หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[ka[ze]na]

รักหมวดบูม

[why yyy]

ขอบคุณ

[fahdekkom]

คิดถึงหมวดบูม จะร้องไห้จริงๆนะ

[akeins]

 

[SuPeRDonGDanG]

มาย้อนรอยบ่อยๆ นะคะ คิดถึงหมวดบูม

แต่ไม่ต้องเล่าตอนที่หมวดบูมตายก็ได้ค่ะ แค่นี้ก็หน่วงทุกครั้งที่อ่านแล้วคิดถึงหมวดบูม

 

[Sohso]

เอาเรื่องหมวดบูมมาให้อ่าน ยิ่งคิดถึง 

[kai_kaka]

ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่าน  ชอบเรื่องนี้มากมีครบทุกรส อ่านสามวันรวดวางไม่ได้เลย

[GF_pp]

รออออออ

[thanza1970]

คิดถึง คิดถึง

 
 

[funland]

  อ่านจบน้ำตาร่วง คิดถึง หมวดบูม

[Kralua]

คิดถึงหมวดบูมอยากให้อยู่กับบอมส์นานๆ

[larynx]

"อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆเนอะ"   น้ำตาแตกก 

[twinmonkey0311]

มันคงจะดีกว่านี้ถ้าหมวดบูมยังอยู่

[ffxfernfern]

คิดถึงหมวดบูมฮือออ

[snack]

หมวดบูมมมมมมมมมมมม

[uknowvry]

โอ๊ยยยยยยยย คิดถึงมากกกกกกกกกกก  เหมือนเจอเพื่อนเก่า

[nbom_pkai]

ขอตอนที่พี่บอมปลดทหารแล้วด้วยน้าาา
อยากรู้ว่าเค้าอยู่กันยังไง

[love boy]

คิดถึงหมวดบูม ไม่น่าตายเลยอะ เศร้าใจ

[nbee]

อยากย้อนเวลาคู่ของบอมบูมได้จัง แต่ตอนนี้อยากเห็นเนื้อคู่ของแสบมากกว่า อิอิ

[maemix]

มารอบแสบซ่า ใครนะจะมาเป็นแฟนน้องแสบ

[kai_kaka]

มารอ มารอ 

[Ra poo]

คิดถึงหมวดบูมจริงๆ ตอนจบที่ว่าเสีย เรางี้ตะเตือนไต อ่านภาคลูกไม่ได้เลย

ฮือ ก็รับไม่ได้อะเนอะ ยิ่งอ่านตอนรักกัน พอรู้ว่าไม่มีแล้ว...

งื้อ

[seaz]

ยิ่งอ่านตอนนี้ ยิ่งคิดถึงหมวดบูม //จะร้องไห้ T^T

[ZwolfTD]

ตะลุยอ่านมาหลายอาทิตย์มากกว่าจะจบ(เวลาน้อยต้องใช้ให้คุ้ม) ชอบพี่บอมบ์ พี่มหาตวง หมวดเต้ย หมวดบูม(เศร้าที่ผู้หมวดต้องจากไปจากการปฏิบัติหน้าที่ แต่ก็เข้าใจทหารในเครื่องแบบก็เหมือนเผชิญความตายตลอดเวลาอยู่แล้ว) ชอบภูมิภีม ดีหนูน้องแสบ ซ่า ชาลี และก็ทั้งครอบครัวของพี่บอมบ์ หวังว่าจะมีตอนพิเศษๆมาให้ติดตามเรื่อยๆนะคะ อยากรู้สุดท้ายน้องแสบจะได้ใครเป็นแฟน ถ้านี่หมวดบูมยังอยู่จนน้องแสบ ซ่า เกณฑ์ทหารนี่อาจจะมีอาสามาเฝ้าหรือส่องกันถึงกองร้อยแน่ๆเลย หมวดบูมออกจะรักน้องแสบซ่ามาก ชอบค่ะ บรรยายเนื้อเรื่องได้สนุกมีความรู้สอดแทรก ที่สำคัญฮากระจายมาก555

[มายาป่าฝน]

อ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้..รู้แต่อ่านทีไรก็ยังมันส์ทุกที
แต่รอบนี้เราจะไม่พลาดเพราะเราจะไม่อ่านตอนจบที่แสนเจ็บปวด....เราจะอยู่ในมโนแลนด์ที่มีหมวดบูมตลอดปายยยยยยย. 55555+++ ไม่ได้กินชั้นหรอก

[jum1201]

 

[sirikanda28]

คิดถึงบูมอ่ะ

[AGELA]

ตอนที่ ๑๐/๑

“ตาละห้อยเชียวนะ”ผู้หมวดเดินมาตบไหล่พวกผมหลังจากที่คณะของพ่อเดินทางออกจากกองพัน ตาละห้อยจริงๆแหละครับ มาที่ก็ฮา ไปทีก็เหงา “ไปๆ ขึ้นไปพัก เดี๋ยว ๔ โมงจะให้เล่นกีฬา”


ถึงเวลาเราออกกำลังกาย ผมเตะบอลเหมือนเดิมครับ วันนี้กินเยอะต้องเผาผลาญพลังงานไปหน่อย

“เหนื่อยไหม”ผู้หมวดถามเมื่อผมเดินอออกจากสนามมานั่งพัก

“มากเลยครับผู้หมวด ผู้หมวดไม่เล่นเหรอ ไหนๆก็เปลี่ยนชุดแล้วนี่”

“อืม รอจังหวะก่อนดิ”

“ไม่ต้องรอครับ ลงไปเลย”

ผู้หมวดลงสนามไปแล้ว ผมนั่งดูข้างสนาม ซ่าเล่นอีกสนามหนึ่งครับ

“ร้อนไหม”โพธิ์เอาหมวดมาพัดให้ผม ทั้งที่ตัวเองก็เหงื่อชุ่มเหมือนกัน

“นิดหน่อย ไม่ต้องพัดก็ได้โพธิ์ เกรงใจ”

“ก็เห็นเหงื่อไหล แฟนซ่านี่สวยนะ แฟนแสบจะขนาดไหน”

“หึหึ ไม่รู้เหมือนกัน สวยมากก็ไม่ดีนะ ชอบคนที่นิสัยมากกว่า”

“แต่ถ้าสวยด้วย นิสัยดีด้วย เหมือนทองหล่นทับ”

“นั่นสิ แต่อาจจะหายากนะ ขนาดเรายังไม่หล่อหรือดีพอเลย ก็แค่คนธรรมดา”

“ถล่มตัวเองซะงั้น ถ้าหน้าตาแบบนี้ไม่เรียกว่าหล่อ แล้วหน้าตาแบบไหนล่ะ”

“ความหล่อแค่ภายนอก”

“คนหน้าตาดีก็พูดได้”

“ฮ่าๆๆ ถูกต้อง แล้วโพธิ์คิดจะมีแฟนหญิงหรือชายดี”

“ไม่รู้ คงต้องชายล่ะมั้ง ไม่ค่อยชอบผู้หญิงสักเท่าไหร่ ไม่อยากหลอกใคร”

“เจอเนื้อคู่ในกองร้อยรึยัง”

“ไม่รู้”โพธิ์หลบหน้าผม

“เจอก็บอกด้วยนะ จะได้ช่วยจีบ”

“แอบชอบเงียบๆดีกว่า”

“ใครล่ะ เราป่าว”

“ป่าว แสบหล่อแบบนี้เราไม่เอื้อมหรอก วู้ ไม่เอาดีกว่า ไปเตะบอลต่อแล้ว”





ช่วงนี้ทั้งสัปดาห์ของการฝึกไม่มีอะไรมากนะครับ เรายังฝึกเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีหลายท่าที่ยากขึ้น ซึ่งฝึกๆไปผมก็ไม่รู้ว่ามันใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง บางทีคนที่ออกแบบท่าฝึกมาเขากลัวว่าพวกเราจะมีเวลาว่างมาเกินไปหรือเปล่าถึงได้ออกแบบท่าฝึกที่มันพิสดารเกินกว่าการใช้จริง ผมถามตลอดแหละครับ ถามผู้หมวดอ่ะว่าท่าฝึกนี้เอาไว้ใช้งานอะไร ซักไซ้จนหมู่จ่าเขาเอือมกับความขี้สงสัยของผม

“มึงจะถามอะไรนักหนาวะ มีอะไรให้ฝึกก็ฝึกไปสิวะ”จ่าคนหนึ่งรำคาญกับผมที่ชอบถาม เขาหาว่ามากความ

“ผมอยากรู้เหตุผลอ่ะครับ”

“จะเอาเหตุผลไปทำไมมากมายกับชีวิต ในชีวิตนี้ไม่มีเรื่องที่ไม่สงสัยบ้างป่ะ”

“ก็ผมอยากได้คำตอบนี่ครับ ไม่ใช่อะไรก็ทำตามๆเขามาโดยที่เราไม่รู้ว่าเหตุผลของการทำหรือการให้ทำแบบนี้มันเพื่ออะไร ผมถามเผื่อผมเอาไปต่อยอดอะไรได้บ้างน่ะครับ”

“จะไปพัฒนาอะไร”

“เผื่อจะมีโปรเจคอะไรดีๆในหัวบ้างอ่ะครับจ่า ผมถามผมไม่ได้กวนตีนอะไรหรอกครับ ผมอยากรู้ อยากต่อยอด ผมไม่อยากหยุดอยู่กับที่”

“พ่อคนเก่ง”

“ไม่เก่งหรอกครับ”แล้วผมก็หันไปคุยกับผู้หมวดต่อ ผู้หมวดแกก็คุยประสบการณ์ บางเรื่องผู้หมวดก็ไม่รู้นะครับแต่ได้เดาคำตอบ ผมก็ไม่ได้เครียดแบบต้องเอาคำตอบให้ได้จริงๆจังๆ ถ้าอยากได้แบบลึกๆไปถามพี่ภีมง่ายกว่าครับ อยู่กับวงการนี้มานาน ผ่านโลก ผ่านเหตุการณ์มาเยอะ น่าจะได้คำตอบที่เด็ดกว่านี้ แต่นี่ผมก็ไม่ได้อะไรมาก รู้ก็ตอบ ไม่รู้ก็พากันเดาไป จริงจังมากไปก็ไม่ดี ไม่จริงจังมันก็ไม่มีอะไรเลย เหลวเป๋ว แบบนี้ก็ไม่งาม

“หอมดีเนอะ คิดถึงบ้านเลย”สระผมด้วยแชมพูที่บ้านผมใช้ประจำ กลิ่นแบบนี้ทำให้คิดถึงที่บ้านทันทีเลยครับ อาบน้ำเย็นๆจากฝักบัว กลิ่นสบู่หอมๆ คิดถึงท้องไร่ท้องนาจัง

“ที่บ้านใช้กลิ่นนี้เหรอ หอมดีนะ”โพธิ์ถามผมระหว่างที่อาบน้ำใกล้ๆกัน

“ใช่ ลองไหม”

“วันหลังดีกว่า สระไปแล้วเมื่อกี้นี่เอง”

“หัวนมชมพูเนอะ”ผมมองไปที่หัวนมของโพธิ์ ตัวขาวๆ มีรอยสัก หน้าตี๋แบบเข้มๆ หุ่นกำลังดี ใครหนอจะได้หัวใจของเพื่อนคนนี้ไปครอง

“จะอาบก็อาบไปสิ คุยกันทำเหี้ยไร”ผู้ช่วยครูหันมาตะคอกใส่พวกเราที่คุยกันสนุกสนาน

“ดุจังเลยนะครู ทำเป็นเข้ม”ซ่าหันไปแหย่ผู้ช่วยครูที่ดุพวกเราเมื่อกี้

“พวกมึงเสียงดังเองนี่ ไวๆเลย เหลือเวลาอีก ๕ นาที”

“ผมอาบเสร็จแล้ว”เพื่อนในหมวดพูด

“เสร็จแล้วก็แต่งตัวสิ จะรายงานทำไม ช้านะมึง เดี๋ยวแดกแม่งตรงนี้”

“ในห้องน้ำนี่นะครู จะเอ้าดอร์ไปไหน”ซ่าหันไปแหย่ต่อ

“กูหมายถึงลงโทษ กวนตีนนะมึงไอ้แสบ”

“ผมแสบครับ นั่นซ่า ครูนี่ก็”ผมแก้ต่างให้กับตัวเอง

“เออๆ ห่าหน้าเหมือนกัน รีบเลย ล้างตัวได้แล้ว”

“ชอบดุเนอะคนนี้อ่ะ”โพธิ์หันมากระซิบ “ชิ ดุแต่กูอ่ะ”เบ้ปากแล้วหยิบผ้ามาเช็ดตัว ผู้ช่วยครูคนนี้ชื่อแชมป์ครับ ชอบเสียงดังหน่อย ไม่ค่อยกลัวใคร แต่ก็ไม่วุ่นวายกับผมมากนะครับ ชอบดุคนอื่นๆ แต่ผมกับซ่านี่ไม่ค่อยโดน ก็ธรรมดานะ เขารู้ว่าพี่ผมใหญ่ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยชอบอ่ะ แต่ถามว่าชอบโดนดุไหม ก็ไม่ชอบเหมือนกัน เออ แล้วคนนี้อ่ะชอบเล่นหูเล่นตากับโพธิ์ ไม่รู้ชอบโพธิ์หรือเปล่านะ

“ฟอด ไม่หอมเลย อาบน้ำไงเนี่ย”ซ่าเดินมาหอมที่ต้นคอผมหลังจากเช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“นี่มันไม่ใช่ที่บ้านนะซ่า เขาให้อาบให้ไม่เหม็นเหงื่อมันก็ดีเท่าไหร่แล้ว”

“อยากไปออนเซ็น”

“ชวนผู้หมวดไปป่ะ ฝึกเสร็จเมื่อไหร่ไปกัน”

“ต้องถามผู้หมวดละ ไม่รู้พี่แกจะไปได้หรือเปล่า”

“เฮ้ย ไปตั้งแถว ใครอาบเสร็จคนสุดท้ายก็ล้างอ่างล้างห้องน้ำด้วย อย่าให้ต้องเตือนบ่อย”ครูแชมป์คนเดิมครับ พี่แกจะเป๊ะหน่อย ทำหน้าดุ หน้าแกนี่เข้มๆแบบฝรั่งนะ เหมือนจะลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวอะไรประมาณนั้นมั้ง โดยรวมคือหล่อสไตล์ยุโรป

“ครูจะตะคอกใส่หูผมทำไม เกิดขี้หูผมเด้งใส่ปากครูขึ้นมา จะทำไงอ่ะ”โพธิ์หันไปโวยใส่ครูแชมป์

“พูดซะกูไม่อยากกินข้าวเลยมึง แล้วมึงเสือกมายืนตรงนี้ทำไมล่ะ”

“ก็นี่มันที่ผมยืนนี่”

“ยังจะเถียงอีก ๑๐ เลยมึง”

“อะไร ๑๐ อ่ะครู ผมเพิ่งอาบน้ำนะ”

“๒๐”

“ครูอ่ะ”

“ไอ้โพธิ์”

“ครับ ๒๐ ครับ”แล้วโพธิ์ก็ลงไปวิดพื้น

“อย่าแจงมากรู้ไหม มีปากเหมือนมีตูด พูดไม่ได้”

“จับอมจวยแม่ง”โพธิ์บ่นเบาๆหลังจากที่ครูเดินออกไป

“อย่าดีแต่ปากไอ้โพธิ์”ครูแชมป์เดินมาพูดข่ม

“จัดเลยโพธิ์”

“วู้ อะไรของแสบวะ ชอบยุจริง”

“อ้าว ก็เห็นพูดแบบนั้น”

“จัดแถวเลยพวกมึง”


ตอนเย็นมีอบรม ซ้อมร้องเพลง ท่องวินัย พักเบรกกินขนมกันครับ ขนมนี่กินได้นะ แต่ต้องลงบัญชีไว้ ซึ่งผมก็กินทุกวันเพราะกินข้าวมันไม่ค่อยจะอิ่มสักเท่าไหร่ ใหม่ๆกับข้าวเหมือนจะอร่อย พอนานๆไปเริ่มจะเบื่อละครับ แต่ก็ยังดีนะที่มีเมนูเปลี่ยนเรื่อยๆ ไม่ค่อยซ้ำเท่าไหร่

“ทหารใหม่ผู้หมวดมีข่าวดีมาบอก”

“ซวยแล้วไหมล่ะ”

“หึหึ แถวตอนเรียง ๕ หน้าหน่วยฝึกทั้งหมดจัดแถว”

“เฮ้”

“เร็วหน่อยเฮ้ย หมวด ๕ มึงจะอ้อยสร้อยไปถึงไหน”

“ช้าว่ะพวกมึง เร็วหน่อยๆ”

“หึหึ สมใจอยากล่ะทีนี้กูจะเล่นให้หนักๆ”

“พลาดแล้วพวกมึง”

“ดูเพื่อนหน่อยเฮ้ย ไม่ใช่วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ”

“ปริ๊ดๆ ช้า หมอบ ทุกคนหมอบ”

“เฮ้ หมอบลงไป”

“หมอบเว้ย ไม่ได้ยินเหรอ ไอ้ทิว หาที่ลงได้รึยัง”

“ปริ๊ดๆ ฟังผู้หมวด พวกที่เหลือให้คลานต่ำมาจัดแถว ปฏิบัติ”

“เร็วเว้ย”

“ระวังหัวเพื่อนด้วย”

“โอ๊ย”

“นั่นไง ไม่ทันขาดคำ”

“ทำเวลาหน่อยเว้ย พวกมึงประมาทเอง ช่วยไม่ได้นะ”

“เมื่อไหร่จะถึงโว้ย ไอ้พวกข้างหน้าหลับหมดแล้วมั้ง”

“เร็วสิวะ มึงแอบหลับเหรอไอ้เต้”

“ซี้ด สัสเหยียบมือกู”

“ให้เวลา ๑ นาที ปริ๊ด”

[AGELA]

พวกเรารีบคลานต่ำไปอย่างรวดเร็วเท่าที่จะเร็วได้เพื่อไปรวมเป็นหมวดจัดแถวให้เรียบร้อย ซึ่งกว่าจะไปถึงก็นะ ช้าตามระเบียบครับ แต่ละคนก็คลานเหมือนเต่า

“แถวตอนเรียง ๕ จัดแถว”

“พรึ่บ เฮ้”รีบวิ่งกันล่ะครับคราวนี้ วิ่งกันอย่างเดียว ยังไม่ทันจะได้จัดแถวก็เอาแล้ว

“ปริ๊ด หมอบ ช้า หมอบลงไป”

“เอาแล้วกูคืนนี้”คนข้างหลังบ่นเบาๆ

“พวกมึงพลาดเอง บอกแล้วให้ดูแลธงดีๆ”

ประเด็นของวันนี้คือพวกเราโดนขโมยธงซึ่งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วไปโดนขโมยอย่างไรนะครับ มารู้ตัวอีกทีตอนที่ผู้หมวดเดินมายิ้มแป้นแล้นใส่พวกผมนี่แหละครับ

“ลุก หมอบ นอนหงาย”นี่คือท่าพื้นฐาน เห็นแบบนี้ ชิวๆสบายๆไม่ใช่ว่าไม่เหนื่อยนะครับ เหนื่อยมาก

“แถวตอนเรียง ๕ แต่ละหมวดจัดแถว”

“พรึ่บ เฮ้”วิ่งกันมาจัดแถวอีกทั้งที่หอบๆ มีสับสนดึงคนหน้ามาด้านหลัง คนหลังมาด้านหน้าเพราะสลับตำแหน่งกัน “นิ่ง”ลดศอกลง ทำหน้านิ่ง “ตามสบาย พัก”

“ขอบคุณครับ”

“หึหึ เป็นไง แล้วพวกมึงก็พลาดจนได้”ผู้หมวดเดินอมยิ้มผ่านหน้าพวกเราไป ตอนนี้ธงหน่วยฝึกอยู่กับผู้หมวดแล้วครับ “ไงน้องรัก คราวนี้พี่ไม่เสียเหลี่ยมให้น้องนะ”ผู้หมวดเดินมาตบไหล่ซ่าและยิ้มอารมณ์ดี

“เดี๋ยวพี่จะรู้ว่าเล่นกับใคร”

“แน่ะ มีขู่อีก วันนี้เอาเบาๆเนอะ โทษฐานดูแลธงไม่ดี ปริ๊ด พุ่งหลังท่าเตรียม”

“เตรียม”เรากระจายตัวกันไปคนละทิศละทาง เพราะการพุ่งหลังมันใช้พื้นที่เยอะมาก

“๑๐๐ ยก ปฏิบัติ”

“๑ ๒ ๓ ๑....”บันเทิงล่ะครับงานนี้

“แองกะลูท่าเตรียม”

“เตรียม”

“๒๐ ยก”

“๒๐ ยก”

“ปฏิบัติ”

๑ ๒ ๓ ๑...”

แล้วเราก็โดนเล่นงานกันหลายท่า แล้วแต่ผู้หมวดจะคิดออกครับว่าจะเล่นท่าไหร่ ไม่หนักเท่าไหร่แต่มันเหนื่อยครับ

“ทำไงทีนี้ หน่วยฝึกไม่มีธงแล้วจะเป็นหน่วยฝึกได้ยังไง”ผู้หมวดถามหลังจากที่พวกเราได้พักให้หายใจหายคอกัน ตอนนี้อาบน้ำก็เหมือนไม่ได้อาบมาครับ เหงื่อแตกซกเต็มตัว ถึงแม้จะมีลมเย็นพัดผ่านมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

“ผู้หมวดจะเลิกฝึกเหรอครับ”ใครคนหนึ่งถามขึ้นมาแบบซื่อๆ

“กวนตีน หน่วยฝึกไม่มีเลิกถ้าภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น แต่ธงก็คือสิ่งที่สำคัญที่ทหารใหม่ควรรักษา แล้วตอนนี้ธงก็อยู่กับผู้หมวดแล้ว”

“งานนี้อานแน่พวกมึง”

“ถ้าอยากได้ก็ต้องมาแย่งคืน แต่ยากหน่อยนะ ป่ะ ไปอาบน้ำได้แล้ว”

พวกเราลุกขึ้น พอลุกได้ต่างคนก็ต่างถามกันทันที

“เฮ้ย จะคุยทำซากไรวะ ดันพื้นท่าเตรียม”

“เตรียม”

“๕๐ ครั้ง”

“๕๐ ครั้ง”

“ปฏิบัติ”

โหย มันล้าไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัวแล้ว ยังจะมีคนหาเรื่องจนได้ แต่โชคดีหน่อยที่ผู้หมวดให้ทำถึงแค่ ๒๐ กว่าๆก็ปล่อยให้พวกเราไปอาบน้ำ และการอาบน้ำ คือต้องเข้าในนะครับ การฝึกนี่มันผ่านไป ๑ เดือนแล้ว ดังนั้นเดือนนี้มันจึงเป็นเดือนธันวาคม แล้วไม่ใช่ว่ากรุงเทพจะไม่เคยสัมผัสลมหนาว อย่างที่ผมบอกไปว่าถึงแม้จะร้อนก็เถอะ มันยังมีลมพัดให้เย็นๆบ้าง และตอนนี้ ๓ ทุ่มกว่า พวกเราทั้งกองร้อย ๒๐๐ นายไปยืนอัดกันในห้องน้ำห้องเดียว เหมือนสภาพในประเทศอินเดียที่เขาแสวงบุญอย่างนั้นแหละครับ แล้วที่เจ็บแสบไปกว่านั้นก็คือ น้ำแข็งก้อนเป้งๆลอยตุบป่องอยู่ในอ่างน้ำทั้ง ๒ ฝั่ง พร้อมกับคำสั่งว่าห้ามเปิดฝักบัว นี่แหละคือความบันเทิงในคืนสุดท้าย น้ำเย็นๆถูกราดตามเนื้อตามตัว

“เย็นโว้ย”

“ซี้ด โคตรเย็นอ่ะ”

บ่นกันไปเป็นแถบครับ แต่เราก็ไม่มีใครรอด โดนน้ำเย็นกันทุกคน ผมก็ล้างเนื้อล้างตัวแล้วรีบออกมาแต่งตัวใหม่ น้ำหมดพวกที่เหลือล้างอ่าง ใครเสร็จก่อนก็มาตั้งแถวรอ สวมเสื้อที่เปียกเหงื่อไอ้ที่อาบน้ำเมื่อกี้ไม่มีความหมายเลยครับ เหมือนเดิม

ตอนเช้าเราถูกแดกอีกครั้งที่ทำอะไรชักช้า คือเมื่อคืนก็เหนื่อยพอตัวแล้ว ตอนเช้าจัดหนักอีกรอบหนึ่ง พวกเราจึงพากันเบลอๆกันไปบ้าง ไหนจะต้องเข้าเวร ไหนจะต้องตื่นมาฝึก วันนี้จึงเกิดอาการเบลอๆ ยิ่งพวกที่ต้องฝึกสถานี ๔ สถานียิงปืนด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่ นอนเล็งปืน เล็งไปเล็งมาหลับกันเป็นแถว แล้วก็โดนลงโทษกันเป็นแถว

“รักกันจริงนะพวกมึง”ครูแชมป์เดินมากระแนะกระแหนผมกับโพธิ์ คือโพธิ์นี่จะยืนหลังผมหมายเลขเอ ๖ แล้วโพธิ์ก็ชอบจับหลังจับไหล่เล่นกับผมบ่อยๆ ครูแชมป์ก็ชอบมาแซะมาแซว เดินมาดุมาว่า ก็ไม่เข้าใจว่าทำไปเพื่ออะไร

“ก็ครูบอกให้พวกเรารักกันเองนี่ครับ รุ่นเดียวกันไม่รักกันมันก็จะไม่มีความสามัคคี”คือเราจะได้รับอบรมแบบนี้บ่อยๆนะครับ ให้รักกัน สามัคคีกัน ประมาณนี้ แต่ผมกับโพธิ์นี่ไม่มีอะไรจริงๆนะ ถามโพธิ์แล้ว โพธิ์ไม่ได้ชอบผม แต่ชอบเล่นกับผม กับซ่านี่ไม่ค่อยเท่าไหร่นะ เขาถูกชะตากับผมมากกว่า ก็ตามใจเขาล่ะครับ

“พรุ่งนี้วันศุกร์ มะรืนก็เสาร์ แปบเดียวก็อาทิตย์ อยากให้ถึงวันอาทิตย์ไวๆจัง”ซ่าเอนตัวมาซบไหล่กับผม

“คิดถึงไอ้หมวยเหรอ”

“ก็นิดหนึ่งนะ แต่คิดถึงพ่อเบิ้ลมากกว่า”

“นั่นสิ พ่อเบิ้ลจะมาไหวไหมล่ะ”พ่อเบิ้ลแก่แล้วนะ ผมหงอกแล้ว ก็ตามวัยครับ ปีนี้อายุ ๘๐ ปีแล้ว ย่าของพวกเราปีนี้ ๙๙ ปีหน้าครบ ๑๐๐ แล้วครับ ย่าบ่นเสมอว่าใกล้ถึงเวลาไปแล้ว ใจหายอ่ะ ผมก็บอกย่าว่าขอให้ได้บวชก่อนได้ไหม คือผมเรียนจบแล้ว ได้ถ่ายรูปกับย่าแล้ว เหลือแค่บวชพระ ชาลีนี่งอแงใหญ่เลยครับ บอกย่าให้อยู่ให้เขาเรียนจบก่อนได้ไหม อยู่จนถึงบวชเลยก็ได้ คือในฐานะหลานเหลือพวกผมที่ยังไม่ได้บวชพระน่ะ ก่อนมาเป็นทหารก็พอจะบวชได้นะครับ เข้าพรรษา แต่ทีนี้คือตามที่หลวงตาบอกนั่นแหละครับ รอปลดทหาร ก็ปีหน้าครับ ปลดเมษายน หลังจากนี้ก็คงจะได้บวชมั้ง แล้วมาที่เรื่องพ่อเบิ้ล ตอนนี้ก็แก่แล้ว ๘๐ แล้วด้วย ดีนะที่สุขภาพยังพอโอเค แต่เข้าออกโรงบาลก็บ่อยพอสมควรครับ ไปตรวจนั่นตรวจนี่ทุกเดือนแหละครับ พ่อน้อยปีนี้ก็ ๗๘ ย่าง ๗๙ แม่ป่านก็ยังอยู่ แม่พร แม่ภา ก็ยังโอเคครับ พี่ๆไปดูแลพ่อแม่ของตัวเองบ่อย ก่อนผมเป็นทหารผมก็จะดูแลเกือบทั้งบ้านแหละครับ ผมกับซ่านะ ดูแลคนแก่ ก็ตามประสาของพวกเราแหละครับ ดีที่ท่านไม่ค่อยเรื่องมากเท่าไหร่ แต่คนที่เราห่วงมากก็คือย่า ย่ายังเดินได้ พูดเสียงเบา พ่อจะเข้าไปนอนห้องย่าตลอด ย่านอนบนเตียง พ่อนอนบนพื้น จริงๆย่าก็ไม่อยากให้พ่อมานอนด้วยนะ แต่พ่อก็คือพ่อ ย่าบอกพ่อดื้อ พูดยาก ก็ตามนั้นแหละครับ ย่าบอก นอนกับแม่เหมือนตัวเองเป็นเด็กประถม หึหึ

สัปดาห์ที่แล้วนี่รุ่นพ่อรุ่นพี่มาเยี่ยมนะครับ สัปดาห์นี้น่าจะเป็นรุ่นแก่ แต่ตามเดิม ย่ามาไม่ได้ครับ ไม่เป็นไร ย่าแก่แล้วไม่ควรเดินทางไปไหนไกล

วันศุกร์มาถึง เราโดนแดกเรื่องไม่มีธงเหมือนเดิม ไม่รู้จะแย่งมายังไง คือยังไม่มีเวลาคิด ทุกคนก็มองมาที่ซ่าอย่างมาความหวัง คราวที่แล้วนี่อาศัยความมึนของซ่าเราจึงรอดตัวไป ตอนนี้ซ่าน่าจะยังคิดแผนไม่ออก ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง จะดื้อแพ่งเดินไปแย่งมามันก็ด้านเกินไป คือเราไหวตัวกันไม่ได้ครับ มีอันต้องโดนแดกตลอด สนุกดีนะครับ


ซักผ้าเช้าวันเสาร์ บ่ายฝึกนิดหน่อย เย็นๆพากันไปกางเต็นท์เพื่อเตรียมรับการเยี่ยมญาติในวันพรุ่งนี้ ตอนเย็นพวกเราก็โดนแดกเรื่องไม่มีธงครับ คราวนี้ผู้หมวดให้ธงอันใหม่ คือ เอาผ้าขาวมาเขียนเป็นรูปกบ แล้วก่อนฝึก ช่วงรวมพลก็จะให้พวกเราร้องอ๊บๆๆๆๆๆๆ หน่วยฝึกกบ กรมทหารราบที่.... กองพัน... แบบนี้อ่ะ พอร้องเสร็จพี่แกก็ยืนขำ พวกเราก็เรียกร้องอะไรไม่ได้ แผนก็ไม่รู้จะเอายังไง โดนดักทางตลอด แล้วธงนี่อยู่ในห้องผู้หมวดด้วย แล้วใครจะมีเวลาแอบไปเอาอ่ะ ฝึกทั้งวัน กลางคืนน่ะเหรอ ไม่ต้องพูดถึง คำว่าฝันมันคืออะไรพวกเราไม่ฝันเลยในช่วงระยะการฝึกหนักนี้

“พี่มาอย่าฟ้องพี่ว่าแย่งธงไม่ได้แล้วกัน”ผู้หมวดพูดยิ้มๆ

“จะฟ้อง”ซ่าพูดหยอกผู้หมวดเล่นๆ

“ลองดู”

“อย่าท้านะครับ ผู้หมวดเผลอเมื่อไหร่ผมเอาแน่”

“ให้มีเวลานั่งหายใจก่อนเถอะไอ้น้อง โดนแดกแทบไม่ได้พักแบบนี้จะเอาเวลาที่ไหนมาแย่ง”พูดไปยิ้มไป มีความสุขมากอ่ะ

“ใจร้ายอ่ะ”ซ่าต่อว่าเบาๆ

“เอาน่า เผลอเอง ที่เหลือนั่นคือการพิสูจน์ สวดมนต์เถอะ จะได้นอน”

“ครับ”


วันอาทิตย์เดินทางมาถึง พวกเราวุ่นกันตั้งแต่เช้า แบกโต๊ะเก้าอี้ ต่อลำโพงเครื่องเสียงอะไรก็ว่ากันไป สายๆก็ตั้งหน้าตั้งตารอเหมือนเดิม ผมก็ยังลุ้นว่าจะมีใครมาเยี่ยมเราบ้างไหม พ่อจะมาได้หรือเปล่า เพราะงานก็เยอะ แต่อย่างน้อยก็น่าจะมาสักคนหรือ ๒ คนก็ได้

แล้วก็เป็นไปตามคาดครับ ๙ โมงพ่อมาถึง วันนี้รุ่นใหญ่มาก็คือพ่อเบิ้ล พ่อน้อย แม่พร แม่ภา แม่ป่าน แล้วลากมาที่รุ่นเล็ก มีตะวัน อาทิตย์หรือเจ้าอาร์ตที่พี่ซันบ่นเรื่องติดผู้หญิง ธันว์และน้องอัญ ชาลีก็มาครับ เราทักทายกัน

“มานี่ซิ เรามีคดีติดตัว”ผมลากเจ้าอาร์ตมานั่งตัก

“อะไร อาร์ตไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“พี่ซันบ่นว่าไปติดผู้หญิง เขาเป็นใคร”ผมถามเชิงขู่

“เพื่อนกันทั้งนั้นอ่ะ พ่อก็ชอบบ่นตามสไตล์พ่อแหละครับ”

“พี่ไม่อยู่นี่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเลยนะ”

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง”

“ให้มันแน่เถอะ เมียมีเมื่อไหร่ก็ได้ คบคนก็เลือกๆหน่อย”

“เลือกอยู่ทุกวันคนจะหาไม่ได้แล้วอ่ะ แล้วนี่ไม่อายคนอื่นเหรอ มาจับน้องนั่งตักนี่”

“หึหึ ก็น้องมันดื้อนี่หว่า ฝึกเสร็จเราไปเที่ยวกันป่ะ ไปหลายๆคน”

“อาแสบชวนแต่พี่อาร์ตอ่ะ”เจ้าธันว์เดินมาค้อนผมแล้วครับ

“ก็ชวนทุกคนแหละน่า”

“อาไม่น่ามาเป็นทหารเลย ธันว์เหง๊าเหงา อยู่บ้านไม่รู้จะเล่นกับใคร”

“ไม่มีใครคบเหรอ”

“อาร์ตมันชอบหนีไปกับคนอื่น อัญก็มีสังคมของเขา ธันว์ก็บ๋อแบ๋ ไม่รู้จะอยู่กับใคร”ธันว์ฟ้องล่ะครับ

“คนเขามีสังคม”อาร์ตตอบน้อง ไม่ตอบเปล่าเอามือตบหัวด้วย

“มือน่ะ ไม่ดีเลยนะ”ผมตีมือจัดการซะเลย เรื่องหัวผมไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่กับการที่ใครมาตบ เมื่อก่อนอาจจะให้เหตุผลว่าครูอยู่บนหัว แต่พอดูคลิปอะไรสักอย่าง เวลาโดนตบหัวนี่สมองกระเทือน มันอาจจะไม่เท่าไหร่ก็จริงแต่ว่ามันก็ไม่ควรเล่นนะ ผมเคยโดนตบหัวอยู่ครั้งหนึ่งตอนเรียนมัธยมปลาย คือเพื่อนๆก็จะรู้ว่าห้ามเล่นหัว ผมกับแสบจะบอกกับเพื่อนว่าตบที่อื่นได้ไม่ว่ากัน แต่อย่าตบหัว ทีนี้มีเพื่อนคนหนึ่งก็มาลองดี ผมซัดซะน่วมเลย ฮ่าๆๆ  โดนเรียกผู้ปกครองเลยครับ โดนพ่อดุไปตามระเบียบ

เคลียร์กับเจ้าอาร์ตเสร็จเรียบร้อย แถมขู่ตบท้ายว่าถ้ายังเถลไถลฝึกเสร็จเมื่อไหร่ผมจะกลับไปจัดการ น้องมันก็หงอๆรับปากไปครับ แล้วผมก็ไปคุยกับรุ่นใหญ่ ไปนั่งอ้อนแม่พร เล่าอะไรต่างๆให้ฟัง จนใกล้จะ ๑๐ โมงล่ะครับ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในกลุ่มผมแล้ววางสายไป

“แสบซ่า มานี่ซิ”พ่อเรียกพวกเรา ๒ คน ผมก็ทำหน้างงแต่เดินไปหาพ่อ พ่อยืนตรงหน้าผู้หญิงคนนั้นซึ่งมากับเด็กหญิงน่าจะชั้นประถม และเด็กชายน่าจะชั้นมัธยมต้น “นี่ไงคนที่พวกเราอยากเจออ่ะ”พ่อบอกกับพวกเรา ผมก็งงว่าเป็นใคร ผมอยากเจอใคร “เด็กๆเขาโตเป็นหนุ่มแล้ว”

“อื้ม เห็นในโซเชียลบ่อยๆเหมือนกัน”

“ใครอ่ะพ่อ”ซ่าหันไปถาม “กิ๊กใหม่พ่อเหรอ”

“หืม ก็แม่เอ็งไง”

“หา แม่เหรอ”

“อืม”

“จริงเหรอพ่อ แม่ที่คลอดพวกเรามานี่นะ”

“อืม คนนี้แหละ อย่าว่าอะไรลูกเลยนะ ไม่เคยเจอกันก็แบบนี้”

ผมไม่พูดอะไรแต่เดินไปกอดแม่ทันที คือตั้งแต่เกิดเลยนะพวกเราไม่เคยเจอแม่เลยสักครั้ง แต่พ่อเล่าให้ฟังว่าพวกเราเคยเจอแล้วตอนที่พวกเรายังเล็กน่าจะ ๓ หรือ ๔ ขวบนี่แหละครับ ซึ่งช่วงนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้หรอกครับ พ่อเล่าให้ฟังเรื่องแม่อยู่หลายครั้งนะ แต่เราก็ไม่ได้มาเจอกันสักที พ่อบอกว่าติดต่อแม่แล้วแต่แม่ไม่พร้อม พวกเราก็รอ จนมาถึงวันนี้แหละครับ ได้เจอตัวจริง แม่ยังสวย พ่อบอกว่าตอนมีพวกเราแม่เพิ่งจะ ๒๐ เข้า ๒๑ เองครับ ตอนนี้ก็น่าจะ ๔๓ ๔๔ ประมาณนี้ ยังสวยอยู่ครับ

“แม่สบายดีนะ”ผมถาม

“จ๊ะ โตเป็นหนุ่มกันทั้งคู่แล้วนะพวกเรา นี่น้องนะ ชื่อปรินซ์ กับปิ่นหยก เด็กๆนี่ไงพี่ชายที่แม่เคยเล่าให้ฟัง พี่แสบพี่ซ่า”

“สวัสดีครับ/ค่ะ”

“แฟนใหม่แม่ไม่มาด้วยเหรอ”

“ไม่จ๊ะ เขาติดงานน่ะ”แล้วเราก็รู้จากแม่ว่าตอนนี้แม่ทำงานในหน่วยงานราชการแห่งหนึ่ง ส่วนแฟนใหม่แม่ก็เป็นข้าราชการเหมือนกัน ตากับยายก็เสียไปแล้วครับ แม่มีครอบครัวที่โอเค ก็ดีนะที่แฟนใหม่แม่รับเรื่องราวเก่าๆของแม่ได้ และพร้อมจะเริ่มชีวิตใหม่ด้วย ส่วนพวกเราก็ไม่อะไรมากครับ แม่ผมเยอะมาก หึหึ แต่เราก็โหยหาแม่ที่แท้จริงนะ วันนี้ได้เจอแล้วก็ดีใจ พ่อชอบพูดว่าตาของพวกเรา ๒ คนได้แม่ หน้าตาของพวกเรานี่มาทางฝั่งแม่เยอะนะครับ ส่วนฝั่งพ่อที่ได้เรื่องความบ้า อาตวงว่างั้นนะ

ปรินซ์นี่เพิ่งจะม.๑ ครับ ส่วนปิ่นหยก ป.๕ แล้ว ทั้งคู่ดูจะลังเลกับพวกผม คือไม่แน่ใจว่าจะเข้าหายังไง ผมนี่ไม่อะไรอยู่แล้ว โตแล้ว เราเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง พ่อก็ถามตลอดแหละครับว่ารู้สึกยังไง พวกเราก็บอกกับพ่อตลอดว่าไม่มีอะไร เราเข้าใจดี

“เด็กๆ”อาหนูเดินทางมาถึงแล้วครับ “สวัสดีครับๆๆ”อาหนูไหว้ผู้ใหญ่ “ใครอ่ะพี่บอมบ์ แอบไปไข่ทิ้งที่ไหนอีกล่ะเนี่ย”มองหน้าแม่ด้วยความสงสัย “อ๋อ เก็ทล่ะ เธอนี่เอง”แล้วก็หน้าเป็นตูดไปนั่งที่อื่นครับ

“มึงก็นะ งอแงไปได้ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว”

“หนูเกลียดอีเผือก แล้วมาทำไง จะมาทวงคืนลูกชายเหรอ”

“มาเยี่ยมแฝด เออ ตั้งแง่ตลอดเลยนะ”พ่อตอบแทนพวกผมและเขย่าหัวอาหนูไปด้วย

“อืม ถ้ามาเยี่ยมก็โอเค แต่อย่ามาทวงสิทธิ์อะไรแล้วกัน คุยกันไปเถอะ เดี๋ยวรอพี่มหามา”

“อาเขาก็เป็นแบบนี้แหละ ตั้งนานแล้ว”พ่อหันมาคุยกับผม ผมก็ขำๆครับ อาหนูจะไม่ชอบเพื่อนแม่ คนชื่อเผือกอ่ะ และกับแม่ผมอาหนูก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ คือก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เนอะ เราเป็นเด็กก็ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมาก “อย่าถือสาเพื่อนพี่เลยนะ”พ่อหันไปพูดกับแม่

“อื้ม”แม่ยิ้มแห้งๆ “ที่มาแม่ไม่ได้จะมาทวงสิทธิ์อะไรนะ ทุกคนเบาใจได้ แต่อยากมาดูทั้งคู่ตัวจริง แม่ก็รู้แหละว่าทั้งคู่เป็นเด็กดี รักพ่อ แม่ตามดูวิดีโอตลอดนะ แต่ก็ไม่กล้ามาสู้หน้า”

“เรื่องมันผ่านไปแล้วนะแม่ แสบซ่าก็โตแล้ว พวกเราเจอแม่ก็ดีใจมากครับ”ซ่าพูด ผมก็ยิ้มๆครับ ซ่าพูดไปหมดแล้ว เราก็ถามอะไรแม่เล็กน้อยนะครับ ก็อย่างที่รู้ แม่เป็นข้าราชการ บ้านพอกินพอใช้ มีลูก ๒ คน แฟนใหม่ก็โอเคดี ครอบครัวใหม่แม่โอเค ผมก็ไม่อะไร ผมก็อาจจะทำหน้าที่ลูกที่ดีของตัวเองต่อไป อย่างน้อยแม่ก็ให้พวกเราเกิดมา แต่พ่อบอกว่า ไม่น้อยนะ ๙ เดือนนี่ไม่ถือว่าน้อยเลย ถึงแม้ว่า ๒๓ ปีจะไม่ได้เลี้ยงเรา ถ้าไม่มี ๙ เดือนตรงนั้น ก็อาจจะไม่มี ๒๓ ปีในวันนี้ เรื่องความกตัญญูเป็นเรื่องที่พ่อจะเน้นมาก ใครเคยให้อะไรเรา เคยหยิบยื่นอะไรให้เรา ให้เราจำและหาทางตอบแทน แต่เวลาเราให้อะไรใครไปแล้ว เราไม่ต้องรอว่าใครจะมาตอบแทนเรา ไม่ต้องยึดติดว่าเราให้อะไรใครไป พวกเราก็อาจจะไม่ได้ดีเลิศอะไรมากมายหรอกนะครับ พ่อยังบอกเลยว่าทุกคนมีข้อบกพร่องกันทุกคน ถ้ามันสมบูรณ์แบบจริงๆคงไม่ต้องเกิดมาเป็นคน

แม่อยู่คุยกับพวกเราไม่นานนะครับ แม่ก็เดินทางกลับ พวกเราก็มาโม้กับพ่อต่อ ซ่านี่ไปนั่งอ้อนแม่ป่าน เล่าอะไรให้ฟังงุ้งงิ้งไป วันนี้ไอ้หมวยยังไม่มาเลยครับ จนไปกินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว อาตวงกับอาเต้ยก็มานั่งคุยกับพวกเรา พี่ไปป์ก็มาด้วยครับ พาลูกชายคนเดียวหัวแก้วหัวแหวนมาด้วย

“สัปดาห์ที่แล้วไม่มาเยี่ยมอาล่ะ”

“แฮ่ๆ น้องติดเกมส์อ่ะ”

“เล่นมากไม่ดีนะ”

“วันละ ๒ ชั่วโมงเอง อาดำขึ้นนะ เหนื่อยไหม”

“เหนื่อยสิ อยากเป็นไหมล่ะ”

“ไม่เอา ไม่อยากตัวดำ”ก็โม้กันไปตามประสา คนละนิดละหน่อย

“สวัสดีค่ะ”ไอ้หมวยเดินทางมาถึงแล้วล่ะครับ วันนี้แต่งชุดทำงานสวยเชียว “แฮ่ เพิ่งเลิกงาน”

“ทำไมต้องทำวันอาทิตย์”ซ่าถาม

“ออกพบลูกค้า ไปกินข้าวกับเขาอ่ะ”

“ย้ายไปทำตำแหน่งอื่นเลย บริษัทบ้าอะไรทำงานวันอาทิตย์ ไม่คิดจะหยุดเลยเหรอ”

“บริษัทพ่อนะลูก”พ่อพูดเบาๆ

“แฮ่ พ่ออ่ะ ให้มันทำทำไมวันอาทิตย์อ่ะ เนี่ย วันนี้ต้องมาเยี่ยมซ่านะ”

“มันเรื่องของหัวหน้าแผนกป่ะลูก พ่อไม่รู้ ไม่อยากให้ทำก็มาทำงานเลี้ยงสิ แฟนเรานี่”พ่อยักไหล่

“ให้อยู่เฉยๆไอ้หมวยยอมที่ไหนล่ะพ่อ เฮ้อ เออ มาก็ดีละ ดีกว่าไม่มาอ่ะ เหนื่อยไหม”

“นิดหน่อย จะบอกว่าไม่เหนื่อยเดี๋ยวพ่อจะใช้งานอีก แบร่”หมวยหันไปแลบลิ้นใส่พ่อ

“เดี๋ยวให้ไปจริงหรอก”พ่อก็ยิ้มๆ คือหมวยจะสนิทกับพ่อนะครับ เพราะพ่อใจดี พ่อไม่ค่อยอะไรมากด้วย แต่เวลางานก็คือเวลางาน หมวยรู้ตำแหน่งรู้หน้าที่ตัวเอง เวลาเล่นก็คือเล่น ซึ่งพ่อก็ถูกใจหมวย แต่พ่อก็บอกเสมอแหละครับ ลูกโอเคกับคนไหน พ่อก็โอเคด้วย

“พ่อกินอะไรรึยังคะ”

“ยังเลย”

“ไปฉลองกันไหมคะเย็นนี้ หมวยทำโปรเจคนี้สำเร็จ”

“แล้วข้าล่ะ”ซ่าถาม

“ก็ฝึกต่อไป”

“ไอ้หมวย”

“แบร่”

“อยู่เป็นคุณชายไม่ชอบ อยากมาเหนื่อยเอง ช่วยไม่ได้”อาหนูหันมาตอกย้ำ

“ฝึกเสร็จเมื่อไหร่ผมให้อาหนูเลี้ยงหมดตัวแน่”ซ่าขู่

“ตอนนี้ก็ไม่เหลืออะไรแล้วนะลูก ใช้เยอะมากเดือนนี้ เพิ่งจะต้นเดือนหมดไปเป็นแสน เฮ้อ ไม่รู้ใช้บ้าใช้บออะไร ตัวก็แค่นี้ไม่รู้จะแดกอะไรมากมาย”อาหนูบ่นตัวเอง พวกเราก็นั่งยิ้มแหละครับ อาหนูถึงแม้ว่าจะเป็นระดับผู้บริหาร แต่เรื่องเงินเรื่องทองนี่ก็ไม่สุรุยสุร่ายนะครับ ถึงแม้จะไม่มีลูกก็ตามเถอะ ถึงจะไม่มีลูกแต่หลานก็ตั้ง ๕ คนแน่ะ ลูกของพี่ชายคนโตก็ ๒ คน ลูกของน้องชายคนเล็กก็ ๓ คน ก็หมดไปกับหลานๆ เผื่อแผ่มาถึงผมบ้างเล็กน้อย ไอ้ที่พ่อแซวๆว่าเอาเงินไปทำหน้าทำตัวอะไรนั่น ก็แซวตามประสาผู้ใหญ่ อาหนูไม่ค่อยได้ทำอะไรมากนะ ไม่ศัลย์ ไม่ดึง แต่ก็บำรุงตามธรรมดาไม่ให้หย่อนยาน อาหนูว่างั้น

“ว่าแต่ลูกค้าหล่อไหมหมวย”ผมถาม

“หล่อ ลูกครึ่งเยอรมันน่ะ แต่พูดไทยจัดแจ๋วเลย”

“ชมออกหน้าออกตาเชียวนะว่าหล่อ”ซ่ากระแซะแฟนตัวเอง

“ก็พูดตามความเป็นจริงนี่นา อย่างแกหล่อ ฉันก็ชมว่าแกหล่อ”

“ชมเมื่อไหร่”

“หลายครั้งแล้ว แกไม่จำเอง จำแต่อะไรก็ไม่รู้ เออ”

“ชมอีกสิ”

“ไม่มีอารมณ์ อุ้ย เกือบลืม นี่ฉันได้ไอ้นี่มา แปบนึงนะ”หมวยก้มไปค้นอะไรยุกยิกในกระเป๋า ใบนี้ก็แสนกว่า ซ่าซื้อให้ กระเป๋าบ้าอะไรไม่รู้แพงมาก แต่ซ่าก็ลงทุนนะ ตอนซื้อให้ตื๊อตั้งนานกว่าหมวยจะรับ ซ่ากลัวว่าแฟนตัวเองจะน้อยหน้าชาวบ้าน “นี่ ช็อคโกแลตจากไหนไม่รู้ อ่านแปบ”

“ไม่ใช่จากช่อง....”ชื่อด่านชายแดนทางเข้าออกระหว่างประเทศ

“บ้าแก จากฝรั่งเศส ออก้าให้มา อ่ะ คนละชิ้น ครบคนไหมเนี่ย พ่อกินไหมคะ”

“กินเถอะ เอางี้ถ้าไม่พอก็เอาไปสับเป็นชิ้นเล็กๆแล้วแบ่งกันคนละหน่อยๆ ฮ่าๆๆ”

“ฮ่าๆๆ”

“ออก้าให้แกแล้วแกเอามาให้คนอื่นต่อนี่นะ ไม่เสียน้ำใจเขาไปหน่อยเหรอ”ซ่าถาม

“ฉันกินไปกล่องหนึ่งแล้ว นี่เก็บเอาไว้ให้แก ถ้าไม่กินจะให้แสบกับชาลีกินให้หมด นี่วันนี้เป็นอะไร เมนส์ไม่มาเหรอ ถึงได้ถามอะไรจิกกัดตลอด หรือว่ากินหัวไก่ไป ชอบจิกชอบกัด”

“บ้า ใครจะกินหัวไก่ ก็ถามแบบนี้แหละน่า เออ นี่เรายังไม่กอดกันเลยนะหมวย”

“เอาไว้วันหลัง ฉันตัวเหนียวมาก เอ๊ะ นี่ขอดื้อๆแบบนี้ไม่อายชาวบ้านไง แกก็นะ”

“อายทำไม คนกันเองทั้งนั้นเนอะ เร็วๆ มากอดกันก่อน”

“แกกอดพ่อรึยัง”

“กอดหมดทุกคนแล้ว เหลือแต่แกคนเดียว”

“ไม่ต้องเลย ฉันอายคนอื่นเขา มาแต่แรกแกก็ไม่กอดเนอะ”

“งั้นแกมานั่งข้างๆข้าเลย”หมวยก็ยอมลุกไป แล้วก็งุ้งงิ้งกันไปตามประสาคนมีแฟน ส่วนคนไม่มีแฟนอย่างผมน่ะเหรอ ก็คุยอะไรไปทั่วกับคนอื่นๆ มีคนที่รู้จักเรามาทักเราด้วยนะ เขาบอกเขาติดตามดูคลิปของพวกเรา มาขอถ่ายรูปด้วย ก็กลายเป็นดาราจำเป็นไปครับ

ใกล้ๆเวลาจะ ๔ โมงพ่อก็เดินทางกลับ ความเงียบเหงามาเยือนหน่วยฝึกอีกครั้งหนึ่ง เก็บของเสร็จแล้วมาเล่นกีฬาอีกนิดหน่อย จากนั้นไปกินข้าว มาอาบน้ำ แล้วฟังการอบรมในช่วงเย็น

“ปริ๊ดๆ คืนนี้ผู้หมวดจะเปิดโอกาสให้ชิงธง จะเอาไหม”

“เอาไงดี”ต่างคนต่างมองหน้ากันเลิกลัก ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่ต้องคิดอะไรครับ

“เอาครับ”บันเทิงแน่คืนนี้

[aiyuki]

ลุ้นๆ ชิงธง