11.
กรี๊ดดดด ว่าแล้วเชียว ว่ายัยเด็กนี่ต้องไม่ใช่เล่นๆ
นางเล่นผูกขาดการสนทนาอยู่คนเดียว โดยที่คนรอบข้างไม่รู้สึกด้วยว่านางกำลังทำแบบนั้นอยู่ อย่างกับว่าทุกคนเป็นดาวเทียมที่ต้องโคจรรอบตัวนางอย่างนั้นแหละ
ร้าย ร้ายมาก!
ข้าวใหม่อย่างนั้น ข้าวใหม่อย่างนี้ หัวเราะหัวใคร่ โน้มตัวไปข้างหน้า 45 องศา ผายมือ พร้อมกับทำเป็นสัมผัสเจ้าบื้อสองตัวนั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ วุ๊ย นั่นมันท่าเฟลิร์ตของชะนีรอบจัดชัดๆ แอบเนียนแฟนคนอื่นเรอะยัยข้าวเหม็น ผมรู้เพราะผมเคยอ่าน เจอใน คอสโมฯ มาก่อนหรอก
ลูกพระเกี้ยวน้อย รำลึกกันจนลืมผมไปหมด จะอยู่ทำแป๊ะ อะไรล่ะ ถ้าอยากคุยกันมากขนาดนั้นล่ะก็
"อ้าว... พี่มิวจะไปไหนค่ะ"
เสือก!
"ไปห้องน้ำครับ"
"ห้องน้ำอยู่ด้านโน้นค่ะ"
หล่อนชี้ไปทางซ้ายมือ โอ๊ย ชั้นรู้แล้ว ไม่ต้องมาหวังดีหรอก เดินไปให้พ้นหุพ้นตาหล่อน ไม่ดีหรือยังไง เจ้าดื้อมองเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังอารมณ์เสีย
"อ๋อ จะเดินออกไปดูรอบหนังที่ลิโด้ด้วยน่ะ"
"รอบหนัง?"
ก็ใช่นะสิยัยบื้อ รอบหนัง ก็ที่แฟนเค้าเข้าไปนั่งจับมือถือแขน ป้อนน้ำป้อนป๊อบคอร์นกันสองต่อสองโดยไม่มีหล่อนยังไงล่ะ
"อ้าว เธอกับพี่มิวจะดูหนังกันเหรอ ข้าวใหม่ว่าจะรบกวนพี่มิวกับดื้อไปช่วยเลือกของขวัญให้แม่ข้าวใหม่หน่อยอ่ะค่ะ ในแพแรกอน"
อะไรนะ เรื่องอะไรชั้นต้องไปเลือกของขวัญให้แม่เธอที่ แพแรกอน (สำเนียงโคตรกระแดะ) กับเธอด้วยห๊ะ
"เออ นั่นสิ กูหิวว่ะ หาอะไรกินกันไหม จะได้คุยกันยาวๆ นานๆ ได้เจอที"
ไอ้เด็กตี๋แว่น กาโม่ (ชื่อคนเหรอนั่น) นี่ก็ ไม่ได้จะเกรงใจกูเลย
เหล็กดัดทำหน้าลำบากใจ
"เอาไว้วันหลังเหอะว่ะ มึงมาช้ากันเอง พอดีพี่มิวเขาอยากดูเรื่องนี้มาก ตั้งใจมาดูเลย แล้วนี่จะถึงรอบฉายแล้วด้วย"
เจ้าดื้อบอก
“หนังเรื่องอะไรคะ”
“เอ่อ เป็นหนังสารคดีน่ะ ข้าวใหม่คงไม่ชอบ”
“นั่นสิ เอาไว้คราวหน้านะ”
เจ้าเหล็กดัดช่วย นางชะนีไม่ยอมแพ้ หยิบไอโฟนมากดๆ จิ้มๆ
“เรื่องนี้หรือเปล่าคะ” นางโชว์รูปจากหน้าเพจลิโด้ สกาล่า ให้ดู “มีรอบบ่ายสองด้วยนี่คะ สี่โมงเย็นก็มี”
นางยิ้มอย่างมีชัย โว้ย อีดอก
"นะคะ เดี๋ยวข้าวใหม่เลี้ยงทุกคนก็ได้ จะกินปิ้งย่างหรืออะไรก็ได้ ข้าวใหม่อยากให้พี่มิวช่วยเลือกของให้แม่ข้าวใหม่หน่อย เพราะข้าวใหม่ไม่รู้รสนิยม คนแก่ อ่ะค่ะ"
ถ้าไม่ได้คิดไปเอง ผมว่าผมได้ยิน ยัยข้าวเหม็น เน้นตรงคำว่า ‘แก่’ เต็มๆ
เอาไงดีล่ะ ถ้าจะยืนยันว่าไม่ก็ดูจะน่าเกลียดเกินไป หรือถ้าทำเป็นงอนว่าแยกไปดูคนเดียว เดี๋ยวมันก็จับได้อีกว่าผมกับเหล็กดัดคบกันอยู่ เห็นหน้าแฟนแล้วก็สงสารหน่อยๆ
"ก็ได้ครับ แต่เดี๋ยวยังไงพี่ขอไปซื้อตั๋วก่อน จะดูด้วยกันไหมครับ"
เฮอะ อย่าบอกนะว่าแกสองคนจะดูด้วย ไอ้เจ้ากาโม่ยิ้มส่ายหน้า แต่นังข้าวใหม่… โอ ไม่นะ
“ดีค่ะ ข้าวใหม่ดูด้วย กะจะหาเวลามาดูอยู่แล้วค่ะ เห็นแบบนี้ ข้าวใหม่เป็นแฟนของดอกคิวเมนแทรีย์คลับนะคะ”
ฆ่ะ อิวอก!
***
13 .12 น. ช็อปแอร์เมส พารากอน
หูย อวดรวย อวดรวยเว่อร์ๆ
ตอนเดินเข้าร้าน พนักงานสแกนผมหัวจดเท้า ทำไมเหรอ อย่าบอกนะว่าดูออกว่าโกยาร์ดผมของเก๊ (ของก๊อปเกรดพรีเมียม ตั้งสามพันกว่าเชียวนะ เพื่อนสาวดาวมหาลัยอุตส่าห์รวมตังก์กันช่วยซื้อให้) เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าสะพายแอร์เมสเก๊มาก็ว่าไปอย่าง ผมส่งกระแสจิตไปยังยัยพนักงานที่แต่งตัวคล้ายแอร์นั่นว่า ในฐานะที่เป็นคนไทยที่หลงใหลแบรนด์ฝรั่งเศสเช่นเดียวกัน โปรดหยุดมองฉันด้วยสายตาเยี่ยงนั้นเสียแต่บัดนี้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะได้ผล
"อุ๊ย กระเป๋าใส่เศษตังก์นี่น่ารักจัง ดื้อ เธอว่าสวยไหม สองหมื่นนิดๆ เอง"
ฆ่ะ สองหมื่นนิดๆ เอง อวดรวยจังนะ นั่นมันค่าเทอมชั้นสองเทอมครึ่งเลยเหอะ แล้วไหนบอกว่าอยากให้ช่วยเลือกไง ตอแหลชะมัด
"ก็ดีนะ"
สงสัยเหล็กดัดคงเกรงใจพนักงาน อย่างเหล็กดัดอ่ะ คงจะนึกว่าแค่กระเป๋าใส่เศษตังก์แต่ราคาเท่ากับรายได้ต่อครอบครัวต่อปีในประเทศโลกที่สามถึงสามครัวเรือนนั้น ช่างไร้สาระสิ้นดี (ชั้นมีของก๊อปที่ทำเลียนแบบรุ่นนี้ ราคา 250 บาท เอาไหม ฮ่าๆๆ) เขาไม่มีทางชอบผู้หญิงอวดร่ำอวดรวยแบบเธอหรอก
อยู่นั่นเอง กระเป๋าเบอร์กินส์ยอดนิยม (หนังนกกระจอกเทศ โถ น่าสงสาร) ไม่รู้สิ ไม่ค่อยชอบ ดูป้าไปหน่อย
โว้ๆๆ นั่นเข้าท่าเลย ต้องผูกผ้าพันคอสีส้มลายฟองน้ำสีเหลืองแบบนั้นแหละ คิดดูสิ ทุกคนจะเรียกเราว่า มิวมิว
เอ๋ มิวมิว ไหนเหรอ?
อ๋อ ก็มิว ปรัชญา คนที่พันผ้าพันคอแอร์เมสยังไงล่ะ อิอิ เหมือนเรื่องสาวนักช็อปเด๊ะ
ใบโน้นสิถูกใจ รุ่นกาบาน่าสีดำ จี๊ดใจจัง จำได้ว่า กวินเน็ท พัลโทรล์ เคยหิ้วใบนี้ ชอบว่ะ ไหนดูราคาซิเอ่ย
"ใบนี้ เป็นลิมิเท็ดเอ็ดดิชึ่น เฉพาะสำหรับผู้ที่มียอดซื้อสะสมเท่านั้นนะคะ ไม่ทราบว่าคุณ..."
ราคา 15x,xxx ! อ่า…
"ไม่ครับ ผมไม่มียอดซื้ออะไรทั้งนั้น"
ผมรีบออกตัวแล้ววิ่งไปหาทั้งสามคน ยัยข้าวใหม่ยิ้มเยาะที่มุมปาก พนักงานกำลังห่อของให้ชี ถุงกระดาษสีส้มพะยี้ห้อแอร์เมสงามตาถูกส่งให้หล่อนได้ถืออวดร่ำอวดรวยสมใจ
"ต้องให้ของแพงขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมไม่ลองดูพวกพวงกุญแจ สายคล้องมือถือ หรือผ้าพันคอ ไม่ก็แบรนด์ที่ราคาสมเหตุสมผล"
เหล็กดัดว่า เมื่อเราออกมาจากช็อป มานั่งแดกข้าวที่ร้านตะลิงปลิงแล้ว
"นั่นดิ กระเป๋าไรวะ แม่งโคตรแพงเลย ออกมอไซค์ได้เลยนะเนี่ย"
เจ้าเด็กกาโม่เสริม ถึงจะเกลียดยัยข้าวใหม่ แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าการลงทุนในสินค้าแบรนด์เนมเป็นเรื่องงี่เง่า เอ๊ะ หรืองี่เง่า
"เธอว่าอย่างงั้นเหรอ แต่แม่ชอบแอร์เมสนี่"
"แม่ชอบ แต่อาจจะไม่โอเคที่เธอใช้เงินตัวเองซื้อของแพงให้แม่ก็ได้นะ"
" ดื้อ เมื่อไหร่เธอจะเลิกนิสัยชวนทะเลาะซะที” นางแหววแล้วหันมาทางผม “จริงๆ นะคะพี่มิว ตั้งแต่ตอนคบกันเป็นแฟนแล้ว ที่เลิกกันก็เพราะแบบนี้แหละ"
หา อะไรนะ
หล่อนพูดว่า ‘คบกันเป็นแฟน’ อย่างนั้นเหรอ
เหล็กดัดท่าทางอึดอัด มิน่า หึ นายคิดจะปิดชั้นอีกนานไหมหา ตอบ!
คือไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนนะ หน้าตาอย่างมันบอกว่าไม่เคยมีแฟนสิแปลก แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเจอแฟนเก่าแฟนใหม่อะไรแบบนี้ เฮอะ แค่นึกว่า เจ้าดื้อเคยจูบ เคยอึ๊บยัยนี่ ผมก็รู้สึกรับไม่ได้แล้ว โอ้ย เกลียด
"อย่าเพิ่งพูดตัดโอกาสรีเทิร์นขนาดนั้น"
"ไม่รู้อ่ะโม่ ก็ถ้าขืนดื้อยังชอบขัดใจข้าวใหม่อยู่อย่างนี้ก็ไม่ไหวนะ ที่หนีไปเรียนเชียงใหม่ไม่บอกนี่ก็โกรธจะแย่แล้ว ชอบทำให้คนอื่นรู้สึกผิดอยู่เรื่อย"
"รู้สึกผิด? ยังไง?"
ผมหลุดปากถามออกไป
"ก็ ตอนที่มีปัญหากัน เป็นช่วงยื่นคะแนนแอดมิชชั่นพอดี ทีแรกข้าวใหม่คิดว่าดื้อจะเลือกเรียนด้วยกันที่จุฬาฯ ด้วยกัน เพราะสอบตรงก็ติดแล้ว ไปค่ายแล้ว รับน้องก้แล้ว ที่ไหนได้ ดื้อกลับ เลือกมอต่างจังหวัดประชดข้าวใหม่"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย เราอยากเรียนของเราเองต่างหาก พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอก"
"ก็แน่ละ เราจะไปเข้าใจได้ยังไง ในเมื่อธอไม่เคยสนใจความรู้สึกของเราอยู่แล้ว อยากทำอะไรก็ทำ เป็นแบบนี้ตลอด"
"เฮ้ย พวกมึงอย่าทะเลาะกันดิ เกรงใจพี่มิวเค้า"
"ขอโทษคาะ พี่มิว ให้ข้าวใหม่พูดหน่อยเถอะ ข้าวใหม่ก็อยากรู้เหมือนกันนะ เหตุผลอะไรที่ดื้อเลือกไปเชียงใหม่ แทนที่จะเรียนด้วยกันที่นี่อย่างที่เคยสัญญาเอาไว้"
"เราไม่เคยให้สัญญาอะไรกับเธอเลยนะ"
"อ้อ งั้นเราก็เข้าใจไปเองคนเดียวใช่ไหม"
“ใช่”
"เฮ้ยๆ พอๆ กินข้าวๆ อายคนเค้า"
เจ้ากาโม่เตือนเป็นครั้งที่สอง
อ่อ อย่างงี้เองเหรอ
พูดไม่ออกเลยอ่ะ สองคนเถียงกันเหมือนคู่รักที่สนิทกันมากๆ ผมกับเจ้าดื้อยังไม่เคยมีโมเมนท์นี้เลยนะ นอกจากคราวที่ไปกินข้าวแล้วไอ้เด็กแมกซ์นั่น แต่นั่นก็แค่งอนแป๊บๆ ว่ากันว่า ยิ่งจะทะเลาะกัน ยิ่งผูกพันธ์กัน เจ้าเหล็กดัดคงเคยรักยัยนี่มากๆ เลยสินะ โอ๊ย คิดแล้วเจ็บจี๊ด
ผมทำเป็นสนใจอาหารตรงหน้า เคี้ยวตุ้ยๆ พยายามไม่สบตาเจ้าดื้อ
"พี่มิว โอเคไหมครับ"
เจ้ากาโม่ถาม ผมแทบสำลัก รีบหยิบน้ำมาดื่ม ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ
"แกงเขียวหวานมันเผ็ดน่ะ"
โว้ย น้ำตาจะไหล ทำไมเนี่ย
"แกงเขียวหวานเนี่ยนะครับ"
"ครับ พี่ไม่กินเผ็ด"
สตรอเบอรี่อีกแล้ว เหล็กดัดยื่นทิชชู่ให้ ทีแรกกะจะงอนไม่รับ แต่นึกขึ้นได้ว่าเดี๋ยวจะดูมีพิรุธ เลยต้องรับมาอย่างแกนๆ
"กินข้าวกันเถอะนะ อย่าทะเลาะกันเลย"
ผมว่า
***
ยัยข้าวใหม่ไม่งอนแล้ว แต่ร่าเริงได้อีก โอ้ย อีวอก น่าหมั่นใส้มาก อย่างหล่อนมันควรจะสลดไปนานๆ
ยิ่งพอเปิดตัวว่าเคยเป็นแฟนเก่ากัน นางก็ถือโอกาส คิดอยากจะเกาะเจ้าเหล็กดัดก็เกาะ ชาติที่แล้วเป็นลิงแสมรึไงนะ ถึงต้องคอยห้อยโหนผู้ชายของคนอื่นเค้าอยู่ได้
"ดื้อ เราอยากกินชาเขียวปั่นสตาร์บั๊คส์อ่ะ"
"หนังจะฉายแล้วนะเธอ"
"เหรอ"
"ใช่"
"งั้นกินโค๊กก็ด๊ะ"
หึ อิเวร
โว๊ย อึดอัด มาดูหนังไม่ได้มีความสุขเลย ผมถอดแว่น สร้อย เสื้อโค้ท ยัดลงโกยาร์ดแสนรัก แล้วควักผ้าพันคอผืนบางขึ้นมาพันแทน (แอร์ในโรงมันหนาวนะ คนให้กอดก็โดนฉกไปแล้ว) เจ้าดื้อตามผมเข้ามาในห้องน้ำ ในมือยังมีกระเป่าของยัยเปรตนั่น เจ็บใจว่ะ
"พี่มิว..."
ผมยกมือขึ้นห้ามเป็นเชิงว่าหยุด อย่า ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น (อุ๊ย รู้สึกเท่เป็นบ้า) แต่เข้ามากอดผมจากด้านหลังอย่างไม่แคร์ ซุกหน้าลงกับซอกคอ
"เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นหรอก"
พูดไม่ทันขาดคำก็มีโผล่ออกมาจากห้องสุขาจริงๆ คนนั้นเหวอเล็กน้อย แต่เหล็ดัดก็ไม่ยอมขยับหนี
"พี่มิว ผมขอโทษ เตงอย่าโกรธเค้านะ"
สงสารมันจังเลยอ่ะ สงสารตัวเองด้วย
"พี่เข้าใจ ถึงจะไม่อยากเข้าใจเลยก็เถอะ ปล่อยได้แล้ว"
ผมต้องบอกอีกหลายที กว่าเหล็กดัดจะยอมปล่อย ผมหันไปหามัน จ้องหน้า
"ดื้อเป็นแฟนพี่ พี่เป็นแฟนดื้อ เป็นแฟนคนปัจจุบัน จำไว้ให้ได้ แต่ถ้าวันไหนที่ดื้อคิดว่าทำแบบนี้ไม่ได้แล้วก็ให้บอก"
"พี่มิว ผมสาบานเลยว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับข้าวใหม่แล้ว"
"เอิ่ม สาบานในห้องน้ำเนี่ยนะ”
เหล็กดัดพยักหน้า
"โอเค เค้าเชื่อใจเตง ทีนี้ก็ออกไปได้ละ เดี๋ยวยัยแฟนเก่าจะรอนาน เดี๋ยวตามออกไป"
โว้ย นี่มันนายเอกนิยายเด็กดี เล้าเป็ดชัดๆ แล้วไงล่ะ เดี๋ยวยัยข้าวบูดก็เกาะแฟนแกแจตามเดิม อุ๊ย โทรศัพท์เข้า เบอร์ไม่คุ้นเลย
"หวัดดีครับ"
"มิวป้ะ"
"ใครครับ"
"ชั้นเอง เมี่ยงไง เธออยู่กรุงเทพใช่ไหม อยู่ไหน"
"อะไรของเธอ ยัยเมี่ยง"
"คือฉันก็อยู่กรุงเทพค่ะ คุณเพื่อนแมกซ์ไลน์บอกนะเนี่ย ว่าถ้ามากรุงเทพ ก็ช่วยมาดูเธอให้หน่อย คงกลัวน้องดื้อทำมิดีมิร้ายเธอน่ะ แล้วเป็นยังไง"
"บ้าบอ แล้วนี่เธออยู่ไหนล่ะ"
"เธอคิดว่า ผู้หญิงเก๋ๆ ชิคๆ คูลๆ อย่างชั้นจะอยู่ที่ไหนล่ะ"
"ไม่รู้สิ สะพานควายมั้ง"
"ว้าย หยาบคาย อยูเอ็มควาทิเยี่ยค่า กำลังมุ่งหน้าไปซาร่า วันนี้มีเซลล์ ของเริ่ดๆ ทั้งนั้น"
อุ๊ย คิดอะไรออกล่ะ
"นี่ๆ ชั้นอยู่สยามอ่ะ กำลังจะดูหนังที่ลิโด้ เธอจะอยู่แถวนั้นนานไหม"
"โอ๊ย คงอีกนานแหละ ฉันมากับพี่ฉัน แต่เดี๋ยวว่าจะไปสยามเหมือนกัน แล้วเธอดูหนังเสร็จกี่โมงล่ะ"
"ประมาณบ่ายสี่ มาได้ไหมล่ะ ชั้นเจอผ้าพันคอสวยมาก เหมาะกับเธอมากๆ ที่ช็อปแอร์เมส เธอต้องมาดูให้ได้นะ ถ้าไม่มาล่ะเสียชาติเกิด"
"อยู่แล้ว ไปอัพเดทของใหม่ ฉันลูกค้าระดับเซเรเนดเชียวนะคะ เดี๋ยวจะสั่งสเปเชียล ออร์เดอร์เลยล่ะ ตกลงว่า บ่ายสามครึ่งนะคะ"
"ได้เลย เดี๋ยวเจอกัน มาแล้วโทรหาด้วย"
โว้ย ฉันนี่ฉลาดจริงๆ ขอบคุณ เอสเต้ ลอเดอร์
***
วินาทีแรกยัยเห็ดหูหนูดำปรายตามองยัยข้าวเน่า ผมบอกได้เลยว่า มิวมิว แกนี่ช่างน่ารัก เซ็กซี่ และฉลาดเป็นกรดซะจริงๆ เลย
ยัยเมี่ยงผู้หน้าตาละม้ายคล้ายเบบี้มายด์ 69 แต่จริตขนาดปุ๊กกี้ ปวีณ์นุช และชอบคิดว่าตัวเองคือแอชลีย์ โอลเซ่น มองยัยข้าวบูดอย่างไม่สบอารมณ์ที่นางถือวิสาสะมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเหล็กดัดแฟนผม และยิ่งทวีความเหม็นเบื่อมากกว่าเดิมเมื่อแลเห็นกระเป๋าหลุยส์และถุงแอร์เมสสุดหรูนั้น ยัยเมี่ยงพลาดไปนิดที่ถือกระเป๋ามิวมิวใบเยินและถุงซาร่า หล่อนหันไปหาพี่ชาย เอ่อ พี่สาว (ชื่อพี่โคลเอ้ กรรม ทำไมแต่ละครชื่อกระแดะกันทั้งนั้นนะ) แล้วทำอวดสมบัติพัสถานบ้าง
"พี่โคลเอ้คะ เมี่ยงส้มลืมบัตรแพล็ททินั่มไว้ในกระเป๋าสตางค์ชาแนล รุ่นลัคกี้ชาร์ม เอสเอส ปี 07 ซิมโบล ที่อยู่ในกระเป๋าถือรุ่นเวสมินเตอร์ เพิลร์สฺ ไว้ที่คอนโดน่ะคะ แบบนี้เมี่ยงส้มก็ไปสั่งสเปเชี่ยล ออร์เดอร์ ของดิออร์กับเฟนดิ ไม่ได้น่ะสิคะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแบรนด์อื่นอย่างเซลีน หรือ เมซง คิทสุเนะ"
"เมี่ยงละก็ แบบนี้ทุกที โอเคๆ เดี๋ยวพี่จ่ายให้ก่อนก็ได้ ดีนะที่ของพี่ก็แพลททินั่มเหมือนกัน ว่าแต่ ชาแนล คลาสสิก สายแบบ bijoux ที่ไปสอยมาด้วยกันอยู่ไหนแล้วล่ะจ๊ะ ใบที่ตัดสินใจไม่ได้ ซื้อมันทั้งสองสีอ่ะ ไม่เห็นเคยสะพาย"
"โอ๊ย นั่นเมี่ยงส้มเอาให้คนงานที่บ้านไปใช้แล้วล่ะค่ะ ให้เป็นของสมนาคุณ พี่เขาลาออกไปขายแหนมย่าง จะได้มีกระเป๋าไว้ใส่ตังก์ทอนอะไรงี้"
"โอ๊ย จะเป็นลม จะใจดีไปไหนคะ พี่รู้ว่าหนูรวย รวยมากกกก คราวที่แล้วที่เอารองเท้ามาโนโล่ ปาหัวหัวมาแถวคันคลอง นั่นก็ทีนึงแล้ว ดีนะที่เธอไม่คว้าจิมมีชูคู่โปรดของพี่ไปด้วย"
เหล็กดัด : ?
ยัยข้าวเหม็น : ?
ผม : คิคิคิ
"เอ่อ พี่มิวคะ พี่จะแยกไปเดินดูของกับเพื่อนๆ ก็ได้นะคะ จะได้สะดวกๆ เดี๋ยวดื้อกับข้าวใหม่รอแถวๆ นี้"
อ้าว อินี่
"เอ่อ..."
"ไม่นะคะ โนเวย์ น้องดื้อต้องมาช่วยพี่เมี่ยงส้มเลือกของค่ะ พี่เมี่ยงส้มจะได้ซื้ออะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้เป็นของตอบแทนน้ำใจที่เปลี่ยนยางรถให้พี่วันนั้น เหวล อาจจะเป็นเชิร์ตอาร์มานี่ซักตัว ดีไหมคะ พี่โคลเอ้"
"อุ๊ย ดีค่ะ หุ่นแซ่บๆ แบบนี้ ใส่อาร์มานี่ต้องขึ้น... ฟู"
ยัยพี่โคลเอ้จ้องเป้ากางเกงแฟนผมอย่างหื่นๆ
"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ แต่... ผมยินดีไปช่วยพี่สองคนถือของนะครับ"
ทำดีมากครับ (อยากกระโดดจุ๊บเลย) หึ ไงล่ะ ยัยข้าวเหม็น
"ไปด้วยกันนะข้าวใหม่"
ผมกลั้นใจชวนเป็นมารยาท
"ก็ได้ค่ะ จริงๆ ข้าวใหม่ก็อยากได้ของใส่ตู้เสื้อผ้าใหม่เหมือนกัน จะเข้าซีซั่นสปริง"
โวะ เป็นปลิงรึไงวะ สลัดยังไงก็ไม่หลุด
"ดีค่ะ งั้นไปกันเลย ไม่ค่ะ แพแรกอนค่ะพี่โคลเอ้ ไม่ใช่ทางนั้น นั่นมันทางไปมาบุญครอง"
"โอ้ ไรท์ ไอ ฟอร์ก๊อท"
พี่โคลเอ้ แหล
ยัยเห็ดหูหนูกับพี่โคลเอ้ปราดมาเดินข้างๆ ผม แล้วเมาท์รอดไรฟันไม่ขยับปาก อันเป็นความสามารถพิเศษ
"ชิ อวดรวย"
ยัยเห็ดว่า
"หน้าตาบ้านๆ มาก ทำมาเป็นหิ้วหลุยส์" พี่โคลเอ้เสริม "ของปลอมแน่ๆ"
"สวยให้ได้เท่าชั้นก่อนเหอะ ค่อยมาทำเก๋ แล้วน้องดื้อน่ะ แฟนเธอไม่ใช่เหรอ"
"อือ"
"ร้ายจริงๆ นังคนนี้ ต้องจัดการ"
“เอาไว้ทำไมคะ”
โอ๊ย ผมล่ะรักยัยเห็ดหูหนูเน่าจริงๆ
"เธอแต่งตัวแรงมากนะมิว"
"เหรอ"
"แต่จุดนี้ดูมีเทรนด์ค่ะ เกือบเหมือน แบคฮยอน วง EXO "
อ๊ะ ไม่ได้อยากเหมือนวง EXO นะ
"แล้วฉันดูเป็นไง"
อืม ยังไงดีละ เลยตอบไปว่า
"เบลค ไลฟ์ลีย์"
"Really? OK Cool"
"แล้วพี่ล่ะ"
"เอเดรียน่า ลิม่า"
"Wow I love it แล้วยัยนั่นล่ะเป็นไง"
พี่โคลเอ้ถามต่อ
"นิคกี้ มินาจ"
ยัยเห็ดตอบ
"ไป่ หลิง"
ผมตอบ
"ว๊าย"
เราสามคนหัวเราะคิกคัก ยัยข้าวใหม่หันมามองอย่างสงสัย
"มีแว่นกันแดดไหม ฉันต้องการแว่น"
ยัยเห็ดถาม
"มี" ผมควานหาแว่นราคา 159 ในกระเป๋า " อิทส วิกทอเรีย เบคแค่ม"
"วู๊ กอร์เจียส เอ้อ กระเป๋านั่นสวยมาก"
"ใช่ กอยาร์ด ดูคลาสซี่สุดๆ"
พี่โคลเอ้เสริม
ใช่ไหม ตาถึงกันจัง
***
16.12 สมรภูมิช็อปกุชชี่
บอกตามตรงว่า ไม่เคยต้องมาเกี่ยวข้องกับตัวเลข ที่หมายถึง จำนวนเงินมากเท่านี้มาก่อน ชักสงสัยว่ายัยพวกนี้มีเงินซื้อของพวกนี้จริงๆเหรอ
"อุ๊ย คู่นี้สวยจัง เธอว่าไหม"
หึ คิดอะไรของหล่อนกันน่ะยัยข้าวเหม็น ถึงได้ถามเรื่องแฟล็ทชูส์กับเจ้าเหล็กดัด ว่าแต่ มันสวยจริงๆ นั่นแหละ รองผ้ากำมะยี่สีม่วงเข้มปักดิ้น ติดลูกราพส์เบอรีย์สีม่วงดำลูกเล็กๆ ฝังคริสตัลวิบวับ ยัยเห็ดกับพี่โคลเอ้ก็คงจะคิดเหมือนกัน
"สวยมาก กุชชี่ทำอะไรน่ารักๆ แบบนี้ด้วยเหรอ ฉันจะซื้อ"
พี่โคลเอ้ว่า ยัยข้าวเหม็นยิ้มที่มุมปากแล้วถาม
"เอ๋ จะมีไซส์เหรอคะพี่"
นางบีบเสียงได้แบ๊วมาก ฟังเผินๆ เหมือนหวังดี
"ถ้ามีเงินซื้อก็ต้องมีไซส์ค่ะน้อง"
พี่โคลเอ้เยือกเย็นได้อีก ชีเชิดหน้าบอกพนักงาน
"หาไซส์ให้หน่อยนะคะ เอาสีส้มอิฐนี่ด้วย เอาทั้งสองสีเลยค่ะ"
เอ้อ นั่นมันคู่ละ เกือบสองหมื่นเลยนะพี่ ผู้จัดการร้าน บอกพนักงานฝึกหัดเข้าไปหาไซส์ให้ ยัยเห็ดกับพี่โคลเอ้กระหยิ่มยิ้มย่องในชัยชนะ
"งั้น ข้าวใหม่ว่า ข้าวใหม่เลือกแบบอื่นดีกว่า"
"กลัวจะใส่แล้วสวยสู้พี่ไม่ได้เหรอคะ"
ยัยข้าวไหม่หงายหัวไปด้านหลังแล้วหัวเราะ ตามทฤษฏีสวยไปด้วยหัวเราะไปด้วย
"แหม พี่โคลเอ้นี่ตลกจังนะคะ"
"พี่ไม่ใช่คนตลกค่ะน้องข้าวใหม่ พี่เป็นคนซีเรียส"
ยัยข้าวใหม่หน้าเจื่อน
"ซะเมื่อไหร่ Just kiddin ฮ่าๆๆ'"
พี่โคลเอ้เฉลย ยัยข้าวใหม่หัวเราะหึหึ อย่างจำใจ
จะว่าไปก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ดูนักหรอก เพราะมีแต่ไอเท่มผู้หญิงเสียส่วนมาก อารมณ์วี๊ดวิ้วอยากได้หดหายไปทันทีเมื่อเห็นราคา แม้แต่พี่โคลเอ้กับยัยเห็ดก็เหมือนจะยอมแพ้อยู่เนืองๆ
"กลับบ้านชั้นโดนพ่อชั้นด่าตายแน่"
พี่โคลเอ้ว่า
"อ้าว แล้วซื้อทำไมเนี่ย"
ผมถาม
"ก็มันสวย แล้วพี่ก็หมั่นไส้แม่นั่นด้วย พี่ช่วยเธอนะเนี่ยน้องมิว"
"อ่ะ ขอบคุณครับ"
"ไม่ได้ค่ะ เราต้องทำให้มันเสียตังก์มั่ง" ยัยเห็ดเสนอ " ดูสิ เมี่ยงล่ะรำคาญเสียงหัวเราะมันจริงๆ เฟค"
"เออ ฉันยิ่งกว่ารำคาญอีก นางเกาะแฟนเธอยังกะเหาฉลามเลยนะน้องมิว แฟนเธอนี่เป็นไบเหรอ "
“เอ่อ มั้งครับ”
"โอเค ช่างมัน ไปปฏิบัติการกันเถอะ โกๆ"
พนักงานส่งถุงใบงามสองใบให้พี่โคลเอ้และยัยเห็ดถือคนละใบ เรารีบปรี่ไปยังเจ้าเหล็กดัดกับยัยข้าวเหม็นที่กำลังดูพวกของประดับชิ้นเล็กชิ้นน้อย
"เลือกได้รึยังเอ่ย"
ยัยเมี่ยงปรี่เข้าไปสอด เหล็กดัดมองผมอย่างกังวลใจ ท่าทางมันจะเบื่อมากๆ เหมือนกัน เดินช็อปทั้งวัน
"อุ๊ย นาฬิกาสวยมากเลยค่ะ หรูสุดๆ"
พี่โคลเอ้ชี้ไปที่นาฬิกาแบบชาร์มเบรสเลส ห้อยตัวอักษรจีและชาร์มตัวอื่นๆ อย่างน่ารัก แต่ราคาแพงเว่อร์ตามระเบียบ พนักงานหยิบส่งให้ดู
"ใช่ค่ะ พี่โคลเอ้ สวยมาก แต่ ว๊าย ไม่เข้ากับเมี่ยงเลยอ่ะ เจ็บใจที่สุด อ๊ะ…"
ชีทำทีหยิบนาฬิกาไปทาบกับข้อมือเนียนสวยของยัยข้าวเน่า
"โอ พระเจ้านั่นมัน..."
พี่โคลเอ้ร้อง
"ช่างงดงาม"
ผมบอก
"หรูหรา น่ารัก และมีรสนิยม"
ยัยเห็ดหูหนูต่อ
"เหมาะกับแขนน้องเค้ามากๆ"
พี่โคลเอ้ต่อ
"ใช่เลยค่ะ งามจริงๆ"
พนักงานร้านบอก
ไงล่ะ พูดไม่ออกเลยล่ะสิ ยัยข้าวใหม่มองหน้าเจ้าดื้อเหมือนจะถามความเห็น
"เอ่อ ก็สวยนะคะ แต่..."
เหล็กดัดพลิกดูป้ายราคา ทำตาโต คิ้วขมวด
"แหม ถือว่าไม่แพงนะ คุ้มมาก เป็นงานคราฟต์ของแท้เลย"
ยัยเห็ดสตอ
"ใช่ เป็นการลงทุนที่ฉลาดสุดๆ"
ผมเสนอ
"ไม่ซื้อนี่โง่เลย"
พี่โคลเอ้พูดติดตลก
"งดงาม เหนือกาลเวลา"
พนักงานร้านสมทบ
"ถ้าทุกคน เห็นว่า..."
ยัยข้าวใหม่พูด เหมือนไม่แน่ใจตัวเอง
"ถ้าเห็นกุชชี่ปุ๊บนี่ พี่คงนึกถึงแต่น้องข้าวใหม่เลย"
พี่โคลเอ้ได้อีก
"ห่อเลย" ยัยเห็ดสั่งพนักงาน "ห่อเลยค่ะ ถ้าเอาตังก์มาไม่พอ ให้พี่ยื้มบัตริแพล็ททินั่มค่ะ"
"โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"คิดดูสิ ทุกคนเขาจะเรียกข้าวใหม่ว่าน้องข้าวใหม่ คนที่ใส่นาฬิกากุชชี่คนนั้นไง"
ผมฉอเลาะ เหอะ คงมีคนสังเกตเห็นหรอก
“มันใช่อ่ะ ดูลายละเอียดวิจิตรนี่สิ”
“บอกเวลา 24 ไทม์โซนทั่วโลก”
“ชาร์มพวกนี้เป็นทองคำขาวและพิงค์โกลด์”
“ผ่าหลังฝังเพชร”
“มาตรฐานเจนีวาซีลค่ะ”
ยัยข้าวสูดหายใจลึก
"โอเคค่ะ เอาก็เอา"
"แน่ใจเหรอใหม่"
เอ๊ เจ้าเหล็กดัดนี่ยังไง ห่วงอะไรมันนักหนาวะ
"ดื้อ เธอขัดเราอีกแล้วนะ มันสวย เราชอบ เราจะซื้อ เอาชิ้นนี้แหละค่ะ"
ยัยข้าวใหม่หยิบบัตรเครดิตในกระเป่าสตางค์หลุยส์ส่งให้พนักงาน เจ้าดื้อมองผมอย่างเคืองๆ หมายความว่าไงเหรอ ไม่เกี่ยวกับผมซะหน่อย ชิ
***
ผมปล่อยเจ้าเหล็กดัดไปส่งยัยข้าวใหม่ที่ตึกสยามกิตติ์ ส่วนผม ยัยเห็ดกับพี่โคลเอ้ นั่งรอที่ร้านตำนัว เพราะสองคนเกิดอยากจกข้าวเหนียวขึ้นมา ต้องฝืนทำใจกว้างพอดูเลยแหละ แต่คิดว่าผมไว้ใจเจ้าเหล็กดัดได้นะ
"แล้วจะกลับเมื่อไหร่อ่ะ"
ยัยเห็ดถาม
"คงวันจันทร์อ่ะ" ผมบอก "แล้วเธออ่ะ มาทำไมเนี่ย"
"ฉันก็มาเที่ยวสิคะคุณเพื่อน แต่จะกลับพรุ่งนี้แล้ว"
"น้องดื้อ นี่แฟนน้องมิวจริงๆ เหรอ" พี่โคลเอ้ถาม ผมผงกหัวเขิน "อิจฉ์เว่อร์ ว่าแต่แซ่บไหม"
ผมพยักหน้า
“ว้ายยยยย นัวเลยใช่ไหม”
"ว่ายัยนี่มันเป็นใครเนี่ย"
ยัยเห็ดถาม
"นั่นสิ"
"เพื่อนเก่าดื้อสมัยมัธยม"
"เหรอ ไม่ใช่แล้วมั้งน่ะ"
"เออ แปลกๆ นะ"
"ระวังดีๆ ล่ะ สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น"
"รวมทั้งคุณพี่ด้วยใช่ไหมคะ"
ยัยเห็ดว่า
"ฉันเป็นพี่เป็นเชื้อเธอนะ"
"เออ แมกซ์มันฝากให้เธอโทรหามันด้วยนะ"
"เหรอ มีเรื่องอะไรอ่ะ ทำไมไม่ไลน์มาบอก"
"ฉันจะรู้ไหมคะ"
จะว่าไปยังไม่เคยโทรหามันเลยนะ หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น เดี๋ยวไว้ค่ำๆ ละกันเนอะ
…..
ผมกับเจ้าดื้อนั่งเงียบ ไม่หือไม่อือบนแท็กซี่ ตลอดทางจากสยามจนถึงหน้าบ้าน จริงๆ ก็ตั้งแต่ตอนมันกลับจากไปส่งยัยข้าวเก่าที่ตึกจอดรถแล้วล่ะ ห่ะแรกผมเล่นตัวทำเป็นงอนก่อน กะจะแกล้ง แต่มันก็ดันเงียบไปด้วยเลยซะงั้น เหล็กดัดเดินเลยบ้านไปที่ร้านสะดวกซื้อ
"อยากไปดูภูเขาทอง"
ผมบอก
"จะหกโมงแล้วนะ”
เหล็กดัดตอบมะนาวไม่มีน้ำ มันสับเท้าเดินนำหน้าไม่มีรอ อะไรวะ โกรธแล้วนะ เป็นบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย
ผมสิต้องโกรธมัน เรื่องแฟนเก่ามันเนี่ย ใช่ไหมๆ ไม่รู้ล่ะ ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ก่อนที่ผมจะทันได้อ้าปาก เสียงเรียกเข้าไอโฟนก็ดังขึ้น มันหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง สไลด์แล้วแนบกับใบหูโดยไม่หันมามอง
"อืม ถึงแล้วล่ะ แล้วเธอถึงบ้านรึยัง"
ผมหยุดเดิน
จ้องแผ่นหลังเด็กผู้ชายที่ผมคิดถึงที่สุดในโลกตอนนี้ ที่ค่อยๆ ห่างออกไป โวะ มันสนใจผมบ้างไหมเนี่ย
เหล็กดัด เดินห่างออกไปเรื่อยๆ
ผมตัดสินใจหันหลัง แล้วเดินกลับไปตามทางที่เดินมา
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 178043 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก