รถทัวร์ประจำทางแล่นมาถึงหมอชิตในรุ่งเช้าของอีกวัน พิทนั่งตาค้างทั้งคืน เขาไม่กล้าแม้จะหลับตาลง ทิวเองนั้นก็มักจะแวบไปแวบมาตลอดโดยที่ไม่ลืมกำชับให้พิทคอยเรียกชื่อเขา
“จะบ้าเหรอ” พิทกระซิบกระซาบ “จะให้ตะโกนเรียกชื่อ คนเขาจะหาว่าบ้ากันพอดี” เขาขู่ฟ่อๆ “แค่นี้เขาก็คิดว่าหลุดมาจากโรงพยายาลกันหมดแล้ว” พิทบ่นอุบ
“อาราย ได้ยินนะ ไม่ได้ให้แหกปากตะโกนเสียหน่อย แค่เอ่ยชื่อทิวเบาๆก็พอ เผื่อทิวหลง”
เพราะฉะนั้นคืนนั้นทั้งคืน พิทจึงต้องคอยร้องเรียกชื่อ ทิว ทิว ไปตลอดทาง
“จะเรียกอะไรนักหนา” ถึงตาทิวบ่น
“โห นี่หรือกรุงเทพฯ” ทิวตื่นเต้นเอามือครูดกระจกรถแท็กซี่ไปพลางร้องโอ้โหไปพลาง
“น้อยๆหน่อย ทำอย่างกับไม่เคยมากรุงเทพฯ” พิทปราม
“อะไรนะครับ” คนขับหันมาถาม เพราะคิดว่าพิทคุยกับตน พิทลืมไปว่าไม่มีใครเห็นทิวนอกจากตน
“อ๋อ เปล่าๆครับ”
“ฮ่าๆๆ พี่นี่บ้าเต็มขั้นแล้วสินะ คุยคนเดียว” ทิวล้อ
“หยุดพูดซะที” พิททำเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ
“ม่ายหยุด ม่ายหยุด พี่รู้ป่าวว่าพี่ชอบทำคิ้วขมวด นี่นี่ ตรงนี้เป็นรอยหมดแล้ว” ทิวเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากพิทจนเขาต้องปัดป่ายไปมา
“อย่ามายุ่งได้มั๊ย”เขาคำรามในลำคอเบาๆ คนขับรถเหลือบมองกระจกหน้าด้วยสายตาหวาดๆ
“เอ่อ น้องเป็นอะไรรึเปล่า ให้พี่พาไปหาหมอมั๊ย”
“เปล่าพี่”
“ฮ่าๆๆ สนุกดีเว้ย แกล้งคน ฮ่าๆ” ทิวได้ใจ แกล้งพิทใหญ่ เขาทั้งแลบลิ้นปลิ้นตา เอานิ้วเขี่ยจมูก เขี่ยแก้ม กระทุ้งเอว
ส่วนพิทนั้นนั่งสะกดอารมณ์ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อนถึงแม้จะรำคาญเต็มที
.
.
.
.
“ถึงแล้วเหรอ บ้านพี่อ่ะ โห ......ปัง!!.....โอ้ยยยยยย!!!”
ทันทีที่รถจอดสนิท พิทเปิดประตูก้าวขาออก และด้วยความโมโห เขากระแทกประตูใส่ร่างของทิวจนหัวของเขาโผล่ออกมานอกรถ ในขณะที่ตัวยังอยู่ในรถ
“ใจร้ายอ่ะ นี่ถ้าไม่ใช่วิญญาณป่านนี้ หัวคงแบะไปแล้ว” เขาก้าวทะลุข้ามตามพิทออกมาติดๆ
“พี่”
“พี่”
“เฮีย” เขาลองเปลี่ยนสรรพนามเผื่อชายคนข้างหน้าจะหันมาสนใจ
พิทหันมามอง
“เป็นอะไรอีกหล่ะ”
“ผมเข้าบ้านไม่ได้ เขาไม่ให้เข้า”
“ดี งั้นก็ไม่ต้องเข้า” พิทพูดจบเขาก็เดินหายเข้าบ้านไปพร้อมอารมณ์ที่ขุ่นมัว
เขาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวเก่าที่เขาเคยใช้แทนเตียงนอนทุกครั้งที่เบื่อที่จะลากสังขารขึ้นชั้นบน บ้านหลังเล็กของลุงหลวยปิดเงียบ เจ้าของบ้านไม่ได้กลับมากับเขาด้วย ความผิดทั้งหมดเป็นของเขา หากคืนนั้นเขาไม่ดื้อดึง ลุงหลวยคงไม่ต้องมาตายแบบนี้
“หรือว่า”
เขาคิด หรือว่าการตายของลุงหลวยเป็นฝีมือของผีตนนั้น แล้วคืนนั้น รุจ
“หรือว่า”
หรือว่ารุจจะเป็นพญานาค
“บ้า มันมีจริงที่ไหน”
เขาปลอบใจตัวเองทั้งๆที่ลึกๆเขาเชื่อว่ามันมี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับเขามันสั่นคลอนความเชื่อเดิมๆของเขาไปหมดสิ้น
หลังจากการนอนครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่พักใหญ่ ด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนแรง พิทเผลอหลับไปในสายของวันนั้นนั่นเอง