…………..38…………..
ชลธร
“เสร็จสักที” ผมมอง “อุปกรณ์” ที่เตรียมไว้ท้ายรถ ก่อนจะยิ้มกว้าง ถึงวิธีของผมมันจะโบราณไปสักหน่อย แต่รับรองว่ามันต้องได้ผล
“ใหญ่จะไปไหนเหรอลูก” แม่เลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ
“ผมจะไปง้อลูกสะใภ้แม่ ไงครับ” ผมบอกก่อนจะกอดแม่แน่น
“แม่ครับ ให้กำลังใจผมหน่อยสิ ลูกสะใภ้แม่ ใจแข็งมากเลยนะครับ”
“ใหญ่ แม่จะเอาใจช่วยแล้วกันนะลูก น้องอาจจะใจแข็งหรือใจร้ายกับใหญ่บ้างนั่นเพราะน้องเจ็บปวด มามาก แต่แม่เชื่อนะว่า น้อง
ยังรักลูกอยู่ รีบๆง้อน้องห้ได้เร็วๆแล้วกัน แม่คิดถึงเมฆจะแย่” แม่บอกก่อนจะลูบหัวผมไปด้วย สัมผัสจากแม่ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นเยอะ และเชื่อแน่ว่า มันต้องสำเร็จ
“ขอบคุณนะครับ ที่แม่ไม่รังเกียจผม”
“พูดอะไรอย่างนั้นลูก ไม่มีแม่คนไหน รังเกียจลูกตัวเองหรอก ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ แม่” ผมบอกพลางหอมแก้มแม่เพื่อขอกำลังใจ
ปริ๊นๆๆ
รถคุ้นตาขับเข้ามาในบ้าน ก่อนที่คนที่ผมหลบหน้ามาตลอดจะเปิดประตูออกมา
“คุณใหญ่จะไปไหน เหรอคะ” คุณแพรถามเสียงเบา ผมรู้จากแม่ว่าหลังจากที่ผมยกเลิกงานแต่ง ทางบ้านของคุณแพรโกรธมาก
จนมองหน้ากันไม่ติด เรียกว่าตัดขาดทุกอย่างทั้งทางสังคมและทางธุรกิจ แต่ดูเหมือนว่า คุณแพรจะยังมาหาผมเหมือนเดิม แต่ผมกลับเป็นฝ่ายที่คอยหลบหน้าเธอตลอด
“ผมจะไปตั้งแคมป์ กับเพื่อนสักสองสามวันน่ะครับ”
“น่าสนุก จังเลยนะคะ” เธอยิ้ม แต่กลับเป็นยิ้มที่ดูฝืนใจเต็มที
“คุณแพรครับ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมครับ เชิญทางนี้ดีกว่าครับ” ผมบอกก่อนจะเดินนำเธอเข้ามาในสวน ถึงเวลาที่ผม
ต้องเผชิญหน้ากับความจริงเสียที
“คุณใหญ่ มีอะไรงั้นเหรอคะ”
“ผมว่าเรา อย่าเจอกันอีกเลยได้ไหมครับ ผมกับคุณเราสองคนถอนหมั้นกันแล้ว แม่คุณคงไม่พอใจนักถ้าเรายังจะมาเจอกัน”
“คุณใหญ่คะ แพรขอถามตรงๆ ได้ไหม แพรทำผิดอะไร ทำไมคุณใหญ่ถึงต้องถอนหมั้น” เธอถามเสียงแผ่ว
“คุณแพรไม่ผิดหรอกนะครับ ถ้าจะมีใครสักคนที่ผิด ก็คงเป็นผม ผมผิดที่ดึงคุณแพรเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมด ผมขอโทษ
นะครับ ขอโทษที่ทำให้คนดีๆอย่างคุณแพร ต้องเสียใจ”
“คุณใหญ่ไม่เคย ชอบ แพร สักนิดเลย ใช่ไหมคะ”
“ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วครับ ผมขอโทษที่เห็นแก่ตัว แต่ถ้าเราแต่งงานกันไป วันหนึ่งคุณแพรคงต้องเสียใจเพราะผมมากกว่านี้ ผมเชื่อนะครับว่าคนดีๆ อย่างคุณแพรยังมีคนที่พร้อมจะดูแล อีกมากมาย”
“คุณใหญ่ เชื่อไหมคะ ว่าคุณเป็น ผู้ชายคนแรกที่แพร รู้สึก ชอบ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ยิ่งได้อยู่ใกล้ก็ยิ่งชอบ มากขึ้นเรื่อยๆ แพร
ดีใจมากที่เราสองคนเป็นคู่หมั้นกัน และหวังกับตัวเองว่า สักวันจะเป็น ภรรยาที่ดีของคุณ” เธอบอกทั้งน้ำตา
“แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ใช่ไหมคะ เพราะ คุณไม่เคยรักแพร เลย ”
“ผมขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไร หรอกค่ะ แพรไม่เป็นไร แต่คุณใหญ่บอกแพรได้ไหม ว่าคนที่คุณรักเป็นใครคะ ”
ผมเลือกที่จะเงียบเพราะไม่รู้จะตอบคำถามของเธอยังไง คุณแพรคงรู้สึกไม่ดีนัก ถ้ารู้ว่า อดีตคู่หมั้นของเธอ รักผู้ชายด้วยกัน
“ผมต้องขอตัว ก่อนนะครับ จะสายแล้ว” ผมบอกก่อนจะเดินกลับไปที่รถ ผมได้แต่หวังว่าวันหนึ่งเธอจะทำใจได้ และเลิกเสียใจเพราะผม
ผมจอดรถที่หน้าบ้านหลังเดิมอีกครั้ง ก่อนจะกดกริ่ง ลุงคนสวนเจ้าเดิม วิ่งออกมารับก่อนจะทำสีหน้าลำบากใจเมื่อเห็นว่าเป็นผม
“ลุงครับ ช่วยเปิดประตูให้หน่อยครับ”
“เอ่อ คุณชิน สั่งไว้ว่าถ้าคุณมาห้ามเปิดประตูให้เด็ดขาดครับ เห็นใจลุงเถอะนะครับ ยังไม่อยากตกงานตอนแก่”
“ไม่เป็นไร ครับลุง แล้วเจ้านายลุงเขาไม่อยู่บ้านเหรอครับ”
“ไม่อยู่ครับ คุณชินเข้าบริษัท ส่วนคุณเมฆ ได้ยินว่า จะไปที่ร้านกาแฟ อะไรสักอย่างน่ะครับ ลุงก็ไม่แน่ใจ”
“ขอบคุณมากนะครับ” ผมบอกลา ก่อนจะกลับเข้ามาในรถ ร้านกาแฟที่ผมพอจะนึกออกตอนนี้ก็มีแค่ ร้านเดียวที่เมฆจะไป
…..เมฆา…..
ผมมองประตูกระจกใสของร้านก่อนจะ ยกยิ้ม ผมไม่ได้มาที่นี่นานแค่ไหนแล้วนะ ไม่รู้ว่าป่านนี้ ไอ้ไม้ จะทำผมพี่ต้นหงอกไปกี่เส้นแล้ว
“รับอะไรดีครับ” เจ้าของร้านที่ก้มชงกาแฟอยู่เอ่ยถาม
“ผมไม่ได้อยากกินกาแฟ หรอกครับ”
“คุณ นี่มันร้านกาแฟนะครับ เฮ้ย เมฆ!!!” เจ้าของร้านตาโตเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอผม
“มาได้ไงเนี่ย ไม่บอกล่วงหน้าเลย” พี่ต้นถาม พลางตบบ่าผมเบาๆ
“พอดีว่าคิดถึงน่ะพี่ ก็เลยแวะมาเยี่ยม แล้วนี่ ไอ้ไม้ไปไหนครับ” ผมถามก่อนจะสอดส่ายสายตาหาไอ้เด็กเกรียนตัวแสบ
“มันคงอยู่ หลังร้านน่ะ เดี๋ยวพี่ไปเรียกให้นะ” พี่ต้นบอกก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้าน ผมมองบรรยากาศรอบๆก่อนจะยกยิ้มกว้าง
ที่นี่ยังคงอบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนเดิม ไม่ว่าจะมาสักกี่ครั้งที่นี่ก็ยังน่าอยู่เสมอ
“ลูกพี่!!” รอไม่นานเจ้าเด็กเกรียนก็วิ่งเข้ามาหาก่อนจะรวบตัวผมไปกอดแน่น
“พอเลยๆ หายใจไม่ออกเว้ย” ผมบ่น แต่เจ้าเด็กเกรียนก็ยังกอดไม่เลิก
“ก็คนมันคิดถึงนิ พวกพี่ไม่อยู่เหงาจะตาย พี่เล็กก็มาบ้างไม่มาบ้าง ส่วนลูกพี่ก็หายหน้าไปเป็นเดือนๆ”
“งอนเหรอห่ะ ไอ้ไม้ ทำตัวให้มันสมกับเป็นเด็กช่างหน่อย พี่ก็กลับมาแล้วไง พี่ต้นครับวันนี้ผมขอเป็นเด็กเสริฟ์ สักวันนะพี่”
ประโยคแรกพูดกับไอ้ไม้ ส่วนประโยคหลังก็หันไปพูดกับเจ้าของร้าน พี่ต้นไม่ตอบแต่พยักหน้ารับก่อนจะสาละวนกับการชงกาแฟ
ต่อ
“เอาล่ะ ไม้พาพี่ไปเปลี่ยน เสื้อผ้าดิ” ผมบอกก่อนจะลากไอ้ไม้เข้ามาหลังร้าน ไม่ใช่ว่าผมจำไม่ได้หรอกนะครับ แต่ผมแค่รู้สึกว่า
ไอ้ไม้มันมีบางอย่างแปลกไป เพราะตอนที่กอดกัน ผมเห็นว่ามันร้องไห้ !!
“เสื้อผ้าอยู่ในตู้เหมือนเดิมนะพี่ ผมซักไว้รอพวกพี่แล้ว” เจ้าเด็กแสบอกอย่างร่าเริง
“ไม้ มีอะไรจะบอกพี่หรือเปล่า”
“พี่พูดเรื่องไรเนี่ย”
“ไม้” ผมถามเสียงเข้ม ถึงผมกับไม้จะรู้จักกันได้ไม่ได้ แต่ครั้งก่อนที่ผมมาอยู่ที่นี่ผมรู้สึกว่าไอ้ไม้มัน ร่าเริงมากกว่านี้ เพราะไม้ที่ผมเห็นวันนี้ ดูมันฝืนยิ้มยังไงชอบกล
“ไม่มีอะไร จริงๆพี่ ไม่มีอะไร” ไอ้ไม้บอกเสียงแผ่ว ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง
“นี่มันรอยอะไร” ผมถามเสียงเข้ม เมื่อเหลือบไปเห็นรอยแดงๆ บนต้นคอของน้อง
“ยุงกัดมั้งพี่ ช่วงนี้หน้าฝน ยุงมันชุม”
ผมถอนหายใจก่อนจะมองไม้อย่างไม่เข้าใจ ผมไม่ใช่เด็กสองขวบที่จะเชื่อว่ามันเป็นรอยยุงจริงๆหรอกนะครับ มันมีอะไรปิดบังผมอยู่กันแน่ ไอ้ไม้ที่ร่าเริง คนนั้นไปไหน แล้วใคร ที่ทำให้ ความสุขในแววตาของไม้หายไป
“ไปทำงานกันเถอะพี่ เดี๋ยวพี่ต้นจะว่าเอา”
“เดี๋ยวสิไม้ แกเลิกเรียกพี่ต้นว่า ลุง ตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมว่าชักจะแปลกๆแล้วนะครับ
“พี่เขาไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อย ผมเลิกเรียกมาตั้งนานแล้วพี่ ไปทำงานเถอะป่ะ”
“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจบอกพี่ได้นะ ถึงเราจะรู้จักกันไม่นาน แต่พี่ก็รักแกเหมือนน้องแท้ๆนะ” ผมบอกก่อนจะลูบหัวน้องไปด้วย ไอ้
ไม้เป็นเด็กน่ารัก ความร่าเริงสดใส ที่มันมีทำให้ ชีวิตที่หดหู่ของผมมีสีสัน ผมไม่อยากให้ความสดใสพวกนั้นมันหายไป ไม้ไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิด
“แต่งตัวนานมาก” พี่ต้นแซว
“แหม พี่ ผมหายไปนาน มันก็เลยหาชุดไม่เจอน่ะ ว่าแต่มีออร์เดอร์ไหมพี่ ผมอยากทำงานแล้ว”
“นี่เลย โต๊ะ 5 ไปเร็วๆ ลูกค้ารอนานแล้ว”
“คร้าบบบ” ผมบอกก่อนจะลอบมองไอ้ไม้ที่ถูพื้นอยู่อีกมุม อย่างเป็นห่วง เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ
“กาแฟที่สั่งได้แล้วครับ” ผมบอกพลางวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ลูกค้าคนนี้ท่าจะสายตาสั้นเพราะพี่แกเล่นเอาหนังสือพิมพ์จ่อจน
ติดหน้า
“เดี๋ยวสิ เมฆ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกก่อนที่มือของใครบางคนจะคว้าข้อมือผมไว้
“คุณชลธร” ผมพยายามเบาเสียงที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะไม่อยากให้ลูกค้าคนอื่นตกใจ โชคดีที่วันนี้ลูกค้าไม่เยอะมากและพี่
ใหญ่ก็นั่งโต๊ะที่ค่อนข้างห่างจากคนอื่นพอสมควร
“นั่งคุยกับพี่ก่อนได้ไหมครับ”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องทำงาน กรุณาปล่อยมือด้วย” ผมอกเสียงเข้มก่อนจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุม
“ไม่เป็นไรครับ พี่นั่งรอเมฆเลือกงานได้”
“กลับไปดีกว่าครับคุณชลธร อย่า รอ ผมเลย มันไม่ประโยชน์ หรอก”
“พี่จะรอ รอวันที่เมฆ ให้อภัยพี่ ต่อให้นานแค่ไหนพี่ก็รอได้” เขาบอกเสียงหนักแน่น
ผมไม่ตอบแต่เลือกที่จะเดินออกมา เพราะกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว ทำไมผมถึงอ่อนแอแบบนี้ ทำไม ผมต้องหวั่นไหวทุกครั้งที่
เห็นหน้าพี่ใหญ่
.........................TBC.............................
ดูเหมือนว่า คู่รอง จิมีคะแนน นำ คู่หลัก ซะงั้น ฮาเลย
คินชิน เอาไว้นะคะ เอาไว้ก่อน
เรายังมีภาค 3 อีกคู่ จำได้ไหมเอ่ย พี่ต้นกับน้องไม้ ยังไม่ได้เคลียร์เลยนะ
ฮ่าๆๆ
โพลล์
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 347988 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก