มาเฟียที่รัก กิ๊กรักคุณชายตาโต Part 51 ( บ้านของหัวใจ ) Everything I gave you won’t make me lost.
Everything you gave me I should make it worth
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้เธอ ฉันไม่เคยรู้สึกสูญเสีย
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอให้ ฉันจะเก็บดูแลรักษาไว้ด้วยหัวใจ
*****************************************
เหนื่อยแค่ไหน ท้อแค่ไหน อ่อนล้าแรงกายเพียงใด เพียงแค่ได้กลับมาเห็นคนที่รออยู่บ้าน หัวใจก็มันอบอุ่นแล้ว คนหลายคนขวนขวายในเรื่องรัก พยายามทำทุกอย่างเพื่อสิ่งไม่มีตัวตน ที่ชื่อ “รัก” โกหก หลอกหลวง เพื่อให้ได้สิ่งนี้มาครอบครอง จนลืมไปเลยว่า “รัก” เกิดจากความรู้สึกดีๆ ของคนสองคนที่ทำทุกอย่าง เคียงบ่า เคียงไหล่คู่กันมา ถักทอสิ่งสวยงามที่พบเจอมาด้วยกัน จนสุดท้าย มันก็เติบโตงอกเงยเป็น “รัก”
หากถามว่าจำเจไหมในชีวิตของ “ชายรักชาย” หลายๆคู่ หรือ หลายๆคนอาจจะตอบว่าซ้ำซาก จำเจ ไม่ได้มีอะไรมากมาย และสุดท้าย คนเหล่านั้นก็เลิกรากันไป ทิ้งความรู้สึกดีๆที่มีร่วมกันอย่างง่ายดาย โดยไม่คำนึงถึงคนที่อยู่ด้านหลัง
ถ้าเป็นเขา ลีโอ แอ็คซายน์ จะไม่ทำอย่างนั้น กว่าจะมีร่างบางมาเคียงใจได้นั้นไม่ใช่เรื่องยาก อาจจะจริงที่ ใครหลายๆคนบอกว่า อะไรที่ได้มายากๆเรามักจะเห็นคุณค่าและความสำคัญอยู่เสมอ เช่นเดียวกับ “น้ำซุป” คู่ชีวิต คู่ทุกข์ คู่สุข ของเขา กว่าทุกอย่างจะลงตัว หัวใจก็เกือบจะอ่อนล้า และท้อถอยไป แต่เมื่อใช้หัวใจไตร่ตรองดูอีกครั้ง ความพยายามก็กลับมาอีกครั้ง
วันทุกวันหมุนเวียนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ใจของเขาไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เจ้าของหัวใจยังคงเป็นคนเดิม คนที่ทำให้เขาหยุดทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ ไม่ต้องไปขวนขวาย
“อุ่นใจ” นี่คือสิ่งที่เขาได้รับมาจากร่างบาง แค่มีกันและกัน ไม่ว่าจะต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายแค่ไหน ก็พร้อมที่จะฝ่าฝันและร่วมทางกันไป หากแม้ลมหายใจดับสูญ ก็ขอดับไปพร้อมๆกัน ขอให้เขาและน้ำซุปเคียงคู่กันไปทุกชาติ และไม่พรากจากกัน
“กลับมาแล้วหรือ” คำๆนี้ มักจะได้ฟังในทุกๆเย็น ร่างบางเดินออกมารอรับหน้าบ้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เพียงแค่มอง ความหายเหนื่อยก็อันตรธานหายไปในพริบตา เมื่อถึงตอนเช้าก็แยกย้ายกันไปทำงาน ร่างบางขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารเต็มตัว หกล้มคลุกคลานในช่วงแรกไปบ้าง แต่ในที่สุดเมียคนเก่งของเขาก็ทำทุกอย่างออกมาได้สวยงาม
“กลับมาแล้วครับ” เขายื่นเสื้อสูทไปให้คนตัวเล็กที่รอรับอยู่ สิ่งเล็กๆน้อยที่ทำให้กัน แต่กินซึ้งลึกไปถึงหัวใจ ความต้องการถูกหยุดอยู่กับคนๆนี้ คนที่เป็นบ้านของหัวใจของเขา
“ป๊า!!! กลับมาแล้ววววว” เสียงเด็กดังมาจากในบ้าน ใช่แล้ว เขามีลูก ลูกที่เกิดจากลูกพี่ลูกน้องที่อยู่อิตาลี แต่ด้วยทางครอบครัวของเด็กมีปัญหา เขาเลยรับมาเลี้ยงดู และให้อยู่ในสถานะ “ลูก”
เด็กชายร่างเล็กในชุดไปรเวทอยู่บ้าน ในอ้อมแขนมีหมอนอิงใบใหญ่วิ่งออกมารับผู้เป็นบิดาด้วยใบหน้าอันร่าเริงและสดใส ร่างสูงก้มลงไปคว้าเจ้าตัวเล็กขึ้นมาหอมแก้มซ้ายขวา และไม่ลืมที่จะเลยไปหอมแก้มร่างบางที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“ป๊ารังแกหม้า เห็นไหมทำหน้าขาวๆของหม้าแดงหมดแล้ว โอ๋ๆ ไม่เอานะหม้า ไม่อายนะครับ” ร่างเล็กดิ้นลงจากอ้อมกอดของคนเป็นพ่อ แล้วเกาะแขนเกาะขาร่างบางไปมา ทำเอาคนตัวบางต้องก้มลงไปดึงร่างเล็กขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง
“น้ำซอสตัวหนัก หม้าอุ้มไหวเหรอครับ” เด็กน้อยช่างจำนรรจา ทำเอาผู้ใหญ่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับความน่าเอ็นดูนั่น
“ไม่หนักครับ น้ำซอสตัวเบาจะตาย ไม่เหมือนใครแถวนี้เนอะที่ตัวโตอย่างกับยักษ์”
“หม้าว่าป๊าเหรอ แต่ซอสก็ว่าจริงๆนั่นแหละ ป๊าตัวใหญ่นอนแต่ละทีเต็มเตียงเลย” สองแม่ลูกพูดคุยข้ามหัวคนร่างสูงอย่างสนุกสนาน แต่เขากลับไม่รำคาญ ซ้ำ ยังฟังแล้วมีความสุขขึ้นไปอีกต่างหาก
“ว่าป๊าตัวใหญ่ ไม่ใช่ซอสกับหม้าตัวเล็กหรอกเหรอ” ร่างสูงรับร่างเด็กน้อยมาอุ้มเอง เพราะกลัวว่าร่างบางอุ้มนานๆแล้วจะเมื่อย และตัวน้ำซอสก็ไม่ใช่เล็กๆ แต่สำหรับเขาอุ้มได้สบายมาก
“งั้นซอสไม่ว่าป๊าก็ได้ แต่วันนี้ซื้อขนมมาฝากซอสหรือเปล่าครับ” ร่างสูงหันไปทางคมกริชที่ยืนมอง “ครอบครัว สุขสันต์” แล้วพยักหน้าให้เอาของฝากที่เจ้าตัวเล็กโทรไปถวงในขณะที่เขาประชุมเรื่องงบประมาณอยู่ แลทุกคนที่เข้าร่วมประชุมเป็นอันรู้ดีว่า ครอบครัวย่อมสำคัญกว่างาน เพราะ ลีโอ แอ็คซายน์ ระงับการประชุมไว้ก่อนถึง 20 นาที เพราะรับโทรศัพท์จากทางบ้าน
น้ำซอส แอ็คซายน์ นี่คือ ชื่อจริงและชื่อเล่นของเด็กน้อย ร่างบางเป็นคนคิดขึ้นและตั้งเองเสร็จสรรพ เด็กคนนี้มาอยู่ในอ้อมอกอ้อมใจเขากับน้ำซุปตั้งแต่แบเบาะ ในช่วงแรกๆ เด็กน้อยมักจะสงสัยและไม่เข้าใจว่า ทำไมน้ำซุปที่เป็นผู้ชายถึงเป็นแม่ ที่ความจริงต้องเป็นผู้หญิง พวกเขาสองคนก็ได้ให้คำอธิบายถึงสถานะ และชีวิตคู่ให้เด็กน้อยได้ฟัง จนในที่สุด น้ำซอสก็เรียกน้ำซุปว่า “หม้า” อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ
“คิดถึงป๊าจัง ไม่เจอป๊า 10 ชั่วโมง ซอสคิดถึ๊ง คิดถึง” เด็กน้อยเดินเข้าไปนั่งซุกอกร่างบาง แต่ปากก็ฉอเลาะไปตามประสา มือเรียวบางของน้ำซุปลูบหัวของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกอย่างรักใคร่ เอ็นดู
“ป๊าก็คิดถึงซอสเหมือนกัน วันนี้ดื้อกับหม้าหรือเปล่า” ในวันหยุด ร่างบางจะไม่ไปทำงาน จะอยู่ดูและกับเด็กน้อยทั้งวัน เพราะกลัวว่าพี่เลี้ยงจะตีหรือทำร้ายร่างกายน้ำซอสเข้า เขาและน้ำซุปช่วยกันเลี้ยงน้ำซอสด้วยความรัก ไม่ตามใจจนเกินไป หากแต่หากเด็กน้อยต้องการอะไร ก็ต้องมีบางสิ่งบางอย่างมาแลกเปลี่ยน ร่างสูงมักจะสอนวิถีของ “นักธุรกิจ” ให้กับน้ำซอสไปตั้งแต่เนิ่นๆ ทุกอย่างต้องมีการแลกเปลี่ยน และน้ำซอสก็มักจะเอาเกรดเรียนสวยๆมาให้เขาและน้ำซุปได้ภูมิใจเสมอ
“ไม่เลยครับ วันนี้น้ำซอสเป็นเด็กดี เชื่อฟังหม้าทุกอย่าง ไม่ดื้อไม่ซน หากไม่จำเป็น” สมแล้วที่เป็นลูกของเขาและน้ำซุป ลูกล้อ ลูกชน เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ไม่ผิดหวังที่เลี้ยงมากับมือ
“แต่เด็กดีทีไหนน้า เอาสายยางหน้าบ้านมาฉีดแกล้งปู่งี่เง่า ให้มันต้องตัวเปียกแล้วหม้าต้องเอาไดร์เป่าให้ขนมันแห้ง” ร่างบางพูดดักทางเด็กน้อย และถึงวีรกรรมสุดแสบของน้ำซอส ให้ลีโอได้ฟัง ในช่วงเช้าร่างบางเรียกงี่เง่าแมวสุดที่รัก ที่ตอนนี้อายุมากแล้ว และน้ำซอสก็มักจะเรียกว่าปู่งี่เง่า เรียกเท่าไรก็เรียกไม่มา จนในที่สุดก็เดินออกมาตากหน้าบ้าน ก็เห็นเจ้าตัวแสบกำลังกลั่นแกล้งงี่เง่าอยู่ ร่างบางเดินเข้าไปดุและปิดน้ำ น้ำซอสก็ทำหน้าตาสำนึกผิดแบบสุดๆมาอ้อน และในที่สุดร่างบางก็เพียงแต่ดุไม่ได้ลงโทษอย่างเป็นจริงเป็นจัง เพราะน้ำซอสมันรู้ดีว่า หม้ามันใจอ่อนแค่ไหน
“ป๊าบอกกี่ครั้งแล้ว ว่างี่เง่ามันแก่แล้ว อย่าไปแกล้งมัน เดี๋ยวมันเป็นหวัด แล้วคราวนี้ก็ป่วยจนในที่สุดก็ตาย น้ำซอสต้องการอย่างนั้นใช่ไหม” จะมีแต่เพียงลีโอคนเดียวเท่านั้นที่เด็กน้อยกริ่งเกรง เพราะร่างสูงมักจะดุเมื่อน้ำซอสทำผิด หากเทียบกับคนอื่นๆแล้ว ไม่มีใครกล้าขัดใจคุณหนูคนเดียวของแอ็คซายน์ได้ซักนิด
“ซอสไม่ได้จะแกล้งนะป๊า ก็เห็นปู่งี่เง่าอยากอาบน้ำ ซอสก็เลยจะอาบให้ ซอสไม่ผิดนะ” เด็กน้อยซุกร่างเข้าหาร่างบางอย่างต้องการที่กำบัง เพราะทุกคนรู้ดีว่า ลีโอ แอ็คซายน์ มักจะมีวิธีทำโทษแบบเด็ดขาดกับน้ำซอสเสมอ
“ช่างเถอะน่าลีโอ ซอนไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องดุลูกหรอก”
“น้ำซุปก็ให้ท้ายลูกมันอย่างนี้ไง ถึงเอาแต่ใจแล้วก็ไม่ฟังคนอื่นอย่างนี้”
“ซอสไม่ได้เอาแต่ใจนะ ฮึกๆ ฮึก ป๊ามาว่าซอสทำไม” น้ำตาเม็ดโตไหลลินออกมาจากดวงตากลมซื่อคู่นั้น ทำเอาคนเป็นแม่ใจไม่ดีและหันไปดุคู่ชีวิตที่มาว่าลูกรักของตน
“ลีโอหยุดเลยนะ ลูกร้องแล้ว เห็ไหม ไม่ต้องเลยๆ ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำได้แล้ว จะได้ลงมาทานข้าว”
“ฮึกๆ ฮึก” เสียงสะอื้นยังมีออกมาอย่างไม่ขาดสาย และในที่สุดร่างสูงก็ขยับไปช้อนตัวร่างเล็กของน้ำซอสออกมาจากอ้อมอกของน้ำซุปแล้วปลอบประโลมด้วยตัวเอง
“โอ๋ๆ ป๊าไม่ว่าแล้วๆ ซอสไม่ร้องนะ ผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ง่ายๆหรอกนะครับ จำที่ป๊าสอนได้ไหม”
“ฮึกๆ จำได้ ป๊า...บอกว่า ผู้ชายต้องเข้มแข็ง ...ฮึก ไม่ร้องไห้ง่ายๆ และ...ฮึก ต้องดูและหม้าดีๆ ฮึกๆ เชื่อฟังป๊ามากๆ” ได้ฟังก็ยิ้มไปถึงหัวใจ คำสอนสั้นๆนี้ น้อซอสจำได้ไม่เคยลืม ลีโอ แอ็คซายน์ อยากให้ลูกได้เข้มแข็งและแกร่งเหมือนที่ตนเป็น และทุกๆครั้งเขามักจะบอกให้น้ำซอสดูและปกป้องน้ำซุป ถึงแม้น้ำซอสจะเป็นเด็กก็ตาม เขาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อยู่เสมอ
“งั้นซอสหยุดร้องนะครับ ลูกมาเฟียต้องเข้มแข็ง เดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊าหยุด ป๊าจะพาไปยิงปืน”
“จริงนะป๊า” ก๊อกน้ำตาหยุดไหลทันที เหมือนสั่งปิดได้ ทำเอาร่างสูงและร่างบางส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจ ในความเจ้าเล่ห์ของน้ำซอส
“ลูกผู้ชายไม่โกหกอยู่แล้ว น้ำซอสขอหม้าให้ได้ก่อนเถอะ ป๊าน่ะพาไปอยู่แล้ว”
“ขึ้นไปอาบน้ำกับป๊าก่อน แล้วหม้าจะให้คำตอบ” เมื่อเด็กน้อยได้ยินก็ตาวาวทันที หันไปเร่งคนเป็นพ่อหยิกๆว่าให้พาไปอาบน้ำเร็วๆ
“ป๊าๆ ขี่หลังๆ ซอสอยากขี่หลัง” ลีโอ แอ็คซายน์ ยอมให้บุคคลหมายเลขสอง หมายเลขแรกก็เป็นเมีย หมายเลขสองก็เป็นลูก ร่างสูงลุกขึ้นไปนั่งยองๆกับพื้น รอรับเจ้าตัวแสบมาเกาะเป็นลูกลิงอยู่ที่แผ่นหลังกว้าง
“จับดีๆนะลีโอ เดี๋ยวลูกตก”
“ครับๆ ไหนขอกำลังใจก่อนขึ้นไปอาบน้ำหน่อยซิ” ร่างสูงรับเจ้าตัวแสบมาไว้บนหลังเสร็จเรียบร้อย แต่ยังไม่ลุกขึ้นยืน เพราะอยากอ้อนเมียก่อน
“จุ๊บ ...จุ๊บ”
“เจ้าตัวแสบ ป๊าให้หม้าหอมนะ ไม่ใช่ให้ซอสหอม”
“อ่ะๆ ใครหอมก็เหมือนกัน ซอสรู้หรอกน่าว่าป๊าอยากแกล้งหม้าใช่ไหมล่ะ ซอสรู้ทัน โฮะๆ”
“ฮ่าๆ ลีโอ ขึ้นไปเถอะ อยู่ท่านี้มันเมื่อยนะ”
“จุ๊บ” ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วเอียงคอมาจูบแก้มคนรักแล้วอุ้มเด็กแสบที่เกาะอยู่ด้านหลังขึ้นไปยังส่วนบนของบ้าน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! ป๊าๆ ซอสไม่เล่นนะ เดี๋ยวตก หม้า!!!!!! ช่วยซอสด้วย” ร่างเล็กเกาะผู้เป็นพ่อแน่นแล้วร้องเสียงดังให้ร่างบางช่วย ทำเอาร่างสูงยิ่งแกล้งนักเข้าไปอีก ร่างบางได้แต่ยืนมองอยู่ด้านล่างด้วยความเป็นห่วงลูก
และเมื่อพ่อลูกอาบน้ำเปลี่ยนชุดมาอยู่ในชุด อุลตราแม้นทั้งคู่ ทำเอาร่างบางถึงกับส่ายหัวในความเหมือนที่แตกต่างของคนพ่อและคนลูกจริงๆ ดูก็รู้ว่าลีโอ แอ็คซายน์ โดนบังคับให้ใส่แน่ๆ
มื้อค่ำเริ่มขึ้น เมื่อเวลา หนึ่งทุ่มตรง วันนี้เขาทำสปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาของโปรดของน้ำซอส และต้มยำกุ้งของลีโอ ห่อหมกหัวปลีกะทิปลาช่อนของคมกริช เพื่อเอาใจ สมาชิกในบ้าน เสียงพูดคุยกันอย่างเป็นกันเองระหว่างเจ้านายและลูกน้อง โดยมีน้ำซอสนั่งฟังอย่างให้ความสนใจ และเรื่องยิงปืนเมื่อตอนเย็นก็แว็บเข้าหัวเด็กน้อย แล้วทวงถามร่างบางอีกครั้ง
“หม้าว่าซอสยังไม่พร้อมที่จะจับปืนตอนนี้นะ” ร่างบางพูดเสียงนิ่ง เป็นอันรู้กันว่า นางพญาของบ้านกำลังซีเรียส
“ป.6 แล้วนะหม้า เล่นปืนได้แล้วด้วย ขับรถก็ได้ ตอนไปซัมเมอร์กับคุณยายที่อิตาลี ซอสยังขับลัมโบกินี่คันเก่าของป๊าได้เลย” นี่คุณหญิงของเขาสอนน้ำซอสได้ถึงขนาดนี้แล้วเหรอ เอาซิ ตามใจกันเข้าไป พอกันทั้งยายทั้งหลาน
“ซอสขับรถแล้วเหรอ มันอันตรายรู้ไหม คราวหลังหม้าไม่ให้ไปกับคุณยายแล้ว”
“แต่ซอสขับไม่เร็วนะหม้า อย่าเพิ่งโกรธซิครับ”
ร่างสูงนั่งฟังบทสนทนาของคู่แม่ลูกอย่างยิ้มๆ ความจริงเขาสอนให้น้ำซอสรู้จักกับปืนตั้งแต่ ป.4 ป.5 ด้วยซ้ำ ค่อยๆฝึกไปเรื่อยๆ จะได้เก่งไปทุกด้านเหมือนเขา น้ำซุปไม่ส่งลูกเรียนที่เมืองนอกเพราะกลัวว่าจะห่างกันแล้วซอสจะเป็นเด็กมีปัญหา ในไทยก็ไม่ให้เรียนนานาชาติ เพราะกลัวว่าลูกจะหัวสูงและทำอะไรเกินตัวจนเกินไป จนในที่สุดก็ให้เรียนโรงเรียนสหะชื่อดังที่เจ้าตัวเรียนมาตั้งแต่เด็ก โดยมีคมกริชไปรับและไปส่ง และมีบางครั้งที่ร่างบางให้ลูกตัวเองนั่งรถเมล์กลับบ้าน เด็กคนอื่นๆอาจจะบ่นว่าลำบาก แต่สำหรับน้ำซอส ลูกน้ำซุปนั้น กลับมองเป็นเรื่องตื่นเต้น และสนุกสนานเสียอย่างนั้น
“อีกอย่างลุงกริชก็อยู่ ใช่ไหมครับลุง” ทำเอาคมกริชที่กำลังตักห่อหมกรสอร่อยเข้ปากชะงักทันที สายตาสามคู่เพ็งเล็งมาที่เขาทันที หนึ่งคู่จากน้ำซอสคือให้เออเออ เนียนไปด้วยกัน หนึ่งคู่ของน้ำซุปคือ คาดคั้นเอาความจริง และอีกหนึ่งคู่ของลีโอ แอ็คซายน์คือ สมน้ำหน้า
“เอ่อ...ใช่แล้วน้ำซุป คือซอสขับไม่เร็วหรอกนะ ขับเบาๆ ตามประสาเด็ก” เด็กบ้าน่ะซิไม่ว่า เด็ก ป.5 แต่ซิ่งโบลัมกินี่สีเหลืองซะอย่างกับนักแข่งมืออาชีพ เมื่อก่อนน่ะน้ำซอสตัวเล็ก แต่เดี๋ยวนี้กำลังกินกำลังโต และสองผัวเมียมักจะมองว่าลูกตัวเองตัวเล็กเสมอ มันจะเล็กตรงไหน ก็โตเหมือนๆเด็กตะวันตกทั่วไป แต่ที่สำคัญ คือน้ำซอสมันหล่อมาอย่างที่เผ่าพันธุ์เขาให้มาจริงๆ แต่เส้นผมเป็นสีน้ำตาลแกมแดงดำนิดหน่อย สมแล้วที่ชื่อน้ำซอส
“แต่เรื่องปืนหม้าไม่เห็นด้วยจริงๆนะ”
“หม้าครับ ซอสโตแล้วนะหม้า ถ้าซอสใช้ปืนไม่เป็น แล้วซอสจะปกป้องหม้ายังไงล่ะ เกิดหม้าเป็นอันตรายขึ้นมา ซอสจะช่วยหม้ายังไงล่ะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าน้ำซุป ซอสน่ะโต เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก” เข้าข้างกันดีเหลือเกินนะ พ่อลูกคู่นี้
“เอางั้นก็ได้ แต่ต้องระวังๆนะ หม้าไม่ยอมแน่ถ้าซอสเป็นอะไรไป” ถึงแม้ไม่ใช่ลูกในอก แต่ร่างบางก็รักและผูกผันกับเด็กคนนี้ไม่น้อย และเขากับลีโอก็ได้เขียนพินัยกรรมยกมรดกทรัพย์สินทุกอย่างให้น้ำซอสหมดแล้ว และเมื่อน้ำซอสบรรลุนิติภาวะจะต้องมาทำงานและดูและทรัพย์สินทั้งหมดด้วยตัวเอง
“ครับๆ ซอสดูแลตัวเองดีๆอยู่แล้ว”
“กินข้าวต่อเร็วๆ จะได้ออกไปดูปราสาทของซอสต่อ เดี๋ยวมันเลยเวลานะ” น้ำซอสชอบดูสารคดีเกี่ยวกับปราสาทเก่า ๆ เมืองโบราณ เมืองวัด เมืองบาดาล หรืออะไรก็ตามที่มันดูขลังและลึกลับ ผิดกับคนเป็นแม่ที่เป็นนักวิชาการเกี่ยวกับชีววิทยาสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรของโลก สร้างผลงานและประโยชน์แก่ประเทศไม่น้อย แต่ปัจจุบัน น้ำซุปได้ให้เพียงคำปรึกษาและคำแนะนำเท่านั้น มีบางครั้งได้เข้าไปก่อนให้กับนักเรียน ป.เอก ของมหาลัยชื่อดังของประเทศ โดยมีเขาติดสอยห้อยตามไปด้วย ยิ่งแก่ เนื้อยิ่งหอม อันนี้พิสูจน์มาแล้ว
...
“ป๊า ถ้าซอสมีแฟนนะ แฟนซอสต้องเป็นอย่างหม้าทุกอย่างเลยคอยดู” สองพ่อลูกนอนคุยกันบนเตียง โดยน้ำซุปที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมองดูด้วยสายตาที่ฉายแววเต็มไปด้วยความสุข
“เป็นเด็ก เป็นเล็กหัดมีแฟนแล้วนะ” ร่างสูงขยี้หัวทุยสวยของเด็กน้อยแล้วเอาคางเกยไว้อย่างหยอกล้อ
“ก็มีบ้าง แต่ไม่มีใครตรงสเปคอย่างหม้าสักคน” สมแล้วที่มีพ่อชื่อ ลีโอ แอ็คซายน์ เจ้าชู้พ่อกันทั้งพ่อทั้งลูก กรรมพันธุ์ไม่ทิ้งแถวจริงๆ
“กว่าป๊าจะหาหม้าเจอนี่ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ซอสรู้จักกับคำว่าพรหมลิขิตไหม มันเป็นอย่างนั้นลยล่ะ” ร่างสูงเล่าไป ก็ส่งสายตาอ่อนเชื่อมไปให้ร่างบางอย่างไม่ขาดสาย เลยได้รับฝากระปุกครีมทาหน้าเป็นการตอบแทน อายแล้วโหดตลอด
“สักวัน ซอสก็จะเจอพรหมลิขิตเหมือนกับป๊าเหมือนกัน ฮ้าวววววว ป๊าง่วงแล้ว วันนี้ให้นอนไหนอ่ะ” ร่างเล็กเปิดปากหาวปากกว้าง ทำเอาคนเป็นพ่อมองแล้วอดขำไม่ได้
“นอนนี่แล้วกันนะ ให้ลูกนอนนะป๊า เดี๋ยวหม้าจะปิดไฟแล้ว” เมื่อเมียเอ่ยปากอย่างนั้นแล้ว มีหรือที่เขาจะขัดขืน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้ำซุปเอาลูกมาบังหน้าเพื่อไม่ให้เขากอด แต่ไม่เป็นไร ไม่ได้วันนี้ วันหลังก็ยังมี หึหึ
ร่างสูงดึงร่างเล็กของเด็กน้อยให้ใกล้เข้ามาอีกเพื่อให้ร่างบางได้ขึ้นมานอน เมื่อน้ำซุปขึ้นไปนอนเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ชะโงกหน้ามาจูบลงบนหน้าผากมนเนียนของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่
“วันนี้น้ำซุปบอกลีโอ หรือยัง ว่า...รักเสมอนะครับ”
“รักเหมือนกันนะครับ ที่รักของลีโอ” มือหนาเอื้อมไปเปิดเครื่องเสียงยี่ห้อดังเพื่อให้เล่นเพลงโปรดของตน เพลงๆนี้จะขับกล่อมพวกเขาสองคนก่อนนอนเสมอ
แล้ววันหนึ่งเธอนั้นก็มา ฉันรู้สึกเธอนั้นคุ้นตา
เหมือนบางสิ่งฉุดฉัน ดึงเธอเข้าหา ได้มารักและรู้ใจ
ตั้งแต่เจอะเรานั้นคุ้นเคย เหมือนรู้จักมาแล้วเนิ่นนาน
ถ้าจะบอกเหตุผลเรื่องเธอกับฉัน ก็ไม่เห็นจะมีข้อไหน
บางครั้งฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ
ฉันเป็นของๆเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป
ถ้าเราต่างไม่หันมามอง พลาดทุกอย่างเพียงเสี้ยวนาที
ถ้าไม่ถูกขีดไว้ให้เป็นอย่างนี้ เราจะหันมาเจอะกันได้ไหม
บางครั้งฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ
ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป
ฉันเป็นของๆเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป******************************************
จะเข้ามาบอกว่า เหลือไม่กี่ตอน เรื่องนี้ก็จะจบแล้วนะคะ ตัวละครตัวใหม่โผล่ขึ้นมา นั่นก็คือน้ำซอส และจะต่อยอดไปสู่เรื่องใหม่ค่ะ แต่น้ำซอสจะเป็นนายเอก หรือพระเอกนั้น ต้องรอดูในเรื่องใหม่ค่ะ แต่ยังไม่ลงตอนนี้หรอกนะคะ เรื่องใหม่ที่กำลังจะเอาลง ชื่อ
“สะใภ้เถื่อน” ค่ะไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ซักนิด เพราะฉะนั้นใครไม่อ่านเรื่องนี้มาก่อนก็ไม่เป็นไรค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งให้ ยอมรับว่าซึ้งใจและบางครั้งก็เศร้าใจ เศร้าก็เพราะมาอัพช้าและทำให้หลายคนไม่พอใจ แต่ไม่เป็นไรค่ะ เข้าใจกันอยู่แล้ว สำหรับเรื่องหน้าจะเน้นนามปากกาแล้วนะคะ
ด้วยรักและขอบคุณ
Chocolate Love ~
หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555| (อ่าน 748311 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก