สวัสดีคร้าบบบ FC ทุกท่าน รีบปั่นต้นฉบับมาต่อให้ตามคำเรียกร้องแล้วคร้าบบบบ คิคิ ช่วงนี้น้ำท่วมรักษาสุขภาพ ดูแลตัวเองกันด้วยนะครับบบ อ่านแล้วเม้นๆ บ้างน้าาาาา จุ๊บๆๆๆๆ
aofaof : ฮ่าๆๆๆ มาต่อให้แล้วคร้าบบบบ
lomekung : อย่าโขกกำแพงคร้าบบบ มาอ่านต่อดีก่า อิอิ
tawan : แอะ ไม่เลิกง่า เป๊บน่ารักจะตาย หายากคร้าบบบ อิอิ
lovelypolly : มาต่อแล้วคร้าบบบบ
เฉาก๊วย : อารมณ์โกรธ น้อยใจ งอน ปนกันหมดเลยคร้าบบบ คิคิ
maruko : ช่ายยยผ่านมานานแล้วค้าบบบ แอะ...แต่ทำไมให้ทำแต่เจ็บก้นง่า คิคิ มามะกอดแน่นๆ ไม่ปล่อยเลยคร้าบบบ
somma : กลับมาดีกันตั้งแต่คืนแรกแล้วคร้าบบบ ฮ่าๆๆๆ
eern : ให้โอกาสแล้วคร้าบบบบ อิอิ
POPEA : ไม่อยากเลิกเลยอะคร้าบบบ ตอนนี้รักกันมากกว่าเดิมอีกกกก
bbyuqin : ติดตามอ่านเลยคร้าบบบง้อได้น่ารักมากๆๆ อิอิ
anukul : ฮ่าๆๆๆ มาต่อให้แล้วคร้าบบบบ
malula : ใช่แล้วคร้าบบ เวลาโกรธต้องใจเย็นๆ ทั้งคู่เลยน้า ไม่งั้นแย่แน่เลยอะ
gookgik : ฮ่าๆๆๆ โอ๊ตเจ๋งมากเลยละค้าบบบ ตอนนี้ดีๆ กันแล้วน้าาาา
naiyana : ใช่ค้าบบรักกันมากๆๆๆๆๆ ตอนนี้ก็ยังรักกันหวานแหววว อิอิ ขอบคุณคร้าบบบ
8X : ใช่ครับพี่ เรื่องเจอหลวงตานี่ผมยังอึ้งๆ เลยนะครับ ยังงงๆในบางครั้งว่า เหตุการณ์เลวร้ายก้าวข้ามผ่านมาได้ยังไงหว่า แต่ก็ตอนนี้มีความสุขดีแล้วคร้าบบบ ส่วนเรื่องของน้องเกรทน่ารักมากๆ เลยละคร้าบบบ ติดตามอ่านเหมือนกัน ยังไงพี่เข้ามาอ่านของผมบ่อยๆ น้าครับบบบ อิอิ
yeyong : ติดตามอ่านเลยคร้าบบบ
● MaYa~Boy ● : ยินดีต้อนรับแฟนคลับใหม่คร้าบบบ จุ๊บๆๆๆ
taroo : มาต่อแล้วคร้าบบบ ขอบคุณที่ชอบนะครับ จุ๊บๆๆๆ
bud-sob : โห รู้ได้ไงอะว่าจดไดอารี่อะครับ อิอิ แต่ก็ไม่ทั้งหมดนะ บางเหตุการณ์ก็พยายามไปถามคนรอบๆ ตัวแหละครับ อาจจะผสมดัดแปลงนิดหน่อยให้ดูอ่านแล้วมีจินตนาการนะครับ ยังไงก็ติดตามอ่านด้วยน้าาา จุ๊บๆๆ
หมูกระต่าย : ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เป็นสามีตอนอยู่บนเกาะแล้วคร้าบบบ อิอิเขินนนน
ขอบคุณทุกคอมเม้นคร้าบบบบ
Chapter 32 คืนดีกันนะ
เราสองคนสบตากัน เป๊บดูตาแดงๆ ครับ แต่ผมเฉยๆ ใจแข็งมาก อาจจะเป็นเพราะเสียใจที่เจอเหตุการณ์ร้ายๆ
“เอ่อ....ที่รัก....เป๊บขอ....”
“เราเลิกกันเถอะเป๊บ......”
ผมได้พลั้งปากคำขอเลิกกับเป๊บออกไป ถามว่า ณ ตอนนั้นผมอยากเลิกมั้ย ตอบได้ทันทีเลยครับว่า ไม่อยากเลิก แต่อาจจะด้วยอารมณ์ยังโกรธอยู่ที่โดนเป๊บทำแบบนั้น เลยพลั้งปากไปละครับ
“จะ..โจ้...ว่า..ไง..นะ..ครับ” เป๊บหน้าซีดตกใจอย่างเห็นได้ชัด ถามผมกลับมาด้วยเสียงสั่นๆ
“โจ้ว่าเราสองคนเลิกกันเถอะเป๊บ...อยู่ด้วยกันไปก็คงไม่มีความสุข...ถ้าเป๊บยังระแวงโจ้ว่าจะไปมีคนอื่น หรือนอกใจ เราสองคนคงทะเลาะกันไม่จบ ดังนั้น ตัดไฟเสียแต่ตอนนี้จะเป็นการดีมากกว่านะ” ผมตอบร่ายยาวครับ
“ไม่นะ...ไม่นะ....ฮึกๆๆ....ที่รักเป๊บขอโทษ...ให้โอกาสเป๊บนะครับ....” เป๊บเริ่มสะอื้นแล้วครับ ตัวใหญ่แต่อ่อนแอจังงะ อิอิ
“โอกาสอะไรหรือเป๊บ...โอกาสที่เป๊บจะทำร้ายโจ้อีกนะหรือครับ...หรือโอกาสที่เป๊บจะตราหน้าว่ามีใจให้คนอื่นนะหรือครับ”
“ฮึกๆๆ..เป๊บรักโจ้มากนะครับ...มากกว่าชีวิตเป๊บอีก...ให้อภัยเป๊บนะ..ฮึกๆๆๆ” เป๊บพยายามพูดขอโอกาสให้ผมยกโทษให้ พร้อมกับเดินเข้ามากอดผมครับ
“โอกาสนั้น....โจ้ว่า....คงจะยากแล้วละเป๊บ....โจ้เจอมาเยอะนะ..สุดท้ายคนที่เสียใจก็เป็นโจ้ทุกที” ผมสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดเป๊บ น้ำตาปริ่มๆ เหมือนกันครับ
“ฮึกๆๆ...ฮือๆๆ...เป๊บขอโทษครับ...ขอโทษ....ฮึกๆๆ”
“เป๊บกลับไปเถอะ...เราสองคนยังเป็นเพื่อนกันได้นะ” ผมใจแข็งมากครับ เดินหันหลังกลับเข้าบ้านโดยไม่เหลียวไปมองเป๊บเลย ทั้งๆ ที่เป๊บตะโกนเรียกผมก็ไม่หยุดครับ
ผมเดินเข้ามาในบ้านด้วยอารมณ์เสียใจไม่แพ้กัน เงยหน้าก็พบกับ พ่อแม่ และจิม นั่งคอยในห้องรับแขกครับ
“เป็นไงบ้างลูก” แม่ผมลุกขึ้นเดินเข้ามาหา
“แม่ครับ..ฮืออออออออออออๆๆๆๆๆ” ผมร้องไห้เสียใจสุดชีวิตเลยละครับ โผเข้ากอดแม่ยังกะเด็กน้อยเลยละ”
“ไม่เป็นไรนะลูก...ตั้งสติ..ใจเย็นๆ นะ” แม่กอดผมแน่นพร้อมเอามือลูบศรีษะครับ
“ลูก...ตัดสินใจดีแล้วหรือ...พ่อว่าลองคิดทบทวนให้ดีนะ..บางสิ่งบางอย่างเราควรใช้ความคิดไม่ใช่อารมณ์นะลูก...การที่เราจะสร้างครอบครัวให้สมบูรณ์เราต้องเข้าใจเสมอว่าลิ้นกับฟันมันต้องกระทบกันบ้างนะลูก” พ่อเดินเข้ามากอดผมด้วยพร้อมกับสอนผมครับ
“ฮือๆๆๆๆๆๆ” ผมยังร้องต่อเนื่องเลยละครับ แต่สิ่งที่พ่อผมสอนยังก้องในหูทำให้ต้องคิดตามเลยละครับ
ร้องไห้จนหนำใจแล้ว พ่อกับแม่ก็บอกให้จิมพาผมขึ้นไปพักผ่อน เดินเข้าไปในห้องนอน จิมคงอยากคุยกับผมมั้งครับ เลยพูดออกมาว่า
“พี่...จำวันที่พี่เจ็บหนักได้มั้ย..” จิมถามผมครับ ผมพยักหน้าเชิงว่าจำได้
“พี่รู้มั้ยว่า...พี่เป๊บ...ทรมานขนาดไหน...จิมอยู่ในเหตุการณ์ไม่เคยมีช่วงเวลาใดเลยที่พี่เป๊บไม่ห่วงพี่”
ผมฟังจิมไป คิดไป แต่ก็นะ คนกำลังงอนๆ โกรธๆ นี่ครับ จะให้ทำยังไงละ
“พี่เป๊บรักพี่มากนะ...ถึงจิมอาจจะไม่ค่อยเข้าใจว่าชายรักชายเป็นยังไง..แต่ก็ไม่น่าจะแตกต่างจาก ชายรักหญิงนะพี่..ดังนั้น...พี่ลองให้โอกาสพี่เป๊บสักครั้งเถอะ” จิมพูดร่ายยาวพร้อมมองมาในแววตาผมครับ
“อื้อ...เอาไว้พี่จะคิดอีกที...จิมไปนอนเถอะ...พี่อยากพักผ่อนแล้ว”
จิมเดินออกจากห้องไป ผมนั่งทบทวนความทรงจำเก่าๆ เราสองคนอาจจะเป็นแฟนด้วยกันไม่นาน แต่สิ่งที่เราทำให้แก่กันและกัน มันมากจนเหมือนคนรู้จักกันมานานแสนนาน
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกายเผื่อผ่อนคลายความเครียดครับ ออกจากห้องน้ำมาไม่นานนัก กำลังจะล้มตัวลงบนเตียงนอน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมดูหน้าจอไม่โชว์ชื่อ
“ใครหว่า...ฮัลโหล...สวัสดีครับ”
“สักครู่นะคะ...คุณหนูใหญ่จะเรียนสายด้วยคะ” ปลายสายตอบผมมาครับ ฟังปุ๊บ ชัวร์เลย คุณหนูใหญ่เป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก พี่ปริม
“สวัสดีสะใภ้เหล็ก” พี่ปริมทักทายผมมาครับ เสียงหล่อยังกะนักพากย์ละครอะ ฮ่าๆๆๆ
“คะ..ครับ..สวัสดีครับพี่ปริม...มีอะไรหรือครับ”
“พี่คงไม่โทรมารบกวนใช่มั้ย...พี่อยากถามเราว่าทะเลาะอะไรกับไอ้ตัวแสบหรือเปล่า”
“อะ...เอ่อ....ก็....นิดหน่อยครับ” ผมตอบพี่ปริมแบบละล้ำละลัก
“พี่ว่าไม่นิดแล้วมั้ง...ไม่งั้นไอ้ตัวแสบคงไม่กินเหล้าเมามายขนาดนี้”
“จริงหรือพี่ปริม...แล้วเป๊บเมามากหรือครับ” เริ่มเป็นห่วงเป๊บแล้ว เพราะถ้าเป๊บทานเหล้ามากๆ บวกกับโรคภูมิแพ้ที่เป็นอยู่ จะขึ้นผื่นแดงทั้งตัวอะครับ
“ไม่รู้ซิ...มากหรือไม่มาก...นอนหมดสติอยู่...พวกแม่บ้านเข้าใกล้ก็จะอาละวาดไล่ออกไปหมด พี่กลับมาก็เห็นไอ้ตัวแสบมันนอนฟุบอยู่เนี่ย”
“แล้วคุณพ่อคุณแม่กับพี่ปันละครับ...”
“พ่อกับแม่ไปหาลูกค้าที่ฮ่องกง...ปันมันไปตรวจงานที่สิงคโปร์...”
“หรือครับ...งั้นโจ้ฝากพี่ปริมดูแลเป๊บด้วยนะ”
“พี่ดูแล้ว..แต่ตัวแสบมันเมามาก พูดเพ้อเจ้อไล่พี่ว่าไม่ต้องมายุ่ง...แล้วเอ่ยถึงชื่อเราแหละว่าขอโทษๆ ตลอด”
ผมเริ่มใจไม่ดี เป็นห่วงเป๊บมากๆๆ ทำไงดีละนี่ กลัวเป๊บจะขึ้นผื่นแดงอะครับ ได้นอนโรงพยาบาลแน่เลยอะ
“น้อง..พี่รักไอ้ตัวแสบมากนะ...พี่ไม่รู้ว่าเราสองคนทะเลาะเรื่องอะไรกัน แต่อะไรที่ให้อภัยกันได้...ก็ปรับความเข้าใจกันเถอะ...ถือว่า..พี่ขอร้องละกันนะ..” พี่ปริมพูดร่ายยาว แต่ที่ผมรู้สึกสะอึกๆ เพราะพี่ปริมมาเสียงเครือๆ ตอนคำว่า พี่ขอร้อง
ผมใช้เวลาตัดสินใจไม่นานครับ เลยบอกกับพี่ปริมไปว่า
“พี่ปริม..เดี๋ยวผมไปหาที่บ้านนะครับ...ไม่เกินครึ่งชั่วโมง...ฝากพี่ดูแลเป๊บแทนก่อนนะครับ” ผมบอกพี่ปริมเสร็จก็กดวางสาย รีบแต่งตัว วิ่งลงมาข้างล่างเพื่อไปโรงรถ..เดินทางไปบ้านเป๊บครับ
เอ้าเวรรกรรม รถของผมเจ้าสีทองจอดอยู่ที่บ้านเป๊บเนี่ยยยย แล้วจะไปยังไงอะ
“พี่..จะไปไหน...” เจ้าจิมมาเจอผมที่กำลังวิ่งรีบๆ อยู่ครับ
“พี่ปริมโทรมาบอกว่าเป๊บเมามาก...พี่เป็นห่วงนะจิม..จะไปหาเป๊บที่บ้านแต่รถยังอยู่ที่บ้านเป๊บ”
“เอารถผมไปเลยพี่...แล้วขับไหวหรือ...ไปส่งมั้ย”
“ขับได้ๆ ไหวๆ...งั้นยืมก่อนนะ” ผมรับกุญแจมาจากจิม แล้วรีบซิ่งไปหาเป๊บทันทีเลยครับ
อาจจะเป็นเพราะเวลาที่ดึกพอสมควร การจราจรส่วนใหญ่โล่งครับ ลงทางด่วนผมก็เลี้ยวเข้าซอยบ้านเป๊บ ถึงบ้านรีบเดินเข้าไปในบ้านครับ
“พี่ปริม..สวัสดีครับ...” ผมเดินเข้าไปเจอพี่ปริมกำลังยืนอยู่ในห้องพักผ่อน กล่าวทักทายยกมือไหว้
“มาเร็วดีจัง” พี่ปริมรับไหว้ ยิ้มกว้างครับ
“เป๊บละครับพี่ปริม” ด้วยความเป็นห่วงเลยถามถึงก่อนเลยครับ
“นอนอยู่นี่ไง”
เป๊บนอนหลับไม่ได้สติบนโซฟาตรงห้องพักผ่อนครับ สภาพดูไม่ได้เลยละครับ ผมรู้สึกผิดมากๆ ที่ทำให้เป๊บเป็นแบบนี้ แต่เป๊บตัวใหญ่ จะพาขึ้นไปบนห้องนอนยังไงอะ
“พี่ปริมโจ้ว่าพาเป๊บไปห้องนอนเถอะครับ เดี๋ยวโจ้เช็ดตัวให้เป๊บด้วย..แต่คนเดียวแบกเป๊บไม่ไหวอะครับ”
“อ๋อได้ๆๆ...เฮ้ยไอ้สรมาช่วยพยุงคุณหนูเล็ก” พี่ปริมหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนข้างๆ ให้มาช่วยพยุงเป๊บครับ
ลูกน้องพี่ปริมพยายามพยุงร่างกายเป๊บที่ไม่ได้สติ แต่เป๊บก็โวยวายครับ
“อื้ออออ...อย่ามายุ่งกรู...”เป๊บงัวเงียตะโกนด่าไปทั่วเลยละครับ คนเมานี่ดูแลยากจริงๆ เล้ย
“เป๊บ...โจ้เองนะ...ขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนะค้าบบ...” ผมกระซิบข้างหูเป๊บครับ เหลือเชื่อจริงๆ ว่า อาการโวยวายของเป๊บหายไปอย่างเห็นได้ชัด เป๊บให้ความร่วมมือโดยไม่ขัดขืน แต่ก็ยังไม่ได้สติครับ
พี่ปริมกับลูกน้องช่วยกันพยุงมาบนห้องเป๊บ โดยมีผมเดินนำทางเปิดประตูครับ
“อะ..ถึงแล้ว...ไอ้ตัวแสบตัวหนักชะมัด...งั้นพี่ฝากเราดูแลด้วยนะ” พี่ปริมบ่นๆ พร้อมฝากผมครับ
“ได้ครับพี่ปริม....พี่ไปพักผ่อนเถอะครับ...เดี๋ยวโจ้ดูแลเป๊บเอง”
หลังจากที่พี่ปริมออกไปพักผ่อนแล้ว ผมก็เดินไปเอาผ้าขนหนูกับน้ำอุ่นมาเช็ดตัวเป๊บครับ ออกมาจากห้องน้ำวางกะลามังไว้ข้างๆ
“เป๊บ...เช็ดตัวก่อนนะค้าบบบ” ผมกระซิบข้างหูเป๊บ
ผมแกะกระดุมเสื้อเป๊บทีละเม็ดเพื่อถอดเสื้อครับ นั่นไง...ว่าแล้ว...ผื่นแดงขึ้นเต็มตัวไปหมดเลยละครับ...อาการภูมิแพ้ออกฤทธิ์จริงด้วย ด้วยความที่เป๊บเป็นคนผิวขาวเวลาขึ้นผื่นแดงมันจะดูรุนแรงมากเลยครับ......หลังจากนั้นผมก็เริ่มเช็ดตัว โดยเริ่มจากที่หน้าและลำคอครับ
“อือออ...อื้ออออ” เมื่อผ้าขนหนูอุ่นสัมผัสกับใบหน้าของเป๊บ เป๊บแสดงอาการงอแงด้วยการเอามือปัดทันทีครับ
“เป๊บค้าบบ..อย่างอแงนะ เช็ดตัวก่อนนะจะได้หลับสบาย” ผมกระชิบข้างหูเป๊บอีกครั้งครับ
เป๊บก็เลิกงอแงทันที ว่านอนสอนง่ายปล่อยให้ผมเช็ดตัวครับ เสื้อและกางเกงมีกลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมด เช็ดท่อนบนเสร็จผมก็ปลดตะขอเข็มขัดเพื่อถอดกางเกงครับ การถอดกางเกงยากพอสมควรเลยละครับ เพราะเป๊บตัวใหญ่อะ แถมนอนไม่ได้สติอีกแต่ผมก็พยายามถอดเรื่อยๆ จนสำเร็จละครับ
ผมก็แอบเขินเหมือนกันนะ ทั้งๆ ที่เห็นกันหมดแล้ว แต่ก็ยังเขินนี่น่า ตอนนี้ทั้งตัวของเป๊บ อยู่ในชุดวันเกิดครับ ผมก็เช็ดตัวตั้งแต่ขาเรื่อยๆ ขึ้นมาถึงขาอ่อนครับ แต่ไม่กล้าไปยุ่งตรงมังกร เดี๋ยวซวยละยุ่งอีก ฮ่าๆๆๆ แอบๆ มองมังกร นอนพาดสงบอยู่ ชิ ขนาดนอนหลับยังดูใหญ่ ฮ่าๆๆๆ แอบทะลึ่งเล็กน้อยคร้าบบบบ คิคิ
เช็ดตัวเป๊บเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินไปหยิบยาแซมบัคมาทาตัวเป๊บแก้อาการผื่นแดงพร้อมกับหาชุดนอน แต่ไม่รู้จะเลือกชุดไหนยังไงนะซิครับ มันดูเยอะแยะไปหมด เลยตัดสินใจห่มผ้าให้ เป๊บแทนดีกว่า จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ผมก็นอนตรงโซฟาข้างๆ ใกล้เตียงนอน หันตะแคงข้างนอนมองเป๊บบนเตียง...อมยิ้มคนเดียวครับ..เฮ้อ..ในใจพลางคิดกับตัวเองว่า...ผมจะใจแข็งได้อีกนานแค่ไหน...ทำไมผมจึงรักผู้ชายคนนี้มาก...มากจนผมคิดว่าคงไม่สามารถแยกจากกันได้...คิดไปคิดมาจนผมเริ่มเคลิ้มหลับครับ
“อือ..อื้อออ...โจ้อย่าทิ้งเป๊บไปนะ..ฮึกๆๆ...ฮือ...” เสียงละเมอของเป๊บทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากการเคลิ้ม ลุกขึ้นไปนั่งบนเตียง
“เป๊บ...โจ้ไม่ทิ้งไปไหนนะ...หลับให้สบายนะ” ผมพูดพร้อมจับมือเป๊บพร้อมเอามือลูบหน้าผาก จนเป๊บสงบนิ่งไป
ตายละสงสัยเครียดและก็คิดมากถึงได้ละเมอขนาดนี้...ผมเป็นห่วงเป๊บมาก...กลับมานอนโซฟาที่เดิมจนหลับไปครับ
ผมรู้สึกตัวอีกทีประมาณตีห้ากว่าๆ ครับ หันไปมองเป๊บก็ยังนอนหลับสนิทอยู่ ด้วยความเป็นห่วงผมเดินไปเปิดผ้าห่มเพื่อดูอาการผื่นแดง ปรากฏว่า อาการดีขึ้นมาก ผื่นแดงแทบไม่มีแล้วละครับ หลังจากนั้นผมเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เดินลงไปห้องครัวด้านล่าง ว่าจะทำโจ๊กให้เป๊บนะครับ
“คุณโจ้คะ..จะรับอะไรหรือคะ” ป้าจันทร์แม่นมของบ้านเป๊บ ถามผมในขณะที่กำลังเปิดตู้เย็นครับ
“อ๋อ..พอดีว่าจะทำโจ๊กให้เป๊บนะครับป้า”
“คะ..งั้นเดี๋ยวป้าทำให้ดีกว่านะคะ..”
“ไม่เป็นไรครับป้า..เดี๋ยวผมจัดการเองครับ ว่าแต่รบกวนป้าเตรียมวัตถุดิบให้ก็ดีนะครับ..”ผมตอบป้าพร้อมยิ้มกว้าง
“ได้เลยคะ..งั้นเดี๋ยวป้าจะให้เด็กๆ ช่วยเป็นลูกมือด้วยนะคะ”
“ขอบคุณคร้าบบบ”
ผมทำโจ๊กหมูสับให้เป๊บครับ ตามสูตรที่แม่กับป้าศรีสอนมาเลยน้า อิอิ อร่อยแน่นอนอะคร้าบบบ ทำเสร็จก็ยกขึ้นไปบนห้องนอนเป๊บครับ เปิดประตูเข้าไปเอาโจ๊กวางไว้บนโต๊ะ ไปนั่งบนเตียง ผมก้มเอาหน้าผากผมไปแตะหน้าผากเป๊บ เพื่อดูว่าเป็นไข้หรือเปล่า
“ดีจัง..ไม่เป็นไข้ละ..” ผมพูดกับตัวเองนั่งยิ้มบนเตียงครับ
“อือ....อื้อ...โอยยยยย” แว๊ก...เป๊บรู้สึกตัวแล้ว ผมตกใจเพราะยังไม่ทันได้เก๊กนี่น่า ต้องรีบเก๊กๆๆ อิอิ
“อือ....” เป๊บค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาครับ หน้าตาดูงัวเงีย ทรงผมยุ่งๆ ฮ่าๆๆ ตลกอะ แต่ก็ยังหล่อมั๊กมากกกก อิอิ เป๊บหันไปหันมาก็เจอผมซึ่งกำลังเก๊กนั่งตรงโซฟาที่เดิม
“ทะ..ที่รัก...ที่รัก...โอยยยยยย...” เป๊บเห็นผมก็ทำหน้าตาตกใจมาก พยายามลุกมาหาผมครับ แต่คงปวดศรีษะเพราะยังไม่สร่างจากอาการที่เมาอย่างหนัก
“ไม่ต้องลุกมาหรอกเป๊บ...ยังไม่สร่างเมาเลย..เดี๋ยวโจ้เอาไปผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้นะ” ผมบอกกับเป๊บด้วยเสียงเรียบๆ แล้วก็เดินไปที่ห้องน้ำครับ
ผมกลับมาพร้อมผ้าขนหนูและน้ำอุ่น เริ่มเช็ดหน้าให้เป๊บ พยายามหลีกเลี่ยงดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังจ้องจะสบตาผมเพื่อขอความเห็นใจ โหยยย...แต่ขอบอกนะครับว่า...แววตาที่เป๊บมองมา ผมใจสั่นเลยอะ เป็นแววตาที่น่าสงสารและน่าเอ็นดู เคยเจอกันปะค้าบบบบ คิคิ
“ที่รัก.....ขอบคุณนะครับ” ผมเช็ดหน้าให้เป๊บเสร็จ เป๊บก็เอามือมากุมมือผมพร้อมบอกขอบคุณนะครับ
“ครับเป๊บ....หิวมั้ยครับ...พอดีโจ้ลงไปทำโจ๊กมาให้...ทานซักหน่อยนะ”
“จริงหรือครับ..ดีใจจัง...เป๊บหิวพอดีเลยอะ” เป๊บยิ้มกว้างเลยครับ แต่ผมยังเก๊กทำเฉย (แต่ในใจ..โห..น่ารักชิหายยยย ฮ่าๆๆๆๆ)
“อะไรกันที่รัก...เป๊บนอนป่วยอยู่นะ...ป้อนเป๊บหน่อยนะคร้าบบบบ..นะๆๆ” เป๊บอ้อนผมมากๆ เลยครับเพราะผมส่งชามโจ๊กให้กินเองอะ ฮ่าๆๆๆ
“ก็แค่เมาแล้วแฮ้งค์ ไม่ได้ป่วยอะไรสักหน่อย...กินเองได้นี่ครับ” ผมตอบเป๊บด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ก็เหมือนกันแหละ...ป้อนหน่อยนะที่รัก..นะๆๆๆ” เป๊บอ้อนต่อเนื่องครับ จับมือผมไปจุ๊บๆ ด้วย อย่าอ้อนมาก จะเก๊กไม่ไหวแล้วววว ฮ่าๆๆๆ
“เรื่องมากจริงๆ เลยนะ...อะ...อ้ามมม...” ผมแกล้งทำหน้าดุๆ แต่ก็แพ้ลูกอ้อนเป๊บอะครับ
“อร่อยจังงงงเลยยยยย....”
“อร่อยก็ทานให้หมดด้วยละ” ผมพูดเสียงเรียบๆ แต่ในใจยิ้มบานปากฉีกตั้งแต่เป๊บชมแล้วละครับ
หลังจากที่เป๊บทานโจ๊กหมด ผมก็กำลังเก็บจานจะลงไปด้านล่าง
“ที่รักครับ....ยังโกรธเป๊บอยู่หรือครับ” เป๊บถามผมด้วยเสียงเศร้าๆ แววตาเศร้าๆ
ผมหันมาสบตาเป๊บ ยังทำใจแข็ง เก๊กเต็มที่ แต่ผมไม่ตอบคำถามนั้นครับ
“เป๊บขอโทษนะครับ...ให้โอกาสเป๊บแก้ตัวนะ...นะครับ”
ผมยังทำหน้าเฉยๆ ไม่มีคำตอบใดออกจากปาก ผมเดินลงมาด้านล่างเอาถาดโจ๊กมาไว้ที่ห้องครัว กำลังจะเดินกลับไปที่ห้องเป๊บก็เจอพี่ปริมพอดีครับ
“มอร์นิ่งน้องสะใภ้เหล็ก ไอ้ตัวแสบเป็นยังไงบ้าง” พี่ปริมยิ้มกว้างทักทายผมครับ
“ดีขึ้นแล้วละครับพี่ปริม โจ้เพิ่งเอาข้าวเช้าไปให้กินอะครับ” ผมยิ้มเขินๆ ให้พี่ปริมไป เพราะอะไรนะหรือครับ ก็พี่แกเล่นเดินถอดเสื้อโชว์ผิวเรียบเนียนขาวซิกแพค น้ำหมากไหลลล ฮ่าๆๆ แต่เป็นพี่ของสามีดังนั้นห้ามคิดอย่างอื่นคร้าบบบ คิคิ
“ดีแล้วละ ถ้าไม่ได้น้องมาช่วย พี่คงลำบากใจ ปกติไอ้เสือเวลามันเสียใจมากๆ ก็เมาแบบนี้แหละ ยังไงก็ฝากดูแลมันด้วยนะ”
“ครับพี่ปริม”
ผมเดินขึ้นไปบนห้องเป๊บ ระหว่างที่เดินทางไปเรื่อยๆ ก็คิดถึงความสัมพันธ์ของเราสองคน เอ...หรือว่าผมควรเลิกแกล้ง เลิกเก๊ก ไปคืนดีกับเป๊บได้แล้ว เข้าไปในห้องก็พบว่าเป๊บนอนพักอยู่บนเตียง
“เป๊บ..ยังไม่อาบน้ำหรือครับ”
เป๊บไม่ตอบผมครับ ด้วยความเป็นห่วงอีก เลยเดินเข้าไปใกล้ๆ นั่งลงบนเตียงข้างเป๊บ ในช่วงจังหวะนั้นเป๊บลืมตาขึ้นพอดี พร้อมกับ....
“สวัสดีค้าบบบ...หนูโจ้ผู้น่ารัก...ยกโทษให้กับพี่เป๊บได้ยังค้าบบบบ”
ผมตกใจกับสิ่งที่เป๊บเล่น คืออะไรนะหรือครับ เป๊บเอาตุ๊กตาถุงมือหมีเท็ดดี้แบร์ที่ผมชอบมากๆ มาสวมมือแล้วขยับตุ๊กตาพร้อมพากย์เสียงอะ
ผมเริ่มอมยิ้มหลุดอาการเก๊กแล้วครับ เป๊บทำได้น่ารักมากๆๆ ว๊ากกกทนไม่ไหวแล้วอะ
“หนูโจ้...ก้าบบบ..ตกลงยกโทษให้พี่เป๊บนะก้าบบ...กิ้วๆๆๆๆ” เป๊บขยับหมีเท็ดดี้มาจ่อที่หน้าผมเลยละครับ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ....” ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ขำก๊ากออกมาดังมากเลยอะ
“ตกลงหนูโจ้หายโกรธพี่เป๊บแล้วนะก้าบบบบ...กั๊บๆๆๆๆ” เป๊บเอาหมีเท็ดดี้มาจั๊กกะจี้ซอกคอผมอะครับ
“ว๊ากกก...ฮ่าๆๆๆๆ พอแล้วเป๊บบบ....จั๊กกะจี้..ฮ่าๆๆๆ”
“ที่รัก...หายโกรธเป๊บน้าครับ...คืนดีกันนะ...” เป๊บโอบกอดผมพร้อมกับยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกัน ผมก็เอานิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วก้อยเป๊บครับ
“หายโกรธตั้งนานแล้วเป๊บ...แต่อยากสั่งสอนให้รู้สึกนึกซะหน่อย”
“อ้าวววว....จริงอะที่รัก...แล้วปล่อยให้เป๊บทรมานตั้งนานนนนน...แบบนี้ต้องทวงคืน”
“แอะ...ทวงคืนอะไร...” ผมทำหน้างงๆ ใส่เป๊บ
“ก็แบบนี้ไง....”
เป๊บผลักผมล้มนอนบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมมม เวรกรรมแล้ว เมื่อคืนเช็ดตัวให้เป๊บดันถอดเสื้อผ้าออกหมด แล้วตอนนี้เป๊บอยู่ในชุดวันเกิดดดดด ดังนั้น ไม่ต้องแก้ผ้าให้เสียเวลา ซวยแล้วววววว
“แว๊กเป๊บบบบบบบ....เดี๋ยวก่อนนนนน...ม่ายยยยยยยยยย”
เช้าวันนั้น....เต็มๆ.....สองรอบ....ยังไม่หายเจ็บเลยง่า...อ๊ากกกกกกกกก
ต่อตอนหน้าคร้าบบบบบบ 
หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62 (อ่าน 517859 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก