หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[kanda53]

 

[som]

พี่อิ๊กหายไปอีกแล้ว
ไม่คิดถึงกันมั่งเหรอ

[eiky]

วันนี้ไม่ต่อนะครับ ขอโทษด้วย

[knightofbabylon]

ไม่เป็นไรค่ะ
  คุณอิ๊ก

[som]

คับผมพี่อิ๊ก  รอพรุ่งนี้ก็ได้
แต่เหมือนพี่อิ๊กไม่ค่อยสบายใจเลย
ไม่ว่าจะมีอะไร  ผมอยู่ข้างพี่อิ๊กนะครับ

[なおみ™]

เจอกันคืนวันศุกร์นะคะ 

[moonoi_sert]

 :L2:ไม่เป็นไร รออ่านต่อไป อิอิ ว่าแต่เรื่องใหม่นายเอกโหดกว่าภูมิ 10 เท่า ไม่อยากจะนึกเลยว่าเรื่องต่อไปจะสนุกขนาดไหน ชอบแบบนายเอกโหดๆ อะ ไม่อยากให้อ่อนแอ

[jimmyFG]

พี่อิ๊ครออยู่นร้าจะมาต่อมั้ยง่ะวันนี้ 

เมือ่ไหร่บอทจะได้รับโทษสักทีนะ

T^T

[som]

มารอพี่อิ๊กนะครับ  ไม่ได้มาเร่ง หุหุ
มาตามใจเรียกร้อง  (ลิเกสุดๆ) เหอเหอ

[rellachulla]

มารอน้องน้ำด้วยคนค่า
ตื่นเต้นกับตอนหน้าจริงๆ
ไม่รู้ว่าบอทจะแผลงฤทธิ์ แสดงอภินิหารอะไรอีัก
เตรียมซับน้ำตาค่ะ

[eiky]

บทที่ ๓๖

ปุจฉา ขอบฟ้าสิ้นสุดลงที่ใดหนอ

เคยลำบากใจไหม ในทุกๆเรื่อง ใจเราคิดไปสองทางสามทาง หาทางไปไม่ออก อยากจะก้าวแต่ขาไม่ขยับ อยากจะอ้าปากพูดเอื้อนเอ่ยบางคำออกมาแต่ปากไม่กระดิก อยากกินน้ำทั้งที่ปากอมข้าวอยู่ อยากจะคายมันออกมาแต่ก็เสียดายรสที่อร่อยถูกลิ้น เหนื่อยใจเป็นอย่างนี้นี่เอง มืดแปดด้านไม่หนักเท่าใจบอด ใจที่มองไม่เห็นทางใดแสงใดที่พอจะสาดส่องมาชี้นำทาง แต่ละครั้งที่หัวใจเต้นอยู่ในอก มันคือความร้าวรานที่หมักหมม อันความในใจจะเล่าไปให้ละเอียดเท่าใดมีใครหยั่งรู้ความรู้สึกของเราบ้าง มีไหม ความรู้สึกข้างในใจ ต่อให้เอาอกทาบอกเอาใจเต้นใส่กัน จะรู้ไหมว่ารู้สึกเช่นไร

"น้ำ เราไปข้างนอกนะ"

กี่ครั้งที่คำพูดเพียงแค่นี้มันเสียดแทงใจ กลายเป็นคนอื่นคนไกลไปแล้ว กลายเป็นใครก็ไม่รู้ที่หน้าโง่นั่งรอเขา คิดแทนเขาว่าจะเป็นอย่างไร จะเจ็บปวดหนาวไข้อะไรไหม

"เราไม่กลับนะน้ำ ไม่ต้องรอ"

กี่หยาดหยดน้ำตาลับหลังเขาที่หลั่งไหลออกมา เจ็บเหลือเกิน ทรมานแสนจะบรรยาย แต่ใครจะเข้าใจ ความขมขื่นที่ยอกแทงใจอยู่ จะเอ่ยปากออกไปคำใดเพียงเพื่อให้ใครเขาเข้าใจ มันไม่มี

"มึงเลิกทำแบบนี้เสียทีน้ำ พอได้แล้ว มันไม่คืนมาหรอกไอ้บอทนะ ปล่อยมันไปตามทางของมัน มึงเองก็ไปตามทางของมึง จะมานั่งรอมัน รอให้ความจำมันคืนมาทำไม กว่าจะถึงวันนั้นมึงไม่ตายทั้งเป็นหรอกหรือ"

เข้าใจนะ เข้าใจความปรารถนาดีของเพื่อนรัก แต่ก็เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ารักมาก บอกให้พอ มันจะพอได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือ ภาพในคราวหลังมันสวยงาม บางคนบอกว่าความทรงจที่ดีๆก็เก็บมันไว้ ส่วนวันนี้พรุ่งนี้มันเป็นเรื่องใหม่ไม่เกี่ยวกัน ใช่ ไม่ได้เถียง แต่ภาพต่างๆเหล่านั้นมันก่อขึ้นเป็นดวงใจดวงนี้ แล้วจะให้ลบดวงใจดวงนี้ออกไปจากร่างนี้หรือ ทำยังไง ให้ทำยังไง

"น้ำ น้ำยังมีเรานะ ไม่ว่าจะยังไง เราชอบน้ำมากนะ"

โอกาสที่จะเจอคนใหม่ก็มีไม่ใช่ไม่มี แต่ไม่ได้ ทำไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่ได้กีดขวางหนทางของตน แต่ทำไม่ได้ รักเขามากเหลือเกิน

"น้ำ เราไปค้างบ้านไม้นะ น้ำไม่ต้องรอ"

ไม่ต้องบอกขนาดนี้ก็คิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว ไม่ต้องบอกหรอกว่ามีความสุขกับเขามากเพียงไหน ไม่ต้องบอกหรอกว่าเขาคนนั้นดูแลใส่ใจเพียงใด ไม่อยากจะได้ยิน ไปเสียให้สาแก่ใจ ทำเสียให้ถึงแก่สุข ส่วนความทุกข์จะขอแบกมันไว้เอง

"บอท น้ำรักบอทมากนะ รักมากเสียจนหัวใจของน้ำมันชาชินเสียแล้ว ถ้าหากว่าบอทรู้ หรือบอทระลึกได้ขึ้นมาวันใด น้ำเสียใจนะ แต่น้ำคงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ก่อนที่น้ำจะขาดใจตายไปเสียก่อน ขอให้บอทมีความสุขกับเขา เขาคนที่บอทเลือก เขาที่ไม่ใช่น้ำคนนี้ คนเก่า คนที่เคยรัก"

คืนวันเสาร์หลังจากเลิกงานแล้ววายุมารับเช่นเคย เขามารับทุกวันแม้น้ำจะบอกปัดไปทุกครั้ง แต่เขาก็มาเช่นเคย วันนี้เขายังอยู่ในชุดนักศึกษา เสื้อเชิ้ตสีขาวดึงชายออกจากกางเกงยีนส์สีดำพับแขนขึ้นครึ่งท่อน ทุกครั้งที่เห็นหน้าน้ำวายุเองจะฉายรอยยิ้มส่งมาให้ประจำทุกครั้งไป รอยยิ้มที่ไม่อยากจะเห็นจากใครนอกจากเขาคนนั้นคนเดียว

"แวะกินข้าวก่อนไหมน้ำ"

เสียงทุ้มๆนี่ก็เช่นกัน นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยิน นานเสียจนคิดว่าเราได้สูญเสียมันไปแล้ว วันนี้น้ำไม่ปฏิเสธแต่กลับพยักหน้าน้อยๆ ก่อนหน้านั้นที่ทำงาน

"เล็ก กูมีเรื่องจะบอก"

เอ่ยขึ้นหลังจากลูกค้าหน้าร้านซาลงมาก

"อืม มีอะไรเหรอน้ำ"

"เรื่องบอทน่ะ"

"มีอะไรกับมันอีก อย่าพูดได้ไหมว่าเสียใจเศร้าใจอะไร กูไม่อยากได้ยิน ในเมื่อมึงก็เสียใจอยู่ทุกวันแล้วไม่ใช่เหรอน้ำ"

เล็กเอ่ยขึ้นดักคอไว้ก่อน น้ำเม้มปากแน่น

"ใช่กูเสียใจ ครั้งนี้เสียใจมาก มากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา"

น้ำเสียงของน้ำทำให้เล็กสะอึกไป ทุกครั้งทุกคราที่น้ำเอ่ยออกมา ความเจ็บปวดที่มันแทรกซึมอยู่ในใจมันเจือออกมากับคำพูดทุกคำ

"กูว่าจะไปจากบอท"

เสียงที่ล่องลอยปลิวมากับลม ไม่มีพลังไม่มีเรี่ยวแรง ไม่สบตาก้มหน้านิ่ง

"น้ำ"

เล็กร้องออกมา ดีใจเหลือเกิน ดีใจที่ได้ยิน

"กูทนไม่ไหวแล้วเล็ก มันเจ็บมาก"

"ดีมากน้ำ เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุด กูเข้าใจมึงนะ กูรู้ว่ามึงรักมันมาก แต่ในเมื่อมันมองไม่เห็นความรักของมึง ก็ปล่อยให้มันเลือกเองเถอะ อย่าเสียใจเลย"

"แต่กูรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับมันไม่ได้"

"สัญญาอะไรน้ำ แล้วมันล่ะ ก่อนความจำเสื่อมมันบอกอะไรไว้กับมึง กูไม่รู้นะ แต่กูรู้ว่าพอความจำเสื่อมมันจะมาทำแบบนี้กับมึงไม่ได้ กูเห็นว่าเป็นมึงอยู่ฝ่ายเดียวที่พยายาม แต่มันไม่เลย ไม่เคยแม้จะพยายามระลึกถึง ถ้ามันทวงถาม มึงก็ทวงสัญญาที่มันเคยให้ไว้กับมึงสิน้ำ"

ไม่มีคำตอบใดออกจากปากนอกจากม่านน้ำตาที่เอ่อนองออกมา

"แล้วนี่มึงจะไปอยู่ไหน ไปอยู่กับกูก่อนไหม"

"ไม่เป็นไรมึง กูดูห้องเช่าไว้แล้วว่าจะไปจ่ายค่ามัดจำหลังเลิกงานนี่ล่ะ"

"ที่ไหน"

"ซอย ๒๔"

"หา อะไรน้ำ จะหนีมันทั้งทีทำไมไม่ไปให้ไกลกว่านี้ ไปอยู่ทำไมซอยนั้นเดี๋ยวก็เจอมันหรอก"

"เข้าใจกูด้วยมึง กูยังอยากเฝ้ามองมันอยู่ อย่าให้กูตัดใจทันทีเลย"

สะอื้นออกมาบ่อน้ำตาแตกทะลัก เล็กถึงกับนิ่งเงียบไปเข้ามาบีบบ่าเพื่อนรักแทน

"อืม เอาเถอะ อย่างน้อยมึงก็ได้ตัดสินใจที่ดีกว่าทนอยู่ในขุมนรกในใจแบบนั้น อย่าเสียใจเลยน้ำ"

"ทำไมเงียบจังน้ำ ไม่สบายใจเหรอ"

วายุเอ่ยขึ้นหลังจากเดินเคียงข้างน้ำออกมาจากห้าง

"อ้อ เปล่าหรอก เรามีอะไรให้คิดนิดหน่อยน่ะ"

"ตกลงกินข้าวกันก่อนนะ เราอยากกินซุปหน่อไม้เจ้าเดิม"

ทั้งที่วายุไม่เคยกินแต่พอมารู้จักน้ำเขาก็กิน สิ่งที่ไม่เคยทำ เขาก็ทำ สิ่งที่ไม่เคยพูดเขาก็พยายามพูด

"อืมได้ แต่เราจะแวะดูหอก่อนนะ"

"หือ หอไรน้ำ น้ำจะย้ายหอเหรอ"

ท่อนเสียงท้ายประโยคดีดสูงขึ้เหมือนคนพูดดีใจที่ได้ยิน

"อืม"

"ย้ายหอใหม่ อยู่กับ"

"เราอยู่คนเดียว"

คราวนี้เม้มปากแน่นกว่าเดิมสายตาหลุบลงต่ำ

"น้ำ ไม่ต้องไปเช่าเขาหรอก ไปอยู่คอนโดฯเราดีกว่านะ"

วายุเอ่ยปากชวน

"เราไม่รบกวนนายหรอก ขอบใจมาก"

"ใครบอกรบกวน คอนโดฯเราไม่ได้อยู่นะน้ำ ซื้อไว้เฉยๆ แวะมาตอนมาเตะบอลกับเพื่อนๆที่สนามกีฬาเท่านั้นเอง เนี่ยอยู่ไม่ไกลด้วยนะ ถัดจากโรงพยาบาลมาไม่กี่ซอยเอง"

"ไม่เป็นไรหรอก เราอยากอยู่แถวนั้น"

ยืนยันหนักแน่น วายุจึงเงียบไป

"เออ เราว่าไปกินในซอย ๒๔ ดีกว่านะน้ำ เห็นวันก่อนผ่านมีร้านข้างถนนอยู่ร้านท่าทางน่ากิน"

วายุเองก็เปลี่ยนเรื่องคุย ทุกครั้งที่เห็นสีหน้าแววตาที่เจ็บช้ำของน้ำ เขาเองก็ปวดใจเช่นกัน หวิวๆในใจอย่างบอกไม่ถูก น้ำพยักหน้าตอบรับ วายุพาน้ำไปที่ลานจอดรถ ระยะหลังๆมาน้ำเองได้นั่งเคียงข้างวายุบ่อยจนไม่รู้สึกเขินอะไรแล้ว ทั้งที่ไม่อยากจะวุ่นวายกับเขา แต่เล็กเคยบอกว่า วายุไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าทำให้คนดีๆอย่างวายุต้องมาเจ็บเสียใจเพราะปมที่คั่งค้างอยู่ในใจของน้ำเลย น้ำเองจึงไม่อยากทำให้ใครต้องเจ็บปวด เพราะรู้ดีว่าความเจ็บปวดมันเป็นเช่นไร ทรมานมากเพียงใด

วายุจอดรถข้างถนนในซอย ร้านขายส้มตำอยู่ติดฝั่งของมหาวิทยาลัยรามคำแหง อีกด้านเป็นเหมือนผับที่เปิดเพลงดังกระหึ่มออกมาได้ยินชัดเจน ผู้คนที่เดินเข้าออกมีแต่ผู้ชายที่แต่งตัวตามสมัยนิยม ทรงผมที่แต่งทรงจนชี้ชันหน้าตาที่สดใสเคลือบไว้ดวยแป้งและสีทาหน้านานาชนิด น้ำชำเลืองมองแล้วใจหาย คิดถึงอีกคนที่ป่านนี้คงกำลังหัวเราะยิ้มร่าอยู่ที่ไหนสักที่ ในแวดวงแบบนี้

"เอาตำปูปลาร้าเผ็ดๆที่นึงครับ ตำซั่วที่นึง แล้วก็คอหมูย่าง ซุปหน่อไม้ ข้าวเหนียว น้ำกินอะไรอีกไหม เอาต้มแซ่บไหม"

วายุพลิกกระดาษในมือดูชายตามาดูน้ำที่นั่งมองอยู่

"ทำไมสั่งเยอะจัง กินหมดเหรอ"

"ช่วยเรากินดิ"

"เราไม่ชอบกินเผ็ดนะ"

"อ้อ งั้นตำปูหลาร้าอีกครกไม่เผ็ดนะครับพี่"

วายุยิ้มเจื่อนๆ เพราะทุกครั้งน้ำจะไม่ได้เป็นคนสั่งและทุกครั้งก็ไม่เคยสั่งส้มตำ จะสั่งอย่างอื่นเสียมากกว่า

"นายสั่งเหมือนกินเป็นเลยเนอะ"

น้ำยิ้มน้อยๆล้อเลียนออกมา

"อ๊ะ ยิ้มแล้ว โหยน้ำยิ้มนานๆหน่อยดิ"

วายุเองที่เฝ้ามองอยู่ตลอดเวลาถึงกับร้องออกมา รอยยิ้มที่เขาอยากเห็น รอยยิ้มที่เหมือนดอกไม้บานหลางทะเลทราย มันชุ่มฉ่ำหัวใจดีเหลือเกิน น้ำเขินหุบยิ้มทันที

"อ้าวนะ เรากินได้นะ กินได้ทุกอย่างล่ะ วันหลังเราจะสั่งแกงไข่มดแดงดีไหม"

"บ้า ไหนบอกกลัวหนอน"

"มันไม่ใช่หนอนนี่ มันเป็นมดแดง"

"แต่ไข่มันก็เหมือนหนอนนะ"

"ไม่เป็นไร เรากินได้"

ท่าทางของเขาทำให้น้ำเผยรอยยิ้มออกมาอีกครา แต่คราวนี้วายุไม่ได้ทักหรือล้อเลียนเขามองมันอยู่นิ่งๆ น้ำจึงยิ้มได้อย่างเต็มปากทั้งดวงหน้า นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยิ้มแบบนี้ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกถึงแสงพลังแบบนี้ เกือบลืมไปแล้วว่าเราก็ยิ้มเป็น

"เอ๊ะนั่น"

วายุเอ่ยขึ้นแต่ก็เปลี่ยนท่าทางเป็นชวนน้ำดูอย่างอื่นเสีย น้ำสงสัยในสิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่จึงหันไปมอง ไม่รู้มันจะอีกกี่ครั้ง ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้อีกนานเท่าไหน ทุกครั้งที่ได้เจอทุกครั้งที่ได้เห็นว่าเขาอยู่อย่างไร ทำไมดวงใจมันเหมือนสิ้นไร้เรี่ยวแรง สั่นขึ้นมา ชาไปทั่วใจ ภาพเบื้องหน้ามันคือบอทที่กำลังเดินเคียงคู่มากับไม้ เสื้อผ้าการแต่งตัวดูดีจนบอกไม่ถูก ทรงผมที่ไม่เคยเห็นบอททำครั้งนี้ก็ได้เห็น น้ำใจสั่นไหวไป

"น้ำ โอเคไหม"

เสียงเรียกเตือนสติ โอเคสิ ทำไมจะไม่โอเค เจ็บจนชินเสียแล้วนี่ ไม่เป็นไรทนได้ เพราะคงยากนับจากนี้ที่จะได้เห็นภาพบาดตาบาดใจเหล่านี้ เอาเถิดจะเจ็บก็เจ็บให้พอเอาเสียให้สาแก่ใจ

"อืม กินเถอะนายเดี๋ยวมันชืดก่อน"

น้ำหันมาแล้วยิ้มน้อยๆให้วายุ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ โทษตัวเองว่าไม่น่าบอกเลย ปากไวไปแท้ๆ

"น้ำ นั่นน้ำเหรอ"

แม้จะหันหลังให้แต่เขาก็คงมองเห็น เสียงของไม้ดังขึ้นอยู่ใกล้ๆด้านหลัง

"แหม ที่แท้ก็มากินข้าว ไม่ชวนกันบ้างเลยนะน้ำ"

น้ำเสียงกระแทกแดกดัน น้ำได้แต่เม้มปากไม่อยากใส่ใจไม่อยากหันไปมอง

"อ๊ะ มากับใคร เนี่ยน่ะเหรอแฟนใหม่ของน้ำ"

สายตาที่มองวายุเหมือนกับสายตาของคนที่เห็นขุมทรัพย์ ประกายของความอยากได้ใคร่มีฉายออกมา

"เพื่อนเรา"

น้ำเอ่ยปากออกมาหันไปมอง พอประสานสายตากับบอทที่ยืนเชิดหน้าอยู่ก็ใจสั่นระริกไป

"ยอมรับเสียทีเถอะน้ำ เดี๋ยวเขาเสียใจนะ"

บอทเอ่ยออกมาสายตาประชดประชันมองทั้งน้ำและวายุ

"บ้าบอท น้ำเขาบอกเป็นเพื่อนก็เพื่อนสิ จริงไหมครับนาย"

"จริงครับ ผมเป็นเพื่อนน้ำวันนี้ แต่วันหน้าไม่รู้ อีกอย่างผมเป็นเพื่อนที่ไม่เคยคิดจะทำร้ายน้ำหรอกนะครับไม่ต้องห่วง ไม่เคยคิดจะฉกฉวยเอาของรักจากเพื่อนแน่นอน"

วายุจ้องมองทั้งสองตาเขม็ง ไม้เม้มปากแน่น

"ว่าไงน้ำเงียบเชียว อร่อยมากจนพูดไม่ออกเลยเหรอ"

บอทเดินเข้ามาใกล้ไม่กี่คืบ น้ำมองหน้าของเขา นี่เราสองคนกลายเป็นอะไรไปแล้ว ช่องว่างที่มันมากั้นระหว่างเรามันเริ่มมาจากตรงไหน ช่องว่างของหัวใจที่มันมาแยกเราออกจากกัน มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร

"บอทมาเที่ยวเหรอ"

พยายามควบคุมสติอารมณ์ไว้

"ใช่ เราไม่กลับนะน้ำ ไม่ต้องรอ อ้อ หรือนายก็อาจจะไม่กลับเหมือนกัน"

คำพูดเหล่านี้มันเริ่มมาจากตรงไหน ทุกคำที่เขาสรรหามาพูดมันทิ่มแทงเข้าไปในใจ จากรักมากกลายเป็นเขาชังเรามากขนาดนี้เชียวหรือ

"น้ำไม่ไปไหนหรอกบอทคืนนี้ แต่น้ำจะรอบอทนะ รอเป็นคืนสุดท้าย"

น้ำเสียงที่ทอดอาลัยทำให้บอทเปลี่ยนแววตา มองหน้าน้ำอย่างไม่เข้าใจสงสัยอยู่

"ต๊าย จะไปไหนน้ำ อย่าบอกนะว่าหมดรักกันแล้ว"

ไม้ดอดเสียงขึ้นดัง

"เราไม่เคยหมดรัก มีแต่มันชินชาไป ถ้าจะเพราะอะไรนายก็น่าจะรู้ดีนี่ไม้ ขอให้มีความสุขมากๆนะบอท ไม้ด้วยเหมือนกัน"

น้ำหันหลังให้แล้วตักอาหารในจานเข้าปากทำเป็นไม่สนใจ การหันหลังที่แสดงให้ปัญญษชนรู้ว่าเขาไม่อยากเสวนาด้วยแล้ว บอทเองอ้าปากค้าง ไม้เองก็เม้มปากแสยะปากใส่อยู่ วายุยิ้มยักคิ้วให้ทั้งสอง

"เดี๋ยวนาย"

วายุร้องเรียกบอทก่อนที่เขาจะก้าวเดินหนีไป

"อะไร"

วายุลุกจากที่เดินเข้าไปหา

"นายกำลังเสียสิ่งที่มีค่ามากที่สุดไปนะ รู้ตัวไหม เสียใจด้วยนะ"

วายุถือวิสาสะตบบ่าบอทเบาๆแล้วเดินกลับมา คำพูดที่ไม่ดังมาก น้ำเองก็ไม่ได้สนใจฟังเพราะตอนนี้ในใจมันกำลังรบรากันอยู่กับสงครามกลางใจ ฝ่ายหนึ่งอยากจากไปอีกฝ่ายตั้งมั่นแน่วแน่ ไม่รู้จริงๆว่าจะเลือกอย่างไหนดี อยู่ก็เจ็บ ไปก็เจ็บ

รู้ไหมทำไมคนเราถึงมีความรู้สึก ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนยากแก่การอธิบาย นั่นก็คงเป็นเพราะมนุษย์เรามีการสื่อสาร ไม่ว่าจะด้วยคำพูด สีหน้าแววตาท่าทาง หล่อหลอมรวมเป็นความรู้สึก ถ้าหากว่าเราไม่มีความรู้สึกโลกนี้มันจะเป็นเช่นไรหนอ เดินเคียงข้างใครมันก็คงไม่แปลก กอดกับใครมันก็คงไม่รู้สึก ไม่มีความรัก ไม่มีคำว่าเสียใจ อยากทำอะไรก็ทำไปเลย มันจะดีไหมนะ ทำไมคนเราต้องทนอยู่กับบ่อของอารมณ์ที่ไม่มีวันสิ้นสุดเหล่านี้ ปากบอกไม่เป็นไร ทนไหว แต่ใจมันไปไม่เป็นแล้ว ทำไม

ร้องเรียกเพรียกหาเพียงแต่เขา   ส่วนตัวเรานั่งมองแผ่นกระดาษ

กอดขารั้งไว้ใจแทบขาด       ก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งเขาให้อยู่

กอดหมอดสูดเอากลิ่นกายรัก   ไม่ประจักษ์ไม่มองไม่รับรู้

กลายเป็นเราคร่ำครวญแสนอดสู    เหมือนดังอยู่ในโลกกว้างอย่างเดียวดาย

ในใจเขามีเพียงเขาคนนั้น   ส่วนตัวฉันมีเขาอยู่ไม่หาย

ท่องเอาไว้จดเอาไว้จนวันตาย    รักสลายแต่หัวใจยังมั่นคง

วิสัชนา หลับตาสิท่าน มันจะสิ้นสุดลงที่นั่นแล[/b]

เขียนโดย อิ๊กกี้[/color]






ปล. ไม่มีอะไรมากนะครับ ตอนนี้มอบพิเศษให้ rellachulla นะครับ
ขอโทษที่ช่วงนี้ผมเป็นลอยๆ จะพยายามครับ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ
ขอบคุณพี่กานดา
ขอบคุณทุกๆคน

[jimmyFG]

^

^
^

จิ้มดีใจพี่อิ๊คมาต่อแล้ว

อยากอ่านอีกๆ

บอทแมร่งเลวฅโครคๆ

น้ำตัดสินใจได้ดีแล้วหละ

ปล่อยมันไป T^T

[samsoon@doll]

เชี่ยบอทนี้มันไม่มีสำนึกนะ เชื่อได้อีก ได้อีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ส่วนอีนางไม้นั้น ก็เลวระยำต่ำสุดๆนี้
สักวันเถอะมึงไอ้บอทเมื่อมึงถูกอีนางไม้นั้นเหวี่ยงแล้วมึงจะรู้สึก

คนเรามักไม่รู้ว่าของสิ่งนั้นมีค่า ก็ต่อเมื่อมันไม่ไ่ด้เป็นของๆเราแล้ว

และมึงก็จะเป็นแบบนี้หละไอ้บอท เมื่อถึงวันนั้นอะไรก็ช่วยมรึงไม่ได้แล้ว ไอ้ควายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 


ปล.ขออภัย แบบว่าอินไปหน่อย

[I_ARMS]

อืม คิดถูกแล้วแหละน้ำ
ผมรอดูไอ้บอทเสียใจแล้วกัน

[som]

น้ำครับถอยออกมาดีที่สุดแล้วครับ  ดีต่อตัวเองที่สุดครับ
ไอ้ไม้กับไอ้บอทรับรองอยู่กันไม่ยืดหรอก  ไอ้ไม้เห็นไอ้บอทเป็นแค่ของเล่นชิ้นใหม่ที่มันแย่งมาจากน้ำได้
ส่วนไอ้บอทหลงระเริงรับรองว่าเรียนไม่จบแน่ แล้วเมื้อไอ้ไม้เจอของเล่นชิ้นใหม่  ไอ้บอทก็ต้องเป็นขยะเปียกแน่นอน
มาคิดดูตอนนี้ไอ้ไม้ก็กำลังเจอสิ่งที่มันคิดว่าเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของมันแล้วแน่ๆ
อยากเห็นไอ้บอททุรนทุราย
พี่อิ๊กรักษาตัวด้วย  เป็นห่วง

[DarKLasT]

อ่าอ่านแล้วก็อยากอ่านอีกเหมือนมันค้างคาใจนะเหมือนจะสั้นไป

แต่มันไม่ใช่อ่ะมันก็ปกติแต่คนอ่านรู้สึกว่าสั้นลงๆๆ

เพราะเนื้อเรื่องมันกำลังเข้มงวดขึ้นทุกทีๆ

น้ำทำถูกแล้วในเมื่อใจเค้าเปลี่ยนไปแล้วเราจะรั้งไว้ก็จะเจ็บเองเสียป่าวเค้าไม่มารับรู้กับเราหรอก

เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กกี้ครับ

[BBChin JungBB]

เป็นกำลังใจให้น้ำตัดใจให้ได้นะครับ 

[moonoi_sert]

 :m15:บีบคั้นจิตใจกันสุดๆ ทำไมบอทถึงทำกับน้ำได้ขนาดนี้นะ น้ำสู้อดทนเพื่อบอทขนาดนี้ แต่บอทคงลืมไปว่าความอดทนของคนเรานั้นก็มีขีดจำกัด อย่างที่วายุบอก คนเราจะรู้คุณค่าของที่อยู่ในมือก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว

  :z6:ส่วนนี้ขอมอบให้อิไม้ เลวจนเกินคำบรรยาย

[kanda53]

รอคอยการตัดสินใจแบบนี้ของน้องน้ำมานานแระ.....
ถอยออกมาเถอะน้องน้ำ....หากเค้ายังมีเราในหัวใจ...
เค้าก็จะกลับมาไขว่คว้าหาเราเอง.....แต่ถ้าไม่...
เราก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ซะทีนะน้องน้ำ   

  น้องน้ำคนเก่ง กะ น้อง eiky คนดี
กด + ให้กำลังใจน้องอิ๊กนะจ๊ะ...สู้ ๆ เด้อ...

[PEENAT1972]

กลับไปบ้าน
ก่อนจะเอาเพลงมาแปะให้

[hpsky]

ทำเค้าน้ำตาซึมในร้านเน็ตเลย ฮืออออออออออ
ตัดให้ขาดซะทีนะน้ำ

[rellachulla]

ขอบคุณคุณอิ๊กมากค่ะสำหรับพิเศษให้ตอนนี้ ขอบคุณมากจริงๆ ^ ^
...
จะบอกว่าเข้าใจความรู้สึกน้ำตอนนี้หรือไม่กล้าพูดคำนั้นค่ะ
แต่เอาเป็นว่าเค้ารู้ว่า การที่จะตัดใจสิ่งที่ผูกพันธ์ รักมาก มันช่างยากจริงๆ
...
น้ำตาซึมตลอดที่อ่าน
มันเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง เค้าว่าตอนนี้ตัวเร่งปฏิกิริยา คือบอท
ตอกย้ำความรู้สึกของน้ำที่เจ็บจนด้านชาได้อีก
...
วายุพูดถูก "กำลังเสียสิ่งที่มีค่ามากที่สุดไปนะ รู้ตัวไหม เสียใจด้วยนะ"
เสียใจด้วยบอท
คนอ่านจะขาดใจแล้ว เอาตัวไปเป็นพี่ เป็นน้อง เป็นญาติสนิทน้ำแล้วค่ะ ฮ่า
สงสาร มีความหวังดีให้ อยากวิ่งไปซับน้ำตา อยากไปอยู่ข้างๆ
รอตอนต่อไปจ้ะ +1 ด้วย

[lazewcielo]

เป็นกำลังใจให้น้ำตัดใจจากบอทให้ได้!!!!!!!
ตอนนี้เชียร์วายุสุดใจขดดิ้น!

[PEENAT1972]

ไม่เคยได้เห็น น้ำตาที่เป็นของฉันใช่ไหม
ที่ต้องคอยแต่แอบเอาไว้และไม่เคยร้องมันออกมา
ที่เธอไม่รักแม้เธอไม่เคยได้เห็นในสายตา
สิ่งดีๆ ที่บอกกันมาแต่ไม่เคยได้ใกล้กว่านี้

สิ่งที่เธอเคยได้เห็นฉันคือ
ฉันคนเดิมอยู่ตรงที่เก่า
แบ่งปันอารมณ์ที่เหงาที่ซึมเซา
แต่ไม่ใช่คนที่เธอรัก

ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ

อีกคนที่รักๆ เธอคนเดียวเท่านั้นหมดใจ
ไม่ต้องการคำตอบใดๆ แค่อย่าทำร้ายใจก็พอ
อาจมีสักครั้งที่เธอต้องทนอ้างว้างไม่เหลือใคร
แต่อย่าลืมอีกหนึ่งคนไกลคนที่ใจไม่ไกลจากเธอ

สิ่งที่เธอเคยได้เห็นฉันคือ
ฉันคนเดิมอยู่ตรงที่เก่า
แบ่งปันอารมณ์ที่เหงาที่ซึมเซา
แต่ไม่ใช่คนที่เธอรัก

ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ

ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ

บอกให้เธอรู้ไกลๆ หนึ่งใจยังรักเธอ


http://www.youtube.com/v/ZIbJaqri2B4?fs=1&hl=en_US&color1=0x402061&color2=0x9461ca



And I am telling you
I'm not going
You're the best man I'll ever know
There's no way I can ever go
No, no, there's no way
No, no, no, no way I'm living without you
I'm not living without you
I don't wanna be free
I'm staying
I'm staying
And you, and you
You're gonna love me, oohh ooh mm mm
You're gonna love me

And I am telling you
I'm not going
Even though the rough times are showing
There's just no way, there's no way
We're part of the same place
We're part of the same time
We both share the same blood
We both have the same mind
And time and time, we've had so much to see and
No, no, no, no, no, no
I'm not waking up tomorrow morning and finding that there's nobody there

And I mean there's no way
No, no, no, no way I'm living without you
I'm not living without you
You see there's just no way, there's no way

Please dont go away from me stay with me stay with
me stop standin ahahayo try it mister try it mister i
know i know i kmow u can

Tear down the mountains
Yell, scream, and shout like you can say what you want
I'm not walking out
Stop all the rivers, push, strike, and kill
I'm not gonna leave you
There's no way I will

And I am telling you
I'm not going
You're the best man I'll ever know
There's no way I can ever, ever go
No, no, no, no way
No, no, no, no way I'm living without you
Oh, I'm not living without you, not living without you
I don't wanna be free
I'm staying, I'm staying
And you, and you, and you
You're gonna love me

You're gonna love me, yes you are
Ooh ooh love me, ooh ooh ooh love me
Love me, love me, love me, love me

You're gonna love me

http://www.youtube.com/v/ef9xsVdXTas?fs=1&hl=en_US&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6


..อยู่ คนเดียวเงียบเหงาเศร้าทรวง
เธอ มิห่วงหายไปทั้งคืน
ปล่อย ให้ฉันระกำกล้ำกลืน
เธอ ไปชื่นระรื่นฉ่ำใจ
แต่ ก่อนยามความรักหวานฉ่ำ
คืน และค่ำมิเคยร้างไกล
เฝ้า แต่คอยประโลมเร้าใจ
ร้อน เย็นไหมห่วงถามทุกครา
ครั้น ยามนี้เธอมาเปลี่ยนไป
เป็น อันใดหรือจึงโรยรา
บ้าน ขาดเธอร่วมเรียงนิทรา
ราว ป่าช้าน่ากลัวเหลือใจ
อยู่ ในบาร์เธอมิวังเวง
ฟัง เสียงเพลงเพลิดเพลินฤทัย
แต่ คนรออยู่บ้านเหงาใจ
ได้ ยินเสียงแต่นาฬิกา
อยู่ คนเดียวเงียบเหงาเศร้าทรวง
เธอ มิห่วงหายไปทั้งคืน
ปล่อย ให้ฉันระกำกล้ำกลืน
เธอ ไปชื่นระรื่นฉ่ำใจ
แต่ ก่อนยามความรักหวานฉ่ำ
คืน และค่ำมิเคยร้างไกล
เฝ้า แต่คอยประโลมเร้าใจ
ร้อน เย็นไหมห่วงถามทุกครา
ครั้น ยามนี้เธอมาเปลี่ยนไป
เป็น อันใดหรือจึงโรยรา
บ้าน ขาดเธอร่วมเรียงนิทรา
ราว ป่าช้าน่ากลัวเหลือใจ
อยู่ ในบาร์เธอมิวังเวง
ฟัง เสียงเพลงเพลิดเพลินฤทัย
แต่ คนรออยู่บ้านเหงาใจ
ได้ ยินเสียงแต่นาฬิกา....

http://www.youtube.com/v/uOsgfX6Jdk8?fs=1&hl=en_US&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999

[som]

ได้กลับมาอ่านตอนนี้อีกรอบ  เฮ้อทั้งดีใจ  และก็เสียใจกับน้ำมากๆ
สิ่งใหนที่มันจะเป็นของเรามันต้องเป็นของเราวันยังค่ำ
แต่สิ่งใหนถ้าไม่ใช่ของเรา  ผืนเก็บเอาใว้ก็ต้องมีอะไรซักอย่างที่ทำให้มันจะต้องหายไป
ยิ่งฝืนยิ่งเจ็บ  น้ำตัดสินใจถูกแล้วครับ  ทำใจให้สบาย หายใจให้ลึกๆ  แล้วก็เผเชิญความจริงซะ
ทำตัวให้มันสูงกว่าสิ่งที่พยายามจะออกห่างเรา เอาให้มันต้องแหงนหน้าขึ้นมาสู้หน้าเราไม่ได้เลย

[I_ARMS]

เข้ามารอครับ
แต่อิไม้ลากไส้นี่สิ แม่มมีส่งสายให้วายุ  คันมากสินะนังนี่

[jimmyFG]

รอวันที่ได้ซ้ำเติมบอท ฮ่าๆ

[eiky]

บทที่ ๓๗

ปุจฉา สิ่งใดที่ยิ่งเราวิ่งหนีไปไกลยิ่งตามใกล้เข้ามาทุกที

"น้ำ แม่โทรมา"

เล็กวิ่งออกมาบอกหน้าตาตื่นเพราะน้ำเคยให้เบอร์โทรศัพท์ที่ร้านตอนที่ทำ งานไปได้สักพักเผื่อเอาไว้ติดต่อเวลามีเหตุจำเป็น น้ำชักสีหน้าเจื่อนลงทันที อยู่ๆก็มือไม้สั่นขึ้นมา

"คงไม่มีอะไรหรอกมึง เสียงแม่บุญช่วยยังเหมือนเดิม คงโทรฯมาถามเรื่องย้ายหอล่ะมั้ง"

เล็กปลอบใจเพราะเห็นสีหน้าของเพื่อนรักแล้วไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก น้ำพยักหน้าแล้วเข้าไปในเคาท์เตอร์เพื่อรับโทรศัพท์

"แม่ น้ำเอง"

กรอกเสียงสั่นๆไปตามสาย

"น้ำ ฟังแม่นะลูก"

เริ่มต้นประโยคด้วยน้ำเสียงที่ร้าวราน น้ำเม้มปากแน่นมือไม้สั่น หัวใจหวิวลิ่วลอยไปไหนแล้ว

"ทำใจดีๆไว้นะน้ำ แม่นิ่ม แม่นิ่ม"

ยังพูดไม่ทันจบก็ปล่อยโฮออกมา น้ำน้ำตาไหลออกมาโดยไม่ต้องนึกคิดถึงอะไรทั้งนั้น

"อะไรแม่ มานี่ น้ำฟังพ่อนะลูก แม่นิ่มป่วยหนัก ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล พ่อติดต่อไอ้บอทไม่ได้ น้ำบอกมันให้หน่อย ลางานกลับมาได้ไหมลูก"

ป่วยหนัก ก็ยังดีกว่าที่คิดเอาไว้ตอนได้ยินเสียงแม่บุญช่วยแรกๆ น้ำเม้มปากแน่น

"แม่นิ่มเป็นอะไรพ่อ"

เสียงของน้ำทำให้พ่อถาวรนิ่งไปชั่วครู่ เพราะเสียงที่เครือไปด้วยด้วยน้ำตามันบีบหัวใจคนเป็นพ่อได้ไม่น้อยทีเดียว

"เป็นเบาหวาน ขาแกเปื่อยนอนอยู่ที่โรงบาล"

พ่อถาวรเล่ารายละเอียดอีกเล็กน้อยก่อนที่จะวางสายไป พอวางสายก็เซไปจับบาร์น้ำเอาไว้ เล็กปรี่เข้ามาประคองร่างไว้

"น้ำ มีอะไร"

น้ำเสียงของเล็กเองก็เป็นกังวลอยู่ไม่น้อยทีเดียว ยิ่งได้เห็นน้ำตาของเพื่อนรักยิ่งร้าวรานใจไปเช่นกัน

"แม่นิ่มมึง แม่นิ่ม"

"แม่นิ่มเป็นอะไรน้ำ"

"แม่นิ่มเข้าโรงบาล ป่วยหนัก"

ครางออกมากอดร่างของเล็กเอาไว้แน่น พอดีกับมนัสเดินออกมาจึงเรียกน้ำเข้าไปถาม พอมนัสรู้ก็ให้น้ำลากลับบ้านได้สี่วัน เพื่อนๆที่ทำงานก็ส่งกำลังใจให้น้ำ แต่น้ำเองก็ไม่อยากจะเอาเปรียบเพื่อนนักอยากจะทำงานต่อไปให้พ้นวัน แต่มนัสเองไม่ยอม

"น้ำๆ น้ำจะกลับบ้านเหรอ"

เสียงของวายุดังไล่หลังมา ไม่รู้ว่ารู้ข่าวได้ยังไง แต่พอมาคิดดูดีๆแล้ว คงไม่ใช่ใครเล็กนั่นเองที่แจ้งข่าว

"อืม เราจะกลับบ้านสี่วัน"

"เรากลับด้วยได้ไหม"

วายุเอ่ยขึ้นสาวเท้าเข้ามาประชิดตัว

"เอ่อ อย่าดีกว่านาย เรากลับไปทำธุระ"

น้ำพยายามหลบตา

"น้ำ เราอยากกลับบ้านกับน้ำนะ เราว่าตอนนี้น้ำต้องการกำลังใจมากเป็นพิเศษ"

เสียงทุ้มกับมือที่ยื่นมาบีบมือของน้ำไว้ทำให้น้ำลำบากใจขึ้นมา

"ก็บอทไง บอทคงต้องกลับไปเยี่ยมแม่"

วายุนิ่งเงียบไป เหมือนคิดอะไรอยู่สักพักก็ลากแขนน้ำไปขึ้นรถ เขายังเรียนอยู่เลย หนีออกมาดื้ออย่างนั้นเมื่อได้รับเพจเจอร์จากเล็ก เป็นห่วงน้ำมากมากกว่าใครในตอนนี้

"บอทๆ ยังไม่ตื่นเหรอ"

ข้าวของที่เก็บใส่กล่องไว้ยังอยู่ที่เดิม ส่วนข้าวของของบอทเองก็กระจัดกระจายเหมือนเคย เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ นี่ถ้าน้ำไม่อยู่ใครจะเป็นคนดูแลเขานะ ใจคิดไปถึงเรื่องนั้น

"อืม อะไร"

เสียงห้วนตวาดดุดันดังขึ้น น้ำเม้มปากแน่น

"กลับบ้านบอท"

น้ำเองก็เสียงแข็งใส่บอทเช่นกัน

"โว้ย อะไรวะ คนจะนอน"

"บอท แม่นิ่มเข้าโรงบาลนะ บอทต้องกลับบ้าน"

น้ำตะเบ็งเสียงขึ้นแข่งกับเสียงที่เขาตวาดมาเมื่อครู่ บอทเองพอได้ยินก็ลุกขึ้นมาจากที่นอน นิ่งคิดอยู่

"เราลงติวไว้น่ะ เสียดายเงิน"

สิ่งที่ลอดออกมาจากปากของบอททำให้น้ำเซไปด้านหลัง เม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อออกมา

"แม่นิ่มเป็นแม่ของบอทนะ"

เค้นเสียงออกไปด้วยความร้าวรานใจ ไม่เคยคิดเลยว่าจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

"ก็เรามีความจำเป็นนี่ นายจะกลับเหรอ ฝากเยี่ยมแม่ด้วยสิ"

สะอึก พูดไม่ออก ไม่มีคำใด จากที่รักอยู่ทำไมตอนนี้รู้สึกชิงชังเขาขึ้นมามากมายได้ขนาดนี้ น่ารังเกียจที่สุด

"ทุเรศที่สุด บอทเปลี่ยนไปมากนะ นี่มันไม่ใช่เรื่องอะไรของน้ำนะ แต่น้ำรักแม่นิ่มเหมือนแม่ แม่นิ่มเจ็บน้ำยังเจ็บได้ขนาดนี้ แต่ลูกที่แม่นิ่มเบ่งออกมากลับไม่สนใจใยดีเลยเหรอ ทุเรศที่สุด"

"น้ำ นายไม่มีสิทธิ์มาว่าเรานะ เรามีเหตุจำเป็น"

ไม่มีสิทธิ์ ทรุดลงนั่งกับพื้นห้องเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อนองออกมา เรากลายเป็นใครไปแล้วจริงๆ ใครที่เขาหาว่ากำลังก้าวก่ายในชีวิตของเขา เราไม่มีสิทธิ์ ไม่มีเลยหรือ

"จำเป็นกว่าแม่บังเกิดเกล้าของตัวเองน่ะเหรอ เป็นคนอยู่หรือเปล่าบอท บอททำกับน้ำ น้ำไม่ว่าสักคำ แต่ทำแบบนี้ มันเกินไปนะ ธุระอะไรจะมาสำคัญกว่าแม่ของตัวเอง"

น้ำกัดปากแน่นน้ำตาไหล

"พูดจบหรือยัง เราจะนอน"

จนด้วยคำพูด จนด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งเยื่อใย นี่ผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิงเขา ทำไมเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ น้ำรีบเก็บเอาเสื้อผ้าสองสามตัวยัดใส่กระเป๋าไปทั้งน้ำตา ส่วนบอทเองก็นอนใจเต้นอยู่ ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้แต่ตอนนี้สับสนเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันอะไร ทำไมเราไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ข้างในลึกๆทำไมมันดีดมันเร้าเหลือเกินกลายเป็นคนที่เลวไปแล้วหรือ

"น้ำๆ"

วายุเองหลังจากส่งน้ำแล้วก็ไม่ไปไหน ยืนคอยอยู่เพราะอยากไปส่งน้ำที่หมอชิต พอเห็นน้ำหอบข้าวของลงมาจากสีหน้าท่าทางแล้วเดาได้เลยว่ากำลังเสียใจ วายุปรี่เข้าไปหา

"นาย"

พอเห็นหน้าวายุก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทิ้งของลงจากมือปล่อยมันให้ร่วงลงดินแล้วเอามือขึ้นกุมหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา

"น้ำ"

วายุเข้าไปกอดประคองร่างไว้ สายตาคนนับร้อยมองมา ไม่ได้สนใจ คนเบื้องหน้าที่หัวใจกำลังร้าวรานนี่สิควรจะได้รับการสนใจ เอาใจใส่

"เรากลับด้วยนะน้ำ"

วายุเอ่ยขึ้น คราวนี้น้ำนิ่งเงียบไป จะพาไปไหนก็ไปเถิด ลากลงนรกหรือดึงขึ้นสวรรค์ก็ตามแต่ใจปรารถนาเถิด ไม่มีแล้วหัวใจ แหลกสลายไปหมดแล้วหัวใจดวงนี้

"นายรักแม่นายไหม"

โพล่งขึ้นมาทั้งที่น้ำตายังคลอตาอยู่

"รักดิน้ำ แม่นะใครจะไม่รัก"

วายุตอบออกมาพยายามจะทำให้มันเป็นเรื่องตลก แต่น้ำเม้มปากแน่น สะอื้นออกมาสะท้อนใจเหลือจะประมาณ ใช่ ใครๆก็รักแม่ แม่ที่อุ้มท้องเรามา ๙ เดือน เหน็ดเหนื่อยเท่าไหร่ไม่เคยปริปาก

"รู้ไหมทำไมเราถึงรักบอทมาก รู้ไหมทำไมเราทนเป็นคนโง่อยู่อย่างนี้"

พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้เมินหน้าออกนอกกระจกรถอยากจะพูดให้มันเป็นคำ วายุเองนิ่งเงียบไป

"เราโตมาด้วยกัน ไม่มีวันไหน ไม่มีวินาทีไหนเลยที่เราจะห่างกัน ไปไหนด้วยกันตลอด คอนเด็กแม่บอกว่าเราเคยได้กินนมจากอกแม่นิ่ม เลี้ยงมาคู่กัน นายเชื่อไหม เราไม่เคยทะเลาะกันมาก่อนเลย ไม่เคยเลย มีอะไรแบ่งปันกัน ดูแลกัน แต่"

เล่าออกมาสะอึกสะอื้น วายุเอื้อมมือมาจับบ่าของน้ำเอาไว้

"อ้อ อย่างนี้เองเหรอน้ำ"

วายุพยายามไปตามน้ำ เพราะเรื่องนี้เคยรู้มาก่อนแล้วจากปากของเล็ก

"แต่ทำไมตอนนี้ ทำไมนาย เราเจ็บเหลือเกิน นายรู้ไหมว่าเราเจ็บ เจ็บเหลือเกิน"

คร่ำครวญออกมาสองตามีน้ำหลั่งไหลออกมาไม่หยุด สองแก้มเปียกไปด้วยน้ำที่ไหลออกจากตา เบ้าตาที่แดงช้ำไม่เคยขาดซึ่งน้ำในตาที่มันไหลออกมา

"เราเข้าใจน้ำ เราเข้าใจ"

"เราทิ้งเขาไม่ได้ แต่เราก็ทนไม่ได้ เราควรทำยังไงนาย นายบอกเราได้ไหม เราจะทำยังไงดี"

เสียงสะอื้นที่ดังกว่าเสียงใดในรถได้กระชากใจจากคนที่นั่งเคียงข้างมา ด้วยกัน มือจับพวงมาลัยรถที่กำลังบ่ายหน้าตรงออกไปยังถนนแจ้งสนิท สายตาก็ต้องระวังทางเบื้องหน้า แต่คนที่กำลังเอามือปาดน้ำตาออกจากหน้านี้ก็น่าเวทนายิ่งกว่าสิ่งใด ไม่ได้อยากเข้าไปในใจตอนที่เขาเจ็บ ไม่ได้อยากจะฉวยโอกาส แต่ก็ทิ้งเขาไว้อย่างนี้ไม่ได้ วินาทีแรกที่ได้เจอหน้าก็ถุกชะตา ยิ่งได้รู้จักนิสัยใจคอยิ่งชอบใจ รักไปแล้ว รักไปทั้งที่รู้ว่าเบื้องหน้ามันคือหนามแหลมคมที่โรยไว้เต็มทางเดิน แต่ก็เต็มใจที่จะก้าวเท้าเดินไป ไม่ว่าจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ไม่ว่าจะลำบากสักเท่าใดก็อยากจะเดินเคียงข้างเขาคนนี้ไปนานแสนนาน

"แวะปั๊มก่อนนะน้ำ กินอะไรก่อน"

วายุเอ่ยขึ้นเมื่อเข้าในตัวเมืองโคราช

"เราไม่หิว รีบกลับได้ไหมนายเราเป็นห่วงแม่นิ่ม"

"โหน้ำ เราง่วงน้า อยากกินกาแฟก่อนอ่ะ"

วายุพูดขึ้น น้ำพอได้ยินก็ทำหน้าตกใจ

"ตายจริง เราขอโทษ นายยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม พักก่อนก็ได้"

สีหน้าตกใจของน้ำทำให้วายุยิ้มออกมา เขาเลี้ยวเข้าปั๊มแล้วตรงไปยังร้านขายของ

"พอออกมานอกเมืองก็เริ่มเห็นดาวแล้วเนอะ"

ทั้งสองยืนพิงข้างๆรถอยู่ สายตาของน้ำเหลือบมองขึ้นไปบนแผ่นท้องฟ้าสีมืดดำขมุกขมัว มีเพียงดาวฤกษ์ทางทิศปัจจิมเท่านั้นที่ส่องแสงสว่างพอให้ได้เห็นเด่นสง่างาม กว่าดวงใด พลันใจก็หายลอยวับไปเหมือนแสงเดือนดาวถูกเมฆหมอกลอยมาปกคลุม

"เมฆลอยมาโน่นแล้ว เดี๋ยวฝนก็ตก"

"อืม หน้าในนี่นะ เออ ที่บ้านน้ำหน้าฝนเขาทำอะไรกันอ่ะ"

"ทำนา นี่ก็คงทำนากันอยู่"

สีหน้าเครียดลงทันที หน้านาแล้ว แม่นิ่มไม่มีคนช่วยงานแน่ๆ ไม่มีคนหาหญ้าให้วัว ไม่มีคนไถนาให้แถมยังมาเจ็บไข้อีก อนาถใจแท้

"จริงเหรอ เราอยากลองทำได้ไหมน้ำ"

วายุเสียงลิงโลดขึ้น ไม่ได้ดัดจริตแต่เขาพูดมันออกมาจากใจ

"บ้า นายเนี่ยนะจะตากแดดทำนา เดี๋ยวก็ดำหรอก"

"โหน้ำ ฝึก รด ดำกว่านี้อีก"

"บ้า มันคนละอย่างกันนะนาย"

น้ำฉายรอยยิ้มออกมา ชุ่มฉ่ำหัวใจเหลือเกิน ทำไมนะรอยยิ้มงดงามเช่นนี้มันจึงถูกบดบังด้วยความในใจที่อัดแน่นอยู่มากมาย เหลือเกิน เสียดายที่รอยยิ้มนั้นจะต้องจางหายไป ไม่ว่าจะต้องทำยังไงจะขอให้ใบหน้างามนี้ได้ฉายรอยยิ้มออกมาอยู่ตลอดเวลา

หลังจากซดกาแฟกระป๋องไปแล้ววายุก็ค่อยรู้สึกดีขึ้น แม้น้ำเองก็พยายามชวนคุยอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นคนนอกเขายังมีใจมาด้วย ขับรถออกต่างจังหวัดไม่ใช่เรื่องสนุก เขาก็ไม่บ่นสักคำ ทุกครั้งที่หันหน้าไปเขาจะคอยยิ้มให้ตลอดเวลา แล้วคนที่เคยโตมาด้วยกันล่ะ คนที่กินนอนมาด้วยกัน คนที่เคยบอกรักกัน สาบานต่อหน้าท้องทุ่งนั้นไปไหนแล้ว น้ำสะบัดไล่ความคิดออกไปจากหัว ใช่สินะก็เรานั่นเองที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ยอมจำนน ต้นเหตุคือเราเอง ทุกอย่างมันเริ่มมาจากเรา เสียใจมากไหมในตอนนี้ ยอมรับเอาเถิด

สายฝนกลางวสันตฤดูโปรยปรายลงมาเมื่อผ่านจังหวัดร้อยเอ็ดในตอนเกือบย่ำ รุ่ง แม้จะไม่เห็นแสงเงินแสงทองทางขอบฟ้าฟากทิอีสานแต่มองจากหน้าปัดนาฬิกาหน้ารถ แล้วมันบอกเวลาชัดเจนว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว วายุยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปตามเส้นทางที่ป้ายของกรมทางหลวงบอกทางเอาไว้ น้ำเองก็เงียบบ้างคุยบ้าง วายุเองเปิดเพลงเบาๆให้ไล่ความเงียบออกไปจากรถ ไม่รู้สึกง่วงแต่ปวดขา เพลียขึ้นมา พอเข้าจังหวัดที่น้ำเกิดก็จำได้ขึ้นมา

"นี่อำเภอเรา"

น้ำบอกเมื่อเข้าสู่ตัวอำเภอ วายุหันมองข้างทาง

"ตลาดนี่ แวะซื้ออะไรก่อนไหมน้ำ"

วายุเอ่ยขึ้นท่าทางคงจะหิว น้ำเองจึงพยักหน้า ทั้งสองเดินดูนั่นดูนี่ไปตามแผงที่แม่ค้าเอามาวางขาย

"ปลาอะไรอ่ะน้ำ"

"ปลาแขยง นายอยากกินเหรอ"

น้ำถามแต่ไม่รอคำตอบสั่งปลาจากแม่ค้าไปหนึ่งกิโลฯ

"เราจ่ายเอง"

วายุแย่งจ่ายเงิน

"ไม่ได้ นายอุตส่าห์พาเรามา"

"ไม่ได้นะน้ำ เราอยากกินนะ"

"โอ๊ย พ่อหนุ่ม อย่าแย่งกันจ่ายเลยจ้า เงินน่ะป้าเอาหมดนั่นล่ะ"

ป้าคนขายที่กำลังจะยื่นมือมารับเงินเห็นชักเข้าชักออกจึงโพล่งขึ้นมา ทั้งน้ำและวายุยิ้มอายๆ แต่น้ำก็ช้ากว่าวายุ

"ต่อไปนายไม่ต้องจ่ายแล้วนะ เราเกรงใจ"

"เกรงใจเราทำไมน้ำ เรามีความสุขนะเราถึงทำ เอ๊ะ นั่นผักอะไรอ่ะน้ำ"

วายุทำท่าชี้ไปทางอื่นเสีย น้ำได้แต่ส่ายหน้า เดินซื้อของกันสักพักก็ได้ของมาเต็มสองมือหิ้วพะรุงพะรัง

"ซื้อไปเยอะเดี๋ยวก็กินไม่หมดหรอก"

น้ำบ่นออกมา

"ก็แบ่งชาวบ้านเขากินด้วยไงน้ำ"

วายุหัวเราะอารมณ์ดี ขับรถจากตัวอำเภอเข้าไปยังทางลูกรังที่ตอนนี้ไม่มีฝุ่นสีแดงให้เห็นแต่มัน กลับเป็นโคลนตมแทน เวลาขับรถวายุต้องระวังทางเป็นพิเศษเพราะไม่เคยเจอหนทางที่ลำบากยากเย็นขนาด นี้มาก่อน เก้ากิโลเมตรจากตัวอำเภอเข้าไปยังบ้านของน้ำ พอถึงหน้าบ้านตะวันก็อยู่ที่ริมขอบฟ้าพอดี แสงเงินแสงทองฉายแสงระยับงามฉาบขอบฟ้าเอาไว้ ทุกสรพพสิ่งที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้เงามืดของรัตติกาลเริ่มเผยโฉมอวดสายตาดวง สุริยัน

"แม่"

ไม่รีรออะไรทั้งนั้น เปิดประตูรถออกไปโผเข้ามามารดากอดเอาไว้แน่นสะอื้นไห้ออกมา แม่บุญช่วยเองตื่นขึ้นมานึ่งข้าวแต่เช้า ส่วนพ่อถาวรกำลังจัดแจงตะข้องจะออกไปนา

"น้ำ"

"แม่ พ่อ"

ร้องไห้ด้วยความรู้สึกหลายอย่าง พ่อถาวรเดินเข้ามาลูบหัวของน้ำ ส่วนแม่บุญช่วยก็เป็นเหมือนเดิมต่อมน้ำตาตื้นกอดน้ำไว้ในอกร่ำไห้ออกมา

"แม่นิ่มเป็นไงบ้างแม่"

"อย่าเพิ่งถามเลยลูก แล้วนี่ไปยังไงมายังไง นั่นเพื่อนเหรอ"

พ่อถาวรตัดบทหันไปทางวายุที่ลงจากรถมายืนเก้ๆกังๆอยู่ พอพ่อถาวรหันมาก็ยกมือไหว้ทันที

"อ้อ วายุ เพื่อนน้ำเอง"

น้ำผละออกจากอกแม่บุญช่วยแล้วแนะนำให้วายุรู้จักกับบุพการีของตน

"ขับรถมาเลยเหรอพ่อหนุ่ม ท่าทางคงจะยังไม่ได้นอน ไปนอนก่อนไหม ไอ้หิน หินเอ้ยลูก พี่น้ำมา"

พ่อถาวรร้องเรียกหินให้ตื่น

"ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมกินกาแฟมายังไม่ง่วงครับ"

"หิวไหมลูก รอข้าวสุกแป๊บนะเดี๋ยวแม่ทำกับข้าวให้กิน"

"อ้อ ยังครับแม่ นี่พ่อจะไปไหนครับ"

วายุหันไปมองสนใจตะข้องที่พ่อถาวรสะพายอยู่

"อ้อ พ่อจะออกไปดูไซหน่อยน่ะลูก เมื่อคืนไม่ได้ออกไปดู กลับค่ำ"

"ผมขอไปด้วยได้ไหมครับ ผมอยากดู"

วายุเอ่ยขึ้น พ่อถาวรหันมามองหน้าน้ำ

"ไม่พักก่อนเหรอนาย"

"เราไม่เหนื่อยนี่น้ำ อากาศดีจะตาย"

วายุทำท่าแข็งแรงขึ้นมา แม่บุญช่วยก็ยิ้ม

"ไปสิลูก ไปดูวิถีชาวบ้านหน่อย"

พ่อถาวรเอารถเครื่องออกมาแล้วให้วายุเป็นคนซ้อนท้าย ตอนแรกวายุอยากจะลองขับแต่น้ำปรามเอาไว้เขาจึงยอมนั่งนิ่งซ้อนท้ายพ่อถาวรออกไปนา

"พี่น้ำ มากับใครอ่ะ"

หินเดินลงมาจากบนบ้าน หน้าตายังงัวเงียอยู่

"ตื่นสายนะหินเห็นไหมพ่อออกไปนาแล้ว"

แม่บุญช่วยหันไปหาลูกชายคนเล็ก

"อ่า ทำไมพ่อไม่รออ่ะ"

"หินมาช่วยพี่ขนของลงจากท้ายรถหน่อย"

วายุเอากุญแจรถทิ้งไว้ให้น้ำก่อนจะออกไปนา น้ำจึงไปเปิดเอาของที่ซื้อออกมา

"ของแบบนี้ก็ซื้อ ปลาเราก็ตั้งเยอะ ไม่เห็นมีหนมเลยอ่ะพี่น้ำ"

หินมองสำรวจดูของท้ายรถแล้วเบะปาก

"ขนมอยู่ในรถ ช่วยพี่ขนก่อน จะได้ทำกับข้าว"

น้ำเอ็ดน้องชายที่ไม่ยอมหยิบจับอะไรสักทียืมองอยู่

"แม่ แล้วแม่นิ่มล่ะ ใครเฝ้า"

พออยู่กับมารดาสองคนในครัวก็เอ่ยถามขึ้น แม่บุญช่วยสีหน้าสลดลงพลันน้ำตาก็ไหลออกมา

"แม่"

"น้ำ แม่นิ่มเขาไม่ได้เป็นเบาหวานอย่างเดียวนะ"

"หา อะไรนะแม่"

ร้องออกมามองหน้ามารดาเหมือนไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

"ทั้งเบาหวาน ความดัน โรคหัวใจ"

"คุณพระ"

"น้ำ ทำไมบอทมันไม่มา"

แม่บุญช่วยเอ่ยถาม คำถามที่ยากที่สุดที่จะตอบ คำถามที่คิดเอาไว้แล้วระหว่างทางว่าจะตอบยังไง แต่พอโดนถามเข้าจริงๆก็ถึงกับอึกอักไปไม่เป็น

"เอ่อ บอท บอทมันติดสอบน่ะแม่"

"อะไรกัน นี่หมอเขายื้อรอมันนะ ไม่ไหวเลยจริงๆ"

"แม่ แม่หมายความว่ายังไง หมอยื้ออะไร"

ร้องออกมาสายตาเบิกโพลง สิ่งที่ได้ยินมันเหมือนเสียงของลมอะไรสักอย่างที่ก้องอยู่ไกลแสนไกล หัวใจสลายลงในบัดดล ยื้อรอ คอยอะไร จะให้เข้าใจไปว่ายังไง น้ำทรุดลงกับพื้นไม่มีน้ำตา ไม่มีอะไร มันว่างไปหมดทั้งตัวและใจ

วิสัชนา สิ่งนั้นคือเงานั่นแล


เขียนโดย อิ๊กกี้



ปล อยากให้เมนต์ยาวๆนะครับ จะได้อ่านเวลาผมต้องการกำลังใจ แอบบังคับ

ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจ

ขอบคุณจากใจ

มอบพิเศษให้ moonoi_sert ขอให้มีความสุขทุกคนนะครับ แม้นิยายมันจะมืดๆหน่อยก็ตาม แต่อย่าให้แสงในใจเหือดหายไป รักครับ

[indy❣zaka]

 
จิ้มเสร็จแล้วก็
 

เศร้า สลด รันทดหัวใจได้อีกคุณอิ๊กกกกกกกก
บอทเอ๊ย มาหาแม่มั่งเถอะ 
หมดแม่ไป แกจะเหลือใครนอกจากครอบครัวน้ำ
หรือหวังว่าอิไม้มันจะให้แกเกาะมันกินได้นานแค่ไหนเชียวห๊ะ 

[aisen]

อะไรกันนี่ โอ้ยๆๆๆๆๆๆ

มันจะ sad  ไปถึงไหนนิ