รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบเก้า
“สมเพชว่ะ แทนที่มึงจะรีบไปเคลียร์เรื่องเน่าๆของตัวเอง
ดันมาเสียเวลานั่งๆนอนๆขวางหูขวางตา
ทำตัวไร้สาระอยู่หน้าห้องกูทำไมวะ
สายเกินแก้แล้วอย่ามาหาว่ากูไม่เตือนล่ะมึง...ไอ้โง่เอ๊ย”
ผมเงยหน้ามองไล่จากรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังราคาแพง
ของคนที่มันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม ที่ยังนั่งกอดเข่าหลังพิงประตูห้องอยู่
มองไล่ตามสรีระจากล่างขึ้นบน
ผมรีบลุกพรวดเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้า....
“ไอ้ปาล์ม”
วูบแรกผมดีใจ แล้วก็ตามมาด้วยความโกรธ
“มึง...มึงเอาวินของกูไปซ่อนไว้ที่ไหน...ห๊ะ”
ผมกระชากคอเสื้อมันอย่างแรง
แต่มันคงระวังตัวอยู่แล้วจึงไม่เซตามแรงของผม
“วินปลอดภัยดี กูดูแลอยู่ มึงไม่ต้องห่วง”
ไอ้ปาล์มมันดึงมือผมออกจากคอเสื้อมัน
“หมายความว่ายังไง มึงมีสิทธิ์อะไรที่เอาวินมาซ่อนไว้ที่นี่”
ผมกำหมัดแน่น อยากจะชกหน้ายิ้มเยาะของมัน
“เขม....มึงใช้สมองหน่อยสิวะ คนอย่างวินไม่ยอมให้ใครมาบงการชีวิตหรอกว่ะ
แทนที่มึงจะรีบไปเคลียร์กับเมียเก่าให้เรียบร้อย
เสือกมาเสียเวลาโวยวายอะไรอยู่หน้าห้องกู”
ไอ้ปาล์มมันส่ายหน้าอย่างระอา
“แล้ว...วิน....”
มันก็จริงของไอ้ปาล์มแต่ผมจะปล่อยให้วินอยู่กับไอ้ปาล์มได้ยังไง
พลั้งเผลออาจจะเสียวินให้คนใกล้ตัวได้
“เชี้ยเขม...มึงอย่าคิดว่ากูจะเลวเหมือนมึงนะโว๊ย
กูกับวินเป็นแค่เพื่อนกัน อย่ามาสร้างปัญหาให้รุจน์เข้าใจกูผิด...แม่ง”
ไอ้ปาล์มชี้หน้าผม
“เออๆ...งั้น...กูฝากวินด้วยนะ”
“ยังไงมันก็เพื่อนกูว่ะ”
“ปังๆๆ...”
ผมรีบบึ่งรถมาคอนโดที่ผมเช่าไว้ให้หลินทันทีที่คิดได้
ขั้นแรก...ต้องจัดการตัวตันเหตุก่อน แล้วค่อยกลับไปง้อวิน
รอเขมหน่อยนะ...ที่รัก
“ต๊าย....เขมมาหาหลิน....คิดได้แล้วสิคะ”
หลินในชุดนอนบางเบายืนอยู่หลังประตูห้องด้านใน
“ว๊าย....”
ผมผลักเธอให้พ้นทาง
“ปัง”
ผมปิดประตูตามหลังอย่างแรง
“เขมทำแบบนี้กับหลินไม่ดีเลยนะ เกิดหลินหกล้ม ลูกในท้องจะไม่ปลอดภัยนะ”
หลินเดินตามมาเกาะแขนผม
“ปล่อย....”
ผมตวาดหลินเสียงดัง จนเธอปล่อยแขนผมด้วยความตกใจ
“เขมเป็นอะไรไปอีกล่ะ ที่มานี่ก็จะมาคืนดีกับหลินไม่ใช่เหรอ”
เสียงกระเง้ากระงอดที่ครั้งหนึ่งผมเคยฟังแล้วคิดว่ามันออดอ้อนดูน่ารัก
แต่ตอนนี้โคตรรำคาญ
“เธอพูดอะไรกับวิน...ห๊ะ”
ผมหมดความอดทนแล้ว
จับไหล่เธอทั้งสองข้างบีบแน่นแล้วเขย่าอย่างแรง
“โอ๊ย....เจ็บ...หลินเจ็บนะเขม”
หลินพยายามจะแกะมือผมออก แต่ไม่มีทาง
“บอกมา...มึงพูดอะไรกับเมียกู”
ผมลงน้ำหนักที่ปลายนิ้วอีกแค่เล็กน้อย
หน้าซีดๆของหลินก็บิดเบี้ยวเหยเก
“ปะ...ปล่อยก่อน...โอ๊ย....”
หลินทั้งดิ้นทั้งร้อง
“ทีนี้จะบอกได้รึยัง...แม่ง....จบไม่สวยแน่มึง”
ผมปล่อยมือ แล้วอดสบถไม่ได้
“ก็...ไม่...ไม่ได้พูดอะ....”
หลินตะกุกตะกัก เป็นอันว่าเธอจะเริ่มโกหกอีกแล้ว
“อย่าตอแหลนะ ถ้ารู้ทีหลังว่ามึงโกหก ได้เห็นดีกันแน่
อยากย้ายที่เรียนตอนนี้เลยใช่มั๊ย....ห๊ะ”
ผมชี้หน้าหลิน นิ้วผมมันสั่นระริกด้วยความโมโห
นี่ผมเลี้ยงนังงูพิษเอาไว้รึไงวะ
“เอ่อ...ไม่...ไม่เอา ไม่ย้าย บอกแล้ว...จะบอกแล้ว”
จริงดังคาดที่หลินเอาเรื่องคอนโดมาบอกวิน
และแน่นอนว่ามันตีไข่ใส่สีไปเกินจริงมากมาย
“บอกวินแบบนั้นได้ยังไง ตกลงกันว่ายังไง...ห๊ะ”
ผมเช่าคอนโดให้เธออยู่ต่อ
แลกกับการออกไปจากชีวิตผม และที่สำคัญเลิกยุ่งกับวิน
“แต่...แต่หลินทำเพื่อลูกของเรานะเขม...ฮือๆ
เขมอยากให้ลูกไม่มีพ่อเหรอ...ใจร้ายที่สุด”
หลินน้ำตาไหลอาบหน้า มือเรียวยาวเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมด
“โธ่โว๊ย....เธอนี่มันพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ ไปๆแต่งตัว”
ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“เขม...เขมจะพาหลินไปไหน...เขมเปลี่ยนใจแล้วใช่มั๊ย
หลินดีใจจัง เนี่ยลูกก็ดีใจดิ้นใหญ่เลย”
หลินลูบท้องแบนราบประกอบคำพูด
“เออๆ...ลูกคงจะหิวแล้ว ไปแต่งตัวเร็วๆเข้า”
ผมยิ้มแสยะไปให้หลินที่ตอนนี้ยิ้มหน้าบาน
น้ำตาที่ไหลพรากก่อนหน้านี้....เหือดแห้งไปอย่างรวดเร็ว
“ถุงยางนี่หว่า”
หลินเข้าไปแต่งตัว ผมก็เดินสำรวจดูภายในห้องว่ามีอะไรแปลกไปบ้าง
ถุงยางอนามัยในถุงเซเว่นวางอยู่บนโต๊ะกลางตรงห้องนั่งเล่น
ผมหยิบออกมาดูมีอยู่สามกล่อง แถมไม่ใช่ยี่ห้อที่ผมใช้อยู่ประจำ
แต่ละยี่ห้อมันก็มีความแตกต่างกันเล็กๆน้อยๆ
สำหรับผมที่เรื่องมากกับอุปกรณ์ป้องกัน ผมจะซื้อหามาเอง
เพราะผมไม่ไว้ใจคู่นอน ต้องกันพลาดเอาไว้ก่อน
ได้ยินมานักต่อนักที่ว่าถุงรั่ว
จะจากการผลิตหรือจากความตั้งใจของคนที่อยากผูกมัดก็ตามเถอะ
คนเราถ้ามันรักไม่ต้องเอาเด็กมาเป็นตัวแปรหรือข้อต่อรองหรอกครับ
รักแล้วมันรักเลย แต่ถ้าไม่รัก..
เอาเชือกมาผูกเอาโซ่มาล่ามมันก็บังคับกันไม่ได้
“เสร็จแล้วค่ะ...สวยมั๊ยคะ”
เดรสสีแดงรัดรูปโชว์สัดส่วน หน้าอกอวบอิ่ม
หน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน
“เอ่อ....”
หลินคงจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าพลาด
เมื่อเห็นสายตาของผมจับจ้องที่ช่วงกลางตัวของเธอ
“เนี่ย...หลินหิวมากเลย ท้องเลยไม่ป่องเหมือนทุกที
ก็หลินกินอะไรไม่ลงนี่นา เพราะเขมน่ะแหละ...รู้มั๊ย...ฟอด”
หลินเข้ามากอดเอวแล้วเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มผม
ผมอยากผลักเธอให้กระเด็นแต่ก็ต้องห้ามใจเอาไว้ไม่ให้เสียแผน
“นี่...”
ผมชี้นิ้วไปที่ถุงเซเว่นที่มีกล่องถุงยางอยู่ข้างใน
“อ๋อ...เอ่อ...เพื่อนมันฝากซื้อน่ะ พรุ่งนี้ต้องเอาไปให้มันที่มอ”
แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ผมเหลือบมองไปที่ถังผงที่แอบอยู่มุมห้อง
ซึ่งจากห้องนอนจะต้องเดินผ่านไปเข้าห้องน้ำ
“แล้วนี่...ของเพื่อน...”
ผมบุ้ยปากไปที่ถังผง ของที่ว่าก็เศษซากถุงยางใช้แล้วสองสามชิ้น
ถ้าจะบอกว่าของผมมันก็นานเป็นเดือนคงจะส่งกลิ่นคาวไปทั้งคอนโดแล้วครับ
“เอ่อ...เขมอย่าโกรธนะ...คือ....เพื่อนมันยืมใช้ห้องน่ะ
หลินก็ขัดเพื่อนไม่ได้ ไหนๆเขมก็ทิ้งหลินแล้วนี่ หลินก็ต้องมีเพื่อน
ถึงเพื่อนมันจะเห็นแก่ตัวไปบ้าง หลินก็ต้องทนอ่ะ”
หลินตอแหลหน้าด้านๆ
แปลกนะเดี๋ยวนี้ผมดูจะรู้ทันเธอไปทุกเรื่อง
“ป่ะ....ช่างมันเหอะ”
ผมตัดบทไม่อยากสืบสาวราวเรื่อง
ในเมื่อผมจะจบเรื่องราวทั้งหมดให้ได้ภายในคืนนี้
แล้วผมจะได้ไปนอนกอดเมียเสียที
“อ้าว...มาโรงพยายาลทำไม...เขมไม่สบาย หรือว่า.....”
หลินหน้าซีดปากสั่นเมื่อผมเลี้ยวรถเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนใกล้มอ
“เขมแวะมาหาคนน่ะ”
ผมยิ้มมุมปากให้เธอ
“คะ...ใครเหรอ...เขมนัดใครไว้”
หลินตะกุกตะกักเมื่อผมเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้
“ระ...รอที่รถ ให้หลินรอที่รถนะเขม”
หลินจับขอบประตูรถเอาไว้แน่น
“ไม่ได้หรอก ยุงเยอะ ร้อนก็ร้อน ไปด้วยกันครับ”
ผมตบหลังมือเธอเบาๆ
“เอ้อ...โอ๊ย....อูย....หลิน...หลินปวดท้อง...เดินไม่ไหว”
หลินละมือจากประตูรถมากุมท้อง
“อ้าว...ดีเลย จะได้ให้หมอตรวจซะเลย”
ผมทำท่าจะเข้าไปประคองเธอ
“เพี๊ยะ...เอ่อ...ขอ...ขอโทษนะเขม เจ็บรึเปล่า หลินไม่ได้ตั้งใจนะ”
หลินเผลอปัดมือผมออกแต่มันแรงจนเรียกว่าตบเลยล่ะ
“ไม่เป็นไรนิดหน่อย...ป่ะ...ไปกันเถอะ ถ้าไงจะได้ให้หมออุลตร้าซาวน์ดูเพศซะเลย”
ก็รู้ครับว่ามันต้องสี่ห้าเดือนถึงจะเห็นเพศ
ผมก็แค่แกล้งเว่อร์ไปงั้นเอง
“แต่...แต่ลูกหิวข้าวแล้วนะเขม หิวมากๆเลย วันหลังค่อยมาตรวจนะ”
หลินดูตื่นกลัวมากกว่าหิว
“แหม...กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง...ให้ไวเลย หมอรอแล้ว”
ไอ้โอมเดินนำหน้าเดอะแก๊งค์ของผมส่งเสียงมาแต่ไกล
“หมาย...หมายความว่ายังไงกัน...เขม”
หลินเกาะเบาะรถแน่นหน้าซีดเผือด
เหลียวมองดูคนนั้นคนนี้ไปรอบตัว
“พวกเราอยากเห็นหลานคนแรกในกลุ่มไงครับหลิน
จะได้เลี้ยงฉลองกันสามวันสามคืนไปเลย”
รุจน์พูดนุ่มๆแต่สีหน้าเรียบเฉย
“ไปครับ...หลิน”
ผมลากแขนหลินให้ลงมาจากรถ
พวกเพื่อนมันก็เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังไม่ให้หลินหาทางเล็ดรอดออกไปได้
“คุณโสภิตนภา...เชิญเลยค่ะ...คุณหมอรออยู่”
นางพยาบาลสาวสวยที่ไอ้ฉัตรส่งสายตาหยาดเยิ้มให้เรียกชื่อหลินเข้าห้องตรวจ
“ขะ....เขม หลินไม่อยากตรวจหลินไม่ได้เป็นอะไร”
หลินโผเข้ามาเกาะแขนผมอย่างลนลาน
“ไปเถอะครับที่รัก คุณพยาบาลครับ ผมเป็นพ่อของเด็ก
ผมขอเข้าไปเป็นกำลังใจให้เมียสุดที่รักหน่อยได้มั๊ยครับ”
ผมยิ้มกรุ้มกริ่มให้หลิน
แล้วหันไปถามคุณพยาบาลที่แทบจะอายม้วนอยู่ตรงหน้า
“เชิญเลยค่ะคุณพ่อ”
พยาบาลคนนั้นพยักหน้า ในขณะที่พยาบาลสาวอีกคนกระซิบเพื่อนว่า
“ว๊าย....ทั้งหล่อทั้งเทคแคร์ดีขนาดนี้...อร๊าย”
ไม่ได้กรี๊ดกร๊าดกันจนเกินงามหรอกนะครับ
“พวกเพื่อนที่เหลือก็ทั้งหล่อทั้งโสด...แถมเทคแคร์ดีไม่แพ้มันนะครับ
คุณพยาบาลแสนสวย อยากมีคนดูแลกันรึเปล่าล่ะครับ”
ไอ้โซลยิ้มทั้งตาทั้งปาก ถ้ามีหางก็คงกระดิกรัวๆ
“ภรรยาคุณไม่ได้ท้องนะครับ หมอเสียใจด้วยครับ”
เสียงหมอเหมือนเสียงสวรรค์มันดังก้องในหัวผม
“ขะ...เขม...หลิน...หลินขอโทษ”
หลินกอดขาผมที่กำลังยืนกอดอกดูเพื่อนๆและพี่คนขับรถรวมทั้งเด็กรถของรถรับจ้าง
ที่ผมให้ทางคอนโดติดต่อเอาไว้ถึงสองคัน กำลังช่วยกันยกของ
โดยผมให้ช่วยกันขนข้าวของทุกชิ้นของหลินออกจากห้องและจากคอนโดแห่งนี้
“เขมทำแบบนี้กับหลินไม่ได้นะ...ฮือๆ...แล้วหลินจะไปอยู่ที่ไหน”
หลินคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร แต่ผมให้โอกาสเธอมามากพอแล้ว
“เธอทำตัวเองนะหลิน...ช่วยไม่ได้”
ผมตอบอย่างไม่มีเยื่อใยเหมือนคนไร้น้ำใจ
ไอ้ฉัตรที่กำลังยกไมโครเวฟซึ่งนั่นมันก็เงินผมอีกล่ะ
มันพยักหน้าให้ผมแต่ก็ยังทำหน้านิ่งเป็นการเห็นด้วย
“มึงต้องใจแข็งนะเขม ถ้ามึงไม่อยากเสียวินไปตลอดกาล”
"นี่....พวกนาย....ทำบ้าอะไรกันอยู่”
เสียงฝีเท้าเดินมาทางห้องหลินที่เปิดอ้าเอาไว้เพื่อความสะดวกในการขนของ
ผมที่ยืนพิงกรอบประตูโดยมีหลินร้องไห้เกาะแข้งเกาะขาอยู่
ผมและทุกคนหันไปมอง.....เมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังที่คุ้นหูทั้งสองเสียง
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
ตอนนี้คำด่าเยอะหน่อยนะครับ ไม่ถนัดเลยให้ตายสิ
ยิ่งหม่อมแม่กับพี่หญิงใหญ่ กำชับเรื่องมารยาทด้วยแล้ว
ไอ้หน่อย.....เครียด....หลาย
อ้อ....วันก่อน นานแล้ว ผมบังเอิญไปป๊ะ "ปุณ โน่" ที่พารากอน
อยากจะ...กรี๊ดดดด
คาดว่าน้องๆที่รายรอบ ต้องมีน้องในเล้ามากกว่าแปดสิบเปอร์ ละอ่อนกันทั้งนั้นเบย
ไอ้หน่อยเลยได้แต่ชะเเง้คอยาวอยู่ห่างๆ
เฮียแกก็รำคาญ...เมื่อไหร่จะได้กลับซะที
หัวข้อ: รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 120735 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก