบอก
“แล้วทำไมกูต้องฟังที่มึงพูดด้วย มึงไม่ใช่คนบ้านนี้สักหน่อย” คนที่ยืนอยู่อีกมุม ถามขึ้น
“พี่ชินเป็นคนบ้านนี้ คุณต่างหากที่ไม่ใช่ กรุณาออกไปจากบ้านของผมด้วยครับ เชิญ!!” แต่เป็นผมเองที่ตอบแทน
“เมฆ” พี่ใหญ่ครางเสียงแผ่ว แววตาที่ส่งมาทำให้ผมต้องเบือนหน้าไปอีกทาง แววตาที่มีแต่ความเจ็บปวดนั่น กำลังทำให้ผมเจ็บไปด้วย จนผมต้องกำชายเสื้อพี่ชินไว้แน่น กลัวว่า น้ำตาเจ้ากรรมมันจะห้ามไม่อยู่
“มึงไม่ได้ยิน หรือไงกลับไปซะ คนบ้านนี้ไม่ต้องการจะพบมึง”
“เมฆครับ พี่รู้ว่าสิ่งที่พี่ทำมันยากเกินจะให้อภัย พี่คงพูดอะไรไม่ได้ไปกว่า ขอโทษ แต่มีสิ่งหนึ่งที่พี่คิดว่าเมฆต้องรู้ ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนี้ รักเมฆนะ พี่รักเมฆได้ยินไหม มันอาจจะสาเกินไปที่พี่เพิ่งรู้ใจตัวเอง แต่พี่จะไม่มีวันยอมแพ้ พี่จะทำให้เมฆเห็นว่าพี่รักเมฆจริงๆ ไม่ว่าจะต้องรออีกนานแค่ไหนก็ตาม”
ทุกคำที่ออกมาจากปากเขา กำลังทำให้หัวใจผมเต้นแรง ไม่ใช่ความตื่นเต้นแต่เป็นความกลัว แม้จะดีใจแค่ไหนที่ได้ยินคำว่ารัก แต่ส่วนลึกในจิตใจมันกลับต่อต้าน ผมกำลังกลัว กลัวว่ามันจะเป็นแค่การหลอกลวง ให้คนโง่ๆ อย่างผมตายใจอีกครั้ง
“หยุดพล่ามคำว่าว่ารัก บ้าบอของมึงสักทีเถอะไอ้ใหญ่ คนที่มึงรักคือฟ้าไม่ใช่หรือไง รักจนจะเป็นจะตายไม่ใช่เหรอ เหอะ ต่อให้มึงอมพระมาพูด คนบ้านนี้ก็ไม่มีวันเชื่อมึง ออกไปซะก่อนที่กูจะแจ้งตำรวจ ป้าแต้วครับส่งแขก” พี่ชินตะคอก พลางพยุงผมขึ้นชั้นสองไปทันที
“เมฆ” เสียงของพี่ชินเอ่ยเรียกพร้อมกับอ้อมกอดอุ่นที่กอดผมไว้แน่น
“พี่ชิน พี่ใหญ่ต้องการอะไร เขาต้องการอะไรจากผมกันแน่” ผมได้แต่ซุกหน้ากับอกของพี่ชายแล้วปล่อยน้ำตาแห่งความสับสนไหลออกมาช้าๆ
“ร้องออกมาเถอะ ร้องมันออกมาให้พอ ”
“พี่ชิน ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากเจอพี่ใหญ่ พี่ชินพาผมไปอยู่ที่อื่นได้ไหม ไปไหนก็ได้ แค่อย่าให้เขาตามเราเจอก็พอ”
“เมฆแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้”
“ผมแน่ใจครับ พี่ใหญ่กำลังจะแต่งงาน ผมแค่ไม่อยากกลายเป็นส่วนเกินของใคร นะครับ ช่วยพาผมไปจากที่นี่ที”
ผมได้ยินเสียงพี่ชินลอบถอนใจ แต่ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว ผมกลัวว่าสักวันตัวเองจะใจอ่อนกับพี่ใหญ่แล้วกลับไปอยู่ในวังวนเดิมๆนั่นอีกครั้ง
“ถ้าเมฆ ตัดสินใจแล้ว พี่ก็จะพาเมฆไปเอง แต่คงต้องรอขออนุญาต พ่อเมฆก่อนนะ ก็ดีเหมือนกันถือว่าพาคนป่วยไปพักร้อนด้วย”
“ขอบคุณมากนะครับ”
ผมยิ้มรับก่อนจะกอดพี่ชายแน่นขึ้น ถึงเวลาที่ผมควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่สักที หมดเวลาที่จะจมอยู่กับความรักที่เพ้อฝันนั่นแล้ว
ลาก่อนนะ ความรัก ลาก่อนนะครับพี่ใหญ่
……ชลธร………..
ผมเข้าใจแล้ว…
เข้าใจความรู้สึกของเมฆแล้วว่าที่ผ่านมาเมฆต้องเจ็บแค่ไหน แค่ที่ผมได้เห็นสายตาเย็นชา ของเขาก็ทำให้ผมเจ็บจนแทบพูดไม่ออก แล้วเมฆล่ะ เมฆต้องทนแบกรับความรู้สึกนี้มาตลอด 5 ปี เมฆทนได้ยังไงกัน ..
“พี่หมอ ผมมันเลวมากใช่ไหมพี่”
“ใช่แกเลวมาก เลวมากๆๆ ใครใช้ให้แกมารบกวนเวลาสวีท ของพี่ห่ะ ไอ้น้องเวร!!” พี่หมอแหวลั่นก่อนจะชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ ที่มารบกวนวันหยุดอันแสนมีค่าของเขา แต่ตอนนี้ผมไร้ที่พึ่ง คิดไม่ออกจริงๆว่าจะไปหาใคร
“ลม อย่าไปว่าน้องแบบนั้นสิ น้องเขามาปรึกษานะ” คนที่นั่งอยู่ข้างๆพี่ลมบอกก่อนจะยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
“นัทอ่า เข้าข้างมันอีกแล้ว”
“อย่ามาทำงอนเป็นเด็ก ใหญ่มาก็ดีแล้ว พี่ฝากดูแลคุณหมอเขาด้วยนะ เดี๋ยวพี่ต้องเข้าร้านสักหน่อย เย็นๆถ้าไม่มีธุระอะไรก็อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ”
“ครับพี่นัท ขอบคุณมากนะครับแล้วก็ขอโทษที่รบกวน”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า คนกันเอง พี่ไปนะ”
“แกมีอะไร ก็ว่ามา ไม่มีเวลามากจะไปสวีทกะเมียเข้าใจไหม” พี่หมอบอกเสียงเครียด
“ผมก็แค่อยากจะปรึกษาพี่ เรื่อง..”
“เมีย” พี่หมอเอ่ยขัดก่อนจะส่ายหน้าระอา
“ไหนบอกว่าคิดแผนแล้วไงว่ะ แล้วมานั่งหน้าบึ้งทำไมอีก”
“แผนน่ะคิดแล้ว แต่ว่ามันท้อนิดหน่อยว่ะพี่ วันนี้ผมไปหาเขามา แค่หน้าเขาก็ยังไม่ยอมมองเลย ไหนจะไอ้อดีตเพื่อนตัวดีที่มันเกาะติดเมฆแจนั่นอีก ผมจะทำยังไงดีว่ะ”
“ไอ้ใหญ่ เรื่องง้อเมียน่ะมันง่ายนิดเดียว แค่มึงมีใจ ใจที่รักเขาจริงๆดวงเดียวก็พอ ไม่จำเป็นต้องคิดแผนซับซ้อนอะไรพวกนั้นหรอก เอาใจมึงน่ะ ไปแลกใจเขามาซะก็สิ้นเรื่อง”
....................................TBC................................
มาต่อแล้วคร่า
หลังจากที่หายไป สิบวัน ชิมิ
พิตแจ้งนิดนึงน๊า ว่า ต่อไปอาจจะไม่สามารถอัพนิยาย
เป็นรอบ ได้อ่างสมำ่เสมอแล้วนะคะ
เพราะว่า งานที่ทำอยู่ ต้องออก ตจว ตลอด
(จริงๆต้องไปพรุ่งนี้ และอาจาวจนถึงวันที่ 16)
ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
แต่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งแน่นอน รอเขาหน่อยนะตัวเองน๊า
รักทุกคน นะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 347515 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก