หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[なおみ™]

แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าคุณอิ๊กกี้ต้องเล่นกลอะไรสักอย่างกับฉากนี้แน่ เลยดักคอว่าไม่เอาแบบว่าบอทกับสาวเมืองกรุง ยังคิดอยู่ว่าคุณอิ๊กกี้จะให้มีอะไรกับหนุ่มแทนรึเปล่า ปรากฏว่าจริงๆ ด้วย แต่ก็อย่างว่าล่ะค่ะ ถ้าไม่ให้น้ำรู้ว่าบอทมีอะไรกับคนอื่นมันจะดราม่าได้อย่างไร

แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปคะเนี่ย น้ำคงต้องคบนายวาเพื่อเป็นแรงกระตุ้นความจำบอท หรือหนีไปเมืองนอกเลยคะเนี่ย อยากรู้เรื่องต่อแล้ว

ขอบคุณนะคะที่ตั้งใจเขียนตอนนี้ให้น้องมิ กลอนมวลหมู่บุปผาชาติข้างล่างด้วย อุตส่าห์ประจงเผดียงผการ้อยมาเป็นกลอน เพราะมากค่ะ

+1 ให้เลยค่ะ

ปล. อยากอ่านเรื่องใหม่ที่คุณอิ๊กกี้โฆษณาไว้อะค่ะ


*******************

หน้าตาของน้ำดูโรยราลงมาก

โรยรา หมายถึง น้อยไป เสื่อมไป มักใช้กับเรื่องที่เป็นนามธรรม เช่น ความรักที่เขาเคยมีให้เธอมันโรยราลงไปแล้ว ในบริบทนี้ควรใช้คำว่า อิดโรย ที่แปลว่า อ่อนเพลีย มากกว่านะคะ

ตาปรือมองไปยังร่างของไม้ที่กำลังประคบประหงมบอทอยู่

ประคบประหงม แปลว่า ฟูมฟักรักษา ถนอมเลี้ยงดู เช่น แม่ประคบประหงมเลี้ยงดูลูกมานานปี ในบริบทนี้ใช้คำว่า ประคอง ก็พอแล้วนะคะ

กระพริบ คำนี้ไม่ต้องควบกล้ำ ร ที่พยางค์แรกนะคะ กะพริบ เฉยๆ
ธาตุอากาศ คำนี้ไม่เคยเห็นมีคนใช้ เคยเห็นแต่ อากาศธาตุ นะคะ

[knightofbabylon]

โคตรของเวรกรรมเลย 


น้ำ ณ จุดนี้ น้ำต้องใช้สติและสมองมากกว่าความรู้สึกแล้วล่ะ
อย่างที่เม้นไปก่อนๆแล้ว ความเห็นก็ยังคงทิศทางเดิมอยู่
สะบัดบ็อบเชิดใส่อย่าได้แคร์ เจ็บแทบตายแค่ไหนอย่าให้ใครรู้อย่าให้ใครเห็น
อย่าให้เขาเหยียบย่ำเราได้อีก


วายุ   แวร์ อาร์ ยู นาว?
(ประกายตาวิ้งค์ๆของคนอ่านส่งมากอ่ะตอนนี้ มาช่วยกันก่อนเร็ว ฮ่าๆๆๆ)


ส่วนบอท จำได้ให้หมดเร็วๆนะ จะได้เจ็บลึกๆ เจ็บให้หนัก คนอ่านรอซ้ำอยู่
(ดูเหมือนอินี่โรคจิต ซาดิสม์นิดๆเลยเนอะ  )


สุดท้าย   แด่ไม้ 
 



  คุณอิ๊ก

[bbyuqin]

น้ำตาจะไหล..

นี่มันต่อหน้าต่อตา.... เซ็งไอ้ไม้ เซ็ง บอท..

สงสารน้ำ  

[DarKLasT]

เห้อ

อ่านแล้วปวดใจแทนน้ำเลยรู้เลยว่าเป็นยังไง

รู้นะว่ารักสุดใจแต่แบบนี้ก็เกินไปหน่อยนะบอท

ไม่รักกันแล้วทำแบบนี้อีกเห้อถึงจะเมาก็เถอะ

ตอนนี้สงสารน้ำมากๆๆ

[indy❣zaka]

เห็นน้ำเป็นแบบนี้ นึกถึงน้องภูมิเลยค่ะ ถ้าเป็นภูมินี่ งานนี้สงสัยมีเละอ่ะ
นายเอกสองเรื่องสองรส ต่างกันเป็นขาวกับดำเลยอ่ะคุณอิ๊ก  

น้ำเอ๊ย รักตัวเองบ้างเหอะน้ำ

[samsoon@doll]

เซ็งทั้งน้ำ  ทั้งบอท 

[I_ARMS]

ให้น้ำกับวาเป็นแฟนแล้วรักกันมากๆก่อน
ค่อยให้บอทจำได้ตอนน้ำหมดรักไปแล้ว  นะครับคุณอิ๊ก
คงสะใจดีพิลึก

[ordkrub]

น้ำ อยากบอกคำเดียวให้กับความคิดของนายว่า   นายบ้าไปแล้ว

[samsoon@doll]

วกมาอ่านอีกรอบ ก็อยากจะลุกมาถีบหน้าอีไม้นี่เสียจริงๆ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

น้องวาคะมาดามใจน้ำเรวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

[TanyaPuech]

 

เรื่องนี้ทำฉ้านนนนนนนนนนเครียดอีกแร้ว
น้ำทนมาพอแร่ะ

การที่คนรักของเรากำลังโดนคนอื่นลวนลามอยู่ข้างๆนี่มันแร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกก
เราก้ทำอะไรไม่ได้
ไอบอทก็น่ะ มึงทำอะไรของมึง

เครียดจัด
ส่วนอินังไม้ ไปตายซ่ะไป อิFlowerเอ้ย

[eiky]

มีแต่คนเครียด อิอิ เออย่างงี้นะครับ เรื่องนี้คิดว่าคงไม่ยาวเท่าไหร่หรอก
อยากให้ทนอ่าน เพราะไหนๆก็ไหนๆแล้ว เรื่องหน้ารับรองว่า นายเอกของเราไม่ได้มีบุคลิกแบบน้ำแน่ๆ

ถ้าใครเคยชอบน้องภูมิ อยากจะบอกว่านายเอกใหม่ของผม คูณน้องภูมิไปอีก สิบ อิอิ

รอน้า จุ๊บๆๆๆๆ

[som]

พี่อิ๊ก  หวัดดีครับ
พี่อิ๊กมาสานต่อความเลวของไอ้คุณบอท กับไอ้ไม้ผุได้แล้วนะครับ

[jimmyFG]

รออ่านเรื่องใหม่พี่อิ๊คๆ

ส่วนเรื่องนี้ รีบ หายดราม่าสักทีๆ

เศร้าเกิน เห้อๆๆ


รอตอนหน้านร้าๆ
เพี้ยง ตอนหน้าขอให้หายดราม่าซักที

[kanda53]

มีแต่คนเครียด อิอิ เออย่างงี้นะครับ เรื่องนี้คิดว่าคงไม่ยาวเท่าไหร่หรอก
อยากให้ทนอ่าน เพราะไหนๆก็ไหนๆแล้ว เรื่องหน้ารับรองว่า นายเอกของเราไม่ได้มีบุคลิกแบบน้ำแน่ๆ

ถ้าใครเคยชอบน้องภูมิ อยากจะบอกว่านายเอกใหม่ของผม คูณน้องภูมิไปอีก สิบ อิอิ

รอน้า จุ๊บๆๆๆๆ

จะรอจ้า....ตอนนี้ยำใหญ่ไอ้คุณบอทแทนน้องน้ำไปก่อนเนอะ  ....

[mumoo]

เฮ้ออออ   บอทอาจจะน่าตื้บ แต่ไม้นี่มัน....น่าระอา

[moonoi_sert]

 :m16:ขอบอกว่าอยากจะกะทืยอิไม้ให้ตายคาตรีนจริงๆ  คนเขาไม่เล่นด้วยยังจะเสือกทำแบบนี้อีกเกลียดจริงๆ อิคนแบบนี้ สันดานชั่วมากๆ ทำให้คุณค่าของคนที่เกย์ดูไร้ค่า เหมือนคนสำส่อน

 :m15:สงสารน้ำ ทำไมน้ำถึงทนแบบนี้ เข้าใจบอทนะแต่ทำไมไม่คุมสติตัวเองบ้างกินเหล้าไม่ใช่ให้เหล้ากิน

[knightofbabylon]

ไม่เครียดหรอกคุณอิ๊ก ออกจะเบาๆ ถ้าเทียบกับภูมินะ
แต่จะหงุดหงิดเจ้าบอทเป็นระยะๆ แค่นั้นเอง
 


คุณอิ๊กมาโฆษณาเรื่องใหม่อีกแล้ว น่าสนใจมากอ่ะ
ภูมิบุญคูณสิบ 

จะรออ่านนะคะ

[taroni]

ทำไมชีวิตของน้ำมันมาม่าขึ้นทุกวันๆ

[som]

พี่อิ๊กหวัดดีคับ
เหมือนเดิมคับ  อยากอ่านต่อ  วันนี้จะมาป่าวคับ

[jimmyFG]

วันนี้จะมาต่อมั้ยง่า
พีอิ๊คๆ

 

[som]

พี่อิ๊กหายไปใหน

[som]

พี่อิ๊กมาได้แล้วนะครับ

[なおみ™]

โอ๊ะ!!! หายไปนายเลยนะคะคุณอิ๊กกี้

[knightofbabylon]

คุณอิ๊กอยู่ไหน?

[sang som]

รออยู่เน้อ

[eiky]

บทที่ ๓๔

ปุจฉา อันความสุขในชีวิตเราหาได้จากไหนหรือ

ไม้กลับไปแล้ว รู้สึกตัวทุกอย่าง สิติยังอยู่ครบดี ไม่ว่าเขาจะขยับตัว ปล่อยเสียงให้ลอดออกมาจากคอหรือปาก เสียงน้ำลายที่ออกมาละเลงกระทบส่วนต่างๆของร่างกายชายคนรักที่นอนแน่นิ่งเหยียดยาวอยู่นั้น ร่างกายที่ถูกถาโถมรุมเร้าด้วยพิษไข้ที่ยังไม่สร่างแต่กลับตีพิษร้อนแรงขึ้น หนักตัวหนาวแต่เหงื่อออกมาจากทุกรูขุมขน ปากสั่นขากันไกรกระทบกันดึงกึกๆอยู่ ส่วนภายในใจอย่าให้ได้บรรยาย น้ำตาที่ไหลออกมาจากตอนนั้นถึงตอนนี้มันยังเคลือบตาอยู่ อันคำใดประโยคใดจะสรรหามาบรรยายบอกให้รู้ถึงความเจ็บปวดคงไม่มี

เสียงโหวกเหวกโวยวายจากภายนอกดังเล็ดลอดมา เสียงเรือยนต์โดยสารที่อื้ออึงดังแทรกขึ้นขับไล่ความเงียบงันในใจให้หนีหายไป น้ำเองพยายามจะขยับตัว จะไปไหนน่ะหรือ ไปให้พ้นจากตรงนี้เสียที ไม่อยากให้เขาตื่นมาแล้วเจอหน้าของเรา เขาเองก็คงไม่อยากเจอ รักมากนะ แต่แบบนี้มันทนไม่ได้ ในใจมันร้อนเผาไหม้อยู่ ร้อนภายในแทรกออกมาทางกาย ไม่มีแรงจะต่อสู้แล้ว อย่างน้อยก็ขอไปตั้งหลักที่ไหนก่อนก็ได้ ไม่ไหวจริงๆ น้ำพยายามจะฝืนลุกแต่เหมือนพิษไข้นั้นมันไม่ยอม ขยับกายได้แต่ลุกไม่ได้ หนาวเหลือเกิน ตอนนี้เองที่คิดถึงหน้ามารดาและบิดาที่รักยิ่ง แม่จ๋า พ่อจ๋า คิดถึงจังเลย ถ้าลูกอยู่ที่บ้าน ป่านนี้แม่คงจะดูแลลูกอยู่คงไม่เป็นแบบนี้ คิดถึงเหลือเกิน

"อือ น้ำๆ น้ำ"

บอทละเมอครางออกมา น้ำเองก็พลิกตัวหันไปหา พอเห็นร่างของบอทก็น้ำตาทะลักออกมา เสื้อของบอทถูกดึงขึ้นเผยให้เห็นหน้าอกและหน้าท้อง กางเกงยีนส์เก่าๆมันแบะอยู่หน้าขา เม้มปากแน่น ยิ่งเห็นยิ่งปวดใจร่างสั่นไหวสะอื้นออกมา ที่ตรงนั้นเราเคยเป็นเจ้าของจับจองแต่เพียงผู้เดียว แต่ตอนนี้ปากของใครลิ้นของใครก็ไม่รู้มันมาคุกคาม รังเกียจชายคนนั้นหมดทั้งใจ เกลียดชังเขาอย่างมากมาย

"บอท"

ได้แค่นั้น แค่เรียกชื่อมันยังยากลำบาก น้ำพยายามลากร่างของตัวเองเข้าไปหาบอท ปวดไปทั้งตัวหนาวสั่นขึ้นมา

"เล็กน้ำไม่มาทำงานเหรอ สายแล้วนะ"

มนัสถามเล็กเพราะเห็นว่าเลยเวลาเข้างานมาเป็นชั่วโมงแล้ว

"นั่นสิพี่ ไม่เห็นมันเพจมา เป็นอะไรหรือเปล่าไม่รู้ เมื่อวานสีหน้ามันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่"

"เอาไงดี แววก็หยุดด้วยสิวันนี้ มีเรากับพี่อ้อยสองคนเองนะวันนี้"

มนัสทำท่าครุ่นคิดอยู่ เล้กเองสีหน้าก็ไม่ดีเอาเสียเลย

"เลิกงานเดี๋ยวเล็กไปดูมันหน่อยดีกว่าพี่"

เล็กพูดออกมาเพราะมันคงเป็นวิธีเดียว จะเพจไปบอกเอ๋ให้มาดูก็คงไม่ได้เพราะเอ๋เองก็ต้องทำงาน เล็กหน้าเครียดไปทั้งวัน

"อ้าว น้ำไม่มาทำงานเหรอครับ"

เล็กสะดุ้งเมื่อมีเสียงทักดังขึ้น เพราะมัวแต่เหม่อคิดเรื่องน้ำอยู่

"อ้อ คุณ เอ่อ น้ำไม่มาค่ะ"

"อ้าว หยุดวันอังคารไม่ใช่เหรอ วันนี้วันอาทิตย์นะ ว้ากะจะมาหาซะหน่อย"

วายุนั่นเองเขาตั้งใจมาหาน้ำเพราะเอาหนังสือมาฝาก

"ปกติมันก็ต้องมาล่ะค่ะ แต่วันนี้ไม่มา ไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่า มันไม่เคยเป็นแบบนี้"

เล็กระบายความในใจออกมา

"น้ำไม่สบายหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมไปดูให้เอาไหม"

วายุเสนอตัว เล็กปรายสายตาขึ้นมอง ฉายแววตาออกมากับความคิดที่แวบขึ้นมา

"คุณรู้จักที่อยู่น้ำเหรอคะ"

"รู้ครับ ผมเคยไปแล้ว"

เล็กเม้มปากแน่น

"ดีค่ะ งั้นรบกวนคุณหน่อยนะคะ น้ำมันคงไม่สบายเดี๋ยวเลิกงานฉันจะรีบตามไป"

เล็กบอก วายุรีบออกจากร้านทันที เล็กเองครุ่นคิดอยู่

"น้ำ บางทีมึงก็ต้องเลือกแล้วนะ พอกันทีกูไม่อยากเห็นมึงเจ็บอีกต่อไปแล้ว"

วายุขับรถมาจอดที่บิ๊กซีรามฯแล้วเดินเข้าซอยตรงไปยังหอพักของน้ำ

"น้ำๆ น้ำอยู่ไหม"

วายุเคาะประตูห้องเสียงดัง น้ำเองรู้สึกตัวอยู่แล้ว

"อืม"

ครางออกไปแต่เสียงมันไม่ดังพอ แต่นับว่าเป็นโชคดีอยู่เพราะตอนที่ไม้ออกไปจากห้องเขาไม่ได้ล็อกประตู วายุจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้อง

"น้ำ"

พอเห็นสภาพก็ร้องออกมา วายุปรี่เข้ามาประคองร่างของน้ำเอาไว้

"ตัวร้อนจี๋เลย น้ำ น้ำไม่สบายนี่"

"เรา เราไม่เป็นไร ดูบอทให้หน่อย"

ครางออกมาตาปรือ ร่างสั่นไหว วายุเองถอนหายใจออกมาเหลือบตาไปมองร่างอีกร่างที่นอนเหยียดยาวอยู่

"เขาไม่สบายเหมือนกันเหรอ"

"เปล่า บอทเมา"

วายุเองถึงกับส่ายหน้า ตัวเองป่วยหนักขนาดนี้ยังมีหน้าเป็นห่วงคนที่เมา นอนแก้ผ้าอยู่อย่างนี้เชียวหรือ

"เดี๋ยวเราพาน้ำไปหาหมอก่อน ค่อยกลับมาดูเขา ลุกไหวไหมน้ำ"

"เราไม่เป็นไร"

"น้ำ ไม่ได้"

วายุพยุงตัวของน้ำขึ้นทันที ร่างกายของน้ำประดุจดังเคลือบไปด้วยเพลิง มันร้อนเสียจนคนที่ประคองร่างไว้ต้องกอดเอาไว้แน่นกว่าเดิม น้ำเองพยายามขืนตัวเอาไว้แต่วายุเองก็ลากออกไปจากห้องจนได้

"น้ำไม่สบายพี่นัส วายุเพจมาบอกว่าตัวร้อนมาก"

"จริงเหรอเล็ก ไปหาหมอหรือยัง"

"วายุจัดการแล้วพี่ ว่าแล้วเชียวน้ำมันไม่เคยเป็นแบบนี้"

"แล้วเขาพาน้ำไปหาหมอที่ไหนเล็ก"

"คลินิกแถวหอมันล่ะพี่ เดี๋ยวเลิกงานจะไปดูมันหน่อย"

เล็กเองฉายแววตาครุ่นคิดอยู่ บอทก็อยู่ห้องทำไมวายุต้องเป็นคนที่พาน้ำไปหาหมอ ในใจร้อนผ่าวขึ้นเม้มปากแน่น

"ขอบคุณมากนายที่พาเรามาหาหมอ"

น้ำเอ่ยขึ้น น้ำเสียงแหบแห้งหลังจากที่หมอฉีดยาแล้วให้นอนพักสามชั่วโมง ตัวไม่ร้อนเท่าไหร่แล้ว ไข้ลดลงมากแต่ยังคงมึนหัวอยู่

"ไม่เป็นไรหรอกน้ำ เราเห็นน้ำไม่ไปทำงานเลยไปหาแต่เล็กบอกว่าน้ำไม่มา ติดต่อไม่ได้เราเลยมาดูที่หอ เอ่อ เราว่าจะเอาหนังสือมาให้น้ำน่ะ"

เขาเอ่ยออกมายิ้มน้อยๆหลบตา น้ำเองเม้มปากแน่น ทำไมคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน เขายังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับน้ำอยู่ แต่ทว่าเขากลับใส่ใจน้ำได้มากขนาดนี้ มากกว่าคนที่นอนเมายังไม่สร่างอยู่ที่ห้อง คนที่ปันร่างที่เราเคยครอบครองให้คนอื่น

"หิวไหมน้ำ พอเดินไหวไหม เดี๋ยวเราพาไปกินข้าว"

วายุบอกแล้วพยุงตัวน้ำขึ้น กลิ่นกายของเขามันหอมอ่อนๆจากสบู่หรือครีมทาตัวอะไรสักอย่าง กลิ่นที่ได้ปรุงแต่งขึ้นมาใหม่ไม่ใช่กลิ่นกายจากเนื้อแท้ ไม่เหมือนกับกลิ่นกายของชายคนรักกลิ่นนั้นที่รัญจวนใจกลิ่นที่พึงใจทุกคราที่ได้เข้าใกล้ แต่กลิ่นนั้นมันกำลังแปรเปลี่ยนไปแล้วเช่นกัน

"กินโจ๊กนะน้ำ เดี๋ยวเราพาไปเรารู้จักอยู่ร้านหนึ่ง เวียนหัวไหม"

ทำไมคำถามต่างๆมากมายเหล่านี้มันไม่ได้ออกมาจากปากของคนๆนั้น อยากได้ยินไม่ต้องมากมายขนาดนี้แต่แค่สักคำก็ชื่นใจแล้ว

"ไหว ไม่ต้องไปไกลมากหรอกนาย เราคงนั่งรถเมล์ไม่ไหว"

น้ำบอกออกไปไม่ได้กระแดะหรือดัดจริตแต่รู้สึกว่าตัวจะไม่ไหวเอาจริงๆ

"อ้าวแสดงว่าตอนที่เราพาน้ำมาหาหมอ ไม่รู้สึกตัวเลยสินะ ฮ่าๆๆ เราขับรถมา เราไม่ให้น้ำลำบากหรอก"

ไม่ได้รู้สึกยินดีปรีดาเลยที่ได้ยิน ไม่รู้ทำไมความรู้สึกถึงความห่างมันแทรกเข้ามาในใจ

"งั้นน้ำรอเราในคลินิกแป๊บนะ เดี๋ยวเราไปเอารถที่บิ๊กซีก่อน"

วายุบอกแล้วรีบเดินออกไปจากคลินิก เขาเป็นคนจัดการค่าหมอรวมทั้งค่ายาทั้งหมด นั่นยิ่งทำให้น้ำรู้สึกลำบากใจมากขึ้นไปอีก เขายังเป็นคนแปลกหน้าอยู่สำหรับน้ำ

"เดี๋ยวเราพาไปเลียบทางด่วน ร้านแม่เพื่อนเราเอง บรรยากาศดีน้ำน่าจะชอบ"

วายุเอ่ยขึ้นระหว่างขับรถออกไปจากถนนรามคำแหง กลิ่นน้ำยาปรับอากาศที่หอมเย็นฉ่ำทำให้น้ำรู้สึกดีขึ้น ระหว่างทางก็เอามือพยุงศีรษะไว้ตลอดเวลาเพราะความหนักอึ้งมันยังไม่จางหายไปเสียทีเดียว

วายุถอยรถเข้าจอดในที่จอดรถหน้าร้้านอาหารที่เขาบอกไว้ อาคารไม้ก่อขึ้นเบื้องหน้าทาสีขาวแลดูสอาดตา แมกไม้เขียวครึ้มแผ่ปกคลุมหลังคาทำให้บรรยากาศของร้านดูน่าแวะเข้าเยี่ยมชม วายุเข้ามาประคองร่างของน้ำแต่น้ำขืนตัวไว้เพราะไม่อยากให้เขามาเอาใจใส่มากเกินไป

"เอ่อ นี่น่ะหรือร้านอาหาร เราไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอกนะนาย"

"อะไรกันน้ำ ใครจะให้น้ำจ่าย ห้ามปฏิเสธด้วย ถือว่าให้เราดูแลน้ำให้หายไข้นะ"

น้ำเองไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน ไม่ได้อยากทำให้เขาสิ้นเปลืองแต่ทำอย่างไรได้

"กินเยอะๆหน่อยนะน้ำ จะได้หายไวไว"

พอพนักงานยกชามโจ๊กมาเสิร์ฟให้วายุเองก็จัดแจงเป็นธุระให้ ทำมากไปจนรู้สึกเขิน

"ไม่เป็นไร เราทำเองได้ นายกินของนายเถอะ"

น้ำตอบเสียงแหบพร่าก้มหน้าก้มตา แต่วายุเองฉายรอยยิ้มออกมา

"น้ำไปนอนที่คอนโดฯเราไหม"

น้ำปรายตาขึ้นมองขวมดคิ้วทันที

"อ้อ เปล่าๆ อย่าเข้าใจผิด คือเราว่าน้ำป่วยอยู่ ห้องของน้ำมันท่าจะร้อน เราว่าไปนอนพักให้หายดีก่อนไหม"

วายุเองเหมือนกำลังแก้ตัวโบกไม้โบกมือ

"ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนายมาก ห้องมันเล็กแต่เราก็นอนได้"

น้ำตอบออกไป

"ถ้างั้นเดี๋ยวเราไปส่ง"

วายุตอบหน้าเจื่อนๆหน้าแดงก่ำ พอกินเสร็จก็ขับรถมาส่งน้ำที่หอ จอดรถไว้ที่เดิมแล้วเดินมาส่งน้ำ จวนจะค่ำแล้วจากแดดนายเป็นแดดรอน ถ้าตอนนี้อยู่ที่บ้านคงจะอยู่ที่นามองแสงสุริยันกำลังจะเคลื่อนคล้อยลับขอบฟ้า แสงสีส้มแดงทองคงฉาบระยับอยู่ที่ปลายฟ้าผืนนั้น แต่ตอนนี้มองอะไรอย่างนั้นไม่เห็น เห็นเพียงหมอกควันที่หนาเสียจนความงดงามเหล่านั้นมองไม่เห็นอีกเลย น้ำเดินขึ้นไปบนห้องอย่างทุลักทุเล วายุเองก็คอยประคองระวังหลังให้เพราะบันไดมันสูงชันเหลือเกิน น้ำค่อยๆเปิดประตูห้องออก

"ไปไหนมาน้ำ เราหิวข้าว"

พอเห็นว่าใครกำลังเข้าห้องมาบอทเองก็ร้องขึ้น หน้าตาเหมือนคนเพิ่งจะตื่นนอน

"อ้อ น้ำ"

"น้ำเขาไม่สบาย หิวทำไมนายไม่ลงไปหาอะไรกินเองล่ะ"

วายุตอบแทนน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจออกมาเป็นอย่างมาก บอทเองชะเง้อคอมาดู น้ำเองก็หันไปทางวายุเหมือนกับว่าเขาพูดอะไรผิดไป

"นายเป็นใคร"

เสียงแข็งขึ้นทันที

"เอ่อ เพื่อนน้ำเองล่ะบอท เขาพาไปหาหมอ"

"ทำไมเราไม่เคยรู้จัก เพื่อนที่ไหน"

ถามออกมาหน้าตาเฉย วายุเองมือเริ่มสั่นกัดฟันแน่น

"เพื่อนรู้จักที่ทำงาน บอทหิวเหรอ เดี๋ยวน้ำไปซื้อข้าวให้"

"น้ำ"

ร้องออกมาหน้าตาเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงสำหรับวายุ กระตุกใจเหลือเกิน นี่ขนาดไม่มีแม้แรงจะเดิน ยังยอมเขามากขนาดนี้เชียวหรือ

"น้ำไม่สบายอยู่นะ นี่นาย นายไม่ได้ป่วยลงไปหาอะไรกินเองไม่ได้ไง เป็นง่อยเหรอวะ"

วายุฉุนขึ้นทันทีสายตาก้าวร้าวเพราะนิสัยส่วนตัวเป็นนักเลงโตอยู่แล้ว

"มันไม่เกี่ยวกับนาย"

"ไอ้"

"นาย เราขอบใจนะที่นายพาไปหาหมอ เดี๋ยวค่าหมอเราจะใช้คืนให้นะ"

เขาไล่แล้ว วายุหน้าเจื่อนลงเม้มปากแน่น

"นายกลับไปก่อนเถอะ"

"น้ำ"

"ขอบใจมาก"

สีหน้าของน้ำทำให้วายุพูดอะไรไม่ออก คนอย่างน้ำต้องทนอยู่กับไอ้คนแบบนี้ด้วยหรือ วายุคิดในใจ

"เดี๋ยวเราไปซื้อข้าวให้เอง น้ำไม่ต้องไปหรอก ยังไม่หายนะน้ำ"

ถอนหายใจพูดออกมา วายุจ้องมองหน้าบอทที่ลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างคาดโทษ วายุเองไม่รอให้น้ำเอ่ยอะไรออกมารีบเดินลงบันไดไปทันที

"มันเป็นใครน้ำ อย่ามาหลอกเรา"

พอพ้นหลังวายุบอทเองก็ขึ้นเสียงทันที

"บอกแล้วนี่บอท รอแป๊บนะเดี๋ยวข้าวก็มา"

"ไปรู้จักมันได้ยังไง ท่าทางมันไม่ใช่เพื่อนเรียนรามฯนี่"

น้ำเม้มปากแน่น นี่เราทำอะไรผิดไปหรือ

"อ้อ หรือว่ามันเป็นลูกค้าที่ร้านแล้วมาจีบน้ำ เหรอน้ำใช่ไหม"

เม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

"บอท"

"ใช่สิ มันท่าทางคงรวย ไหนบอกรักเรา แล้วทำไม"

"พอแล้วบอท อะไร จะเอาอะไรจากน้ำ อยากให้น้ำพูดอะไร แล้วเมื่อคืนทำอะไรไปเห็นใจน้ำบ้างไหม น้ำเป็นใครบอท ปากบอทบอกว่าน้ำเป็นแฟน แล้วเมื่อคืน มันคืออะไร ไอ้นั่นมันเป็นใคร น้ำเจ็บบอทรู้ไหมว่าน้ำเจ็บ"

ร้องไห้ออกมาหนองที่คั่งค้างอยู่ในใจมันแตก ความเจ็บช้ำใจที่หมักหมมมานานแสนนานมันพุ่งออกมาพร้อมกับทะเลน้ำตาที่หลั่งไหลออกจากสองตา บอทเองอ้าปากค้าง

"น้ำ"

"น้ำเป็นอะไรไปแล้วในใจบอท บอทเอาน้ำไปไว้ตรงไหนของหัวใจ"

"เมื่อคืนเราทำอะไรไป เราไม่รู้"

"อย่าพูดเลยบอท อย่าพูดเรื่องนี้อีก บอทคนเดิมแม้จะเมาไม่ได้สติแต่พอฟื้นตื่นมาเขายังจำได้ว่ารักน้ำอยู่ และเขาบอกว่าจะรักเสมอ อย่าได้ใส่ใจเลย บอทคงกำลังพยายามอยู่ พยายามที่จะเขี่ยเราออกจากหัวใจ"

"น้ำ"

น้ำจ้องตาของบอทเขม็งทั้งน้ำตา ส่วนบอทเองได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก นี่เราทำอะไรลงไป น้ำถึงได้โกรธขนาดนี้โดยปกติน้ำจะเป็นคนที่ยอมบอทมาโดยตลอด แล้วนี่มันอะไรกัน บอทเริ่มสับสน จำได้แค่ว่าไปกินเหล้ากับไม้มา หลังจากนั้นก็กลับมาห้อง แล้วไม้ก็

"น้ำ เราขอโทษ"

ครางออกมาเมื่อพยายามเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เสียงที่เปล่งออกมาเหมือนคนที่เพิ่งค้นพบตัวเอง

"ไม่เป็นไรหรอกบอท น้ำทนได้ น้ำจะทน เพราะน้ำเองเป็นคนทำให้บอทเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ น้ำจะยอมทนทุกอย่างเพื่อให้ได้บอทคนเดิมของน้ำคืนมา"

สายตาของน้ำที่จ้องมองใบหน้าของบอทมันทำให้บอทเองไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากอีกเลย ความเจ็บขมที่อัดแน่นอยู่ในใจมันฉายออกมาทางตาและม่านน้ำตา หยาดน้ำตาหยดที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่นับจากที่เกิดเรื่องหยาดน้ำตาจากดวงตาคู่นี้ก็หลั่งไหลออกมาอย่างไม่มีทางจะสิ้นสุดและไม่รู้ว่ามันจะเหือดแห้งไปเมื่อใด ความรักที่อดทนกับความเจ็บยอกแห่งรักนั้นมันกัดกินก้อนความรู้สึกไปทีละน้อยๆ เหตุที่จนแก่ปัญญาจะแก้ไข เรื่องราวที่ทับถมทับซ้อนจนหนาแน่นอยู่ทั้งใจมันทำให้ใจดวงนี้เริ่มที่จะชินชา เจ็บจนชา

"น้ำ ดูแลตัวเองดีๆนะ เราเป็นห่วง"

วายุเอ่ยขึ้นแล้วถอนหายใจก่อนจะกลับ

"ขอบใจมากนะ ที่ดูแลเรา"

"น้ำ ให้เราเป็นคนดูแลน้ำเองได้ไหม"

น้ำเสียงที่ทุ้มนุ่มสายตาที่มองมามันเต็มไปด้วยความห่วงใย สายตาของคนที่เราว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า สายตาที่สะท้อนความรู้สึกเมื่อวันวาน สายตาแบบนี้เคยมองเขามาโดยตลอด น้ำเสียงทุ้มนุ่มหูที่เคยได้ยินอยู่ทุกเวลา เตือนให้ระลึกถึงวันเก่าๆ หัวใจมันร้าวแปลบปลาบขึ้นมา

"นาย"

ครางออกมาจากหัวใจ ไม่ได้อยากดึงใครเข้ามาในวงจรของหัวใจแบบนี้ ท่าทางของเขาดูเป็นคนดี แม้ตอนแรกที่พบเจอกันมันจะไม่น่าจดจำเท่าใดนัก แต่เขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เขาควรได้ไปเจอคนที่ดีๆไม่ใช่เราที่สนิมกำลังกัดกินหัวใจอยู่อย่างนี้

วิสัชนา หาได้จากสิ่งที่รายล้อมตัวเรานั่นแล


ปล. ขอโทานะคร้าบที่หายไปนานพอสมควร คือยุ่งๆที่ทำงานเลยไม่ได้เอามาลง แต่เขียนเสร็จแล้วล่ะ ยังไม่ได้ดูคำผิดเลย รีบเอาลงให้อ่านกันก่อน

เช่นเคย ตอนนี้ มอบให้ ป้านัท สุดที่รักนะครับ ไม่เจ็บพอหรอก คิดอะไรเจ็บๆไม่ค่อยออกเลยช่วงนี้ อิอิ ขอให้มีความสุขนะครับ ทุกๆคนเลย

[jimmyFG]

^

^
^

จิ้มพี่อิ๊คในที่สุดก็มาต่อจนได้

ดีใจมากๆ เลย ง่า

รักพี่อิ๊ค

คนเค้าเป็นห่วงหายไปซะนานเชียว

ที่แท้งานยุ่งนี่เอง สู้ๆ นะพี่อิ๊ค


เค้าขอตัวไปอ่านก่อนนะ งิงิ

[eiky]

บทที่ ๓๕

ปุจฉา ขูดเลือดจากปู ท่านเปรียบได้กับสิ่งใด

"น้ำๆ เป็นไงบ้าง"

พอวายุลับตาไปไม่นานนักเสียงของเล็กก็ดังขึ้น อันหอพักชายนั้นปกติจะไม่อนุญาตให้หญิงสาวล่วงล้ำขึ้นไปหรือเข้าไปภายใน แต่เล็กพิเศษกว่าใครด้วยบุคลิกลักษณะที่ไม่เหมือนหญิงสาว อีกทั้งเป็นคนพาน้ำและบอทมาอยู่ที่นี่ทางเจ้าของหอจึงอนุญาต น้ำเองเผลอหลับไปแล้วด้วยฤทธิ์ของยาลดไข้ บอทเองสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของเล็ก

"น้ำเป็นไงบ้างไอ้บอท"

เล็กถลึงตาใส่บอทเมื่อเขาแง้มประตูออกมา

"นอนอยู่"

"น้ำเป็นไข้ได้ยังไง แล้วทำไมมึงไม่ใช่คนที่พาไปหาหมอ"

เล็กเองมองที่ร่างของน้ำที่นอนขดอยู่แล้วกัดฟันพูดออกมาเสียงเขียวจ้องหน้าของบอท

"เอ่อ กู"

"มึงทำอะไร มึงปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไงไอ้บอท น้ำมันดูแลมึงมาตลอด แล้วนี่น้ำป่วยแทบตาย มึงทำอะไรอยู่"

เล็กยังไม่ยอมวางตา

"อือ เล็ก มึงมาเหรอ"

น้ำงัวเงียตื่นขึ้นมา เล็กปรี่เข้าไปหา

"ไม่ต้องลุกน้ำ ดีขึ้นหรือยังมึง"

"อืม ค่อยยังชั่วแล้ว ไข้ลดลงมาก พี่นัสว่าไงบ้าง"

"ไม่ต้องห่วงเรื่องงานหรอกมึง ทุกคนเขาเข้าใจ ทุกคน"

หันมาทางบอทที่ทำหน้าเหรอหราไม่รู้ไม่ชี้อยู่

"กูถามหน่อยน้ำ ป่วยตั้งแต่เมื่อคืนใช่ไหม แล้วทำไมเพิ่งจะไปหาหมอ"

เล็กเองไม่ยอมง่ายๆหน้าตาไม่ยอมลดละให้ใคร

"เอ่อ มันดึกน่ะมึง"

"แล้วไง"

"เอ่อ เอาเถอะไหนๆกูก็ดีขึ้นแล้วอย่าใส่ใจเลย"

"น้ำไม่ได้นะ บอกมานะไอ้บอท เมื่อคืนมึงทำอะไรอยู่"

หันไปแว้ดเสียงใส่บอท บอทเองสะดุ้ง

"กู เอ่อ กูเมา"

"ไอ้ห่า เมา"

"เล็ก พอแล้ว อย่าโวยวายเลย กูไม่เป็นอะไรแล้ว"

น้ำร้องขึ้นปรามเอาไว้ก่อนเพราะสีหน้าท่าทางของเล็กเหมือนเลือดกำลังขึ้นหน้า

"กูขอคุยกับมึงหน่อยสิไอ้บอท"

"เอ่อ"

"ตอนนี้ ที่ริมคลอง"

"เล็ก คุยตรงนี้ก็ได้"

"มึงพักไปเถอะน้ำ มันเรื่องที่กูจะเคลียร์กับมันสองคน ตามกูมาไอ้บอท"

เล็กพูดน้ำเสียงหนักแน่นลุกขึ้นยืนจ้องหน้าบอทกลางห้อง บอทเองเริ่มหวั่นไหว ไม่ใช่ว่ากลัวเล็กแต่รู้สึกเหมือนกับว่าตนได้ทำผิดไปจริงๆในคราวนี้ เล็กจ้องหน้าบอทจนเขายอมลุกขึ้นมาเดินตามลงมาจากห้อง

"มึงกำลังคิดอะไรอยู่ไอ้บอท มึงกำลังพยายามจะทำอะไรอยู่"

พอถึงที่เล็กก็หันขวับมาจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อของบอท

"กูไม่ได้คิดอะไร"

"อย่ามาโกหก มึงคิดมาโดยตลอดใช่ไหมว่าน้ำเป็นต้นเหตุที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้ มึงคิดว่าน้ำผิดมาตลอดใช่ไหม แล้วมึงเคยรู้ไหมว่าน้ำมันเสียใจมากขนาดไหนที่มึงเป็นแบบนี้ มึงเคยเห็นใจมันบ้างไหม"

เล็กโพล่งออกมาสายตากร้าว

"เอ่อ"

"มันพยายามทำทุกอย่าง มึงไม่เหมือนเดิมแล้ว มึงจะทำให้มันเจ็บทำไมไอ้บอท มึงยังเป็นคนอยู่ไหม เมื่อคืนมึงไปกับไอ้ห่านั่นใช่ไหม น้ำมันทรมานมากนะ มึงเองก็เปลี่ยนไปมาก มึงจะรอให้น้ำมันกระอักเลือดตายก่อนเหรอมึงถึงจะจำทุกอย่างได้"

"กูพยายามอยู่นะ ไม่ใช่กูไม่พยายาม"

"พยายามทำอะไร พยายามจะรื้อฟื้นความจำน่ะเหรอ ไอ้ควาย มึงแค่ความจำเสื่อม แต่กูว่าเหมือนมึงเปลี่ยนไปเลยนะไอ้บอท สันดานเปลี่ยน ไม่ใช่คนเดิม"

"อีเล็ก"

บอทเองก็เหมือนสุดจะทนที่เพื่อนมายืนด่าอยู่แว้ดๆ

"ทำไม หรือว่ามันไม่จริง ความจำเสื่อม แต่ที่มึงทำกูว่ามันไม่ใช่ มึงอยากให้น้ำทำอะไร หา มึงต้องการอะไรจากน้ำ"

"มันเรื่องของกูกับน้ำ ไม่เกี่ยวกับมึง มึงอย่ามาเสือก"

บอทเองก็ไม่ยอมเช่นกัน เลือดวิ่งขึ้นหน้าร้อนไปทั่วทั้งหน้า

"น้ำมันเป็นเพื่อนรักของกู ทำไมกูจะยุ่งไม่ได้ แต่ก่อนมึงก็เคยเป็น แต่ตอนนี้ไม่ใช่"

"กูก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนมึง"

เล็กเม้มปากแน่นจ้องมองบอทด้วยสายตาที่โกรธเกลียด เขาเปลี่ยนไปแล้วโดยสิ้นเชิงจริงๆ

"มึงจำไว้ให้ดีนะไอ้บอท ห้าหากว่าวันใดความทรงจำมึงกลับคืนมา วันนั้นมึงอย่ามาเสียใจว่ามึงได้ทำอะไรลงไปกับน้ำบ้าง อย่ามาบอกว่ามึงจำไม่ได้ อย่ามาบอกว่ามึงไม่ได้ตั้งใจ อย่าไปขอโทษมัน เพราะสิ่งที่มึงทำอยู่ตอนนี้มันได้ทำให้น้ำมันเจ็บ ทำให้หัวใจมันเป็นแผล และกูเองนี่ล่ะที่จะกันมันออกจากมึง ไอ้ชาติชั่ว"

เล็กเดินหนีขึ้นห้องไปแล้ว บอทยืนกัดปากตัวเองอยู่ ไม่ได้คิดอะไรนอกจากโกรธ ไม่เคยมีใครมายืนด่าเขาได้มากเท่านี้มาก่อน

"น้ำ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ พี่นัสเขาบอกแล้วไม่ต้องไปให้หายดีก่อน ไปทีเดียววันพุธเลย"

เล็กเปลี่ยนน้ำเสียงเมื่อคุยกับน้ำ

"มึงจะกลับแล้วเหรอ"

"อืม กลับสิ กลัวจะได้เตะปากใครแถวนี้"

"มึงทะเลาะกับบอทเหรอเล็ก"

"ไม่มีอะไรหรอกน้ำ เออ ต้องขอบใจวายุนะเนี่ยที่พามึงไปหาหมอ"

เล็กหัวเราะออกมาน้อยๆปรายตามองดูปฏิกริยาของน้ำที่ทำหน้าเจื่อนๆอยู่

"อืม เดี๋ยวกูจะหาเงินไปคืนเขา ค่าหมอน่ะมึง"

"อืม เดี๋ยวกูช่วยออก แต่กูว่าเขาไม่เอาหรอกน้ำ"

"ทำไมล่ะ"

"เชื่อกูเถอะ เขาไม่เอาหรอก วายุนี่ก็ดูท่าทางเป็นคนดีเหมือนกันเนอะ หล่ออีกต่างหาก ใจดีด้วย"

น้ำเบือนหน้าหนีเสีย เล็กเองฉายรอยยิ้มออกมา คุยกันอยู่สักพักก่อนจะกลับเพราะปล่อยให้บอทอยู่ข้างล่างนานแล้วเขายังไม่กลับขึ้นมาบนห้อง

"มันถึงเวลาแล้วล่ะน้ำ คนดีๆผ่านเข้ามาในชีวิต มึงอย่าได้ปฎิเสธเขาเลย ถึงมึงจะไม่เอากูนี่ล่ะจะหาทางมัดมึงกับเขาเอง ปล่อยให้ไอ้สมองเสื่อมนี่มันอยู่แบบนี้ล่ะ ให้มันเจ็บซะบ้าง"

เล็กเอ่ยออกมาฉายแววตาลึกลับจนน่ากลัว

"อีเล็กมันไปแล้วเหรอน้ำ"

บอทกลับขึ้นมาบนห้องด้วยสีหน้าที่ยังบึ้งตึงอยู่

"อืม เพิ่งกลับไปเมื่อตะกี๊ มีอะไรกันหรือเปล่าบอท"

น้ำถามออกไปพยายามอ่านสีหน้าท่าทางของบอทอยู่

"มันมาด่าเราน่ะสิน้ำ มันหาว่าเราไม่ดูแลน้ำ มันเสือกเรื่องของเรา"

"บอท"

ครางออกมา ตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำเหล่านี้ออกมาจากปากของบอท

"เราว่าเรื่องของเรามันไม่ควรเข้ามายุ่งนะน้ำ น้ำก็รู้ว่าเราเมา ถ้าเราไม่เมาเราก็คงพาน้ำไปหาหมอแล้วล่ะ"

น้ำมองบอทด้วยสายตาที่ไม่เคยมองมาก่อน แต่ก่อนไม่ว่าบอทจะทำผิดมากแค่ไหนแต่สายตาที่คอยเฝ้ามองก็ยังห่วงใยใส่ใจอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้มองเขาอย่างเคลือบแคลงใจ

"อืม น้ำรู้ ถ้าบอทไม่เมา ไม้ก็คงไม่ละลาบละล้วงบอทเหมือนกันใช่ไหม"

น้ำเสียงนิ่งแต่สายตาเชือดเฉือนเหลือเกิน

"น้ำ"

ร้องออกมาสีหน้าระเรื่อขึ้น

"เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะเมื่อคืน เราไม่รู้"

"ช่างมันเถอะบอท อย่าใส่ใจเลย น้ำเริ่มชินแล้วล่ะ"

"แล้วไอ้นั่นมันมาจีบน้ำใช่ไหม"

บอทเห็นจวนตัวจึงเปลี่ยนประเด็น

"อย่าเอาเขามาเกี่ยวข้องด้วยเลยบอท เขามันคนละชั้นกับน้ำ"

"หึ คงจะดีใจสินะที่มีคนรวยๆมาจีบ มันหล่อด้วยนี่"

"บอท น้ำไม่ใช่คนแบบนั้นนะ"

น้ำแว้ดเสียงขึ้นสายตาตัดพ้อต่อว่าบอทอย่างรุนแรง แต่เขาไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด เดินออกจากห้องไปแล้ว น้ำเองได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ความหนักอึ้งในใจไม่รู้มันจะเบาบางลงเมื่อไหร่ แต่เท่าที่ดูมันไม่น่าจะทุเลาลงในระยะนี้เลย น้ำหลับไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ของยา

"น้ำๆ ตื่นหรือยัง เรามารับไปกินข้าว"

สะดุ้งตื่นขึ้นมา งัวเงียสิ่งแรกที่ทำคือหันไปมองทางบอทว่าเขาอยู่ที่ห้องหรือไม่ บอทเองยังนอนอยู่ที่เดิมคงจะกลับเข้ามาตอนดึก น้ำลุกขึ้นไปเปิดประตู รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

"นาย"

ครางออกมาแง้มประตูน้อยๆ ไม่อยากให้ใครมาเห็นตนในสถาพแบบนี้ แต่วายุยิ้มระบายอยู่ทั่วดวงหน้า

"เพิ่งตื่นเหรอ งั้นเรารอข้างล่างนะน้ำ เดี๋ยวพาไปกินข้าว"

"เอ่อ เรา"

"ไปดิน้ำ มีราชรถมารับถึงที่ ดีใจไม่ใช่เหรอ"

เสียงของบอทดังขึ้น น้ำเม้มปากแน่น

"บุกมาถึงห้องแบบนี้ ไหนบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกันไง"

พอน้ำปิดประตูเสียงของวายุเดินลงบันไดไปแล้ว บอทเองก็โพล่งขึ้น

"ก็เป็นแค่เพื่อน"

"เหรอ แต่เราว่าไม่ใช่หรอก คนมันหล่อและรวยอ่ะนะ ใครจะไม่เอา เรามันจนนี่ สมองเสื่อมอีกต่างหาก ไม่เจียมตัวเลยกู"

"บอท"

"ฮึ ใครนะบอกว่ารักเราอย่างนั้นอย่างนี้ พอเห็นคนรวยหน่อยคำว่ารักมันหายไปไหน"

"บอท มากไปแล้วนะ น้ำไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริงๆนะ เขาเป็นได้แค่เพื่อน เพื่อนเท่านั้น"

"ไปเถอะน้ำ อย่ามาพูดเลย อยู่กับเรามันไม่มีอะไรดีอยู่แล้วนี่ น้ำคงจะรำคาญเราเต็มแก่แล้ว"

"บอท ทำไมพูดกับน้ำแบบนี้ บอทก็รู้ว่าน้ำรักบอทมากนะ"

น้ำตาไหลออกมาปวดร้าวในใจเหลือเกิน

"พอเถอะน้ำ เราว่าที่นายเคยรักเราน่ะ มันคงจะเป็นแค่เพียงอดีตเท่านั้นล่ะ อย่าไปใส่ใจเลย"

บอทลุกขึ้นเดินออกจากห้องลงไปห้องน้ำทันที น้ำเองเอามือขึ้นกุมหน้าร่ำไห้ออกมาอย่างเสียใจ

"นาย เราขอโทษนะ เราคงไปกินข้าวกับนายไม่ได้หรอก ขอโทษด้วย"

น้ำลงไปบอกวายุที่นั่งรออยู่หน้าหอ

"ทำไมล่ะน้ำ เพราะไอ้ เอ่อ เพราะเขาใช่ไหม"

"ไม่ใช่หรอก เราไม่สะดวก ขอบใจนะ"

"น้ำ"

"นาย เราว่านายเลิกยุ่งกับเราเถอะนะ เราไม่เหมาะที่จะเป็นเพื่อนนายหรอก ขอบใจนายนะที่นายยอมลดตัวลงมาหาเรา ส่วนเรื่องค่าหมอ เราจะผ่อนคืนให้นายที่ร้านนะ"

น้ำพูดน้ำเสียงเด็ดขาดแล้วหันหลังจะขึ้นหอไป

"น้ำ เดี๋ยว ไม่ว่าจะยังไง เราไม่สนใจหรอกนะ เราจะรอน้ำ ส่วนเรื่องค่าหมอไม่ต้องคืน อยากให้น้ำรู้ไว้ ว่าเราจริงใจไม่ได้มาหลอกน้ำนะ"

น้ำหยุดกึกลงเม้มปากแน่น แต่ก็เดินหนีขึ้นหอไปไม่ยอมหันหลังกลับอีกเลย

"อ้าว ไม่ไปล่ะน้ำ"

เข้าใจเขาดีนะว่ารู้สึกยังไง แต่ทำไมไม่ยอมเข้าใจเราบ้างว่าเราจะรู้สึกยังไง จะเสียดแทงใจกันไปถึงไหน

"ไม่ไป บอทหิวข้าวหรือยัง เดี๋ยวน้ำลงไปซื้อ"

"จะกินได้เหรอ ข้าวแกงน่ะ ไม่ไปกินของแพงๆล่ะน้ำ"

"พอเถอะบอท จะพูดทำไม น้ำทำอะไรผิดเหรอ น้ำไม่ไปคือไม่ไป บอทจะเอาอะไรอีก"

"ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะน้ำ กลัวว่านายจะฝืนใจตัวเองน่ะสิ"

"น้ำไม่เคยฝืนใจทำอะไร"

"ให้แน่เถอะ อยากไปทำไมไม่ไป ไม่ต้องมาใส่ใจเราหรอก"

"บอท พอที แล้วทีบอทล่ะ ไม้มันเป็นใคร ทำไมน้ำไม่เคยเอ่ยปากว่าบอทสักคำ บอทรับไม้เข้ามาเหยียบหัวใจน้ำถึงที่ น้ำยังทนได้ น้ำยังร้องไห้อยู่คนเดียวบอทเคยรู้บ้างไหม แล้วนี่อะไร อยากให้น้ำทำอะไร บอกน้ำทีบอท อยากให้น้ำทำอะไร"

โพล่งออกมา ยอมทนอุกอย่างเจ็บเท่าไหร่ก็ยอม แต่ในเมื่อเขาไม่เคยใส่ใจจะมาเก็บไว้ในใจทำไมเพียงลำพัง สายตาของน้ำมองบอทอย่างตำหนิ

"น้ำ เอ่อ"

"แล้วที่บอกว่าเราเป็นแฟนกัน บอกว่าเรารักกัน แล้วที่ยอมให้ไม้ทำกับบอทเมื่อคืนวาน มันคืออะไร บอทรู้ไหมว่าน้ำเจ็บ เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก แล้วนี่อะไร บอทจะมาเรียกร้องอะไรจากน้ำ ทำอะไรบอทเคยหันมามองความรู้สึกน้ำบ้างไหม คนที่เปลี่ยนไม่ใช่น้ำ แต่มันเป็นบอท"

บอทได้แต่อ้าปากค้าง เพราะสายตาของน้ำเกรี้ยวกราดเอาความอย่างที่ไม่เคยเป็น

"แต่คืนนั้นเราไม่ได้ตั้งใจนะน้ำ"

"น้ำก็ไม่ได้มีอะไรกับเขา ไม่เคยคิด"

ตอบกลับทันควัน บอทเองจนต่อคำพูดก้มหน้านิ่ง น้ำเองก็อึดอัดใจ ห้องในเมืองใหญ่แต่ขนาดมันเล็กไม่กี่ตารางเมตร คนสองคนที่มีปมในใจถูกกักขังไว้ในห้องเล็กนี้ ห้องที่เล็กอยู่แล้วยิ่งทำให้รู้สึกว่ามันแคบลงไปอีกถนัดตา มีเพียงเสียงถอดถอนลมหายใจของทั้งสองคน ไม่มองหน้าไม่สบตา ความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นเวลามันเกิดขึ้นมาแล้วยากที่จะดีดมันออกจากใจไปได้โดยง่าย ลำบากใจเหลือเกิน

"เดี๋ยวน้ำไปซื้อข้าวนะ"

พูดออกไปแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ น้ำเองได้แต่ก้มหน้าเดินลงจากหอไป ร่างที่เพิ่งจะสร่างไข้ แต่ใจกลับป่วยแทน เมื่อไหร่มันจะหลุดจะพ้นจากบ่วงนี้เสียที

วิสัชนา เปรียบได้กับขอความรักจากก้อนหิน หรือคนที่ไร้ซึ่งดวงใจ ใช่ไหมท่าน


ปล. แทนคำขอโทษที่หายไปนาน อ่านเพลินๆนะคร้าบ

มอบพิเศษ ให้น้อง จิมมี่ มาจิ้มก่อนใคร เหอๆๆๆ

[PEENAT1972]

ตัดใจ หักห้ามใจ
แม้นจะยากแสน
แต่เมื่อถึงเวลานึง
ก็คงต้องทำและทำให้ได้ ในเมื่อเขาไม่ต้องการเราแล้ว
เราก็คงต้องอยู่ให้ได้โดยไม่จำเป็นที่จะต้องมีเขา... จริงไหม?

[bbyuqin]

สองตอนรวด เจ็บปวดใจแทนน้องน้ำดีแท้เลย คุณอิ๊กกี้ 

สนิมที่เกาะในใจมันคงเกาะกินไปเรื่อยๆไม่หมดสินะ....น้ำจะต้องทนไปอีกนานเท่าไหร่