หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[samsoon@doll]

 

ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ปล.มาลงชื่อรับด้วยจ่ะแต่ของเค้าขอเป็นตอนที่หวานๆแล้วได้ปะคะคุณอิ๊ก

[som]

อืม..งึมงัมงึมงัม  เม้นต์ไม่ถูก  สงสารเป็นที่สุด  การพลัดพรากอย่างนี้  เป็นการพลัดพรากเดียวมี่จะไม่มีทางกลับมาเจอกันอีก
ก็จะมีแต่สิ่งดีๆที่เก็บใว้ในใจเป็นความทรงจำเท่านั้น  
เศร้าครับพี่อิ๊กตอนนี้  
ตอนนี้ไม่เม้นต์ว่าบอทนะครับ  แค่อยากจะรู้ว่าหลังจากที่หายบ้าแล้วจะรู้สึกอย่างไรเท่านั้น
แต่ตอนหลังๆนี้พี่อิ๊กมีความในใจจริงๆ  ที่แอบๆมาในแต่ละตอนช่วงนี้นะครับ

[jimmyFG]

ถึงเวลาเอาคืนแล้วสะใจๆๆ

พี่อิ๊คจัดให้ไอไม้หนักเลย


รักพี่อิ๊กๆๆ ร๊ากที่สุดเลย
 

[knightofbabylon]

อะไรกันบอท โดนตีหัวแค่นี้ นิดเดียว จำได้แล้วเหรอ

วะวะวะวะว้าวววววววววว

นับจากนี้ไปก็

ได้เวลาสนุกแล้วสิ!





  คุณอิ๊ก เตรียมพร้อมรับความหฤหรรษ์ที่กำลังจะเกิดกับบอทล่ะ
(คนอ่านล่ะเริงร่าล่วงหน้า กร๊ากกกกกก)

[moonoi_sert]

 :m15:บีบคั้นขิตใจสุด ๆ อ่านไปร้องไห้ไปกับตอนนี้ บอทเอ๋ยทำไมเจ้าถึงใจร้ายเยี่ยงนี้ แม้แต่ลมหายใจสุดท้ายของแม่เจ้าก็ไม่มาดู ความทรงจำเริ่มจะลับมาแล้วสิ ทีนี้แหละความทรมานที่แท้จริงมันจะทรมานเจ้าให้มีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น

[Natavishi]

เศร้า จัง  แต่ ก็ ดี ใจ  ที บอท  จะได้ สลัด  ไอ้ ไม้ออก ไป เสีย ที

[hpsky]

มาจำได้ในวันที่สายไปแล้วหล่ะบอท

[indy❣zaka]

บอทจำได้แล้ว 
แต่จะช้าไปหรือไม่ ก็อยู่ที่น้ำแล้วล่ะค่ะ
ว่าที่ผ่านมาเจ็บจนไม่อยากย้อนกลับ หรืออยากหวนกลับไปมีความสุขเหมือนก่อนที่บอทจะจำไม่ได้

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น อะไรๆมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะบอท

[DarKLasT]

อ่านตอนนี้แล้วบอกได้คำเดียวว่าเศร้าน้ำตาไหลเลยอ่ะ

แต่ถ้ารู้งี้นะให้เล็กตีหัวบอทตั้งแต่แรกก็จบและ

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ

[bbyuqin]

อ่านแล้วน้ำตาซึม...

จำได้เมื่อวันที่สาย มันเป็นความเจ็บปวดยิ่งกว่า
แล้วบอทจะทำไงต่อไปน้อ....


เฮ้อ...สงสารทุกคนอ่ะตอนนี้ 

[I_ARMS]

เศร้ามากอ่ะ
ทำไมไม่จับหัวบอทกระแทกแรงๆตั้งแต่แรกน้อ
จะได้ไม่มีใครเจ็บปวด

[yayee2]

บอท ความจำกลับคืนมาเหรอ
ดี จะได้มาเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเอง
ใจร้าวที่ยากประสานคือใจของน้ำเหรอ
อืม..นิยายตอนนี้บีบคั้นอารมณ์อีกแระ
         ให้กำลังใจน้องอิ๊กจ้ะ

[mumoo]

ในที่สุด ความจำบอทก็กลับมา  แต่จะสายไปไหม
เมื่อไม่มีแม่นิ่ม และแม้แต่น้ำเองก็เลิกรอแล้ว......
ตื่นมา ความจำกลับคืน เพียงเพื่อพบว่า ทุกอย่างอาจไม่มีวันเหมือนเดิม........

[BBChin JungBB]

เอาละเว้ยยยยย!!!!!!
บอทความจำกลับมาแล้ว
แต่ผมเชียร์วาอ่ะ สู้ๆนะครับ

[winney555]

วันไหนจะนอกใจแฟน แล้วแฟนจับได้จะได้บอกว่า ความจำเสื่อม อิอิ จำอะไรไม่ได้ แล้วถ้าตอนจะไปง้อแฟนก็บอกว่า โดนของแข็งกระแทกหัว ความจำเลยกลับมาเหมือนเดิม โห ง่ายไปมั้ง

[kanda53]

อ่านไป....น้ำตาซึมไป....สงสารแม่นิ่มความปรารถนาสุดท้ายที่ต้องการพบหน้าลูกรักไม่เป็นจริง...
มีแต่คนที่รักและห่วงใยเพียงไม่กี่คนอยู่เคียงข้างในนาทีสุดท้ายของชีวิต....แต่ไม่มีคนที่เป็นแก้วตาดวงใจของแม่อยู่ด้วย
บาปกรรมครั้งนี้ของบอทที่กระทำต่อแม่(ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่)....มันช่างหนักหนาสาหัสหนัก....ต่อไปบอทคงตกนรกทั้งเป็น...
บอทเดินทางชีวิตผิดพลาด...หลงมัวเมาในสิ่งที่ตนไม่เคยพบเจอ...หาผลประโยชน์จากความรักของน้องน้ำ...เห็นแก่ตัว....
ต่อให้ความจำเสื่อม....แต่นี่คือสิ่งที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในจิตใจของบอทและมันออกมาเมื่อบอทไม่มีความรู้สึกรักและผูกพันกับน้องน้ำ
น้องน้ำคงต้องตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่อีกครั้งกับฐานะของบอทในหัวใจ.....คนรักหรือคนเคยรัก...ให้อภัยเพื่อกลับมาเริ่มต้นใหม่หรือ
ให้อภัยเพื่อให้ชาติหน้าจะได้ไม่มีเวรกรรมติดค้างต่อกัน......น้องน้ำที่แสนดียอมเจ็บมานาน...กลัวการตัดสินใจของน้องน้ำจริง ๆ เลย
วายุเป็นเหมือนสายลมที่พัดเข้ามาเพื่อบรรเทาความร้อนในใจ....แม้จะเพิ่งเริ่มต้นแต่ก็มิใช่จะเป็นตัวจริงไม่ได้...หากน้องน้ำเปิดใจ
แต่นั่นล่ะ....ขนาดโตมาด้วยกันมีความผูกพันมากมายเค้ายังซ่อนบางอย่างในใจไว้ได้.....แบบนี้น้องน้ำจะกล้าเชื่อใจใครอีก...
รอดูต่อไป....สนิมเกาะในใจคนอ่านเช่นกัน    

  น้องน้ำ กะ น้อง eiky  
กด + ให้กำลังใจเยอะ ๆ

แสดงความรักคุณพ่อคุณแม่ให้มาก ๆ และตอบแทนพระคุณท่านในวันนี้อย่ารอวันหน้าเพราะมันอาจจะสายเกินไปนะคะ

[~NeMeSiS_PURE~]

เวรกรรม บอทโดนตีหัวจริงด้วยย

แต่ตอนนี้เค้าร้องไห้อ่าาา  เพลงที่เปิดคลอระหว่างอ่านก็ช่างเค้ากันเสียจริง

สงสารแม่บุญช่วย นึกถึงเรื่องราวที่ได้ทำร่วมกันทุกวัน

ภาพเหตุการณ์มันคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำ

[roseen]

คนที่จากไป ก็ไปด้วยความทุกข์กับสิ่งที่ลูกของตัวเองทำ ไม่ได้มาดูหน้าแม่ก่อนสิ้นลมหายใจ
มั่วแต่ระเริงกับแสงสีและมายาของคนบางคนที่มอบความสุขชั่วครั้งชั่วคราว
ลืมแม้กระทั่งคนที่เคยร่วมสุขร่วมทุกข์กันมาอย่างน้ำ ลืมไปแม้กระทั่งรู้ว่าแม่ป่วยอยู่แต่ไม่กลับมาดูแล
ถึงแม้ความจำจะกลับคืนมาแล้วจะชดใช้กับสิ่งที่มันเกิดขึ้นให้มันคืนกลับมาดั่งเดิมได้ยังไง  ละไอ้บอทไอ้คนลืมความจำ
แม๊งๆๆๆๆๆๆถ้ารู้ว่าเอาขวดตีแล้วความจำกลับคืนมาน่าจะตีหัวให้มันแตกตั้งนานแล้ว :m16:แค้นๆๆๆๆๆๆๆๆว่ะ

[taroni]

เศร้ามากกกกกกก 

[Milk]

ถึงเวลาที่บอทต้องเจ็บปวดจากการกระทำของตนเองแล้วใช่มั้ย

แต่อะไรคงไม่เท่ากับที่ไม่ได้ไปดูใจแม่นิ่ม เฮ้อสงสารแม่นิ่ม

รอจนนาทีสุดท้ายบอทก็ยังไม่มา

[ordkrub]

ถ้าความจำกลับมาได้จริงๆ คนที่น่าสงสารและสมเพชที่สุดก็คือบอท ตราบาปถ้ามันถูกจารในใจแล้วก็ไม่มีวันลบเลือน มีแต่เพียงบรรเทาได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น

[som]

พี่อิ๊กหวัดดีครับ อยากต่อเรืองนี้อีกแล้ว พี่อิ๊กจะมาต่อมั๊ยนะวันนี้
พี่อิ๊กครับ มีความสุขวันพ่อนะครับ

[jimmyFG]

รอๆ นะพี่อิ๊ค วันนี้จะมาต่อมั้ย

แบบว่าอยากอ่านตอนเอาคืนบอทให้สาสมเลย

ฮ่าๆ สะใจ รีบๆมานะ งิงิ

[eiky]

บทที่ ๓๙

ปุจฉา มนุษย์เราสิ่งใดหนอที่เป็นใหญ่

"ไม้ เราขอบใจนะสำหรับทุกอย่าง ค่าหมอเดี๋ยวเราใช้คืนให้"

บอทบอกออกมาทั้งที่หมอยังไม่ยอมให้ออกจากโรงพยาบาลแต่เขาดึงสายน้ำเกลือออกจากข้อพับแล้ว ลากร่างดึงสังขารออกจากเตียง พอดีไม้เดินเข้ามาเห็น

"บอท บอทยังไม่หายนะ จะไปไหน"

ไม้ร้องเสียงดังลั่น แต่บอทไม่ได้สนใจฟัง

"ไปหาน้ำ เราจะไปหาน้ำ"

บอทวิ่งออกไปไม่สนใจใครอีกต่อไปแล้ว น้ำเท่านั้น คนแรกที่ผุดขึ้นมาในใจคือน้ำ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เหตุการณ์ทุกอย่างที่มีน้ำอยู่ด้วยมันฉายออกมาแจ่มชัดเหลือเกิน ชัดเสียจนไม่อยากจะมองย้อนเข้าไปดูว่าตนได้ทำร้ายหัวใจของน้ำไว้มากมายเพียงใดทุกหยาดหยดของน้ำตา ทุกความปวดร้าวที่ฉายออกทางแววตา ทำไปได้อย่างไร น้ำ น้ำ

"เราขอโทษ น้ำ"

คร่ำครวญออกมาตรงไปยังหอพัก เห็นข้าวของส่วนตัวของน้ำที่เก็บใส่กล่องไว้อย่างดีแล้วยิ่งใจหาย

"อย่าทิ้งเราไปนะน้ำ อย่าทิ้งเราไปนะ"

ออกจากหอพักตรงไปยังที่ทำงานของน้ำ ด้วยหัวใจที่กำลังแหลกสลาย

"เล็ก กูจำได้แล้ว กูจำได้หมดแล้ว"

แม้สีหน้าของเล็กจะมองด้วยความเหยียดหยัน แต่ก็แฝงด้วยแววตาที่เวทนากับภาพที่เห็น บอทเองก็ร้องออกไป น้ำตาไหลเอ่อนองหน้า เหมือนภูเขาไฟที่อัดแน่นไปด้วยลาวา เมื่อถึงเวลามันก็แตก เก็บไม่อยู่ ความทุกข์โศกที่อัดแน่นมลายออกมากับม่านน้ำตาสิ้นแล้ว

"อ้อ มึงจำได้แล้วเหรอไอ้บอท"

"กูจำได้ทุกอย่าง น้ำ น้ำเสียใจมากใช่ไหม"

"ใช่ น้ำมันเจ็บปวดมากกับสิ่งที่มึงทำ จำได้ก็ดีแล้วล่ะ แต่มาจำได้เอาตอนนี้ น้ำมันจะเหมือนเดิมหรือเปล่ากูไม่รู้ด้วยนะ"

พูดให้คิด บอทเองก็เม้มปากแน่น รู้ดีอยู่แก่ใจว่าน้ำมีคนมาพัวพัน ใจหายหล่นไป น้ำตาตกใน สีหน้าของบอททำให้เล็กจากที่จะรอซ้ำเติมอยู่ถึงกับอ้าปากค้าง ความเจ็บปวดที่หมักหมมในใจมันดันออกมาทางแววตา มันน่าสมเพชเวทนามากกว่าจะไปซ้ำเติม ความเจ็บปวดดวงตานั้นช่างเหมือนกับแววตาของน้ำตอนที่ชอกช้ำใจ แต่ทว่าแววตาของบอทมันเหมือนลูกไก่พลัดหลงจากแม่ ทั้งกลัวทั้งหวั่นไหว

"ถือเป็นกรรมเก่าก็แล้วกันนะบอท มึงรีบกลับบ้านเถอะ ก่อนที่จะสายเกินไปกว่านี้"

เล็กเข้าไปตบบ่าของบอทเบาๆ คอตกลงก้มมองลงพื้นน้ำตาหยดออกมา เล็กเองก็สะท้อนใจเหลือเกิน ตอนแรกกะจะเหยียบให้จมดิน แต่พอได้เห็นแล้วได้แต่อโหสิกรรมให้กันไป บอทตรงไปยังสถานีขนส่งทันที ใจที่ร้อนเผาเป็นไฟทำให้นั่งก็ไม่ได้ ยืนก็ไม่อยู่ กระสับกระส่ายกระวนกระวาย ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแผ่เข้ามาปกคลุมในใจ แม่ไม่สบาย จะเป็นอะไรมากไหม น้ำกลับไปดูให้ ส่วนเราเลวทรามต่ำช้า แม่บังเกิดเกล้าล้มเจ็บ แต่ลูกคนนี้กลับไปหลงระเริงแสงสี หลงไปในกามารมณ์ เจ็บปวดเหลือจะประมาณ นั่งอยู่น้ำตาก็ไหล หายใจก็ยอกอก ทุรนทุรายเหมือนคนกำลังจะขาดใจ แม่จ๋า รอบอทด้วยนะ อย่าเพิ่งด่วนเป็นอะไรไป รอลูกเลวๆคนนี้ด้วย ยิ่งคิดไปหัวใจก็สลาย น้ำตาไหลออกมาไม่มีหยุดหย่อนจนคนที่นั่งข้างๆก็ร้อนใจไปด้วย ถามก็ไม่ตอบ คุยด้วยก็ไม่คุย ทรมานมันเป็นอย่างนี้นี่เอง น้ำรับความรู้สึกนี้มาเพียงลำพัง มาโดยตลอด ส่วนเราอ้างว่าจำไม่ได้แล้วไปเริงร่าอยู่กับบ่อมืดแห่งกิเลส ไม่น่าให้อภัย ไม่ขอให้ยกโทษให้ แต่อยากจะขอโทษจากใจ เราไม่ได้ตั้งใจ เราไม่ได้อยากจะทำ น้ำ

งานศพแม่นิ่มจัดมาสองวันแล้ว น้ำรั้งเอาไว้บอกว่าให้ครบสามวันก่อนค่อยเผา มีหวังเล็กๆในใจว่าใครบางคนจะกลับมา จากวันแรกที่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ทั้งบ้าน ก็เป็นเงียบสงบเหมือนทำใจได้ เปล่าหรอกแค่ร้องจนไม่รู้ว่าจะสรรหาอะไรมาดลใจให้เสียใจร้องไห้ได้ไปมากกว่านี้ วายุเองก็คอยอยู่เคียงข้างช่วยงานอย่างแข็งขัน บางอย่างที่คนในครอบครัวคิดไม่ออกวายุก็เป็นคนตัดสินใจให้ เขาเข้ามาในช่วงที่ถูกจังหวะที่สุด เข้าไปอยู่ในใจของน้ำแล้ว แม้จะไม่ได้รักเท่าบอท แต่คนคนนี้คือคนที่จะพึ่งพาได้ในยามทุกข์ร้อน น้ำเองมีความคิดแบบนี้เข้ามาในใจแวบหนึ่ง ตอนที่ใจดิ่งลงสู่ที่ต่ำ

"กินข้าวกินปลาบ้างนะแม่ อย่าให้ล้มเจ็บไปอีกคนเลย น้ำคงจะตายแทนเอา"

น้ำเดินมาหาแม่บุญช่วยที่นั่งเหม่อลอยอยู่หน้าเตา กำลังคั่วข้าวตอกอยู่ บ่ายแก่มากแล้ว จวนจะถึงเวลาแล้วสินะที่จะพาแม่นิ่มไปส่งสู่สวรรค์ แม่บุญช่วยพยักหน้าน้อยๆ แววตาคลอไปด้วยน้ำตา เส้นเลือดฝอยในดวงตาเหมือนมันแตกตาแดงก่ำด้วยร้องไห้มานาน พ่อถาวรเองก็วุ่นอยู่กับการจัดแจงเรื่องทางวัด หินเองก็ช่วยงานได้เยอะทีเดียว

"น้ำเองก็กินข้าวบ้างนะลูก เดี๋ยวจะไม่สบาย"

"น้ำกินไม่ลง"

ครางออกมาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น รู้นะว่าแม่เสียใจ ตนเองก็เสียใจมากเช่นกัน พยายามแล้วที่จะดึงแม่ให้ขึ้นมาจากหลุมแห่งความโศกาอาดูร จะดึงได้อย่างไรในเมื่อตัวเราเองมันอยู่ลึกกว่าแม่หลายเท่านัก

"น้ำ ถึงเวลาแล้ว มาถือรูปแม่นิ่มหน่อย"

วายุเข้ามาเตือนสติ เพราะผู้เฒ่าผู้แก่เป็นคอยชี้แนะอีกที เกวียนเก่าๆได้จอดเทียบท่าที่หน้าบ้านของแม่นิ่มแล้ว เกวียนหลังนี้ที่ใครๆก็ไม่อยากจะเห็นเพราะคราใดที่ได้เห็นมันหมายถึงต้องมีใครคนใดคนหนึ่งจากไป จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ เสียงพระสวดดังแว่วมาจากบนบ้าน พอสวดเสร็จผู้ชายวัยกลางคนหลายคนก็แบกโลงศพลงมาจากบนบ้าน โลงศพที่ยังประดับประดาอยู่ด้วยฝาแกะสลักติดแก้วระยับอย่างวิจิตร

"แม่นิ่ม มาด้วยกันนะ เดี๋ยวชั้นจะไปส่ง"

แม่บุญช่วยจุดธูปดอกหนึ่งแล้วเอ่ยออกมา น้ำตาไหล

"ไปอยู่เมืองวิมานให้สบายนะแม่นิ่ม อย่าได้ห่วงทางนี้"

น้ำเองสุดจะทนเห็นภาพเหล่านี้ได้ กอดรูปแม่นิ่ไว้แน่นเมินหน้าหนีไปทางอื่น เกวียนถูกผูกด้วยด้ายดิบสีขาวให้ลูกหลานญาติมิตรได้จูงไป น้ำเองรวมถึงคนในบ้านก็แต่งกายในชุดผ้าดิบสีขาวเดินนำหน้าเกวียนไป ไม่มีเสียงคนคุยกัน มีเพียงเสียงของสัปเหร่อที่เอ่ยออกมาเป็นระยะๆเหมือนจะชี้นำทางให้แม่นิ่มตามไปได้ถูก ข้าวตอกถูกโปรยไปตามทาง เหมือนเด็ดเอาดวงใจโปรยไปด้วยก็ไม่ปาน น้ำเองยังคงรักษาอาการไว้ได้อย่างดี ไม่ร้องไห้ แม้ว่าตามันจะเคลือบไปด้วยม่านน้ำตาก็ตาม วายุเองก็กลายเป็นลูกหลานไปแล้ว คนนอกอย่างเขายังมีน้ำใจ แล้วลูกในครรภ์ล่ะไปไหน จะรู้ไหมว่าแม่ไม่อยู่แล้ว จะรู้ไหมว่าไม่มีแม่นิ่มอีกแล้ว

รถโดยสารประจำทางจอดที่หน้าอำเภอตอนเกือบสี่โมงครึ่ง บอทรีบก้าวลงจากรถด้วยหัวใจที่ล่องลอยไปไหนเสียแล้ว เขาบอกรถเครื่องที่คอยรับคนไปส่งตามหมู่บ้านว่าจุดหมายของเขาคือที่ใด ก้าวขาขึ้นรถได้ก็เร่งให้เขาออกรถทันที

"ไปบ้านนั้นเหรอไอ้หนุ่ม มีงานเผาผีนี่วันนี้"

ไม่อยากจะได้ยิน ไม่อยากรับฟัง มันจะไม่เป็นความจริง ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่ใจมันบ้าคิดไปก่อนหน้านี้ ไม่เชื่อ ไม่มีทาง บอทเร่งเขาให้ขับเร็วกว่าเดิม จิตใจร้อนรนเหลือเกินเพลิงที่อยู่ในใจมันกำลังเผาไหม้อยู่ รู้สึกว่าหนทางเก้ากิโลเมตรจากตัวอำเภอเข้าไปในหมู่บ้านมันช่างยาวไกลเสียเหลือเกิน พอรถจอดที่หน้าบ้านของตัวเองบอทก็รีบควักเงินจ่ายเขาไป ใจหาย ใจร่วงหล่นลงพื้น

"แม่ แม่ บอทมาแล้ว แม่"

ร้องเรียกที่ใต้ถุนบ้านที่มีผู้คนที่เตรียมงานคอยพวกที่ไปส่งศพอยู่ แต่บอทไม่ได้สนใจมอง วิ่งขึ้นไปบนบ้านก็เข่าทรุดหมดแรง เพราะสิ่งที่อยู่บนบ้านมันคือร่องรอยของการจัดงาน กระถางธูป โต๊ะหมู่บูชาที่เหมือนเคยเห็นที่วัด

"แม่ แม่ไปไหน แม่ บอทมาแล้ว"

ร้องออกมา คลานไปทั่วบริเวณบ้านเหมือนคนสิ้นไร้เรี่ยวแรง

"มาแล้วเหรอไอ้บอท เขาเอาแม่มึงไปส่งแล้ว"

ยายสาที่มาช่วยงานแต่แกไม่ได้ไปส่งด้วย เพราะคอยจัดแจงงานที่บ้าน เพราะคืนนี้ต้องให้พระมาสวดอีกคืนเอ่ยขึ้น พอเห็นหน้าบอทแล้วก็ใจหาย เพราะบนหัวยังพันอยู่ด้วยผ้าขาวมีเลือดซึมออกมาเป็นจุดๆ

"รีบไปเถอะมึง"

ยายสาบอกเอามือตบอก

"ไปไหน แม่ เอาแม่ผมไปไหน แม่"

เหมือนคนสิ้นแล้วซึ่งสติ บอทวิ่งลงจากบนบ้าน วิ่งตามรอยข้าวตอกไปที่วัดไม่สวมรองเท้า ไม่มีเวลาจะมาใส่ใจ ไม่ได้สนใจ ใจมันอยู่ที่วัดแล้ว ร้องโหวกเหวกโวยวายดังไปตามทาง สิ้นแล้วหัวใจ หมดแล้วดวงใจ แหลกแล้วพลังแห่งใจ แม่จ๋า

โลงศพของแม่นิ่มหลังจากที่แกะของประดับตกแต่งโลงศพภายนอกออกไปแล้ววางอยู่บนเชิงตะกอน ไม้กระดานตีเป็นโลงให้พอใส่ร่างลงไปได้ น้ำกับครอบครัวยืนอยู่ข้างบนเมรุกอดกันร้องไห้อยู่

"ล้างหน้าศพหน่อยพ่อถา"

สัปเหร่อบอกแล้วเอามีดเฉาะลูกมะพร้าวอ่อนมาให้พ่อถาวรถือไว้ในมือ เป็นครั้งแรกที่เห็นพ่อถาวรมือสั่นกับสิ่งที่จะลงมือทำ

"หลับให้สบายนะแม่นิ่ม"

"อย่าได้ห่วงคนทางนี้นะแม่นิ่ม อย่าได้ห่วง ชั้นจะดูให้ ไปสู่สุคติเถิดนะ"

แม่บุญช่วยเองก็สุดที่จะทานทนร่ำไห้อยู่ แต่พ่อถาวรดึงตัวออกมาเพราะกลัวว่าน้ำตาจะไปโดนศพถือว่าเป็นเรื่องไม่ดี

"แม่นิ่ม หลับให้สบายนะ น้ำรักแม่นิ่มเสมอนะ"

พูดไม่เป็นคำน้ำตาจากที่แห้งเหือดไปในตอนครึ่งวันแรกมันหลั่งไหลออกมาอีกครา วายุเองต้องดึงตัวของน้ำออกมาหินเองก็กอดขาพ่อกับแม่อยู่ เสียงสะอื้นคร่ำครวญดังไปทั่วบริเวณหลังวัด บรรยากาศยิ่งทวีความเศร้าโศกไปทุกขณะ

"นี่ล่ะหนาโยม มนุษย์เรา มีเกิดแก่เจ็บตายเป็นของธรรมดา อนิจัง สังขารไม่เที่ยงดอก"

พระท่านเอ่ยขึ้นเพราะคงทนเห็นความน่าเวทนาไม่ไหว พอถึงเวลาก็ลงไปยืนออกันอยู่เบื้องล่างปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสัปเหร่อไป

"แม่ แม่ อย่าเพิ่ง แม่บอทมาแล้ว"

เสียงร้องดังมาจากทางหลังวัด มีร่างของคนๆหนึ่งวิ่งมาเหมือนหนีใครมา พอน้ำหันไปเห็นก็เซไปด้านหลัง วายุประคองร่างไว้

"แม่"

โถมนุษย์ บอทร้องออกมาเสียงดังวิ่งขึ้นไปบนเมรุโผเข้ากอดโลงที่ยัดเข้าไปในเตาเผาแล้วครึ่งหนึ่ง

"แม่จ๋า แม่ ทำไมไม่รอบอท แม่ ทำไมทิ้งบอทไป แล้วบอทจะอยู่กับใคร แม่"

ชาวบ้านที่มาช่วยงานศพจากที่ตอนแรกซุบซิบนินทากันอยู่ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปไหนไม่ยอมมาเหลียวแล พอเห็นสภาพแล้วน้ำตาไหลกันไปตามๆกัน

"บอท"

น้ำครางออกมา อยากวิ่งเข้าไปกอดไว้เหลือเกิน แต่ก็เดินไม่ออกก้าวไม่ได้เหมือนโดนคำสาปให้แข็งนิ่งน้ำตาไหลอยู่

"แม่ ทำไม แม่ ตื่นๆ ตื่นมาหาบอท บอทมาแล้ว แม่"

"พอได้แล้วไอ้บอท มันถึงเวลาแล้ว"

สัปเหร่อพยักหน้าให้ชายหนุ่มที่อยู่บรเวณนั้นมาดึงตัวออกไป ชายหนุ่มร่างกำยำถึงสามคนมาดึงตัวบอทเขาถึงสิ้นแรงดิ้น ที่สิ้นแรงดิ้นเพราะถูกกดร่างไว้กับพื้นดิน หน้าถูไถอยู่กับพื้นนั้น น่าเวทนายิ่งนัก

"แม่ แม่ แม่"

เสียงสะอื้นไห้คร่ำครวญ ร่างของชายหนุ่มนอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่พื้นหน้าตาฉายความเจ็บปวดออกมาอย่างยากจะบรรยาย แววตามองไม่เห็นเพราะมันเนืองนองไปด้วยม่านของน้ำตา เสียงร้องหวยหวนร้องเรียกมารดาก้องดังแว่วเข้าไปเสียดใจของทุกคน ไม่มีใครจะทนยืนดูอยู่ได้

"บอท"

พ่อถาวรเดินเข้าไปเอามือแตะบ่าของบอท

"พ่อถา ทำไม ทำไม ผมมาไม่ทัน แม่ไม่รอ แม่"

"มึงมัวไปทำอะไรอยู่ แม่นิ่มเขารอมึงไม่ไหว"

"ผมมันเลว ผมมันเลว แม่จ๋า แม่ แม่อย่าเพิ่งไป แม่"

ตะวันรอนลาลับจากขอบฟ้า หมู่นกกาบินวกเวียนกลับรัง มีเสียงหนึ่งเสียงร้องที่แว่วดัง กึกก้องสั่งไปทั่วฟ้าปฐพี หนึ่งเสียงร้าวรวดปวดใจนัก คนฟูมฟักรักถนอมมาด่วนหาย อยากจะร้องเสียให้เลือดหมดทั้งกาย ก็ไม่คลายความโศกอัดแน่นใจ แม่จ๋าลูกมาช้าลูกขอโทษ ลูกมันโฉดหลงไหลในไฟหมอง หันหลังกลับมาน้ำตานอง กลับมามองแม่ไม่อยู่แสนช้ำใจ แม่จ๋าหน้าของแม่ลูกไม่เห็น ร้อนหรือเย็นลูกไม่รู้แสนเหลวไหล แม่คงเจ็บลูกนั้นก็แสนไกล ปวดดวงใจดังไฟเผาร้อนอุรา จะกอดไม้ฝาโลงไม่ให้ไป แต่ดวงไฟเผาไหม้ไม่คอยท่า กาลเวลาหมุนไปใจโรยรา เจ็บยอกตาแปลบปลาบเข้ากลางใจ เจ็บเจ็บกดอยู่ในใจไหม้ชอกช้ำ เจ็บเจ็บดันอยู่ในอกไม่ยอมหาย เจ็บเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งกาย เจ็บเจียนตายก็ไม่เท่าเขาไม่รอ

น้ำเดินหนีไปแล้ว เกลียดชังชายคนนี้ แม้แวบแรกที่เห็นจะดีใจ สภาพภายนอกของเขาน่าเวทนายิ่งนัก ผ้าที่พันอยู่รอบหัวอยากจะเข้าไปกอด ถามว่าเป็นอะไรมา เจ็บมากไหม แต่ก็ทำใจไม่ได้ ให้เจ็บเสียบ้าง เจ็บอย่างที่คนอื่นเขาเจ็บ

"พาเรากลับบ้านหน่อยวา"

น้ำครางออกมาเกาะแขนของวายุไว้แน่น สายตาไม่วางตาจากร่างของบอทที่เกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นดินหน้าเมรุ

"ไหวไหมน้ำ"

วายุเอ่ยถาม น้ำเสียงเครียดมากเช่นกัน ไม่ใช่คนโง่ที่จะมองอะไรไม่ออกเลย ตัวจริงของเขามาแล้ว คนที่น้ำรักหมดทั้งใจ

"ไหวเราไหว"

น้ำตายังคลอตาอยู่ น้ำเมินหน้าหนี แม่บุญช่วยเดินไปนั่งลงข้างๆพ่อถาวร

"บอท ทำใจเสียเถิด แม่เขาไปสบายแล้ว"

เวทนาสงสารขึ้นมาจับใจ

"แม่บุญ ผมมันเลว ผมไม่มาดูใจแม่ ผมเลวมากใช่ไหม"

เอาหน้าซุกลงกับพื้นดินเหมือนจะอ้อนวอนพระแม่ธรณีให้เมตตาสงสาร อย่าเพิ่งพาแม่ไปไหนเลย ลูกชั่วคนนี้ยังไม่ได้แทนคุณ แม่ยังไม่ได้เห็นชายผ้าเหลืองเลย วอนแม่พระธรณีคืนแม่มาก่อนได้ไหม ลูกเลวคนนี้ยังไม่ได้แทนค่าน้ำนมเลยสักหยาดหยดเดียวน้ำตาที่ไหลหลั่งลงนองพื้นอาบสองแก้ม มันไหลออกมาจากใจส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจของชายที่กำลังสูญเสียดวงวิญญาณไปหน้าลานดินหน้าเมรุนี้

"อย่าพูดแบบนี้สิลูก เรามาไม่ทัน ถือว่าไม่มีบุญได้เอ่ยคำลา แต่อย่างน้อยก็ยังมา"

"ผมเสียใจ แม่บุญ ผมเสียใจ แม่ แม่ผมขอโทษ"

ไม่มีเสียงใดออกจากปากของใครอีก ต่างคนต่างร้องไห้สะอึกสะอื้น บอทเองเหมือนคนเสียสติ แม่่บุญช่วยเองก็นั่งอยู่เป็นเพื่อนพยายามดึงตัวขึ้นแต่บอทไม่ยอม จนแม่บุญช่วยกับพ่อถาวรต้องกลับไปเตรียมงานต่อ เหลือเพียงหินที่อยู่เป็นเพื่อน จากตะวันรอนเป็นค่ำ จากค่ำเป็นมืด สัปเหร่อไปจากบริเวณนั้นแล้ว ไม่มีใครเหลือ มีเพียงร่างของบอทที่นอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ เสียงหวยหวนแว่วดังก้องไปทั่วบริเวณวัด ได้ยินแล้วได้แต่เม้มปากแน่นสงสารจับใจ

"โยม ลุกเสียเถิด ต่อให้โยมร้องไห้จนขาดใจตายตามแม่นิ่มไป แม่นิ่มก็ไม่คืนมาดอก ถือว่าหมดเวรหมดกรรมกันเสียนะ คนอยู่ข้างหลังอย่างเราต้องรับกรรมชดใช้กรรมต่อไป แม่นิ่มเขาหมดเวรหมดกรรมแล้ว อย่าเศร้าโศกให้มันมากนักเลย นับจากนี้ก็หมั่นทำดีถือว่าทำเป็นบุญให้แม่นิ่มเสียสิ เขาจะได้ไปอย่างไม่ต้องกังวล"

พระท่าทนเห็นสภาพไม่ไหวเดินมายืนอยู่ต่อหน้า บอทเองก้มลงกราบ พอร้องไห้มากๆเข้าก็เหมือนว่าน้ำตามันหมด เสียใจยอกใจอยู่ก็จริงแต่แม่ก็ไม่มีวันหวนกลับคืนมา

คนเรานี่ก็แปลก เวลาอยู่ต่อหน้าบางคนไม่กล้าแสดงความรักออกมา ให้ความอายหรืออะไรบางอย่างมันมาบดบังคำที่อยากจะพูดอยากจะเอ่ย แต่พอเวลาไม่มีคนคนนั้นให้เอ่ยคำเหล่านี้แล้วก็ร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอนฟ้าดินให้เมตตา อนิจา เช่นกันกับคนที่เขารัก ยามเขารักกลับมองไม่เห็น ไม่สนใจเขาเสีย ทำอะไรไม่ได้รักษาน้ำใจกัน แต่เวลาสูญเสียเขาไปแล้ว อ้อนวอนพร่ำเพ้อถึงเรื่องวันวาน เพียงแต่หวังว่าเขาจะกลับคืนมา เพื่ออะไรหนอ เวลาเขารักก็ไม่สนใจเขา เวลาเขาหมดรักแล้วท่านจะไปเรียกเอาอะไรจากเขา ใจคนเรามันอ่อนไหวเปราะบางยิ่งนัก รักมากก็หมดได้ ใจของเขาที่ดีๆอยู่ท่านเองสินะที่ทำให้มันเป็นสนิมกัดกินใจ จนเขาไม่อาจจะคืนมา

วิสัชนา อันมนุษย์นั้นสิ่งที่เป็นใหญ่คือใจ ใจเราควบคุมทุกสิ่งอย่างในร่างกาย ความคิด การกระทำ คำพูด เช่นนั้นแล


ปล รีบลงแล้วรีบไป กลัวโดนรุม อิอิ


มอบพิเศษให้ แซมซั่นดอลน้า รู้สึกว่าเคยมอบให้แล้วอ่ะ แต่ผมเรียกคุณว่าคุณแม่บ้าน อิอิ อันเดียวกันไหม เพราะเห็นเขียนข้างล่างว่า รับแม่บ้านร้อนสักที่ไหม อิอิ


  :L2:ขอบคุณทุกความห่วงใยนะครับ ขอบคุณจากใจ

[knightofbabylon]

จากใจจริงคุณอิ๊ก เหมือนจะสงสารบอทนะ แต่เฉยๆน่ะ
ตอนแรกคิดอยากจะหัวเราะเยาะซ้ำเติม แต่ก็ไม่ทำ ทำไม่ลง
รอดูผลที่บอทควรได้รับบ้างดีกว่า
 

[jimmyFG]

ขอกอดพี่อิ๊คงามๆๆ

แถมหอมด้วย 555

ดีใจมาต่อแล้วๆๆ

T^T

[som]

เฮียอิ๊กหวัดดีคับ
กลายเป็นด่ามันไม่ลงเลย  
ที่จริงก็ไม่ใช้ตัวจริงของมันตัวก่อนหน้า
แต่การกระทำของมันคือสิ่งที่อยู่ในใจตลอดมาได้ระบายออก
พอตอนนี้ตัวจริงกลับมา  
ใว้ค่อยเม้นต์ตอนต่อไปดีกว่า  จะได้รู้ว่าทิศทางเป็นอย่างไรกันแน่

[WhatLoveIs]

T__________T

พูดไม่ออก ความรู้สึกมันผสมกันไปหมด
อึดอัด สงสาร เสียใจ

 

[TanyaPuech]

 

ตอนนี้ทั้งสงสาร อึดอัด  น้ำตาจะไหล

หึหึ
แต่สำหรับ"บอท"ถ้าบอกว่า"สมน้ำหน้า"จะใจร้ายไปไหม

บอทมึงอ่ะเหมาะกะนังไม้แร่ะหล่ะ

[zombi]

คุณอิ๊ก ซาดิส เหมือนกันนะนี่  ให้บอทความจำกลับมาตอนนี้
ตอนนี้แม่จากไกลแล้ว
ตอนที่ความอดทนของน้ำเกือบไม่เหลือแล้ว
แต่หวังว่ายังไม่สายเกินไป