หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)

[TONG]

นึกว่าจบแล้ว ยังมีมาอีกวรรคหนึ่ง

ชอบตรงที่ "กูโมโหหิว" ชัดเจนมากจริงๆ

[golove2]

 

อย่างน้อยก็เคลียร์กันได้


ตลกมากเลยอ่ะ ตอนด่าน้องแม็ก     

[❝CHŌN❞]

พี่กั๊ก เข้าบ้านไปเลยป่ะ เอาน้องแม๊คมาให้เค้า เดี๋ยวเค้าปลอบเอง หุหุ

คราวหลังมีอะไรบอกน้องหน่อยนะพี่กั๊ก น้องคิดเองเป็นตุเป็นตะ ตีกันมั่วไปหมด (แล้ว อิน้องก็ไม่ยอมถามคิดเองไปเรื่อย)

สรุป พอกันทั้งคู่ เฮ้อออ~

[RoseBullet]

น้องแม็คคคค โอ๋ๆๆๆ
ร้องไห้ซะกลายเป็นเด็กน้อยไปเลย จากที่เคยสะใจเลยกลายเป็นเห็นใจซะงั้น
หลังจากนี้แต่ละคนก็เป็นตัวของตัวเองได้แบบเต็มรูปแบบ โดยเฉพาะพี่กั๊กนะ
ว่าแต่พี่กั๊กอย่าลืมกินข้าวนะ

[koraorni]

เออนะเด็ก ชอบตอนที่น้องแม็คบอกว่านึกว่าเล่นด้วยได้ ก็นะพี่กั๊กใจดีซะขนาดจะโทษน้องก็คงไม่ได้ เจอตัวจริงแบบไม่ได้เก๊กเข้าไปก็เลยอึ้ง เฮ้อบอกแล้วว่าคนโมโหหิวอะน่ากลัว เห็นมะเป๊ะ ลุ้นกว่าจะจบตอนเล่นเอาคนอ่านเหนื่อย ไม่เป็นอันทำอะไร ขอบคุณนะคะที่ไม่ปล่อยให้ค้าง ไม่งั้นคืนนี้มีนอนไม่หลับแน่

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ไม่รู้จะบรรยายความรู้ที่ได้อ่านซีนตอนนี้ยังไงดี มันหลายๆอย่างปนกันเนอะ

ดีใจ ที่มันเคลียความรู้สึกกันได้สักที อยากเห็นภาพเมื่อก่อนตอนสองคนนี้อยู่ด้วยกันเนอะ แล้วกั๊กจะได้ฝันถึงงูเผือกน้อยซะที คิดถึงมันอ่ะ

โดนใจ ชอบประโยคนี้มากเลย "กูเถียงคนอื่นเป็น กูทันคน แต่กูขี้เกียจใช้สมอง มึงรู้ไว้ซะ!"  โดนใจไอจริงๆ   

ติดใจ อยากรู้จริงๆว่าใครจะโดนกด ไออยากให้เป็นกั๊กนะ คริๆๆ ก็งูเผือกในฝันมันน่ารักจริงๆ   

ตอนนี้น้องแม๊กมันก็ร้องไห้ซะหมดมาดเลย ท่าทางคงโล่งใจจริงๆ คงเตรียมใจมาแล้ว มาเจอคำตอบที่ผิดคาดคงดีใจมากไปหน่อย ..ดีแล้วที่คุยกัน

สงสารปนขำ กั๊กคงหิวมากจริงๆ ต้องมาตอบคำถามที่ใส่อารมณ์แล้วยังต้องมายืนปลอบเด็กที่ร้องไห้อีก มันช่างฮาและน่าเห็นใจจริงๆ

หมั่นไส้ ไอ้น้องแม๊กมันช่างน่าหมั่นไส้จริงๆ ใช้พี่กั๊กอย่างกับทาสมาหลายเดือนแล้วมาร้องไห้บอก..
"ผมไม่รู้ว่ามันมากไป เพราะพี่ไม่พูดมันออกมา ก็คิดว่าเล่นด้วยได้"
แหม่...มันช่างน่าตบให้หัวทิ่มพื้นไปเลย พูดมาด๊ายยยยยยย

คิดไปคิดมา ไอก็ยิ่งรู้สึกมึนงงว่าเรื่องนี้มันจะไปจบที่สองคนนี้รักกันได้ยังไงกันหนอ
ฟิลล์ตอนนี้เหมือนน้องที่มางอแงกับพี่เลย ไม่ค่อยเหมือนคนจะตกหลุมรักกันได้อ่ะ

รอดูต่อไป~~ พี่กั๊กคงหิวแทบเป็นลมแล๊ะ ใจหนึ่งก็อยากให้แม๊กกลับไปเตรียมสอบเพราะมันเกมาแล้วเมื่อวาน
อีกใจหนึ่งก็อยากให้มันทำคะแนน พาพี่กั๊กออกไปหาอะไรกินหน่อยเต๊อะ จะเป็นลมอยู่แล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ

 

[malula]

ดีใจ กั๊กได้พูดในสิ่งที่อยากพูด
แม๊คได้ถามในสิ่งที่อยากถาม
บางเวลาเราก็จำเป็นต้องเก๊กนะ
แต่ถ้าไม่ต้องทำเพื่ออะไร หรือเพื่อใคร เราก็ขี้เกียจเก๊กเหมือนกัน
เป็นตัวของตัวเอง เพราะมันไม่เหนื่อยดี
สรุปกั๊กได้กินข้าวหรือยังเนี่ย มัวแต่ปลอบเด็กเจ้าน้ำตา

[armmyrine]

ในบทสรุปตอน 09  ฮาตรงนี้ที่สุดอ้ะ “ก่อนนี้ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย?”

“ก่อนนี้กูเก๊กอยู่นี่ไอ้ห่า!”
    แหมะ  มันก็เป็นกันทุกคนเน้อออออออ  ฟอร์มเนี่ยยยยย

[KaorPaor]

สนุกดีค่่ะ

[ice_spok]

แม็ค จายเยนนนน

[Takarajung_TK]

โอ๊ยกั๊กเท่อ่ะ
สองคนนี้ได้พูดทำความเข้าใจกันแล้ว
ต่อไปจะเริ่มรักกันรึยังเนี่ย
พี่กั๊กยิ่งโลกส่วนตัวสูงอยู่

รอตอนต่อไปจ้า

ลืมบอก. ถ้าเป็นไรได้ช่วยเว้นบรรทัดตอนเปลี่ยนโมเม้นต์ให้น้อยกว่านี้ได้ไหมคะ
เวลาอ่านจากไอแพดแล้วต้องเลื่อนบ่อยๆมันเมื่อยมือค่ะ
ขอบคุณนะคะ

[andear]

ไม่ต้องไปสอบแล้วม๊างเเม็คเอ๊ย ท่าทางว่าไม่รู้จะเอาอะไรไปสอบ
กั๊กเท่จังเบย

[nokkaling]

ปลอบน้องแม๊ค 
แล้วเค้าจะรักกันตอนไหนล่ะเนี่ย 

[♠DekDoy♠]

ระบายหมดไส้หมดพุงเลยยยย  แม็คแกต้องอ้อนไม่ใช่เอาแต่ใจกับพี่กั๊กเข้าใจนะ

[BaoBao]

10




เสียงระนาดขับกล่อมฝันของให้หวานยิ่งขึ้น ผมระบายลมหายใจเบาๆ แล้วพลิกตัวไปกอดหมอนข้าง... เส้นสายในตัวยังยึดกันแน่นไม่ต่างจากหนังตาบน-ล่างที่มันไม่อยากพรากจากกัน

ผมที่รู้สึกตัวแต่ก็ยังเคลิ้มๆ นอนฟังเสียงระนาดด้วยความอิ่มใจ....วันนี้เป้นเพลงช้าที่ผมชอบ...นางครวญ

เหมือนวันนี้น้องเค้าจะตีได้อินมากกว่าทุกวัน .... เสียงของนวมที่กระทบแผ่นไม้ มีการทอดเสียงหนักเบาอย่างละเอียดละเลียดไปเรื่อยตามห้วงทำนอง

ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ในโทรศัพท์ดังแล้วจึงดึงรากของต้นขี้เกียจออกมาจากเตียง

......

.....

....

...

..

.

ผมเดินลงบันไดไปเปิดประตูบ้าน เพื่อสูดออกซิเจนบริสุทธิ์ที่สวนเล็กๆ หน้าบ้านตัวเอง

“ฮื๊อ-------” ผมยืดเส้นสายในตัวด้วยการประสานมือไว้เหนือหัวแล้วยืดมันไปสุดแขนของตัวเอง

“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า สิบ!” แล้วผมก็ปล่อยมือของตัวเองให้เป็นอิสระ

“พี่กั๊กทำอะไรน่ะ?”

เสียงดังมาจากด้านหลังผม ผมหันแค่หน้าไปหาคนที่ทักตัวเอง “ออกกำลังยืดเส้น เอามั่งป๊ะล่ะ?”

“แอโรบิคน่ะเหรอ?”

“ไอ้บ้า ยืดเส้นเฉยๆ .... แต่วันนี้อากาศดีว่ะ น่าวิ่ง”

“ถ้าวิ่งก็ไปด้วย วิ่งไหนล่ะ?”

“ก็เนี่ยแหละ วิ่งไปตามทางเลียบทางเท้าในหมู่บ้านไปเรื่อยๆ นี่แหละ รถยนต์ยังไม่ค่อยมี อากาศกำลังดี ไปเลยมั้ยล่ะมึง?”

“มีรองเท้าผ้าใบให้ยืมมั้ยล่ะ ผมมีแต่รองเท้าหนังที่ใส่กับชุดนักศึกษาคู่เดียว”

“ต้องใส่ด้วยเหรอวะ?”

“อ่าว แล้วปกติพี่ใส่ไรวิ่งล่ะ?”

“ตีนเปล่า”

“เฮ๊ย！ ล้อเล่นน่า”

“เออใช่ ล้อเล่น”

“...........พี่กั๊ก นิสัยว่ะ”

“นิสัยอะไร มึงพูดให้จบไอ้แม๊ค”

“ยังต้องให้พูดอีกเหรอ รู้ตัวอยู่แล้วเหอะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า......ในตู้มึงมาเลือกเอาดิ”

ผมพูดพลางหมุนตัวเดินกลับมาใกล้ประตูไม้ เพื่อหยิบเอารองเท้าผ้าใบออกมาเปลี่ยน ไอ้แม๊คก็เดินมาเลือกรองเท้าผ้าใบไปคู่หนึ่ง แต่ดูเหมือนมันไม่ได้เลือกด้วยซ้ำ เพราะมองปุ๊บก็หยิบคู่ที่อยู่ตรงหน้ามันปั๊บ

ผมเอารองเท้าผ้าใบมานั่งใส่ที่ม้านั่งยาว ใส่เสร็จก็เดินไปปิดประตู แค่ปิดประตูไม้ไว้เฉยๆ ไม่ได้ล๊อคแต่อย่างใด เพราะกะไปแค่ครึ่งชั่วโมง

หันมาอีกที ไอ้แม๊คไปยืนรออยู่นอกรั้วบ้านแล้ว

แกร๊ก-------- ผมปิดรั้วบ้านของตัวเอง แล้วหันไปบอกไอ้แม๊คว่า “ป๊ะ...”

“ฮื๊อ!” ไอ้แม๊คพยักหน้า

แล้วผมก็เริ่มก้าวท้าวออกวิ่งเหยาะๆ..... ไอ้แม๊ควิ่งในระดับเดียวกับผมอยู่ข้างๆ กันแต่มีเว้นระยะพอดีไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเบียดหรืออึดอัด

ผมพามันวิ่งออกไปจากซอยของบ้านตัวเอง แล้ววิ่งต่อไปตามถนนราดยางสำหรับให้รถวิ่ง ไม่พามันวิ่งไปตามทางเท้าเพราะทางมันเรียบไม่เสมอกัน ขรุขระก็ปานนั้น ประเหมาะเคราะห์ร้ายบางทีมีอุนจิน้องหมากองทิ้งไว้....น่ากลัวยิ่งกว่าวิ่งไปแล้วเจอแมลงสาปวิ่งตัดหน้าอีกนะคู๊ณ....

“มึงวิ่งบ่อยมั้ยไอ้แม๊ค?”

“เรื่อยๆ พี่”

“เออ ไม่ไหวก็บอก อย่าเสือกทำเก่ง เดี๋ยวไปนั่งสอบแล้วแม่งจะปวดกล้ามเนื้อ”

“ครับ ไม่ไหวแล้วจะบอก”

“อื้อ....”

แล้วผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีกเลย เพราะระหว่างที่วิ่งยิ่งคุยมันจะยิ่งเหนื่อย

ส่วนไอ้แม๊ค...มันก็คงรู้หน้าที่ มันก็มองตาตรงและวิ่งตามผมมาเรื่อยๆ โดยไม่ถามหรือชวนคุยอะไร

......

.....

....

...

..

.

ตึง ตึง ตึง-----ผมวิ่งลงมาจากบันได

เดินไปหยิบปาท่องโก๋ที่อยู่บนแผ่นกระจกหน้าโซฟามาใส่ปาก ผมใช้ฟันฉีกคู่ของมันออกมาอันหนึ่ง บดบดเคี้ยวเคี้ยวแล้วกลืนเอื๊อก เสร็จจากนั้นก็ยกแก้วโอวัลตินร้อนที่ชงไว้ก่อนขึ้นไปอาบน้ำขึ้นมาดื่มอั๊กอัก และตบท้ายด้วยการยัดปาท่องโก๋อีกครึ่งที่เหลือเข้าปาก

ผมซอยเท้าเดินไปที่โต๊ะคอม หยิบกระเป๋าหนังคู่ใจมาสะพายบนไหล่

“ไอ้แม๊ค ถ้ามึงจะออกจากบ้าน มึงเอากุญแจวางไว้บนโต๊ะคอมที่เดิมนี่นะ ล๊อคประตู แล้วเอาแม่กุญแจล๊อคด้วยล่ะ แม่กุญแจของรั้วหน้าบ้านอย่าเสือกล๊อคล่ะ แขวนไว้เก๋ๆ พอ กูไปละ!” ผมยกมือซ้ายขึ้นตั้ง เป็นท่าลามัน

“อ้าว เอากุญแจไว้ในบ้านแล้วพี่กั๊กจะเข้าบ้านยังไงล่ะ?” ไอ้แม๊คถอนสายตาจากรายการข่าวในทีวี หันหน้ามาถามผม

“กูมีของกูติดกระเป๋า ที่ให้มึงน่ะกุญแจสำรอง ไปแล้วมึง เดี๋ยวสาย!” พูดจบผมก็เดินสาวเท้าไปเปิดประตู

แกร๊ก---- ประตูมุ้งลวดกระทบกรอบของตัวมันเอง

ปึก---- รองเท้าหนังสีดำตกสู่พื้น

ปึก ปึก---- ปลายรองเท้าหนังกระทบกับพื้นสองครั้ง

“โชคเอนะเว้ยมึง！”

พูดจบผมก็เดินไปคว้าจักรยาน แล้วจูงมันออกไปจากรั้วบ้าน

“See you, Brother！”  เสียงไอ้แม๊คตะโกนไล่หลังผมมา





































































































































......

.....

....

...

..

.

ปิ๊ก----- เสียงกดปุ่มหน้าจอคอมพิวเตอร์

เขารอให้เครื่องรีบูทตัวมันเองจนสามารถใช้ได้ แล้วเขาก็เอาไอพอดซัพเฟอร์ของตัวเองที่ต่อสายเชื่อมไว้แล้วเสียบเข้ากับเครื่องคอม รอสักพัก....รายการเพลงที่อยู่ในไอพอดของเขาก็โชว์ขึ้นมา

เขาจับเม้าท์แล้วลากเอาเพลงที่ต้องการลงเครื่อง.....เพลงเดียว

จากนั้นเขาก็กดปุ่มปิด อีเจกต์เอาไอพอดซัพเฟอร์ของตัวเองออกจากเครื่อง

เขาเอามือหนึ่งดึงมันออกจากที่เสียบ แล้วเอามือข้างที่เหลือกดดับเบิ้ลคลิกที่ไฟล์เพลง....โปรแกรมเล่นเพลงเริ่มรัน แต่ไม่มีเสียงให้เขาได้ยิน

เขากวาดตามองไปนิ่ง เขามองเห้นลำโพง แต่ไม่เห็นตัวเครื่องของมัน เขาลองก้มลงมองตรงช่องหนึ่งใต้โต๊ะคอม....และเขาก็เจอ มันถูกวางตะแคงหลบไว้ในช่องว่างเล็กๆ หนึ่ง ในระดับเดียวกับลิ้นชักของคีย์บอร์ด

ปิ๊ก---- so burn it down เสียงตะโกนดังออกมาจากลำโพง เสียงมันเบาไปนิด เขาจึงเร่งระดับเสียงของลำโพงอีกหน่อย แต่ก็ไม่ให้ดังมากเพราะนี่มันเพิ่ง 6 โมงครึ่งเท่านั้น

-looking through a window made of time, would you have the courage not to lie- เสียงเริ่มดังในระดับที่เป็นที่ต้องการของเขาแล้ว

เขาจับเม้าท์แล้วกด -stop-

จากนั้นก็กด –play-    http://youtu.be/TS_gT571_Xk


เสียงกลองรัวดังขึ้น แล้วถึงค่อยตามมาด้วยเสียงร้องของนักร้อง -If you're feeling like I feel then run your life like it's a dance floor-

เขาเริ่มโยกหัวไปตามจังหวะเพลง แรงขึ้น เร็วขึ้น ตามความหนักของดนตรี

เมื่ออารมณ์เข้าที่ เขาเอามือทั้งสองข้างมาเคาะตามจังหวะของเพลงบ้าง

“if you need love turn around, do the helicopter.” เขาร้องรัวไปตามเพลงท่อนนั้นด้วยสำเนียงที่แทบไม่ผิดเพี้ยนจากกัน

เขารัวมือที่โต๊ะ และปล่อยอารมณ์ไปกับเพลงแบบสุดเหวี่ยง

....

...

..

.











































































เพลงจบ...คนไม่จบ

เขากดปุ่มให้มันเล่นซ้ำ....โดยซ้ำแค่เพลงเดียว...

......

.....

....

...

..

.


“พี่กั๊ก....” เขาเน้นเสียงหนัก

เขาหันหน้าไปมองกุญแจบ้านพวงหนึ่งซึ่งถูกวางไว้ใกล้หน้าจอคอม “เกิดมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยมีใครหน้าไหนกดดันจนผมต้องร้องไห้ได้แบบพี่...”

เขายกยิ้มที่มุมปาก เค่นเสียงขึ้นจมูก “ฮึ... OK. Mr. Kachanon. See ya!”



......

.....

....

...

..

.


If you're feeling like I feel then run your life like it's a dance floor

and if you need a little heat in your face, that's what I'm here for

if you're chilling in the dark and you're looking through a telescope

you will see me sipping on a soul of a new hope



so burn it down

burn it down baby baby burn it down



if you're feeling like i feel throw your fist through the ceiling

some people call it crazy well i call it healing

if you need love turn around, do the helicopter

if you're sick, baby girl i would love to be your doctor



so burn it down

burn it down baby baby burn it down



looking through a window made of time, would you have the courage not to lie

looking down the barrel of today, would you have the courage not too stay





...

..

.

[roseen]

 

[♠DekDoy♠]

พี่กั๊กเก่งไง ห้ามทำไรพี่กั๊กนะ

[malula]

แล้วจะทำไงต่อจ๊ะพ่อคนเก่ง
จับพี่กั๊กทำเมียเลยไหม อิป้าใจร้อน ก๊าก...อย่าบ้าจี้ล่ะ
ป้ายังอยากอ่านพวกแกเล่นสงครามประสาทกันอีกนาน ๆ
คนนึงนางครวญ อีกคน so burn it down แหม่...ช่างเข้ากันจริง จริ๊ง

[RoseBullet]

รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปนิดๆแบบบอกไม่ถูกระหว่างสองคนนี้
หมายถึงเปลี่ยนไปไม่เหมือนจากสมัยที่พี่กั๊กแกยังกั๊ก(/เก๊ก)สมชื่ออ่ะ
ตอนนี้ปล่อยหมดก๊อก เป็นกันเอง เป็นตัวของตัวเองดี สบายๆ
เมื่อคืนน้องแม็คนอนบ้านพี่กั๊กรึเปล่า ถ้าใช่แล้วนอนห้องไหนอ่ะ
ช่วงแรกแอบลุ้นให้พี่กั๊กหันมากอดแบบน้องงูอีก ว่าแล้วก็คิดถึงน้องงูเนอะ
จะบอกว่าทั้งตอนเนี่ย สิ่งที่โฟกัสอันดับหนึ่งคือเรื่องสอบของน้องแม็คอ่ะ ฮ่าาาาา
สงสัยเพราะช่วงนี้ใกล้สอบเหมือนกัน เลยกังวลเผื่อแผ่ชาวบ้านชาวช่องด้วย (ทั้งๆที่ของตัวเองยังไม่รอด =_=)
ยังไม่เห็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าเตรียมเข้านอนของคุณเบาเบา
ฉะนั้นเราจึงยังนั่งเจ๋อทำตาปิ๊งๆรอคอยต่อไป
 

[Takarajung_TK]

ค้าง

[w[o]w]

โอม จงมาๆๆๆๆ

[seaz]

ค้าง

[moredee]

ระเบิดมันออกมา รึเผาให้เป็นจุล กลัวแทนก๊อง

[zeazaiz]

 
สนุกจังค่ะ
อยากอ่านต่อไปเรื่อย เรื่อยยยย

[koraorni]

คาดว่าหลังจากนี้น้องแม๊คคงจะเริ่มเอาจริง ชักกลัวแทนพี่กั๊กแล้วดิ เตรียมรับมือให้ดีล่ะ

[Rafael]

ฮ่าๆ ชอบๆ ชอบฉากนี้อะ



“พี่กั๊ก....” เขาเน้นเสียงหนัก

เขาหันหน้าไปมองกุญแจบ้านพวงหนึ่งซึ่งถูกวางไว้ใกล้หน้าจอคอม “เกิดมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยมีใครหน้าไหนกดดันจนผมต้องร้องไห้ได้แบบพี่...”

เขายกยิ้มที่มุมปาก เค่นเสียงขึ้นจมูก “ฮึ... OK. Mr. Kachanon. See ya!”

อ่านแล้วแอบกรี๊ดเบาๆ ได้อารมณ์มาก เห็นภาพเลยอะ ฮิฮิ

[armmyrine]

โอ๊ยกั๊กเท่อ่ะ
สองคนนี้ได้พูดทำความเข้าใจกันแล้ว
ต่อไปจะเริ่มรักกันรึยังเนี่ย
พี่กั๊กยิ่งโลกส่วนตัวสูงอยู่

รอตอนต่อไปจ้า


ลืมบอก. ถ้าเป็นไรได้ช่วยเว้นบรรทัดตอนเปลี่ยนโมเม้นต์ให้น้อยกว่านี้ได้ไหมคะ
เวลาอ่านจากไอแพดแล้วต้องเลื่อนบ่อยๆมันเมื่อยมือค่ะ
ขอบคุณนะคะ

อันนี้มันเป็นสไตล์คุณเบาเบาเขาน่ะค่ะ. ทุกเรื่องจะเป็นแบบนี้    แบบว่าลุ้นๆกันอ่ะ.  ถ้าอันไหนเลื่อนลงมาแล้วเป็นงี้   ถึงกับเงิบบบบบ จะเซ็งและค้างมากกกกกกก     สำหรับตอนนี้เหมือนสงครามเริ่มต้น. เป๊งงงงงงง ยกที่1 

[RinNam]

โอยยยยยยยยยยย จะสอบแล้วววว

แต่หยุดอ่านเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆนะ หนุกมากกกก

 

[$VAN$]

^
^
^
ขอเผือก อิอิ ถั่วฝักยาวมีสีม่วงด้วยค่ะ เหมือนมะเขือม่วง กะหล่ำม่วงนั่นแหละ

อ๋าย~ไม่เคยรู้เคยเห็นมาก่อน ขอบคุณที่บอก บวกๆจ้า^^

24 ช.ม.ผ่านไป กระทู้วิ่งไปสองหน้า โหว~

ช่วยบอกทีว่า กูเกลียดขี้หน้ามึง กูโกรธมึง กูไม่อยากเห็นหน้ามึง มึงช่วยไปไกลๆ จากสายตากูที แล้วอย่าเสือกโทรมาหากูอีก..... ช่วยพูดมันจากปากพี่ที ผมขอร้อง .......

โฮๆๆ เศร้า

แต่พอเคลียร์ได้แล้ว Burn it down อย่างเมามันเชียวนะเจ้าแม๊ค
แถมยังมีหมายมั่นปั้นมือ จะทำไรตากั๊กอ่ะ
แต่ที่แน่ๆ ตากั๊กคงไม่ได้อยู่อย่างสงบซะแล้วคราวนี้

[Stitch]

ชอบมาก อยากอ่านต่อ