หัวข้อ: [นิยาย] Romance Of My Own

[RN]

 :call:เข้ามาช่วยภาวนาๆๆ

[Ak@tsuKII]

   ขอให้อะไรดีขึ้นด้วยเถอะ   

[SunLoveMoon]

ร่วมด้วย
ช่วยภาวนา 

[Sith]

ฟ้าหลังฝนย่อมจะปลอดโปร่ง   

[Manji+]

บทที่ 16 กลับสู่โลกแห่งความฝัน




“ผมมาหาจอนคับ” ผมรีบบอกป้าหมอน ตอนที่เจอกัน วันนี้ลืมทุกอย่าง ไม่มีแม้กระทั่งประโยคทักทาย ป้าเขา

“จอนเหรอจ๊ะ ตั้งแต่กลับมาจากไปเที่ยว ก็อยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกมา บอกแต่ว่าเหนื่อย” ป้าเขาบอกผม
“ไม่เป็นไรคับ ผมจะมาเยี่ยม”
“จ๊ะๆ” ป้าเขาทำหน้างงๆ

“เด๋วผมไปคุยกับมันเองคับ ขอบคุณครับ” ผมบอกป้าแล้วรีบวิ่งไปบนห้องมัน
“ก๊อกๆ” ผมเคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบ ผมเลยเริ่มเคาะแรงขึ้น


“ ใครหน่ะ บอกว่าไม่สบายไง เคาะทำไม” เสียงที่อู้อี้ตะโกนมา ท่าทางจะหงุดหงิดมาก
“จอน กูเอง” เงียบไปเลยเสียงที่ตะโกนมา แล้วเสียงประตูก็เปิดออก ผมเดินเข้าไป

“มึงจะมาย้ำอะไรกับกูอีก” มันถามเสียงแบบว่าขมมากๆ ถ้าไม่คิดไปเอง ผมว่ามันร้องอีกแล้ว

“ถ้าจะย้ำว่ากูเป็นเพื่อนรักมึง ขอเวลากูอีกหน่อย กูยังไม่พร้อม” มันบอก
“ปล่าวเลย กูจะมาบอกว่ากูรักมึง”ผมบอก


“กูหูเพี้ยนไปรึปล่าว มึงเพิ่งบอกเลิกกูไป แล้วนี่มึงจะมาบอกว่ามึงรักกู”

“กูขอโทษ” ผมไม่รู้จะบอกมันยังไง

“มึงรู้ไหม ว่ากูเจ็บขนาดไหน”

“กูรู้ กูก็ไม่ต่างจากมึงหรอก กูก็เจ็บเหมือนๆกับมึง”




“เหรอ” มันเป็นคำที่เย้ยหยันให้มันปวดไปถึงกลางใจ



“หรือมึงจะไม่เชื่อว่ากูรักมึงจริงๆ” ผมถามมัน


“กูเคยเชื่อมั่นในสิ่งนั้นมาก แต่ตอนนี้มันเหมือนนิทานหลอกเด็ก ในเมื่อมึงทำกับกูอย่างนั้นมึงจะให้กูเชื่อมึงได้ไง กูไม่ได้เป็นเด็กอนุบาลให้มึงมาหลอกกูเล่นแล้ว” คำพูดแค่นั้นของมัน ทำให้เข่าผมอ่อน ถึงกับทรุดลงไปกองที่พื้น





นี่จอนมันโกรธผมถึงขนาดนี้เลยเหรอ น้ำตาผมทะลักออกมา ผมเริ่มหายใจไม่ออก ทั้งน้ำมูก น้ำตามันประดังเข้ามา






“กูไม่ได้ว่าอะไรมึง อย่าร้องได้มั้ย”มันเดินเข้ามาลูบหัวผม ผมดึงตัวมันเข้ามากอด เพิ่งรู้ว่าจอนมันเป็นพวกแพ้น้ำตา ทุกๆครั้งที่ผมร้อง

“กูขอโทษ ฮึกๆ กูทำให้มึงเจ็บขนาดนี้ ฮึกๆ” ผมละล่ำละลักบอกมัน
“ถึงจะเจ็บขนาดไหน กูก็ไม่โกรธมึงหรอก กูแค่พูดไปอย่างนั้น กูรู้ว่ามึงรักกู สิ่งที่มึงทำมันก็เพื่อตัวกู” มันบอก

“จอน” ผมเรียกชื่อมัน น้ำตายังไหลออกมา
“คราวนี้ มึงจะทำอะไรอีก ขอแค่มึงบอก จะอะไรกูก็จะให้”มันพูดอย่างนี้ ผมยิ่งรู้สึกผิด

“ขอโทษนะจอน กูรู้ว่ามึงเจ็บ แต่กูอยากให้มึงรู้ว่าตอนกูไม่มีมึง กูก็เจ็บ มันเหมือนชีวิตกูว่างเปล่า”


“มึงอยากให้กูทำไงล่ะ” มันพูดยิ้มๆ





“กลับมาเป็นแฟนกับกูนะ ให้กูกลับสู่โลกแห่งความฝันอีกครั้ง” ผมบอกมัน
“กูจะเชื่อได้ไง ว่ามึงจะไม่ทิ้งกูอีก” มันถามผมเสียงทะเล้น ทำไมมันอารมณ์ดีจังวะ

“”ยังไงกูก็ไม่มีทางทิ้งมึงอีก จะอะไรกูก็ไม่สน กูจะไม่มองแต่อนาคต ในเมื่อตอนนี้กูมีมึง กูไม่ต้องสนอะไรแล้ว”

“กูจะไม่มีทางบอกเลิกมึง ถ้ามึงไม่ขอเลิกกับกู เราก็จะอยู่อย่างนี้ตลอดไป”



“มึงแน่ใจ” ไอจอนถามผม
“อือ ยิ่งกว่าแน่ใจ กูรู้แล้วว่ากูควรทำยังไง” ผมบอก แล้ว เสียงเพลงก็ดังขึ้น ผมจำได้แม่นเลย มันให้ความรู้สึก




หน้าแตก ...........


“อดทนเวลาที่ฝนพรำ....คุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ” เพลง ฤดูที่แตกต่าง ของ พี่บอย


ไอแทคเดินเข้ามา


“ขอโทษนะ แชมป์ กูไม่ได้ตั้งใจจะร่วมมือกับไอจอน กูแค่อยากให้มึงคืนดีกัน” แทคมันบอก
“แต่ จอน มึงมาให้กูยืนฟังบทพร่ำรักของพวกมึงทำไม” มันถามไอจอน

“มึงจะได้รู้ว่าแชมป์รักกูแค่ไหน” ผมต่อยมัน

“ป่าว จะได้ดูว่าไม่มีคนมาแอบฟัง”

“แล้วแผนอะไร” ผมถามไอจอน
“มึงคงไม่คิดว่า กูจะยอมเลิกกับมึงง่ายๆ ใช่มั้ย” มันถาม

“กูใช้เวลาคิด ว่าทำยังไงให้มึงกลับมายอมคบกับกูอีกที”
“ไอจอน..” ผมง้างมือขึ้นมา

“เดี๋ยวๆ กูก็ไม่ได้ตั้งใจ อยู่ๆไอแทคก็โทรมาวันนี้ มันบอกว่าเสียงมึงดูเศร้ามาก มันก็เลยโทรมาถามกู แล้วมันก็บอกว่าเดี๋ยวมันจะพามึงมา แล้วให้เคลียร์กันเอง แต่กูไม่นึกว่ามันจะทำได้ขนาดให้มึงมาเป็นคนง้อกูแทน”



“นี่พวกมึงสองคน” ผมมองพวกมัน แต่มันก็ทำหน้าโบ้ยให้อีกคน ผมก็ไม่รู้จะโทษใครอ่ะนะ ยังไงคนผิดก็คงเป็นผม
“นี่ กูไม่อยากดูพวกมึงกอดกันนักนะ กูกลับก่อนนะ” แทคมันบอกก่อน จะหันหลังเดินออกไป

“ขอบใจนะ แทค” ผมบอกมัน
“เออหน่า ไม่เป็นไร แล้วกูค่อยเอาของฝากไปให้อีกที”มันบอก

“ของกูไม่ต้องแล้วนะ มึงเอามาให้ชิ้นใหญ่เลย” ไอจอนบอก
“กูไม่น่าเล้ย” แทคมันบ่นขำๆ แล้วมันก็เดินออกไป


“เอามือซ้ายมา” จอนบอกผม
“ทำไม”
“เอามาเหอะหน่า” แล้วผมก็ยื่นมือให้มัน จอนมันก็หยิบแหวนวงเดิมมาใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม
“กูหมั้นมึงไว้เลยนะ” มันบอกผม

“เฮ้ย     แล้วกูจะบอกคนอื่นยังไง มีแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายเนี่ยอะนะ”

“ช่างมันเหอะ คนอื่นหน่ะ”

“เออๆ ก็ได้” ผมไม่อยากเถียง เริ่มปลงๆกับคนอื่นแล้ว คิดถึงตัวเองมั่งดีกว่า
“ทีนี้มึงสัญญาแล้วนะ ว่าไงมึงก็จะไม่ทิ้งกูอีก”จอนพูด


“กูจำไม่ได้ กูเคยพูดเหรอ” ผมบอก
“อ่าวเหรอ ไม่เป็นไร เดี๋ยว” คราวนี้มันหยิบ mp3 มาแล้วเปิดให้ผมฟัง มันเป็นบทพูดตั้งแต่แรก

“ยังไงกูก็ไม่มีทางทิ้งมึงอีก จะอะไรกูก็ไม่สน กูจะไม่มองแต่อนาคต ในเมื่อตอนนี้กูมีมึง กูไม่ต้องสนอะไรแล้ว”

“กูจะไม่มีทางบอกเลิกมึง ถ้ามึงไม่ขอเลิกกับกู เราก็จะอยู่อย่างนี้ตลอดไป”




“นี่  ...นี่มึง” ผมต่อยมัน
“ถ้าไม่ทำงี้ กูก็ไม่มีหลักฐานดิ” มันบอกผมยิ้มๆ




“แต่กูชอบ ตอนมึงร้องหนักๆมากกว่านะ น่ารักดี”
“ไอจอน วันนี้ มึงได้เข้าไปในฝันเร็วๆ แน่” แล้วผมก็ไล่ต่อยมัน



(ต่อบทที่ 17 ลักพาตัว)
 

 

 


เป็นไงบ้าง ฟ้าหลังฝน ปลอดโปร่งโล่งสบาย
มาลุ้นกันว่าสัญญานี้จะรักษากันนานแค่ไหน

ช่วงนี้จะมาลงใหม่ ผมกะจะให้จบก่อนวาเลนไทน์ ถ้าลงม่หมด คงอ่านครบกันวันนั้น
นับเวลาถอยหลังหนึ่งเดือนครับ

[Poes]

แล้วก็ดีกัน  แต่แผนจอนอัดเทปนี่เคยทำแล้ว  แต่ตอนแม่บ่นนะ กลัวแม่เหนื่อย ไว้เปิดตอนแกจะบ่นอีกรอบ

[Sith]

ตอนหน้ารับรองได้ใจใครหลายๆคน คริคริ   

ปล. ใกล้จะถึงแล้วสินะคับ  วันนั้น...

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

พักนี้อัพถี่จริงนะ อิๆ

แหม แทค ช่างเป็นคนดีอะไรขนาดนี้ แล้วจะรออ่านต่อ

[M@nfaNG]

โล่งอกดีกันซะทีนะ

[Manji+]

บทที่ 17 ลักพาตัว




 “แชมป์ กูให้” เสียงสดใสของเจ้าของเสียงที่กำลังแย้มรอยยิ้มละไม ยื่นกล่องสีชมพูผูกโบว์สีแดงมาให้ผม
“หือ มึงให้ของขวัญกูทำไม ที่จำได้ วันนี้ไม่ใช่วันเกิดกูนะ” ผมบอกมัน
“เปิดดูก่อนดิ” มันบอกเสียงตื่นเต้น ผมสงสัยกับมันจริงๆ อยู่ๆก็ให้ของขวัญเฉยๆ ทั้งที่ไม่ได้มีอะไร ผมแกะห่อออก ไม่ได้เป็นพวกเรียบร้อยอ่ะนะ ก็เลยฉีกกระดาษออกเลย ผมเห็นว่าข้างในเป็นกล่องมือถือ โนเกียรุ่นใหม่สุด ที่ดูราคามันโคตรแพงเลย เคยคุยกับไอจอนว่าสวยดี


“มึงเอาอะไรแปลกๆยัดใส่กล่องมาให้กูอีกอ่ะดิ” ผมเปิดกล่องออก แต่ไม่น่าเชื่อว่าข้างในจะเป็นมือถือจริงๆ ไม่ใช่ว่าคนอย่างมันจะไม่ยอมซื้อของพวกนี้ให้ผม แต่มันรู้นิสัยผมอยู่แล้ว แต่นี่

“จอน มึงเอามาทำไม” ผมเริ่มถามเสียงขุ่น
“ก็กูให้มึงไง” มันพูดพร้อมกลืนน้ำลาย

“ก็กูทำมือถือมึงพังไปสองเครื่องแล้ว”

 “จอน” ผมเรียกชื่อมัน
“แล้วตอนนี้มึงก็ยังไม่ซื้อใหม่ กูโทรหามึงยาก” มันยังให้เหตุผล

“กูนึกว่ามึงรู้จักกูดีนะ” ผมบอก
“กูรู้ แชมป์ แต่กูเป็นคนผิดนะ ทีนี้กูไม่ยอมหรอก”มันยังยืนกราน

“อย่างนั้น ทำไมมึงซื้อรุ่นนี้ ทำไมไม่ซื้อรุ่นเดิมที่กูใช้”
“ก็มึงชอบ”
“จอน กูไม่อยากให้มึงทำอย่างนี้”
“แต่กูไม่เห็นว่ามันเสียหาย กูไม่เคยที่จะสนใจเรื่องเงิน แล้วนี่คนรับก็เป็นมึง กูกับมึงมันก็คนๆเดียวกัน กูไม่เห็นมันจะผิด ถ้ามึงจะใช้ของกู”

“กูบอกแล้วว่ากูไม่ชอบ กูไม่อยากให้ใครมองว่ากูคบกับมึงเพื่อหวังได้”
“กูไม่เคยคิดอย่างนั้น”

“แต่กูคิด ขอร้อง จอน มึงเอามือถือนี้กลับไป กูมีตั้งซื้อของกู มึงไม่ต้องมาซื้อให้ แล้วไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะกูเป็นคนทำเอง”
“ไม่”

“จอน กูพูดจริงๆ ถ้ามึงยังไม่ฟัง กูก็จะไม่พูดกับมึง”
“แชมป์ กูไม่เข้าใจว่า ทำไมมึงถึงแอนตี้ การให้ของแบบนี้นัก”

“มันเรื่องของกู กูบอกมึงไม่ได้” เรื่องนี้มันเหมือนโรคจิตของผมมาตั้งแต่ตอนม.ต้น มันเป็นครั้งที่ผมจำได้แม่นมาก ประสบการณ์ที่ไม่อยากจำ มันเหมือนอดีตที่ฝังใจ

“ถ้ามึงคิดว่ากูกับมึง เป็นแฟนกันจริงๆ ทำไมมึงถึงไม่ยอมรับของๆกู ทั้งที่มันก็แค่มือถือ จะพูดจริงๆมันก็แค่เงิน มึงก็รู้” มันยังถึงทู่ซี้

“กูขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม กูสามารถให้มึงได้ แต่มึงอย่าเอามาให้กู กูบอกมึงไม่ได้ว่าทำไม แต่มันไม่ได้ก็ไม่ได้ เข้าใจกูเถอะ”
“มึงบอกไม่ได้เหรอว่าทำไม” มันถามผม


“ขอกูเรื่องนึงเหอะ เรื่องอื่นมึงก็รู้หมด ขอแค่เรื่องนี้กูบอกมึงไม่ได้”
“อือ กูเข้าใจ อย่างนั้น กูจะจ่าย ค่ามือถือเก่ามึง แล้วส่วนที่เหลือมึงก็จ่ายกู แล้วเอามือถือนี้ไปใช้”

“เออๆ” ผมขี้เกียจเถียง เพราะยังไงถ้าไม่ทำอย่างนี้ มันก็คงไม่ยอม
“งั้นเอามาบาทนึง” นี่มันเข้าใจผมรึเปล่าเนี่ย ผมจ้องหน้ามัน

 “เออๆ กูล้อเล่น”
“แชมป์ แต่กูขอครั้งนึงนะ ที่มึงอย่าขัดกูในสิ่งที่กูจะให้มึง ใกล้ๆนี้” มันบอกผมจริงจัง

“ถ้ามันแพง ก็ไม่ได้”
“ไม่แพงเท่าไหร่หรอก แล้วมันก็ไม่ใช่ของ”

“ไม่แพงของมึง นี่กี่ล้าน” ผมถามมัน
“สาด ไม่เท่าไหร่จริงๆ อันนี้มันเป็นความต้องการของกูเอง สัญญานะ”มันบอกผม

“กูไม่รับปาก ถ้ามันไม่ได้เล็กน้อย กูก็จะจ่ายมึง อยากเอาอะไรมาให้ก็ได้ แค่ให้กูจ่ายเงินมึง” ผมก็ไม่รู้อะไรที่ผมจะยึดติดกับเรื่องนี้มาก แต่ผมกลัวจริงๆ ว่าผลที่มันจะเกิดขึ้น มันจะเหมือนกับครั้งแรกที่ผมรับของจากคนอื่น มันเป็นแผลที่ฝังอยู่ในใจของผม



.............




และแล้วก็ถึงช่วงที่ประกาศผลเอนท์ เราไปดูผลสอบพร้อมๆกันที่ม .เกษตร ซึ่งผมก็เป็นไปตามคาด พวกเราทุกคนติดอันดับหนึ่งที่ต้องการ ฉะนั้นเรายังอยู่มหาลัยเดียวกัน เพียงแต่ พวกผมกับไอแทคอยู่คนละคณะกัน


 นี่เราก็ยังเหลือเวลาอีกหลายวันในการเตรียมตัวหลังทำเรื่องทุกอย่างเสร็จ และมันก็ใกล้ถึงวันเกิดที่รักผมแล้วด้วย ผมก็เลยเตรียมของที่จะให้มันเรียบร้อยแล้ว นั่นก็คือแหวน กว่าผมจะวัดไซส์นิ้วมันได้ ผมต้องไปขอแหวนวัดไซส์ มาแอบลองใส่นิ้วมัน ตอนมันหลับ ถ้าเพื่อนๆรู้วิธีวัดขนาดนิ้วโดยไม่ลองก็บอกผมด้วยนะคับ ผมมันโง่ไม่รู้อ่ะ



ก่อนวันเกิดของมันวันนึง มันมาที่บ้านผมแล้วไล่ผมออกจากห้องนอนผม ก็ต้องตามใจมันอะนะก็ใกล้วันเกิดมันนี่นา แล้วมันก็ขังผมให้อาบน้ำ แต่งตัวตามที่มันเตรียมไว้ต่อ ผมก็งงกับมันจริงๆ

“แล้วมันก็ให้นั่งรถออกไปกับมัน แต่ผมไม่ลืมหยิบของขวัญวันเกิดที่ผมจะให้มันมาหรอกนะ เผื่อวันนี้โดนมันลากไปนอนบ้านมัน จะได้ให้ตอนเที่ยงคืนซะเลย   โดยที่วันนี้มันมีคนขับรถมาด้วย ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ นี่วันเกิดมันหรือวันเกิดผมเนี่ย มันจะมาทำเซอร์ไพรส์อะไรผมเหรอไง

“ถอดแว่นออก” มันบอกพร้อมกับดึงแว่นผมออกไป
“เฮ้ย เอามา มึงเล่นไรเนี่ย”

“เออหน่า จะวันเกิดกู กูจะทำอะไร มึงก็ตามใจกูละกัน” มันพูดหน้าตาเฉย
“กูมองไม่เห็น”



“ก็มองไม่เห็นไง กูถึงถอดแว่นมึงออก” ผมก็เซ็ง จะไปนอนตักมันก็ไม่ได้ คนขับรถมันก็อยู่ ก็เลยนอนฟังเพลงไปตลอดทาง นี่มันจะลักพาตัวผมใช่มั้ยเนี่ย


ถี่ได้อีก ใช่มั้ย วี้ดวิ้ว
กลัวลงให้ไม่ทันอ่ะครับ ไม่ต้องรอ ตามนาน หลังจากนี้วันละสองตอนสามตอน เพราะอาจจะมาไม่ได้บางวัน


ถูกใจผู้อ่านป่ะหว่า หรือชอบรอ อันไหนดีกว่ากันหว่า

[Poes]

ทันใจจริงๆ  วันเกิดจอน แชมป์ให้อะไรนะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

ถี่แบบนี้ไอชอบ แหมมีลักพาตัวด้วยจะทำเซอไพร้อะไรน๊า อิๆ

[Mint]

แอร้ยยย

ชอบๆๆ

ชอบถี่ๆๆ

 

[Sith]

เฮียมั้งเร็วไปแย้ว  ช้าๆหน่อย ป๋มเจ็บ (อ้าวคนละเรื่องเหยอ เอาใหม่ๆ) 

ลงนิดๆหน่อยๆดีกว่างับ  เหงคนอ่านอารมณ์ค้างคาแล้วมีฟามสุข    (ทันอยุ่แย้วแหละ งิงิ)

ปล. ตอนต่อไปแฟนเซอร์วิสกระจาย คริคริ

[cutekanny]

จุใจมากมาย...+1เป็นกำลังใจนะ...

[imageriz]

ถี่ ๆ  ได้ อีกชอบ 

[C2U]

เป็นโรค ชอบอ่านถี่ๆอ่ะ

วันนี้ อ่านทีเดียว 17 ตอนเลย  ชอบๆ   

[nana]

ขอให้เหมือนเดิม

[Manji+]

บทที่ 18  Birth Day Trip




และแล้วผมก็เริ่มสังเกตเห็นว่ามันจะพาผมมาที่ไหนก็ตอนอยู่หน้าสถานที่นั้นแล้ว ผมก็ยังเห็นลางๆนี่นา ไม่ได้ถึงขั้นบอดสนิท

“จอน ตลกแดกแล้วมึง มึงพากูมาที่นี่ทำไม” ผมถามมัน
“ตามใจกูหน่อย กูอยากเปลี่ยนบรรยากาศ”

“แล้วนี่มันไม่ได้ธรรมดานะเว้ย นี่มันพิเศษไปหน่อยมั้ย”
“เออหน่า ลงไปก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

“นี่มึงจะทำอะไรแผลงๆ อีกแล้วเหรอ บอกมาว่ามึงพากูมาทำไม”
“กูอยากไปเที่ยวกับมึง วันเกิดกูมึงให้กูไม่ได้เหรอ”

“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย ว่ากูไม่ชอบของแพง”

“มึงเอาแว่นคืนกูด้วย” แล้วจอนมันก็ส่งแว่นคืนมาให้ผมอย่างว่าง่าย
“กูก็บอกมึงแล้วว่าไม่แพง ใกล้ๆเอง” “ไม่ต้องใช้วีซ่าด้วย”

“มึงจะพากูไปไหน” ผมถามมัน
“ฮ่องกง” มันตอบสั้นๆ

“ฮ่องกง ใกล้ป้ามึงเหรอ”
“ตามใจกูหน่อยนะ นะนะ”

“แล้วพ่อแม่กูจะว่าไง เล่นหายหัวไปอย่างนี้”ผมถามมัน
“กูบอก พ่อกับแม่มึงแล้ว”

“ บอกว่าไปกับกูสองคน” ผมถามมันเสียงสูง
“อือ”

“แล้วพ่อแม่กูจะคิดไงเนี่ย”
“ล้อเล่น กูบอกว่าไปกับไอแทคด้วย กูเตี๊ยมมันแล้วหน่า”

“เด๋วนี้ พวกมึงคุยไรกัน ไม่เคยจะถามกูเลยนะ”

“แต่วันเกิดมึง แล้วพ่อแม่มึงอ่ะ” ผมถามคำถามที่ควรกัดลิ้นตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด หน้ามันซึมลงอย่างเห็นได้ชัด
“ช่วงนี้ พ่อกับแม่กูกำลังติดงานซักอย่าง พึ่งทะเลาะกันไปสองวันก่อน แต่ช่างเหอะ กูชินแล้วล่ะ ยังดีที่มึงยังว่างอยู่กับกู” มันบอกก่อนจะมาปั้นหน้ายิ้มที่ผมไม่ค่อยจะเชื่อมันเท่าไหร่

“อือ หยั่งงั้นก็ไปกันเถอะ กูอยากไปเที่ยวเร็วๆ” ผมรู้สึกสงสารมันจับใจ ถึงพ่อแม่ผมจะไม่ว่าง แต่วันเกิดก็ยังต้องมีเลี้ยงกันทุกปี แต่ของไอจอนผมอยู่กับมันมาหลายปี มันได้อยู่กับที่บ้านไม่กี่ครั้งเอง ปีไหนที่มันเลี้ยงกับที่บ้าน ผมก็ไม่เคยจะไปงานมัน อยากให้มันมีเวลากับที่บ้าน แม้มันจะตื๊อให้ผมไปด้วยซะทุกครั้ง แล้วผมก็ต้องกลายเป็นคนว่าง่ายไปตลอดทาง ไม่อยากจะขัดใจอะไรมันเลย








จนเราเดินทางมาถึงฮ่องกง แล้วเข้าพักในห้องเก็บของเรียบร้อย


“ต่อไปจะเป็นคำขอข้อที่สองของกูแล้วนะ” มันบอกผม ผมถึงกับกลืนน้ำลาย คงไม่ขอนั้นกันง่ายๆนะ     “มึงปิดตาก่อน”

“เอ่อ อย่าเลย มึงจะมาเซอร์ไพรส์อะไรกู นี่จะวันเกิดมึง กูสิต้องเซอร์ไพรส์มึง”ผมปฏิเสธกลัวมันจะทำอะไรผมเอาง่ายๆ
“เออหน่า นี่จะวันเกิดกูแล้ว กูแค่อยากเป็นส่วนนึงที่มึงจะได้รู้สักที ว่ากูสำคัญแค่ไหน” มันบอกผมยิ้มๆ

“ไม่อ่ะ จอน กูยังไม่เตรียมใจ” ผมพูดเขินๆ
“มึงคิดอะไรของมึง กูไม่ได้พูดเรื่องนั้น ไอทะลึ่ง ปิดตาเร็ว” มันพูดหน้าแดงเชียว ค่อยโล่งอก ผมเลยทำตามอย่างว่าง่าย มันถอดแว่นผมออก สัมผัสที่แสนจะแผ่วเบาที่รู้สึกได้ที่ริมฝีปากผม

“แป๊บนึงนะคับ ที่รักของจอน” ผมก็เขินๆ มันจะมาเป็นอะไรให้ผมเนี่ย หรือวันนี้มันจะเป็นฝ่ายเริ่มเอง ผมคิดอยู่เพลินๆ

“เปิดตาได้แล้วคับ” ผมก็ได้แต่ทำตาม
“กูมองไม่เห็นอ่ะ เอาแว่นกูไปทำไม” ผมบอกมัน

“ตลอดช่วงนี้ กูจะเป็นตาแทนมึง ตอนที่อยู่ที่ฮ่องกง มึงกับกูจะอยู่ด้วยกันตลอด” แกร๊ก เสียงอะไรรัดอยู่ที่มือซ้ายของผม ผมรีบดึงมือขึ้นมาดู
“จอนมึงเล่นอะไร” ภาพที่ผมเห็น กุญแจมือที่ติดอยู่กับข้อมือผมและข้อมือมัน

“เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไง ไม่ว่าจะเวลาไหน มันบอกน้ำเสียงตื่นเต้น
“อย่างนั้นมึงไม่เห็นต้องถอดแว่นกูเลย แค่อยู่ด้วยกัน กูก็อยู่กับมึงอยู่แล้ว”ผมท้วงมัน

“ไม่ มึงจะได้รู้ว่ากูมีค่าแค่ไหนกับมึง แม้ว่ามึงจะไม่เหลืออะไร ต่อให้มึงมีกู มึงก็อยู่ได้” เฮ้อ กูรู้อยู่แล้วว่ามึงสำคัญแค่ไหน มึงไม่ต้องทำหรอก แต่จะวันเกิดมันนี่ จะทำอะไรก็เอาเหอะ แล้วก็อยู่แต่ในโรงแรมคงไม่เป็นไร

“อ่ะ ไปจิมซาจุ่ยกัน” มันพูดไม่ดูหน้าที่เหรอหราของผมเลย
“นี่ มึงคงไม่คิดไปเดิน ทั้งที่ไม่ให้แว่นกู แล้วยังคล้องกุญแจมือกูใช่มั้ย” ผมถามมันหวั่นๆ

“มันแน่อยู่แล้ว ก็ต้องไปกันอย่างนี้ดิ ไม่งั้นกูจะทำทำไม” มันบอกหน้าตาเฉย
“มึงไม่กลัว จะมีใครมาเจอมึงเหรอ” ผมถามท้วงๆ

“กูไม่สน ไม่มีใครรู้จักเราหรอก เรียนก็จบแล้ว แล้วก็ยังไม่เข้ามหาลัยซะหน่อย” กรรมของกู
แล้วผมก็ถูกลางถูลู่ถูกังออกไปกับมัน




ต้องมีคนไทยที่เห็นพวกผมแน่นอนครับ ไม่รู้ว่าคนอ่านจะเป็นส่วนหนึ่งในนั้นรึเปล่า มันเป็นช่วงปิดเทอมไทย


ใส่กุญแจมือ และสุดท้าย หน้าตา จอน

ขอบอก ปลงมาก รู้ทั่วบ้านทั่วเมืองแน่ครับ



..........................





“แชมป์ อยากกินน้ำอ้อยมั้ย เค้าขายอยู่น่ากินจัง” มันบอกเสียงใสๆ แต่หัวผมมันชาๆ มองอะไรก็ไม่เห็น อย่าว่าน้ำอ้อยมันเลย แค่ทางก็ไม่เห็นอยู่แล้ว แล้วไหนจะเลือดที่มาสูบฉีดเต็มหน้า จากเสียงครหาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาว่าไอผู้ชายสองคนนี้มันเล่นอะไรกัน หน้าตาของมันก็เป็นที่สะดุดอยู่แล้ว นี่ยังมีกุญแจมือที่ติดอีก


“จอน มึงไม่อายเค้าเหรอ”ผมถามมันอายๆ
“อายทำไม กูไม่เห็นรู้จักใคร ถึงรู้จักก็ช่างปะไร กูอยู่กับมึงนี่ ไม่ใช่คนอื่น” มันบอกหน้าด้านๆ ยังเอามือมาจับมือผมอีกแหน่ะ นี่เมืองจีนนะ มึงไม่รู้เหรอว่าเค้าแอนตี้เกย์

“กูง่วงอ่ะ จอน” ผมโกหกมัน
“โห มึงนอนมาตลอดทาง เดินเล่นก่อนหน่า เด๋วเสร็จแล้ว ไป ม่งก๊กต่อ ย่านช๊อปเลยมึง มึงต้องชอบแน่ๆ”

“กูคงจะชอบอยู่หรอก ถ้ากูมองเห็น และไม่มีกุญแจมือมามัดกูกับมึงติดกันเนี่ย”
“อยู่กับกูมันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ” มันถามเสียงงอนๆ


“เปล่า กู...”
“อย่างนั้นก็ดี ไปกันต่อ” อ่าวไอนี่หลอกกู วันนั้นผมต้องจำใจ ทำตามไอจอนมันทุกอย่าง ทั้งของกินเล่น และช๊อปปิ้ง

“แชมป์ ตัวนี้สวยอ่ะ เข้ากับมึงแน่ๆเลย” มันหยิบเสื้อตัวนึงมาให้ผมดู สีชมพูแต่ไม่สดมาก เดี๋ยวนี้ผู้ชายก็เริ่มฮิตใส่สีชมพูแล้วนี่ มันไม่พูดปล่าว หยิบเสื้อนู่นเสื้อนี่ ใส่ตะกร้า ก่อนจะเอาไปจ่ายเงิน ผมจะท้วงอะไรก็ไม่ได้ ไม่รู้ของใครเป็นของใคร เด๋วค่อยไปจ่ายเงินมันก็ได้วะ เงินเหรียญผมก็ไม่ได้แลกมาเลย


“สนุกดีเนอะ”มันว่า มันจับมือผมข้างที่ติดกัน แกว่งไปแกว่งมาไม่อายสายตาคนอื่นเลย ผมเริ่มชินและ ไม่รู้จะอายทำไม มองก็มองไม่เห็นเค้า แล้วไอจอนมีความสุขก็โอเคแล้ว

“ อือ สนุกดี” มันหันหน้ามามองผมอย่างไม่เชื่อหู
“มึงว่าสนุกเหรอ” อ่าวนี่อยากให้กูไม่สนุกเหรอ

“ทำไมล่ะ กูอยู่กับมึงนี่ แล้วนานๆมึงทำตัวเป็นนกแก้วเจื้อยแจ้ว อยู่ตัวเดียวก็น่ารักดี”
“มึงพูดจริงๆนะ ว่ามึงอยู่อย่างนี้ มึงสนุก” มันถามผม

“กูบอกแล้ว อยู่กับมึง จะยังไงก็ไม่มีปัญหาหรอก มึงสนุกกูก็สนุก”
“เฮ้อ แชมป์ มึงรู้มั้ยกูโชคดี แค่ไหนที่ได้มึงเป็นแฟน” มันถามผมเสียงจริงจัง

“มันเป็นประโยคที่กูควรพูดมากกว่าจอน กูทำไม่ดีกับมึงตั้งเยอะ แต่มึงก็ไม่เคยจะโกรธกูจริงจัง จะยังไงมึงก็ห่วงกู” ผมพูดซึ้งๆ
“มึงรู้มั้ย มึงน่ารักที่สุดเลย กูอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป ตอนที่มึงเชื่องกับกูอย่างนี้”


“เชื่อง กูเชื่อง ปากเหรอมึง” ผมต่อยมัน บรรยากาศหวานปะแล่มๆ พังหมด


“กูขี้เกียจพูดกับมึงและ ทำบรรยากาศพังทุกที” ผมทำค้อนมัน
“โอ๋ๆ กูล้อเล่น เรื่องอย่างนี้ไม่ต้องพูดหรอก มันรู้กันอยู่แล้ว”

“เออ ไอคุณชายหัวดื้อ” ผมประชดพร้อมลูบหัวมัน




“กูชอบลูบหัวมึงจัง สนุกดี”
“อือ กูก็ชอบนะ แต่มึงไม่สนใจแล้วเหรอว่าคนจะมองมึงยังไง” ผมรีบดึงมือออก ลืมไปเลยว่านี่เดินกันอยู่ที่ย่านช็อปปิ้ง


“กูลืม” ผมบอก
“ไม่เป็นไรกูไม่ถือ” มันบอกเขินๆ แล้วเราก็เดินช๊อปกันต่อไป



TBC

น้องนิค จำผิดป่ะเนี่ย เฮียว่าตอนหน้า ใช่ป่ะ เซอร์วิสพิเศษอ่ะ 
มีแต่คนชอบถี่ๆแฮะ ไม่เป็นไร มั้งจัดให้
แล้วพี่แชมป์จะให้อะไรพี่จอนน่ะเหรอ ความลับฮับ


เม้นท์ยิ่งเยอะ ยิ่งลงเร็วนะเอ้อ

[Ak@tsuKII]

+1  ให้  manji   เลยงับ  

ถูกใจ  เค้าขอบถี่ๆ   555+  

ดีใจ อย่างน้อยสถานการณ์ระหว่าง จอน-แชมป์ก็ดีขึ้น

[C2U]

อ่ะ จัดให้   

ลงถี่  ก็เม้นท์ ถี่ละกัน


+1 มั่ง   

[RN]

เข้ามารอความถี่ๆๆ หุหุ

[Manji+]

บทที่ 19 Prior and Birth Day Night




“เฮ้อ เหนื่อยจัง” ผมล้มตัวลงนอน แต่ผมพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “จอนเดี๋ยวกูมีอะไรต้องไปทำก่อน”
“อ่าว จะทำอะไร”
“ความลับ เอาแว่นกับแกะกุญแจนี่ออกก่อน” มันคงรู้แหละคับว่าผมต้องไปซื้อเค้กมาให้มัน เพียงแค่ผมไม่บอกมันเท่านั้น มันก็เลยทำตาม

“กูไปแป๊บนึง ยืมเงินมึงก่อนนะ”



   ผมต้องถ่อนั่งรถไฟใต้ดิน ไปร้านเค้กเจ้าดังแห่งหนึ่ง ดีนะที่เส้นทางมันใกล้รถไฟ แต่กว่าจะวิ่งไปกลับก็เกือบชั่วโมง




“นี่ เค้กวันเกิดมึง จอน” ผมยื่นเค้กที่ปักเทียนอันนึงให้มัน
“ครัวซอง นี่นะเค้กวันเกิดกู” มันถาม

“เอาเถอะ เป่าๆไปเหอะหน่า”
“ยังไม่ถึงวันเกิดกูเลย อีกตั้งชั่วโมงกว่า”

“ไม่เห็นเป็นไร เด๋วจะได้นอนเร็วๆ” ผมบอกปัดๆ มันก็อธิษฐานก่อนจะเป่าเค้ก ดูมันหงุดหงิดมากที่ผมดูจะไม่ค่อยสนใจวันเกิดมันเท่าไหร่
“มึงผิดเองนะ อุตส่าห์ลากกูมานี่ กูจะหาเค้กที่ไหนดีๆให้มึงล่ะ” ผมยังเล่นบทเลว

“อือ ไม่เป็นไรหรอก อยู่กับมึงก็พอแล้ว เค้กเคิ้กอะไรไม่ต้องก็ได้ กูแค่หวังมากไปหน่อย”มันพูดตัดพ้อ หัวใจผมถึงอ่อนยวบไปเลย ไม่อยากจะแกล้งมันเลย แต่...

“มาอาบน้ำกันดีกว่า” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“คับผม” มันตีหน้าร่าเริงมาทันที


................


“มึงโกรธกูเหรอ จอน” ผมถามมันดูมันไม่ดี๊ด๊าเหมือนปกติ
“ไม่ กูจะไปโกรธมึงทำไม คิดมากไปมั้ง แชมป์”

“ อือ มากูอาบน้ำให้นะ” ผมเปลี่ยนบทเป็นอ้อนมันแทน ไม่พูดปล่าว มือผมเริ่มไล้จากไหล่วนไป
เรื่อยๆผ่านหน้าอก ท้องที่แบนราบก่อนจะไปถึงชายน้อย เดี๋ยวมันจะไม่เป็นไปตามแผน
ผมก็เลย ผ่านจุดนั้นไปอย่างลวกๆ
“วันนี้ มึงแปลกไปนะ แชมป์” จอนถามผม

“แปลกไปยังไง กูก็เหมือนเดิม”
“มึงทำไม่สนใจกู มึงดูรังเกียจกู” มันถามผมจ๋อยๆ

“มึง อย่าคิดมากได้มั้ย เวลามันจะบอกมึง ถึงบางทีกูอาจจะแปลกไป แต่ใจกูยังไงก็รักมึงเหมือนเดิม” ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง เลยได้มาแต่คำพูดชวนเน่า
“มึงไม่อ่อนโยนกับกูเหมือนเดิม โดยเฉพาะ ตอนที่อาบน้ำให้เนี่ย” มันพูดแล้วหลบตาผม

“อือ ๆ” ผมได้แต่เกาแก้ม
“มา เดี๋ยวกูแก้ตัวใหม่” คราวนี้ผมเริ่มใช้กลยุทธ์ประจำ ต่างไปตรงที่วันนี้มันเป็นไปอย่างนุ่มนวล ไม่ดุเดือดโดยมุ่งหวังไปปลุกอะไรบางอย่าง แต่มันก็ดันตื่นอยู่ดี
แต่ยังไงไอจอนก็ยังคงซึมอยู่ดี มันคงเห็นว่าผมแปลกไปซะเฉยๆ พอเราอาบน้ำเสร็จต่างคนต่างแต่งตัว โดยที่ไม่ได้แซวกันเล่นอยู่ทุกวัน
“มานอนตรงนี้ดิ แชมป์” มันตบเตียง ผมก็เลยกระโดดขึ้นไปนอนหนุนตักมันซะเลย


“ปิดตาก่อน” มันบอกผม ผมก็ปิดตาตามที่มันบอก นึกว่าจะได้รับสัมผัสอะไรนุ่มๆซะอีก

มือถูกจับชูขึ้น


แกร็ก เสียงเดิมอีกแล้ว ผมเปิดตาขึ้นมา รู้สึกว่าแขนผมถูกล็อกไว้กับเตียงซะแล้ว


“จอน มึงเล่นอะไร” ผมถามมันเสียงตื่น
“มึงทำตัวเองนะ กูกะจะให้คืนนี้เป็นคืนแสนหวานระหว่างกูกับมึง แต่มึงดันทำตัวตายด้าน ไร้อารมณ์ไม่สนใจจะอะไรกับกูเลย” มันด่าผม


“มึงอยากให้กูทำอย่างนั้นกับมึง มึงก็บอกดีๆก็ได้” ผมพูดพร้อมกับหัวเราะ
“แล้วเดี๋ยวมึงจะหัวเราะไม่ออก วันนี้กูนี่ล่ะจะคุมเกมส์เอง” จอนมันทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ผม

“เฮ้ย อย่าทำบ้าๆนะ....” เสียงผมขาดหายไป ก็มันเล่นขบหูผม แล้วลากลิ้น
“ติ๊งต่อง” เสียงที่ขัดจังหวะขึ้นมา ผมเหลือบไปมองนาฬิกา

“จอนมึงปล่อยกูก่อน เร็ว จอน” ผมบอกไอจอน
“ไม่ มึงรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูจัดการเอง”

“จอนมึงเชื่อกู อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง” มันไม่ฟังผมเลย มันเปิดประตูไปแล้ว


“Happybirth day to u ........” เพลงวันเกิดเริ่มขึ้นตั้งแต่เริ่มจนจบ โดยที่ไอจอนไม่ได้ส่งเสียงมาบอกอะไรซักคำ ก็ผมไปเตี๊ยมกับพนักงานโรงแรมให้เอาเค้กมาให้ตอนเที่ยงคืน โดยจุดเทียนมาให้เรียบร้อย

แจกทิปไปคนละ 20 เหรียญ แห่กันมาตั้งสามสี่คน ตอนแรกคุยกันเหมือนจะเอาเค้กมาวางให้ แต่ไอจอนมันก็รีบปฏิเสธ แหงล่ะ ให้เดินมาดูผมในสภาพนี้


คงจะทุเรศพิลึก







“ว่าไงล่ะ คุณชาย หายงอนรึยัง ผมก็อุตส่าห์วางแผนอย่างดี พังหมดเลย” แต่ภาพที่ผมเห็นกลับไม่น่าเชื่อ

“มึงร้องทำไมอ่ะ จอน” มันดันร้องน้ำตาท่วมซะงั้น
“ กูนึกว่ามึงจะไม่สนใจกู นึกว่ามึงจะเห็นมันไม่มีค่า เหมือนที่พ่อแม่กูเห็นงานสำคัญกว่าวันเกิดกู” มันพูดเสียงเศร้าๆ

“มานี่ มาแกะนี่ให้กูก่อน มึงอย่าคิดอย่างนั้นดิ พ่อแม่มึงต้องทำงานจริงๆ มันเป็นงานช่วงที่ต้องต่อเนื่อง จริงๆพ่อแม่มึงต้องอยากอยู่กับมึงอยู่แล้ว เชื่อกู”
“อือ อยู่กับมึงนี่กูสบายใจจริงๆ”มันปาดน้ำตาทิ้ง

“แต่กูยังไม่ปล่อยมึงหรอก กูบอกแล้ววันนี้กูจะเป็นคนทำให้มึงเอง” ปกติไอจอนจะไม่เคยเริ่มก่อนเลยเรื่องแบบนี้ ก็มันเป็นคนเจ็บนี่นา
“จอนเป่าเทียนก่อน เดี๋ยวละลายหมด” ผมบอกมัน เพราะมันยังปล่อยเทียนไว้อย่างนั้น
“ไม่อ่ะ กูมีอย่างอื่นให้เป่าอยู่ เดี๋ยวค่อย” แล้วมันก็งุดๆลงไปเป่าเทียนของผมแทนซะงั้น ผมคงจะเถียงอะไรไม่ออกแล้วล่ะ ก็ความสุขที่ได้รับมันต่างจากทุกที ก็คราวนี้ไอจอนมันเป็นคนจัดการทุกอย่างให้เองนี่



............................


“ แฮปปี้เบิรธเดย์คับ” ผมบอกมันตอนปฏิบัติภารกิจเสร็จแล้ว
“ขอบใจ”มันไม่พูดป่าว เอาปากมาประกบปากผม

“จอนมันคาวๆอ่ะ” ผมบอกมัน
“ของมึงเองน้า” มันบอก

“กูรู้ แต่มัน...”
“ตอนมึงเขินนี่ มึงน่ารักจัง”

“เออ  อย่าพูดมาก แกะไอนี่ให้กูก่อนดิ” ผมบอกมัน พร้อมดึงไอกุญแจมือมา
“ขอถ่ายรูปก่อนได้มั้ย เซ็กซี่จัง”


“นี่ มึง”
“กูล้อเล่น” มันบอกแล้วมาปลดล็อกกุญแจมือให้ผม “ดูดิเป็นรอยแดงหมดเลย กูขอโทษ ไม่นึกว่ามึงจะเสียวขนาดมาลงกับกุญแจมือนี่”

“บอกว่าอย่าพูดมาก มาตัดเค้กดีกว่า” ผมลากมันมานั่งที่โต๊ะ “ดูผลงานมึง”ผมบอกมัน ให้ดูเค้ก ตอนนี้ที่น้ำตาเทียนเยิ้มเต็มไปหมด
“อ่ะหน่า ทำเป็นว่า มึงก็อยากให้กูเป่าเทียนมึงมากกว่า ไมเมื่อกี้ไม่บอกให้กูเลิกทำล่ะ” ผมก็เลยขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง นี่ยอมเพราะวันเกิดหรอกนะ 55



แล้วเราก็ช่วยกันตักเทียนออก
“เค้ก ร้านนี้อร่อยมากเลยนะ ปกติกูมา กูกินคนเดียวทั้งก้อน” ผมโฆษณา
“หือ ระวังเดี๋ยวอ้วนนะมึง” มันบอกผม

“ก็ดี กูอ้วน มึงจะได้เลิกยุ่งกะกูซักที” ผมประชดมัน
“ไม่มีทาง ต่อให้มึงอ้วนเป็นหมู แต่มึงก็จะเป็นหมูน้อยของกูคนเดียว” มันพูด

“เสี่ยวหว่ะ” อ่าวมันด่าตัวเองอีก

“มาตัดเค้กดีกว่า”
“อือ “ผมพูดแล้วรอมันตัด แล้วมันก็จ้องหน้าผม

“มึงจะไม่คิดช่วยกูหน่อยเหรอ” พูดแค่นั้นผมก็รู้หน้าที่
“หยั่งงั้นกูต้องยืนทางด้านขวา” แล้วเราก็เถียงกันว่าใครจะได้ตำแหน่งเจ้าบ่าวไป แล้วสุดท้ายก็ต้องเป็นผมอยู่แล้วแหละ 55

“เค้กมันนุ่มดีจัง” หลังเรากินไปคนละชิ้น ยังเหลืออยู่ตั้งเยอะ ผมตั้งใจกินไม่หมดเองหล่ะ






“โพล๊ะ” เสียงเค้กที่ชนเข้ากับหน้าหล่อๆของไอจอน แล้วผมก็บดเค้กเข้ากับหน้าจอน
“ไม่มีใครเคยบอกมึงเหรอ ว่าไม่ให้เอาของกินมาเล่น” จอนมันพูดเสียงเย็น ฟันที่ขบจนแน่น  แล้วมันก็เอาอีกส่วนนึงมาปะหน้าผม

“กูไม่ได้เอามาเล่น ก็กูจะกินอยู่นี่ไง” ผมเริ่มละเลงลิ้น เลียเอาความหวานออกจากหน้าไอจอน
“เดี๋ยว มันจักกะจี้ อ่ะ แชมป์” มันหัวเราะอยู่ตลอด กว่าผมจะเคลียร์เสร็จ คราวนี้ก็ถึงตามัน

“มึงรู้มั้ย กูอยากเล่นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่มีโอกาสสักที”ผมบอกมัน
“ก็เลยมาลงกับกู” มันพูดยิ้มๆ

“อ่าว มึงไม่ชอบเหรอ งั้นวันหลังไปเล่นกับไอแทคแทนดีกว่า อร่อยกว่ากินกับช้อนตั้งเยอะ ไอแทคต้องชอบแน่เลย” ผมแกล้งมัน ควันออกหูทันตา
“หยุดเลย มึงทำได้กับกูคนเดียว” มันพูดแล้วดันเอาลิ้นมากวาดเข้าไปในปากผม

“อ็ อึงไอ่ออบอี่ อูอ็เอย...” ลิ้นมันจุกอยู่เลยพูดไม่ถนัด
“กูไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ ได้ยินมั้ย” ตาที่จ้องมา จะละลายแล้ว จะอิ่มความสุขตายมั้ยเนี่ย

“อ่าว แสดงว่ามึงชอบ” ได้ทีแซวมัน
“อือ กูชอบ มันจักกะจี้ดี”มันเขินๆ

“หน้าแดงแล้วมึง น่ารักจัง แฟนผม” ผมบอกมัน
หลังจากทำความสะอาด(ด้วยลิ้น)เสร็จ เราก็ต้องไปล้างหน้ากันก่อน ทั้งน้ำลายทั้งความมันของเค้ก พูดแล้วอยากอีกจัง อิอิ

“จอนปิดตา” ผมบอกมัน มันก็ทำตามแต่ก็ยังบ่น
“คงไม่ทำอย่างที่กูทำกับมึงนะ” มันพูดขำๆ ผมก็เดินไปหยิบสร้อยที่ผมใช้ประจำมา แล้วค่อยๆ โน้มตัวให้มันรู้สึกถึงลมหายใจผมที่ต้นคอมัน

“กูหมั้นมึงไว้แล้วนะ จอน” ผมบอกมันก่อนที่มันจะเปิดตา มองดูแหวนที่ผมคล้องไว้กับสร้อยคอที่สวมให้มัน
“สร้อยนี่ มึงใช้ประจำนี่ แชมป์” มันยิ้มแล้วมองมาที่ผม

“อือ กูอยากให้มึงใช้ แล้วจะได้ไม่ต้องโดนคนถามบ่อยเหมือนกู” พูดแล้วก็คิดสงสารตัวเองที่ถูกคนถามตลอดเรื่องแฟน ถ้าแรงอาจถึงคู่หมั้นที่ถูกหมั้นตั้งแต่เด็ก ก็เพราะไอแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายนี่แหละ
“แล้ว แหวนนี่” มันถามผม

“แต่งงานกับกูมั้ย จอน” ผมถามมันเขินๆ มันเป็นประโยคที่มันเคยถามผมมาก่อน 


ยอมรับครับว่าเราเจอกัน รู้จักกัน และอยู่ด้วยกันไม่นานขนาดนั้น



แต่ทำไมความรู้สึกหรือสัญชาตญาณมันกลับบอกว่าคนนี้ เป็นคนที่ใช่


ถามว่าทำไม ตอบได้คำเดียว ไม่รู้ครับ



มันได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม มันเป็นยิ้มที่เติมเต็มหัวใจจริงๆ ผมจะไม่เชื่อเลยว่านี่มันเป็นรักลูกหมา หรือปั๊บปี้ เลิฟที่คนพูดกัน ผมมั่นใจในตัวมัน ว่ารักที่เรามีให้กันมันจะไม่สลาย และผมจะรักมัน





ตลอดไป





 “ทำไม มึงถึงถามกูอย่างนี้อ่ะ แชมป์” มันถามผมงงๆ
“ไม่รู้ดิ ก็กูอยากแต่งงานกับมึง ก็แค่นั้น” ผมยิ้มให้มัน

“อือ” มันบอก
“อือ อะไร”ผมงง

“ก็   กูตกลงจะแต่งงานกับมึงไง”มันพูดเบาๆ หน้านี่จมหายไปแล้ว
“รับปากแล้วนะ” ผมบอกมัน

“คับผม” แล้วเราก็ยิ้มให้กัน ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ผมสัญญากับตัวเองว่า
จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด และจะทำให้จอนมีความสุขที่สุดที่ผมจะทำได้

[Manji+]

บทส่งท้าย





รักที่ผิดธรรมชาติ
รักที่สังคมไม่ยอมรับ

รักแบบไหนถึงเรียกว่าผิดธรรมชาติ ธรรมชาติสร้างชายมาคู่กับหญิง ใครเป็นคนกำหนดล่ะ
ความรักบนโลกมีไม่รู้กี่พันธุ์ล้านสายพันธุ์ ใครมีอำนาจในการตัดสินให้มันผิด ให้มันถูก
รักที่สังคมไม่ยอมรับ ถ้าเราไม่ได้แขวนชีวิตอยู่กับสังคม เลือกระหว่างคนที่เรารัก คนที่รักเรากับสังคมที่ไม่ได้รักเรา    ไม่จำเป็นต้องคิด ในเมื่อคำตอบมันแน่นอนอยู่แล้ว



“กูสัญญาว่า กูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีก จากนี้และตลอดไป” ถึงมันจะเป็นคำพูดแปลกๆ แต่ผมก็เข้าใจในความหมายของมัน เพราะมันเป็นเรื่องนิยายโปรดของไอจอนมัน ที่มันคะยั้นคะยอให้ผมอ่านจนจบ


รู้ครับว่าเป็นไปไม่ได้ แต่รู้ว่าคนพูดตั้งใจจริง แค่นั้นก็เพียงพอให้หัวใจได้เต้นผิดจังหวะ และเพียงพอให้ริมฝีปากจะขยับสูงขึ้น อย่างบังคับไม่ได้



แต่รู้สึกในเรื่องนี่ หลังจากพูดแล้ว นางเอกมันยังทำให้พระเอกเสียใจอีกประจำเลยนี่หว่า - -“












ต่อไปจะเป็นสัมภาษณ์พิเศษ ตอนผมแต่งจบผมก็เลยไปสอบถามความรู้สึกของตัวเอกทั้งสองคน+พี่แชมป์ มาลงกันซะเลย

แทค :

คิดยังไงกับชื่อเรื่อง : เสี่ยว
ชอบตอนไหนที่สุด : ตอนแทคอยู่กับแชมป์ โดยไม่มีไอจอน
คิดยังไงกะคนเขียน : น่ารัก และแสนดี และจะดีกว่านี้มาก ถ้าไม่ย้ำคำว่าเพื่อนบ่อยนัก แล้วก็มาคบกับกูแทนไอจอน
อยากบอกอะไรผู้อ่าน : กูไม่ได้ชื่อแทค แล้วกูก็หล่อกว่าที่บรรยายตั้งเยอะ แล้วที่ไอแชมป์ไม่หลงเสน่ห์กูก็ไม่จริง มันกลัวไอจอนจะมาหาเรื่อง ก็แค่นั้น และไอจอนนี่ก็ไม่ได้เรื่อง ลูกคุณหนูไม่เอาไหนซะอย่าง 
คนเขียนอยากบอก : มึงพอดีกว่า อย่ามากัดกันแม้กระทั่งบทสัมภาษณ์




อยากให้มีช่วง ถึงคนลงมั่งจัง แหๆ

 
จอน :
คิดยังไงกับชื่อเรื่อง : น่าจะเป็น Romance of our owns
ชอบตอนไหนที่สุด : ตอนจอนอยู่กับแชมป์ โดยไม่มีไอแทค และตอนบทสวีททั้งหมด รวมถึงตอนที่ยังไม่เขียนนี่ชอบเป็นพิเศษ ตอนที่ไอแชมป์โด.......Zensor
คิดยังไงกะคนเขียน : ถึงจะชอบด่าตัวเอง โทษตัวเองบ่อยๆ แล้วก็ติ๊งต๊อง ไม่ค่อยมีเวลา แต่ยังไงก็รัก รักมาก และรักมากที่สุด  แล้วช่วยหาเวลามาอยู่กะกูนานๆกว่านี้ดีกว่านะ
อยากบอกอะไรผู้อ่าน : ก็ไม่อยากจะกัดใครตอบ ผมมีมารยาทพอ ยังไงก็อยากบอกว่ารักแชมป์มาก (นี่มึง กูให้พูดกับคนอ่าน) 
คนเขียนอยากบอก : มึงก็พอดีกว่า นี่ก็หวานเลี่ยนและเสี่ยวตลอด

แชมป์ :
คิดยังไงกับชื่อเรื่อง : ก็อาจจะเห็นด้วยกับไอจอนอ่ะนะ
ชอบตอนไหนที่สุด : ทั้งเรื่องแหละ ไม่ชอบคงตัดไปแล้ว ไม่นั่งเมื่อยพิมพ์หรอก
คิดยังไงกะคนเขียน : หึหึ คงไม่ต้องบรรยาย จากเรื่องก็น่าจะพอรู้ ว่าคนเขียนมั่นใจในตัวเองแค่ไหน อาจจะมากไปด้วย 55
อยากบอกอะไรผู้อ่าน : ก็ขอบคุณที่คอยติดตาม และเป็นกำลังใจให้ละกันคับ 



ขอลงเองมั่ง

คนโพสต์ : นายมั้ง

คิดยังไงกับชื่อเรื่อง : เชยครับ ถ้าไม่รู้จากเพื่อน คงไม่อ่าน อยากเปลี่ยนชื่อให้ แต่กลัวไม่ได้ของฝาก
ชอบตอนไหนที่สุด : ตอบไม่ถูกครับ ชอบซะส่วนใหญ่ นั่งอ่านไปบิดผ้าไป คนผ่านไปผ่านมา เห็นว่าผมนั่งบ้าอยู่หน้าจอคอม
คิดยังไงกะคนเขียน : ปากหมา เอาแต่ใจ บ้ายอ หลงตัวเอง    เฮ้อ กลัวโดนอีกครับ แต่บอกตามตรง หลังจากรู้จักพี่แชมป์ตัวเป็นๆ ไม่ใช่จากรูปลักษณ์ที่เคยเจอๆ มั้งว่าพี่แชมป์เป็นคนที่อัธยาศัยดีและคิดอะไรลึกกว่าเท่าที่เห็น เป็นห่วงคนอื่นมากเกินไป จนบางทีจะไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกตัวเองเอาสักเท่าไร คงไม่แปลกใจอ่ะครับ ว่าทำไม มีคนมาชอบเยอะขนาดนี้ เป็นคนที่อยู่ใกล้แล้ว ดูมันจะหลงเอาง่ายๆ

เพี้ยงอย่าให้พี่แชมป์มาอ่านเลย ปกติกัดกันซะมากกว่า เกิดเห็นนี่โดนแซวตายเลย
อยากบอกอะไรผู้อ่าน : รณรงค์ตามพี่แชมป์เขาครับ รักแท้รักเดียวเท่านั้นที่ครองโลก ส่งเสริมการมีรักเดียวใจเดียว และหวังว่าเพื่อนๆจะได้เจอรักเดียวของตัวเองกันเร็วๆนะครับ สาธุ เผื่อตัวเองด้วย

ของผมขอสีเดียวกะพี่แทค เย้ๆ

[Poes]

จบอย่างหวานเลย เค็กนะหวาน 

รออ่านภาคสองจ้า

[Manji+]

Romance of my own 3  ฉบับมหาวิทยาลัย




บทนำ1

“ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์”  ประโยคเด็ดที่อยู่ในหัว

“มีรักก็มีทุกข์อยู่แล้ว ดันมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันไม่มหาซวยเหรอ” คำถามที่ได้ยินยิน แล้วทำได้เพียงโคลงหัวไปมาเชิงปฏิเสธ
“ถ้าคิดอย่างนั้น ใครจะกล้ามีรักล่ะ มึง”
“.. คนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“ครับ กูคงเป็นคนนึงแหละที่หาเรื่องใส่ตัว แต่ความสุขที่เราได้รักใคร ได้ทำเพื่อใคร การได้อยู่กับคนที่เรารักอ่ะนะ........”
“........” คนไม่อยากมีรักทำหน้าตั้งใจฟัง

“มึงรู้มั้ย รักอ่ะ

Hot like Hell
Smell like Aroma
ทรงคุณค่า  like Seaweed
Sweet like Paradise
กินแล้ว Bright  เหมือนยาบ้านะเว้ย”

“มิน่า แชมป์     มึงลงแดงหนักหนา แค่ไม่เจอหน้าแฟนมึงพักเดียว”
“.....กูไม่มีแฟน     กูเลิกไปแล้ว” หน้าใครบางคนปรากฏในหัว มันทำให้ยิ้มพราวที่นั่งเสแสร้งแกล้งทำมันหายไป


“ว่าแต่มึงไม่คิด หามั่งเหรอวะ วิน”
“ห่า ไม่ใช่ไม่คิดเว้ย”

“ไม่ใช่ไม่หาแต่หาไม่ได้ จะเจอซักที ก็ชวดมีแฟนแล้วอีก 55”
“................พูดอย่างนี้ ................หรือมึงอยากเป็นแฟนใหม่กู วิน”
“...............”




..........................................................



มาทำให้ค้างและจากไป

ช่วงนี้ขาประจำหายไปไหนหมด ไม่มีกำลังใจลงต่อนะ ขออ้อนหน่อย 

หรือพอ(เห็นเขา)ได้กัน ก็ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี 

[Poes]

  โอ๋ เดี๋ยวเค้าก็กลับมาอ่านเอง

อย่าเอามาสปอยนะ เดี๋ยวไม่เข้ามาเลย ชิส์ 

[Mint]

 

แอร้ยยยยยยยยยยย

เห็นสปอยแล้วเครียดดดดดดดด

[Sith]

คือว่ามัน อุ๊บ 

แง ป๋มนับตอนผิด (เฮียแชมป์รู้สงสัยโดนถอนคำพูดแหงๆเยย) คือตอนช่วงนี้จำแบบยาวๆเลยมะได้แยก T^T

ปล. Sensor เขียนแบบนี้งับ (ผิดที่ต้นฉบับแหละ)

ปลล. เฮียมั้งรีบลงมากมายนะเนี่ย มะได้แกล้งคนอ่านเยย 

[cutekanny]

 :serius2:อะไรกันเนี่ยไหง..เเชมป์เป็นงี้
รีบมาชี้เเจงด่วนเลยนะ...ภาคใหม่ค้างมากมาย

เเต่ภาค 2 น่ารักมากเลย... ...อ่านเเล้วอยากกินเค้ก