ตอนที่ 8
...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
ผมแนบหูลงกับแผ่นอกเนียนขาวของไอ้เปี๊ยกเพื่อให้เสียงหัวใจของมันส่งผ่านมาถึงผมได้ชัดเจนยิ่งขึ้น จังหวะการเต้นสม่ำเสมอบ่งว่าเจ้าของมันยังล่องลอยอยู่ในความฝัน
ตอนตื่นมามองนาฬิกาก็พบว่าไปทำงานไม่ทันแน่นอนแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ยังไงวันนี้ผมก็กะโดดอยู่แล้วล่ะ...ก็จะใจร้ายทิ้งไอ้เปี๊ยกในสภาพอ่อนระโหยโรยแรงอย่างนี้อยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง ผมเป็นคนทำมันเองผมก็ต้องรับผิดชอบดูแลมันสิครับ
เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เลยไม่สนใจจะลุกออกจากเตียง คลานกระดึ๊บไปเอาหัววางบนอกมันแทน ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆอย่างไม่สนใจอะไร
เหลือบตามองไอ้เปี๊ยก มันนอนอ้าปากน้ำลายยืดอีกแล้วครับท่าน ดีนะไม่กรนออกมาด้วย คิ้วมันขมวดนิดๆเวลาที่มันขยับตัวน้อยๆ...คงระบมน่าดูล่ะครับ...
มันคงจะเหนื่อยจริง เพราะคนตื่นง่ายอย่างมันโดนผมนอนทับหน้าอกตั้งนานสองนานไม่เห็นมีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย
สงสัยจะต้องจูบปลุกล่ะมั้ง...เจ้าชายนิทราของผม...
ระหว่างที่กำลังตัดสินใจว่าจะปลุกขึ้นมาอาบน้ำดีหรือนอนฟังเสียงหัวใจต่ออีกสักพักก่อนดี ก็มีเสียงเสียงนึงแทรกเสียงตึกตักขึ้นมา
...โครก...
ท้องมันร้องครับ ดังสนั่นเลยด้วย...หลังจากนั้นไม่นานเปลือกตามันก็ขยับยุกยัก...สรุปเจ้าชายนิทราของผมมันตื่นเพราะว่าท้องร้องเนี่ยนะ...โคตรโรแมนติกเลยว่ะ
“อืมม์” ไอ้เปี๊ยกหรี่ตาน้อยๆ...คงจะโดนแสงแดดแยงตาล่ะครับ นี่ขนาดรูดม่านปิดไว้ส่วนนึงแล้วนะ มันยกมือขึ้นขยี้ตา อีกมือก็ปัดรังควาญแถวๆหน้าอกตัวเอง พอปัดมาโดนหัวผมมันคงจะงงครับว่าอะไรมาทับหัวมัน มือมันเลยลูบสำรวจใหญ่ จากหัวไล่ลงมาที่หน้าผาก จมูก แล้วก็ลงมาถึงปาก...หมั่นเขี้ยวครับ เลียเล่นแล้วงับซะเลย
“เฮ้ย!!!” คงตื่นเต็มที่แล้วล่ะครับ ถึงได้ร้องออกมาซะจนผมที่แนบหูอยู่บนหน้าอกมันปวดหัวจี๊ดๆเลย
“อูย~” ผมลุกขึ้นนั่งเอามือกุมหูตัวเองไว้ แต่ก็ได้ยินเสียงของมันที่ร้องประสานออกมาเหมือนกัน หันกลับไปมองก็พบว่าไอ้เปี๊ยกที่เมื่อกี้ตั้งท่าจะลุกนั่งพรวดทิ้งหัวลงบนหมอนนอนขมวดคิ้วแทนแล้ว
“ต้า...เป็นไงบ้าง?” ไม่ใช่ว่าผมไม่ห่วงมันนะครับ...แต่เมื่อคืนมันอดใจไม่ได้จริงๆ...ต่อไปนี้จะไม่ทำ(เยอะขนาดนี้) อีกแล้วครับ
มันพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ผมอย่างทุลักทุเล ไม่วายมีสติพอจะลากผ้าห่มไปคลุมท่อนล่างด้วย...น่าเสียดาย
“ต้า...” พอผมชะโงกจะมองหน้ามัน มันก็มุดหน้าลงบนหมอน...แต่เห็นนะครับ หูแดงแจ๋เลย อิอิ
“ต้าครับ” ขอแกล้งมันหน่อยครับ...ผมเอามือลูบท่อนแขนมัน จูบไซ้ซอกคอจนมันย่นคอหนี แต่ก็ยังไม่ยอมหันกลับมา ก็เลยงับหูมันเล่นต่อ มันถึงยอมพูดกับผม
“ปล่อยได้แล้ว ไอ้ลุงหื่น”
“หันมาก่อนสิ” ผมต่อรองกับมัน...รู้ครับว่ามันคงเขิน ยังไงก็คงไม่ยอมหันมาหรอก ที่แกล้งพูดอย่างนี้ก็เพื่อถ่วงเวลาให้ผมเล้าโลมมันเล่นอีกนิดล่ะครับ...เล้าโลมเล่นเท่านั้นจริงๆนะ ไม่ทำต่อหรอกครับ สงสารมัน ที่สำคัญคือผมก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...แก่แล้วก็งี้แหละครับ
มันไม่หันมาตามที่คาดครับ ผมเลยเอานิ้วลากที่กระดูกสันหนังมันเล่น จากต้นคอ ลงมาที่แผ่นหลัง แล้วก็เลื้อยไปถึงก้นกบ ปากก็ดูดเม้มที่หลังมันจนเกิดรอยสีแดงประปราย พอมือจะล้วงเข้าไปในผ้าห่มเท่านั้นล่ะ มันเอื้อมมือมาจิกหัวผมหมับเลย
“โอ๊ย!!” ไม่เจ็บหรอกครับ ร้องเล่นๆ...รู้สึกดีจัง เหมือนเช้าหลังคืนแต่งงานเลย
“พอได้แล้วเว้ย! แค่นี้ก็เจ็บจะตายห่าแล้ว” แต่เจ้าสาวของผมพูดไม่เพราะเลย
“เจ็บมากเลยเหรอ?” ผมกำลังจะเลิกผ้าห่มขึ้นดูผลงาน มันก็คว้าหมับกำไว้แน่นซะก่อน
“ลองโดนดูบ้างมั้ยล่ะ?” ...ไม่ดีกว่าครับผม...
ยังไงมันก็ไม่ยอมหันหน้ามา แต่ผมก็ไม่ยากยั่วมันมากกว่านี้แล้ว กลัวมันโกรธครับ แกล้งพอเป็นกระสัยก็พอ....ผมทิ้งตัวลงนอนตะแคงซ้อนหลังแล้วเอามือกอดเอวมันไว้
“ต้า...” ไม่รู้ทำไมนะครับ แค่หลับตาสูดกลิ่นหอมอ่อนๆแล้วเรียกชื่อมัน โลกก็สดใสแล้ว
“ต้า...” ผมเรียกอีกครั้งมันเริ่มดิ้นยุกยิก แต่ผมก็ยังไม่ปล่อยมันไป มือผมที่ประสานกันอยู่ที่หน้าท้องมันเริ่มคลายออกมาเพื่อลูบไล้ผิวเนียนๆ...ผิวมันไม่นุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงหรอกนะครับ แต่ลูบแล้วสบายมือไม่มีเบื่อเลย
“จะเรียกทำไมเล่า รู้อยู่แล้วน่าว่าชื่อต้า มีไรจะพูดก็พูดไปดิลุง” ไม่พูดเปล่าครับ มีหยิกหลังมือผมอีก โอย...ดุชิบ
“ต้า...รักต้าจังครับ” ผมกอดมันไว้แนบอก ยื่นหน้าไปหอมแก้มมันฟอดนึงแล้วนอนเอาหูแนบหลังมัน ตอนนี้หัวใจมันเต้นแรงเร็วเลยครับ
“ต้ารักพี่ธีรึเปล่า?”
ทันทีที่ผมถาม ตัวมันเกร็งขึ้นชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลาย มันนอนนิ่งไม่ตอบอะไร
...สงสัยผมจะถามมันเร็วเกินไป...ก็รู้ครับว่ามันยังลืมเพื่อนมันไม่ได้ คำถามนี้เป็นคำถามที่ยังไม่ควรถามมัน แต่อารมณ์มันพาไป...แล้วผมก็แอบหวังว่าจะได้ยินคำตอบที่ต้องการ...
“ลุง” ...ผมได้ยินเสียงของมันผ่านมาทางแผ่นหลังที่แนบหูอยู่ ...มันกำลังจะตอบผมรึเปล่านะ มันจะตอบว่าอะไร ...ไอ้เปี๊ยก เอ็งจะเรียกแล้วค้างไว้ทำไม ตอบออกมาเลยดิวะ
...
“ลุง...กี่โมงแล้ว”
...
...หมดกัน เช้าสุนทรีย์ของผม...
ผมถอนหายใจเฮือก ลุกขึ้นนั่งเกาผมยุ่งๆ มองนาฬิกาแล้วตอบมัน “สิบโมงครึ่ง” ไอ้เปี๊ยกมันก็แข็งแรงเหมือนกันนะครับ ผมนึกว่าโดนไปเมื่อคืนจะตื่นเที่ยงซะอีก
“ฉิบหายแล้ว ไมนาฬิกาไม่ปลุกวะ?” มันคงหัวเสียเพราะไปทำงานไม่ทันล่ะครับ
มันคลานกระย่องกระแย่งไปที่พื้นข้างเตียง ก้มลงคุ้ยของในเป้...ผ้าห่มที่ตอนแรกคลุมสะโพกไว้ก็ค่อยๆเลื่อนหลุด แล้วยังท่าก้มลงจนก้นโด่งขึ้นมาอีก...นี่มันจงใจยั่วผมรึเปล่าเนี่ย?
มันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองหน้าจอ ขมวดคิ้วมุ่น“เมื่อคืนปิดเสียงไว้เหรอวะ? จำไม่เห็นได้”
ผมรูดซิบปิดปากเลยครับ
พอมันกลับมานั่งบนเตียง ผมก็คลานไปข้างหลัง โอบมันเอาไว้แล้วเอาคางวางเกยกับบ่ามัน มันก็เอามือมาดันหน้าผากผมออกล่ะครับ “ไปไหนก็ไปลุง ร้อนตายหะ” แอร์หนาวจะตายมันยังว่าร้อน...คงพูดไปงั้นล่ะครับ ที่จริงคงรำคาญมากกว่า ก็ผมไม่กอดเฉยๆนี่ กอดไปก็ลูบไปจูบไป ตอนนี้บ่ามันมีรอยแดงๆน่ามองเพิ่มอีกหลายรอยเลย...มีแต่ที่คอเท่านั้นแหละที่ไม่กล้าทำรอยจูบไว้ กลัวคนอื่นเห็นแล้วมันจะโกรธผม
มันกดเลื่อนชื่อไปเร็วๆ จนสุดท้ายหยุดอยู่ที่ชื่อหนึ่ง อ่านไม่ทันครับ มันกดเร็วมาก...ที่แน่ๆไม่ได้ขึ้นต้นด้วยตัว T
“ฮัลโหล พี่เอ็มเหรอครับ...ครับ...ขอโทษครับผมไม่สบายน่ะครับ เพิ่งตื่นเนี่ย” เสียงผู้หญิงดังลอดมือถือมันออกมา น้ำเสียงเป็นห่วงน่าดู...ไอ้เปี๊ยกเวลาคุยกับคนอื่นทำไมมันพูดเพราะจัง...แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบที่มันพูดจากระโชกโฮกฮากกับผมนะครับ เพราะมันแสดงว่ามันวางผมไว้ใกล้ชิดขึ้นมาอีกระดับนึง...ใกล้ชิดกว่าพวกพี่ๆที่มันทำงานด้วย...ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า
มันตอบอีกสองสามประโยคแล้วก็กดปุ่มวาง ผมก็ยังไม่เลิกลูบมันเล่น
“พอได้แล้ว...หิว” ฮะๆๆ ไอ้ตัวน่ารัก อยากบอกว่าผมก็หิวเหมือนกัน กินมันแทนข้าวเช้าดีมั้ยเนี่ย
“งั้นไปอาบน้ำแล้วไปหาไรกินมั้ย?”
“ไม่เอา ลุกไม่ไหว ลุงไปซื้อมาเลย” มันคงเจ็บจริงครับ
“ต้า นอนลงก่อน ขอพี่ดูหน่อย” ผมผลักมันลงนอนหงาย กะจะดูว่ามันได้แผลรึเปล่าน่ะครับ เผื่อจะได้ทายาให้ เท่านั้นล่ะ มันดิ้นไม่หยุดเลย...แต่ดิ้นอย่างนี้เสร็จผมอยู่แล้วล่ะ ก็เล่นอ่อนแรงซะขนาด แถมช่วงล่างยังขยับไม่ไหวเพราะเจ็บอีกต่างหาก สุดท้ายผมก็ชนะ เปิดผ้าห่มออกมาจับขามันแยกกว้าง
ช่องทางข้างหลังมันแดงช้ำไปหมดเลยครับ แถมเขรอะคราบน้ำที่ผมปล่อยไปไม่รู้กี่ครั้งอีก...น่าสงสารแต่ก็เร้าอารมณ์เป็นบ้า
แค่เอานิ้วแตะเท่านั้น มันสะดุ้งโหยงเลย...สงสัยต้องให้กินยาแก้ปวดกับลดไข้กันไว้ก่อนซะแล้ว
ผมลุกขึ้นจากเตียง สั่งมันให้นอนนิ่งๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำรองน้ำใส่กะละมัง คว้าผ้าขนหนูผืนเล็กๆกลับมาที่เตียง ปลุกปล้ำดึงผ้าห่มกับมันอีกสักพักค่อยได้ฤกษ์ทำความสะอาดให้มัน
“ฮึก!” มันเอาหมอนมาปิดหน้าตัวเองไว้ในขณะที่ผมเอาผ้าค่อยๆเช็ดคราบเปื้อนๆออกให้อย่างเบามือ ตัวมันเกร็งเป็นระยะเวลาที่เผลอไปโดนด้านหลัง
พอเช็ดจนสะอาดเรียบร้อยก็เอายาทาให้มัน
“อ๊ะ!!” ยาเพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็นครับ คงเย็นโขอยู่ ตัวมันเกร็งเขม็งเลย...จากนั้น...มันก็เริ่มมีอารมณ์...
ผมก้มลงใช้ปากให้มัน ในขณะที่มือก็จัดการของตัวเองไปด้วย...ต้องรีบหน่อยล่ะครับ กลัวใจตัวเอง ขืนทนไม่ไหวกดมันลงไปอีก มันได้ช้ำในตายแน่
ระหว่างที่กำลังดูดดุนขบเม้นน้องชายให้มัน โทรศัพท์มือถือของมันก็สั่นเป็นจังหวะ เหลือบตาขึ้นไปเห็นมันคว้ามือถือมามองหน้าจอ “ล...ลุง...หยุดก่อน...ฮึก...”
ดูมันมีอารมณ์มากกว่าปกติอีกครับ...ใครโทรมาวะ? อย่าบอกนะ ว่าไอ้จืดเพื่อนมัน...ผมไม่หยุดครับ กลับเร่งมากกว่าเดิมอีก มันครางออกมาไม่เป็นภาษา มือก็กำมือถือเอาไว้อย่างนั้น...
“เดี๋ยว...” มันร้อง
ผมละปากออกมา “ก็รับไปสิ...”
มันมองหน้าผมอย่างลังเล สุดท้ายก็กดรับ “ฮัลโหล” เสียงมันยังหอบๆปนกระเส่าอยู่เลย
“อือ...ม...ไม่สบาย...อยู่บ้านเพื่อน...”
โว้ย! จะมาถามอะไรซอกแซกวะ!! ผมก้มลงเอาปลายลิ้นหยอกล้อของมันทั้งๆที่มันยังคุยโทรศัพท์อยู่นั่นแหละครับ...ช่วยไม่ได้ คนมันหึงนี่หว่า
“อ๊ะ!...ป...เปล่า ไม่มีไร...” มันพูดขาดๆหายๆเพราะต้องเอามือปิดปากกลั้นเสียงร้องไว้ ได้ยินเสียงปลายสายออกมาจากมือถือเบาๆครับ เป็นเสียงผู้ชาย ผมเลยกดลิ้นลงไปที่ส่วนปลายมันมากกว่าเดิม...อยากให้มันรีบวางสายครับ มันถลึงตามองผมดุๆแต่ผมก็ไม่สนใจ
“อะไรนะ!!” อยู่ดีๆมันก็ตะโกนดังลั่นเลยครับ ผมเลยยอมละปากออกมา...ท่าทางจะมีเรื่องร้าย เพราะหน้ามันซีดเผือด ตาเบิกกว้างเชียว
“แล้วตอนนี้ต้อยอยู่ไหน?” ...อ้าว ไม่ใช่เพื่อนมันนี่หว่า...แล้วต้อยนี่ใครวะ?...
“เข้าใจแล้ว...พี่จะรีบตามไป...อือ...ไว้เจอกัน...” มันกดวางสายไปแล้ว แต่ไม่ยักหันกลับมาด่าผม
“ต้า?” ผมสะกิดมันเบาๆ มันถึงค่อยรู้ตัว หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินกระย่องกระแย่งไปห้องน้ำ โดยที่ผมคอยพยุงอยู่ข้างหลัง
“...พ่อ...ถูกยิง...”
++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ผมกำลังเพ่งสมาธิอย่างยิ่งยวดครับ...เมื่อคืนเซ็กส์มาราธอนขนาดนั้น ตอนเช้าดันซวยต้องมาเป็นสารถีขับรถพาแฟนกลับบ้านที่ขอนแก่นอีกต่างหาก...ตอนแรกมันยืนกรานจะนั่งรถทัวร์กลับครับ แต่เห็นท่าทางอ่อนเพลียของมันแล้วผมไม่วางใจ ก็เลยดึงดันจะพามาให้ได้
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ไอ้เปี๊ยกที่ตอนแรกเครียดจัดกับเรื่องของพ่อมัน พอกินข้าวกินยาไปซักพักก็หลับไม่รู้เรื่อง
ไอ้เปี๊ยกมันมาอธิบายทีหลัง หลังจากขึ้นรถมาแล้วครับ...พ่อมันเป็นตำรวจ ระหว่างปฏิบัติงานเมื่อคืนโดนยิงเข้าที่ท้อง เลือดออกเยอะมาก ต้องเข้าห้องผ่าตัดฉุกเฉิน เพิ่งออกมาได้เมื่อเช้านี้ ตอนนี้ยังหลับไม่รู้ตัวอยู่เลย ที่บ้านมันโทรหามันตั้งแต่เมื่อคืน แต่ติดต่อไม่ได้ น้องมันที่เพิ่งกลับมาจากค่ายอาสาฯของมหา’ลัยเลยล่วงหน้านั่งรถทัวร์กลับบ้านก่อน ตอนนี้น้องมันยังไปไม่ถึงขอนแก่นด้วยซ้ำ
มันบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่พ่อมันเจ็บหนักขนาดนี้ พ่อมันตำแหน่งค่อนข้างสูงแล้วครับ ไม่จำเป็นต้องลงสนามก็ได้ แต่พ่อมันเป็นพวกอินกับหน้าที่จัด เวลามีคดีอะไรก็เลยกระโจนเข้าไปแย่งหน้าที่เด็กๆทำตลอด
ก่อนที่มันจะหลับไป มันนั่งเม้มปากหน้าเครียดตลอด ทำให้ผมคิดถึงพ่อผมขึ้นมา...พ่อผมเสียเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ครับ ตอนนั้นผมจำได้ว่าเฝ้าอยู่หน้าห้องผ่าตัดทั้งคืน นั่งกอดกับแม่ที่ร้องไห้สะอื้นไม่หยุด...แต่สุดท้ายท่านก็ไม่รอด ตอนนั้นกะทันหันมากครับ กว่าจะทำใจได้ก็นานเกือบครึ่งปี...ขออย่าให้พ่อของไอ้เปี๊ยกเป็นอะไรไปแบบพ่อผมเลยครับ ช่วงนี้มันยิ่งมีเรื่องเสียใจเยอะๆอยู่...
กว่าจะถึงที่หมายก็เย็นแล้วครับ ผมจอดรถในที่จอดของโรงพยาบาลแล้วค่อยปลุกไอ้เปี๊ยก...มันลืมตาผึงเลย
“พ่อ...พ่อล่ะ!!!” มันคงฝันร้ายน่ะครับ พอตื่นขึ้นมาก็หันซ้ายหันขวาเรียกหาพ่อมัน พอรู้ตัวว่าฝันไปถึงค่อยสงบลงได้บ้าง มันก้มหน้าถอนหายใจ ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก
ผมลงจากรถอ้อมไปฝั่งมัน เปิดประตูแล้วยื่นมือให้มันเกาะ “ไปกัน”
มันเกาะมือผมไว้แล้วพยุงตัวขึ้นยืน พอออกมานอกตัวรถก็ปล่อยมือ พยายามฝืนตัวเองให้เดินด้วยท่าทางที่ปกติที่สุด แต่ก็ยังเดินได้ช้าๆล่ะครับ
โทรหาคนในบ้านไม่ติด สุดท้ายเลยต้องเดินไปถามเลขห้องกับประชาสัมพันธ์ พอได้เบอร์ห้องก็มุ่งหน้าไปทันที
ไอ้เปี๊ยกยืนอยู่หน้าห้องมาพักใหญ่แล้ว มันไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป
“ต้า” ผมเรียกมัน
“ถ้า...ถ้าพ่อไม่ตื่นขื้นมาอีกล่ะ?” มันเปรยออกมา หน้าตามันดูเหม่อๆ สายตาจับอยู่แต่ป้ายชื่อหน้าประตู ที่ตอนนี้เป็นชื่อพ่อมัน
“เข้าไปก่อนดีมั้ย พ่อไม่เป็นอะไรมากหรอก” ผมปลอบมัน
“ลุง...” มันหันหน้าซีดเผือดมาสบตากับผม
“เปิดประตูให้หน่อยได้มั้ย” มันก้มหน้ามองมือตัวเอง ตอนนี้สองมือมันสั่นระริกเลยครับ “ผมมือสั่นน่ะ”
ผมคว้าตัวมันเข้ามาใกล้ กดหัวให้แนบอกผม แล้วค่อยๆยื่นมือไปเปิดประตู แสงแดดจากในห้องสาดส่องเข้ามาจนตาพร่าไปหมด
...
...
++++++++++++++++++++++++++++++
“อ้าว ไง...” พ่อมันนั่งอยู่บนเตียง ที่แขนยังมีสายน้ำเกลือต่ออยู่ ...แต่โดยรวมก็ถือว่าโอเคล่ะครับ
ไอ้เปี๊ยกผลักผมออก วิ่งไปหาพ่อมันทันที
“พ่อ” มันตรงรี่เข้าไปกอดพ่อมัน พ่อมันก็หัวเราะร่วน พอร้องโอ๊ยเพราะไอ้เปี๊ยกดันไปกอดโดนแผลผ่าตัดที่หน้าท้องเท่านั้นล่ะ มันถึงค่อยรู้สึกตัว กระโดดเหยงออกมายืนอยู่ข้างเตียง
โซฟาข้างเตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ให้เดาผมคิดว่าเป็นแม่ของไอ้เปี๊ยกน่ะครับ ก็ไอ้เปี๊ยกมันเอาเค้าหน้ามาจากแม่หมดเลย ที่เหมือนพ่อก็คงจะเป็นดวงตาที่ส่อแววเอาเรื่องนี่แหละ พ่อมันตัวออกอ้วนหน่อยๆ แต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี...ที่ท่าทางจะเอาเรื่องอยู่...
...
...
“แล้วทำอีท่าไหนถึงถูกยิงได้” ไอ้เปี๊ยกถามพ่อมัน
“ชะ...ไม่ได้อ่อนฝีมือหรอกนะเว้ย! แค่ไอ้พวกนั้นมันอาศัยจังหวะพ่อเผลอแล้วยิงสวนมา” ขอแก้ใหม่ครับ ไอ้เปี๊ยกมันเหมือนพ่ออีกอย่างตรงคำพูดกร่างๆนี่ล่ะครับ
“อย่ามาโม้เลย” ผู้หญิงที่นั่งปอกผลไม้อยู่ข้างเตียงขัดขึ้น “ปวดท้องจะตายยังซ่าส์ออกไปยิงกับเค้าอีก พอปวดจี๊ดขึ้นมาก็นั่งตัวงอ ถึงได้โดนยิงไง...ป่วยแล้วไม่เจียม”
“แม่จ๋า~” พ่อไอ้เปี๊ยกทอดเสียงอ่อนเสียงหวาน...สรุปแล้วบ้านนี้การพูดการจาถอดแบบกันมาหมดครับ “แม่จะปอกผลไม้ทำไมจ๊ะ พ่อยังกินไม่ได้เลย อย่างนี้มันยั่วกันนะ”
“ก็ปอกกินเองน่ะสิ” ว่าแล้วแม่ไอ้เปี๊ยกก็กินโชว์ซะเลย...ครอบครัวนี้ยังห่วงกินเหมือนกันด้วยครับ “แล้วก็นะ” แม่มันชี้ปลายมีดปอกผลไม้มาทางไอ้เปี๊ยก “ที่ผ่าตัดนานน่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก หมอบอกว่าแผลที่โดนยิงน่ะ ลูกกระสุนทะลุออกไปแล้ว โดนม้ามฉีกก็เลยเย็บซ่อม ใช้เวลาแป๊บเดียว แต่ที่มันนานมากกว่าเดิมเพราะไอ้ที่พ่อแกปวดท้องนั่นแหละ ดันเป็นถุงน้ำดีอักเสบ ก็เลยต้องเสียเวลาตัดออกไปด้วย...งี่เง่าชะมัดเลยว่ามั้ย? ออกมายังมีหน้ามาโวยหมออีกนะว่าตัดทำไม อย่างนี้ก็กินของมันๆไม่ได้สิ”
“แม่~” พ่อไอ้เปี๊ยกเถียงไม่ออกครับ ...ครอบครัวนี้ภรรยาธิปไตยแฮะ...แล้วต่อไปผมต้องเคารพไอ้เปี๊ยกเหมือนพ่อมันเคารพแม่มันรึเปล่าเนี่ย
“อ้าว! พี่ต้ามาถึงเมื่อไหร่” มีเสียงเปิดประตูกับเสียงทัก ผมเลยหันไปมอง คงน้องมันที่ชื่อต้อยหรือต้องนี่ล่ะครับ ถอดแบบมาจากพ่อเดี๊ยะ เพราะหน้าตาออกหล่อเหมือนพ่อมันมากกว่าหวานเหมือนแม่มัน...ไอ้เปี๊ยกมันหน้าหวานเหมือนแม่น่ะครับ...แถมน้องมันตัวสูงกว่าพี่อีก เทียบๆดูแล้วสูงพอๆกับผมเลย
“เมื่อกี้...แล้วไปไหนมา ทำไมโทรหาไม่ติด?”
ต้อยหรือต้องเกาหัวแกรกๆ “ไปหาไรกินมา ลืมมือถือไว้บนห้อง แบตมันหมด ลืมเอาที่ชาร์ตมา” พอตอบจบมันก็หันมาประสานสายตากับผม
“แล้วคนนี้ใคร” มันเอานิ้วชี้ชี้มาทางผม...ไร้มารยาททั้งพี่ทั้งน้องเลยว่ะ...แต่ก็ดีใจครับ มีคนให้ความสนใจซักที ยืนเป็นผีเกาะหลังไอ้เปี๊ยกมาตั้งนาน
ไอ้เปี๊ยกคงเพิ่งนึกได้ล่ะมั้ง ว่าผมตามมันเข้ามาด้วย มันหันมามองผมแวบหนึ่ง ผมว่าผมเห็นสีหน้าลำบากใจของมันนะ
ผมเลยไหว้พ่อแม่มันแล้วแนะนำตัว “ผมเป็นเพื่อนต้าครับ ชื่อธี”
“อ้าว!! เจ้าธีเพื่อนต้าคนนั้นน่ะเหรอ?” แม่มันร้องออกมา ทำท่าเหมือนนึกได้...คงเข้าใจผิดว่าผมเป็นไอ้หน้าจืดเพื่อนมันน่ะครับ “...แล้วทำไมหล่อน้อยลงล่ะ?” ...เครียดครับ ผมว่าผมหล่อกว่าไอ้หน้าจืดนะ แต่พอหันไปมองหน้าพ่อมัน พ่อมันกลับพยักหน้าเห็นด้วยกับแม่มันเฉยเลย เศร้าว่ะ
“ไม่ใช่แม่...นี่อีกธีนึง” ไอ้เปี๊ยกแก้ “แล้วจะไปหล่อเท่าไอ้ธีได้ไง นั่นมันเดือนคณะนะแม่” แฟนกูมันยังไม่เข้าข้างกูเลยว่ะ
ผมคงทำหน้าแหยๆล่ะครับ ไอ้ต้อยน้องมันเลยขำพรืด เดินมาตบบ่าผมเชิงปลอบใจ...เฮ้ย กูแก่กว่ามึงเกือบสิบปีนะเว้ย ทำยังกะเป็นเพื่อนกัน
“ฮ่าๆๆๆๆ อย่าไปคิดมากเลยพี่ สู้พี่ธีไม่ได้มันเรื่องปกติ รายนั้นทั้งหล่อทั้งรวย สาวติดตรึม!”
พอพูดถึงสาว ไอ้เปี๊ยกมันทำหน้าสลดเลยครับ
“พ่อ แม่ ต้าออกไปข้างนอกก่อนนะ” มันขอตัวแล้วเดินกระย่องกระแย่งออกจากห้องไป
“ไปไหนล่ะพี่ต้า?” น้องมันตะโกนถาม ได้ยินเสียงตอบลิบๆว่าไปหาของกิน แล้วก็เงียบไป
น้องมันหันกลับมาให้ความสนใจผมแทน “ช่างพี่ต้ามันเหอะ แนะนำตัวดีกว่า ผมชื่อต้อยนะพี่...ต้อยภาษาไทยที่แปลว่าเล็กน่ะ”
...เวร...พี่ตัวกระเปี๊ยกชื่อต้าแปลว่าใหญ่...น้องตัวยังกะควายเสือกชื่อต้อยแปลว่าเล็ก...
+++++++++++++++++++++++++++
กว่าจะขอตัวออกมาได้ก็โดนไอ้ต้อยสอบสวนอยู่นานล่ะครับ โชคดีที่เรื่องที่ผมกับไอ้เปี๊ยกเป็นแฟนกันไม่แตกนะ ไม่งั้นผมคงโดนพ่อมันที่เป็นตำรวจสอยกะโหลกพรุน
ผมเดินออกมานอกตัวตึก หาสวนกว้างๆที่ปลอดคนเพื่อสูบบุหรี่...ไม่ได้สูบมาทั้งวัน มันเปรี้ยวปากครับ
เดินๆไปสายตาดันไปสะดุดอยู่ที่ร่างเล็กๆของไอ้เปี๊ยกที่นอนหงายอยู่บนเนินหญ้า มือหนึ่งถือมือถือจ้องหน้าจออยู่
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆมัน “ทำไมไม่เข้าไปคุยกับที่บ้านล่ะ”
“ช่างเหอะ...” มันว่าแล้วพลิกตะแคงหันหลังให้ผม ทำให้เห็นหน้าจอมือถือว่า...มันเปิดดูหน้ามิสคอล...รายการของวันนี้มีแค่เบอร์น้องชายมัน ไม่มีไอ้เพื่อนหน้าจืดที่ผมยังไม่ยอมรับว่าหล่อกว่าผมอยู่...เพื่อนมันคงไม่โทรมาอย่างที่ว่าไว้เมื่อคืนจริงๆ...แต่ก็ดีแล้วครับ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ผมลบแมสเสจมันทิ้งจะแตกเมื่อไหร่...แต่ภาวนาขอเวลาให้ผมอีกนิดละกัน...ขอให้ผมกับมันผูกพันกันมากกว่านี้ซักนิดก็ยังดี...ขอให้วันที่มันรู้เรื่องนี้...จะเป็นวันที่มันนึกลังเลที่จะทิ้งผมไป แทนที่จะหนีไปโดยไม่แยแสเลยก็พอ...
“ลุง...” ระหว่างที่ผมทิ้งตัวลงนอนหงายมองท้องฟ้ายามเย็น มันก็เรียกผม
“หือ?”
“ขอบคุณนะ” มันพูดเบาๆ
“ไม่เป็นไร...หน้าที่แฟนอยู่แล้ว” ไม่ได้จะแกล้งล้อมันหรอกนะครับ แต่ผมอยากพูดย้ำให้มันจำเท่านั้นเองว่าตอนนี้ผมเป็นแฟนมันอยู่...ตอนนี้มันมีแฟนแล้ว...
มันปิดหน้าจอ เก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงแล้วลุกขึ้นยืน ดูท่ามันยังระบมอยู่เลยครับ กว่าจะลุกได้นิ่วหน้าแล้วนิ่วหน้าอีก “กลับห้องกัน”
ตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ มันไม่ตอบคำพูดของผมเลย...ผมคงต้องให้เวลามันมากกว่านี้ล่ะนะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอไปถึงห้องลาพ่อแม่ ผมกับมันก็ขึ้นรถไปหาของกิน..โดยมีน้องชายมันติดสอยห้อยตามไปด้วย ส่วนแม่มันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลคอยเฝ้าพ่อมันครับ
อาหารก็ไม่มีอะไรมาก กินกันข้างทาง...พี่น้องนี่มันกินเยอะพอกันเลย...แก่ตัวลงจะลงพุงเหมือนพ่อมันรึเปล่าวะ? ต่อไปคงต้องจำกัดอาหารซักหน่อยแล้ว...เอ๊ะ หรือจับออกกำลังกายทุกคืนดี?
กว่าจะถึงบ้านก็มืดพอดี ไอ้เปี๊ยกให้ผมนอนในห้องมัน มันบอกว่าตัวมันจะไปนอนห้องพ่อกับแม่ ผมก็รั้งมันไว้นะครับ อยากนอนกับมันน่ะ แต่มันไม่ยอม กลัวน้องมันจะรู้เรื่องที่ผมกับมันมีอะไรกัน
พอผมอยู่คนเดียวก็ต่อมือถือหาแอนถามเรื่องงานในวันนี้น่ะครับ วันนี้ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่เพราะเป็นวันศุกร์แล้ว ...พอดีเลยครับ พรุ่งนี้เสาร์อาทิตย์จะได้พาไอ้เปี๊ยกไปนั่งรถเล่นก่อนกลับกรุงเทพด้วย
ระหว่างที่คุยอยู่ไอ้เปี๊ยกก็เปิดประตูเข้ามา มันอาบน้ำเสร็จแล้วใส่ชุดนอนน่ารักเชียวครับ เป็นเสื้อนอนกับกางเกงขายาวเหมือนเด็กๆน่ะครับ ลายอุลตร้าแมนซะด้วย แต่ดูหลวมหน่อยๆ....คงจะเสื้อของน้องชาย
ผมยังฟังแอนรายงาน แต่ตาก็มองมัน มันเดินมาที่เตียงนั่งหันหลังให้ผมไม่ได้พูดอะไร ยายแอนก็ยังรายงานไม่เสร็จซักที
ไอ้เปี๊ยกมันยื่นมือมาจับมือผมที่ถือมือถือเอาไว้ บีบน้อยๆเชิงให้เลิกคุย สุดท้ายผมก็ใจอ่อนครับ เลยต้องบอกให้แอนวางสายก่อนแล้วเดี๋ยววันหยุดจะเข้าบริษัทไปเคลียร์งานต่อเอง
พอผมวางสายไป ห้องก็เงียบกริบมีแค่เสียงหายใจเบาๆเท่านั้นเอง ไอ้เปี๊ยกยังไม่ขยับไปไหน แต่มันคงรู้แล้วล่ะว่าผมมองมันอยู่
มันวางมือถือของมันบนโต๊ะข้างเตียง ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ผม ผมก็กอดมันเอาไว้ อีกมือจับปอยผมมาขมวดเล่น
“...พี่ธี” ผมชักจะเริ่มรู้แล้วครับ เวลาที่มันเรียกชื่อผม ก็คือเวลาที่มันกำลังอ่อนไหว...จากเรื่องของเพื่อนมัน...
แต่ก่อนผมอยากให้มันเรียกผมว่าพี่ธีนะ แต่ตอนนี้ผมว่าผมอยากให้มันเรียกผมว่าลุงมากกว่า เพราะผมแน่ใจว่า ‘ลุง’ ของมันหมายถึงผมแน่นอน ในขณะที่ ‘พี่ธี’ ของมันหมายถึงใครก็ไม่รู้
ผมคงผงะไปพักหนึ่ง มันเลยเบียดตัวเข้ามาเอาแผ่นหลังชนตัวผม ยกมือขึ้นกุมมือผมที่ลูบหน้าอกมันอยู่
“...พี่ธี...ชอบผมรึเปล่า?”
ผมพยายามปัดความรู้สึกยอกในอกทิ้งไปแล้วตอบมัน “ไม่ได้ชอบ...รักต่างหาก...”
มันพลิกตัวกลับมานอนหงาย ผมเลยนอนคร่อมมันเอาไว้ เราสบตากัน แววตามันไหวระริก
“ถ้า...รักก็...อย่า...ทิ้งต้านะ...อย่า...ละเลย...ต้านะ”
ผมจูบมัน สอดลิ้นเข้าไปควานหารสชาติที่เริ่มเคยคุ้นแต่ไม่เคยเบื่อ ปากเราแยกจากกัน ผมหอบ มันหอบ
“...พี่สัญญา”
มันไม่ตอบ แต่หลับตา ยกแขนขึ้นเกี่ยวต้นคอผมให้โน้มลงมารับจูบมัน เราแลกลิ้นกันอย่างเพลิดเพลิน ระหว่างนั้นผมลืมตาขึ้นมองหน้ามัน...มันก็กำลังลืมตาอยู่เหมือนกัน...แต่ตามันไม่ได้สบมาที่ผม...
...ตามันเหลือบมองแต่โทรศัพท์มือถือของมัน...โทรศัพท์ที่วันนี้เงียบกริบทั้งวัน...
...ถ้ารักกันจริงก็อย่าทิ้งต้า...อย่าละเลยต้า...
...ผมให้สัญญากับมันไปแล้ว...แต่ผม...ก็ยังถูกมัน...ละเลย...อยู่ดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56) (อ่าน 392916 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก