ตอนที่ 27 : ครอบครัวขยาย“ป้าดาวครับ ปู่กับย่ามาเหรอครับ” บลูเดินเข้าไปหาคุณเพียงดาวในครัวด้วยความตื่นเต้น ปู่กับย่าของระฟ้าอยู่ต่างจังหวัด ปีหนึ่งจะลงมาพักอยู่กับลูกชายสองครั้ง เขาสนิทกับท่านทั้งสองมาก
“ใช่จ้ะ เรายังเรียกแม่ว่าป้าอยู่นะ” คุณเพียงดาวแกล้งทำหน้าดุ บลูรีบตรงเข้าไปกอดเอว ยิ้มเอาใจ
“ก็ผมเขินนี่ครับป้าดาว”
“เขินยังไงก็ต้องฝึกไว้ ต่อไปต้องเรียกพ่อกับแม่เข้าใจไหมจ้ะ”
“ครับผม”
“แม่กำลังทำของว่าง บลูไปหาคุณปู่คุณย่าที่บ้านก่อนก็ได้เดี๋ยวแม่ตามไป”
“อยู่บ้านโน้นเหรอครับ” บลูหมายถึงบ้านหลังที่สามที่อยู่ติดกับบ้านของคุณเพียงดาว
“ใช่จ้ะ”
“ได้ครับ งั้นผมไปก่อน”
“จ้ะเดี๋ยวแม่ตามไป”
บลูเปิดประตูเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ปกติบ้านหลังนี้ไม่มีใครพัก แต่สะอาดสะอ้านและดูใหม่อยู่เสมอเพราะคนงานในบ้านของคุณเพียงดาวเข้ามาทำความสะอาดทุกวัน
บลูเดินด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด เขาตรงไปยังห้องพักผ่อน ค่อยๆ เยี่ยมหน้าเข้าไปภายในห้อง แล้วเรียกด้วยเสียงอันดัง
“คุณปู่~”
“เจ้าลูกหมูทำปู่ตกใจหมด” บลูยิ้มกว้างหัวเราะชอบใจ เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนย่อตัวลงนั่งหน้าเก้าอี้ กอดเอวของผู้อาวุโสไว้
“คิดถึงปู่กับย่าที่สุดเลย” บลูสลับกอดทั้งสองคน
“ปากหวานแบบนี้ไงย่าเขาถึงชวนปูลงมาหาอยู่เรื่อย” บลูยิ้มกว้าง เขารู้สึกสนิทใจราวกับเป็นปู่กับย่าของตนเอง
“คราวนี้อยู่นานไหมครับ อยู่นานๆ นะ ผมใกล้ปิดเทอมแล้วเดี๋ยวมาเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนปู่”
“หึๆ เข้าใจหลอกล่อปู่นะเจ้าลูกหมู ไม่ต้องห่วงปู่อยู่เป็นเดือนคำสั่งย่าเขา”
“ย่าน่ารักที่สุด นานแบบนี้ผมค่อยหายคิดถึงหน่อย” บลูเงยหน้าขึ้นมอง เขาชอบสายตาอบอุ่นของย่ามาก เป็นผู้หญิงที่ดูอ่อนหวานและเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน
“ย่ากับปู่ลงมาทำธุระคราวนี้เลยนานหน่อย” เสียงพูดใจดีและอ่อนโยน
“ผมงอนย่าแล้วมาทำธุระนี่เอง” บลูแกล้งทำหน้างอน
“งอนย่าทำไม มีเหรอย่าจะไม่คิดถึงเรา” มือของคุณย่าลูบศีรษะเขาด้วยความเอ็นดู
“กระปุกหมูแอบมาทำคะแนนอีกแล้วนะ” มาเดินเข้ามาในห้อง ถอดเสื้อสูทออก เขาเพิ่งกลับมาจากไปงานเปิดร้านของลูกค้า ชายหนุ่มคุกเข่าลงหน้าเก้าอี้ ยกมือขึ้นไหว้ก่อนกอดท่านทั้งคู่
“มาถึงนานหรือยังครับย่า”
“ไม่นาน เห็นแม่เราบอกว่ามาออกไปงานของลูกค้า ย่าเลยไม่ได้โทรไปบอกว่าถึงแล้ว”
“ครับ ผมแวะเอาดอกไม้ไปให้ อยู่แสดงความยินดีพอเป็นพิธีแล้วรีบกลับมาเลย”
“มารู้เหรอว่าปู่กับย่าจะมาไม่เห็นบอกผมเลย” บลูประท้วงเมื่อรู้ว่าเขารู้เป็นคนสุดท้าย
“บอกเราก็ไม่ตื่นเต้นสิ”มาหัวเราะสีหน้างอนๆ ของกระปุกหมู
“ของว่างมาแล้วค่ะ” คุณเพียงดาวเดินนำเด็กในบ้านถือถาดของว่างเข้ามาภายในห้อง
“อ้าวมากลับมาแล้วเหรอจ้ะ แม่ไม่ทันได้ยินเสียงรถ”
“เพิ่งถึงครับแม่ ผมเดินตรงมาบ้านปู่เลย”
“มาก็ดีแล้วแม่วานออกไปซื้อของให้หน่อยสิ แม่ซื้อมาไม่ครบ แก่แล้วก็แบบนี้ลืมโน่นลืมนี่ พ่อเขาสั่งให้ทำอาหารทะเลบอกอยากกินมาหลายวันแล้ว”
“ได้ครับ แม่จะซื้ออะไร”
“เดี๋ยวแม่จดให้ง่ายกว่า บลูออกไปช่วยพี่หน่อยนะลูก”
“ครับป้า..เอ๊ยครับแม่ดาว”
“ถูกแล้วลูก เรียกแบบนี้ถูกแล้ว”
บลูยิ้มตอบคุณเพียงดาว เขาโชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้
• • • • • • • •
“แม่ ยาย! มาได้ยังไงครับ” บลูแปลกใจเมื่อเห็นว่ามีใครบ้างนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นบ้านคุณปู่ แม้แต่อาคีรินทร์กับน้าปิงก็มากันพร้อมหน้า
“คุณดาวชวนแม่มาทานข้าวเย็นลูก”
“ดีจัง วันนี้อยู่ครบทุกคนเลย” บลูชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุด ชอบที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า เขาแปลกใจนิดหน่อยที่ไม่มีใครบอกเขาก่อนแต่ความดีใจทำให้มองข้ามความสงสัยไปได้
“แม่ดาวครับผมเอาของที่ซื้อไปไว้ในครัวให้แล้วนะครับ”
“ขอบใจจ้ะ”
“บลู”
“ครับพ่อพงศ์” บลูหันไปมองบิดาของระฟ้า
“พ่อมีเรื่องอยากคุยกับบลู มาด้วยนะ”
“ครับพ่อ”
“มานั่งนี่เถอะ” คุณพงศ์ชี้มือบนพรมด้านหน้าโซฟาที่ผู้ใหญ่นั่งอยู่ บลูคลานเข่าตามมาเข้าไปนั่งตรงกลาง
“รู้กันใช่ไหมว่าบ้านหลังนี้คุณปู่ซื้อไว้ให้มา เพราะอยากให้ครอบครัวอยู่ใกล้ชิดกัน”
“ทราบครับ”
“ปู่กับพ่อปรึกษากันแล้วว่าได้เวลาปรับปรุงบ้านใหม่ มาจะได้ย้ายเข้ามาอยู่เสียที”
“แต่ปู่กับย่า...”
“ไม่ต้องห่วง ปู่กับย่าลงมาก็จะมาพักกับพ่อที่บ้าน หรืออาจจะพักบ้านของเราก็ได้”
“ครับ” มายอมรับการตัดสินใจของผู้ใหญ่ เขาเชื่อว่าพวกท่านปรึกษากันมาดีแล้ว
“เราด้วยนะบลู”
“ผม!..ผมเหรอครับ” บลูตกใจหน้าตื่น เขารีบหันไปมองมารดากับน้าปิง
“ใช่ พ่อคุยกับแม่ของเราแล้ว ทุกคนเห็นตรงกัน ทุกวันนี้เราสองคนก็เหมือนอยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว พ่อคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร”
บลูหน้าแดงเรื่อ เขินจนไม่กล้าสบตาผู้ใหญ่
“ว่าไงบลูอยากอยู่กับพี่มาไหม”
“พ่อพงศ์คร้าบ” เมื่อตอบไม่ได้เจ้าลูกหมูของคนทั้งบ้านก็ใช้เสียงและสายตาอ้อน ทำให้ผู้ใหญ่พากันหัวเราะด้วยความเอ็นดู
“แต่ที่คุณปู่คุณย่าลงมากรุงเทพฯ คราวนี้ไม่ได้มีธุระแค่นี้ พ่อจะบอกหลานเองไหมครับ” คุณรัชพงศ์หันไปปรึกษาบิดา
“เอาสิ บลู” เสียงเรียกอ่อนโยน
“ครับปู่”
“ปู่เป็นคนให้ดาวเรียกแม่กับยายของบลูมาเอง เพราะเรื่องนี้คงต้องเป็นปู่กับย่าเท่านั้นที่พูดได้” บลูเหลือบสายตาไปมองมารดา รอยยิ้มอ่อนๆ ที่ส่งมาให้ทำให้เขาสบายใจว่าต้องเป็นเรื่องดี
“ปู่เป็นคนหนึ่งที่เชื่อเรื่องครอบครัวขยาย แต่ก็ไม่ได้หัวเก่าถึงขนาดต้องอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน ปู่ถึงซื้อบ้านสามหลังนี้ไว้เพื่อให้ครอบครัวได้อยู่ใกล้ชิด มีอะไรก็ช่วยเหลือกันได้ ปิงกับบลูก็คงห่วงที่บ้านเหมือนกันใช่ไหม ปู่เลยให้พงศ์ลองติดต่อบ้านแถวๆ นี้ แจ้งข่าวไว้ว่าเรายินดีรับซื้อในราคาที่แพงกว่าราคาตลาด ในที่สุดก็ได้มา ถึงไม่ได้รั้วติดกันแต่ก็ห่างกันไม่กี่หลัง เดินไปมาหาสู่กันได้สบาย”
“คุณปู่” บลูตาแดงเรื่อเมื่อได้ฟังสิ่งที่ท่านพูด
“ได้มาแล้วก็มีปัญหาอีก ปู่มั่นใจว่าแม่กับยายของบลูคงไม่ยอมรับถึงต้องเรียกมานั่งปรึกษากัน”
บลูหันไปมองมารดากับคุณยายอย่ามีความหวัง เขาอยากให้ทั้งสองคนมาอยู่ด้วยกันเหลือเกิน
“ตื่นเต้นละสิเจ้าลูกหมู ปูจะเฉลยให้ก็ได้ แม่กับยายของเราตกลงจะย้ายมา”
“แม่! จริงหรือเปล่าครับ” บลูยิ้มกว้าง ดวงตาสดใสเป็นประกาย เขามีความสุขจริงๆ
“จริงจ้ะ”
“กว่าจะหาข้อสรุปกันได้ก็นานโข”
“คุณปู่ทำยังไงเหรอครับ”
“หึๆ ให้น้าเราเล่าเถอะ”
บลูหันไปมองน้าชาย “ทำยังไงเหรอครับน้าปิง”
“คุณพ่อออกเงินซื้อบ้านให้จะได้ไม่ต้องเสียดอกเบี้ยให้ธนาคาร เราจะขายบ้านหลังเก่าแล้วเอาเงินก้อนมาจ่ายให้คุณพ่อเป็นเงินดาวน์ หลังจากนั้นน้ากับแม่ของเราจะผ่อนให้คุณพ่อเป็นเดือนๆ ไป”
“ผมช่วยด้วยครับ” บลูรีบยกมือขึ้นขอมีส่วนรวม
“หึๆ ยังเรียนไม่จบไม่ใช่เหรอเราจะเอาตังค์ที่ไหนมาช่วย ตั้งใจเรียนก่อนอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้ เรียนจบแล้วค่อยว่ากัน”
“ผมก็นวดขาให้คุณปู่ไงครับเก็บครั้งละร้อยบาท เอาตังค์ไปให้แม่ผ่อนบ้าน” บลูยิ้มหวาน ขยับเข้าไปใกล้ นวดมือลงบนขาของผู้อาวุโส
“ดูมัน ดูมัน” น้ำเสียงที่พูดเต็มไปด้วยความเอ็นดู “อัฐยายซื้อขนมยายชัดๆ หัวหมอจริงๆ”
“ตัวแสบเลยครับปู่ เดี๋ยวผมต้องโดนไถด้วยแน่ๆ” มาพลอยผสมโรงไปด้วย
เสียงหัวเราะดังทั่วห้อง บลูมองคนโน้นทีคนนี้ที ใบหน้าทุกคนล้วนแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้ม นี่คือครอบครัวของเขา คือทุกคนที่เขารัก ไม่มีอะไรที่เขาอยากขอไปมากกว่านี้อีกแล้ว
• • • • • • • •
“คิดอะไรอยู่” บลูหันไปมองที่มาของเสียง เขายิ้มให้เมื่อเห็นมาเดินเข้ามาหา เขานั่งเล่นอยู่ริมสระว่ายน้ำของบ้านคุณเพียงดาว
“คิดว่าทำไมผมโชคดีจัง”
“เพราะเราได้พี่เป็นแฟน”
บลูหันไปมองค้อน “ผิดแล้วครับ”
“งั้นเพราะอะไร” มานั่งลงข้างกระปุกหมู มองหน้าอีกฝ่าย เจ้าตัวกลมยิ้มเจ้าเล่ห์
“เพราะน้าปิงมาสมัครงานบริษัทพ่อพงศ์ต่างหากครับ”
“หึๆ งั้นพี่ไม่ต้องขอบคุณลูกบอลของเราที่กลิ้งมาโดนขาพี่เหรอ”
บลูหัวเราะขำ เรื่องวันแรกที่เจอกันเป็นเรื่องที่เขาชอบให้มาเล่าให้ฟังที่สุด เป็นเรื่องเล่าก่อนนอนที่ทำให้เขายิ้มได้เสมอ
“มา”
“หือ?”
“มาอยากให้ผมย้ายไปอยู่ด้วยหรือเปล่า”
“ทำไมถามพี่แบบนั้น” มาขมวดคิ้วเข้าหากัน มองด้วยสายตาดุ
“อย่าเพิ่งโมโหสิ ผมถามจริงๆ ผมยังเด็กจะทำอะไรขัดตามาหรือเปล่า อย่างตอนนี้เรามีห้องนอนของตัวเอง อยู่บ้านกันคนละหลัง ถึงจะไปนอนห้องคนนั้นทีคนนี้ที แต่มันก็ไม่เหมือนใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกันสองคน“
“ใช่ไม่เหมือนกัน แต่เป็นความไม่เหมือนที่พี่รออยู่อย่างใจจดใจจ่อ โชคดีที่มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่พี่คิด”
“มา~” บลูเรียกด้วยน้ำเสียงตื้นตันใจ มาจ๋าของเขาน่ารักเสมอ
“ถ้าอย่างนั้นพี่ถามเราบ้าง กระปุกหมูอยากย้ายมาอยู่กับพี่ไหม”
“ที่สุด” คนตอบไม่เสียเวลาคิดสักนิด
“ครอบครัวเดียวกันใช่ไหม”
“อื้อ ครอบครัวเดียวกัน” บลูปล่อยให้มาดึงเขาเข้าไปกอด พวกเขานั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ สายตามองตรงไปยังบ้านหลังเดียวกัน ต่อไปพวกเขาจะมีครอบครัวเป็นของตัวเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
