เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเข้ามาอยู่ในบ้านตั้งแต่เมื่อไร ตากลมกระพริบรัวถี่สมองยังวนเวียนอยู่กับคำแนะนำตัวของพศินอยู่เลย ไม่แน่ใจว่ามันผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วแต่เขายังสะลัดตัวเองให้หลุดจากช่วงเวลานั้นไม่ได้เสียที
“จริงหรือคะ มีโรงงานทำน้ำมันปาล์มด้วยหรือคะ อย่างนี้เราก็ซื้อน้ำมันกับคุณเสือได้ถูกกว่าซื้อจากตลาดซิคะ”
“ถ้าน้ำมันดิบก็ได้ครับ แต่ถ้าจะเอามาประกอบอาหารต้องผ่านขั้นตอนอีกเยอะ ผมว่าซื้อจากตลาดว่ายกว่านะครับ”
“ต๊าย! มะนาวอยากเห็นไร่ปาล์มจริงๆ สักครั้งจังเลยค่ะ นอกจากปาล์มแล้วที่ไร่เคียงฟ้าปลูกอย่างอื่นอีกหรือเปล่าคะ”
“ก็มีมะพร้าวครับ แต่ไร่ของเราเน้นไปทางปาล์มมากกว่า ถ้าคุณมะนาวอยากไปเมื่อไรโทรหาผมได้เลยผมจะให้ลูกน้องมารับ”
“ดีจริง คุณแม่คะไว้ปิดเทอมเราพาช้างไปเที่ยวไร่เคียงฟ้าสักอาทิตย์ดีไหมคะ ว่าแต่คุณเสือจะให้เราอยู่ได้เป็นสักกี่วันกันล่ะคะ”
ประโยคสนทนาที่เป็นเรื่องเป็นราวดังฉุดสติเขาให้กลับคืนสู่ปัจจุบัน ผู้ชายที่พี่มะนาวชื่นชมนั่งติดอยู่กับเขาโดยไร้เงาของพิกเล็ต จากความทรงจำอันลางเลือนดูเหมือนว่าเจ้าช้างจะวิ่งตามผู้เป็นตามาต้อนรับแล้วชักชวนน้องชายไปเล่นที่หลังบ้านแทบจะทันที ส่วนตัวเขาเองถ้าเดาไม่ผิดคงจะถูกพี่มะนาวประคองให้ตามเข้ามาอีกที เขาหันมองอดีตเจ้าของไร่เคียงฟ้าที่วันนี้สุภาพผิดไปจากทุกวัน ใบหน้าคมสันอมยิ้มน้อยๆ ตลอดเวลาที่ตอบข้อสักถามของสาวช่างจ้ออย่างพี่มะนาว ทั้งคู่เพิ่งได้พบกันเพราะเมื่อครั้งที่ไปส่งเจ้าช้างพี่มะนาวไม่ได้เข้ามาทำความรู้จักกับพศิน รู้แค่ว่าเป็นคนป่วยในการดูแลของเขาเท่านั้น แต่วันนี้ทุกคนรู้น่าจะรู้แล้วว่าเขากับพศินไม่ใช่แค่คุณหมอกับคนไข้ธรรมดา แต่มันพัฒนากลายเป็นคนรักไปเสียแล้ว มือสีเข้มวางประสานกันบนหัวเข่า ดวงตาคมมั่นใจไม่วอกแวก นี่ถ้าเขาไม่เคยรู้จักพศินมาก่อนจะไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่วันยังเป็นไอ้หนุ่มขี้เมาอยู่เลย
“ถ้าเป็นครอบครัวของมะรุม ผมยินดีให้อยู่ตลอดไปเลยก็ได้ครับ”
“ว้าย! คุณแม่ดูซิคะ พูดจาน่ารัก หน้าตาหรือก็หล่อแถมยังนิสัยดีอีก พ่อของช้างยังไม่น่ารักเท่านี้เลย มะรุมแกโคตรน่าอิจฉาเลยอ่ะที่ได้แฟนดีขนาดนี้”
มือของเขาโดนเขย่าจากพี่สาวช่างพูด ฟังจากการหยิกแกมหยอกแล้วคิดว่าพี่มะนาวคงยอมรับคนรักของเขาได้โดยไร้ข้อกังขา ทว่าคนที่เขาห่วงที่สุดไม่ใช่พี่สาวแต่เป็นผู้ให้กำเนิดทั้งสอง
“เอ่อ พ่อครับ เสือเขาเป็น…”
“คนรักของแก เขาบอกกับฉันตั้งแต่หน้ารั้วบ้านแล้วล่ะ”
บิดาของเขาบอกตอบเสียงเย็น ทว่าสีหน้าและแววตานั้นไม่ได้แสดงถึงความรังเกียจหรือโกรธชิงชัง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าท่านจะยอมรับในความรักครั้งนี้
“ผมขอโทษครับ”
คงไม่อาจมีคำใดจะบอกความรู้สึกในตอนนี้ได้ดีเท่ากับการขอโทษ เขารู้ดีว่าท่านเสียใจและผิดหวังกับการตัดสินใจของเขา แม้พวกท่านจะไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะมีลูกสะใภ้น่ารักๆ แต่ก็คงไม่ได้เตรียมใจไว้เผื่อลูกเขยเป็นแน่
“ขอโทษทำไม หืม?” เสียงหวานเย็นเอ่ยถาม แม่มะลิของเขายิ้มละไมพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่หลังมือ ดวงตาคู่ใสที่ตกทอดมาที่เขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ลูกแม่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องขอโทษด้วย”
“ใช่ แกไม่ได้ฆ่าคนตายนะ แกแค่มีแฟนที่โคตรจะเพอร์เฟคเท่านั้นเอง”
พี่มะนาวยิ้มกว้างเป็นกำลังใจให้ เขารักพี่สาวขึ้นอีกเป็นเท่าตัวถึงตอนเด็กๆ จะทะเลาะกันเป็นประจำแต่พี่สาวคนนี้จะเข้ามาขอโทษและกอดปลอบโยนเขาเสมอ จนเวลาผ่านพี่มะนาวยังคงน่ารักเหมือนเดิม ไม่มีการซ้ำเติมมีแต่จะให้กำลังใจถึงแม้ว่าเขาจะเลือกมีคนรักผิดแผกไปจากปกติก็ตาม
“แม่ครับ ผม…ผม”
“ผมอะไร ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว คุณเสือเขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้พวกเราฟังหมดแล้ว คิดว่าแม่จะรังเกลียดคนที่ลูกรักหรือไง ทำอย่างนั้นเท่ากับว่ามะรุมไม่รู้จักแม่เลยนะ”
แม่มะลิตัดพ้อ ใบหน้าที่เขาถอดแบบมาแทบจะทุกกระเบียดนิ้วง้ำงอแสร้งทำเป็นงอนน้อยใจ จนเขาต้องรีบเข้าไปกอดง้อขอคืนดีซุกหน้าลงกับอกอุ่น
“เปล่านะครับแม่ผมแค่กังวลมากเกินไปเท่านั้นเอง”
“จะกังวลทำไม อะไรที่ลูกรักแม่ก็รักด้วย แล้วคุณเสือก็นิสัยดี สุภาพ หนูพิกเล็ตเองก็น่ารักแม่รักเด็กมะรุมก็รู้นี่นา”
เขาไม่อาจห้ามน้ำตาได้ คราวนี้จะโดนล้อว่าเป็นลูกแหง่อ้อนแม่ก็ไม่สนใจ ร่างเล็กของคุณหมอกอดซุกกับอกนุ่มของมารดาใช้เสื้อลูกไม้สีหวานช่วยซับน้ำตาแห่งความปีติเอาไว้
“ขี้แงจริงเจ้าลูกคนนี้” แม่มะลิแกล้งบ่นเบาๆ แต่ก็ลูบเส้นผมนิ่มปลอบลูกชายเจ้าน้ำตาไปด้วย
“ทำไมถึงเลือกที่จะมีแฟนเป็นผู้ชายล่ะ คุณเคยมีภรรยามาก่อนไม่ใช่หรือ?”
คำถามจากประมุขใหญ่และเป็นบุคคลที่เขาเป็นกังวลมากที่สุดเอ่ยขึ้น วรทย์เงยหน้าจากอกมารดาแต่มือยังกอดเอวเอาไว้ไม่ปล่อย เขากลั้นลมหายใจรอคอยฟังคำตอบจากพศิน
“ผมไม่ได้เป็นเกย์ แล้วก็ไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายด้วย” พศินบอกเสียงเรียบ ใบหน้าจริงจังเช่นเดียวกับดวงตา “ที่ผมแต่งงานกับปารินเพราะคิดว่าเธอจะทำหน้าที่แม่ที่ดีได้ แต่ผมคิดผิดเธอไม่เคยรักผมเลย หวังแค่ไร่ของผมเท่านั้นและนั่นมันก็ทำให้ผมรู้ว่าความรักที่แท้จริงมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเพศ แต่มันขึ้นอยู่กับคนสองคนมากกว่า คนที่มีหัวใจตรงกัน คนที่ฟ้าสร้างมาให้และคนๆ นั้นก็คือมะรุม คุณหมอที่รักษาไอ้ขี้เมาคนนี้ให้กลายเป็นคนที่มีหัวใจได้อีกครั้ง”
ถ้อยคำแต่ละคำมันไม่ได้หวานซึ้งเหมือนบทกวีทว่ามันกลับตราตรึงหัวใจคนฟังยิ่งนัก พศินทำให้เขาแปลกใจครั้งแล้วครั้งเล่า คิดไม่ถึงว่าผู้ชายดิบห่าม ปากเสียและไร้มารยาทจะพูดแบบนี้ได้ อาจจะไม่ได้กลั่นกรองอย่างดีแต่มันมาจากใจ ดวงตาคนพูดมันแน่วแน่ไม่ไหวติงและเขาก็รู้ว่าพศินไม่ได้พูดเท็จ เพราะตั้งแต่รู้จักและได้เป็นคนรักกันพศินไม่เคยโกหกเขาสักครั้ง ถ้าบอกว่ารักก็คือรัก เขาเองก็เหมือนกันถ้าหากเลือกแล้วก็จะไม่มีวันเสียใจเป็นอันขาด
“คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไปรอด ผมไม่เชื่อหรอกว่าความรักแบบนี้มันยั่งยืน”
“ผมจะไม่รับปากหรือสัญญาอะไรทั้งนั้น เพราะผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ผมอยากให้คุณคอยดูพวกเรา ดูว่ารักครั้งนี้มันยืนยาวไปแค่ไหน ไม่ต้องสนับสนุนแค่ดูอยู่ห่างๆ ก็พอ”
“ว้าย! โรแมนติกจังเลย” พี่มะนาวครางเสียงสูง มือประสานกันยกแนบอกใบหน้าเคลิบเคลิ้มราวกับตกอยู่ในความฝันอันแสนหวาน “แม่ขา หนูรับคุณเสือเป็นน้องเขยแล้วนะคะ คนอะไรเท่ห์โดนใจสุดๆ ไปเลย”
เขาเองก็ไม่ต้องการให้บิดายินดีปรีดากับการตัดสินใจของเขา อย่างที่พศินบอกแค่ยืนดูความรักของพวกเขาก็พอ ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น และเขาก็ไม่อยากรู้ด้วย ที่ต้องการคือทำให้ทุกๆ วันเป็นวันแห่งความทรงจำก็พอ มือบางยื่นไปจับนิ้วก้อยของคนรัก ไม่จำเป็นต้องบรรยายถึงความรักเป็นถ้อยคำโวหารที่เพราะพริ้ง เพียงแค่อยู่เคียงข้างกันในทุกๆ วันก็พอแล้ว เขารักผู้ชายคนนี้ รักมากจริงๆ…
……………………
“ลูกชายคุณน่ารักจังเลยนะคะ มิน่าล่ะเจ้าช้างถึงพร่ำพรรณนาไม่หยุด”
“ขอบคุณครับ”
คนเป็นพ่อของเด็กชายแก้มขาวที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยดินโคลนจากหลุมดินไปครึ่งหน้ายิ้มรับ เขามองเจ้าเด็กตัวอ้วนดำที่มุมานะตั้งใจขุดหลุมให้พิกเล็ตเพื่อที่จะปลูกต้นมะลิที่คุณวรินทรหามาให้ แต่เขาคิดว่าเจ้าช้างตั้งจะอวดพลังให้พิตเล็ตทึ่งมากกว่า
“เขาไม่ร้องหาแม่หรือคะ ขอโทษที่ต้องถามคำถามแบบนี้เพราะอีกหน่อยเด็กคนนี้ก็จะเป็นลูกของมะรุมแล้ว”
เขาไม่ถือสากับคำถามของคุณมะลิสักนิด กลับยินดีที่จะตอบคำถามด้วยซ้ำ
“เขาเคยชินอยู่กับคนอื่นน่ะครับ ปารินไม่ใช่แม่ที่ดี ตั้งแต่คลอดพิกเล็ตก็อยู่กับอาตลอด ผมมีน้องชาย ไม่ใช่น้องแท้ๆ หรอกครับเป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัย เขาช่วยเลี้ยงพิกเล็ตมาตั้งแต่เล็กๆ พิกเล็ตติดอาคนนี้มาก มากกว่าแม่ตัวเองด้วยซ้ำ ผมต้องขอบคุณที่เขาเลี้ยงให้ลูกผมเป็นเด็กดี เพราะผมเองก็ไม่ค่อยได้ทำหน้าที่ของพ่อเท่าไรนัก วันๆ ก็เอาแต่เมาหัวราน้ำ จมปลักอยู่กับอดีตนานเป็นปีๆ ถ้ามะรุมไม่มา ป่านนี้ผมคงยังเป็นไอ้ขี้เมาอยู่แน่ๆ”
“ชักอยากจะเจออาของพิกเล็ตแล้วซิ”
“เอาไว้ไปที่ไร่ซิครับ รับรองได้เจอเขาแน่นอน” เขาตอบยิ้มๆ เบาใจที่คุณมะลิไม่ได้รังเกียจอดีตของเขา ที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกกดดันเลยสักนิด ถึงจะเป็นการพบกันครั้งแรกก็ตาม ครอบครัวของวรทย์น่ารักและเป็นกันเองแม้แต่คุณวรินทรเองก็ตาม เขามองออกว่าท่านไม่ได้รังเกียจที่เขาแสดงตัวว่าเป็นคนรักของวรทย์ ถึงจะคาดคั้นถามคำถามแต่เพราะเป็นพ่อจึงจำเป็นต้องรู้ว่าคนที่ลูกชายเลือกดีพอหรือไม่ เขารู้ตัวว่าไม่ใช่คนดีแต่จากนี้ไปเขาจะดีให้พอสำหรับวรทย์
“ไว้รอให้โรงเรียนเจ้าช้างปิดเทอมพวกเราจะพากันไปถล่มไร่เคียงฟ้าแน่นอนค่ะ”
“ยินดีครับ แล้วก็ขอบคุณมากครับ”
คิ้วเรียวของคุณมะลิเลิกสูง เขารู้แล้ว่าวรทย์หน้าตาน่ารักเหมือนใคร แทบจะทุกส่วนบนใบหน้าวรทย์ถอดแบบมาจากมารดา
“ขอบคุณเรื่องอะไรคะ”
“ขอบคุณที่ให้โอกาสผม”
คุณมะลิไม่ได้พูดอะไรเอาแต่อมยิ้ม แล้วมองไปที่เด็กๆ ที่ง่วนอยู่กับการปลูกต้นไม้แทน แม้จะไม่พูดแต่เขาก็รู้ว่าท่านยอมรับความรักของเขากับวรทย์แล้ว…
…………………..
“พ่อไม่รังเกียจนายเสือไม่ใช่ไหมครับ”
พ่อวรินทรไม่ได้ให้คำตอบเขาในทันที ท่านละสายตาจากสองตัวแสบที่ช่วยกันลงมือปลูกต้นมะลิจนเนื้อตัวมอมแมม ร่างสูงตามมาตรฐานชายไทยยืดกายขึ้น พลางมองเลยไปยังอีกฝากหนึ่งของสาม ยังมีอีกคู่ที่กำลังสนทนากันอยู่ท่าทางผ่อนคลายขอแม่มะลิบอกได้เป็นอย่างดีว่าเปิดใจรับคนรักของเขาไปแล้ว
“ถ้าบอกว่ารังเกียจแกจะเลิกกับเขาไหมล่ะ”
“ไม่ครับ”
“พวกแกรักกันไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ถ้าแกร้องไห้เพราะนายเสือนั่นเมื่อไรฉันจะเข้าไปเกี่ยวทันที”
วรทย์อมยิ้ม สอดแขนรัดรอบเอวที่เริ่มจะหนาของบิดาสงสัยหมู่นี้แม่มะลิจะขุนหนักไปหน่อยหนุ่มใหญ่วัยปลดเกษียณถึงได้เริ่มลงพุงแล้ว ลูกชายคนเล็กเอียงหน้าซบกับหัวไหล่ที่ไม่ว่าเมื่อไรเวลาไหนก็ยังคงอบอุ่นเสมอ
“ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณที่เข้าใจผม”
มือที่กรำงานมาเพื่อครอบครัวค่อนชีวิตแตะที่หลังมือเรียวขาวของลูกชายแผ่วเบา ระหว่างพ่อลูกไม่จำเป็นต้องแสดงความรักลึกซึ้ง แต่สัมผัสเบาๆ เท่านั้นก็สื่อความหมายได้แล้ว มันไม่ง่ายนักหรอกที่จะทำใจยอมรับว่าลูกชายมีคนรักเป็นเพศเดียวกัน
เมื่อตอนที่พศินแนะนำตัวพร้อมกับประกาศว่าเป็นคนรักของวรทย์ เขายิ่งกว่าตกใจเพราะรู้ว่าลูกชายไม่พวกผิดเพศ ถึงรูปร่างหน้าตาจะน่ารักน่าชังจนโดนทักผิดบ่อยๆ แต่วรทย์ก็ไม่ได้กระตุ้งกระติ้งหรือมีกิริยาที่บอกว่าจะเบี่ยงเบนเลยสักนิด แต่ที่น่าแปลกใจมากกว่าคือพศิน รายนั้นยิ่งหนักใหญ่ สูงใหญ่เหมือนคนโบราณ ใบหน้าหล่อเหลาคมสัน ผิวเข้มคร้ามแดด ดูจากภายนอกไม่รู้เลยว่าจะมีจิตพิศวาสในตัวของวรทย์ ทั้งสับสนและมึนงงยิ่งกว่าไก่โดนตีตาทว่าดวงตาคมกริบคู่นั้นของพศินมันแน่วแน่จริงจังจนเขาต้องหยุดคิด พอเห็นได้เช่นนั้นมันทำให้เขาหวนคิดถึงอดีต เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนเขาเองก็ใช้สายตาเช่นนี้กับตาของวรทย์เหมือนกัน ในตอนนั้นเขาเป็นแค่ลูกอาแป๊ะขายยาจีนเท่านั้น เรียนจบแค่ มศ.๖ ไม่มีตำแหน่งอะไรมาค้ำประกันว่าเขาจะสามารถทำให้มะลิมีความสุขได้ ทว่าเพราะความมุ่งมั่นตั้งใจในที่สุดพวกท่านก็ยอมยกมะลิให้เขา
พศินไม่ต่างกับเขาเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน กล้าหาญกว่าด้วยซ้ำ กล้าที่จะเปิดเผยความรักที่ผิดแผกของตัวเอง กล้าที่จะเล่าถึงอดีตที่ผิดพลาดให้ครอบครัวของเขาฟัง ยอมรับจากใจจริงว่าถ้าหากวรทย์เป็นผู้หญิงเขาคงจับใส่พานถวายให้ไปแล้ว แต่เพราะวรทย์เป็นผู้ชายเขาจึงจำเป็นต้องถามไถ่และใช้เวลาศึกษาพ่อหนุ่มคนนี้อีกสักนิด
วรินทรผ่อนลมหายใจบางเบา ถึงวรทย์จะมีหลานแท้ๆ ให้ไม่ได้แต่ก็มีเจ้าเล็กคนนี้ก็ดีไม่ยอก เด็กผู้ชายผิวขาวเหมือนหยวกกล้วย ตากลมเหมือนลูกแก้ว ผมสีอ่อนปลิวไปตามแรงลม นี่ถ้าหากไม่บอกว่าเป็นลูกชายของพศินเขาไม่มีรู้แน่ๆ ดูอย่างไรก็ไม่เหมือน ผิดกับเจ้าช้างหลานชายของเขาที่มองไปมองมาดันมีส่วนละม้ายคล้ายกับพศินเสียอย่างนั้น ผู้ผ่านมาเลือกมาหกสิบปีระบายยิ้ม อะไรที่ทำให้คนที่เขารักมีความสุขเขาก็ยินดีจะรับไว้...
……………………….
ว่าจะเล่นเล่นตัวอีกสักสองวัน แต่มีคนอ่านที่แสนน่ารักมาทวงถามเลยอดใจไม่ไหว 
ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วนะค้า
ถือว่าเป็นนิยายที่ใช้เวลาแต่งนานที่สุด
ที่ว่าขาดแหว่งๆ ก็เพราะยังขาดความสมบูรณ์อยู่ค่อนข้างมาก เพราะไม่ได้วางพล็อตเอาไว้ก่อน อารมณ์ประมาณอยากแต่งนิยายคุณหมอกับคนไข้ เรื่องเลยออกมารูปแบบนี้
ตอนนี้กำลังเร่งตอนพิเศษของอาออยกับคุณหมออยู่ค่ะ (ซึ่งจะมีอยู่ในเล่ม)
จะเป็นบทสรุปสั้นๆ ของความรักแบบฉุกละหุกของทั้งคู่นะคะ
ส่วนสามพีนั้นต้องเปิดเป็นอีกเรื่องไปเลย (มันเร้าใจนี่นา) 
แต่ต้องรออีกนิดนะคะ เพราะยังมีคิวจ่อรออยู่
เจอกันตอนหน้าค่ะ T^T 
ป.ล. ป้าเป็นติ่งคู่วาย EXO จ้า ตอนนี้กำลังหลงเด็กคนนี้ หัวปักหัวปำ (แล้วพี่ลู่ล่ะ) 
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐ (อ่าน 567075 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก