สวัสดีค่ะ วันนี้พาน้องจอมใจมาทักทายทุกท่าน
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะค่ะ
ปล. วันนี้พาวณิพกน้อยมาทักทายเช่นกัน อย่าลืมไปเอ็นดูน้องติงเปาใน วณิพกพเนจรันด้วยนะค่ะ
บทที่ 15
[/b]
หลังจากปาร์ตี้ครั้งนั้น อาทิตย์ถัดมาทางมหาลัยก็มีการจัดการแข่งขันกีฬาขึ้น ซึ่งกำหนดให้คนเล่นเป็นนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งโดยเฉพาะ ห้ามมีปีอื่นมาปะปน เป็นกีฬาเพื่อสานสัมพันธ์ระหว่างคณะด้วยกัน กีฬาหลักๆที่มีคือ บาสเกตบอล ฟุตบอล รักบี้ แบตมินตัน ปิปอง และอื่นๆ คณะของจอมใจนั้นลงแข่งบาสและฟุตบอลเป็นหลัก ส่วนรักบี้นั้นไม่มีใครลงเล่นเนื่องจากไม่มีคนเล่นเป็น จึงต้องถอนตัว
เจ้าหนูอาสาลงแข่งแบตมินตันชายเดี่ยว มีเพื่อนอีกสองสามคนก็สนใจกีฬานี้เช่นกัน เพื่อนชายส่วนมากก็ลงแข่งฟุตบอลกัน ผู้หญิงเลือกเล่นแบตและบาสซะมากกว่า
“ไม่ลงแข่งบอลกับพวกเราหรือวะ” ชายหนุ่มร่างเล็ก หน้าตาดี แต่บางทีก็เหมือนเกย์นิดๆ ชื่อ เอเดินเข้ามาถามเจ้าหนู เนื่องจากทีมยังต้องการคนเพิ่ม
เขาส่ายหน้ายิ้มแหยๆ เขามันพวกเกลียดลูกกลมๆ บางทีเขาแทบจะลงไปกลิ้งเป็นเพื่อนกัน
เพื่อนเอก็ไม่เซ้าซี้วิ่งไปถามคนอื่นต่อ จนเหมือนจะได้ครบทีมพอดี
เขาเดินเอื่อยมานั่งที่ห้องเพื่อแอบงีบหลับเล็กน้อย ช่วงนี้งานเยอะ นอนดึก สมองเริ่มฝ่อได้ที่
งีบมาได้ชั่วโมงกว่า ก็ตื่นเมื่อเพื่อนเริ่มเดินเข้ามาในห้องเรียน เจ้าหนูที่หน้าแจ่มใสขึ้นเยอะก็เลยนั่งคุบจ้อกับเพื่อน
ระหว่างนั้น โทรศัพท์ก็สั่นในกระเป๋ากางเกง ขยับตัวหยิบขึ้นมาดูชื่อคนโทรแล้วกดรับสาย
“ครับ พี่เวทย์”
“ใจ วันนี้เพื่อนชวนไปเตะบอลตอนเย็นน่ะ ไปช่วยน้องปีหนึ่งฝึกด้วย เราจะไปไหม” พี่เวทย์บอก “ถ้าไม่ไปเดี๋ยวพี่โทรไปบอกให้ลุงทศมารับ”
เจ้าหนูถือโทรศัพท์ค้าง ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย “งั้นใจไปรอพี่เวทย์ก็ได้ฮะ”
เมื่อได้ข้อสรุปว่าจะไปรอพี่ชาย เจ้าตัวก็วางสายไปเมื่ออาจารย์เดินเข้าห้อง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเลิกเรียน จอมใจบอกเพื่อนว่าต้องไปหาพี่เวทย์ที่สนามบอล ใบตองกรี๊ดกร๊าดของตามมาด้วย บอกว่าจะมาเชียร์พี่เวทย์ แต่เอาเข้าจริงก็ไปตามดูหนุ่มๆวิศวะทั้งหลาย
ก่อนจะเดินไปที่สนามฟุตบอล จอมใจขอแวะร้านสะดวกเซเว่นที่นักศึกษาทุกคนเป็นขาประจำ
ซื้อน้ำ นม ขนม มากมายไปตุนไว้เผื่อหิว และเอาไปให้พี่เวทย์ด้วย
เมื่อซื้อเสร็จ ก็เดินต่อไปจนถึงสนามฟุตบอลที่ตอนนี้คลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาในชุดกีฬา เจ้าหนูขึ้นไปนั่งข้างสนาม เห็นพี่เวทย์กำลังคุยเล่นกับเพื่อน อีกฝั่งของสนามเขาเจอกับเหล่านักศึกษาหญิงกลุ่มใหญ่ที่มานั่งดูอยู่
ร่างสูงใหญ่ของพี่ชายในชุดเสื้อบอลวิศวะ กับกางเกงสีเดียวกับเสื้อ วิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ไง เจ้าจ้ำม่ำ” มาถึงก็ขยี้หัวเขาอย่างหมั่นเขี้ยว หัวยุ่งหมดเลยอะ...
เขาทำหน้ามุ่ยใส่ แต่ก็ยื่นขวดน้ำเปล่าและสปอนเซอร์ที่เกือบลืมซื้อไปให้ ชายหนุ่มรับไปเปิดขวดน้ำเปล่ามาดื่มเล็กน้อยเพราะกลัวจุก ส่วนน้ำดื่มเกลือแร่สีเหลืองเพียงถือไว้เฉยๆ
“ทำไมมันดูคนเยอะจัง ไหนบอกใจว่าเล่นกับรุ่นน้องไง” เจ้าลูกหมูถาม เพราะที่เห็นมันไม่ธรรมดาเสียแล้วละ เห็นมีเสื้อสีอื่นมาร่วมด้วย แถมยังมีกองเชียร์เยอะพอสมควร
“ก็พอดีพวกอุตสาหกรรมมาขอเล่นด้วยน่ะ ตอนนี้เลยกลายเป็นอย่างที่เห็น” ชายหนุ่มบอกเป็นตามความจริง เมื่ออยู่ๆเพื่อนเดินมาบอกว่ามีคณะอื่นมาขอใช้สนามด้วย
“อ้อ...เหมือนแข่งจริงๆเลยนะเนี่ย”
“ประมานนั้น” พูดเสร็จ ร่างสูงก็วางขวดน้ำไว้ที่น้องแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนพร้อมกับขวดสปอนเซอร์ จอมใจนั่งลงแล้วหยิบขนมปังไส้เผือกออกมาแกะกินไปพลางรอดูฟุตบอลไปพลาง
ไม่ถึงสิบนาที นักกีฬาทั้งหมดก็ลงสนาม โดยจอมเวทย์เล่นเป็นกองกลาง ฝ่ายวิศวะใส่เสื้อสีน้ำเงิน ส่วยอ.ก.ใส่สีขาว เขาเห็นร่างสูงของพี่ชายยืนจังก้าอยู่ รุ่นน้องปีหนึ่งยังไม่ได้ลงเพราะรุ่นพี่บอกให้นั่งดูการแข่งไปพลางๆก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนตัวลง
เกมส์นี้ไม่มีกฏต้องเปลี่ยนแค่สามคนเนื่องจากมีการพูดคุยกันแล้วว่าเกมส์นี้เป็นการฝึกซ้อมและต้องการฝึกซ้อมน้องปีหนึ่งซึ่งทั้งสองฝ่ายก็ตกลงกันเรียบร้อย
พอกรรมการเป่าเปิดเกมส์ เจ้าหนูแอบอยากรู้ว่าไปเอานกหวีดมาจากไหนกันเนี่ย...
เหล่านักบอกทั้งหลายก็กรูกันเข้าไปเอาลูกกลมๆ แย่งกันไปแย่งกันมาอย่างเมามันส์ คนเชียร์ก็ส่งเสียงร้องเสียงกรี๊ดกันไป ดูแล้วตื่นเต้นมาก จนเจ้าหนูอดใจไม่ได้ต้องร้องเชียร์ไปกับเขาบ้าง
“พี่เวทย์สู้ๆ” เขาตะโกนเชียร์พี่ชายที่กำลังวิ่งเลี้ยงลูกหลบฝ่ายตรงข้าม
กองเชียร์ก็เชียร์กันสุดๆ “จอมเวทย์น่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น จอมเวทย์ใจเย็นๆ เวลาลงเล่นน่ารักๆ” เพลงนี้ทำเอาเจ้าหนูขำกิก ส่วนคนที่วิ่งโร่ในสนามยังตะโกนแข่งด้วย
“ผมไม่น่ารักหรอกครับ แต่ผมหล่อมาก” คนขี้เล่นตะโกนแหกปาก ผู้หญิงที่มาก็กรี๊ดหูแทบดับ
และเสียงเชียร์ยิ่งดังมาจากฝ่ายอ.ก.เมื่อมีศูนย์หน้าคนหนึ่งกำลังหลุดเดี่ยวเข้าไปหน้ากรอบเขตโทษ และในที่สุดคนนั้นก็สังหารเข้าไปโดยที่ผู้รักษาประตูฝ่ายวิศวะไม่สามารถเซฟได้
...อุตสาหกรรมนำ 1-0...
ฝ่ายคนนำวิ่งดีใจกระโดดกอดกัน ฝ่ายตรงข้ามส่งเสียงร้องอย่างเสียดาย นักบอลก็ทำหน้าหงุดหงิดไม่แพ้กัน ผ่านไปยี่สิบนาทีกว่า ฝ่ายวิสวะก็เริ่มเปลี่ยนรุ่นน้องลงมาเล่นบ้าง แต่หากความไม่ค่อยเข้าขากันกับรุ่นพี่ทำให้เกือบเสียประตูหลายครั้ง แต่ก็ยังรอดมาได้ จบครึ่งแรก...
วิศวะยังคงตามอยู่หนึ่งประตู นักบอลเดินหอบออกมาข้างสนาม พี่ชายร่างสูงเดินเข้ามาหากลุ่มของน้องชายที่นั่งอยู่ ร่างสูงเงือกซก ในหน้าหล่อคมอาบไปด้วยเหงื่อ เสื้อลู่ลงกับร่างกาย แผ่นหลังเปียกแฉะ
“เหนื่อยไหมครับ” เจ้าหนูถามทันทีที่ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
“เฮ้อ...” ถอนหายใจยาวๆ แล้วหันมาขอน้ำเปล่า เจ้าหนูยื่นขวดน้ำที่เจ้าตัวเปิดค้างเอาไว้ก่อนลงแข่งให้ รับไปดื่มอึกๆ
“ตามเขาอยู่ด้วยสิ จะแพ้ไหมเนี่ย” จอมใจแกล้งแหย่ คนข้างๆก็ยุขึ้นหันหน้ามาทำตาขวาง
“ไม่มีทาง ชนะใสๆ” พูดเหมือนโอ้อวด แต่ฟุตบอลมันต้องดูจนจบ ถ้ากรรมการไม่เป่านกหวีด โอกาสชนะมีอยู่ถมเถ แถมวิศวะเจ้าฟุตบอลมหาลัย ไม่มีทางแพ้แบบนี้แน่นอน
ยังไม่ทันจะทำอะไรต่อ เสียงโหวกเหวก ตื่นเต้นก็ดังมาจากอีกด้าน
“เฮ้ย...มาแล้วเว้ยยย พวกโยธา” มีเสียงกองเชียร์คณะวิศวะตะโกนขึ้นมา
หันกลับไปดูพบกับกลุ่มผู้ชายเจ็ดแปดคนในชุดช็อปสีน้ำเงิน แต่ละคนตัวหน้าตาราวกับพวกโจรก่อการร้าย หน้าเขียวหน้าดำกันไปหมด
“เฮ้ย จอมเวทย์กลับไปรวมก่อน” มีเพื่อนวิศวะเดินมาตามพี่เวทย์กลับไปรวมที่ด้านกองเชียร์วิศวะ
ทุกคนในสนามตอนนี้หันไปสนใจกับกลุ่มโยธาที่มาใหม่ แต่ละเริ่มแกะกระดุมถอดเสื้อออกกัน บางคนถอนเสื้อยืดออก ด้านในเป็นชุดนักบอลกันทุกคน
วิศวกรรมศาสตร์แม้มีหลายสาขาแต่หากรวมเป็นหนึ่งเดียว
เริ่มมีการวอร์มอัพกันกลายๆ พวกฝ่ายอุตสาหกรรมก็เดินมาแซวว่าพวกเทพๆมาแล้ว เจ้าหนูยิ้มเมื่อเห็นว่ากองหนุนมาช่วยแล้ว
เขานั่งเรื่อยเปื่อยรอดูครึ่งหลัง ขนมที่ซื้อมาตุนก็เกือบหมดแล้ว เพราะถูกเพื่อนแย่งกินไปหมด
...ตุบ...
เจ้าหนูหันไปหาที่มาของเสียงนั่นก็เห็นร่างสูงของพี่เวทย์นั่งกระแทกลงกับพื้นหญ้า หน้าหล่อบูดสนิท
“เป็นอะไรครับเนี่ย” จอมใจถามออกไป หากแต่จอมเวทย์ยังไม่ทันได้เปิดปากพูด สายตากลมโตก็เห็นร่างสูงใหญ่เดินแบกหน้าตี๋ๆกวนเข้ามาหา พี่แกใส่ชุดนักบอลพร้อม
“อ้าว...พี่ภัทร สวัสดีครับ” เขาส่งเสียงทักรุ่นพี่ไป ชายหนุ่มยิ้มตอบ เดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆพี่ชายเขา แอบเห็นว่าพี่เวทย์ขยับตัวเข้ามาชิดเจ้าหนูมากขึ้น
“ดีครับน้องจอมใจ น้องๆคนอื่นด้วย” ชายหนุ่มคารมดีทักทายน้องๆที่มองมายิ้มๆแต่ก็ดูงงๆ
“ใครอะ” น้ำตาลถามเจ้าหนู
“อ้อ...พี่ภัทรน่ะ เพื่อนพี่เวทย์” ไอ้คำสุดท้ายนี้คนที่นั่งข้างๆหันมามองตาเขียวปัด
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวสองคนทักทายตอบ
“คุณ...ไปได้แล้ว ใกล้จะครึ่งหลังแล้วนะ” คนร่างสูงกว่าสะกิดยิกๆ แต่คนโดนสะกิดไม่สนใจ สะบัดตัวออกห่างๆ
“พี่ภัทรลงด้วยหรือครับ”
“ครับ พี่เพิ่งมาน่ะ”
“อ้อ...พี่ภัทรเรียนโยธาหรือครับ” เจ้าหนูตาโต เขารู้ว่าพี่เวทย์เคยบอกว่าพี่ภัทรเรียนคณะเดียวกันแต่ไม่ได้บอกว่าเรียนสาขาอะไร ตอนนี้รู้แล้ว...วิศวกรรม ภาคโยธา...
“ครับ” ตอบยิ้มๆ แล้วหันไปคุยกับคนหน้าบูดต่อ
“คุณกลับได้แล้ว อย่างอแงได้ไหม” คราวนี้พี่เวทย์หันไปมองค้อนควัก
“ใครงอแง” ถามเสียงเขียว
“จะใครซะอีก คุณนั่นแหละ พอเห็นผมก็งอแงเชียว” ร่างสูงลุกพรึบเดินสะบัดก้นจากไปทันที
“หึๆ” คนขี้แกล้งยิ้ม เอ่ยลาน้องๆแล้วรีบเดินตามไป
จอมใจส่ายหน้า พี่ภัทรก็ขี้แกล้ง ส่วนพี่เวทย์ก็ยุขึ้นชะมัด
พอครึ่งหลังเริ่มขึ้น คราวนี้วิศวะเปลี่ยนตัวชุดใหญ่ น้องปีหนึ่งถูกถอดออก เอารุ่นพี่ลงแทนทั้งสนาม ตอนนี้มันไม่ใช่แค่การซ้อมแข่งแล้ว แต่กลับเป็นศึกศักดิ์ศรีระหว่างสองคณะ
การเชียร์ก็เริ่มดุเดือดขึ้น พวกโยธาที่มาใหม่ก็ลงกันหมด เห็นมีคนบอกว่าพวกพี่ภัทรเล่นเก่ง วิ่งเร็วแล้วยังแข็งแรงเพราะเป็นนักกีฬารักบี้มหาลัยด้วย
จอมใจเห็นพี่ภัทรเล่นเป็นกองหน้าตัวเป้า จอมเวทย์ยังคงเล่นกองกลางเหมือนเดิม และก็ไม่ผิดหวังพอวิสวะเอาจริงใครก็สู้ไม่ได้เมื่อจอมเวทย์ตัดบอลอีกฝ่ายจากกลางสนามเลี้ยงส่งขึ้นไปให้กองหน้า และคนที่รับลูกต่อคืออริเก่าอย่างพี่ภัทรที่รับลูกบอลจากพี่เวทย์ไป ง้างเท้าซ้ายแตะอัดลูกตุงตาข่ายที่เสาสองอย่างสวยงาม
...ตอนนี้เสมอกัน 1-1...
วิสวะกลับมาฮึกเหิม เสียงโห่ร้องดังสนั่น
นักบอลวิ่งกรูกันเข้าไปกอดคนทำประตู แม้แต่จอมเวทย์หน้าบูดยังอดยิ้มกับประตูนี้ไม่ได้ เขามีส่วนช่วยทีม...
หลังจากได้ลูกตีเสมอ ทางฝั่งวิสวะก็โหมบุกหนักเพื่อหวังเอาประตูขึ้นนำ แต่ทางฝั่งตรงข้ามก็ตั้งรับอย่างเหนียวแน่นและยังมีการสวนบุกกลับเกือบได้ประตูเช่นกัน ผลัดกันรุกผลัดกับรับอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่...คงต้องบอกว่าวันนี้โชคเข้าข้างวิสวะเมื่อวิสวะได้ลูกแตะมุม จอมเวทย์ที่เข้ามาปะปนหน้ากรอบเขตโทษกระโดดเท็กตัวขึ้นโหม่งเหน่งๆเข้าไปตุงตาข่ายอย่างสวยงาม เหลืออีกเพียงสามนาทีไม่มีฝ่ายไหนทำประตูได้เพิ่ม จบเกมส์ วิสวะชนะ 2-1
โดยฮีโร่วันนี้คือ ภัทรที่พอลองมาครึ่งหลังก็ทำประตูตีเสมอได้ทันที และจอมเวทย์ที่ทำประตูชัยได้อย่างงดงาม ปิดฉากการแข่งระหว่างคณะ
ทั้งสองฝ่ายจับมือ ตบบ่ากันไป นี่ไม่ใช่การแข่งเพื่อเอาชนะอย่างเดียวแต่รวมถึงการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนคณะ
กองเชียร์ร้องเพลงเสียงดังด้วยความยินดี จอมใจสะกิดเพื่อนให้ลุกขึ้นไปยืนใกล้ๆ เจ้าหนูเห็นร่างสูงของพี่ชายเดินยิ้มร่าเข้ามาหา
“วันนี้เป็นฮีโร่เลยนะ” แกล้งแซวเล่น ก่อนเข้าไปกระโดดกอดร่างสูงแม้จะเหงื่อซกอย่างไม่รังเกียจ “เก่งสุดๆเลยพี่ชาย อิอิ”
ฝ่ามือใหญ่ขยี้ผมนุ่มๆ “แน่นอนอยู่แล้ว จอมเวทย์ซะอย่าง”
“ขอบคุณที่ส่งบอลให้ผม” เสียงทุ้มขี้เล่นก็เดินเข้ามาหา จอมเวทย์ตวัดสายตามอง
“ไม่ส่งให้กองหน้าอย่างมึง จะส่งให้กองหลังทำประตูตัวเองหรือไง ไอ้ควาย” สัตว์คู่บ้านคู่เมืองของไทยกระแทกเต็มหน้าพี่ภัทร น้องๆยืนหัวเราะกิกๆ
“คร้าบๆ” ภัทรยกมือยอมแพ้ ไม่ต่อปากด้วย
“พี่เวทย์ ใจหิว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปกินข้าวกัน” จอมใจชวน ทำตาปริบๆ ลูบพุงกลมๆ
“ไปสิ กินอะไรกันดี” ถามความเห็นของคำแนะนำ และยังหันไปเอ่ยชวนเพื่อนน้องชาย แต่อีกฝ่ายปฏิเสธเพราะยังอิ่มขนม
“กินที่ร้านผมไหม” คนร่างใหญ่ทะลุกลางปล้อง ทั้งหมดหันไปมองคนพูด
“ไปสิฮะๆๆ ร้านพี่ภัทรอร่อยสุดๆ” เจ้าหนูจำได้ครั้งที่ไปเดินเยาวราช พวกเขาห้าคนจับพลัดจับพรูเข้าไปนั่งกินร้านรังนก หูฉลามของพี่ภัทร เลยรู้จักกัน
“ไม่เอา...” อริเก่าทำหน้าเบ้เหมือนเคย แต่พอเจอสายตาออดอ้อนเข้าให้ ถอนหายใจเฮือก “เฮ้อ...ก็ได้ครับ ไปก็ไป” ที่ยอมเพราะเห็นแก่น้องหรอกนะ ไม่ได้อยากกินร้านมันหรอก คือไม่ใช่อะไรหรอก...ร้านมันอาหารอร่อยมากเขายอมรับ แต่แค่เห็นหน้าตี๋ๆกวนตีนนั่นก็หมดอารมณ์กิน
“รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว ทั้งพี่เวทย์ พี่ภัทรด้วยนะ” ดันหลังเปียกๆทั้งสองคนไปล้างตัว เปลี่ยนเสื้อผ้ากัน
ส่วนเจ้าหนูก็โทรไปบอกที่บ้าน และโทรไปออดอ้อนพี่ใหญ่จอมราชันว่าวันนี้จะไปกินข้าวที่บ้านพี่ภัทรกับพี่เวทย์ ซึ่งพี่ราชันที่เห็นว่าไปกับน้องชายคนที่สี่จึงอนุญาต เจ้าหนูร้องเย้อย่างดีใจและบอกว่าจะรีบกลับไปหาหลังกินเสร็จ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาทุ่มกว่ารถสองคันก็เคลื่อนมาจอดในตัวตึกแถวกินพื้นที่หลายห้อง โดยด้านล่างทำเป็นโรงจอดรถกว้างๆที่จอดได้สามสี่คัน
สองพี่น้องไม่รู้มาก่อนว่าชายหนุ่มทายาทร้านรังนกจะมีตึกแถวริมถนนที่ติดกับร้านขายหลายห้องขนาดนี้
“ไม่รู้มาก่อนเลยว่าตรงนี้ก็พื้นที่บ้านพี่ภัทร” จอมใจตาโต เพราะรู้ว่าพื้นที่แถวเยาวราชแพงมาก
“ครับ เป็นที่ที่ตั้งแต่เหล่ากงเหล่าม่าซื้อไว้นะ สมัยนั้นยังไม่เจริญขนาดนี้” ล็อกรถเสร็จก็พาเดินไปด้านหลังบ้าน ซึ่งมีประตูเชื่อมเข้าไปในส่วนของห้องครัวของร้าน
ด้านในครัวร้อนระอุไปด้วยควันจากเตาร้อน มีพ่อครัวอยู่ทั้งหมดสามคนและมีพนักงานเสิร์ฟเดินว่อน พอเห็นร่างสูงใหญ่มาก็ทักทาย
“อ้าว...อาคุงภัทร ทำไมวันลี้มาไล้ละครับ (อ้าว...อาคุณภัทร ทำไมวันนี้มาได้ละครับ)” สำเนียงที่บอกเชื้อชาติ ยิ้มยิงฟันอย่างใจดี
“หวัดดีครับอาแปะ” ยกมือไหว้ อีกสองคนก็ทำตาม แล้วเดินลัดมาด้านหน้า
ในตัวร้านเปิดแอร์เย็นฉ่ำ มีลูกค้านั่งเกือบเต็มร้าน ภัทรเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์เก็บเงินที่มีหญิงสูงวัยนั่งนับเงินอยู่ ดูก็รู้ว่าเป็นเถ้าแก่เนี้ย
“ม้า อั๊วหิวจัง” ชายหนุ่มพูดเสียงใส หญิงสูงวัยเงยหน้ามามอง
“อาตี๋ กลับบ้านก็หิวทุกที” เธอว่าอย่างเอ็นดู พลางมองไปที่สองคนข้างหลังที่เดินตามมายกมือไหว้
“เพื่อนลื้อหรืออาตี๋”
“ครับม้า นี่จอมเวทย์” ชี้ไปที่ร่างสูงที่ยิ้มให้เธอ “ส่วนนี้น้องชายเขาชื่อจอมใจ” คราวนี้มาแนะนำเจ้าลูกหมูบ้าง
“อาๆๆ กินข้าวกันมาหรือยัง เดี๋ยวม้าเอาของอร่อยๆมาให้นะ นั่งก่อนเลย” เธอชวนให้เพื่อนลูกชายนั่ง พลางหันไปบอกพนักงาน
“อาใหม่ ลื้อจัดกับข้าวมาหน่อย อาตี๋พาเพื่อนมากินข้าว” พนักงานชื่อใหม่รับคำแล้วเดินหายกลับไปในครัว
“นั่งก่อนสิเด็กๆ” เถ้าแก่เนี้ยใจดีเรียกให้นั่งโต๊ะด้านในก่อน ทั้งสองคนก็ทำตาม
“ม้า ป๊าไปไหนอะ อั๊วไม่เห็นเลย” ชายหนุ่มถามถึงบิดาที่ทุกทีต้องเห็นอยู่ในร้าน
“ไปสมาคมกับเพื่อนน่ะ” ภัทรร้องอ้ออย่างเข้าใจก่อนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
จอมใจนั่งเล่นมือถือไปเรื่อยๆ ส่วนพี่ชายก็นั่งดูรอบร้าน หันหน้ามาอีกทีเจอหน้าทะเล้นกวนๆอยู่ฝั่งตรงข้าม
“มองเชี่ยไร ไอ้ภัทร” แหวใส่
“เปล๊า นี่คุณโมโหหิวหรือไงครับ”
จอมเวทย์หน้ายักษ์ “เปล่าเว้ย” ส่วนน้องน้อยเงยหน้ามามองสองคนนี้ที่ยังตีกันไม่เลิกยิ้มๆ แล้วกลับไปสนใจเกมส์ในมือถือต่อไป
“บอกที่บ้านแล้วใช่ไหมว่าวันนี้ไม่กลับไปกินข้าวบ้าน” ชายหนุ่มถามน้องชายเพราะหากไม่บอกเขานี่แหละจะตายก่อนใคร
“อื้ม บอกป๊าม้าแล้ว โทรไปบอกพี่ราชันแล้วด้วย” เจ้าหนูยิ้ม คนนั่งข้างถอนหายใจอย่างโล่งอก
ผ่านไปสักพัก อาหารหลายจานก็มาวางลงบนโต๊ะ มีทั้งอาหารขึ้นชื่อของร้าน เช่น หมี่ผักฮ่องกง อย่างอื่นก็มีปีกไก่เหล้าแดง ผัดผักน้ำมันหอย เต้าหู้เสฉวน และข้าวผัดปูที่มีปูตัวโตเนื้อแน่นเป็นก้อนไม่เหมือนร้านอื่นที่มาเป็นเศษปู ที่สำคัญแต่ละจานก็ใหญ่เสียจนกลัวว่าจะกินกันไม่หมด
“เฮ้ย ไอ้ภัทรมันเยอะไปเปล่าวะเนี่ย” จอมเวทย์ตาโตอย่างตกใจ แต่ก็เริ่มน้ำลายสอแล้วเหมือกัน เจ้าหนูทำตาวาววับ
“ไม่หรอกคุณ หมดนี่อร่อยนะ รับรองจะติดใจ” ลูกชายเจ้าของร้านโฆษณาสินค้าเต็มที่ ไม่รอช้าลงมือตักอาหารกันทันที เจ้าลูกหมูลงมือตักปีกไก่เหล้าแดงมาใส่จาน แงะกระดูกเอาเข้าปากเคี้ยวตุ้ยอย่างมีความสุข...รสชาติหวานๆกลมกล่อมหอมกลิ่นเหล้าของซอสช่างเข้ากันกับปีกไก่ทอดกรอบชุ่มซอส
จอมเวทย์ก็ไม่รอช้าตักข้าวผัดใส่ปากเคี้ยว โอ้...อร่อยสุดๆ ฟิน...
หลังจากกวาดอาหารลงท้องจนหมด ทั้งสามคนปิดท้ายด้วยน้ำแข็งใสเย็นๆคนละถ้วย เป็นอันจบอาหารเย็นชั้นยอด และที่สำคัญไม่เสียเงินสักบาทเนื่องจากอาตี๋เยาวราชไม่คิดเงิน สองพี่น้องขอตัวลากลับบ้าน ล่ำลาผู้ใหญ่ด้วย
“พวกผมกลับก่อนนะครับคุณป้า” สวัสดีเถ้าแก่เนี้ยที่นั่งเก็บเงินลูกค้าอยู่ เธอยิ้มรับ
“จ้า กลับบ้านดีนะเด็กๆ วันหลังมากินใหม่นะ” เธอส่งทั้งสองคนกลับบ้าน
ทั้งสามคนเดินกลับมาที่รถ จอมเวทย์ไปประจำที่คนขับ ส่วนเจ้าหนูก็นั่งอีกฝั่ง เจ้าของบ้านกดรีโมทคอนโทรลเปิดประตูอัตโนมัติ
“สวัสดีครับพี่ภัทร ขอบคุณที่เลี้ยงครับ” เจ้าหนูตะโกนบอกจากด้านในผ่านกระจก ภัทรยิ้มรับ ก้มหน้าลงมายิ้มให้ เผื่อแผ่ไปถึงคนขับด้วย
“แล้วเจอกันนะคุณ” คนถูกทักแสยะยิ้ม
“ใครอยากเจอกับมึง” แต่แล้วก็เปลี่ยนคำพูด “แต่ก็ขอบคุณที่เลี้ยงมื้อเย็น ไปละ” บอกหยิ่งๆแล้วใส่เกียรฺขับรถออกไป
ภัทรยืนมองรถคันสวยขับไปจนลับสายตาหายไป...
To be Continue
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนทีแล้วพี่ราชันทวงบัลลังก์คืนไปแล้ว แต่เอ๊ๆๆๆๆ ตอนนี้โดนชิงบัลลังก์กลับไปที่ภัทรเวทย์อีกแล้ว
น้ำแข็งใสลำเอียงสุดๆๆ แต่อย่าน้อยใจไปค่ะ แม่ยกพี่ราชันทั้งหลายตอนหน้าที่แกกลับมากู้บัลลังก์คืนแน่นอนค่ะ
ตอนนี้ให้แม่ยก ป้ายก ภัทรเวทย์เขาดีใจกันไปก่อน
ปล. การบรรยายบอลดูกากๆ นี่พยายามจำมาจากบอลพรีเมียร์ที่ป๊าชอบดูค่ะ อิอิ ใครชอบดูบอลก็ตามเชียร์วิศวะกันด้วยนะค่ะ อิอิ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 399134 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก