จากที่ตามอ่านมา มีสะดุดเล็กน้อยคือ คิดว่า คุณน้องคนเขียน อาจจะยังไม่ "แม่น" ในการใช้ "มุมมอง" ของใครในการเล่าเรื่อง
เช่นในตอนล่าสุด เขียนเอาไว้ว่า
,,,,,มือที่ปัดป่ายทำให้ไดอารี่เล่มเล็กบนหัวเตียงที่คะน้าเขียนบันทึกเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ในแต่ละวัน
หล่นลงมากระแทกตัวดังปั่ก ดวงตากลมโตค่อยๆ เบิกกว้างขึ้นด้วยความงัวเงีย
โทรศัพท์มือถือยังวางอยู่ที่เดิม ข้างๆ หมอนที่ใช้นอนหนุน
พระอาทิตย์กลมโตยังคงทอแสงสีแสดที่มุมขอบฟ้าเหมือนเช่นทุกๆ วัน
คะน้าลุกขึ้นยืนแล้วบิดตัวขับไล่ความขี้เกียจ ร่างสูงที่เปล่าเปลือยอาบไปด้วยแสงแรกแห่งวัน
ผิวขาวละเอียดดูน่ามองยิ่งขึ้นด้วยแสงสีส้มที่ไล้ไปทั่วตัว
"ผม" ค่อยๆ ขยับลุกขึ้นจากเตียง ยังรู้สึกงัวเงียเล็กน้อยจากการพักผ่อน
ตลกดีเหมือนกันที่ชอบคิดฝันถึงเรื่องเก่าๆ แม้แต่คำถามประหลาดๆ ที่ดูไร้สาระทั้งๆ ที่อายุป่านนี้เข้าไปแล้ว
สายน้ำเย็นๆ โปรยปรายผ่านผักบัวไล้ไปทั่วร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
ผิวขาวสะอาดดูมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง ร่างกายตื่นตัวไปทุกๆ ส่วน
ก็เหมือนกับผู้ชายวัยรุ่นทั่วๆ ไปที่ร่างกายมักจะตื่นตัวเป็นพิเศษหลังจากการพักผ่อน,,,,
สังเกตไหมคะว่า ในย่อหน้าแรก เขียนแบบมุมมองคนเขียน เป็นผู้เล่าเรื่อง
แต่ในย่อหน้าที่สองนั้น เขียนแบบตัวละคร(เอก)เป็นคนเล่า้เรื่อง
ก็เลยขอติงตรงนี้หน่อยนะคะ
เจ้สอง