หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[samsoon@doll]

ยิ่งอ่านยิ่งเห็นความเลวของบอทเลยเฮ่อออออออออออออออออออ ไม่รู้จะเม้นตือะไรจริงๆใจก้อยากจะเม้นต์ยาวๆนะคะแต่มันตื้อ มันตันไปหมดเลยอ่ะเจอแบบนี้อ่ะ เซ็งไอ้บาท แม่ตัวเองแท้ๆยังไม่ห่วงหาอาดูเลย แม่งโคตรเลวอ่ะ แล้วกับน้ำมันจะมาสนใจอะไร กู่ไม่กลับแล้วแบบนี้ ส่งเข้าเตาเผาไปได้เลย

[hpsky]

 
บอทมันคงจะกลับไปเป็นคนเดิมไม่ได้แล้วหล่ะค่ะ
หรือถ้าวันนึงมันกลับไปเป็นคนเดิมจริงๆมันก็คงจะรู้ตัวว่า คงไม่เหลือใครในชีวิตมันอีกแล้ว

[ordkrub]

คุณอิ้กครับ ถ้าเหนื่อย หรือเครียดมาก ก็ต้องพักใจบ้างนะครับ เป็นห่วง
ถ้าบอทเกิดระลึกความหลังได้ มันคงเสียใจเจียนบ้า
แต้ถ้าไม่ ก็ต้องปล่อยไปตามทางแล้วครับ ทุกคนมีกรรมเป็นกำหนดนะครับ

[moonoi_sert]

 :L2:ขอบคุณครับคุณอิ๊กกี้

 :m15:อยากจะบอกว่าอ่านตอนนี้แล้วบีบคั้นจิตใจสุดๆ บอทเอ๋ยต่อให้แกจะความจำเสื่อมขนาดไหน แต่นี่คนที่เป็นแม่ ซึ่งเป็นผู้ให้ทุกอย่างในชีวิตแก แกยังไม่กลับไปหาท่านอี กแกมันเลวเกินกว่าจะหาอะไรมาเปรียบเทียบอีก 

 :m15:ส่วนวายุถึงแม้ตอนแรกจะดูเหมือนเป็นคนไม่ดี แต่นายช่างเป็นคนดีจริงๆ ไม่ฉวยโอกาสตอนที่น้ำกำลังอ่อนแอ

[yayee2]

ดีใจนะที่น้ำตัดสินใจย้ายไปจากบอท แสดงว่า น้ำเริ่มเข้มแข็งขึ้นมาได้ระดับหนึ่ง
แล้วยังเหตุการณ์สุดท้ายที่บอทเป็นไป
คงกะชากความรู้สึกดีๆที่น้ำมีต่อบอท ให้ออกไปจากใจน้ำได้บางส่วน(น่าจะส่วนใหญ่ด้วย)
ซึ่งน่าจะเป็นผลดีกับน้ำ ที่จะไม่หลงละเมอเพ้อพกกับคนไร้หัวใจ ไร้คุณธรรมแบบบอทอีกต่อไป
แม้จะจำเรื่องแต่หนหลังไม่ได้ แต่ปัจจุบันสิ่งดีๆที่น้ำทำให้บอท
ไม่ได้ไปสะกิดให้ต่อมความดีของบอทให้รู้สึกเลยหรือ
แล้วนี่ขนาดแม่ของตัวเองป่วยหนักขนาดนี้ ยังไม่คิดจะกลับมาเยี่ยม มาดูแล
ยิ่งแสดงว่า "คุณธรรม" ได้สูญไปจากใจบอทแน่แล้ว
น้ำควรตัดใจให้ขาดจากคนๆนี้ได้แล้ว ปล่อยบอทไปเถอะ
ปล่อยให้สัตว์โลกเป็นไปตามกรรมของเค้าเถอะ
น้ำเอย..จงพยายามล้างตา ล้างใจให้สะอาด เพื่อที่จะได้ลองมองดู
และลองรับเอาสิ่งใหม่ๆมาพิจารณาบ้าง ที่ผ่านมา น้ำพยายามที่จะดึงบอทให้ขึ้นจากหลุมดำแล้ว
แต่บอทเองไม่พยายามปีนขึ้นมา ไม่เพียงแต่ขืนตัวเองไว้เท่านั้น แถมยังพยายามดำดิ่งลงสู่หลุมดำอีก
ถ้าขืนน้ำไม่ปล่อยมือบอท น้ำเองอาจอ่อนแรงและตกลงในหลุมดำนั้นด้วยอีกคนนะ

ป.ล. เพราะน้องอิ๊กแหละ ทำให้พี่แก้วอินไปกับตัวละคร(น้ำ) ถึงกับเพ้อเจ้ออะไรๆออกมาแบบนี้น่ะ

[winney555]

อ่านไปอ่านมายังกะเรื่อง แม่อายสะอื้น อิอิ

[TanyaPuech]

 

เอิ่ม   

บอทเลวๆๆๆๆจนไม่รู้จพพูดยังไง คนความจำเสื่อมเลวได้ขนาดนี้หรอ

พอบอทจำอะไรได้จะมาเสียใจก็คงไม่มีไรดีขึ้นหรอก
พอเถอะ


น้ำไปซพที อยู่ไปก็ไม่มีไรดีขึ้นเลย

[jimmyFG]

เห้อๆๆ

บอทเลวโครตๆ เลย

T^T


รออ่านอย่างระทึก

อย่าทำร้ายคนอ่านอีกเลย

[lazewcielo]

สงสารแม่นิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมม
บอทนี่ยังไงนอกจากทำร้ายน้ำแล้ว นี่ยังจะทำให้ตัวเองเป็นลูกอกตัญญูอีก
ให้ตายเถอะ คนแบบนี้น้ำเลิกรักมันไปเลยยยยยยย
วายุท่าจะดีกว่า
บอท ถ้าวันไหนค.ทรงจำกลับมา อย่าได้เสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเลยนะ
ทำตัวเองทั้งนั้น

[rellachulla]

เลวกู่ไม่กลับแล้วจริงๆ
ระวังมันจะติดตัวไปจนตายนะบอท

ทำอะไรได้อย่างนั้น
เค้ารอผลกรรมนั้นอยู่เช่นกัน

ทำกับน้ำว่าหนัีกแล้ว
นี่แม่เธอนะบอทนะ
ไม่ไหวแล้วจริงๆ
ใจร้ายมากกก ฮืออ

[WhatLoveIs]

แหะๆ มาเมนท์แล้วค่ะ จะพยายามเมนท์ให้ยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ

น้ำ คือ คนที่ยังมีความทรงจำอยู่ ยังไงก็คงเป็นฝ่ายที่เสียใจมากกว่า ซ้ำยังเป็นคนที่ทำให้บอทเสียความทรงจำ ก็ยิ่งตัดสินใจยาก จะจากไปก็รู้สึกผิด อยู่ก็เจ็บปวดมาก
ฝ่ายบอท ถ้ายังไม่สูญเสียความทรงจำไป ก็คงไม่ใจร้ายอย่างนี้
สถานการณ์ตอนนี้ มันแย่มากตรงที่ นอกจากสูญเสียความทรงจำแล้วยังสูญเสียสามัญสำนึกหลายๆ อย่างไปด้วย ความเป็นคนมีน้ำใจ ความกตัญญู การคิดถึงจิตใจคนอื่น

ในฐานะคนอ่าน ก็ไม่รู้จะเชียร์ยังไงดี  

ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ
ค่อนข้่างชอบมากๆ อีกหนึ่งเรื่อง เป็นเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน หวานแหวว เป็นรัก เป็นประสบการณ์ที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้กับทุกคน
ทำให้เราได้มองชีวิตในหลายมุมขึ้นด้วย

รอติดตามต่อนะคะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ

 

[som]

พี่อิ๊ก  หวัดดีครับ
อืม...ไอ้บอทมันบ้าไปแล้ว 
ส้มว่านี่เป็นนิสัยดั้งเดิมของมันนะครับไม่ใช่เป็นเพราะว่าความจำมันเสือมหรอก
ความน่าจะเป็นของคนความจำเสื่อมก็ไม่รู้ด้วยเพราะไม่เคยเห็นจริงๆซักคน
แค่ในความคิดนะ  คิดว่าจะเสื่อมยังไง คำว่าแม่นี้สำคัญมากๆๆๆ
ถึงจะจำได้แต่ตอนที่นอนบาดเจ็บอยู่ที่บ้านนอกก็น่าจะรู้นะครับว่าแม่ที่มานอนเฝ้า ใครที่ร้องให้ข้างๆตอนที่เจ็บ
แต่แบบนี้มันชั่วเกินคนแล้วนะ  ชั่วโดยนิสัยไม่ต้องปรุงแต่ง  แต่แปลกนะทำไมตอนที่มันความจำไม่เสื่อมถึงไม่แสดงธาตุแท้ออกมาเก็บกดใว้ในใจได้ลึกจนคนรอบข้างมองไม่ออก  พอหลุดออกมาจากตรงนั้นก็แสดงออกมาได้น่ากระทืบมากๆ
คิดว่ามันจะต้องกลับมาไม่ทันแม่มันเสียแน่ๆ  แล้วพอมันกลับมาหลังจากที่แม่มันเสีย  มันจะต้องมาโทษน้ำอีก
แล้วก็ต้องยกความผิดให้กับน้ำแน่ๆ ไอ้คนแบบนี้มันทำได้  ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ผิด แต่คนรอบข้างผิดทุกอย่าง
ยินดีกับน้ำด้วยที่ถอนตัวออกมาจากมันได้และอยากถอนออกมาให้สนิทด้วย  เพราะไอ้คนเห็นแก่ตัวแบบนี้มันจะกลับมาเลวได้ทุกเวลา    ขนาดแม่มันนอนรงพยาบาลมันยังไม่กลับมาดู  คนเราน่าจะคิดได้นะว่า ถ้าไม่หนักจริงๆเค้าไม่ไปนอนกันหรอกโรงพยาบาล
ก็รอเวลาที่จะร่วมกันกระทืบไอ้บอทแล้วนะครับพี่อิ๊ก
แต่มาถึงตอนนี้มันตะหงิดๆไงไม่รู้แล้ว
แล้วไม่ว่าอย่างไรนะครับ  ส้มยังอยู่ข้างพี่อิ๊กนะครับ

[I_ARMS]

แม่ตัวเองป่วยมันยังไม่กลับมาเยี่ยม 
ตัดมันออกไปจากชีวิตได้ก็ดีแล้วล่ะน้ำคนพรรค์นี้

[taroni]

บอทเลวไปมั๊ยอะ แม่ป่วยยังไม่คิดจะไปเยี่ยม 

[bbyuqin]

มันมากเกินไปแล้วอ่ะ...บอทมันเป็นบ้าอะไรฟระ..

นี่กับแม่ตัวเองแท้ๆ ถึงแม้จะความจำเสทื่อมแค่ไหน แต่กับแม่ตัวเองเนี่ย มันไม่น่าแม้แต่จะลืม หรือไม่รู้สึกสะทกสะท้าน อะไรแบบนี้..

 

มันเปลี่ยนไปมากจริงๆ ... ติดยารึปล่าวอ่ะ?

[roseen]

 

[roseen]

บอกแล้วมันเป็นสันดานลึกๆที่ฝังอยู่ในใจ  เพราะมันบอกว่าตอนเด็กๆมันลำบากมามากแล้วนี่ตอนนี้มันมาอยู่ในเมืองมันจะลองเปลื่ยนตัวเองบ้างเหมือนกิ้งก่าไง
หรือว่าเหี้ยดีว่ะ  เพราะว่าแม้แต่แม่ของมันๆยังจำไม่ได้ว่าแม่มันไม่สบาย สัดจริงๆ

[som]

แอบหวังลึกๆว่าพี่อิ๊กจะมาต่อวันนี้อีกซักตอนนะนี่

[~NeMeSiS_PURE~]

เอาไม้ฟาดหัว ความจำจะกลับมามั๊ยเนี่ยย

ถ้าบอทความจำกลับมาก็สงสารวายุ 

[BBChin JungBB]

นี่ขนาดแม่ตัวเองนะเนี่ย เลวได้อีกอ่ะ 

[knightofbabylon]

ถีบบอทตกบ่อจระเข้ไปเลยได้มั้ยคุณอิ๊ก  
ขอโทษนะคะ ทำไมสันดารมันเปลี่ยนได้มากขนาดนี้
นี่แม่นะ.. บอทมันความจำเสื่อมหรือว่าอะไรกันแน่เนี่ย?

วายุ ดูแลน้ำให้ดีๆนะ ช่วงที่บอทมันเป็นบ้าผีบ้าเข้าสิงก็ช่วยดูแลให้น้ำมีความสุขในชีวิตบ้าง
ผลบุญครั้งนี้จะได้ส่งให้วายุเจอคนดีๆที่เป็นของวายุจริงๆเข้าเหมือนกัน


เหมือนเดิมเน้นๆค่ะ รอเวลาเอาคืนบอทให้เจ็บแทบกระอักอย่างสาสม
 :กอด1:คุณอิ๊ก ไม่รู้ว่าคุณอิ๊กกำลังเครียดหรือไม่สบายใจอะไรหรือเปล่านะ
แต่เป็นกำลังใจให้นะคะ

[moonoi_sert]

  :3123:คุณอิ๊กครับ ถ้ามีเรื่องเครียดหรือไม่สบายใจอะไรก็พักผ่อนปล่อยวางนะครับ ขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะครับ

[som]

พี่อิ๊ก  หวัดดีครับ 
มาทักทายตามประสาคนเป็นห่วง

[なおみ™]

Comment ยาวๆ หรอคะ  comment ไม่เป็นอะค่ะยาวๆ
เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กกี้เสมอนะคะ ไม่ว่าจะเรื่องนี้ เรื่องหน้า และเรื่องอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับนิยาย

บอทยังเลวกว่านี้ได้อีกหรือเปล่าคะเนี่ยคุณอิ๊กกี้ เหมือนจะเป็นแค่ขั้นเริ่มแรกที่ผลักให้น้ำแยกตัวออกมา
มาต่อเร็วๆ นะคะคุณอิ๊กกี้ อยากอ่านต่อแล้ว


******************

ตอนที่ 37

ทิศปัจจิม ที่แปลว่าทิศตะวันตก เขียนได้หลายแบบ มี ปัศจิม(สันสกฤต) ปัจฉิม (บาลี) ประจิม (เขียนแบบไทย) แต่ไม่มี ปัจจิม นะคะ

[zombi]

ใจหนึ่งก็ไม่อยากอ่าน (เพราะบอท)
ใจหนึ่งอยากอ่าน (เพราะน้ำ)

แต่สุดท้ายก็ต้องมาอ่านทุกครั้ง (เพราะคุณอิ๊ก)

นิยายดีๆ ข้อคิดดีๆ เป็นกำลังใจให้คนอ่านคนนี้เสมอ

ยินดีมาก ถ้าจะได้เป็นหนึ่งในการสร้างกำลังใจ...ของใครสักคน 
โดยเฉพาะคนที่เราชื่นชม

[sang som]

เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กนะค่ะ

เอ่อ บอทเนี่ยชักจะสันดารเสียขึ้นทุกทีๆเลยนะเนี่ย สงสารน้ำจัง ใจชักจะเอนเอียงไปเชียร์วายุซะแล้วซิ

[eiky]

บทที่ ๓๘

ปุจฉา อันแก้วร้าวแลใจร้าวนั้นเชื่อมต่อผสานให้คงเดิมได้หรือไม่

"บอท แต่งตัวสิ เดี๋ยวก็ไปช้าหรอก"

พอค่ำไม้ก็มาหาถึงที่ห้อง เดี๋ยวนี้เข้าออกหอของน้ำและบอทเหมือนหอของตัวเองไปเสียแล้ว บอทเองยังนอนมองเพดานห้องอยู่ พัดลมที่น้ำซื้อไว้ตอนเงินเดือนออกเดือนแรกยังพัดไล่ความอบอ้าวในห้องให้หายไป อันความเร่าร้อนภายนอกนั้นพอทุเลาเบาบางลงด้วยน้ำเย็นหรือลมจากพัดลมปัดเป่าให้จางหายไปได้ แต่ความร้อนรนในใจมันกลับทวีความรุนแรงมากขึ้นทวีคูณ

"อืม"

"เป็นไรบอท เหม่อๆ น้ำกลับบ้านนี่ งั้นคืนนี้ไม้มาค้างด้วยนะ"

ถือเป็นโอกาสทองของตนฉายแววตาพราวเสน่ห์ออกไป

"ดูก่อน เรารู้สึกแปลกๆ"

"อะไรบอท มีอะไรหรือเปล่า"

"แม่เราไม่สบายเข้าโรงบาล"

พูดออกมาสายตาเหม่อลอย

"อ้าวเหรอ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง น้ำก็กลับไปดูให้แล้วนี่ รีบไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวตลาดวาย"

อันแสงสีงามงดรายระยับอยู่รอบกาย ส่องประกายงดงามเพียงใดแต่ถ้าหากใจนั้นหยาบช้าเสียแสงสีนั้นแลจะดูไร้ค่าขึ้นมาในบัดดล

"อุ๊ย บอทเบาๆ ทำไมกินเหล้าเพียวๆแบบนั้นล่ะ"

ไม้ร้องปรามเอาไว้เพราะบอทกระดกเหล้าเข้าปากต่อกันสองแก้ว เหล้าซึ่งไร้น้ำชนิดอื่นมาเจือปน

"เราอยากเมา"

ไม้ฉายแววตามองอยู่แล้วก็ไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก

"เราไปเข้าห้องน้ำนะ"

บอทบอกแล้วเดินออกจากโต๊ะ แสงไฟกระพริบหลากสีเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ดังจนพูดกันไม่รู้เรื่อง กลิ่นควันบุหรี่ลอยตลบอบอวลคลุ้งอยู่ทั่วผับ สถานที่อโคจรที่ที่ไม่ควรเข้าไปอยู่แต่ร่างของคนหลายคนนับร้อยออแน่นกันอยู่ในผับนั้น ไม่สนใจอะไรไม่รู้หรอกศีลไม่เห็นหรอกธรรม ก็อยากจะแค่สนุกตามใจอารมณ์อยากจะเป็นไรไป

"เฮ้ย มึงเหยียบตีนกู"

"เชี่ย"

บอทโดนผลักเซล้มไปอีกโต๊ะ ด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาทำให้ทรงตัวไม่อยู่ ทันที่ที่โดนว่าเขาก็สวนตอบเช่นกัน

"เหยียบตีนกูยังไม่ขอโทษอีก สัตว์ มองหน้าหาเรื่องเหรอมึง"

ผับที่เรียกตัวเองว่าเป็นผับเกย์แต่ผู้คนที่เข้าไปใช้บริการใช่ว่าจะมีแต่กลุ่มคนเหล่านี้เท่านั้น ทั้งหญิงสาวชายหนุ่มรวมทั้งมิจฉาชีพมากมายเดินหลังชนหลังกันอยู่ หน้าตาดูไม่ออกว่าเป็นคนไม่ดี หน้าตาดูไม่รู้ว่าไร้ซึ่งการอบรมบ่มนิสัยหรือเป็นผู้ดีมาจากแห่งหนใด

"ทำไม กูไม่ได้ตั้งใจ"

บอทพยายามดันตัวเองขึ้น

"มึงมีปัญหาอะไร"

สายตาที่ฉ่ำหยาดเยิ้ม แต่เวลาโกรธบึ้งก็ฉายแววดุร้ายออกมา

"สัตว์เอ้ย"

"เพล้ง"

"กรี๊ดดด"

พอวายุกลับจากนาน้ำเองก็เร้าจะเข้าไปในเมืองเพื่อจะไปเยี่ยมแม่นิ่ม แต่พ่อถาวรไม่ยอมบอกให้นอนพักก่อนเพราะวายุเองท่าทางเหนื่อยล้าจากการขับรถข้ามคืนเหลือเกิน น้ำเองก็เช่นกัน พอเห็นสีหน้าอิดโรยของวายุน้ำเองจึงต้องยอม เวลากลางวันปกติจะร้อนนอนได้ไม่นานก็ตื่นแต่วันนั้นสายฝนได้โปรยปรายลงมาทั้งวัน ท้องฟ้าก็อึมครึมขมุกขมัวทำให้อากาศเย็นสบาย พอนอนก็หลับยาวตื่นขึ้นมาเมื่อตอนค่ำมองออกไปภายนอกเห็นมืดแล้ว ไม่ใช่มืดด้วยเมฆฝนแต่มันคือเงาของราตรีกาลที่ย่างกรายเข้ามาแผ่ปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ

"แม่ ทำไมแม่ไม่ปลุกน้ำ"

พอเดินลงมาข้างล่างก็โวยวายใหญ่

"ก็แม่เห็นหลับอยู่นี่ลูก มาเหนื่อยๆอยากให้พักเยอะๆ พ่อวาล่ะยังนอนอยู่เหรอ"

แม่บุญช่วยเองก็รู้จักบุตรชายเป็นอย่างดี อ้อมไปเสียเรื่องอื่น น้ำได้แต่ถอนหายใจ

"ยังแม่ คงเหนื่อย"

"อืมให้นอนไปก่อน น้ำไปอาบน้ำสิลูก จะได้ไปเยี่ยมแม่นิ่ม"

"เขาให้เฝ้าไหมแม่ น้ำจะได้อยู่เฝ้าแม่นิ่ม"

พอตื่นขึ้นมาสีหน้าวิตกกังวลก็กลับเข้ามาฉายอยู่เหมือนเคย แววตาที่ครุ่นคิดฉายออกมายากจะปิดบัง

"เฝ้าสิน้ำ วันก่อนแม่ก็เฝ้า"

สีหน้าของแม่บุญช่วยก็ไม่ได้ต่างไปจากน้ำเลย แต่หันหลังให้น้ำเสียก่อนที่จะสังเกตความผิดปกติไปมากกว่านี้ น้ำเองก็เดินกลับขึ้นไปบนบ้านเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมไปอาบน้ำ

"ตื่นแล้วเหรอน้ำ อ่า หลับเป็นตายเลย หลับสบายมากอากาศดีจัง"

"นายตื่นแล้วเหรอ นอนต่ออีกได้นะ"

"ไม่เอาอ่ะ บ้านน้ำนี่น่าอยู่เนอะ ถ้าให้เรามาอยู่ก็ได้นะ เราชอบ"

วายุยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า น้ำเองก็หลบสายตาทันทีเพราะไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากใบหน้าของใครอื่น

"ไปอาบน้ำไหมนาย จะได้กินข้าวเดี๋ยวจะเข้าไปในเมือง"

"อืม ได้เดี๋ยวเราไปอาบน้ำ"

วายุยันกายลุกขึ้นจากที่นอนบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้น น้ำเองก็หยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้วายุ เขายังฉายรอยยิ้มหวานมาให้

"รีบๆไปอาบได้แล้ว มายิ้มอยู่ได้"

"ก็เห็นหน้าน้ำแล้วมีความสุขนี่นะ"

วายุเองพูดแล้วรีบเดินลงไปห้องทันที ปล่อยให้น้ำยืนอายหน้าแดงอยู่คนเดียว

"หอมจังครับแม่ ทำอะไรกินครับ"

วายุเดินเข้าไปในครัวยื่นหน้าเข้าไปยิ้มพราว แม่บุญช่วยที่กำลังก้มๆเงยๆต้มแกงอยู่ก็เงยหน้าขึ้น

"อ้อ ตื่นแล้วเหรอลูก หลับสบายไหม แม่กำลังทำต้มส้มปลาช่อนใส่ใบมะขามอ่อน กับทำน้ำพริกมะเขือ เคยกินไหม"

"กินได้ครับ แม่ไม่ต้องห่วงอยู่ที่โน่นผมก็กินทุกอย่าง บ้านแม่น่าอยู่นะครับ ผมนี่หลับเป็นตายเลย"

"ดีแล้วลูกกินง่ายอยู่ง่ายจะได้ไม่ลำบาก เราคงจะเพลียน่ะสิพ่อคุณ รีบไปอาบน้ำเถอะลูกจะได้มากินข้าว"

แม่บุญช่วยบอกแล้วตักแกงขึ้นชิม

"แล้วน้องหินไปไหนล่ะครับแม่"

"มันไปนากับพ่อเดี๋ยวก็คงกลับ"

"ไม่เห็นรอผมเลย ผมก็อยากไป"

"เราไม่คิดว่ามันลำบากเหรอลูก คนเมืองคงไม่มีใครชอบ"

"ไม่หรอกครับ น้ำยังทำได้ ผมก็ทำได้ครับ แม่คงจะภูมิใจในตัวน้ำมากนะครับ น้ำเป็นคนดีมาก ดีจนบางครั้งผมว่ามันกินไป"

ท้ายประโยคทำให้แม่บุญช่วยปราดสายตาขึ้นมามอง

"อ้าว ทำไมล่ะลูก ดีจนเกินไป"

"ก็กับคนบางคนน่ะครับแม่ ผมว่าน้ำทนมากเกินไป"

วายุฉายแววตาออกมาเหมือนอยากจะบอกเต็มทน

"น้ำมันเป็นแบบนี้ล่ะพ่อวา เวลามันตั้งใจจะทำอะไรมันไม่ยอมง่ายๆหรอก เราเป็นคนเมืองอยู่ที่โน่นท่าจะลำบาก ยังไงแม่ฝากดูน้ำมันด้วยนะลูก"

"แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะคอยดูแลน้ำเอง"

วายุฉายรอยยิ้มออกมาแล้วเดินไปอาบน้ำ สักพักน้ำก็เดินลงมาช่วยแม่บุญช่วยทำกับข้าว พอวายุอาบน้ำเสร็จน้ำเองก็ไปชำระร่างกายบ้าง กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันต้มส้มปลาช่อนใส่ใบมะขามอ่อนส่งกลิ่นหอมฉุย น้ำพริกมะเขือก็ตำเข้ากับเนื้อปลาหมอไม่เผ็ดมากจนเกินไป ไข่เจียวสีเหลืองทองฟูฟ่องก็น่ากิน แม่บุญช่วยหุงข้าวสวยให้วายุแต่คนที่กินคือพ่อถาวรกับหินส่วนวายุล่อข้าวเหนียวแข่งกันกับน้ำ พอกินเสริจก็เข้าไปในเมืองตรงไปยังโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมอาการของแม่นิ่ม วายุเป็นคนขับรถเพราะรถกระบะของพ่อถาวรไม่ได้เอาไปกลัวว่าฝนจะตก เกือบสามทุ่มก็ถึงโรงพยาบาลในตัวจังหวัด

กลิ่นยากลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อที่ลอยมาปะทะจมูกบั่นทอนความรู้สึกที่เปราะบางอยู่แล้วเป็นทุนให้อ่อนยวบลงไปอีก ภาพที่รายล้อมเท่าที่สายตาจะมองเห็นมันไม่ได้น่าพิศมัยให้ชวนแลแต่อย่างใด น้ำพยายามมองพื้นเดินตามครอบครัวไป วายุเองก็เดินอยู่ข้างหลังไม่ห่าง

"แม่นิ่ม แม่นิ่มนี่น้ำเอง"

ครางออกมาเมื่อเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้า ร่างของแม่นิ่มนอนแผ่อยู่บนเตียงสายระโยงระยางเต็มไปหมด ร่างที่ท้วมอยู่ก่อนแล้วดูเหมือนจะบวมท้วมขึ้นกว่าเดิมมาก

"แม่นิ่ม เจ็บมากไหม นี่น้ำนะ"

น้ำตาไหลออกมาปรี่เข้าไปเกาะเตียง ไม่กล้าจับเพราะกลัวว่าแม่นิ่มจะเจ็บ

"น้ำ น้ำเหรอลูก บอท บอทล่ะ"

สายตาของแม่นิ่มเป็นตัวเร่งน้ำตาของน้ำได้ดีเหลือเกิน ไหลออกมาโดยไม่ต้องรอ สายตาที่มองหาร่างของคนที่เพิ่งเรียกชื่อออกไปมันน่าเวทนานัก

"บอท บอทมันติดสอบแม่นิ่ม เดี๋ยวก็ตามมา"

น้ำพูดออกไป สิ่งที่คิดจะบอกไว้ในตอนแรกมันเลือนหายไป สิ่งที่เห็นในตอนนี้มันปวดร้าวใจเหลือเกิน

"มันจะมาเมื่อไหร่น้ำ บอทจะมาเมื่อไหร่"

เสียงของแม่นิ่มดูหอบเหนื่อย จะเอ่ยออกมาแต่ละคำดูยากลำบากนัก น้ำเอื้อมมือไปกุมมือของแม่นิ่มไว้

"มันจะตามมา เดี๋ยวก็มาแม่นิ่ม แม่นิ่มหายไวไวนะ"

น้ำเม้มปากแน่น แม่นิ่มเองน้ำตาไหลออกจากหางตาเมินหน้าไปทางอื่น เพิ่งเห็นว่าขาของแม่นิ่มมีผ้าสีขาวพันอยู่จากข้อเท้าที่บวมเป่งพันขึ้นมาถึงโคนขามีคราบเลือดซึมออกมาตามผ้าสีขาวนั้น

"น้ำพอก่อนเถอะลูก ให้แม่นิ่มเขาพัก เป็นไงบ้างแม่นิ่ม วันนี้เจ็บไหม"

พอ่ถาวรไปดึงบ่าของน้ำออกมาจากขอบเตียง

"พ่อถา ฉันคงอยู่ได้ไม่นานหรอก ไม่รู้จะอยู่รอเจอหน้าไอ้บอทมันหรือเปล่า"

"แม่นิ่ม"

น้ำโผเข้าไปอีกรอบ แม่บุญช่วยเองไม่ต้องพูดถึงนั่งทรุดลงกับพื้นไปแล้ว มีวายุกับหินคอยประคองอยู่

"ทำไมพูดแบบนั้นแม่นิ่ม ทนมาตั้งนาน อะไรจะยอมแพ้ง่ายๆแล้วเหรอ"

"ทรมานเลหือเกิน ให้ตายๆไปซะให้มันรู้แล้วรู้รอด ลูกมันก็ไม่มาใยดี"

น้ำตาของแม่นิ่มทำให้น้ำกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่

"แม่นิ่ม แม่นิ่มอย่าพูดแบบนี้ บอทมันกำลังจะมา บอทมันกำลังมา แม่นิ่มอย่าเป็นอะไรไปนะ"

สะอื้นออกมาร่างสั่นไหวโยนไปกับแรงดีดดันในร่าง น้ำตาไหลออกมาเปรอะเปื้อนหน้า

"น้ำลูก ฝากบอกบอทด้วยนะ"

"แม่นิ่ม อย่าทำแบบนี้ อย่าทำแบบนี้"

เสียงคร่ำครวญดังแว่วอยู่ทั่วบริเวณพ่อถาวรต้องเข้ามากอดน้ำเอาไว้ดึงตัวออกไปจากห้องพักคนไข้ให้ไปสงบสติอารมณ์เพราะห้องผู้ป่วยรวมไม่ได้สะดวกสบายเหมือนห้องพิเศษ อีกอย่างถือเป็นการรบกวนคนไข้รายอื่นๆด้วย

แม่นิ่มหลับไปแล้วด้วยฤทธิ์ของยานอนหลับหลายขนานเพื่อบรรเทาความปวด พ่อถาวรคุยกับหมอด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดสักพักก็เดินกลับมา

"น้ำติดต่อไอ้บอทไม่ได้จริงๆเหรอลูก"

เสียงที่เครียดจนร้าวลึกเข้าไปถึงในใจ น้ำไม่มีอะไรจะเอ่ยออกมา หัวใจมันเหมือนโดนกระตุกแรงๆ ได้แต่เม้มปากแน่นส่ายหน้า วินาทีนี้มันทรมานแบบนี้เองหรือ ไม่อยากคิดว่าจะสูญเสียหรือพรากแยกจากใคร ไม่ได้เตรียมใจ เกิดมาไม่เคยเจอ แม้นหากคนที่รักอยู่เขาแปรเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือยังไม่รู้สึกร้าวรานเท่านี้ ความร้าวรานในใจอีกแบบที่ทำให้น้ำตามันเอ่อท่วมตา

"คงไม่ยื้อแล้วนะน้ำ ไม่ไหวแล้ว สงสารแม่นิ่ม หมอบอกคงไม่พ้น"

"พ่อ ฮึกๆ"

"น้ำ น้ำทำใจดีๆไว้"

เหมือนคนไม่มีแรง หมดพลังใจตัวในหัวใจ ไม่มีแม้แต่แรงจะร้องไห้หรือสะอื้นออกมาร่างอ่อนปวกเปียก วายุรีบคว้าตัวของน้ำเอาไว้ก่อนที่ร่างจะร่วงลงสู่พื้น พ่อถาวรเองก็กอดแม่บุญช่วยมีหินยืนกอดแม่อยู่ เป็นครั้งแรกที่เห็นน้ำตาของพ่อถาวร แม้จะไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนน้ำกับแม่บุญช่วย แต่รับรู้ได้ว่าพ่อถาวรเองก็เสียใจไปไม่น้อยกว่าใครในที่นี้ เสียงคร่ำครวญสะอึกสะอื้นดังแว่วอยู่หน้าห้องคนไข้

"แม่นิ่ม โถไม่น่าเลย เวรกรรมแท้ๆ"

เสียงครำครวญของแม่บุญช่วยเหมือนใจจะขาด พ่อถาวรเองก็กอดปลอบอยู่ แม้จะรู้ซึ้งดีว่าสังขารไม่เที่ยงแต่มนุษย์ธรรมดาสามัญย่อมเป็นธรรมดาที่จะคร่ำครวญเสียใจ

"บอท บอทมาแล้วเหรอลูก เฮือก"

รัตติกาลที่ยาวนานแลเหน็บหนาว ตื่นก็เจ็บลุกก็ร้าวเข้าในทรวง คร่ำครวญร้องร่ำไห้ดังไปถึงสรวง ฤๅแม้แต่กลลวงอย่าเพิ่งพรากดวงชีวา แม้ให้ยื้อกรีดเลือดเนื้อก็อ้อนขอ แต่ให้รอคนที่รักดังแก้วตา หลับก็ร้องตื่นก็ไหลหนอน้ำตา ร้าวกายาฤๅจะมาเท่าร้าวรานใจ

แม่นิ่มเพ้อขึ้นในกลางดึก น้ำกับแม่บุญช่วยนอนเฝ้าที่โรงพยาบาลส่วนวายุพาพ่อถาวรกับหินไปเปิดโรงแรมนอนพักบริเวณใกล้โรงพยาบาลเพราะจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่สำหรับพ่อถาวรเองนอนไม่ได้หลับอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ แม่บุญช่วยเองก็เช่นกัน แต่น้ำหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนฟุบหลับลงกับเก้าอี้

"เฮือก บอท บอทมาแล้ว บอทมาแล้ว"
.
.
.

"บอท บอท ช่วยด้วย"

"กรี๊ดๆๆๆๆ"

พอขวดเหล้ากระแทกเข้าที่ท้ายทอยอย่างแรง ขวดที่บรรจุน้ำสีน้ำตาลอมดำที่มีอยู่ครึ่งขวดแตกกระจายทันที ร่างของบอทฟุบลงกับพื้นเลือดไหลนอง ไม้เองยืนอยู่ไม่ไกลมากนักปรี่เข้ามาตั้งแต่บอทโดนผลักแต่ช้าไปเข้าไม่ถึงตัว

"บอท ตายแล้ว เลือด เลือด ช่วยด้วย"

เสียงของไม้ทำให้พนักงานรักษาความปลอดภัยกรูกันเข้ามาจับตัวคู่กรณีไว้ไม่ให้วิ่งหนีไปได้ ไม้กอดร่างของบอทเอาไว้แน่น จะเชื่อไหมว่าหลังจากที่เอาร่างของบอทออกไปจากผับได้ไม้ก็พาขึ้นรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาล ส่วนภายในผับพนักงานทำความสะอาดก็มาเช็ดคราบเลือดออกไป ผู้คนที่แตกฮือเมื่อครู่กลับมาเต้นแร้งเต้นกาตามจังหวะเพลงต่อไป สิ่งที่เกิดเมื่อครู่มันเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาที่ผ่านพ้นไปแล้ว ไม่มีอะไรให้น่าจดจำ เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเราไม่เกี่ยวพันกัน

"แม่นิ่ม แม่นิ่ม"

เสียงกรีดร้องของแม่บุญช่วยปลุกให้น้ำตื่นกระเด้งตัวลุกจากเก้าอี้ ปรี่เข้าไปหาแม่บุญช่วยที่กอดร่างเขย่าตัวของแม่นิ่มอยู่

"แม่"

"แม่นิ่ม โถ่ มาด่วนจากกันซะแล้ว แม่นิ่ม"

เสียงกรีดร้องของแม่บุญช่วยทำให้น้ำตื่นจากภวังค์ทั้งหลายทั้งปวงมือที่จับแขนของมารดาของตนตกลงต่ำทันที

"แม่นิ่ม"

"ฮือๆๆ ทำไมมาทิ้งกันไปแบบนี้ แม่นิ่ม"

"แม่นิ่ม แม่นิ่มอย่าเพิ่งไป อย่าเพิ่งไป"

กลายเป็นทั้งน้ำทั้งแม่บุญช่วยกอดร่างของแม่นิ่มเขย่าตัวอยู่คนละด้านจนพยาบาลและหมอวิ่งกรูเข้ามากันตัวทั้งสองออกจากศพ

ร่างของมนุษย์เราถ้าแม้นกำลังหายใจเข้าออกอยู่นั้นเราแทนตัวว่าคน แต่แค่เพียงลมหายใจขาดหายไปเรากลับแทนตัวว่าศพ ศพที่ไม่ได้เอ่ยคำลาจากบุตรที่เบ่งออกจากอุทร ศพที่แม้ตอนสิ้นลมหายใจก็ยังเพ้อละเมอหาบุตรคนที่เป็นแก้วตาแลดวงใจ จะรู้ไหมหนอ จะรู้ไหมว่าแม่คนนี้สิ้นลมจากโลกนี้ลาลับไปแล้ว
.
.
.
"น้ำ น้ำ แม่"

โรงพยาบาลรามคำแหงคือที่ที่ใกล้ที่สุดที่ไม้จะนึกออก เขาพาตัวบอทนำส่งโรงพยาบาลทันที บอทถูกตีหัวอย่างแรงหมอบอกว่าน่าประหลาดที่กะโหลกศรีษะไม่มีร่องรอยอะไรเลย เพียงแต่รอผลเอ็กซ์เรย์สมองอีกครั้งเมื่อบอทฟื้น ไม้เองเป็นคนรับผิดชอบ ไม่ได้อยากจะจ่ายแต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อเป็นคนพาเขามาติดต่อใครก็ไม่ได้ นอนหลับไปสองวัน สองวันเต็มๆ

"น้ำ น้ำ น้ำอยู่ไหน"

รู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมกับภาพในคืนวันเก่าๆที่หลั่งไหลเข้ามาในหัว เหมือนฉายหนังตัวอย่างภาพไปเร็วแต่แจ่มชัดเหลือเกิน น้ำตาไหลออกมา ความทรงจำในวันวานที่เลือนหายไปมันผุดขึ้นมา ความทรงจำใหม่ก็ยังคงเดิม ความทรงจำเก่าผสานเข้ากันกับความทรงจำใหม่ เหมือนมันผ่านมาแค่วันเดียวแต่ภาพต่างๆเหล่านั้นทำไมมันมากมายเหลือเกิน ภาพตอนที่น้ำนอนกอดตัวเองหนาวจับไข้อยู่ แล้วมีชายอีกคนกำลังปรนเปรอความสำราญให้กับแก่นกายของตน ภาพคนที่รักที่สุดในชีวิตที่กำลังเอาหลังพิงฝาห้องร้องไห้ออกมาปิ่มใจจะขาด นี่มันอะไร มันเกิดอะไรขึ้น

"น้ำ"

ร้องออกมาดังเท่าที่จะดังได้ ดังออกมาจากใจ นี่เราทำอะไรลงไป นี่มันคืออะไร
.
.
.

"ทำไมมาด่วนจากกันไปเร็วอย่างนี้แม่นิ่ม ยังไม่ทันได้เห็นชายผ้าเหลืองเลย ไหนบอกจะอยากจะเห็นชายผ้าเหลืองให้เป็นบุญตา ทำไมแม่นิ่มทำแบบนี้ ฮือๆ แล้วชั้นจะทอเสื่อกับใคร แม่นิ่ม โอย"

ทำไมถึงเสียใจมากขนาดนี้ ก็แค่เห็นหน้ากันทุกวันเอง ก็แค่เจอหน้าแม่นิ่มทุกเช้าและเย็น ทำกับข้าวช่วยกันในบางวัน ร่วมสำรับกันเกือบทุกวันตอนที่มีลูกชายอยู่ด้วย และกลายมาเป็นทุกวันตอนที่ลูกชายจากไปเพื่อเรียน ไปนาด้วยกัน ทอเสื่อด้วยกัน วันนี้กินตำมะขามไหมแม่บุญ ไปเก็บผักติ้วที่หัวนาไหมแม่นิ่ม อยากกินหน่อไม้ส้มจังนะเดี๋ยวแม่นิ่มสับเผื่อด้วยนะ แม่บุญฝากหว่านข้าวเปลือกให้ไก่ด้วยนะเดี๋ยวชั้นจะไปเอาหญ้ามาให้อีน้อย เสียใจนะ เสียใจมากเพราะสิ่งเหล่านั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว อกเอยใจเอยขมเหลือเกิน ปวดเหลือเกิน ร้องไห้สักเท่าใดถึงจะพอเพียง ต้องให้ทำเช่นไรถึงจะยื้อ ยมฑูตท่านเอยอย่าเพิ่งพาไปไหนเลย ให้เอ่ยคำร่ำลากันสักหน่อย ให้ได้สั่งเสียกันอีกสักนิด ยังไม่ได้ถามเลยว่าให้ขายวัวส่งเงินไปให้ลูกชายเลยไหม นาที่ทำยังไม่เสร็จจะให้ทำให้ไหม แล้วปีต่อๆไปใครจะทำ บ้านเดี๋ยวให้หินเป็นคนไปคอยปัดกวาดรอบอทกลับมา อกเอยใจเอย ช้ำเสียเหลือเกิน แม่บุญช่วยหมดสติเป็นลมไปฟุบลงต่อหน้าต่อตาน้ำที่เสียใจโศกเศร้าอาดูรอยู่ไม่แพ้กัน

วิสัชนา อันแก้วร้าวแล้วผสานให้คงเดิมนั้นยากแสน แต่ก็อาจทำได้ แต่หากใจร้าวแล้วยากยิ่งกว่าจะผสานให้แน่นสนิทเหมือนเคย


เขียนโดย eiky


ปล. รู้ไหมผมเขียนตอนนี้ที่ไหน เขียนที่ทำงานเขียนไปน้ำตาซึมออกมา เหมือนคนบ้า ฮ่าๆๆๆ

มอบพิเศษให้ คุณ BBChin JungBB ขอให้มีความสุขกับการอ่าน

มีใครยังไม่ได้รับมอบตอนพิเศษอีกไหมครับ ผมอาจจะหลงๆลืมๆน้า มาลงชื่อบอกหน่อย

ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจกันเสมอมานะครับ วันนี้คุณบอกรักคนที่คุณรักแล้วหรือยัง ตอนที่มีเขาอยู่อย่าได้อายเลยนะครับที่จะเอ่ยคำรักออกไป ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เอ่ยคำนั้นออกมา หรือแม้จะเอ่ยกับลมกับฟ้าที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าได้บอกกับตัวของเขาหรอกหนา

รักทุกคนครับ

อิ๊กกี้

[なおみ™]

จองที่ไว้ก่อนนะคะ

_______________________

อ่านแล้วก็น้ำตารื้นจริงๆ นั่นแหละค่ะ เศร้านะคะ

ว่าแต่บอทจำความได้แล้วหรอคะเนี่ย แบบนี้วายุจะมีบทบาทอีกหรอคะ

มาต่อเร็วๆ นะคะคุณอิ๊กกี้ อยากอ่านต่อแล้ว


***************

ยมฑูต คำนี้ ใช้ ท นะคะ ไม่ใช่ ฑ ต้องเขียนว่า ยมทูต นะคะ ทั้ง เอกอัครราชทูต อัคราชทูต  อุปทูต ธรรมทูต   

[lazewcielo]

ความทรงจำกลับมาแล้วเรอะบอท
ช้าไปแล้วมั้งงงงง
โกรธเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แม่ตัวเองเป็นขนาดนี้ขังไม่คิดจะดูดำดูดี แต่กลับไปเที่ยว
เห๊อะ น้ำอย่าไปสนใจมันนนนนนนนนนน
โกรธ เชียร์วายุสุดใจขาดดิ้น
ปล่อยบอทมันไป เชอะ

[PEENAT1972]

Eiky ใจร้ายมาก สลับซับซ้อนได้อีก

แต่คาดว่าคนเขียนเองคงกำลังสับสนอะไรบางอย่างอยู่ใช่ไหม

วางเรื่องไว้ได้ชวนค้างคาใจดีจริง ๆ +1