……………..39………………
“ลูกพี่ คุณคนนั้น น่ะ พี่ชายพี่เล็กไม่ใช่เหรอ” ไอ้ไม้ถามหลังจากที่มันมองพี่ใหญ่อยู่นาน
“อืม”
“อ้าวแล้วเขามา ที่นี่อีกทำไม อ่ะ ก็พี่เล็กเขากลับบ้านไปแล้วนิ แล้วก็คืนดีกับแฟนแล้วด้วย” ไอ้ไม้เลิกคิ้วถาม
“อย่ามายืนถามเป็นเจ้าหนูจำไม ได้ไหม ไปทำงานโน่นไป เขาจะมาทำอะไรก็ช่างเขาเถอะน่า อย่าไปใส่ใจเลย” ผมบอกปัดไปเพราะขี้เกียจจะอธิบาย
“แต่มันน่าสงสัยนิพี่ เขานั่งที่ร้านเรามา สามชั่วโมงแล้วนะ ผมว่ามันนานเกินอ่ะ”
“ไอ้นี่ แกจะไปยุ่งกับลูกค้าทำไมห่ะ ไปทำงานเลยไป ” ผมเอ็ดก่อนที่ไอ้ไม้จะเดินหน้ามุ่ยเข้าครัวไป
“พี่ต้น เหม่ออะไรเนี่ย” ผมแซวเจ้าของร้านที่เอาแต่เหม่อเหมือนมีอะไรในใจมาทั้งวัน
"เปล่าหรอก ว่าแต่เราเถอะ คนนั้นน่ะ แฟนเหรอ” พี่ต้นแซวกลับ ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
แฟน…ผมคงไม่มี วาสนาขนาดนั้น
“ไม่ใช่หรอกพี่ คนนั้นพี่ใหญ่พี่ชายไอ้เล็กไง พี่จำไม่ได้เหรอ”
“จะว่าไปก็หน้าคุ้นๆนะ แต่ไม่ใช่แฟนแน่เหรอ ทำไมเขาถึงต้องมองพี่ตาขวางขนาดนั้นด้วยล่ะ” พี่ต้นบอกก่อนก่อนจะอมยิ้ม
“ไม่หรอกพี่ เขาคงร้อนมั้ง ผมไม่ได้มีความสำคัญกับใครขนาดนั้นสักหน่อย” ทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ความน้อยใจ พวกนี้
มันมาจากไหนกัน
“เฮ้อ อีกคู่แล้วสิเนี่ย” พี่ต้นบ่นเสียงเบา ก่อนจะไปสนใจกาแฟต่อ
หลังจากที่นาฬิกาเลยเลข 5 มาได้สักพักผมก็ขอตัวกลับเพราะถ้ากลับเย็นพี่ชายผมต้องเป็นห่วงอีก รายนั้นยิ่งชอบทำเหมือนผมอายุสามขวบอยู่ด้วย
“เมฆครับ กลับแล้วเหรอพี่ไปส่งไหม” เสียงทุ้มถามขึ้นก่อนที่มือหนาจะคว้าข้อมือผมเอาไว้
“ไม่ต้องครับ มีรถ กลับเองได้ ไม่รบกวนดีกว่า”
“ ถ้าอย่างนั้นพี่ขับรถตามไปส่งนะ” เขายังคงถามต่อ แววตาเว้าวอนที่ส่งมาทำให้ผมต้องก้มหน้าลง ไม่อยากมองไม่อยากเห็น
กลัวว่าใจตัวเองจะเข้มแข็งไม่พอ
“นะครับให้พี่ ตามไปส่งนะ” ผมเลือกที่จะเงียบก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกมาทันที
อย่าใจอ่อนนะเมฆ อย่าใจอ่อนเด็ดขาด
ผมท่องประโยคนี้ วันละร้อยๆรอบ แต่ก็ไม่รู้ ว่ามันจะใช้ได้ผล นานแค่ไหน
……..ชลธร…..
ผมถอนใจอย่างแรงก่อนจะกลับขึ้นไปนั่งบนรถของตัวเอง ยอมรับว่าแววตาเฉยชาของเมฆทำให้ผมใจแป้วไปเหมือนกันแต่ผมก็ทำได้แค่ให้กำลังตัวเองเท่านั้น ผมจะยอมแพ้ไม่ได้ถ้าผมยังอยากได้เขาคืน
มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นจะท้อไม่ได้นะ ไอ้ใหญ่
รถคันหน้าขับเร็วจนผมแทบตามไม่ทันไม่รู้ว่าเมฆ จงใจหรือชินกันแน่ ปกติเขาเป็นคนที่ขับรถค่อนข้างเร็วอยู่แล้วแต่วันนี้มันดูเร็ว
มากกว่าทุกวัน อุบัติเหตุของฟ้าทำให้ผมเป็นห่วง อีกคนอยู่ลึกๆ แม้จะรู้ว่าเมฆขับรถเก่งแต่มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี จนรถของเมฆมาถึงบ้านนั่นล่ะครับผมถึงค่อยหายใจโล่ง
ลุงคนสวนเจ้าเดิมออกมาเปิดประตูอย่างรู้หน้าที่แต่ผมก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าบ้านเหมือนเดิม
“เมฆครับ พี่ว่าคราวหลัง เมฆขับรถช้ากว่านี้หน่อยก็ดีนะครับ พี่เป็นห่วง” ผมตะโกนบอกเมื่ออีกคนเตรียมตัวจะเดินเข้าบ้าน ผมเห็นเมฆชะงักนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป แค่นี้ ก็ดีแล้ว ผมยิ้มก่อนจะปลอบใจตัวเอง อย่างน้อยมันก็แปลว่าเมฆยังได้ยินในสิ่งที่ผมพูด
ปริ๊นๆๆ
เสียงแตรรถยนต์ทำให้ผมสะดุ้งก่อนจะมองรถคุ้นตาที่เข้ามาจอดข้างๆรถผม
“ไอ้ใหญ่ มึงมาทำไมอีกวะ!!” เสียงตะโกนที่คุ้นหูมากดังขึ้นก่อนที่ไอ้ชินจะลงมาจากรถแล้วยืนจ้องหน้าผมเขม็ง
“กูก็มาหาเมียกูไง” ผมตอบก่อนจะยักคิ้วอย่างเป็นต่อ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าจากหลังรถมาถือไว้
“กูไม่อนุญาต ออกจากบ้านกูไปเลยนะ!!” มันแหวลั่นก่อนที่ พลางผลักอกผมจนเซ ก่อนจะกำหมัดแน่นพร้อมจะโผเข้าต่อยผม
เต็มที่ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ มันโดนไอ้คิน จับไว้นะครับ
“ปล่อยกูสิวะ มึงจับกูทำไมเนี่ย!!” มันแหวลั่นพลางดิ้นไปมา แต่อย่างไอ้ชินจะไปสู้แรงควายไบซันอย่างไอ้คินได้ยังไง
“ไม่จับมึงก็ต่อยไอ้ใหญ่มันนะสิ อะไรกันหนักหนาวะหะ กูนึกว่าพวกมึงจะดีกันแล้วซะอีก เรื่องมันผ่านมานาน จนน่าจะลืมไปได้
แล้วนะเว้ย ฟ้าเขาตายไปนานแล้ว พวกมึงน่าจะลืมๆไปบ้าง พวกมึงเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”
“มันไม่ใช่เพื่อนกู!! กูไม่มีเพื่อนอย่างมัน!!” ไอ้ชินตะคอก
“ไอ้ชิน ถ้าเป็นเรื่องฟ้า กูขอโทษ กูไม่รู้จริงๆว่าฟ้าเขาจะโกหกกู กูขอโทษ” ผมบอก ผมในตอนนั้นคงโง่อย่างที่มันบอกจริงๆ ถึง
ไม่เคยเอะใจเลยสักนิดว่าฟ้าโกหก คนอย่างไอ้ชินไม่มีทางตีท้ายครัวเพื่อนแน่ๆ
“เหอะ เรื่องของผู้หญิง คนนั้นกูไม่เคยเก็บคิดให้มัน รกสมองหรอก แต่กูแค่ไม่คิดว่า เพื่อนที่กูคบมาสี่ปีจะตัดเพื่อนกับกูเพราะคำพูดของคนๆเดียว มึงจำได้ไหม ไอ้ใหญ่ ว่ามึงพูดกับกูว่ายังไง มึงบอกเองไม่ใช่เหรอว่า มึงไม่มีเพื่อนอย่างกู มึงไม่ฟังแม้แต่คำอธิบายของกูด้วยซ้ำ เหอะ นี่เหรอเพื่อน แล้วอย่ามายุ่งกับเมฆเด็ดขาด คนของกูกูดูแลเองได้ ไม่ต้องให้คนอย่างมึงมาดูแล” มันบอกก่อนจะเดินเข้าบ้านไปทันที โดยที่ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดอะไรอีกเลย
“เฮ้อ กูไม่คิดว่าเราสามคน จะทะเลาะกันเพราะ ผู้หญิงคนเดียวเลยว่ะ” ไอ้คินชินบอกก่อนจะตบบ่าผมเบาๆ
“มึงพูดเหมือน มึงกับมันเคยทะเลาะกันเพราะฟ้า”
“เคยสิ บ่อยด้วย มันน่ะชอบคิดว่ากูจะตีท้ายครัวมึง ”
“ทำไมวะ”
“มันไปเจอตอนที่กูอยู่กับฟ้าไง ” มันบอกก่อนที่ผมจะเลิกคิ้วอย่างสงสัย ทำไมเรื่องนี้ผมไม่เคยรู้
“ที่มึงไม่รู้เพราะพวกกูตกลงกันแล้วว่าจะไม่บอกมึง เพราะถึงบอกไปมึงก็ไม่เชื่อพวกกูอยู่ดี จริงไหม กูไม่ได้อยากว่าคนตายหรอกนะ แต่ฟ้า น่ะ เข้าหากูจริงๆ แต่มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยสนใครจริงจัง นอกจากไอ้ชิน ” มันบอกเสียงเข้ม ผมมองเข้าไปในบ้านก่อนจะถอนหายใจแรง ผมทำผิดต่อทุกคนจริงๆด้วยสินะ ทั้งกับเพื่อนและคนที่ผมรัก แต่ผมก็ไม่อยากโทษว่าฟ้าเป็นต้นเหตุเพราะต้นเหตุทุกอย่างมันก็คือผม ถ้าผมจะหนักแน่นกว่านี้ ผมก็คงไม่ต้องเสียเพื่อนดีๆอย่างไอ้ชินไป
“เหอะ สู้เว้ย เพื่อน มึงเชื่อกูว่า คนบ้านนี้ ง้อไม่ยากหรอก” ไอ้คินบอกพลางกอดคอผมแน่น
“มึงเคยง้อ คนบ้านนี้หรือไง ทำเป็นรู้ดี”
“ก็ กูง้ออยู่นี่ไงวะ เช้าถึงเย็นถึงขนาดนี้ มึงคิดว่ามัน คืออะไรล่ะ”
“แล้วเป็นไง”
“นี่ใคร กู อนาคิน นะครับ แค่นี้สบายๆ ว่ะ ฮ่าๆ” มันบอกก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่เสียงตะโกนก็ดังขึ้นจนผมกับมันถึงกับสะดุ้ง
“ไอ้คิน มึงจะจอดรถไว้หน้าบ้านอีกนานไหม เอาเข้ามาเก็บสักทีสิวะ!!”
“เออ บ่นจริง ถ้าไม่ติดว่ากูชอบมึงนะ กระโดดต่อยปากไปแล้ว” ไอ้ชินบ่น ก่อนจะเดินกลับไปที่รถทิ้งให้ผมมองพัฒนาการของ
พวกมันอย่าง งงๆ ดูไปดูมา ทำไมมันเหมือนแฟนกันนักวะ แล้วทำไม ต้องมีผมคนเดียวที่ง้อเมฆไม่ได้สักที
“เฮ้ยไอ้คินกูไปด้วย” ผมอกก่อนจะกระโดดขึ้นรถเข้าไปในบ้านกับไอ้คินมันด้วย เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ผมจะต้องง้อเมฆให้ได้
“เฮ้ย!! มึงให้มันเข้ามาด้วยทำไมเนี่ย” ไอ้เจ้าของบ้านคนเดิมตะโกนลั่น
“ก็มันเป็นเพื่อนกู กูจะปล่อยให้เพื่อนยืนหน้าบ้านได้ไง” ไอ้คินตอบหน้าตาย
“แต่นี่มันบ้านกู”
“เออน่า บ้านมึงก็เหมือนบ้านกู บ้านกูก็เหมือนบ้านกู จบนะ ไปๆ ไปหลังบ้านกับกูดีกว่า” ไอ้คินบอกก่อนจะลากไอ้ชินไปทันที
“พี่ชินกลับมาแล้วเหรอครับ……….คุณ!!! ” เมฆหุบยิ้มแทบจะทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นผม
“คุณเข้ามาทำไมอีกครับ”
“พี่จะย้ายมาอยู่ที่นี่” ผมบอกก่อนจะวางกระเป้าเสื้อผ้าที่เตรียมมาลง คนตรงหน้ามองผมด้วยแววตานิ่งสนิท จนผมไม่รู้ว่าเขากำลัง
คิดอะไรอยู่
“คุณกำลัง เล่นอะไรอยู่ครับ คุณชลธร”
“พี่ไม่ได้เล่นครับ พี่พูดจริงๆ พี่จะอยู่ที่นี่ กับเมฆ เมียพี่อยู่ไหนพี่ก็จะอยู่ด้วย อ้อ แล้วไม่ต้องคิดหนีหรือว่าเปลี่ยนที่อยู่เลยนะครับเพราะเมฆ น่าจะรู้ว่า ไอ้คิน มันไม่ปล่อยให้ ไอ้ชินพาเมฆไปไหนแน่นอน แต่ถึงเมฆจะหนีไปคนเดียว พี่ว่า พี่ก็มีความสามารถที่จะตามหาจนเจอได้อยู่ดี”
“คุณจะบ้าเหรอไง!! ผมพูดจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะครับว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เหนื่อยเปล่าที่คุณจะทำแบบนี้”
“พี่ไม่เคยคิดว่าการง้อ เมฆ เป็นเรื่องที่เหนื่อยเปล่าเลยนะครับ พี่จะพิสูจน์ให้เมฆเห็นว่า พี่รักเมฆ ”
“คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่หรือเปล่า ความจริงคุณอาจจะแค่รู้สึกผิดก็ได้ ผมยกโทษให้แล้ว และเราก็ไม่ได้มีอะไรติดค้างกันอีก”
“พี่โตแล้วนะครับ โตพอที่จะแยกแยะได้แล้วว่า พี่รู้สึกกับเมฆยังไง ไม่ว่าเมฆจะไล่พี่ สักกี่ครั้ง พี่ก็จะไม่ไปไหน พี่จะอยู่ที่นี่ ” ผม
บอกเสียงเข้ม เมื่อเขาไม่ยอมเชื่อผมก็จะทำให้เขาเห็นว่าผมรักเขาจริงๆ
“แต่กูไม่ให้มึงอยู่!!” เสียงของไอ้ชิน ดังขึ้นก่อนมันจะมองผมด้วยสายตาเอาเรื่อง
“แต่กูจะอยู่เมียกู มึงไม่มีสิทธิ์มาห้าม” ผมยังคงยืนยัน
“มึงก็พูดเองเออเอง ตลอด ว่าเมฆเป็นเมีย มึงถามน้องเขาหรือยังว่าเขาเต็มใจหรือเปล่า ไอ้ใหญ่”
“ไอ้ชิน มึงจะไปยุ่งเรื่องผัวเมียเขาทำไมวะ ทำไมมึงไม่ปล่อยให้เขาตกลงกันเอง คนนอกอย่างเราดูอยู่ห่างๆดีกว่า” ไอ้คินที่เพิ่ง
เดินตามเข้ามาบอกเสียงเย็น
“กูจะยุ่ง มึงเงียบไปเลยนะ กูมีสิทธิ์ที่จะยุ่งเรื่องนี้ และกูไม่ยอมให้มึงทำร้ายจิตใตเมฆอีกเด็ดขาด!!”
“พวกพี่พอสักทีเถอะครับ!!!” เมฆที่เงียบมานานโพลงขึ้น ทำให้ผมกับไอ้ชินชะงักไปเลย
“ผมปวดหัว ขอตัวนะครับ” เมฆบอกก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ไอ้ชินหันมาชี้หน้าผมก่อนจะวิ่งตามเมฆไป
“เอาไงมึง” ไอ้คินถามเสียงเบา
“กูจะอยู่ที่นี่”
“แล้วมึงจะนอน ตรงไหน กูว่าไอ้ชินไม่ให้มึงนอนในบ้านแน่ๆ”
“กูมีวิธีของกู ก็แล้วกัน”
“เฮ้ยๆๆ เอาจริงเหรอวะ” ไอ้คินตะโกนลั่นเมื่อเห็นผมเอาเต็นท์ ออกมาจากหลังรถ
“เอาจริงสิ กูบอกแล้วไงว่ากูจะอยู่ที่นี่ ต่อให้ไล่กูก็ไม่ไป”
“ดูท่ามึงจะรักจริงสินะคนนี้” ไอ้คินถามพลางช่วยผมกางเต็นท์อย่างคล่องแคล่ว
“กูเคยบอกมึงไปแล้วไง ว่าคนนี้กูจริงจัง กูทำผิดกับเขาไว้เยอะ เยอะจนกูไม่รู้ว่าเขาจะยอมให้อภัยกูหรือเปล่า แต่กูก็อยากจะสู้ดู
สักครั้ง เผื่อว่าวันนึงเขาจะเห็นใจกูบ้าง”
“ดราม่าว่ะ เป็นกูหน่อยไม่ได้ พูดไม่รู้เรื่องปล้ำแมร่งเลย ฮ่าๆ” ไอ้คินบอก ก่อนที่ผมจะตบหัวมันด้วยความรักล้นเหลือ
“เหอะ ดีแต่ปากนะคุณมึง กูไม่เห็นมึงจะทำอะไรไอ้ชินมันเลย เห็นเดินตามมันต้อยๆทั้งวัน”
“อย่ามาเหมารวมกูกับมึง มันคนละกรณีเว้ย ช่วงนี้กูเป็นพระเอก ไม่อยากฝืนใจถ้าเขาไม่ต้องการ แต่มึงไหนๆก็เลวมาทั้งเรื่องแล้ว เลวต่ออีกหน่อยคนอ่านเขาไม่ตกใจหรอก ”
“ห่าน หาเรื่องให้กูโดนเกลียดอีกละสิ ไหนมึงบอกจะช่วยกันไอ้ชินไง ทำไมไม่ลงมือสักที” ผมถามมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เฮ้ย ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาเว้ย กูก็อยากอยู่สองต่อสองสวีทเหมือนมึงเหมือนกัน แต่มันยังไม่มีโอกาสนี่หว่า เอะอะมันก็จะ
กลัมาหาเมียมึงตลอดแล้วกูจะขัดได้หรือไง” มันทำหน้ายุ่ง ก่อนจะทะแทกตัวลงบนเก้าอี้สนามของผม
“เฮ้อ มึงว่าความรักของเราสองคนจะสมหวังป่ะวะ” จู่ๆไอ้คินมันก็ถามขึ้น
“เหอะมึง ทำตัวเป็นเด็กวัยรุ่นแรกรักนะครับ อีกไม่กี่ปีก็จะสามสิบอยู่แล้ว มั่นใจในตัวเองหน่อยสิวะ ขนาดเขาเกลียดกูแทบตายกูยังไม่ยอมแพ้เลย แล้วมึงกับไอ้ชิน กูก็เห็นรักกันดีนิ มีอะไรให้ท้อ ” ผมอกก่อนจะตบบ่ามันเบาๆ
เราสองคนมองบ้านไม้หลังนั้นก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่คนในนั้นจะใจอ่อน
...........................TBC....................
ช่วงนี้เบาๆ ค่ะ สบายๆ
เกรียนกันไป เบรกอารมณ์ไว้บ้าง เนาะ
โพลล์
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 347854 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก