:: ไม่เกรียนที่ 21 :: Smog’s POV
“แม่ทำอย่างนั้นทำไมน่ะครับ?”
ผมถามผู้เป็นมารดาทันทีหลังจากเราเข้ามาในตัวบ้าน
“ทำอะไร? เปิดเผยความจริงน่ะเหรอ?”
แม่ละแขนออกจากการเกาะกุมของผม เชิดใบหน้างดงามสมวัยขึ้นและเอามือกอดอก
ผมถอนหายใจ
“ใช่ครับ.. แม่ทำเพื่ออะไร..”
“ยังจะมาถาม ก็ทำเพื่อแกน่ะสิยะ นี่พอรู้ตัวตนที่แท้จริงของพ่อๆมันแล้ว แกยังจะไปนิยมชมชอบ เคารพนับถืออีกหรือไง?”
แม่ผมตวาด
“แม่ครับ แม่ไปเอามาจากไหน” ผมถามอย่างเคลือบแคลงใจ
แม่เหมือนเตรียมคำตอบไว้อยู่แล้ว ท่านเดินไปหยิบแฟ้มบนโต๊ะมายื่นให้ผม
“คุณสุรศักดิ์เป็นนักสืบเอกชนมือหนึ่งที่ไว้ใจได้ ประวัติชีวิตของสองคนนี้ แม่รู้หมดแล้ว วัดได้จากครอบครัว ผลการเรียน ข้อสังเกตจากคณาจารย์และอีกมากมาย ส่วนชีวิตรักอัน.. จะพูดว่ายังไงล่ะ อันผิดธรรมชาติของพวกนี้ ตาคนนั้นน่ะ คนที่เป็นนักเขียนก็เขียนขึ้นมาเองด้วย”
แม่ผมพูดด้วยท่าทีรังเกียจ
“น่าอายจริงๆ แม่ไม่อยากอ่านหรอกนะ แค่คิดก็..”
ท่านทำท่าขนลุก ก่อนจะเสริม “แต่สองคนนั้นทำอะไรไม่ดีๆบ้าง แม่ให้คุณสุรศักดิ์ลิสต์มาให้หมดแล้ว รายละเอียดก็อยู่ในแฟ้มนั่นแหละ รับรองความจริงโดยนักสืบของแม่”
ผมรับแฟ้มมาพลิกดูรายละเอียดต่างๆ มีทั้งแบบที่เป็นทางการ อย่างผลการเรียน ซึ่งตกต่ำมากๆในกรณีของนายกรกฎ สิริรัตน์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 รวมไปถึงคำสั่งพักการเรียนเนื่องจากการทะเลาะวิวาทและยาเสพติด ส่วนที่ไม่เป็นทางการ ก็เป็นรายละเอียด(ในด้านที่ร้ายๆ)ที่อ้างว่ามาจากหนังสือซึ่งเขียนโดยคุณกรกฎ สิริรัตน์ หรือพ่อน่ารักเอง
ผมมองเอกสารพวกนั้นผ่านๆและปิดแฟ้ม..
“ไงล่ะ?”
แม่ผมจ้อง “คิดไม่ถึงล่ะสิ แม่ก็บอกแกแล้วไง พวกนี้มันไม่ใช่คนดีจริงอย่างที่แกกับพ่อของแกคิดหรอก”
ผมถอนหายใจอีกรอบ..
“ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ถ้าผมอยากจะหาความเลวของเขาให้ได้ละก็ ผมก็คงหาเรื่องที่เป็นปัจจุบันกว่านี้ ไม่ใช่เรื่องที่ผ่านไปแล้วจบไปแล้วเป็นสิบปีครับแม่ แล้วผมยังต้องรู้เหตุผลด้วย ว่าทำไมเขาถึงเป็นอย่างนั้น ทำอย่างนั้น ผมไม่อยากมองอะไรตื้นๆ”
“ตาหมอก พูดแบบนี้ได้ยังไง!”
“แม่ครับ ผมขอโทษ แต่แม่ทำอย่างนี้ได้ยังไง ไม่ว่าจะเพื่อจุดมุ่งหมายอะไร นี่มันละเมิดสิทธิมนุษยชน แม่ทำไม่ได้นะครับ หรือแม่แค่เห็นว่าพวกเขาเป็นเกย์ แม่ถึงไปรังแกเขาได้ครับ”
“ฉันไม่ได้รังแก”
“นี่แหละครับที่เรียกว่ารังแก” ผมบอกอย่างอดทน ประสานมือ..
“ที่ผ่านมาเขาจะทำอะไรก็แล้วแต่ ทว่า ณ วันนี้ เขาไม่ได้ทำอะไรให้เราเดือดร้อนสักนิด ผมแค่เป็นเพื่อนกับลูกเขา แม่ทำแบบนี้ไม่ได้ ผมรักแม่มาก แล้วแม่รู้ไหม? ว่าผมทรมานใจที่เพื่อนผมสบถคำหยาบคายใส่แม่เพราะแม่ไปว่าร้ายพ่อของเขา”
ผมก้มหน้านิ่ง ไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไงดี..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมแจ้งประมาณเวลาการแสดงให้พ่อกับแม่ทราบและขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่งมาที่โรงเรียนในเวลาก่อนห้าโมงนิดหน่อย
หลังจากนั่งรอไม่นานก็เห็นรถกระบะสีบรอนซ์ของครอบครัวไอดิลแล่นเข้ามาสู่ที่จอดรถภายในโรงเรียน
ผมกล่าวขอโทษขอโพยต่อหน้าผู้ใหญ่ในครอบครัวไอดิลเมื่อพวกเขาลงมาจากรถ
และการที่พ่อหล่อบอกว่าไม่เป็นไรนั้น.. มันแทบจะเป็นเครื่องปลอบประโลมใจเพียงอย่างเดียว ท่ามกลางสายตาโศกเศร้าเจ็บปวดของพ่อน่ารักที่มองมายังผม ..มองอย่างร้องขอ..
ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่แม่พูดเป็นความจริง
ทว่า..ไอดิล คงไม่รู้ และพ่อน่ารักก็คงมีเหตุผล ที่ไม่อยากให้ลูกชายรู้
สิ่งที่ไอดิลเล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับพ่อน่ารักในแง่มุมของอดีตนั้น.. แตกต่างจากรายละเอียดในแฟ้มของคุณสุรศักดิ์อย่างสิ้นเชิง..
ไอดิลลงมาจากรถในที่สุด พร้อมด้วยเด็กสาวที่แต่งตัวน่ารักอีกคน
เดี๋ยวก่อน.. นั่นมันในฝันนี่หว่า
ในช่วงเวลาที่วุ่นวายใจ ผมแอบคิดอัศจรรย์ใจเงียบๆ ว่าที่จริงแล้ว ฝันก็เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งนี่หว่า
ที่ผ่านมาผมไม่เห็นว่าเป็นอย่างนั้นเลย อาจเพราะความห้าวห่าม เพราะการแต่งตัว เพราะการพูดจาที่บดบังคุณสมบัตินี้เอาไว้เสียจนมิด
บางที… วันนี้พี่หมออาจจะได้เห็นสิ่งเดียวกับที่ผมกำลังเห็นนี้หลังจากฝันเสียมารยาทใส่พี่หมอมาหลายครั้งหลายหน
ที่สุดผมก็ละสายตาจากฝัน มองไปยังคนที่ผมแทบจะไม่กล้าสู้หน้าที่สุด..
ไอดิล..
ไอดิลสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์สีซีด คลุมทับด้วยเสื้อเชิ๊ตสีน้ำตาล
สีหน้าและแววตาของเด็กผู้ชายที่ผมหลงรักตั้งแต่แรกเห็นหน้า ไม่ได้แตกต่างไปจากพ่อน่ารักของเขา
เจ็บปวด..ทว่าสงบนิ่ง..
เรายกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ในครอบครัว ก่อนเดินไปรายงานตัวในนามชมรมตามคำประกาศของอาจารย์กุสุมา
และท่าทีของไอดิลที่มีต่อผมหลังจากนั้น.. ก็ไม่ได้ผิดความคาดหมายเท่าไหร่นัก
มันไม่ค่อยมองหน้า ไม่ค่อยพูดด้วยและรักษาระยะห่าง
ทั้งนี้ ผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นเด็กขี้งอน เอาแต่ใจหรือไร้เหตุผล
เพราะถ้าเป็นผม ผมก็คงเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนพูดอะไรทำนองนี้เช่นกัน
อะไร..ที่มันกำลังพูดกับผม
“มึงก็เห็นแล้วนี่ ว่าชีวิตคู่เกย์ มันจะต้องเจอกับอะไร ใครจะสนว่าทำไมมึงถึงรัก ตราบเท่าที่คนที่มึงรักเป็นเพศชายเหมือนกับมึง ยังไงมึงก็ต้องถูกเรียกว่าเป็นเกย์ หรือถ้ามึงเถียงว่ามึงก็ยังชอบผู้หญิง เห็นผู้หญิงเซ็กส์ซี่ เขาก็จะหาว่ามึงเป็นไบ เท่านั้นเอง โลกนี้น่ะ มีการแบ่งประเภทอยู่เสมอนั่นแหละ มึงหลีกหนีไม่พ้น มึงจะเถียงจนคอเป็นเอ็นยังไงก็ไม่มีใครเข้าใจมึงหรอก”
ครับ..
ผมยอมรับ หลักๆก็เป็นความจริง
แต่ก็อีกนั่นแหละ.. ใช่ว่าผมจะสนเรื่องนั้น
“กูไม่สน..ว่าคนอื่นบอกว่ากูเป็นอะไร ตราบเท่าที่มึงบอกว่ากูเป็น…คนที่มึงรัก”
ไอดิลที่ก้มหน้าอยู่ เงยขึ้นมาสบตาผมในที่สุด
ผมยืนกอดอก พิงกำแพงระเบียงชั้นสองหน้าห้องโสตทัศนูปกรณ์อยู่เหมือนเดิม ประสานสายตากลับไป
อยากให้คนตรงหน้ารู้..ว่าผมมั่นใจทุกถ้อยคำ
ไอดิลเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่คำพูดไม่หลุดออกมา
ผมยิ้มบางๆ ขยับไปเอามือแตะไหล่ ก้มหน้าลงนิดหนึ่ง เพื่อให้ตรงกับหน้าไอดิลซึ่งตัวเตี้ยกว่าผม
“ไม่เป็นไร มึงยังเด็ก กูรอได้”
“แหม มึงก็อายุเท่ากูไม่ใช่รึไง!?”
มันแว๊ดออกมาอย่างหมั่นไส้ และนั่นทำให้ผมหัวเราะ
“ตัดสินจากความสูงน่ะ”
“ไอ้..” ไอดิลพยายามจะด่า แต่ผมกดนิ้วโป้งลงบนปากนั้น
“อย่าด่า” ผมเตือน
“เพราะเวลามึงทำอย่างนั้นทีไร กูอยากจูบมากขึ้นทุกที”
…
…..
“เชี้ย..”
ยังอุตส่าห์มีเสียงลอดมาจากนิ้วโป้งผม ถึงแม้จะแผ่วเบามากก็ตาม
ผมส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ได้พูดคำประจำตัวสักวันนี่จะทนไม่ได้รึไง”
ผมไล้นิ้วโป้งไปตามรูปปากเรียวนั้นเบาๆ..
ดวงตาเรายังคงสบกัน มือไอดิลยกขึ้นมาเกาะกุมมือซุกซนของผมเอาไว้
..
ผมยิ้มอบอุ่นใจ
อย่างน้อยก็ก่อนที่มันจะใช้ฟันงับนิ้วโป้งผม
“เฮ้ย!”
แม้จะตกใจ แต่ผมก็ปล่อยให้มันงับ
และการไม่ชักมือกลับของผมก็ทำให้ใบหน้าไอดิลขึ้นสี จนต้องค่อยๆอ้าปากปล่อยมือผม
แต่ผมเลือกที่จะไล้มือจากปาก ลงมาทาบไว้ที่อกข้างซ้ายของคนตรงหน้า
..หวังจะให้คำพูดมากมายที่พรั่งพรูอยู่ในนั้นส่งมาถึงใจผม ..ให้ผมได้ยินด้วย
..innocent and tenderly true..
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ได้มองกันอยู่อย่างนั้น..
ที่มือผมแตะค้างไว้อย่างนั้น..
บางทีอาจจะเป็นวัน..เป็นเดือน..เป็นปี..
หรืออาจเพียงแค่ไม่กี่วินาที..
“เอามือออกได้แล้ว..”
ไอดิลบอกเบาๆ
ผมพยักหน้ายอม ค่อยๆ เอามือออก
.
.
“แหมๆ สัมผัสหัวใจ มึงได้ยินอะไรมั่งล่ะหมอก?”
เสียงถามกลั้วหัวเราะดังมาจากหน้าห้องโสต ฝันยืนพิงกรอบประตูอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ผมยิ้มกว้าง “ได้ยินมันบอกรั.. เย้ย”
ไอดิลทุบผมดังอั๊ก พร้อมพ่นคำประจำตัว “เชี้ย!”
ก่อนจะเดินลิ่วๆ หนีไป
“ฮ่ะๆ อย่าพูดนะหมอก ไอดิลมันเขิน”
ฝันหัวเราะไล่หลัง ก่อนที่เราสองคนจะรีบสาวเท้าตามไอดิลไป
เราเดินมาหยุดที่ห้องชมรม ส.ว.ม.
หมายใจจะนั่งพักรอ ก่อนจะถึงกำหนดการพิธีเปิด ซึ่งเป็นเวลาหกโมงเย็น
“มีเวลาอีกเกือบชั่วโมง เราจะทำอะไรกันดี”
ฝันถาม
“พวกมึงจะรวมหัวกันทำอะไรก็ทำไปเหอะ กูจะรีบทำการบ้านอาจารย์กุสุมา”
ไอดิลตอบห้วนๆ มันคงยังเขินอยู่
“การบ้านอะไรวะ สั่งแล้วเหรอ?”
ผมถามงงๆ
“นั่นดิ กูไม่เห็นรู้เรื่อง”
ฝันเห็นด้วย
“พวกมึงก็ไปแหกตาดูในเฟซบุ๊คดิ”
ไอดิลว่า แล้วจับปากและกระดาษ หลับตาทำสมาธิไม่กี่นาทีแล้วลงมือเขียน
ฝันมองหน้าผมงงๆ แล้วหันไปมองไอดิล
“ว่าแต่การบ้านอะไรล่ะ? มึงเขียนอะไรอยู่?”
…ไอดิลนิ่งไปประเดี๋ยวหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงหนักๆ
“เรียงความเรื่องพ่อ”
……
…………
ผมกับฝันมองหน้ากัน เราต่างไร้คำพูด
แม้แต่ฝันเอง ก็มีสีหน้าเศร้าๆ..
ในห้องนี้..เราสามคน..มีผมเพียงคนเดียวที่มีทั้งพ่อและแม่ ผมคนเดียวมาจากครอบครัวที่สมบูรณ์ปกติ..
จนเมื่ออีกห้านาทีจะหกโมงนั่นแหละ ไอดิลจึงวางปากกาลง
“กูใส่เรียงความไว้ในลิ้นชัก พวกมึงจะเอาไปส่งเมื่อไหร่ก็ฝากของกูไปด้วยแล้วกัน”
ในฝันพยักหน้ารับ
ผมเดินเข้าไปหาและยื่นบางสิ่งให้ไอดิล
“หนังสือเรื่องลุงแอร์กับลุงนนท์”
“อ่อ” ไอดิลพยักหน้า รับหนังสือมา
“กูอ่านจบแล้ว มึงจะได้เอาไปคืนให้พ่อสักที เดี๋ยวพ่อมึงดุ”
ไอดิลพยักหน้าอีกครั้ง ผมจึงเสริมอย่างจริงใจ
“พ่อมึงเขียนน่ารักมาก ทำให้กูยิ้มแทบทุกตอน ฝากบอกเขาด้วย”
ไอดิลยิ้มขอบคุณ ก่อนจะเอาหนังสือใส่กระเป๋า
“พวกเราลงไปข้างล่างกันเถอะ ใกล้เวลาแล้ว”
.
.
เราสามคนปิดล็อคห้องชมรมและเดินลงบันไดมาชั้นล่าง
“กี่โมงแล้วนะบาส ดูกำหนดการให้พี่ที”
.
.
“เสียงคุ้นๆ ดังมาใกล้ๆกัน ฝันหยุดเดินทันที จนผมชนเข้าให้
“เฮ้ย โทษทีฝัน”
“อ้าว.. พวกคุณ”
พี่หมอกับชายหนุ่มชื่อบาสเดินมาเจอกับเรา
“เอ่อ.. สวัสดีครับคุณหมอ”
ผมทักทาย ไอดิลเองก็ยกมือไหว้ “สวัสดีครับคุณพี่หมอ”
มีเพียงฝันที่เม้มปาก ไม่พูดอะไร
ผมกับไอดิลมองหน้ากัน จดหมายน้อยเต็มกล่องที่พี่หมอเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานเป็นสิ่งที่เรายังไม่ได้บอกเพื่อนสาว
“ขอโทษด้วย กำลังคุยธุระกันรึเปล่า พี่เดินทะเล่อทะล่ามารบกวน?”
พี่หมอกล่าวกับผม แต่ตายังคงมองฝันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไม่หรอกครับพี่หมอ นี่มันโรงเรียน ไม่ใช่ที่ส่วนตัวนี่นา” ชายหนุ่มชื่อบาสนั่นบอกมา
ไอ้ฝันจึงถลึงตาใส่
“ค่ะ ไม่ได้รบกวนอะไรหรอก” มันมองหน้าพี่หมอ
“คุณหมอทำอะไรก็ไม่ผิด ถึงแม้บางอย่างจะดูขัดๆ ขาดความน่านับถือไปบ้าง”
พี่หมอประสานสายตา ยิ้มน้อยๆ
“บางอย่าง..? เช่น..?”
ไอ้ฝันยักไหล่
“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรื่องของรสนิยม เรื่องของความชอบ เรื่องหัวใจ ใครจะไปว่าอะไรได้ ถึงแม้คุณหมอจะชอบกินเด็ก”
“ไอ้ฝัน!”
ไอดิลจับแขนฝันแน่นพร้อมทั้งตวาด แต่ในฝันสะบัดแขนออก ยังคงทำหน้าตาเอาเรื่องเหมือนเดิม
ทว่า พี่หมอโอเพียงแต่หัวเราะ หันไปมองหน้าชายหนุ่มบาสที่งงเป็นไก่ตาแตกก่อนจะค่อยๆเดินมาหาฝัน
“ก็ใช่.. มันไม่ผิดอะไรสักหน่อยที่พี่จะชอบเด็ก”
พี่หมอเดินมาตรงหน้าเรื่อยๆ ฝันก็ก้าวถอยหลังๆเรื่อยๆ ดูเหมือนชักไม่เข้าใจและเสียความมั่นใจว่าพี่หมอจะรุกเข้ามาทำไม จนเมื่อหลังมันถอยไปจนติดแนวกำแพงตึกเรียน พี่มือจึงยกมือขึ้นยันกำแพงไว้ข้างตัวเพื่อนสาวของเรา และกระซิบด้วยเสียงที่ผมก็ได้ยิน
“หรือคุณเพียงแค่ผิดหวัง..”
พี่หมอเว้นช่วง ขยับหน้าเข้าไปใกล้ไอ้ฝันจนเกือบชิด “ที่พี่ไม่ได้ชอบ เด็กคนนี้”
.
.
“ขอประกาศหาคุณหมอโอหน่อยค่ะ คุณหมอช่วยมาสแตนบายด์หน้าเวทีได้เลยนะคะ”
เสียงอาจารย์กุสุมาประกาศมาอีกครั้ง นี่คงเลยหกโมงไปประมาณนึงแล้ว
พี่หมอมองนาฬิกา ก่อนจะละใบหน้าที่เกือบชิดฝันออกมา และเอามือออกจากกำแพง
“วันนี้คุณสวยดีนะ”
แล้วพี่แกก็หันหลังเดินกลับไปทางเวที.. มีหนุ่มบาสรีบเร่งไปถามอะไรก็ไม่รู้ยกใหญ่
ผมกับไอดิลรีบเดินไปหาฝันด้วยกลัวเพื่อนจะตกใจจนช็อคตาย
ฝันเม้มปาก ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทั้งอาย ทั้งโกรธที่โดนรู้ทันว่าตัวเองคิดอะไร
“เอ่อ เรา เรา ไปที่เวทีกันไหม? ฝัน?”
“ไปกันเถอะ” ผมแตะแขนเพื่อน แต่สีหน้าฝันยังคงคุกกรุ่นอยู่
“พวกมึงไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป”
ผมกับไอดิลลังเล
“ไปสิ”
ฝันย้ำ แล้วกระชับเป้ตัวเองเดินไปสงบสติอารมณ์อีกทางหนึ่ง
“หรือคุณเพียงแค่ผิดหวัง.. ที่พี่ไม่ได้ชอบเด็กคนนี้”
อื้อหือ.. พี่หมอครับ จะพูดเพื่อ?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เป็นเวลาดีๆนะคะ ที่เรา..เหล่าศิษย์เก่าได้กลับมาพบหน้าเพื่อน พบหน้าอาจารย์ในโรงเรียนที่เราเคยพักพิงอาศัย หมอในฐานะประธานศิษย์เก่า ขอขอบพระคุณทุกๆท่าน รุ่นน้องทุกๆคน..”
พี่หมอกวาดสายตามาทางผม สีหน้านั้นแปลกใจนิดหนึ่งและพยายามมองหาฝัน
“ขอเรียกว่ารุ่นน้องแล้วกัน ถึงแม้อายุจะห่างกันมากขนาดนี้”
พี่หมอหัวเราะ
“เอาล่ะ อย่าเสียเวลาฟังคนแก่พูดดีกว่า เดี๋ยวเราจะได้รับประทานอาหารร่วมกัน รวมทั้ง ได้ชมการแสดงจากชมรมต่างๆที่รุ่นน้องของเราเตรียมพร้อมมาด้วย ขอเปิดงาน ณ บัดนี้ค่ะ”
ผมกับไอดิลปรบมือเหมือนคนอื่นๆ แต่เรายังคงมองหาฝัน รวมทั้งกวาดสายตาไปรอบๆ ว่าคนในครอบครัวอยู่ ณ พิกัดใดในลานนี้
การแสดงเริ่มจากชมรมดนตรีสากล ไล่เรียงไปเรื่อยๆ นาฏศิลป์ อนุรักษ์ธรรมชาติ บลา บลา จนกระทั่ง…
“ใกล้ต้องแสดงแล้ว ไอ้ฝันมันหายหัวไปไหนของมัน” ไอดิลบ่น
“โทรเข้าดูรึยัง” ผมมองหาไปด้วย
“โทรไม่รู้กี่สายแล้ว” ไอดิลถอนใจ
.
.
“มาแล้ว”
เสียงฝันดังขึ้นข้างหลัง
เราสองคนหันไป และ..
“เฮ้ย มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย เปลี่ยนชุดทำไมวะ”
ไอดิลว๊าก ผมเองก็ตกตะลึง
เพราะจากเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักในชุดกระโปรงสีฟ้า กลายเป็นเด็กผู้หญิงในเสื้อยืดตัวหลวมและกางเกงยีนส์เก่าพอๆกับของไอดิล
“กูรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเว้ย”
ฝันตอบห่ามๆ ไอดิลถอนใจและตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“พี่หมอก็บอกว่าสวย บางทีเขาอาจจะชอบ..”
“ถ้าใครจะชอบกู ก็ต้องชอบที่กูเป็นกู ไม่ใช่ชอบเสื้อผ้าของกูหรือคนที่กูเสแสร้งแกล้งทำว่ากูเป็น”
ฝันตอบทันที
“แล้วเขาก็ไม่ได้ชอบกูด้วย มึงได้ยินแล้วนี่.. เขาบอกไม่ได้ชอบเด็กคนนี้”
โชคดีที่เสียงประกาศจากเวทีดังมาก่อนที่จะมีดราม่าอีกรอบ
“สำหรับการแสดงชุดสุดท้าย ขอเชิญชมรม เอ่อ..”
อาจารย์อึกอักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการเอ่ยชื่อชมรมเรา
“สมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ กับการแสดงคีตประสานค่ะ”
เสียงปรบมือดังเปาะแปะ คาดว่าที่เหลือนั้นมัวแต่ตกตะลึงกับชื่อชมรม
ผม ในฝัน และไอ้หมอกเดินออกมาหน้าเวที
ผมว่าผมเห็นแม่กับพ่อตัวเองแล้วละ
ในฝันยืนกลาง ไอดิลข้างขวา ส่วนผมทางซ้าย
เราสองคนยืนตรงกัน เยื้องจากฝันลงมาก้าวหนึ่ง เป็นรูปคล้ายๆกึ่งๆครึ่งวงกลม กึ่งๆสามเหลี่ยม
จะว่าไป.. ฝันเปลี่ยนชุดก็ดีเหมือนกัน จะได้เข้ากับไอดิล
อันที่จริง ที่โดดที่สุดบนเวทีคือแจ็คเก็ตหนังของผมมากกว่า คิดได้ดังนั้น ผมจึงถอดแจ็คเก็ตออก วางไว้ขอบเวที
“ถอดทำไมวะ เท่ดีอยู่แล้ว?” ไอดิลกระซิบ
ผมยักไหล่ “ยอมไม่เท่ อยากเข้ากัน”
ไอดิลมองผม ครุ่นคิดแป๊ปหนึ่ง แล้วจึงถอดเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลออกบ้าง
“ถอดทำไมเล่า มึงดูน่ารักดี” ผมงง
มันยิ้ม.. “ยอมไม่น่ารัก อยากเข้ากัน”
อ่า..
มึง..
พูดจาน่ารักเพื่อ!?
เราทั้งสามคนจึงอยู่ในเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์โดยมิได้นัดหมาย
ไมค์ถูกจัดไว้สามตัวบนขาตั้ง
เมื่ออาจารย์กุสุมาให้สัญญาณ ไอดิลจึงยกขลุ่ยขึ้นมา..ค่อยๆเป่า..
ผมยังยืนนิ่งรอจังหวะดนตรีของตัวเอง
แทบจะพร้อมๆกับที่เสียงขลุ่ยดัง เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กก็เงียบไป
มันไพเราะจริงๆครับ.. ช้าๆ..เรื่อยๆ.. ทว่าดัง..ก้อง..กังวาน
เมื่อมาถึงโน้ตที่ตกลงกัน ผมก็เริ่มประสานด้วยเสียงกีต้าร์..
ผมเกาสายกีต้าร์เบาๆ ให้เข้ากับจังหวะขลุ่ย
ทอดเสียงไว้อย่างนั้น จนเสียงขลุ่ยไอดิลค่อยๆแผ่ว แผ่ว..จนหยุด เพื่อให้ผมโชว์เสียงกีต้าร์อย่างเดียว
“เพื่อนเอย..อีกคราที่มาพบกัน”
ไอดิลเปล่งเสียง
“ดั่งดวงตะวัน..ทอแสงหลังผ่านค่ำคืน” ในฝันประสาน
“เวลา..ล่วงเลย..ไม่เคยเป็นอื่น” ตัวผมสมทบ
“หยัดยืน..เคียงกัน..ณ ปลายขอบฟ้า..”
ไอดิลยกขลุ่ยขึ้นจดริมฝีปากอีกครั้ง ผมเบาน้ำหนักมือ ให้เสียงขลุ่ยนำ
ก่อนจะรอจังหวะให้เสียงขลุ่ยค่อยๆแผ่วลง เพื่อให้เสียงกีต้าร์นำบ้าง
นิ้วก็ผมลงน้ำหนัก โซโลดังๆ..
“ปิดตา..เปิดใจออกมาสำราญ”
ในฝันเปล่งเสียง พร้อมกับหลับตา
ด้วยความชำนาญ ผมกับไอดิลไม่ต้องมองเครื่องดนตรี เราจึงหลับตาด้วย
ฝันยังคงร้องเดี่ยว น้ำเสียงไพเราะมากทีเดียว
“ร้องรับ..ขับขาน..บทเพลงสร้างสรรค์วิญญา
สมาน..ดวงใจ..ที่เปื้อนน้ำตา”
…
…..
“คืนมา..สู่เหย้า..เคล้าไมตรี..”
ผมกับไอดิลร่วมประสานในตอนสุดท้าย
เสียงเครื่องดนตรีทั้งสองยังคงประสานไปเรื่อยๆ และในฝันฮัมทำนองตามเบาๆ
ก่อนที่เราจะค่อยๆแผ่ว..
ผมหันไปสบตาไอดิล ..เรายืนตรงกันพอดี..
ริมฝีปากนั้นเป่าขลุ่ย ทว่าสายตา..ยิ้มให้ผม
เสียงขลุ่ยค่อยๆแผ่ว..
เสียงกีต้าร์ผมค่อยๆแผ่ว..
เสียงฮัมเพลงของฝันค่อยๆแผ่ว..
จนหยุดสนิทพร้อมกันทั้งสามคน..
.
.
เสียงปรบมือดังสนั่น ผมเห็นพ่อของตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปรบมือสนั่น
ผมยิ้มรับ
“ขอบคุณครับพ่อ”
แม่เองก็ปรบมือเช่นกัน แต่ไม่แสดงออกอย่างพ่อ
.
.
“เก่งมากลูก ไอดิล เพราะมากเลยลูกพ่อ”
พ่อหล่อและพ่อน่ารักเดินมาหาทันทีที่เราลงมาจากเวที ไอดิลวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปกอดพ่อ
พวกเรายิ้มภูมิใจ ถึงแม้ว่าแม่ฝันจะไม่ได้มาดู เพราะต้องทำงาน แต่พ่อน่ารักก็ดึงฝันเข้าไปกอดด้วย
“ฝันเสียงเพราะมาก” พ่อหล่อว่า
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
ทว่า..แม่ผมก็เดินมาเช่นเดียวกัน ท่านปรายตามองครอบครัวเกรียนแล้วเปรยเบาๆ
“เกิดมาเป็นเกย์ก็แย่พออยู่แล้ว ยังจะไปเอาเด็กมาเลี้ยง ให้เขาแตกต่างในสังคมอีกนะ ฉันล่ะสงสาร”
“แม่ครับ”
ผมรีบเดินไปหา
ผมขอร้องล่ะ.. พอเถอะ ไม่ใช่ตอนนี้ เรากำลังยินดีกับการแสดง..
“หึ..” ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรต่อ ในฝันก็แค่นหัวเราะ
“เด็กน่ะ ไม่แตกต่างในสังคมหรอกค่ะ สังคมต่างหากที่ไปทำให้เขาแตกต่าง”
ฝันละตัวออกมาจากวงแขนพ่อน่ารัก และหันมามองแม่ผมตรงๆ
“แปลกนะคะคุณนาย ที่คนเราชอบใช้เหตุนี้ เพื่อให้คู่รักที่เป็นเพศเดียวกันไม่เลี้ยงเด็ก เพราะมันจะแตกต่าง จะเป็นปมด้อย จะนู่น นั่น นี่ แก่เด็ก แต่ก็ไม่ยักเคยคิด ว่าใครกันแน่ทำให้เป็นแบบนั้น ใครกันแน่ที่เป็นคนยัดเยียดความผิดปกตินั้นไปให้ คอยแบ่งเขาแบ่งเรา -มันไม่เหมือนฉัน มันก็เลยผิดปกติ- คุณนายลองเก็บไปคิดดูให้ดีๆนะคะ ”
ในฝันต่างกับแม่ เพราะเธอไม่ได้เปรย แต่เธอพูดเสียงดัง กังวาน ได้ยินกันไปทั่ว
แม่ผมถลึงตาใส่อย่างโมโห “หยุดก้าวร้าวกับฉันนะ”
“คุณก็หยุดก้าวร้าวใส่คนอื่นได้แล้ว” ในฝันไม่ยอมแพ้
ทุกคนหยุดนิ่ง ใจผมเองยังหยุด คำตอบของคำถามไอดิล ชัดเจนยิ่งกว่าเคย
คนที่คิดว่ารักเพศเดียวกัน แล้วมันผิด.. ผมคงไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดเขาได้
แต่ก็เช่นเดียวกัน.. ที่ผมจะไม่เปลี่ยนหัวใจ
มันเจ็บปวดนะครับ ที่ได้ยินใครแบบนี้กับแม่ของเรา
แต่มันก็ทรมานนัก ที่แม่ของเราเหยียดหยามพ่อคนอื่นแบบนั้น
“ฝัน กูขอเถอะ พอแล้วนะ”
ผมแตะไหล่เพื่อนสาว ส่งสายตาบอก..ว่านี่คือแม่ของผม ถึงอย่างไรเสีย ผมก็ไม่อยากให้เพื่อนกราดเกรี้ยวใส่
“หึ เด็กไม่มีมารยาท เลิกคบกับพวกมันได้แล้วหมอก ปกป้องกันนัก ฉันว่าเธอก็คงเบี่ยงเบนเหมือนกัน เป็นประเภทไหนล่ะ ทอม ดี้ หรือเลสเบี้ยน โอ้ย พวกผิดปกติเยอะจนใช้คำเรียกไม่ถูก”
ฝันนิ่ง แต่นิ่งเหมือนสภาวะอากาศก่อนที่จะมีพายุ
“Sie haben keine Ahnung, was sie gesagt haben! Die Geschichte lehrt sie nicht, oder? , ob es schlimm, die anderen auf Grund der sexuellen Orientierung und der geschlechtlichen Identität zu diskliminieren.”
ไม่รู้เลยครับ ว่าแปลว่าอะไร
แต่ท่าทีที่พูดนั่นน่ากลัวมาก พอๆกับที่เจ็บปวดมาก..
ผมพอจะเข้าใจว่าถ้อยคำแบ่งประเภทพวกนั้นกระทบกระเทือนจิตใจฝันแค่ไหน
ยังไงผมก็จะเดาคำว่า sexuellen Orientierung และคำว่า diskriminieren ได้
“พูดบ้าอะไรน่ะ”
“จะบอกให้ว่าแปลว่าอะไร”
“ฝัน!”
มือหนึ่งมาคว้าแขนเธอไว้ ก่อนที่จะได้แปล“พอแล้ว มานี่”
“ปล่อย ปล่อยเราเดี๋ยวนี้”
มือนั้นไม่ปล่อย แต่เพื่อนผมก็ดิ้นไม่หลุด
คนที่หยุดฝันได้คือพี่หมอ..
“พี่บอกให้หยุด มากับพี่”
แม่ผมมองตามฝันและพี่หมอไป
“อ้อ ฉันว่าที่ฉันพูดคงไม่ผิดหรอก หึ”
ก่อนที่จะปรายตาไปที่พ่อน่ารักอีกที
พ่อหล่อขยับไปใกล้พ่อน่ารัก คว้ามือของภรรยามากุมไว้และประสานสายตากลับไป
"ผมจะแปลให้ฟัง" พ่อน่ารักเอ่ยเบาๆ
"คุณไม่รู้หรอกว่าคุณพูดอะไรออกมา ประวัติศาสตร์ไม่ได้สอนคุณเลยหรืออย่างไร ว่ามันเลวร้ายแค่ไหนที่จะดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นด้วยเหตุผลว่ารสนิยมทางเพศเขาแตกต่างจากคุณ"
พ่อน่ารักเอ่ยอย่างสงบ ไม่โกรธ ไม่โวยวาย ไม่สะอื้น
แต่น้ำเสียงมันเหมือนท่วงทำนองเพลงเศร้าๆ ..ที่ผมเคยได้ยิน
Oh, no where left to go
Are we getting closer, closer..?
No, all we know is no
Nights are getting colder, colder..
ไม่เหลือที่ใดให้ไป..
เราเข้าใกล้หรือยังหนอ?
ไม่รู้สิ ไม่รู้เลย..
แต่ละค่ำคืนช่างหนาวเหน็บ..หนาวเหน็บยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
Hey, tears all fall the same
We all feel the rain
We can’t change
หยาดน้ำตา..หลั่งรินเช่นเดิม
เหมือนสายฝนสาดเท..กระหน่ำใส่
หลีกเลี่ยงไม่ได้..
Everywhere we go
We’re looking for the sun
Nowhere to grow old
We’re always on the run
เราก้าวเท้าย่าง..
ดวงตะวันยังอยู่..ห่างไกล
ไม่เหลือที่ใด..ให้พักพิง
ทำได้เพียง..วิ่งหนีตลอดมา
They say we’ll rot in hell
Well, I don’t think we will
They’ve ‘branded’ us enough
‘outlaws of love’
พวกเขาสาปแช่งให้เราตกนรก
แต่นั่นคงเป็นไปไม่ได้ ..เราไม่ได้ทำอะไรผิด..
พวกเขาตีตราเรามามากพอแล้ว
ด้วยคำว่า ‘เบี่ยงเบนทางเพศ’
Scars make us who we are
Hearts and homes are broken, broken..
Far, we could go so far
With our mind wide open, open..
บาดแผลสร้างเรา..
หัวใจปวดร้าว.. บ้านแตกสลาย..
แต่กระนั้นก็ขอก้าวไป.. ณ ที่ไกลแสนไกล
ด้วยหัวใจที่เปิดกว้าง..
Hey, tears all fall the same
We all feel the rain
We can’t change
หยาดน้ำตา..หลั่งรินเช่นเดิม
เหมือนสายฝนสาดเท..กระหน่ำใส่
แต่ไม่อาจเปลี่ยนอะไร..
Everywhere we go
We’re looking for the sun
Nowhere to grow old
We’re always on the run
เราออกย่ำไป
อยู่ไหน ดวงตะวัน..
ไม่เหลือที่ให้พักลงหลับฝัน
ทำได้เพียงหวาดหวั่นสั่นกลัว
They say we’ll rot in hell
Well, I don’t think we will
They’ve ‘branded’ us enough ‘outlaws of love’
พวกเขาสาปแช่งให้เราตกนรก
แต่นั่นคงเป็นไปไม่ได้ ..เราไม่ได้ทำอะไรผิด..
พวกเขาตีตราเรามามากพอแล้ว
ด้วยคำว่า ‘เบี่ยงเบนทางเพศ’
“Outlaws of love..”
คนที่คิดว่ารักเพศเดียวกัน แล้วมันผิด.. ผมคงไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดเขาได้
แต่ก็เช่นเดียวกัน.. ที่ผมจะไม่เปลี่ยนหัวใจ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียน(เหลือ)น้อย
Credit: Outlaws of love by Adam Lambert (แปลไม่ตรงตัวอักษรครับ)
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 419645 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก