ภาค โลกแฟนตาซีของอายุมุ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในอาณาจักรที่สงบและสวยงามแห่งหนึ่ง ที่ยังคงหลงเหลือเรื่องราวลึกลับ ความน่าพิศวง และตำนานต่างๆไว้ให้สนุกสนาน
ภายในป่าลึกที่ปกคลุมด้วยเวทมนต์และสายรุ้ง ยังมีหมู่บ้านขนาดเล็กที่สวยงามหลบซ่อนตัวอยู่ในนั้น ผู้คนในหมู่บ้านต่างแต่งกายกันด้วยชุดสวยงามและหมวกทรงสูง หยอกล้อกันด้วยคำสาปเล็กๆน้อยๆ เดินทางกันด้วยไม้กวาดและผืนพรม ใช่แล้วหมู่บ้านที่หลบซ่อนตัวในป่าลึกนี่คือหมู่บ้านของเหล่าพ่อมดแม่มดที่มีนิสัยขี้เล่น
เข้าไปข้างในอีกนิด ใจกลางของหมู่บ้าน มีออนเซนขนาดใหญ่แห่งหนึ่งตั้งอยู่คู่กับคฤหาสน์ของหัวหน้าหมู่บ้าน
เข้าไปอีกนิด ในจำนวนห้องมากมายของคฤหาสน์นั่น มีห้องๆหนึ่งที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวกระจ่างตา ห้องทรงกลมที่บรรจุของน่ารักๆและเป็นประกายวิ๊งๆ เพราะเจ้าของห้องที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่กลางเตียงนุ่ม
"เบื่อออออออออออออออออออออออออ"เสียงหวานๆนุ่มๆเหมือนมาร์ชเมลโลร้องพร้อมกับยืดแขนยืดขา ร่างเล็กๆกลิ้งไปจนสุดเตียงแล้วกลิ้งกลับซ้ำๆ
"อายุมุเป็นอะไร"เสียงทุ้มๆกับปลายนิ้วเย็นๆที่แตะลงแก้มใส ทำให้ร่างเล็กเจ้าของชื่ออายุมุลืมตาขึ้นมอง
"พี่โทชิ ข้าเบื่อ อยากออกไปเที่ยวววววววววววววว"เสียงเง้างอดมาพร้อมกับแรงโถมไปกอดพี่ชายของตน ไถหัวไปมาอย่างออดอ้อน
"พาข้าไปเที่ยวข้างนอกป่าด้วยนะ"เสียงหวานเอ่ยอ้อนตบท้ายด้วยดวงตาโตที่ช้อนมองกับแพขนตาหนาที่กระพริบปริบๆ
"เอ่อ แต่ว่าตัวเราน่ะ มันอันตรายนะ"พี่ชายผู้ใจอ่อนเริ่มจะลังเล ปกติเขาก็ไม่เคยขัดน้องคนนี้อยู่แล้ว ยิ่งถ้าโดนมองด้วยสายตาแบบนี้อีกยิ่งขัดยาก แต่ร่างกายของน้องคนนี้เนี่ยสิที่มีปัญหา...
"ไม่เป็นไรหรอก ข้าสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีนะ เกาะติดพี่โทชิตลอดเลย ไม่ไปซนที่ไหนเลยนะ จริงจริ๊ง!"อายุมุเห็นพี่ชายเริ่มใจอ่อนจึงรีบเบียดตัวเข้าไปกอดแน่นส่งสายตาปิ๊งวับสะกดจิตต่อ จะสำเร็จแล้วววววววววววววว
"อ๊ะ!"ไม่ทันที่จะได้ส่งไม้ตายไปเผด็จศึก อายุมุก็ถูกมือใหญ่ปิดตาพร้อมกับดึงให้หลุดจากพี่ชายไปเสียก่อน เจ้าของมือไม่ใช่ใคร ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายกัน แต่ติดจะกวนและขี้เล่นกว่าพี่ชายผู้อ่อนโยนและใจดี
"นี่จิกะพี่มองไม่เห็นนะ!"เสียงหวานว่าพร้อมกับตีลงไปบนท่อนแขนหนาที่โอบรัดตนเองอยู่
"พี่โทชิอย่าไปหลงกลนะ ห้ามพาไปเด็ดๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นละซวยเลยนะ ยิ่งใกล้วันเกิดพี่อายุมุอยู่แล้วด้วย!"เสียงห้าวๆเอ่ยดุพี่ชายคนโตที่กำลังจะใจอ่อน ปล่อยตัวอันตรายให้ออกไปเจออันตรายกว่า!
"อืม ถ้าจิกะไม่มาพี่คงตกลงพาอายุมุไปแล้วแน่เลย"พี่ชายหัวเราะขำกับความใจอ่อนของตนต่อน้องชายคนกลาง เสียงโวยวายดังไม่ขาดจากร่างเล็กที่นั่งทับอยู่บนตักของจิกะ ใบหน้าหวานงอง้ำอย่างขัดใจ มือเล็กฟาดไปที่จิกะไม่ยั้ง โทษฐานที่มาขัดขวางการออกไปเที่ยวของตน
"โอ๊ยๆๆๆ ข้าเจ็บนะ~~~"จิกะร้องโอยแต่ก็ไม่ได้หลบ ยอมให้พี่ชายคนกลางตี
"จิกะ ไอ้บ้า พี่เบื่อรู้ไหมพี่เบื่อ พี่อยากออกไปเที่ยวกับเขาบ้าง จิกะเองยังไปได้เลย ไอ้ขี้โกงงงงงงงงงงงงงงง"อายุมุร้องพร้อมกับน้ำตารื้นขึ้นมาจนจิกะกับโทชิต้องรีบปลอบ
"โอ๋ๆ คนเก่งอย่าร้องนะครับ พี่ชายไม่ได้แกล้งนะ พี่แค่อยากให้อายุมุปลอดภัยนะครับ"โทชิลูบหัวปลอบและเช็ดน้ำตาเหนือแก้มใสอย่างลนลาน
"ใช่ๆ พี่อายุมุก็รู้นี่ว่ายิ่งใกล้วันเกิด พลังเวทย์พี่ก็ยิ่งอ่อนลง ยิ่งถ้าออกไปจากหมู่บ้านที่มีพลังเวทย์เจอจางในอากาศด้วยแล้ว แถมอายุมุที่ยิ่งใกล้วันเกิดก็ยังหอมขนาดนี้แล้ว"จิกะว่าเสียงเข้มและอ่อนลงในตอนท้าย ซุกจมูกโด่งลงกับหลังคอของพี่ชายคนกลางที่กรุ่นกลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนขนมหวาน จนอายุมุหัวเราะคิกคักย่นคอหลบอย่างจั๊กจี้
"หยุดเลยเจ้าเด็กติดพี่"โทชิตบศีรษะจิกะไม่เบานัก แล้วดึงอายุมุออกมานั่งกับตนเอง เจ้าน้องชายคนนี้นี่ติดพี่ชายอย่างอายุมุเสียจริงๆ เจ้าเด็กไม่รู้จักโตทั้งสอง!
"เอาเป็นว่า เดี๋ยวพี่จะซื้อของที่อายุมุชอบมาฝากนะครับ เป็นเด็กดีรออยู่ที่บ้านเรานะ"โทชิเอ่ยพร้อมลูบผมนุ่มสีน้ำตาลเข้มของอายุมุอย่างเอ็นดู ใบหน้าหวานงอแต่ก็พยักหน้ารับคำพี่ชาย
อย่าคิดนะว่าคนอย่างอายุมุจะหยุดง่ายๆ ในเมื่อใช้มารยาไม่ได้ผลละก็!
"จิกะ อายุมุละ?"โทชิเอ่ยถามหาน้องชายคนกลาง พวกเขากำลังจะออกเดินทางกันแล้ว แต่อายุมุที่มักจะมาส่งกลับไม่มาเช่นปกติ
"เมื่อกี้ข้าขึ้นไปดู เห็นยังนอนอยู่เลย สงสัยจะงอนอะ"จิกะตอบพลางส่ายหน้า เขากำลังช่วยมามิ ภรรยาของตนให้ขึ้นนั่งบนหลังม้า ทั้งที่จริงแล้วคุณเธอควรจะขึ้นไปนั่งในเกวียนหลังใหญ่กับพี่สะใภ้ด้วยซ้ำ แต่ความห้าวของเธอทำให้ไม่ยอม ถึงจะรู้ว่าภรรยาคนสวยของเขาทั้งเก่ง เผ็ด ดุ แต่เขาก็เป็นห่วงนี่นา!
"เอาเป็นว่ากลับมาเราค่อยไปง้อแล้วกัน ออกเดินทางกันเถอะ"โทชิถอนหายใจแล้วกระโดดขึ้นม้าสีขาวตัวใหญ่ นำขบวนที่กอปรด้วยเขาและภรรยา น้องชายคนเล็กและภรรยา คนรับใช้อีกสองสามคนออกจากหมู่บ้านเพื่อเข้าสู่ตัวเมือง นานๆที พวกเขาก็จะนำงานฝีมืองามๆของคนในหมู่บ้านออกไปขายยังร้านในตัวเมือง และนำสิ่งน่าสนใจของโลกภายนอกกลับเข้าไปในหมู่บ้าน หรือนำหนังสือและวิทยาการใหม่ๆกลับเข้าไป เพื่อให้ทันต่อยุคสมัยเสมอ แม้ว่าจะไม่มีความจำเป็นเท่าไหรนัก เพราะอย่างไรมนุษย์ธรรมดาก็ไม่มีทางค้นหาหมู่บ้านที่กระจายตัวอยู่ในป่าลึกเจอได้
"พี่โทชิแล้วพี่เอเรียลเป็นยังไงบ้าง?"จิกะเอ่ยถามถึงพี่สะใภ้ที่นั่งอยู่ในเกวียนหลังใหญ่กับสาวใช้
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก นางแค่ง่วงน่ะ"โทชิหันไปตอบอย่างนึกขำ เพราะภายในเกวียนหลังใหญ่ด้านหลัง ภรรยาของเขาคงกำลังนอนหลับฝันหวานอยู่กับหมอนข้างใบโปรดที่นำติดตัวมาด้วยแน่ๆ
"ฮั่นแน่ พี่ชายคนดีไปทำอะไรพี่สะใภ้เข้าละนางถึงได้ง่วงงุนขนาดนั้น"จิกะเอ่ยแซวพี่ชายตนด้วยสีหน้ากรุ่มกริ่มและรอยยิ้มเล็กน้อย จนโดนมามิที่ควบม้าอยู่ใกล้ๆตีเข้าให้
"ทะลึ่งแล้วนะเจ้านี่ มามิพี่ฝากเจ้าอบรบหนักๆหน่อยนะ"โทชิเอ็ดแล้วหันไปยิ้มหวานให้น้องสะใภ้คนเล็กของตน จนจิกะเสียวสันหลังวาบ รีบตะบึ่งม้าล่วงหน้าไปเสียไกลเพื่อหนีจากสองคนที่เขาไม่อาจต่อกรด้วยได้ โลกช่างทำร้ายข้า~
เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขเล็ดเข้าไปในเกวียนเพียงแผ่วเบา เอเรียลที่ถูกถามถึงกำลังนอนฝันหวาน ข้างกายมีสาวใช้สองคนที่กำลังนั่งจัดเตรียมของกับเงียบๆด้วยเกรงจะรบกวนนายผู้หญิงของตน
ถัดจากเกวียนหลังนี้ไปยังมีเกวียนอีกหนึ่งหลังที่ใช้บรรทุกสินค้าอยู่ และใต้ผืนผ้าไหมนั้นเอง
ร่างเล็กๆนอนขดหลบอยู่ด้วยพร้อมกับใจที่เต้นตึกตักอย่างยินดี
"สำเร็จ!"
ตัวเมืองที่คึกคักและผู้คนขวักไขว่ เสียงเชิญชวนโฆษณาสินค้า เสียงหัวเราะ ทั้งหมดทำให้เขาตื่นเต้น!
"ไม่ได้มาตั้งนาน คิดถึงชะมัด!"เสียงหวานพึมพำพร้อมรอยยิ้ม เขามองไปรอบๆอย่างนึกสนุก หลังจากที่แอบหลบออกมาจากเกวียนเมื่อเดินทางเข้าสู่ตัวเมืองและสู่ที่พักแล้ว อายุมุก็จำโรงแรมที่ครอบครัวพักไว้แล้วแอบหลบออกมาเที่ยว คิดไว้ว่าจะเที่ยวแค่คืนนี้แล้วจะแอบหลบขึ้นหลังเกวียนอีกครั้งกลับไปกับครอบครัวในวันรุ่งขึ้นโดยไม่ให้ใครรู้
"ฮิฮิ ข้านี่น่ารักแล้วยังฉลาดอีกด้วยนะ"อายุมุยิ้มกับตนเองแล้วแวะเข้าข้างทางเพื่อไปซื้อขนมขึ้นชื่อของเมืองที่มีคนรอต่อคิวอยู่พอสมควร เขามองไปรอบๆอย่างสนใจ โชคดีที่มาคราวนี้ตรงกับงานเทศกาลพอดี เลยทำให้เมืองที่คึกคักอยู่แล้วยิ่งคึกคักเข้าไปอีก ผู้คนแต่งกายสีสันสดใสและมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า แค่ดูเขาก็รู้สึกมีความสุขตาม
"นี่จ๊ะคุณหนู ป้าเห็นหนูน่ารักเลยแถมให้อีกชิ้นนะ"คุณป้าคนขายยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับอายุมุ เขายิ้มรับและขอบคุณไป ขนมแป้งอบผสมเฮเซลนัตราดด้วยน้ำผึ้งโรยด้วยชินาม่อนร้อนๆในมือเขาทำให้ช่วยบรรเทาความเย็นจากลมที่พัดหวิวได้เป็นอย่างดี
เขาเลือกที่จะเดินไปนั่งที่วนเวียนน้ำพุซึ่งเป็นจุดนัดพบของเมืองที่โดดเด่นด้วยรูปปั้นรูปสิงโตตัวใหญ่ที่มีแผงคอเป็นลอนคลื่นสวยงาม เขาชอบมันมากๆจนบางครั้งอยากจะร่ายมนต์ให้มันมีชีวิตแล้วพากลับหมู่บ้านเสียจริงๆ
ว่าแต่เรื่องร่ายมนต์แล้ว
มือเล็กแอบล้วงกระเป๋าเสื้อคลุมตัวใหญ่ลงไปจับไม้คทาประจำตัว ริมฝีปากขมุบขมิบท่องมนต์ง่ายๆ เพื่อเสกให้ดอกไม้บานขึ้นที่ม้วยผมของผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่ร้านอาหารไกลๆนั้น
เขาตั้งใจให้มันบานสักสามดอกเป็นช่อเล็กๆประดับที่ท้ายทอยของเธอ แต่มันกลับบานเพียงหนึ่งดอก แถมยังเป็นเพียงดอกตูมเท่านั้นด้วย
เฮ้อ พลังเวทย์ของเขาถดถอยจริงๆด้วย
อายุมุถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องร่างกายของตนเอง เขาเป็นผู้ชายที่เกิดมาด้วยคำอวยพรสำหรับเด็กผู้หญิง
ขอให้เด็กผิวขาวละเอียดผุดผาด
ขอให้เด็กงดงามดั่งดอกไม้แรกแย้ม
ขอให้เด็กพูดจาไพเราะ เสียงเพราะดั่งนกไนติงเกล
ขอให้เด็กสุขภาพแข็งแรง มีพลังเวทย์ล้นเหลือ
เท่านี้ยังไม่เท่าไหร แต่คำที่สำคัญนี่สิ มาจากเพื่อนสนิทของแม่ คุณป้าจิบิลที่แสนขี้เล่น ชอบหยอกล้อแม่ของเขาอยู่เสมอ
ขอให้เด็กให้กำเนิดหลานที่น่ารักให้แม่ๆป้าๆอุ้มโดยเร็ว
คำอวยพรที่ขี้เล่นแต่ทรงอานุภาพที่สุดเพราะออกจากปากของจิบิล แม่มดที่เก่งกาจที่สุดของยุค
ด้วยความผิดพลาดของการพยากรณ์เพศของแม่หมอปาปิว เขาที่ถูกพยากรณ์ไว้ว่าจะเป็นหญิงแน่นอนกลับเกิดออกมาเป็นชาย ทำให้เหล่าผู้อวยพรทั้งหลายหน้าถอดสี
ทารกเพศชายตรงหน้าจะเติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มที่งดงามผุดผาดมากด้วยพลังอำนาจและสามารถให้กำเนิดบุตรได้อย่างน่ารัก...
เหล่าผู้อวยพรหารือถึงวิธีแก้คำของตนเพื่อช่วยเหลือแม่ที่น่าสงสารของเขาที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของพ่อ ข้อแรกๆนั้นอาจไม่เป็นปัญหา แต่สุดท้ายที่มีพลังอำนาจมากที่สุดนั่งสิที่ไม่อาจแก้ แม้ตัวจิบิลเองก็ตาม ดังนั้น นางจึงสาปทารกน้อยเสีย
ขอให้เด็กให้กำเนิดหลานได้กับคนที่เป็นคู่แท้ได้เพียงคนเดียวเท่านั้น โดยแลกกับการที่พลังเวทย์ของเด็กจะถดถอยลงทุกวันเกิด
แม้จะดูไร้สาระและไม่น่าเชื่อว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่มันก็เป็นความจริงที่ตัวเขาเป็น และคืนนี้เวลาเที่ยงคืนก็คือวันเกิดของเขา
ทุกปีเขาจะถูกเก็บซ่อนตัวไว้ภายในบ้านเพื่อป้องกันอันตราย เพราะอายุมุที่ไม่มีพลังเวทย์ก็คือกุหลาบงามที่ไร้หนาม ถ้าถูกใครเด็ดดมขึ้นมาคงจะใจสลาย ทุกคนในบ้านจึงทั้งตามใจทั้งปกป้องลูกชายคนกลางอย่างที่สุด
แล้วทำไมเขาถึงทรยศความหวังดีของครอบครัว?
ก็ๆ มันตั้ง29ปีแล้วนี่นา!เขาเบื่อ!เขาอยากจะใช้ชีวิตสำราญแบบชายหนุ่มทั่วไปบ้าง!ไม่ได้เหรอ...
มันเศร้านะรู้ไหม ถึงทุกคนจะรักเขา แต่ว่าทุกคนก็มีคนที่รักอยู่ข้างกาย มีแต่เขาที่ต้องโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวแบบนี้ ไหนจะคำสาป ไหนจะเรื่องรูปร่างหน้าตาของเขาที่ทำให้ไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมรับ ทำไมต้องเป็นเขาคนเดียวด้วยละที่ต้องเหงา ฮือ...
"นี่เจ้าน่ะ มาคนเดียวเหรอ"เสียงที่เอ่ยทักทำให้อายุมุต้องหยุดอารมณ์เศร้าแล้วส่งยิ้มหวานกลับไปให้ ชายหนุ่มหน้าตาดีที่เข้ามาทักทาย เอาตรงๆก็คือเข้ามาจีบเขานั้นละ แรกๆเขาก็ไม่ชินและรู้สึกไม่ดี แต่พอเจอบ่อยๆเข้า ทุกวันๆ ทุกวันและทุกวัน มันก็ชินไปเอง แถมเขายังเรียนรู้วิธีปฏิเสธดีๆที่จะทำให้เขารอดพ้นมาจากป้าจิบิลเรียบร้อยแล้วด้วย(จริงๆคือเรียนทุกอย่างทั้งเรื่องเวทย์ด้วยจากป้าเนี่ยละ ป้าแกยอมสอนรับผิดชอบในฐานะคนก่อเรื่อง)
สุดท้ายเปโอสหนุ่มจากโรมันก็จากไปด้วยความเสียดายเมื่อเขาบอกปัดไปด้วยรอยยิ้มว่ารอคู่ของตนอยู่ ชะช่า อยากเอาเขาไปเป็น eromenos ละซี่ ฝันไปชาติหน้าตอนบ่ายๆนะ หน้าตาโอเคแต่ไม่หล่อคู่ควรเป็นคู่แท้ของเขาได้หรอก ฮึ!
อืม ถึงเขาจะถอดใจยอมแพ้ไปแล้วเรื่องการมีภรรยาเป็นของตัวเอง แต่อย่างไร เขาก็ยังไม่อยากจะมีสามีหรอกนะ มันน่ากลัวจะตาย เขาเองก็ตัวเท่านี้ จะเอาแรงที่ไหนไปสู้รบปรบมือได้ถ้าหากไร้พลังเวทย์ เฮ้อ คิดแล้วก็เศร้ากินเหล้าดีกว่า!
อายุมุผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เป้าหมายต่อไปของเขาอยู่ที่ร้านเหล้ามีชื่อที่อยู่ห่างออกไปสองช่วงตึก ร้านนั้นลูกสาวเจ้าของร้านสวยไม่หยอกเลยทีเดียว ถึงจะรู้ว่าไม่มีทางมาสนใจตนแต่ได้มองเขาก็พอใจแล้วละน่า
"โอ๊ย!"เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นเมื่ออายุมุชนเข้ากับคนตรงหน้าอย่างจัง ร่างที่เล็กกว่าจึงกระเด็นออกไป แต่เคราะห์ดีที่อีกฝ่ายนั้นมีปฏิกิริยาตอบรับที่รวดเร็ว ยื่นมือมารั้งแขนของอายุมุไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มลงไปที่พื้นหินแข็งๆ
"เป็นอะไรไห...ม?"เสียงทุ้มที่เอ่ยถามสะดุดเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ตนช่วยไว้ ใบหน้าเรียวเล็กที่หวานซึ้ง ดวงตากลมโตที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนา ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อ จมูกที่เชิดนิดๆแบบคนเอาแต่ใจ นี่มันนางฟ้าหรือไร?
"ข้าเจ็บ ปล่อยแขนข้านะ"อายุมุร้องเมื่อมือหนาที่จับต้นแขนของต้นบีบแน่นจนเขามั่นใจว่าแขนของผ่องของเขาจะต้องขึ้นรอยนิ้วมือ
คนที่ช่วยเขาช่างหยาบช้านัก ดูซิ กับคนตัวเล็กน่ารักเช่นเขายังกล้าใช้แรงขนาดนี้สัมผัสอีก ถ้าเขาเกิดเป็นแผลเป็นขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบกัน!
เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อมองใบหน้าเจ้าของมือหยาบที่ยังไม่ยอมปล่อยแขนของเขาแม้จะลดแรงจับลงแล้วก็ตาม
"เจ้าชื่ออะไร?"
TBC.
สวัสดีคะ แฮ่ นี่คือเห็นหลายคนบอกว่าถ้าเมษาท้องได้คงท้อง ดังนั้น เราก็เลยจัดซะเลย บอกตรงนี้เลย ภาคนี้ลุงเราจะท้องได้นะเออ!โครงยังใช้แบบเดิมแต่เปลี่ยนกัน กลายเป็นพลที่หลงรกแต่แรกเห็นแทนเมษา บอกอีกรอบ เราเป็นแฟนมนัสคริส คือถ้ามันจะคล้ายแฟนคุณเจ้าหญิงอย่าโกรธนะ อิมแพคมันแรงจนเราก็แงะไม่ออกอะคะ
ตอนนี้สังเกตุไหมว่ามันยาว(สำหรับเรา) เพราะเราชอบแฟนตาซีที่สุดเลยยยยยยยย
ตอบเมนต์
Rafeal -
Minerva00 - อุ๊ย ฟรานนี่นา เราชอบเรื่องนี้มากเลย หาคนอ่านเรื่องนี้ยากมากเลย สุดยอด!
Koikoi - อย่าจิ้มคะเดี๋ยวไขมันกระเด็นใส่นะ5555
Fay13 -
Numnan - เนอะๆๆๆ มาบ่อยๆแต่น้อยได้เนอะ แอร๊ยยยยย
Lemon_tea - อาจจะสองโหลถ้าดูจากความถึกของไอ้น้องพล กรั่กๆๆๆๆๆๆๆ
Cheyp - :กอด1:กลับ
Shikyu3211 - แฮ่ ดีใจที่ชอบนะคะ เราก็ชอบคุณเหมือนกัน
นอนกินแรง - โถะๆๆๆๆๆ ความหวานมันมักจะมาหลังเช้าวันถัดไปเสมอไม่เห็นเหรอ ฮิฮิ ดีใจมากอะ ในทีีสุดก็มีคนด่าไอ้น้องพลบ้างซะที
ปกติมีแต่แฟนคลับไอ้น้องพล ลุงเสียใจแล้ว
รักคนอ่าน
หัวข้อ: เล่ห์+มารยา=LOVE? [ตอนที่ 51 : 4/7/58] [จบแล้วรบกวนย้ายด้วยค่ะ] (อ่าน 145910 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก